| SÉNAT DE BELGIQUE | BELGISCHE SENAAT | ||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| Session 2012-2013 | Zitting 2012-2013 | ||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| 19 février 2013 | 19 februari 2013 | ||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| Question écrite n° 5-8169 | Schriftelijke vraag nr. 5-8169 | ||||||||
de Guido De Padt (Open Vld) |
van Guido De Padt (Open Vld) |
||||||||
au secrétaire d'État à l'Environnement, à l'Énergie et à la Mobilité, adjoint à la ministre de l'Intérieur et de l'Égalité des Chances, et secrétaire d'État aux Réformes institutionnelles, adjoint au premier ministre |
aan de staatssecretaris voor Leefmilieu, Energie en Mobiliteit, toegevoegd aan de minister van Binnenlandse Zaken en Gelijke Kansen, en staatssecretaris voor Staatshervorming, toegevoegd aan de eerste minister |
||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| Permis de conduire - Sanction pour non-restitution dans les délais - Chiffres - Poursuites | Rijbewijs - Sanctie bij het niet tijdig inleveren - Cijfergegevens - Vervolging | ||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| permis de conduire statistique officielle |
rijbewijs officiële statistiek |
||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
|
|
||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| Aussi posée à : question écrite 5-8168 | Aussi posée à : question écrite 5-8168 | ||||||||
| ________ | ________ | ||||||||
| Question n° 5-8169 du 19 février 2013 : (Question posée en néerlandais) | Vraag nr. 5-8169 d.d. 19 februari 2013 : (Vraag gesteld in het Nederlands) | ||||||||
L'article 67 de l'arrêté royal du 23 mars 1998 relatif au permis de conduire prévoit que le conducteur frappé d'une déchéance du droit de conduire est tenu de faire parvenir son permis de conduire au greffe de la juridiction qui a prononcé la déchéance, dans un délai de quatre jours suivant la date de l'avertissement donné par le ministère public. Cette règle s'applique que la déchéance ait été prononcée pour des raisons médicales ou pour des raisons d'ordre pénal. Dans le même contexte, l'article 40 de la loi du 16 mars 1968 relative à la police de la circulation routière stipule que toute déchéance prononcée à titre de peine prend cours le cinquième jour suivant la date de l'avertissement donné au condamné par le ministère public. Aucune sanction n'était cependant prévue pour le conducteur qui ne respecte pas la disposition de l'arrêté royal visé et ne restitue pas son permis de conduire dans les délais. Par conséquent, le ministère public pouvait seulement s'appuyer sur l'article 29, § 2 de la loi relative à la police de la circulation routière et poursuivre le non-respect de cette disposition en tant qu'infraction du premier degré. Pour remédier à ce problème, la loi modifiant (insertion de l'art. 49/1) la loi du 16 mars 1968 relative à la police de la circulation routière en ce qui concerne la restitution du permis de conduire en cas de déchéance du droit de conduire a été votée le 18 juillet 2012 (MB du 12.02.13). Il y est prévu qu' est puni d'une amende de 200 euros à 2.000 euros et d'une déchéance du droit de conduire un véhicule à moteur d'une durée d'un mois au moins ou d'une de ces peines seulement, celui qui, après qu'une déchéance du droit de conduire a été prononcée contre lui, ne restitue pas son permis de conduire dans les délais fixés par le Roi. Se pose à présent la question de savoir si un parquet peut encore choisir de poursuivre cette infraction en application de l'art.29 § 2 (amende de 50 euros) ou en application de l'article 49/1 (amende de 200 euros à 2000 euros, à chaque fois multipliée par 6) de la loi du 16 mars 1968 relative à la police de la circulation routière. L'article 29, § 2, est en effet demeuré inchangé. Si tel est le cas, il est quand même très curieux que des faits punissables identiques puissent faire l'objet d'une sanction différente. Dans ce contexte, voici mes questions : 1) La ministre compétente dispose-t-elle des chiffres relatifs à la période 2008-2012 sur le nombre de personnes ayant restitué leur permis de conduire après le prononcé d'une déchéance ? Durant la même période, combien de personnes n'ont-elles pas respecté cette obligation ? Combien de personnes ont-elles été poursuivies pour non-respect de cette disposition, sur la base de l'article 29, § 2, de la loi relative à la police de la circulation routière ? 2) Un parquet peut-il choisir de poursuivre cette infraction en application de l'art.29 (amende de 50 euros) ou en application de l'art. 49/1 (amende de 200 euros à 2000 euros, à chaque fois multipliée par 6) de la loi du 16 mars 1968 relative à la police de la circulation routière ? Les parquets sont-ils alors tenus de prononcer la peine la plus légère ? La ministre reconnaît-elle que dans ce cas, la législation passe à côté de son objectif ? Dans l'affirmative, comment entend-elle y remédier ? |
Artikel 67 van het koninklijk besluit van 23 maart 1998 betreffende het rijbewijs bepaalt dat de bestuurder die een verval van het recht op sturen heeft opgelopen, zijn rijbewijs binnen de vier dagen na de dag waarop de kennisgeving door het openbaar ministerie is gedaan, moet inleveren bij de griffie van het gerecht dat het verval heeft uitgesproken. Dit geldt zowel voor het verval dat wordt uitgesproken om medische als om strafrechtelijke redenen. Hieraan gekoppeld bepaalt artikel 40 van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer dat elk verval dat als straf is uitgesproken ingaat de vijfde dag na die waarop het openbaar ministerie de kennisgeving aan de veroordeelde heeft gedaan. Er was echter in geen enkele sanctie voorzien voor de bestuurder die de bepaling uit het betreffende koninklijk besluit niet naleeft en zijn rijbewijs niet tijdig inlevert. Bijgevolg kon het openbaar ministerie alleen maar terugvallen op artikel 29, § 2, van de wet betreffende de politie over het wegverkeer en de niet-naleving van deze bepaling laten vervolgen als een overtreding van de eerste graad. Om daaraan te verhelpen werd op 18 juli 2012 de wet tot wijziging (toevoeging art. 49/1) van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer betreffende de inlevering van het rijbewijs bij het verval van het recht op sturen, goedgekeurd (BS 12.02.13). Daarin wordt bepaald dat met een geldboete van 200 euro tot 2000 euro en met het verval van het recht tot het besturen van een motorvoertuig voor een duur van ten minste een maand of met een van die straffen alleen wordt gestraft hij die, nadat tegen hem een verval van het recht tot sturen werd uitgesproken, zijn rijbewijs niet inlevert binnen de door de Koning bepaalde termijn. De vraag is nu of een parket thans nog de keuzemogelijkheid heeft om deze overtreding te vervolgen door toepassing van art. 29 § 2 (geldboete van 50 euro), dan wel door toepassing van art. 49/1 ( geldboete van 200 euro tot 2000 euro, telkens maal 6) van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer. Artikel 29, § 2 werd immers ongewijzigd gelaten. Indien dit het geval is, is het toch wel heel merkwaardig dat dezelfde strafbare feiten op een verschillende wijze kunnen worden bestraft. In dit kader volgende vragen: 1) Beschikt de bevoegde minister over cijfergegevens voor de periode 2008 - 2012 betreffende het aantal personen dat zijn rijbewijs na het uitspreken van een verval ging inleveren? Hoeveel personen kwamen in die periode die verplichting niet na? Hoeveel personen werden op basis van artikel 29, § 2, van de wet betreffende de politie over het wegverkeer vervolgd voor de niet-naleving? 2) Heeft een parket nu de keuzemogelijkheid om deze overtreding te vervolgen door toepassing van art. 29 § 2 (geldboete van 50 euro), dan wel door toepassing van art. 49/1 (geldboete van 200 euro tot 2000 euro, telkens maal 6) van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer? Zijn de parketten dan verplicht om de lichtste straf uit te spreken? Erkent de minister dat de wetgeving hier dan haar doel voorbijschiet? Zo ja, wat wenst ze daar aan te doen? |
||||||||
| Réponse reçue le 28 mai 2013 : | Antwoord ontvangen op 28 mei 2013 : | ||||||||
1) Ces chiffres doivent être demandés à ma collègue, la ministre de la Justice. 2) Il y a plusieurs arguments qui contestent le choix qu’aurait le juge pénal entre l’application de l’article 29, paragraphe 2 et celle de l’article 49/1 de la loi relative à la police de la circulation routière, coordonnée le 16 mars 1968, pour sanctionner une personne condamnée à une déchéance du droit de conduire qui n’aurait pas remis son permis de conduire à temps. Tout d’abord, conformément au principe de droit lex specialis derogat legi generali, l’article 49/1 a la priorité sur l’article 29, paragraphe 2. L’application du principe lex posterior derogat legi anteriori a le même effet. Enfin, conformément à l’article 65 du Code pénal, lorsqu'un même fait constitue plusieurs infractions, la peine la plus forte sera seule prononcée, et donc la peine visée à l’article 49/1. Tous ces arguments valent pour le juge pénal, quelle que soit la qualification donnée par le ministère public au fait poursuivi. |
1) Deze cijfergegevens dienen te worden gevraagd aan mijn collega, de minister van Justitie. 2) Er zijn meerdere argumenten die tegenspreken dat de strafrechter een keuzemogelijkheid zou hebben tussen de toepassing van artikel 29, paragraaf 2 en van artikel 49/1 van de wet betreffende de politie over het wegverkeer, gecoördineerd op 16 maart 1968, voor de bestraffing van een vervallenverklaarde persoon die het rijbewijs niet tijdig inlevert. Allereerst neemt, ingevolge het rechtsbeginsel lex specialis derogat legi generali, artikel 49/1 voorrang op artikel 29, paragraaf 2. De toepassing van het rechtsprincipe lex posterior derogat legi anteriori, heeft dezelfde uitwerking. Tot slot dient de rechter, ingevolge artikel 65 van het Strafwetboek, alleen de zwaarste straf uit te spreken wanneer een zelfde feit verscheidende misdrijven oplevert, dus de straf bepaald in artikel 49/1. Al deze argumenten gelden voor de strafrechter, ongeacht de kwalificatie die het openbaar ministerie aan het vervolgde feit heeft gegeven. |