|
|
Jonge Afrikaanse voetballers - Voetbalbeloftes - Spelermakelaars - Cijfergegevens - Terugkeer
beroepssport
mensenhandel
illegale migratie
remigratie
verblijfsrecht
| 14/2/2013 | Verzending vraag |
| 26/3/2013 | Antwoord |
Ieder jaar worden blijkbaar honderden jonge Afrikaanse voetballers naar Europa gelokt met beloftes over miljoenencontracten en eeuwige roem. Even vaak worden ze op het einde van de rit aan hun lot overgelaten. De makelaars zien de Afrikaanse voetballers als producten. Ze proberen ze even uit. Blijken ze niet goed genoeg, dan worden ze zonder pardon gedumpt.
De makelaars beloven de jonge Afrikanen en hun ouders de zevende hemel. Ze stellen wel één heel zware voorwaarde in het contract: de ouders moeten hun rechten afstaan als ouder. Blijken die jongeren achteraf niet genoeg getalenteerd, dan komen ze op straat en niet zelden in de criminaliteit terecht.
De keuze van de makelaars voor België hoeft blijkbaar niet te verbazen aangezien de voetballers hier vrij makkelijk aan een werkvergunning geraken. De problemen beginnen echter als de clubs de spelers afstoten. Zonder contract vervalt ook de verblijfsvergunning. Dan verdwijnen ze in de illegaliteit. Dat zou gebeuren met 90% van die jonge Afrikaanse voetbalbeloftes.
Met hoeveel ze in ons land precies zijn, kan blijkbaar niemand zeggen. In Frankrijk zouden volgens een recent onderzoek zo'n 7000 jongeren op straat rondlopen nadat ze door hun voetbalmakelaar zijn gedumpt. De business van de dubieuze spelersmakelaars zit alvast op de grens tussen mensenhandel en economische uitbuiting.
We moeten ons de vraag durven stellen of ze het niet beter zouden hebben als ze hun droom, na al die tegenslagen, opgeven en terugkeren naar Nigeria? De spelers zelf zien een terugkeer niet zitten. In Afrika is geen leven meer voor hen. Ook daar kunnen ze enkel op straat ronddolen. Er is geen greintje hoop. Zij geloven dat ze hier in geduldig moeten zijn en wachten tot ze papieren krijgen.
Voetbalbeloftes die niet konden doorbreken, zijn te beschaamd om nog terug te keren naar hun geboorteland. Doen ze dat wel, dan is het blijkbaar een harde klap. Ze worden daar als sterren aanzien en moeten dan veel liegen. In Afrika denkt iedereen dat iemand die in Europa is geweest, automatisch rijk is. Iedereen verwachtte daar van alles van hen (Ann-Sofie Dekeyser, Zwarte parels voor de zwijnen, De Standaard, 9 februari 2013, pag. 20-22).
In dit kader volgende vragen:
1) Beschikt de staatssecretaris over cijfergegevens voor de periode 2008 tot en met 2012 betreffende het aantal Afrikaanse voetballers die in die periode naar ons land kwamen en op welke manier? Hoeveel daarvan verdwenen naderhand in de illegaliteit?
2) Bevestigt zij dat het in België vrij makkelijk is om aan een werkvergunning te geraken? Klopt het dat de verblijfsvergunning van die voetballers vervalt als hun contract wordt beëindigd? Wat gebeurt er dan met die voetballers?
3) Deelt de staatssecretaris de visie dat de business van de dubieuze spelersmakelaars op de grens zit tussen mensenhandel en economische uitbuiting? Kan zij haar antwoord toelichten?
4) Erkent de staatssecretaris dat de voetballers geloven dat ze hier enkel moeten wachten tot ze papieren krijgen? Deelt zij het standpunt dat een terugkeer beter zou zijn? Hoe wil zij die voetballers daarvan overtuigen en hoe wil zij die terugkeer vorm geven?
Het geachte lid vindt hieronder het antwoord op zijn vraag.
1) De Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ)houdt geen statistieken m.b.t. de specifieke categorie van Afrikaanse voetballers inzake het afleveren van visa of verblijfstitels bij.
2) De afgifte van arbeidsvergunningen is een bevoegdheid van de Gewesten. Hier kan de DVZ zich bijgevolg niet over uitspreken. Indien de arbeidsvergunning vervalt, zal in principe de verblijfstitel van de vreemdeling ingetrokken worden en normaliter zal aan de vreemdeling “een bevel om het grondgebied te verlaten” betekend worden, tenzij hij een nieuwe machtiging tot verblijf aanvraagt en verkrijgt omdat hij inmiddels aanspraak kan maken op een ander verblijfsstatuut.
3) Op de vraag of deze business van dubieuze spelersmakelaars op de grens zit tussen mensenhandel en economische uitbuiting dienen de gerechtelijke instanties zich uit te spreken.
4) Wanneer een persoon niet meer gemachtigd is om in België te verblijven moet de persoon het grondgebied verlaten. De vrijwillige terugkeer is hier de meest humane manier om een terugkeer te organiseren. Wij zetten sterk in op informatie uitwisseling rond vrijwillige terugkeer. Elke persoon die een BGV krijgt afgeleverd, worden door de loketambtenaar van de gemeente geïnformeerd over vrijwillige terugkeer. Voor het indienen van een aanvraag wordt doorverwezen naar dit netwerk van regionale terugkeerbegeleiders. Sinds juni 2012 bestaat ook het laagdrempelige terugkeerloket van het Federaal Agentschap voor opvang van asielzoekers (FEDASIL) met gratis telefoonnummer. Naast de bovenstaande formele kanalen kan een persoon die wenst terug te keren ook terecht bij een terugkeerpartner. Terugkeerpartners zijn organisaties (CAW's, Niet-gouvernementele organisatie (NGO), migrantenorganisaties, ...), verspreid over het grondgebied, die vrijwillige terugkeer hebben geïntegreerd in hun dienstverlening en die zelf terugkeeraanvragen kunnen opmaken