(N.): Vraag gesteld in het Nederlands - (Fr.): Vraag gesteld in het Frans
Onlangs verzekerde de minister van Binnenlandse Zaken me dat de werkwijze van de cel Schijnhuwelijken van de stad Antwerpen tot stand was gekomen in samenspraak met de verschillende betrokken diensten. Hij meldde me ook dat de politiediensten, het parket, de FOD Buitenlandse Zaken en de dienst Vreemdelingenzaken samen een draaiboek hebben opgesteld. En dat tijdens voorafgaande consultaties het parket geen opmerkingen had gemaakt over de wettelijkheid van de gehanteerde werkwijze.
Mensen die ik ondertussen sprak verzekerden me echter dat de kandidaat-trouwers voorafgaandelijk aan het interview niét, zoals hij zei, de melding krijgen dat ze niet verplicht zouden zijn om al dan niet op bepaalde vragen te antwoorden. Ook kregen we melding dat er helemaal geen sprake was van een verslag van het interview dat aan de betrokkenen voorgelezen dient te worden en dat ze vervolgens moeten ondertekenen.
De minister van Binnenlandse Zaken zei ook : « aangezien het om een interview en niet om een verhoor gaat, is de aanwezigheid van een advocaat niet vereist ». Wel is het zo dat deze mensen niet altijd weten wat hun rechten en plichten zijn en dat ze zich daarom nochtans graag zouden willen laten bijstaan door een derde partij. Het gaat ten slotte om een zeer fundamentele beslissing die een grote invloed op hun leven heeft indien ze negatief is.
Ik ben er evenzeer als de beide ministers en als de publieke opinie van overtuigd dat we een goede en werkbare methode nodig hebben om de effectieve schijnhuwelijken te herkennen en te weigeren. Maar ik ben er ook van overtuigd dat er grote nood aan openbaarheid, duidelijkheid en een objectivering van het onderzoek naar schijnhuwelijken vereist is. En nu is bij veel betrokkenen een gevoel van subjectiviteit en willekeur ontstaan, waar ik me trouwens niet persoonlijk over uitspreek.
In Antwerpen wordt effectief een hoog percentage van de huwelijksaanvragen geweigerd. Naar het schijnt zo'n 256 van de 555 dossiers in 2005. In Gent werden er in 2004 naar verluidt 24 dossiers geweigerd. Het aantal behandelde dossiers is natuurlijk sterk toegenomen. De minister van Binnenlandse Zaken gaf de aantallen van 1 343, 2 247 en 4 600 dossiers respectievelijk voor 2004, 2005 en 2006. Uiteraard zal dit alles het resultaat zijn van de ernstige inspanningen van de diensten. Bij het vergelijken van cijfers moeten we zeker rekening houden met een verschil in schaalgrootte van bijvoorbeeld Antwerpen ten opzichte van Gent. Maar deze cijfers bevestigen voor de Antwerpse betrokkenen wederom het onbehaaglijke gevoel van willekeur. En dit zet natuurlijk ook de ongetwijfeld hardwerkende Antwerpse dienst in een negatief perspectief. Dat is natuurlijk weinig constructief en veroorzaakt onvrede en wrevel bij alle betrokken partijen. En ook daar wil en kan ik me niet over uitspreken.
Vandaar kreeg ik graag een antwoord op de volgende vragen :
1. Is het bovenvermelde draaiboek openbaar ? En op welke manier werd dit draaiboek getoetst aan of moet het getoetst worden aan de te respecteren rechtsnormen en de te respecteren rechten van verdediging ?
2. Bestaan er cijfers van het aantal beslissingen tot weigering inzake huwelijksvoltrekking in ons land én inzake erkenning van buitenlandse huwelijksaktes die door de ambtenaar van de burgerlijke stand worden genomen en zo ja, bij hoeveel werd hiertegen beroep ingesteld bij de rechtbanken van eerste aanleg en de hoven van beroep ? Werd deze beslissing behouden ?