|
|
Orgaandonoren en orgaantransplantaties - Ingrepen uitgevoerd bij buitenlanders - Effect op de Belgische wachtlijsten - Nood aan een Europese regelgeving
orgaantransplantatie
EU-onderdaan
| 31/1/2011 | Verzending vraag |
| 18/2/2011 | Antwoord |
Jaarlijks reizen veel buitenlanders naar België om er via onze gezondheidszorg een ruilorgaan ingeplant te krijgen. Zo ontvluchten ze de lange wachtlijsten in hun eigen land. Tegelijkertijd sterven veel landgenoten omdat een te lange wachtlijst een transplantatie voor hen onmogelijk maakt. Deze situatie leidt uiteraard tot wrevel, want de komst van vooral Europese buitenlanders ontneemt Belgische burgers de kans op een noodzakelijk ingreep.
Met deze vaststelling wil ik zeker niet de slogan "eigen volk eerst" in de medische praktijk toepassen. Toch dringt zich hier een Europese regelgeving op, want de ongelijkheid ervan stimuleert en veroorzaakt een uitdijende praktijk van internationale orgaanshopping. De kritiek hierop groeit en vraagt om snelle en accurate beleidsvoering.
Graag kreeg ik een antwoord op de volgende vragen:
1) Deelt de minister mijn analyse dat een Europese regelgeving voor orgaantransplantaties dringend nodig is? Zijn er hieromtrent, bijvoorbeeld in het kader van het voorbije voorzitterschap van de Europese Unie, contacten gelegd of initiatieven genomen? Zo ja, welke? Zo neen, waarom niet?
2) Bestaan er op Europees niveau donor- en wachtlijsten?
3) Hoe verdedigt ze zich tegen het verwijt dat Belgische patiënten op binnenlandse wachtlijsten worden benadeeld? Hoe denkt ze een evenwichtig systeem te bereiken, zodat er geen discriminaties ontstaan tussen bijvoorbeeld Nederlandse en Belgische onderdanen?
Het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie hebben op 7 juli 2010 de richtlijn 2010/53/EU inzake kwaliteits- en veiligheidsnormen voor menselijke organen, bestemd voor transplantatie goedgekeurd. De richtlijn strekt ertoe om binnen de Europese Unie over gemeenschappelijke kwaliteits- en veiligheidsnormen te beschikken voor het wegnemen, vervoer en gebruik van organen. Zo hoopt men de risico’s die gepaard gaan met het wegnemen voor de levende donor en de transplantatie voor de ontvanger te verminderen. Mijn administratie is thans belast met het omzetten van die richtlijn in de Belgische wetgeving.
Anderzijds is de toewijzing van organen in België een opdracht die sinds 2001 werd gedelegeerd aan een supranationaal toewijzingsorganisme voor organen, namelijk Eurotransplant International Foundation. Eurotransplant beheert de toewijzing van organen tussen verschillende landen (Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië) waarbinnen er op basis van medische en logistieke criteria vrij verkeer van organen is. Er heerst dus solidariteit onder alle kandidaten van de Eurotransplantlanden. De Belgische wetgeving legt evenwel een evenwicht op tussen het aantal uit België uitgevoerde organen en het aantal ingevoerde organen.