Tweetalige printerversie Eentalige printerversie

Schriftelijke vraag nr. 6-1698

van Bert Anciaux (sp.a) d.d. 8 december 2017

aan de staatssecretaris voor Armoedebestrijding, Gelijke Kansen, Personen met een beperking, en Wetenschapsbeleid, belast met Grote Steden, toegevoegd aan de Minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken

Seksuele misdrijven - Verjaringstermijn - Opvang slachtoffers

seksueel geweld
seksueel misdrijf
slachtofferhulp
slachtoffer
sociale voorzieningen
ziekenhuis
verjaring van de vordering

Chronologie

8/12/2017Verzending vraag (Einde van de antwoordtermijn: 11/1/2018)
16/11/2018Rappel
9/12/2018Dossier gesloten

Heringediend als : schriftelijke vraag 6-2161

Vraag nr. 6-1698 d.d. 8 december 2017 : (Vraag gesteld in het Nederlands)

Seksueel geweld is een zaak van alle overheden in ons land. Uiteraard zijn de gemeenschappen bevoegd omdat welzijn en gezondheid bij uitstek gemeenschapsaangelegenheden zijn. Bovendien zijn deze overheden ook bevoegd voor het preventiebeleid. Maar natuurlijk is ook de federale overheid bevoegd in het kader van justitie en politie en in het kader van het gelijkekansenbeleid.

Te vaak wordt seksueel geweld, hoofdzakelijk tegen vrouwen, weggelachen of niet ernstig genomen. Nochtans heeft de VN-Veiligheidsraad seksueel geweld in 2008 uitgeroepen tot een oorlogsmisdaad. Bij een oorlogsmisdaad bestaat er géén verjaringstermijn. Waarom schaft men de verjaringstermijn dan ook niet af bij seksueel geweld ? Zie ook het Verdrag van Istanbul ter zake.

Twee jaar geleden voerde mevrouw Keygnaert van de UGent, op vraag van staatssecretaris Elke Sleurs, een onderzoek uit naar de opvang van slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag (SGG) in de Oost-Vlaamse ziekenhuizen. Er werd een checklist opgemaakt rond de optimale opvang van slachtoffers. De resultaten hiervan waren niet zo schitterend. De belangrijkste vaststelling was dat bijna geen enkele pediater op de hoogte is van de procedure rond de SAS (de seksueleagressieset) en dat zij daar ook geen opleiding voor wensen te volgen. Men kan zich dan ook afvragen wat er gebeurt als een minderjarige of een kind zich aanmeldt voor een SAS-afname ?

Daarom werd besloten om - op basis van de checklist - het onderzoek binnen alle Vlaamse ziekenhuizen te verrichten zodat « de beste opvangplaatsen » konden worden geselecteerd om degelijke zorgcentra op te richten.

Staatssecretaris Elke Sleurs werd echter opgevolgd door mevrouw Demir. Daarom kreeg ik graag een antwoord op de volgende vragen :

1) Waar zijn de resultaten van het onderzoek binnen alle Vlaamse ziekenhuizen te vinden ? Zijn deze afgewerkt ? Wat zijn de besluiten ?

2) Hoe gaat men om met SAS bij minderjarigen ? Zijn alle betrokkenen binnen het ziekenhuis op de hoogte van de gerechtelijke procedures ? Dit is uitermate belangrijk met het oog op het verzamelen van bewijsmateriaal door de centra.

3) Welke opleidingen hebben de personeelsleden gevolgd ?

4) Werken er ervaringsdeskundigen binnen deze zorgcentra ?

5) Uit navraag blijkt dat slachtoffers er terecht kunnen, maar hoe zit het met de nazorg ?

Een slachtoffer kan nadien niet voor langere tijd in het zorgcentrum blijven. Wat zal de staatssecretaris daaraan doen ?

Nu kan de persoon één dag of nacht in het ziekenhuis (psychiatrie of dagkliniek ?) verblijven na alle onderzoeken, maar dan wel op eigen kosten. Dit lijkt me onaanvaardbaar.

Uit contact met vluchthuizen blijkt dat er onvoldoende opvang is, dat er lange wachtlijsten bestaan en dat er 's nachts en in het weekend meestal niemand beschikbaar is.

6) Slachtoffers hebben recht op maximaal twintig gratis afspraken bij een psycholoog. Tijdens deze raadplegingen kan men vragen dat er een politieagent komt, zodat men klacht kan indienen. Is dit echter voldoende om een vertrouwenssfeer te doen ontstaan? Kunnen de slachtoffers snel in contact komen met de politie ? Hoe verlopen deze procedures ?

7) Is er sprake van informed consent ? Hoe verloopt het onderzoek concreet ? Hoe lang duurt de procedure in het totaal (de onderzoeken zelf, het wachten op de politie, de periode waarin de patiënt kan bekomen, de tijd om een vertrouwenspersoon in te schakelen, enz., inbegrepen) ? Hoe voorkomt men het risico op secundaire traumatisering ? Welke regelgeving is er exact van toepassing voor het indienen en verwerken van de klacht ?

8) Wat gebeurt er tijdens de nacht en in het weekend ? Hoeveel speciaal opgeleid personeel is er vierentwintig uur op vierentwintig aanwezig in deze vertrouwenscentra ?