Tweetalige printerversie Eentalige printerversie

Schriftelijke vraag nr. 6-1811

van Christie Morreale (PS) d.d. 27 maart 2018

aan de staatssecretaris voor Armoedebestrijding, Gelijke Kansen, Personen met een beperking, en Wetenschapsbeleid, belast met Grote Steden, toegevoegd aan de Minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken

Seksueel geweld - Slachtoffers - Ziekenhuizen - Opvang - Afwezigheid - Maatregelen - Seksuele Agressie Set (SAS) - Eventuele verplichting tot uitvoering

seksueel geweld
positie van de vrouw
ziekenhuis
bewijs
slachtoffer

Chronologie

27/3/2018Verzending vraag (Einde van de antwoordtermijn: 26/4/2018)
3/12/2018Rappel
9/12/2018Dossier gesloten

Heringediend als : schriftelijke vraag 6-2257

Vraag nr. 6-1811 d.d. 27 maart 2018 : (Vraag gesteld in het Frans)

In november 2017 hebt u drie centra opgericht voor de opvang van slachtoffers van seksueel geweld: één in het Sint-Pieters Ziekenhuis te Brussel, één in het CHU van Luik en één in het UZ Gent. Het doel van deze centra is een betere, snelle en efficiënte opvang van slachtoffers van seksueel geweld, met alle mogelijke beschikbare hulp op één enkele plaats, met speciaal daartoe opgeleid personeel.

Deze opvangcentra voor slachtoffers van seksueel geweld doen volgens de staatssecretaris een beroep op specialisten op medisch, psychologisch, politioneel en juridisch vlak. De centra zijn permanent geopend (vierentwintig uur op vierentwintig en zeven dagen op zeven). Naast medische, psychologische en administratieve hulp aan de slachtoffers en hun onmiddellijke omgeving, verzamelen en bewaren de centra ook bewijsmateriaal.

De oprichting van deze centra is een goede zaak, maar één aspect lijkt me problematisch.

Al deze vragen vallen onder de bevoegdheid van de Senaat in de mate dat ze betrekking hebben op een federale aangelegenheid, die een invloed heeft op de bevoegdheden van de deelstaten inzake gezondheid, gelijke kansen, vrouwenrechten, enzovoort.

Onlangs maakte de pers melding van een vrouw die in het midden van de nacht was verkracht. Na een klacht op het commissariaat werd ze naar het dichtstbijgelegen ziekenhuis gebracht, te Verviers. Maar het ziekenhuis zou een Seksuele Agressie Set (SAS) geweigerd hebben en dus geweigerd hebben de sporen van de verkrachting te verzamelen. De vrouw werd naar een ander ziekenhuis verwezen, naar Malmedy of Luik.

Deze weigering heeft een verschrikkelijke psychologische impact. Het is aan de overheid om na te gaan wat de reden van de weigering is. Het ziekenhuis argumenteerde dat de opvang te veel tijd in beslag neemt en dat de aanwezige gynaecoloog dan geen bevallingen kan doen of verwikkelingen bij andere patiënten kan behandelen. Dat geldt evenzeer in het ziekenhuis van Hoei en ik veronderstel ook in andere ziekenhuizen in het land. Zou het niet beter zijn om in alle ziekenhuizen van het land de SAS te verplichten?

Vroeger konden de slachtoffers van verkrachting behandeld worden door de wetsdokter van wacht. In de streek van Luik kan die dienst wegens financiële problemen van de forensische centra ’s avonds en tijdens de nacht echter niet meer verzekerd worden. De slachtoffers van verkrachting zijn dus volledig aan hun lot overgelaten. Hoe denkt u deze situatie snel te verhelpen?