Patiënten die leiden aan het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), ook wel bekend als Myalgische Encephalomyelitis (ME) weten zich geen weg meer te vinden in ons land. Aanvankelijk was er veel discussie in de medische wetenschap of dit syndroom nu psychosomatisch van aard was dan wel biomedisch van aard was. In 2009 heeft professor Kenny De Meirleir (cardioloog en inspanningsfysioloog aan de VUB) bewezen dat CVS een biomedische oorzaak heeft en dat deze ziekte dus niet tussen de oren zit. Men kan de oorzaak van de ziekte niet vaststellen noch een passende behandeling voorschrijven. CVS werd op 1 april 2002 erkend als ziekte door het RIZIV. Daardoor hadden patiënten de mogelijkheid om een terugbetaling te bekomen voor hun behandeling. Alleszins tot vorig jaar. Vroeger was het zo dat CVS-patiënten voor hun diagnose en behandeling terecht moesten in één van de vijf officieel erkende Vlaamse CVS-referentiecentra. Deze behandeling bestond uit een gedragstherapie (o.a. het aanvaarden van de ziekte), maar ook uit bewegingstherapie. Ongeacht dat deze patiënten al enorm vermoeid waren, moesten zij constant in beweging blijven, waardoor hun lichaam deze krachten niet meer kon recupereren en zij zich uiteindelijk nog slechter voelden. De subsidies voor deze centra werden in 2012 stopgezet. Dit geld moet nu aangewend worden om individuele behandelingen beter te vergoeden ofwel nieuwe centra op te richten, die de diagnose stellen, en nadien voor behandelingen doorverwijzen naar de ambulante sector. CVS is namelijk een neurologisch aandoening met immunologische en endocrinologische afwijkingen die verschillen van patiënt tot patiënt waardoor één behandeling voor alle CVS patiënten wellicht nooit gevonden zal worden. Vandaag worden enkel nog de gedragstherapie en de oefentherapie terugbetaald. Bovendien is het ook belangrijk dat de problematiek van de tewerkstelling in dat verband wordt aangepakt. Werkgevers zijn weinig vertrouwd met het begrip CVS/ME en zijn vaak ook niet bereid om mee te zoeken naar een oplossing. In het kader van resocialisatie, is het onontbeerlijk dat deze mensen flexibel worden ingeschakeld op de arbeidsmarkt.

Graag ontving ik van de geachte minister een antwoord op de volgende vragen:

1) Hoeveel officieel erkende CVS patiënten zijn er momenteel? Cijfers, indien mogelijk, ook opsplitsen per gewest. Hoeveel officieel erkende CVS patiënten waren er in de voorgaande 10 jaren? Is daar een evolutie merkbaar? Zo ja, welke?

2) Wat zijn de minima en maxima invaliditeitsgraden die aan deze erkende patiënten werden toegekend? Hoeveel patiënten krijgen een uitkering en wat is dan de totale kost voor het RIZIV? Is ook hier een evolutie merkbaar? Zo ja, welke?

3) Welke maatregelen gaat de minister nog nemen inzake de verdere behandeling van CVS-patiënten? Verdedigt de minister bovendien de individuele behandelingen van CVS patiënten?

4) Plant de minister een overleg met de minister van Werk om eventueel flexibele arbeidsvoorwaarden te creëren inzake de tewerkstelling van CVS patiënten? Worden werkgevers hiervoor aangemoedigd om zulke mensen te activeren op de arbeidsmarkt?