3-93 | 3-93 |
Mevrouw Nele Jansegers (VL. BELANG). - Vorige week, toen dit wetsontwerp in de commissie werd besproken, hebben we getracht ons vreemdelingenstandpunt voor te stellen. De commissievoorzitter liet dit echter niet toe. Bovendien waren de commissieleden niet geïnteresseerd. Het verbaast ons niet. De traditionele partijen zijn immers niet geïnteresseerd in wat wij over het vreemdelingenbeleid zeggen. Als we iets zeggen is het sowieso altijd mis. Het liefst van al wil men over dit thema gewoon zwijgen en doen alsof er geen problemen zijn.
Ik vat het standpunt van het Vlaams Belang kort samen. De overheid moet in de eerste plaats voor haar eigen onderdanen zorgen. Daarom moet een streng, maar rechtvaardig vreemdelingenbeleid worden gevoerd en moeten aan nieuwkomers duidelijke voorwaarden worden opgelegd. Alleen op die manier kan men de rechten van de eigen bevolking garanderen en bereidwillige nieuwkomers echte kansen bieden. Dat is niet gebeurd. De overheid liet het probleem verrotten.
Wie niet van kwade wil is, weet dat onze kritiek zich altijd in de eerste plaats op de overheid richtte en niet op de vreemdelingen zelf. Wie kan het iemand kwalijk nemen dat hij naar een beter leven zoekt? Wie kan het iemand kwalijk nemen dat hij liefst met zijn hele familie in één wijk samenwoont?
Wie kan het iemand kwalijk nemen dat hij zich niet aanpast aan de geldende gebruiken en wetten, als niemand hem dat vraagt, als bovendien de Franstaligen in dit land zich boven de wet stellen en geen enkele afspraak nakomen die ooit met de Nederlandstaligen werd gemaakt? Ik denk bijvoorbeeld aan de taalwetten, de faciliteitenregeling, aan Voeren, Komen, Brussel-Halle-Vilvoorde... Hoe kan men dan van nieuwkomers eisen dat zij zich aan onze wetten houden en bepaalde afspraken respecteren? Hoe kunnen we van hen vragen ons te respecteren, als de Vlamingen op geen greintje respect van de Franstaligen in dit land kunnen rekenen?
Een streng maar rechtvaardig vreemdelingenbeleid zorgt ervoor dat degenen die niet bereid zijn om zich in te schakelen in onze samenleving, er ook niet meer in toegelaten worden. Zo worden degenen die de keuze hebben gemaakt om hier te wonen, leven en werken en zich inspannen om die moeilijke maar noodzakelijke aanpassing te doen, niet over één kam geschoren met de onwilligen. Integratie met behoud van de eigen cultuur is een contradictio in terminis: wie als Vlaming vroeger in Wallonië ging werken, heeft Frans geleerd, zijn kinderen zijn vandaag Walen; wie als Vlaming morgen naar Amerika verhuist, wordt een Amerikaan. Het niet verloochenen van zijn afkomst of zijn roots is iets heel anders dan het in stand willen houden van zijn eigen cultuur en gebruiken of het willen opleggen van de eigen normen aan de bevolking van het land waar men is gaan wonen.
Dit zijn standpunten van het gezond verstand, die door een grote meerderheid van de Vlamingen worden aanvaard. Wie dat betwist, moet wat meer onder de mensen komen. De kreetjes van geveinsde en selectieve verontwaardiging in de commissie voor de Binnenlandse Zaken en voor de Administratieve Aangelegenheden vorige week hebben dan ook weinig indruk gemaakt.
Wij weten, net als iedereen, dat ons vreemdelingstandpunt helemaal niet de echte reden voor het wetsontwerp van de heer Eerdekens is. De heer Eerdekens bewees deze week nog maar eens hoe lichtzinnig hij mensen beschuldigt en dat hij er absoluut geen benul van heeft wat volgens de wet mag en niet mag.
De echte reden van dit ontwerp is geld. Op korte termijn misschien dat van het Vlaams Belang, op lange termijn dat van Franstalig België. België sneuvelt op het ogenblik dat Wallonië één eurocent moet transfereren naar Vlaanderen. Dat is de conclusie van professor Juul Hannes. Zijn jarenlange studies bewezen dat Vlaanderen al sinds 1983 geld naar Wallonië transfereert. Hij bewees ook dat de stelling die in 2000 door Gérard Deprez in Le Soir werd gelanceerd een manifeste en perfide leugen is. Die beweerde namelijk dat "pendant une période proportionnellement plus longue que la période actuelle, c'est la Wallonie qui a transféré ses richesses à la Flandre".
In de 19de eeuw was Vlaanderen veel armer dan Wallonië en toch was de omvang van de transfers nooit zwaarder dan in de jaren '40 en '50 van die eeuw. Zelfs toen er in Vlaanderen een massale sterfte was door hongersnood, bleven de transfers doorgaan. De studie van professor Hannes is bekend. Zijn cijfers werden berekend en herberekend door de KBC, door Abafim en deze zijn eveneens bekend. De 40 miljoen euro die ons land het voorbije weekend verzamelde voor de slachtoffers van de tsoenami in Azië zijn peanuts in vergelijking met het waanzinnige en kolossale bedrag van de verplichte Vlaamse `solidariteit' met Wallonië.
De heer Moureaux verbaasde zich dat wij de PS zo veel macht toeschreven. Als u zo veel macht heeft, mijnheer Moureaux, dan komt dat in de eerste plaats door de onmacht van de Vlamingen, door de onmacht van de meerderheid van dit land, die toelaat dat een arrogante Franstalige minderheid dit land blijft besturen. Als u macht heeft, dan is het omdat Vlaamse politici platbroeken zijn, die toelaten dat u de boel chanteert en de miljardendiefstal jaar na jaar kan blijven organiseren.
Is Wallonië beter geworden van die massale Vlaamse financiële instroom? Wat is er met al die middelen gebeurd? Als we geld inzamelen voor Azië wil iedereen weten waarvoor dat geld precies zal worden gebruikt, maar als dat geld naar onze zuiderburen gaat, is dat blijkbaar niet nodig. Ook daarover mag er niet worden gesproken.
Dit wetsontwerp heeft enkel en alleen te maken met het succesverhaal van een partij die in de eerste plaats opkomt voor Vlaams zelfbestuur, voor Vlaams geld in Vlaamse handen en voor een Vlaams beleid voor Vlaanderen. De Franstaligen weten dat als zij ooit met het Vlaams Belang aan een onderhandelingstafel moeten zitten, zij de echtscheiding zullen moeten tekenen. Dat wij niet - zoals de andere Vlaamse partijen - naar een onderhandelingstafel komen met een tas vol compromissen en toegevingen, maar met een tas vol eisen en onverzettelijkheid.
De PS wint vandaag een veldslag en zal misschien op termijn onze partijfinanciering kunnen afpakken. De tijd zal uitwijzen wie de oorlog zal winnen. Wij zijn er alleszins van overtuigd dat het einde van dit corrupte en onrechtvaardige België in zicht is en we zullen er alles aan doen opdat de waanzinnige, door niets te verantwoorden, onrechtvaardige miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië ophoudt.
(M. Staf Nimmegeers, premier vice-président, prend place au fauteuil présidentiel.)
De heer Yves Buysse (VL. BELANG). - Na dertig jaar integratiebeleid moeten we het volgende constateren: een derde van de niet-westerse immigranten is afhankelijk van een uitkering en heeft een structurele achterstand in scholing; niet-westerse immigranten zijn oververtegenwoordigd in de statistieken van de criminaliteit en jeugdcriminaliteit en in de statistieken van vroegtijdige schoolverlaters; de overgrote meerderheid van de niet-westerse migranten is georiënteerd op de landen van herkomst en is in sociale contacten op mensen van de eigen groep gericht.
Dat alles blijkt uit de woonkeuze, de partnerkeuze, de voorkeur voor het vakantieland en economische investeringen in het land van herkomst; de kernnormen en -waarden die in ons land gelden worden impliciet en steeds vaker ook expliciet afgewezen. Met name onder moslims - zelfs onder hen die voldoende economisch geïntegreerd zijn - worden opvattingen gehuldigd, al dan niet met religie verbonden, die in strijd zijn met de kernnormen van onze samenleving; de grote steden kampen mede onder druk van grote concentraties migranten met onveilige en verloederde wijken; het draagvlak voor de aanvaarding van niet-westerse immigranten door de autochtone landgenoten is duidelijk afgenomen en dreigt nog verder af te brokkelen; het falende integratiebeleid komt niet tegemoet aan de reële angst voor verloedering en criminaliteit waardoor er sociale en politieke instabiliteit in de samenleving ontstaat; de cohesie van de samenleving neemt mede af omdat vele niet-westerse migranten geen verplichtingen voelen ten opzichte van een samenleving die niet op de eigen groepswaarden is gebaseerd. De ontvangende samenleving wordt slechts als instrument beschouwd om er zelf op vooruit te gaan; er is een `witte' vlucht uit grote steden en zelfs voorsteden naar minder verstedelijkte delen van het land.
Dat is verstandige praat. Het zou, op punten en komma's na, uit een brochure van het Vlaams Belang kunnen komen, maar het zijn letterlijke citaten uit de nota over het integratiebeleid van de Nederlandse zusterpartij van de VLD, de VVD. Deze Nederlandse liberale partij maakt een analyse die in ons land enkel door het Vlaams Belang wordt gemaakt, en heeft er als regeringspartij mede voor gezorgd dat het huidige asiel- en integratiebeleid in Nederland als voorbeeld voor de meerderheid in ons land kan dienen.
Het huidige beleid in Nederland komt niet zomaar uit de lucht gevallen. Het is het gevolg van een realistische kijk op de zaak door de grote Nederlandse partijen. De meerderheidspartijen in ons land stoppen beter met zich blind te staren op de opeenvolgende reeks van verkiezingsoverwinningen van het Vlaams Belang en nemen beter een voorbeeld aan wat hun zusterpartijen in Nederland over bepaalde vreemdelingendossiers zeggen. Ik doel niet op de standpunten van de vertegenwoordigers van de Lijst Pim Fortuyn of van de groep rond Geert Wilders. Ik heb het gewoon over de beleidsvoorstellen van de VVD, de CDA en D66.
De Nederlandse beleidsmaatregelen hebben hun effect zeker niet gemist. Volgens de cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek zijn het aantal naturalisaties in Nederland in 2003 immers bijna gehalveerd ten opzichte van 2002. In 2003 kregen slechts 24.579 vreemdelingen de Nederlandse nationaliteit, terwijl dat er in 2002 nog 41.879 waren. In België wordt de snel-Belgwet nog steeds toegepast, niettegenstaande de verkiezingsbeloftes van bijna alle Vlaamse partijen om de wet zo vlug mogelijk bij te sturen.
Nederland is niet het enige Europese land waar de beleidsmakers de jongste jaren de ogen hebben geopend voor de problemen en tot handelen zijn overgegaan. Heel wat landen zien wel in dat gezinshereniging als één van de belangrijkste immigratiekanalen moet worden aangepakt. Op de gezinshereniging rust in dit land echter nog steeds een taboe.
Sinds 2003 kondigt minister van Binnenlandse Zaken strengere maatregelen aan: we zouden eens zien wat we zouden zien... De voorbije drie jaar werd de wetgeving op dit vlak gewijzigd in Denemarken, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Italië, Groot-Brittannië, Spanje en Portugal.
In Denemarken werd de gezinshereniging het sterkst beperkt. De details hierover staan te lezen in het verslag van de commissie. Vandaag plukken de Denen de vruchten van hun beleid en de minderheidsregering, die de steun heeft van de verstandig rechtse oppositie, zal bij de aanstaande verkiezingen wellicht bekrachtigd worden door de Deense kiezers.
De jongste maanden zijn er overigens een aantal opvallende uitspraken van beleidsmakers in andere Europese landen te noteren. Zo oogstte Otto Schily in Duitsland onlangs nog een storm van politiek correct protest toen hij in navolging van de Britse premier Blair pleitte voor de oprichting van opvangcentra voor politieke vluchtelingen in eigen regio, en dus niet in Duitsland. Voor alle duidelijkheid, Schily is geen rechtse rakker, maar wel één van de voormalige advocaten van de Rote Armee Fraktion en tegenwoordig socialistisch minister van Binnenlandse Zaken.
Ook Helmut Schmidt deed zijn duit in het zakje. Eind november stelde de voormalige socialistische kanselier in een interview dat een democratische maatschappij maar moeilijk verenigbaar is met het multiculturele concept. Ik citeer: "Misschien op lange termijn. Maar als men vraagt waar multiculturele maatschappijen tot op heden hebben gefunctioneerd, komt men al snel tot het besluit dat ze enkel daar vreedzaam functioneren waar de staat op een autoritaire wijze wordt geregeerd." "In zoverre", zo voegde hij eraan toe, "was het een fout dat we in het begin van de jaren '60 gastarbeiders uit vreemde culturen naar ons land hebben gehaald."
Zo kom ik tot één van de meest essentiële vaststellingen in de discussie rond dit wetsontwerp. De standpunten van de grootste partij van dit land, de vertegenwoordiger van de grootste groep belastingbetalers, worden verketterd en bestreden en moeten dienen om haar partijfinanciering af te nemen. In vele van de ons omringende landen zijn diezelfde standpunten echter wel bespreekbaar. Meer nog, in een aantal Europese landen zijn die standpunten opgenomen in beleidsvoorstellen of worden ze gewoon uitgevoerd. Nochtans hebben ook die landen het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en al zijn protocollen goedgekeurd.
In Nederland blijft het integratiedebat in volle hevigheid woeden. Uit de vele artikels en beschouwingen die hierover de voorbije weken en maanden te lezen waren, viel alvast één uitspraak te noteren. Ik citeer: "Wie niet met de Nederlandse samenleving wil meedoen, kan beter zijn koffers pakken." Die uitspraak laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Kwam ze uit de mond van iemand van het Vlaams Belang dan zou hij wellicht vervolgd worden op grond van voorliggend wetsontwerp. De uitspraak is echter niet van Geert Wilders of Hilbrand Nawijn, maar wel van Ahmed Aboutaleb, wethouder in Amsterdam en bevoegd voor Onderwijs en Integratie.
M. le président. - Nous poursuivrons nos travaux cet après-midi à 14 h 30.
(La séance est levée à 12 h 40.)