|
|
Politie - Antwerpen - Blauwe lijn - Niet-urgente oproepen - Navolging in andere steden - Marketing
gemeentepolitie
telefoon
officiële statistiek
noodhulp
| 30/7/2013 | Verzending vraag |
| 3/12/2013 | Rappel |
| 10/12/2013 | Antwoord |
De lokale politie Antwerpen startte in 2002 met het opstarten van de Blauwe Lijn om urgente oproepen te kunnen scheiden van niet-urgente oproepen. Dit was noodzakelijk doordat van 1998 tot 2000 er een stijging van 150 % kwam in aantal oproepen, waarvan een aanzienlijk deel om spreekwoordelijke futiliteiten ging.
Vooral de marketing en de bekendmaking naar de burgers toe zorgen ervoor dat er momenteel maandelijks 11 000 oproepen binnenkomen bij de Blauwe Lijn die zorgen voor een duidelijk onderscheid tussen urgente en niet-urgente oproepen.
1) Graag had ik van de geachte minister gehoord of er soortgelijke initiatieven besproken of opgestart zijn in andere grote steden of politiezones in België? Zo ja, welke en hebben deze steden of politiezones hun burgers ook duidelijk kenbaar gemaakt via marketingcampagnes dat er een alternatieve minder urgente lijn is om politie te informeren? Mogelijk is het er wel, maar zijn de burgers onvoldoende geïnformeerd.
2) Kan de geachte minister mij een opdeling van het maandelijks aantal oproepen geven naar het urgente en het niet-urgente nummer van die steden die een alternatief nummer hebben gecreëerd? Bemerkt zij hierin een positieve evolutie doorheen de jaren?
3) Heeft de geachte minister aan grote politiezones of steden reeds een advies geleverd om de organisatie van binnenkomende oproepen zo in te voeren zodanig urgente oproepen voorrang krijgen op niet-urgente oproepen en interventies bijgevolg efficiënter kunnen verlopen?
Algemeen kan gezegd worden dat de politiezone Antwerpen de enige is met een “Blauwe Lijn”.
Voor wat betreft de overige politiezones, worden verschillende systemen toegepast:
in een aantal gevallen worden zowel de dringende als de niet dringende oproepen behandeld door de provinciale Centra voor Informatie en Communicatie (CIC);
in andere gevallen worden enkel de dringende oproepen via de Centra voor Informatie en Communicatie ontvangen;
sommige politiezones beheren de dringende en de niet dringende oproepen via een eigen dispatching.
De betrokken steden en politiezones sensibiliseren de bevolking via verschillende informatiekanalen (websites, antwoordapparaten, informatieblaadjes, …) met betrekking tot het gebruik van de noodnummers en organiseren hun diensten derwijze dat zij op een adequate manier de dringende en de niet dringende oproepen kunnen behandelen.
Niet alle steden en zones beschikken over een uitgesplitste registratie tussen het aantal oproepen op de dringende en de niet-dringende lijn; de beschikbare informatie hieromtrent laat niet toe enig besluit te trekken.