|
|
Politiezones - Fusie - Evaluatie - Aanmoedigen vrijwillige fusies
gemeentepolitie
| 27/1/2011 | Verzending vraag |
| 7/3/2011 | Antwoord |
De in december 2009 goedgekeurde wet creëerde mogelijkheden tot fusies van verschillende politiezones. Deze fusies zouden leiden naar een betere dienstverlening aan de bevolking, want een schaalvergroting voorspelt tal van voordelen.
Uit recent vrijgegeven cijfers blijkt dat de geboden kansen op vrijwillige fusies niet echt enthousiast en succesvol werden onthaald: in 2010 was er exact één fusie. Zo blijft het aantal politiezones nog steeds op het hallucinante aantal van 195.
Daarom en daarover de volgende vragen:
1) Welke evaluatie maakte de geachte minister van deze beleidsvoering? Vindt zij dat ze voldoende inspanningen leverde om deze wet op de vrijwillige fusie echt tot een succes te maken? Is dit alles voor herhaling vatbaar? Of ontdekt ze zwaktes in haar aanpak en is ze bereid hieruit lessen te trekken?
2) Welke communicatie- en sensibiliseringscampagne heeft zij hieromtrent gevoerd? Welke instrumenten stelde ze ter beschikking om deze vrijwillige fusieoperaties te ondersteunen? Werden hiervoor specifieke personeelsleden vrijgemaakt, en zo ja hoeveel en op welk niveau? Beloofde zij financiële impulsen te geven om deze fusies aantrekkelijk te maken? Hoeveel kostte deze operatie?
3) Welke concrete plannen (projecten, campagnes, …) zijn er voor 2011 gepland aan welke geraamde kostprijs?
In antwoord op zijn vraag kan ik het geachte lid het volgende meedelen:
1) Het ging om een fusie op vrijwillige basis. De zones moesten zelf een reflectie maken vanuit hun specifieke situatie en overleggen met aangrenzende zones of een fusie voor hen nuttig was of niet. De wetgever zorgde alleen – via een aanpassing van de wet op de geïntegreerde politie – voor een juridisch kader om fusie mogelijk te maken. Die mogelijkheid werd beperkt in de tijd: de aanvraag moest worden ingediend uiterlijk op 31 december 2010.
Dat er uiteindelijk maar twee zones fusioneerden, doet niets af aan het feit dat er meerdere zones de reflectie hebben gemaakt en ernstig overwogen hebben om toch samen te smelten. Enkele waren dicht bij een akkoord.
Een verlenging van de vastgestelde periode lijkt mij weinig zinvol. Eerder zou ik opteren om de tijdsbeperking uit de wet te halen, zodat zones te allen tijde kunnen overgaan tot fusie. Het is niet omdat vandaag de omstandigheden een fusie bemoeilijken, dat dit morgen nog steeds het geval is. Trouwens zo’n actie is het resultaat van een proces; het idee moet kunnen rijpen in de tijd.
2) Via een omzendbrief gaf ik bijkomende uitleg over de diverse etappes die moesten worden gevolgd om tot fusie te komen. Ook stelde ik, binnen de administratie, mensen ter beschikking om alle mogelijke vragen te beantwoorden en het proces mee te begeleiden. Een Nederlandstalige en Franstalige ambtenaar traden op als contactpersoon en vormden een soort helpdesk. Uiteraard waren er ook binnen mijn kabinet aanspreekpunten. Deze activiteiten kaderden binnen de normale prestaties.
Er werd geen sensibiliseringsactie gevoerd. De zones moesten in alle vrijheid hun beslissing kunnen nemen. Zo’n fusie moet immers volledig gedragen worden door de lokale overheden, anders werkt het niet naar behoren.
Deze operatie werd niet als zodanig begroot, omdat ze geen extra investering vroeg.
3) Aangezien de regering ontslagnemend is, worden er geen nieuwe initiatieven voorzien.