De opmars van de digitale draadloze communicatieapparatuur als mobiele telefoons en draadloos internet (WiFi), heeft tot gevolg dat de bevolking meer en meer blootgesteld wordt aan artificiële elektromagnetische straling.

Hoewel de gevolgen van dergelijke straling voor de volksgezondheid jarenlang werden geminimaliseerd of ontkend, duiken steeds meer internationale wetenschappelijke studies op die het tegendeel bewijzen. Anderzijds zijn er ook nog altijd wetenschappelijke onderzoeken die minder onheilspellend zijn.

De richtlijnen inzake de stralingsemissienormen worden op Europees niveau bepaald. De waarden die hierbij worden uitgevaardigd, zijn echter louter indicatief. In België gaat de wettelijke grondslag in deze terug tot de wet van 12 juli 1985 betreffende de bescherming van de mens en van het leefmilieu tegen de schadelijke effecten en de hinder van niet-ioniserende stralingen, infrasonen en ultrasonen, gewijzigd bij de wet van 21 december 1998 betreffende de productnormen ter bevordering van duurzame productie- en consumptiepatronen en ter bescherming van het leefmilieu en de volksgezondheid (uitgevoerd bij koninklijk besluit van 10 augustus 2005 houdende de normering van zendmasten voor elektromagnetische golven en op zijn beurt vernietigd door de Raad van State op 20 mei 2009).

De meest voorkomende klachten van wat wetenschappers het "microgolvensyndroom " noemen, zijn slaapstoornissen of hoofdpijn, gedragsstoornissen, vermoeidheid of algemene malaise, duizeligheid, prikkelbaarheid en problemen om zich te concentreren of zich uit te drukken. Die symptomen kunnen op termijn leiden tot veel ernstigere aandoeningen als hart- en vaatziekten of kanker.

Niet iedereen is even gevoelig voor microgolfstraling, maar kinderen, tieners en zwakkere mensen hebben een verhoogd risico. Een constante bestraling zou een negatieve invloed hebben op de groei, de ontwikkeling en het gedrag van kinderen. De straling zou immers het immuunsysteem aantasten en wanneer dit optreedt bij jonge mensen in hun puberteitsjaren op langere termijn onomkeerbare gevolgen hebben. Die gevolgen uiten zich volgens wetenschappers in een verhoogd risico op tumoren rond de leeftijd van vijfentwintig tot dertig jaar en dementiesymptomen rond de leeftijd van vijftig tot zestig jaar. De gevolgen op korte termijn voor kinderen moeten veeleer gezocht worden in gedrags- en emotionele stoornissen.

Naast een gezondheidskwestie, betreft het hier ook en misschien vooral een ethische kwestie. Een voorbeeld hiervan is de oprichting van hotspots in de steden die voorbijgangers zowel gewenst als ongewenst blootstellen aan stralingen. Tegenstanders van de hotspots wijzen op het voorzorgsprincipe dat tot terughoudendheid aanmaant wanneer er geen absolute zekerheid is over de gevolgen op mens en dier. (Het Nieuwsblad, 29 oktober 2010, " Stop met hotspots op straat ")

Graag kreeg ik een antwoord op de volgende vragen:

1) Wat is uw standpunt, binnen uw bevoegdheidsdomein, over die gevoelige problematiek? Acht u maatregelen die het voorzorgsprincipe volgen noodzakelijk? Kunt u dit antwoord motiveren?

2) Bent u binnen uw bevoegdheidsdomein van mening dat nieuwe grenswaarden voor de blootstelling moeten worden ingevoerd om de burgers beter te beschermen?

3) Bestaan er cijfers over het aantal lichamelijke klachten die vermoedelijk te wijten zijn aan de blootstelling aan elektromagnetische velden in de jaren 2007, 2008, 2009 en 2010, indien mogelijk met een uitsplitsing per leeftijd van de patiënt?

4) Kunt u een lijst geven van de Specific Absorption Rate-waarden van de verschillende modellen van mobiele telefoons?