Onderweg zijn betekent in de huidige maatschappij niet langer dat je afgesneden bent van de buitenwereld. Hotspots, openbare plaatsen waar je draadloos (met WiFi) toegang hebt tot het internet, duiken in een razendsnel tempo op. Treinstations zijn, gezien de vaak lange wachttijden voor reizigers van de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen (NMBS), een uitgelezen plaats voor dergelijke voorzieningen.

Graag kreeg ik een antwoord op de volgende vragen:

1) Met welke internetproviders heeft de NMBS een samenwerkingsakkoord gesloten voor de installatie van hotspots in verschillende treinstations? Welke verplichtingen houdt het akkoord in voor de NMBS enerzijds en de internetprovider anderzijds? Wordt van de provider een beveiligde netwerkverbinding geëist? Zo niet, komt aan de overheid niet de verantwoordelijkheid toe om het belang te benadrukken van een beveiligde netwerkverbinding voor een goede bescherming van de persoonlijke levenssfeer?

2) In welke treinstations wordt momenteel een draadloze internettoegang aangeboden (opgesplitst naar de internetprovider)? Door wie en op basis van welke criteria wordt de installatie van een hotspot beslist? Indien medezeggenschap van de NMBS, acht de geachte minister het wenselijk om met het oog op het uitrollen van het Gewestelijk Expresnet alle treinstations op het net uit te rusten met een draadloze internettoegang?