Een aspirant-agent van de politie wordt vanaf de eerste dag van de opleiding blijkbaar aangesteld in de graad van aspirant van het kader waarvoor de opleiding wordt gevolgd. Dat betekent dat de betrokkene wordt beschouwd als een volwaardig lid van het operationele kader van de politiediensten. De redenering die daar achter schuilt, is dat die individuen tijdens hun opleiding door de federale politie worden betaald . Zij verwerven ook specifieke kennis en politiecompetenties. Bovendien kunnen ze tijdens de stages optreden op het terrein In het kader van de uitoefening van hun opdrachten, tot slot, kunnen ze zelf vermeld worden in officiële documenten zoals processen-verbaal.

Dat impliceert ook dat de betrokken persoon vanaf dag één onder de wettelijke bepaling van artikel 6, 6°, van de wet van 10 april 1990 tot regeling van de private en bijzondere veiligheid valt. Concreet betekent dit dat een (voormalig) aspirant-politieagent(e) gehouden is een termijn van 5 jaar te respecteren tussen het moment waarop hij/zij de politiediensten verlaat en het moment waarop hij/zij in dienst wil treden in de sector van de private veiligheid. Eén van de voorwaarden om in de private en bijzondere veiligheid te kunnen werken, is namelijk dat de betrokkene de laatste vijf jaar geen lid van de politie is geweest.

Concreet betekent dit ook dat iemand die uiteindelijk niet slaagt voor politieagent, ook vijf jaar dient te wachten vooraleer in de private veiligheidssector aan de slag te kunnen gaan.

In dit kader heb ik volgende vragen:

1. Erkent de minister dat de aspirant-agenten vanaf de eerste dag deel uitmaken van het operationele kader en bijgevolg ook vallen onder de bepaling van artikel 6, 6°, van de wet van 10 april 1990 tot regeling van de private en bijzondere veiligheid?

2. Kan de minister meedelen hoeveel identificatiekaarten ter uitvoering van bewakingsactiviteiten werden geweigerd omdat de betrokkenen zich in de hierboven beschreven omstandigheden bevonden?

3. Is de minister van oordeel dat een termijn van vijf jaar in die gevallen redelijk is? Zo neen, zal zij de nodige initiatieven nemen om de wetgeving in die zin aan te passen?

Het geachte lid vindt hieronder het antwoord op zijn vraag.

1. De wettelijke bepaling waarnaar U verwijst bevat een onverenigbaarheid van een uitvoerende functie in de private veiligheid voor wie de afgelopen vijf jaar “lid is geweest van een politiedienst”. Een aspirant-politieagent is inderdaad lid van een politiedienst, waardoor deze onverenigbaarheid op hem/haar van toepassing is.

   De ratio legis van deze onverenigbaarheid is het voorkomen van twee ongewenste situaties:

• Dat privé-bedrijven politiepersoneel zou afromen nadat de betrokken personen geheel op kosten van de overheid een dure politieopleiding genoten en hierdoor specifieke kennis en competenties hebben verworven. Dit fenomeen is in de literatuur bekend onder de benaming ‘blue drain’.

• Dat politiefunctionarissen die naar de privé zijn overgestapt van hun ‘old boys’-netwerk in de politiewereld zouden gebruik maken om informatie en inlichtingen te bekomen die niet bestemd zijn voor de private bedrijven waarin ze werkzaam zijn.

  De wetgever ging ervan uit dat een overstapverbod van vijf jaar in beide gevallen voor voldoende ‘afkoeling’ zou zorgen.

  Daarbij komt het feit dat aspirant-politieagenten bepaalde methodes hebben aangeleerd en ingetraind die door personeelsleden in private ondernemingen niet mogen worden aangewend. Ook dit risico moet vermeden worden.

2. Hoewel er hierover geen specifieke statistieken worden bijgehouden, heeft deze onverenigbaarheid in de afgelopen vijf jaar geleid tot hooguit twee gevallen waarbij een identificatiekaart werd geweigerd of ingetrokken. Dit komt omdat:

• de regel transparant is en bekend wordt gemaakt in de opleiding;

• identificatiekaarten aangevraagd worden door de leiding van private ondernemingen, die ook bekend is met de wettelijke onverenigbaarheden voor hun kandidaat-personeelsleden.

3. De ongewenste situaties die in het buitenland voorkomen en in de literatuur daarom ook veelvuldig werden beschreven, zijn in ons land kunnen voorkomen worden. Dit wijst in ieder geval op de efficiënte doorwerking van deze maatregel. Gezien de uiterst weinig voorkomend gevallen, ben ik er ook geen voorstander van om deze onverenigbaarheid af te schaffen. Bovendien heeft de regering in lopende zaken niet de intentie wetgevende stappen in deze zin te ondernemen.