|
|
Palestina en Israël - Vredesproces - Rol van Europa - Rol van België
Israël
Palestijnse kwestie
Palestina
status van Jeruzalem
beslechting van geschillen
| 7/6/2011 | Verzending vraag |
| 26/9/2011 | Antwoord |
In mei 2011 verklaarde de premier van Israël voor het Amerikaans Congres dat zijn land bereid is om " pijnlijke compromissen " te doen om te komen tot een vredevol samenleven tussen Palestijnen en Israëli's. Deze hoopvolle boodschap werd echter meteen ontkracht door het stellen van een aantal exclusieven. Nog steeds volgens de Israëlische premier kan er nooit sprake zijn van het aanvaarden van de grenzen van 1967, kan er evenmin sprake zijn van het delen van het beheer over Jeruzalem en kan er geen sprake zijn van een terugkeer van de verdreven Palestijnen naar hun gronden en huizen in Israël. Israël bewijst hiermee nogmaals dat het de standpunten die door de internationale gemeenschap werden aangenomen, naast zich neer blijft leggen. Wat die " pijnlijke compromissen " dan wel kunnen zijn, werd door niet onder woorden gebracht.
De interventie van de Israëlische premier kan uiteraard niet los gezien worden van de toespraak van President Obama vorige week. President Obama zocht daarin terug aansluiting bij het eerdere Amerikaanse standpunt, dat overigens ook door Europa wordt gedeeld, waarbij de grenzen van 1967 de basis dienen te zijn van de grenzen van de toekomstige Palestijnse Staat, met dien verstande dat het ruilen van stukken land mogelijk moet zijn met onderling akkoord.
Europa herhaalde meteen haar steun voor de standpunten die President Obama innam. Europa heeft al wel langer de ambitie om een grote rol te spelen in het streven naar een oplossing voor dit pijnlijk conflict in het Midden-Oosten, maar het ontbrak haar tegelijkertijd aan de nodige eensgezindheid en daadkracht om dit ook daadwerkelijk te doen. Europa is immers maar zo sterk als haar Lidstaten haar toelaten te zijn. In dat opzicht is het belangrijk te weten wat elke Lidstaat bereid is te doen.
Graag kreeg ik een antwoord op de volgende vraag:
1) Hoe beoordeelt de geachte minister de toespraken van zowel President Obama als premier Netanyahu?
2) Welke initiatieven zal hij zelf nemen om de Europese Unie aan te sporen tot het effectief opnemen van een leidende rol en zo te komen tot een krachtdadiger beleid?
1.Uit de toespraken van president Obama op 19 mei in het State Departement en van 22 mei voor het American Israel Public Affairs Committee bleek inderdaad dat hij de grenzen van 1967 aanziet als een uitgangspunt van een regeling. Dat de president dit standpunt ook publiekelijk uitsprak en zo dichter brengt tot het punt waarop het ook het officiële standpunt van de Verenigde State (VS) zou worden, is toe te juichen. Men gaat er immers algemeen vanuit dat er in het Midden-Oosten geen vrede kan komen als de VS zich er niet ondubbelzinnig hard voor inzet. De harde reactie van premier Netanyahu, op 24 mei, is er één die op verschillende manieren te lezen is.
2. Het is het vaste standpunt van de Europese Unie(EU) dat de grenzen van 1967 de basis zijn voor een regeling en dat elke wijziging door beide partijen dient te worden afgesproken. De Israëlische autoriteiten kennen het standpunt van de EU en België zeer goed. Mevrouw Ashton, de Hoge Vertegenwoordiger van de EU voor het Buitenlands Beleid, is de jongste maanden erg actief geweest, ook in Kwartetverband. België steunt actief haar werk. Ik ben in die zin verschillende keren tussengekomen tijdens de vergaderingen van de EU ministers van Buitenlandse Zaken van april, mei en juli 2011. Men kan maar een leidende rol spelen als die erkend wordt door de partijen en als die blijkt uit de feiten. De EU moet dus met beide zijden blijven praten en hen gericht brengen tot onderhandelingen. Het is daarbij essentieel dat beide zijden zich houden aan hun verplichtingen onder de road map van 2003.