Tijdens de maand augustus 2008 bekleedde België het voorzitterschap van de Verenigde Naties (VN) Veiligheidsraad. De VN beschikt over zes officiële talen, maar slechts twee daarvan worden in de praktijk door het VN-secretariaat gebruikt, met name het Engels en het Frans. De overgrote meerderheid van de landen gebruikt echter het Engels als diplomatieke taal.

Naar ons wordt meegedeeld, heeft het Belgisch voorzitterschap tijdens de zittingen uitsluitend het Frans gebruikt. Er zou namelijk een richtlijn bestaan voor Belgische diplomaten om tijdens formele zittingen uitsluitend het Frans te gebruiken, terwijl bij informele gesprekken er een pragmatische aanpak zou gelden en meestal Engels wordt gesproken.

Zijn er effectief instructies gegeven voor wat het taalgebruik betreft van het diplomatieke korps en zo ja, hoe luiden die? Hoe worden deze instructies gemotiveerd?

Wordt er desgevallend overwogen deze instructies te herzien in het licht van het bestaan van drie taalgemeenschappen in dit land, waarvan de Nederlandse getalsmatig de belangrijkste is, en de noodzaak om dientengevolge in de internationale betrekkingen bij voorkeur een “neutrale “, vreemde taal te gebruiken ten einde te voorkomen dat dit land internationaal gezien als een Franstalige land zou worden beschouwd?

Binnen het systeem van de Verenigde Naties (VN) zijn er formeel zes officiële talen: Arabisch, Chinees, Engels, Frans, Russisch en Spaans. Tijdens formele zittingen, waar vertaling naar deze talen voorzien worden, gebruikt België het Frans gezien het de enige taal is, die zowel in België als in de VN een officieel statuut heeft.

In VN-onderhandelingsprocessen en de voorbereiding van formele zittingen is het Engels de facto de voertaal. België gebruikt hier net zoals Spanje, Rusland, China, Egypte en ook Frankrijk het Engels.

Er zijn geen bijzondere instructies die onze diplomaten zouden verplichten stelselmatig één bepaalde taal te gebruiken in hun diplomatieke contacten.