SÉNAT DE BELGIQUE BELGISCHE SENAAT
________________
Session 2011-2012 Zitting 2011-2012
________________
15 mars 2012 15 maart 2012
________________
Question écrite n° 5-5870 Schriftelijke vraag nr. 5-5870

de Patrick De Groote (N-VA)

van Patrick De Groote (N-VA)

à la vice-première ministre et ministre de l'Intérieur et de l'Égalité des Chances

aan de vice-eersteminister en minister van Binnenlandse Zaken en Gelijke Kansen
________________
Les détenteurs d'une arme défensive ou d'une arme de guerre selon le Registre central des armes De houders van een verweer- of oorlogswapen in het Centraal Wapenregister 
________________
arme à feu et munitions
arme personnelle
arme de petit calibre
vuurwapen
persoonlijk wapen
handvuurwapens
________ ________
15/3/2012Verzending vraag
24/4/2012Antwoord
24/4/2012Dossier gesloten
15/3/2012Verzending vraag
24/4/2012Antwoord
24/4/2012Dossier gesloten
________ ________
Requalification de : demande d'explications 5-1769 Requalification de : demande d'explications 5-1769
________ ________
Question n° 5-5870 du 15 mars 2012 : (Question posée en néerlandais) Vraag nr. 5-5870 d.d. 15 maart 2012 : (Vraag gesteld in het Nederlands)

La loi actuelle sur les armes date du 8 juin 2006. La nouvelle loi sur les armes ne prévoit plus de définition des « armes défensives ou armes de guerre ». Pourtant, le Registre central des armes garde ce terme dans la liste des armes « actives » (actives dans le sens de en possession de fait). D’après le RCA, 362 400 armes défensives ou armes de guerre seraient encore inscrites en mars 2010, contre 580 243 en octobre 2006. Cela vaut aussi pour l’ancienne catégorie « cession d'armes de chasse et de sport », avec 580 243 armes inscrites en octobre 2006, contre 95 274 en mars 2010. Le retard administratif est une première raison. L’ignorance de la nouvelle législation par le titulaire, qu’elle soit feinte ou non, peut en être une seconde.

Je voudrais tout de même apporter quelques précisions par rapport à ces deux raisons. Les détenteurs d’armes de défenses ou d’armes de guerres avaient jusqu’au 31 octobre 2008 pour régulariser leur arme. Un retard administratif de plus de deux ans semble assez maigre comme raison. Selon la nouvelle législation, les titulaires devaient cependant aussi donner un motif légitime pour pouvoir conserver ces armes. Ceux qui sont dans l’impossibilité de le faire préfèrent ainsi laisser les autorités dans l’ignorance plutôt que de rendre leurs armes.

En outre, le RCA tient à jour l’enregistrement des armes passives (les armes rendues, volées ou perdues, ce qui ne doit pas être confondu avec la notion de détention passive d’armes). Ainsi, selon le RCA, respectivement 1 898 « armes de défense ou armes de guerre » ont été volées entre octobre 2006 et mars 2010 et 10 858 armes de la même catégorie ont été perdues. (C’est une énorme augmentation par rapport au nombre de vols et de pertes pour la période 1991-2006.) Il n’y a pas d’explications absolues pour le nombre important d’armes perdues et volées.

Tout porte à croire qu’avec le durcissement de la loi sur les armes, les porteurs d’armes de défense ou d’armes de guerre, faute de motif légitime, ne veulent toutefois pas se séparer de leurs armes interdites et préfèrent les garder illégalement, en prétextant généralement l’ignorance, la perte ou le vol.

D'où mes questions :

1) Une enquête policière est-elle menée ou le déroulement des faits est-il vérifié en ce qui concerne les circonstances dans lesquelles l’arme à feu a été volée, en contrôlant par exemple si une plainte a été déposée pour cambriolage ?

2) En cas de constatation de perte ou de vol, contrôle-t-on, en dehors du compte rendu du titulaire de l’arme, que l’article 10 de la loi sur les armes soit respecté, notamment la déclaration immédiate à la police locale de la perte ou du vol d’une arme soumise à une autorisation ? Un procès-verbal est-il automatiquement dressé visant une sanction comme prévu par l’article 23 ?

3) La ministre trouve-t-elle que l’absence de déclaration de perte ou de vol d’une arme ayant reçu une autorisation, comme défini à l’article 10, appelle plutôt une disposition pénale distincte que la disposition pénale générale de l’article 23 ?

4) La ministre considère-t-elle la possession d’une arme à feu comme une grande responsabilité, nécessitant que sa perte ou son vol puisse être sanctionné par une amende ? Veut-elle soutenir un projet ou une proposition de modification de la législation en ce sens ?

 

De huidige Wapenwet dateert van 8 juni 2006. De nieuwe wapenwet voorziet geen definitie meer van 'verweer/oorlogswapen.' Toch behoudt het Centraal Wapenregister deze term 'verweer/oorlogswapens' onder de 'actieve' wapens (actief in de betekenis van effectief in bezit). Volgens het CWR zouden er in maart 2010 nog steeds 362.400 verweer/oorlogswapens zijn ingeschreven, tegenover 580.243 in oktober 2006. Dit geldt ook voor de oude categorie 'overdracht jacht/sportwapen' met 580.243 wapens in oktober 2006 en met 95.274 wapens in maart 2010. De administratieve achterstand is een eerste reden. Een al dan niet geveinsde onwetendheid van de houder met betrekking tot de vernieuwde wetgeving kan een tweede reden zijn.

Bij deze twee redenen wil ik toch enige duiding geven. De houders van een verweer/oorlogswapen hadden tot 31 oktober 2008 de tijd om hun wapen te regulariseren. Administratieve achterstand van meer dan twee jaar lijkt als reden weg te ebben. De houders dienden met de nieuwe wetgeving echter tevens een wettige reden aan te tonen voor het houden van deze wapens. De houders die geen wettige reden kunnen geven, houden aldus de overheid liever in het ongewisse dan bijvoorbeeld hun wapens in te leveren.

Daarnaast houdt het CWR de registratie bij van passieve wapens (ingeleverde, verloren of gestolen wapens en niet te verwarren met het begrip passief wapenbezit). Zo werden tussen oktober 2006 en maart 2010 volgens het Centraal Wapenregister respectievelijk 1.898 'verweer/oorlogswapens' gestolen en 10.858 'verweer/oorlogswapens' verloren. (Dit is een enorm sterke stijging tegenover het aantal diefstallen en verliezen tussen 1991-2006.) Harde verklaringen voor het zeer groot aantal verloren en gestolen wapens zijn hier niet voorhanden.

Alles lijkt erop dat de bezitters van verweer/oorlogswapens na het verstrengen van de wapenwet bij gebrek aan een wettige reden toch geen afstand willen doen van hun aldusdanig verboden wapens en de voorkeur geven aan het illegaal behouden van hun wapens door ofwel algemene onwetendheid, ofwel verlies of diefstal te veinzen.

Vandaar mijn vragen:

1) Wordt er een politioneel onderzoek gedaan en/of het feitenrelaas gecontroleerd over de omstandigheden waarin het vuurwapen is gestolen door bijvoorbeeld de controle van de aangifte van een woninginbraak?

2) Wordt er bij de vaststelling van verlies of diefstal buiten de rapportage van de wapenhouder gecontroleerd of artikel 10 van de Wapenwet wordt nageleefd, met name de onverwijlde melding van diefstal of verlies van een vergunningsplichtig wapen aan de lokale politie? Volgt een automatisch proces-verbaal met het oog op een sanctie zoals voorzien in artikel 23?

3) Is de minister van oordeel dat het niet melden van het verlies of de diefstal van een vergund wapen zoals bepaald in artikel 10 veeleer thuishoort in een afzonderlijke strafbepaling dan in de algemene strafbepalingen in artikel 23?

4) Beschouwt de minister het bezit van een vuurwapen als een grote verantwoordelijkheid, waarbij het verlies of de diefstal van een vuurwapen door een boete kan worden gesanctioneerd? Wil de minister een dergelijk ontwerp of voorstel van wetswijziging ondersteunen?

 
Réponse reçue le 24 avril 2012 : Antwoord ontvangen op 24 april 2012 :

Le vol d'une arme en possession légale, se signale aux services de police qui rédigent un procès-verbal et saisissent un signal dans la base de données nationale générale (BNG) et le Registre central des armes (RCA), il y a toujours une enquête judiciaire qui est effectuée par les services de police concernés.

L'officier de police en question doit être capable de pressentir si la déclaration semble fausse, et le cas échéant, effectuera une enquête plus approfondie. Il n'y a cependant aucune indication qu'il y ait souvent de fausses déclarations qui soient faites, ou que de sérieux problèmes existent dans ce domaine.

Tant que les armes perdues ou volées ne sont pas retrouvées, elles restent incluses dans la BNG et le RCA. Si ces armes sont retrouvées, un nouveau procès-verbal de récupération est rédigé et des recherches sont menées pour déterminer quel trajet l'arme a effectué entre le moment du vol ou de la perte et le moment de la récupération.

En ce qui concerne la déclaration de perte ou de vol d'une arme, la loi spécifie les obligations et les conditions d'une manière très précise.

D’une part, l'article 10 de la loi sur les armes stipule que: « Toute perte ou vol doit être signalé sans délai à la police locale, par le titulaire de l'autorisation de détention ».

D’autre part, l'article 8 de l'arrêté royal (AR) du 24 avril 1997 (déterminant les conditions de sécurité lors du stockage, de la détention et de la collection d'armes à feu ou de munitions - Moniteur belge du 16 mai 1997) renforce l'article 10 de la loi sur les armes en stipulant que la déclaration doit être faite sans délai et que le titulaire doit communiquer toutes les informations concernant l'arme perdue ou volée.

Enfin, l'article 23 de la loi sur les armes prévoit des peines allant de un mois à cinq ans pour les personnes qui enfreignent la loi.

Le cadre juridique est donc clairement défini et doit être appliqué. Il prévoit une peine maximale stricte de 5 ans. Il appartient à mon collègue de la Justice de décider si une amende ou peine supplémentaire est appropriée.

La possession d'une arme à feu à domicile est en effet une lourde responsabilité, à la fois en ce qui concerne la sécurité du propriétaire et pour les gens qui vivent avec lui, qu’en ce qui concerne le risque de « vol » de cette arme. Il existe en la matière suffisamment de règles légales.

De diefstal van een wapen, in wettelijk bezit, wordt aangegeven bij de politiediensten die een proces-verbaal, een seining in de Algemene Nationale Gegevensbank (ANG) en in het Centraal Wapen Register (CWR) opstellen; er wordt door de betrokken politiedienst steeds een gerechtelijk onderzoek verricht.

De acterende politieambtenaar dient aan te voelen of de aangifte vals lijkt en zal indien nodig een diepgaander onderzoek voeren. Er zijn echter geen aanwijzingen dat er vaak valse aangiften worden gedaan, of dat er hieromtrent ernstige problemen bestaan.

Zo lang de gestolen of verloren wapens niet gevonden zijn, blijven ze opgenomen in de ANG en het CWR. Indien deze wapens worden gevonden, wordt een nieuw proces-verbaal van terugvinden opgesteld en wordt een onderzoek gevoerd om na te gaan welke weg het wapen heeft afgelegd, tussen het ogenblik van de diefstal of het verlies en het ogenblik van het terugvinden.

Wat betreft de verklaring van verlies of diefstal van een wapen, bepaalt de wet de verplichtingen en de voorwaarden op een zeer precieze manier.

Enerzijds bepaalt Het artikel 10 van de wapenwet : “Elk verlies of diefstal van een vergunningspichtig wapen moet onverwijld worden gemeld aan de lokale politie door de houder van de titel tot het voorhanden hebben.”

Anderzijds versterkt het artikel 8 van het Koninklijk Besluit (KB) van 24 april 1997 (tot bepaling van de veiligheidsvoorwaarden bij het opslaan, het voorhanden hebben en het verzamelen van vuurwapens of munitie - Belgisch Staatsblad 16 mei 1997) het artikel 10 van de wapenwet, door te bepalen dat de aangifte onverwijld moet gebeuren en dat de vergunningsplichtige alle inlichtingen met betrekking tot het gestolen of verloren wapen moet bezorgen.

Tot slot voorziet het artikel 23 van de wapenwet in straffen gaande van één maand tot vijf jaar voor de overtreders van de wet.

Het wettelijke kader is dus duidelijk vastgesteld en moet worden toegepast. Er wordt reeds voorzien in een strenge maximale straf van vijf jaar. Het komt toe aan mijn collega van Justitie om te oordelen of een boete of een aanvullende straf aangewezen is.

Het bezit thuis van een vuurwapen is inderdaad een zware verantwoordelijkheid, zowel wat betreft de veiligheid van de bezitter en voor de personen die bij hem wonen, als wat betreft het risico op “diefstal” van dit wapen. Er bestaan hieromtrent voldoende wettelijke regels.