Om de taaladjuncten, die de voordien eentalige topambtenaren bijstonden, te kunnen afschaffen is ten tijde van de Copernicushervorming de notie van de functionele tweetaligheid ingevoerd.

In principe zouden alle topambtenaren binnen een bepaalde periode (“uiterlijk zes maanden na zijn aanstelling”) dergelijke tweetaligheid moeten bewijzen.

Tijdens de bespreking in de commissie van de wet van 12 juni 2002 over het gebruik van de talen in bestuurszaken, heeft de toenmalige minister belast met ambtenarenzaken gesteld dat enkel ambtenaren met een managementfunctie en ambtenaren die over de eenheid van rechtspraak moeten waken dit bewijs moeten leveren. Aangenomen werd dat het om een 250-tal ambtenaren zou gaan.

De functionele tweetaligheid blijkt nota bene geen noodzakelijke voorafgaande toelatingsvoorwaarde te zijn voor een (overigens marktconform betaalde) managementfunctie.

Mijn vraag is wat ondertussen van deze “functionele tweetaligheid” effectief gerealiseerd is. Ik wil te weten komen of en in welke mate men er in geslaagd is een voor de hand liggend niveau aan tweetaligheid op te leggen voor alle topambtenaren.

Hoeveel houders van een managementfunctie hebben ondertussen hun voldoende “functionele” kennis van de tweede taal bewezen?

Hoeveel mandaathouders (opgesplitst in Nederlands- en Franstaligen) verloren bij gebrek aan functionele taalkennis hun mandaat?

Hoe werd bij gebrek aan tweetalige topambtenaren in deze of gene federale overheidsdienst een garantie ingebouwd voor tweetaligheid?

Hoeveel taaladjuncten werden sindsdien aangesteld?