Recente rechtspraak maakte duidelijk dat het verschil dat de wet maakt tussen dronkenschap en alcoholintoxicatie, leidt naar erg betwistbare, soms tegenstrijdige vonnissen. Zeker bij verkeersongevallen gelinkt aan drankgebruik of -misbruik, blijkt dit verschil voor de slachtoffers en de nabestaanden onbegrijpelijk en is rechtspraak op deze basis moeilijk aanvaardbaar.

De essentie van het verschil tussen beide begrippen ligt in de subjectieve afweging bij de vaststelling van dronkenschap (op een lijntje lopen, al dan niet samenhangend spreken, oriëntatie in tijd en ruimte) en de wetenschappelijke basis, via een bloedproef, bij de vaststelling van alcoholintoxicatie. Zo lijkt algemeen wetenschappelijk aanvaard dat de aanwezigheid van meer dan 0,5 promille alcohol in het bloed, in 92 % van de gevallen bij "normale" mensen een duidelijk veranderd functioneren veroorzaakt. Deze veranderingen maken het besturen van een voertuig niet meer verantwoord. Dat betekent dat er een causaal verband bestaat tussen een bestuurder met deze hoeveelheid alcohol in zijn of haar bloed en het ongeval dat deze bestuurder zou veroorzaken.

Graag kreeg ik een antwoord op de volgende vragen:

1) Beaamt de geachte minister dat het onderscheid tussen dronkenschap en alcoholintoxicatie niet bijdraagt tot een heldere, serene en doeltreffende behandeling van alcoholgebruik en -misbruik in het verkeer? Heeft hij begrip voor de vele betrokkenen die, na geconfronteerd te zijn met deze tweedeling in de rechtspraak, met luide stem pleiten voor de afschaffing van deze tweedeling?

2) Waarom wordt het onderscheid tussen dronkenschap en alcoholintoxicatie behouden? Welke argumenten vindt hij voldoende sterk om de stemmen die de afschaffing van dit verschil vragen, van antwoord te dienen?

3) Heeft hij hieromtrent concrete plannen of doelstellingen?