|
|
Zelfdodingen - Hoge cijfers in België - Probleem van volksgezondheid - Bestrijding - Beleid - Coördinatieproblemen - Begeleiding van individuen, menselijke banden en sociaal houvast - Valorisatie
zelfmoord
sociaal welzijn
levenskwaliteit
| 2/10/2009 | Verzending vraag (Einde van de antwoordtermijn: 5/11/2009) |
| 25/11/2009 | Dossier gesloten |
Heringediend als : schriftelijke vraag 4-5296
De Werelddag ter preventie van zelfdoding op 10 september 2009 was de gelegenheid om te wijzen op een voor België erg pijnlijke situatie : België heeft het op één na hoogste aantal zelfdodingen in Europa.
Die cijfers jagen koude rillingen over de rug en getuigen van een ernstig fenomeen in de maatschappij : 2000 zelfdodingen per jaar, of zes per dag; 40.000 mensen doen een zelfmoordpoging. België heeft één van de hoogste zelfmoordcijfers in Europa, namelijk 23 op 100.000 inwoners.
Zelfdoding wordt in België nu beschouwd als de voornaamste externe doodsoorzaak en maakt meer slachtoffers dan het wegverkeer.
Het streven naar een beter leven voor onze burgers en een vooruitgangsmaatschappij moet de rode draad zijn in het optreden van de politici die beslissingsbevoegdheid hebben. Daarom moet een krachtig, gepast en ambitieus antwoord worden geboden aan degenen die zich dagelijks inzetten voor de begeleiding van de kwetsbare personen die zelfmoordneigingen hebben.
Ik ken uw gehechtheid aan de sociale vooruitgang en uw gevoeligheid voor deze plaag en weet dat u zelfdoding beschouwt als een echt probleem van de volksgezondheid. Deze aangelegenheid verdient een bijzondere aandacht.
In een federaal land, waar de bevoegdheden in verband met zelfdoding tussen drie of zelfs vier niveaus zijn verdeeld, kan er maar een gepast antwoord worden gegeven na een efficiënt overleg. Dat laatste is niet eenvoudig.
Als men bijvoorbeeld over zelfdoding spreekt in termen van een gezondheidsprobleem is het Waals Gewest bevoegd, terwijl het preventiebeleid een zaak is van de Franse Gemeenschap. Als de ziekenhuizen erbij betrokken worden, moet het federale niveau echter optreden.
Dit fenomeen heeft een aanzienlijke omvang heeft gekregen en doet elk beleid op het vlak van sociale vooruitgang en bloei als een mislukking aanvullen. Daarom moet er dringend een en ander in beweging komen.
Ik heb dan ook enkele vragen.
Beschouwt u de totstandkoming van een overlegd beleid om het fenomeen van de zelfdoding efficiënt te bestrijden, nog altijd als een prioriteit?
Is een consensusconferentie over dit onderwerp, of een nationaal plan voor België, volgens u mogelijk?
Welke initiatieven kunt u binnen het kader van uw bevoegdheden nemen voor de acties van de mensen op het terrein?
Ruimer gezien is het fenomeen van zelfdoding ontegensprekelijk een uiting van de zwakke manier van functioneren van onze maatschappij. Ze is namelijk individualistischer en stresserender dan vroeger.
Vindt u niet dat het de hoogste tijd is om de politieke boodschap opnieuw te concentreren op de begeleiding van het individu en de nadruk te leggen op de menselijke banden en het creëren van nieuwe vormen van sociaal houvast voor ieder van ons?