Tweetalige printerversie Eentalige printerversie

Schriftelijke vraag nr. 4-6155

van Dirk Claes (CD&V) d.d. 7 december 2009

aan de staatssecretaris voor Begroting, Migratie- en asielbeleid, Gezinsbeleid en Federale Culturele Instellingen

Asielzoekers - Uitwijzingen - Vrijwillige vertrekverklaring- Weigering om het document te ondertekenen

politiek asiel
illegale migratie
verwijdering
remigratie
officiële statistiek
asielzoeker

Chronologie

7/12/2009Verzending vraag (Einde van de antwoordtermijn: 8/1/2010)
11/3/2010Antwoord

Herindiening van : schriftelijke vraag 4-4718

Vraag nr. 4-6155 d.d. 7 december 2009 : (Vraag gesteld in het Nederlands)

Recent vernam ik dat er een probleem ontstaat wanneer uitgewezen asielzoekers van een bepaalde nationaliteit weigeren om een vrijwillige vertrekverklaring te ondertekenen. Sommigen kunnen, zonder dit officieel document, door de Belgische overheid niet worden teruggezonden naar het land van oorsprong. Het land van oorsprong eist dat de illegaal in kwestie eerst dit document ondertekent. Wanneer dit niet gebeurt, ontstaat er een juridisch vacuüm en kan men deze persoon niet van het Belgische grondgebied verwijderen.

1. Welke landen eisen dat er eerst een vrijwillige vertrekverklaring wordt ondertekend vooraleer de persoon in kwestie kan worden teruggezonden naar het land van oorsprong?

2. Wat gebeurt er met deze personen wanneer het land van oorsprong deze verklaring eist en de persoon in kwestie dit document weigert te ondertekenen?

3. Welke oplossing voorziet de geachte staatssecretaris voor dit juridische vacuüm?

4. Hoeveel uitgewezen asielzoekers weigeren per jaar de vrijwillige vertrekverklaring te ondertekenen (opdeling per jaar en per nationaliteit)?

5. Hoeveel uitgewezen asielzoekers kunnen er hierdoor per jaar niet worden uitgewezen (opdeling per jaar en per nationaliteit)?

6. Overweegt hij om deze situatie aan te kaarten bij de landen waarmee er een probleem bestaat?

Antwoord ontvangen op 11 maart 2010 :

1. Op dit ogenblik is er maar één land dat systematisch een vrijwillige vertreksverklaring eist, opdat een reisdocument met het oog op de terugkeer wordt afgegeven. Het betreft Iran, dat overigens deze eis stelt aan alle landen die Iraanse onderdanen wenst terug te sturen, tenzij er een bilateraalreadmissieakkoord bestaat. Australië heeft een dergelijk akkoord, waarbij – in ruil voor de afgifte van een jaarlijks contingent van visa voor kort en lang verblijf – de mogelijkheid bestaat om Iraanse onderdanen gedwongen te verwijderen. België kan wel Iraanse onderdanen gedwongen verwijderen indien zij in het bezit zijn van een nog geldig paspoort, maar u begrijpt dat het aantal gecontroleerde illegale of uitgeprocedeerde Iraanse onderdanen dat in het bezit is van een dergelijk paspoort, eerder minimaal is. Er werden overigens in 2009 tot nu toe slechts 2 Iraanse onderdanen naar Teheran verwijderd; beiden waren afkomstig uit een strafinstelling.

2. Indien de Iraanse onderdaan niet gedwongen verwijderd kan worden, zal hij een bevel om het grondgebied te verlaten krijgen, waaraan hij geacht wordt zelfstandig gevolg te geven.

3. De Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) probeert reeds jaren een akkoord af te sluiten met Iran, zonder resultaat. Iran stelt een aantal eisen inzake afgifte van visa voor kort en lang verblijf in België, die wij niet kunnen inwilligen. Om tot een resultaat op het gebied van gedwongen terugkeer te komen, zullen we eerder moeten samenwerken op Europese Unie (EU)-niveau. Gezien de huidige verstandhouding tussen de EU en Iran niet positief is, lijkt het weinig waarschijnlijk dat er in de komende maanden een initiatief in deze richting zal ondernomen worden.

4. Mijn diensten houden geen statistieken bij van het aantal personen dat weigert een vrijwillige vertreksverklaring te ondertekenen. Behalve voor Iran waar een dergelijk document voorafgaand aan de afgifte van een laisser-passer wordt vereist, zou de ondertekening van een attest van weigering van vrijwillige terugkeer tegenstrijdig zijn met de doelstelling om (behalve om redenen van openbare orde) steeds de vrijwillige terugkeer aan te moedigen vergeleken met de meer dwingende vormen van terugkeer.

5. Gezien er geen statistieken bestaan omtrent de weigering van ondertekening van vrijwillige vertreksverklaring, is het onmogelijk na te gaan hoeveel personen er om die redenen niet verwijderd konden worden. Ik kan u wel zeggen dat in 2009 al 4 Iraanse onderdanen om diverse redenen uit de gesloten centra werden vrijgesteld (in 2008 : 19 personen).

6. Ik verwijs hiervoor naar punt 3.