|
|
Het beleid inzake hulp aan stotteraars
geneeswijze
ziekte
medische research
paramedisch beroep
gehandicapte
| 30/3/2012 | Verzending vraag |
| 28/4/2014 | Einde zittingsperiode |
Herkwalificatie van : vraag om uitleg 5-2032
Stotteren is nog steeds een relatief onbekende spraakstoornis die meestal zeer jonge kinderen van het mannelijk geslacht treft. Heel wat mensen krijgen echter ook later in hun leven met dat probleem te maken na een herseninfarct of ten gevolge van een degeneratieve hersenaandoening.
In 80% van de gevallen verdwijnt het probleem bij het opgroeien. Voor de overige 20% vormt dit gebrek echter wel een handicap en een dagelijks leed. De clichés waarmee stotteraars te maken krijgen (waarbij ze bijna met mentaal gehandicapten worden gelijkgesteld) en de spraakproblemen maken elk persoonlijke, sociale en professionele groei buitengewoon moeilijk.
De geneeskunde heeft lange tijd geen interesse gehad voor het probleem van het stotteren. Ze onderzoekt thans nieuwe theoretische en therapeutische mogelijkheden met betrekking tot het stotteren. De mogelijke therapieën, neurologische, psychologische, gedrags- of zuiver orthofonische therapieën, weerspiegelen de meervoudige oorzaken van de aandoening.
Ik zou graag vernemen of er een beleid wordt gevoerd ten voordele van de betrokken personen. Wat houdt dat beleid precies in?