|
|
De overdraagbare ziektes en het medisch personeel
aids
infectieziekte
verplegend personeel
| 4/4/2014 | Verzending vraag |
| 28/4/2014 | Einde zittingsperiode |
Herkwalificatie van : vraag om uitleg 5-4850
Een peiling van het Plateforme de prévention du sida, de Franstalige zustervereniging van het Vlaamse SENSOA, brengt verontrustende cijfers over discriminatie aan het licht. Verschillende patiënten krijgen geen kwaliteitszorg aangeboden en dat is onaanvaardbaar vanwege artsen, verplegers, apothekers. Het aantal gevallen waarin medische zorg wordt geweigerd, stijgt met 50% voor homoseksuelen en verdubbelt voor patiënten van Afrikaanse komaf. Verontrustend!
Om die houding te bekampen hebt u meer bepaald in het HIV-Plan 2014-2019 maatregelen opgenomen:
- om de begeleiding te verbeteren van de medische, paramedische, psychologische en sociale actoren die actief zijn in privé- of groepspraktijken, in centra voor gezinsplanning, ziekenhuizen, klinieken, kraamafdelingen, centra voor mentale gezondheid, rusthuizen, gevangenissen, opvangcentra voor asielzoekers, de arbeidsgeneeskunde, enzovoorts;
- om HIV en ermee gelinkte items verplicht op te nemen in het programma van de artsenopleiding;
- om de voortgezette opleiding en de voorlichting van de actoren te ondersteunen;
Men kan zich afvragen om welke redenen die discriminaties voorkomen in het medische milieu, waar men toch ook wordt geconfronteerd met andere overdraagbare ziekten zoals hepatitis A en B.
Het antwoord ligt misschien deels bij de besmette patiënt, die niet verplicht is het medisch personeel over zijn toestand in te lichten, hoewel men moet toegeven dat het risico voor dat personeel niet onbestaande is.
Het dragen van handschoenen kan weliswaar een eerste bescherming bieden tegen een eventuele besmetting, maar een scalpel of een injectienaald kan per ongeluk uit de handen van de arts of de verpleegster glijden en deze kwetsen zodat hij of zij hoogst waarschijnlijk wordt besmet.
Het is begrijpelijk dat de artsen en het verzorgend personeel zich ongerust maken omdat ze niet voorafgaandelijk over de gezondheidstoestand van de patiënt moeten worden ingelicht. Bovendien kunnen ze een patiënt evenmin een bloedafname opleggen om diens gezondheidstoestand te kennen.
Mijn vraag, mevrouw de minister, luidt als volgt:
Kan in de bovenvermelde uitvoerig beschreven gevallen de bescherming van de persoonlijke levenssfeer zo ver worden gedreven dat zowel de gezondheid van patiënten die gediscrimineerd worden omdat ze tot een risicogroep behoren, als de gezondheid van de artsen en van het verzorgend personeel in het gedrang komt?
Zou het niet redelijk zijn het medisch personeel strikt vertrouwelijk op de hoogte te brengen van de eventuele overdraagbare ziekten bij hun patiënten? Zodoende kunnen verplegers betrokkenen in volledig vertrouwen verzorgen en ook zichzelf beter beschermen.