In Geraardsbergen werd recentelijk een man opgepakt waarvan in de media gesteld werd dat hij "geregistreerd" stond als pedofiel en waarbij men zich vragen stelde bij het feit dat hij (na een verhuis vanuit een andere provincie) in de onmiddellijke nabijheid van een kinderspeeltuin kon gaan wonen.

Na een incident dat eerder in Blankenberge plaatsvond, pleitte een gerechtspsychiater voor een betere follow-up van gekende pedofielen, omdat het risico op recidivisme te hoog zou zijn. Groot-Brittannië geeft ouders de kans om hun kinderen te beschermen tegen pedofielen. De ouders mogen via een publiek register natrekken of in de buurt volwassenen met een pedofiel verleden wonen.

Begin oktober 2009 stond in de pers het volgende bericht te lezen: "Luttele dagen na de moord op een 42-jarige vrouw door een recidive verkrachter, heeft de Franse regering besloten om een wetsvoorstel in te dienen dat chemische castratie mogelijk zou maken bij bepaalde categorieën van verkrachters en pedofielen. Polen keurde vorige week al een dergelijke wet goed. Momenteel wordt chemische castratie in Frankrijk al toegepast op mensen die daar zelf mee instemmen, wat onder meer ook in Zweden en Denemarken gebeurt. De nieuwe wet zou die vrijwilligheid inperken.…In november 2004 besloot Frankrijk al om chemische castratie uit te testen. De aanleiding daarvoor was de vaststelling dat het aantal zedendelicten dramatisch was gestegen. Zaten er in 1980 1 100 mensen voor strafbare feiten in deze categorie in de cel, dan waren dat er een kwarteeuw later al bijna acht keer zoveel. Experts menen evenwel dat de grotere bespreekbaarheid van zedenfeiten in de maatschappij minstens één reden is voor die toename. Bovendien worden veel vraagtekens geplaatst bij de efficiëntie van chemische castratie. Het Expertisecentrum Forensische Psychiatrie in Utrecht boog zich samen met wetenschappers uit Canada, Duitsland en België ook al over het onderwerp, en stelt dat chemische castratie geen zin heeft. De hersenen van mensen die zich seksueel aangetrokken voelen tot kinderen werken anders dan die van andere volwassenen. Tot op heden zijn pedoseksuelen niet te genezen en bestaat er nog steeds groot gevaar dat zij opnieuw in de fout gaan als ze vrijkomen.".

Een en ander leidt tot reflectie -waarbij de noodzaak van een betere follow-up ons een evidentie lijkt te zijn- en een aantal vragen:

1. Hoeveel zedendelicten of pogingen daartoe (opsplitsing naargelang het ging om aanrandingen of pedofiel gedrag en opsplitsing naar gerechtelijk arrondissement) werden vastgesteld in 2007, 2008, 2009 en 2010?

2. Hoeveel mensen zaten voor dergelijke feiten in de cel, met de opsplitsing en de jaren zoals vermeld in vraag 1.

3. Welk navolgbeleid en specifiek strafbeleid bestaat er in ons land ten aanzien van zedendelicten?

4. Is er bij de verhuis van een gekende dader van zedendelicten een specifieke en uitdrukkelijke notificatie aan de lokale overheden van de nieuwe woonplaats van de betrokkene? Zo neen, acht de minister het niet aangewezen een dergelijke procedure uit te werken?

5. Overweegt de regering een strenger strafbeleid ten aanzien van pedoseksuelen? Zo ja, waarin zou dat dan kunnen bestaan? Zo neen, waarom niet?

Op basis van de inlichtingen die mij door de bevoegde diensten werden verschaft, kan ik u volgende elementen van antwoord aanreiken.

1) Antwoord op vraag 1

Cijfers opgevraagd bij de statistisch analisten van het College van Procureurs-generaal. Op heden nog geen cijfers mogen ontvangen.

2) Antwoord op vraag 2

Op basis van de inlichtingen mij verschaft door het directoraat-generaal Penitentiaire Inrichtingen (DG EPI), verwijs ik naar cijfers in bijlage.

3) Antwoord op vraag 3

Sinds 1998 bestaan er samenwerkingsakkoorden inzake de behandeling en begeleiding van daders van seksueel misbruik, gesloten tussen Justitie en het Waals Gewest en de Vlaamse Gemeenschap. Een jaar later kwam ook een gelijkaardig akkoord tot stand tussen justitie en de gemeenschappelijke gemeenschapscommissie en de Franse gemeenschapscommissie in Brussel.

Deze samenwerkingsakkoorden moeten een concreet en duidelijk kader bieden voor de voor de effectieve uitvoering van de bepalingen van de wet van 13 april 1995 betreffende seksueel misbruik van minderjarigen. Deze wet heeft een gespecialiseerde voorafgaandelijke adviesverlening en een verplichte begeleiding en behandeling voorzien in het geval van een voorwaardelijke invrijheidstelling van gedetineerden of een invrijheidstelling op proef van geïnterneerde daders van een seksueel misdrijf gepleegd op de persoon van de minderjarigen of met hun deelneming. In deze wet is met andere woorden een eerste wettelijk kader geschapen voor een “verplichte behandeling” of een “behandeling onder gerechtelijk mandaat” bij een vervroegde invrijheidstelling en dit met het oog op het vermijden van recidive door pedofielen.

Het betreft hier een “tweesporenbeleid”, gericht op een globale aanpak. De ambulante begeleiding en behandeling zijn toevertrouwd aan de hulpverlening, terwijl de controle en het toezicht tot de taken van justitie behoort. Daarbij is een gecoördineerde aanpak aangewezen, zijnde een structurele afstemming tussen justitiële en hulpverlenende interventies zodat afspraken inzake overleg, samenwerking en informatie-uitwisseling zijn geformaliseerd in deze samenwerkingsakkoorden.

Volgens de memorie van toelichting van de samenwerkingsakkoorden streeft men een dubbele doelstelling na. Justitie streeft de toepassing van de wet na, het vermijden van recidive en het bewerkstelligen van de reïntegratie van de delinquent in de maatschappij. De hulpverlening dient het welzijn, de gezondheid en de ontplooiing van de bevolking na. Om deze dubbele doelstelling met elkaar te verzoenen, hebben de samenwerkingsakkoorden voorzien in een duidelijke rolafbakening, duidelijke taakstellingen en verantwoordelijkheden van de verschillende betrokken actoren. Er is nood aan wederzijds overleg en een evenwaardig partnership, waarbij men respect heeft voor eenieders competenties en bevoegdheden.

Momenteel zijn de samenwerkingsakkoorden meer dan tien jaar oud en maken zij het voorwerp uit van een uitvoerige evaluatie, die door mijn dienst voor het Strafrechtelijk beleid in samenwerking met DG EPI en DG Justitiehuizen is uitgevoerd en bijna afgerond is.

4) Antwoord op vraag 4

De problematiek van de informatie-uitwisseling tussen politie, parket en justitie-assistenten maakt het voorwerp uit van besprekingen over een nieuwe circulaire in de schoot van het Expertisenetwerk Strafuitvoering.

5) Antwoord op vraag 5

Gelet op de situatie van een regering in lopende zaken, ben ik momenteel in onmogelijkheid om nieuwe wetgevende initiatieven terzake te nemen.