De voorzitter. – De lijst van de in overweging te nemen voorstellen werd rondgedeeld.

Leden die opmerkingen mochten hebben, kunnen die vóór het einde van de vergadering mededelen.

M. le président. – La liste des propositions à prendre en considération a été distribuée.

Je prie les membres qui auraient des observations à formuler de me les faire connaître avant la fin de la séance.

Mevrouw Anke Van dermeersch (VB). – Ten laatste op 30 juni moeten de belastingaangiften zijn ingediend. Omdat het invullen van het aangifteformulier er dit jaar opnieuw een stuk moeilijker op werd gemaakt, richten blijkbaar steeds meer mensen zich tot de ambtenaren van Financiën om hen daarbij te helpen. Naar ik hoor, worden sommige kantoren daardoor overrompeld door belastingplichtigen die hulp zoeken bij de ambtenaren van Financiën. Vooral in Antwerpen, waar ik woon, is dat het geval. Urenlange wachtrijen zijn hiervan het gevolg, met alle ongemakken en wrevel van dien bij de burgers en de ambtenaren. En uiteindelijk zijn ook de ambtenaren hiervan de dupe omdat ze, wanneer de burgers bij hen komen, als pispaal fungeren.

Als klap op de vuurpijl liet Tax-on-web het zopas ook nog afweten. Mijn collega in de Kamer, Hagen Goyvaerts, stelde daarover gisteren in de commissie al een vraag. Het blijkt een structureel probleem te zijn en dat maakt het voor burgers en ambtenaren veel moeilijker om via die weg aangifte te doen.

Daarbij komt nog dat er zich in sommige kantoren in Vlaanderen – en daar wil ik vandaag de nadruk op leggen – nogal wat anderstaligen aanmelden die geen Nederlands kennen en bediend willen worden in het Engels, Frans, Arabisch of nog een andere taal. Dan wordt de situatie voor de ambtenaren van Financiën natuurlijk al helemaal onmogelijk. Te meer omdat nogal wat anderstaligen bijzondere arrogant reageren wanneer ambtenaren hen verder in het Nederlands te woord staan en vragen voor een tolk te zorgen indien ze het Nederlands niet machtig zijn. De taalwetgeving is wat dat betreft nochtans duidelijk: gewestelijke diensten in eentalig Vlaamse gemeenten mogen uitsluitend het Nederlands gebruiken.

Daarom heb ik volgende vragen.

Worden sommige diensten van Financiën inderdaad overstelpt door burgers die om hulp vragen? Zo ja, waar zijn er vooral problemen? Is de toeloop groter dan in andere jaren? Zijn de diensten voldoende bemand om de toestroom aan te kunnen en indien niet, overweegt de minister het probleem onmiddellijk te verhelpen en ook voor komende jaren voorzieningen te treffen?

Wat zijn de oorzaken van het falen van Tax-on-web? Binnen welke termijn werd het probleem opgelost en kan het in de toekomst nog gebeuren of is het definitief opgelost?

Wordt er, gelet op de problemen, overwogen om de termijn waarbinnen de aangiftes kunnen worden ingediend, te verlengen?

Heeft de minister weet van onbehoorlijk gedrag van burgers tegenover ambtenaren van Financiën en hoe omvangrijk is het probleem desgevallend? Welke maatregelen kunnen er worden genomen in de gevallen waar het de spuigaten uitloopt?

De heer Didier Reynders, vice-eersteminister en minister van Financiën en Institutionele Hervormingen. – Elk jaar opnieuw stelt de FOD Financiën vast dat hoe dichter de einddatum voor het indienen van de aangifte in de personenbelasting nadert, hoe meer burgers een beroep doen op de ambtenaren van Financiën om hen bij te staan bij het invullen van die aangifte. In het kader van de dienstverlening aan de burger stellen die ambtenaren alles in het werk om aan de steeds toenemende vraag om hulp bij de invulling van de aangiften te voldoen. De diensten kregen dan ook instructies om de burgers maximaal te helpen met hun fiscale verplichtingen.

Daardoor was de toegangsduur tot de databaseservers op sommige momenten veel langer dan normaal. Onder meer de trafiek tussen de twee datacenters was verstoord. De defecte link werd verwijderd en hersteld. De Tax-on-web-applicatie is blijven draaien, maar op bepaalde tijdstippen hebben gebruikers de connectie met het systeem verloren. Ook werden op bepaalde momenten sterk vertraagde responstijden vastgesteld. Dat heeft zonder twijfel een impact gehad voor de gebruikers. Rond 17uur 30 was het probleem gediagnosticeerd en werkte de applicatie opnieuw met normale responstijden, zodat de burgers ’s avonds zonder storingen hun aangifte via Tax-on-web hebben kunnen invullen.

De datum van de indiening van de aangifte in de personenbelasting blijft bepaald op 30 juni 2009, behoudens voor belastingconsulenten en volmachthouders, waarvoor de datum van indiening, maar dan wel via Tax on web, is bepaald op 31 oktober 2009.

Mevrouw Anke Van dermeersch (VB). – Het is positief dat zoveel burgers hun belastingaangifte via Tax-on-web indienen. Dat neemt echter niet weg dat het werk van de ambtenaren-controleurs blijft liggen omdat ze heel veel belastingplichtigen moeten helpen bij het invullen van de papieren aangifte.

Het recente technische probleem bij Tax-on-web is inderdaad snel opgelost. Blijft de vraag of soortgelijk probleem zich nog kan voordoen? Zijn er maatregelen genomen om zo een probleem volgend jaar in juni te voorkomen?

De heer Tony Van Parys (CD&V). – Er is heel wat te doen over een aantal korpschefs van de zonale politie, vooral in de grote steden. Met een betere selectieprocedure zouden een aantal problemen kunnen worden voorkomen. Zo doen de feiten ten laste van de korpschef van de Gentse politie vragen rijzen omtrent die selectieprocedure. De burgemeester van Gent deelde op 16 maart jongstleden mee dat de minister van Binnenlandse Zaken hieromtrent een onderzoek voert en dat de leden van de selectiecommissie een schriftelijke verklaring zouden afleggen.

Wat zijn de resultaten van het onderzoek dat de minister voerde naar de selectie en de selectieprocedure die aanleiding gaf tot de benoeming van de korpschef van de zonale politie Gent?

Welke verklaringen werden door de leden van de selectiecommissie afgelegd? Hoe beoordeelde de Inspecteur-generaal van de Federale Politie de selectie en de selectieprocedure?

Moet de selectieprocedure niet gewijzigd worden? Is het niet aangewezen omwille van de integriteit van de politie in een veiligheidsonderzoek te voorzien?

De heer Guido De Padt, minister van Binnenlandse Zaken. – Voor de eerste twee vragen van de heer Van Parys verwijs ik naar mijn uitvoerig antwoord van 10 juni laatstleden in de commissie voor de Binnenlandse Zaken van de Kamer, waar collega Verherstraeten mij gelijkaardige vragen stelde. Daaruit blijkt dat de huidige regelgeving een aantal garanties biedt inzake de objectiviteit van de selectieprocedure.

In tegenstelling tot wat de pers daarover bericht, heb ik nooit zelf een onderzoek gevoerd naar de manier waarop de bewuste selectie is gevoerd. Ik heb wel van mensen die aanwezig waren op de recente bijeenkomst van de begeleidingscommissie van het comité P vernomen dat het Comité P daar wel een toezichtsonderzoek rond heeft opgezet. Ik heb de stukken daarvan bij het Comité P en bij de Kamer opgevraagd. Als dat geoorloofd is, wil ik de stukken van het Comité P graag aan de heer Van Parys bezorgen.

In opvolging van het evaluatierapport van 10 jaar geïntegreerde politie dat recentelijk door de Federale Politieraad is opgemaakt ten behoeve van mijzelf en van andere organen, bekijken we op het ogenblik hoe we de tuchtprocedure, onder meer van korpschefs en mandatarissen, zouden kunnen bijsturen. Ik kan daar nu alleen over zeggen dat we, en dan vooral ikzelf als minister van Binnenlandse Zaken, wat korter op de bal willen kunnen spelen, vooral wanneer er voorlopige schorsingen worden uitgesproken. We willen vooral nagaan hoe we daar meer de hand aan kunnen houden en of we mogelijk het injunctierecht kunnen aanwenden, wanneer men op het niveau van het korps in gebreke blijft.

De heer Van Parys had ook een vraag over de integriteit van de politie en het veiligheidsonderzoek bij de politie. Overeenkomstig de actuele reglementering dienen de kandidaten-korpschef een attest voor te leggen waaruit blijkt dat ze niet het voorwerp zijn geweest van een evaluatie met melding ‘onvoldoende’ en geen zware tuchtstraf hebben opgelopen. Een veiligheidsonderzoek kan inderdaad bepaalde risico’s aanwijzen. Er kan eventueel worden overwogen om dit op te nemen als een onderdeel van de selectie voor korpschefs. Dat vraagt evenwel een diepgaande analyse.

Inzake de opportuniteit van een bureau integriteit met een meldpunt integriteit, kan ik meedelen dat er bij de geïntegreerde politie al enkele maanden een expertise- en adviespunt integriteit actief is ten behoeve van de mandaathouders. Het is een intern en niet-permanent orgaan, dat adviserend en ondersteunend werkt voor de mandaathouders van de lokale en federale politie. Het adviespunt is samengesteld uit personeelsleden van zowel de lokale als de federale politie en wordt samengeroepen of geconsulteerd wanneer er een vraag wordt gesteld.

Mandaathouders kunnen een vraag of een casus met betrekking tot een integriteitskwestie indienen en de casus of de vraag wordt dan geanalyseerd of beoordeeld aan de hand van een aantal criteria opgenomen in een leeswijzer. Een dergelijk advies is niet bindend voor de adviesvrager die, als mandaathouder, uiteraard zelf uiteindelijk de beslissing moet nemen en daar de verantwoordelijkheid voor zal dragen. Het advies beperkt zich strikt tot de vraag. Het adviespunt is geen onderzoeksorgaan. Het werkt binnen een proactief of preventief kader. Het is niet de bedoeling adviezen te geven over feiten die zich al hebben voorgedaan, of daden die reeds gesteld zijn, laat staan waarover reeds onderzoeken lopen. Dat expertise- en adviespunt integriteit heeft al enkele vragen behandeld. Daardoor hebben we de werking van het adviespunt een eerste maal kunnen evalueren en waar nodig verbeteren.

M. Jean-Paul Procureur (cdH). – Monsieur le ministre, il semblerait que vous ayez l’intention de recourir de plus en plus à des médiateurs volontaires. L’idée serait d’avoir des réseaux de quartier plus sécurisés.

Les médiateurs auront un rôle important dans la politique de sécurité car leur mission est de décharger les forces de police des troubles de voisinage et des nuisances urbaines. Pour réaliser ce projet, le Conseil des ministres vient de libérer 435.000 euros, principalement pour indemniser les 120 volontaires recherchés pour la première année, leur assurer une formation et un stage adéquat, mettre en place deux coordinateurs – un francophone, un néerlandophone –, soutenir les projets lancés et éditer un guide d’information.

Quel sera le statut de ces médiateurs volontaires ?

Le montant de 1.500 euros versé aux communes s’associant au projet suscitera-t-il un nombre suffisant de candidatures ?

Combien de communes ont-elles déjà adhéré au projet ?

Existe-t-il des réticentes dans le chef de certaines villes et communes pour mettre le projet en œuvre ? Si oui, pourquoi ?

M. Guido De Padt, ministre de l’Intérieur. – Le statut des médiateurs volontaires sera celui décrit dans la loi du 3 juillet 2005 relative aux droits des volontaires.

Il convient de rappeler que les médiateurs seront liés à l’administration communale et non au SPF Intérieur. Les modalités pratiques seront dès lors définies par les instances locales, avec l’aide de mon administration.

Par ailleurs, l’impulsion financière de 1 500 euros me semble largement suffisante. En effet, le projet est axé sur des médiateurs volontaires, qui engageront dès lors des frais de fonctionnement limités.

Sachez en outre qu’aucune réticence ne m’a encore été signalée à ce jour.

Le projet offre un soutien supplémentaire aux villes et communes souhaitant développer la médiation de quartier et n’implique pas de contraintes envers les projets de médiation déjà en cours.

Le recours à deux coordinateurs ne fait pas double emploi avec la mise en place, en 2006, de la task force par le département chargé de la Politique des grandes villes. En effet, d’une part, la task force est uniquement organisée dans le contexte de la médiation spécifique aux sanctions communales administratives. D’autre part, le projet de médiation tel que visé par le conseil des ministres s’inscrit dans une perspective considérablement élargie de la médiation de quartier.

Mevrouw Els Schelfhout (CD&V). – Sinds de recente militaire operaties van de Congolese autoriteiten – met steun van de MONUC – in Oost-Congo tegen de FDLR (Kivu) en het LRA, constateren humanitaire organisaties een ernstige verslechtering van de veiligheids- en de humanitaire situatie voor de burgerbevolking. Sinds de start van de militaire operaties zijn 250.000 mensen in Noord-Kivu hun huis ontvlucht. In Zuid-Kivu zijn reeds 120.000 mensen gevlucht als gevolg van de militaire confrontaties en de wraakacties van de FDLR. Honderden vrouwen en meisjes zijn verkracht en honderden burgers werden gedood. De grootschalige aanvallen van de FDLR gaan gepaard met plunderingen, verkrachtingen, moorden en het afbranden van huizen en soms zelfs hele dorpen. Ook het Congolese leger pleegt gruweldaden en is zijn belofte om kindsoldaten buiten het nationaal leger te houden niet nagekomen.

Gewapende groepen terroriseren ook de bevolking in de provincie Haut-Uele, een deel van de vroegere provincie Orientale, waar rebellen van het LRA de afgelopen maanden honderden burgers hebben gedood en meer dan duizend burgers ertoe hebben gedwongen te vluchten.

De aanvallen van de FDLR en de FADRC op humanitaire organisaties nemen ook toe. Dinsdag laatstleden nog schoten soldaten van het Congolese regeringsleger in de richting van de VN-basis in Pinga, Noord-Kivu. Dat soort van aanvallen heeft er al toe geleid dat sommige organisaties hun activiteiten moeten stopzetten, met de vermindering van humanitaire hulp tot gevolg. De organisaties zijn bezorgd omdat de vrouwen, kinderen en mannen die op de vlucht werden gejaagd, door de beperkte capaciteit vaak geen toegang hebben tot de meest elementaire hulp.

De toenadering tussen de DRC en Rwanda in december 2008 kunnen misschien een basis vormen voor een betere regionale samenwerking om het probleem van de gewapende groepen op te lossen. De huidige nadruk op een militaire strategie verhoogt echter aanzienlijk de risico’s voor de burgerbevolking en draagt weinig bij tot een duurzame vrede.

Sinds de gezamenlijke operaties lijkt de internationale gemeenschap te geloven dat het einde van het conflict in Oost-Congo in zicht is. De donoren hebben tot hiertoe zeer traag gereageerd op de desastreuze impact van de operaties op de bevolking. Nochtans is de humanitaire situatie vandaag nog ernstiger dan tijdens Nkunda’s offensief eind 2008. Het is dan ook niet het moment voor België en de andere actoren van de internationale gemeenschap die actief zijn in de regio, om de kop in het zand te steken.

Wat is de houding van België ten aanzien van de humanitaire situatie in Oost-Congo als gevolg van de operaties tegen de FDLR en het LRA?

Wat is België op bilateraal en multilateraal vlak bereid te doen inzake de veiligheid van de Belgische en andere humanitaire organisaties zodat ze de meest elementaire hulp kunnen blijven verschaffen aan de burgerbevolking?

Is België bereid om, eventueel samen met de andere EU-lidstaten, er bij de Congolese autoriteiten en de MONUC op aan te dringen onmiddellijk stappen te doen om de negatieve impact van de militaire operaties op de burgerbevolking te minimaliseren?

De heer Charles Michel, minister van Ontwikkelingssamenwerking. – België deelt de bekommernis rond de humanitaire situatie in Oost-Congo die het gevolg is van de militaire operaties tegen de FDLR en het LRA. De minister van Buitenlandse Zaken en ik hebben nota genomen van de standpunten die een reeks nationale en internationale ngo’s de voorbije dagen hierover hebben ingenomen.

België heeft zopas via ontwikkelingssamenwerking 1,5 miljoen euro aan het gemeenschappelijk humanitair fonds voor de DRC bijgedragen en 2 miljoen euro aan het Central Emergency Response Fund. Voor voedselhulp draagt België 6,5 miljoen euro aan het World Food Program bij en 2 miljoen euro via het FAO. België draagt eveneens bij tot het algemene budget van het Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, Ocha, waarvan de activiteiten zich voor een groot deel in de DRC afspelen. Op de budgetten van Buitenlandse Zaken heeft minister De Gucht onlangs 2,5 miljoen euro voor VN-organisaties en 2 miljoen euro voor de repatriëring van vluchtelingen uitgetrokken. Hiermee werden tot hiertoe noodhulp- en re-integratieprojecten gefinancierd van verschillende organisaties zoals UNHCR, Oxfam Solidariteit, Handicap International en UNICEF. Andere projecten liggen ter studie. Daarnaast wordt via de Belgische ngo Memisa in de regio jaarlijks een vooraad noodhulpgoederen ter waarde van 1,25 miljoen euro aangelegd. In geval van een nieuwe noodtoestand kunnen die snel worden ingezet.

Volgens Ocha hindert de groeiende onveiligheid de humanitaire hulpverleningsprogramma’s inderdaad zeer sterk.

België heeft van bij de aanvang van de operaties consequent zijn bekommernis geuit over de impact ervan op de humanitaire situtatie. Ons land heeft aan de Congolese autoriteiten en aan de Monuc laten weten dat de negatieve impact van de militaire operaties op de burgerbevolking beperkt moet blijven. De minister van Buitenlandse Zaken heeft dit trouwens nog vorige maand ter sprake gebracht in Brussel tijdens zijn laatste onderhoud met Alan Doss, de bijzondere vertegenwoordiger van de VN in de DRC.

Belgie heeft zich van meetaf aan onomwonden sceptisch uitgelaten over de militaire operaties. Een zuiver militaire aanpak van het probleem van de FDLR biedt geen duurzame oplossing. In dit verband citeer ik de persverklaring uitgegeven na de vergadering van het kernkabinet van 4 februari jongstleden: "De ontwapening en ontmanteling van de gewapende groepen actief in Oost-Congo is van fundamenteel belang. België is steeds van oordeel geweest dat een louter militaire aanpak van de problemen in Oost-Congo haalbaar, noch aangewezen was. Wel is België net als andere landen steeds van oordeel geweest dat militaire druk aangewezen was als één van de middelen om de FDLR te bewegen tot het instappen in de logica van het Nairobiproces, te weten de terugkeer naar Rwanda of de hervestiging elders in de DRC."

Toen wij hierover bij aanvang van de operaties met onze Congolese en Rwandese collega’s hebben gesproken, werd ons trouwens uitgelegd dat de militaire operaties deel uitmaakten van een ruimere niet louter militaire strategie. De militaire druk had tot doel de familie van de strijders te scheiden en vervolgens de strijders van hun bevelhebbers. Dat moest terugkeer en/of relocalisatie in de hand werken. Er werd overigens ook van uitgegaan dat de DRC en de MONUC na het vertrek van de Rwandese troepen de druk zouden overnemen. Vandaag stellen we, niet geheel onverwacht, vast dat dit een moeilijke klus blijkt.

Mevrouw Els Schelfhout (CD&V). – Ik wens nog een opmerking in de kantlijn te plaatsen bij de uitspraak van de minister over het louter militair ingrijpen. Ik ben het met hem eens dat louter militair ingrijpen geen oplossing biedt en al helemaal niet als men het initiatief aan het Congolese leger laat. Louter humanitair ingrijpen biedt evenmin enige garantie op een duurzame, structurele oplossing op termijn. Daarom pleit ik nadrukkelijk voor meer politieke druk. Er moet in een langetermijnvisie worden gewerkt aan een politieke, onderhandelde oplossing.

Dat betekent dat de Europese Unie concrete stappen moet doen om de negatieve impact van het militaire ingrijpen op de burgerbevolking te minimaliseren. Hopelijk zal België daartoe het voortouw blijven nemen, zoals het dat ook in de afgelopen maanden heeft gedaan.

De heer Charles Michel, minister van Ontwikkelingssamenwerking. – Ik deel in hoge mate uw beschouwingen. Misschien moet ik er nog twee aspecten aan toevoegen.

Ten eerste zijn we voortdurend in contact met de Congolese overheid. Vandaag had ik een vergadering met de Congolese minister van Landsverdediging, die in België was en een samenwerkingsakkoord met minister De Crem heeft gesloten.

Mevrouw Marleen Temmerman (sp.a). – Gisteren had er in een gezamenlijke commissie Buitenlandse Betrekkingen van Kamer en Senaat een gedachtewisseling plaats met de heer Dominique de Crombrugghe, Bijzonder Evaluator van de Ontwikkelingssamenwerking. Hij stelde daar zijn rapport voor ter evaluatie van het Belgisch Ontwikkelingsbeleid in de periode 2006-2008.

Na kennisname van zijn rapport en de verdere toelichting van de Bijzonder Evaluator werd duidelijk dat het mandaat van de heer de Crombrugghe ten einde loopt en dat hij momenteel in een verlengingsperiode zit van zes maanden ten behoefte van de dienst. Die beslissing zou genomen zijn zonder de objectieve evaluatie van zijn functie af te wachten, evaluatie waar de Bijzonder Evaluator zelf om had gevraagd.

De functie werd toen gecreëerd op aanvraag van de Bijzondere Commissie van de Kamer van Volksvertegenwoordigers belast met de opvolging van de problemen van het Algemeen Bestuur voor Ontwikkelingssamenwerking (ABOS). Die Commissie besliste hiertoe om niet meer te maken te hebben met wantoestanden, de zogenaamde "witte olifanten". Het is dus van groot belang dat er een onafhankelijke evaluator op post blijft om de herhaling van wantoestanden te vermijden, maar ook om ons ontwikkelingsbeleid steeds te blijven herbekijken en verbeteren. Enkel zo kan België een beleid blijven voeren dat een effectieve invloed heeft in de praktijk.

Er zou nu een nieuw koninklijk besluit in de maak zijn dat het koninklijk besluit van 4 april 2003 ter aanstelling van de Bijzondere Evaluator moet vervangen.

Hoe belangrijk acht de minister de functie van "Bijzonder Evaluator van de Ontwikkelingsamenwerking" ten aanzien van het beleid, rekening houdend met de gebeurtenissen uit het verleden?

Is de minister bereid de verlengingsperiode van het mandaat van de evaluator alsnog te verlengen tot eind december zodat toch rekening kan worden gehouden met de resultaten van het evaluatierapport over zijn dienst?

De heer Charles Michel, minister van Ontwikkelingssamenwerking. – De wet Internationale Samenwerking heeft de oprichting van een externe evaluatie opgelegd. Deze wetsbepaling wordt organiek uitgewerkt in een koninklijk besluit. Door de externe evaluatie op te nemen in de wet van 1999 werd duidelijk bepaald dat evaluatie bijzonder belangrijk is voor de Belgische ontwikkelingssamenwerking. Ik ben het daar helemaal mee eens. In mijn beleidsverklaring leg ik immers de nadruk op de verhoging van de prijs-kwaliteit van onze samenwerking, dat wil zeggen, resultaten halen tegen een redelijke kostprijs. Het is precies de bedoeling van de evaluatie om te onderzoeken of de Belgische ontwikkelingssamenwerking de vooropgestelde resultaten inderdaad haalt. Voor de geloofwaardigheid van de ontwikkelingssamenwerking is het essentieel dat dit onderzoek door een onafhankelijke dienst wordt uitgevoerd.

De regering heeft bij beslissing van de ministerraad van 8 mei het mandaat van de heer De Crombrugghe met zes maanden verlengd. Een dergelijke verlenging met zes maanden is conform de regeling voor managementfuncties bij de federale overheid. De bedoeling is dat het nieuwe koninklijke besluit dat de dienst Bijzondere Evaluatie regelt, zo snel mogelijk kan worden voorgelegd aan de ministerraad, zodat er in september een nieuwe selectie voor de functie van bijzonder evaluator komt.

Mevrouw Temmerman verwijst naar een evaluatie van de dienst, die momenteel zou worden uitgevoerd. Dat is niet helemaal correct. De dienst wordt nu niet extern geëvalueerd. Er is wel een zogenaamde peer review door andere evaluatiediensten van de DAC gepland. Het is sinds enkele jaren de gewoonte dat de evaluatiediensten van DAC-landen elkaar geregeld doorlichten. Een of twee landen komen dan op bezoek bij de evaluatiedienst die wordt doorgelicht en maken aanbevelingen om de werking verder te optimaliseren. Een echte evaluatie is dit niet, maar eerder een ondersteuning die de verschillende evaluatiediensten van de DAC-landen elkaar geven. Ongetwijfeld zal deze peer review nuttige aanbevelingen opleveren. De resultaten van deze studie zijn evenwel niet noodzakelijk om het koninklijk besluit te actualiseren. Het kader binnen hetwelk DAC-evaluaties werken is bekend, en de aanbevelingen van vorige peer reviews zijn publiek beschikbaar. We beschikken dus over voldoende elementen om het koninklijk besluit te actualiseren.

De heer Joris Van Hauthem (VB). – Nadat de voorbije weken weer verschillende denksporen werden gelanceerd om een staatshervorming, of beter gezegd een aanzet daartoe, vlot te krijgen, heeft de Vlaamse formateur Kris Peeters in zijn onderhandelingsnota ‘Actie in Vlaanderen’ nu voorgesteld om de discussie daarover in het Overlegcomité te voeren: "De nieuwe Vlaamse Regering zal de staatshervorming agenderen op het Overlegcomité: in de schoot van het Overlegcomité wordt de bereidwilligheid van de Franstaligen om mee te werken getoetst en worden de afspraken gemaakt over de methodologie, de doelstellingen en de materies voor een verdere staatshervorming."

In het programma ‘De keien van de Wetstraat’ lanceerde de eerste minister nochtans een heel ander voorstel om de staatshervorming vlot te krijgen. Een zogenaamd comité der wijzen zou hiermee worden belast.

De heer Steven Vanackere, vice-eersteminister en minister van Ambtenarenzaken, Overheidsbedrijven en Institutionele Hervormingen. – Ik lees het antwoord van de eerste minister.

Ik heb kennis en akte genomen van het voorstel in de onderhandelingsnota van Kris Peeters om, wanneer de nieuwe Vlaamse Regering is geïnstalleerd, de staatshervorming te agenderen op het Overlegcomité, met de bedoeling daar afspraken te maken over "de methodologie, de doelstellingen en de materies voor een verdere staatshervorming". Alle opties zijn dus open.

Volgens artikel 5§4 van het huishoudelijk reglement van het Overlegcomité, kunnen de leden van het Overlegcomité "op de agenda alle punten brengen waarvan zij de bespreking wensen".

Mme Isabelle Durant (Ecolo). – Je regrette que ni le premier ministre ni le ministre des Affaires étrangères ne soient venus au Sénat, alors qu’ils étaient présents à la Chambre.

Ma question porte sur la réunion du Conseil européen d’aujourd’hui, lequel va devoir prendre position sur la nomination du président de la Commission européenne. Je ne parle pas du fond du problème mais de la forme : à quel moment le président de la Commission sera-t-il proposé et à quel moment le Parlement européen sera-t-il amené à ratifier sa candidature ?

Il me paraît insensé que le Conseil européen décide dès aujourd’hui de proposer au Parlement européen la désignation de M. Barroso ou de tout autre candidat, appliquant ainsi les procédures prévues dans le traité de Nice. Il semble en effet que le traité de Lisbonne devrait être applicable dans quelques mois. C’est du moins ce que permettent d’espérer les signaux positifs émanant d’Irlande notamment.

Il est beaucoup plus logique que la désignation du président de la Commission se fasse en même temps que le paquet de décisions à prendre en application du traité de Lisbonne. Ces décisions concernent notamment la désignation du haut représentant aux Affaires étrangères et des commissaires européens ainsi que les programmes de travail. Quel que soit le président de la Commission, c’est en effet sa déclaration gouvernementale qui importe.

M. Steven Vanackere, vice-premier ministre et ministre de la Fonction publique, des Entreprises publiques et des Réformes institutionnelles. – Je vous lis la réponse du premier ministre.

La présentation d’un président de la Commission européenne est évidemment d’une grande importance.

Sur la base des contacts que j’ai eus ces dernières semaines et ces derniers jours, je peux affirmer que la situation se caractérise par trois éléments.

Le premier élément est que les vingt-sept États membres sont d’accord pour que la Présidence tchèque propose Jose Manuel Barroso comme président de la Commission européenne. Par conséquent, celui-ci bénéficie d’un soutien très large.

Le deuxième élément est que les vingt-sept États membres souhaitent que le Parlement européen se prononce rapidement et ce, pour la nécessaire continuité du fonctionnement de la Commission européenne. Comme vous le savez, le Parlement nouvellement élu a prévu une importante séance le 15 juillet. C’est aussi la date qu’envisagent la plupart des chefs d’État et de gouvernement. Évidemment, c’est au Parlement de décider de la manière dont il s’organise et du moment où il se prononcera.

Mme Isabelle Durant (Ecolo). – Cette réponse ne dit évidemment rien sur l’intention politique du premier ministre. Indépendamment des compétences de M. Barroso, il me paraît préférable de prendre des décisions sur un paquet global, conformément au traité de Lisbonne.

Si je comprends bien, la Belgique ne défendra une fois de plus aucune position au Conseil européen de ce soir et se contentera d’avancer des arguments techniques. Je regrette profondément que notre pays, qui assumera bientôt la Présidence de l’Union européenne, adopte une attitude aussi frileuse sur des matières aussi importantes pour l’avenir de l’Union et pour la future collaboration entre la Commission, le Parlement et le Conseil.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – Ik hoop dat de voorzitter het mij niet kwalijk neemt, maar ik wil mijn mondelinge vraag met een week uitstellen. Ik heb met eigen ogen gezien dat de premier aanwezig was in de Kamer en zelfs de tijd had om in de koffiekamer rustig een gesprek te voeren. Dat is overigens zijn goed recht.

M. Philippe Monfils (MR). – Si je m’entête à poser une fois encore cette question, c’est que les ministres successifs que j’ai interrogés ne répondent jamais rien et que rien ne change.

En octobre 2008, j’avais interrogé le ministre Vandeurzen sur la mauvaise volonté des autorités à appliquer la loi sur les armes et sur les erreurs liées à l’application de l’article 11/1 de la loi relative à la détention d’armes sans munition. Pour rappel, cette possibilité avait été introduite par la nouvelle loi de 2008. M. Vandeurzen avait répondu que de telles difficultés ne se posaient pas partout et que les services des provinces étaient suffisamment informés.

La période transitoire pendant laquelle on pouvait déclarer la détention d’armes sans munition est à présent passée et les décisions doivent être prises par les gouverneurs. Or de nombreux détenteurs d’armes m’ont contacté pour me faire part des suites erronées données à leur dossier.

Je voudrais donner un exemple, sans citer le nom de la personne concernée, mais je suis disposé à transmettre la lettre au ministre. Il s’agit d’un courrier du gouverneur du Brabant wallon stipulant qu’une demande de détention d’arme sans munition ne peut être octroyée qu’aux personnes désirant conserver dans leur patrimoine une arme qui avait fait l’objet d’une autorisation. Or cette affirmation est fausse. L’article 1/11 de loi prévoit ce qui suit : « Une autorisation de détention est également octroyée aux personnes désirant conserver dans leur patrimoine une arme qui avait fait l’objet d’une autorisation ou pour laquelle une autorisation n’était pas requise avant l’entrée en vigueur de la présente loi. »

Lorsqu’une personne détenant une arme qui n’était pas soumise à autorisation avant la loi demande l’autorisation de détention sans munition, celle-ci lui est refusée et l’intéressé est obligé de remettre l’arme à un armurier ou de la faire neutraliser au banc d’épreuve des armes à feu. De telles méprises sont fréquentes. C’est évidemment inacceptable.

Il est faux aussi de dire les autorités locales ne disposent pas de suffisamment de personnel. J’ai pu constater que le personnel s’intéresse aux armes qui n’ont pas été déclarées, croise le fichier actuel du registre central des armes avec leurs données et écrit aux personnes n’ayant pas introduit de demande d’autorisation pour exiger qu’elles rentrent les armes faute de quoi elles seront passibles d’un procès-verbal. D’un côté, on n’applique pas la loi et, de l’autre côté, on s’efforce d’appliquer avec rigueur ce qui est intéressant.

Monsieur le ministre, la loi est la loi. Il m’est revenu que certains services du gouverneur et certains commissaires de police n’aiment pas cette loi ! Moi, je n’aime pas la loi sur les limitations de vitesse mais si je roule à 180 km/h et qu’un policier m’arrête, je ne crois pas que je pourrai me justifier en disant que je n’aime pas la loi. Je trouverais même normal que le policier me retire mon permis.

Il est inacceptable que les autorités fassent tout pour ne pas appliquer la loi simplement parce qu’elles ne l’aiment pas.

Monsieur le ministre, que comptez-vous faire face à cette situation ? Êtes-vous conscient de ces problèmes ? De mesures ont-elles été prises ? Des instructions précises ont-elles été données aux gouverneurs ? Que ferez-vous si les services des gouverneurs ne respectent pas les instructions ou se livrent à des applications fantaisistes de la loi ? Je ne puis évidemment me substituer au ministre mais il y a quelques semaines, j’ai écrit à un commissaire pour lui demander de lire la dernière version de la loi, ce que manifestement il n’avait pas fait. Fort heureusement, on n’a pas réclamé la levée de mon immunité…

M. Steven Vanackere, vice-premier ministre et ministre de la Fonction publique, des Entreprises publiques et des Réformes institutionnelles. – Voici la réponse du ministre de la Justice.

Je rappelle qu’une des principales raisons pour lesquelles la loi prévoit un recours auprès de mes services contre les décisions des gouverneurs en matière d’autorisation de détention d’armes est le souci d’une application correcte et uniforme de la loi partout dans le pays.

Le service fédéral des armes traite bon nombre de recours et commence effectivement à recevoir les premiers dossiers ayant pour objet la détention passive d’armes, telle qu’introduite par la loi du 25 juillet 2008.

Nous constatons cependant que la grande majorité des recours est non fondée, soit parce que l’intéressé présente un danger pour l’ordre public, soit parce qu’il ne remplit pas les conditions légales. En cas de réforme d’une décision d’un gouverneur, la décision attaquée repose souvent sur de mauvaises informations. On ne peut pas parler d’une volonté de mal appliquer la loi.

Il est vrai que dans certaines provinces, il existe encore un grand retard dans le traitement des demandes.

Les personnes se sentant lésées par une décision du gouverneur ou une absence de décision ont la possibilité d’introduire un recours, qui sera traité d’une manière correcte et dans le respect de la lettre et l’esprit de la loi.

M. Philippe Monfils (MR). – Si vous voulez vraiment gérer une matière par le recours à la tutelle, monsieur le ministre, nous l’utiliserons systématiquement. Chaque fois qu’une situation se présentera, je demanderai à la personne concernée d’introduire un recours auprès du ministre, mais ce dernier sera rapidement surchargé.

Il serait à mon sens préférable d’expliquer clairement aux forces de police et aux services du gouverneur comment fonctionne la loi et de contrôler la manière dont elle est appliquée. Il ne subsisterait ainsi que quelques recours à gérer.

De heer Pol Van Den Driessche (CD&V). – De voorbije weken werden twee grote drugsbendes opgerold, een eerste in Zonnebeke en een tweede in Lommel. Bij de bende die zondag op de camping Parelstrand werd opgepakt, heeft het federaal parket een enorme hoeveelheid cocaïne, xtc en cannabis in beslag genomen voor een geschatte waarde van 40 miljoen euro.

De opgepakte kopstukken van de bende wonen in kasten van villa’s, met alle luxe, heel dure antieke meubelen en sierstukken en een uitgebreid luxueus wagenpark. Bij de huiszoeking trof men bovendien 165.000 euro cash geld aan.

Die enorme luxe en die geldbedragen staan in schril contrast met de grote ellende die het dealen van drugs veroorzaakt bij de drugsgebruikers, die ten koste van hun fysieke en psychische gezondheid door de drugsbaronnen worden uitgemolken en kapotgemaakt.

Als die criminelen worden vervolgd en in rechte moeten verschijnen, komen ze zelden oog in oog te staan met de slachtoffers of hun familieleden. Bij een verkeersongeval of een geweldmisdrijf is dat wel het geval. De confrontatie met de gevolgen van hun daden doet velen tot inkeer komen. Zo was er onlangs het getuigenis van de jonge autobestuurder die na spookrijden en dronken sturen een dodelijk ongeval veroorzaakte. Door de confrontatie met de feiten kwam hij tot inkeer en zei hij echt wel zijn lesje te hebben geleerd. Hij gaf tevens toe dat zijn fout onvergeeflijk was en zei dat hij eeuwig spijt zou hebben van het voorval.

Daarom zou naar alternatieven moeten worden gezocht om ook in drugszaken de daders te confronteren met de honderden slachtoffers en het immense leed dat hun handel veroorzaakt. Zo kan eraan worden gedacht om drugsdealers te verplichten om bovenop hun straf een tijd door te brengen in een hulpverleningscentrum voor verslaafde drugsgebruikers.

De heer Steven Vanackere, vice-eersteminister en minister van Ambtenarenzaken, Overheidsbedrijven en Institutionele Hervormingen. – Ik lees het antwoord van de minister.

Ik dank senator Van Den Driessche dat hij dit belangrijk maatschappelijk probleem onder onze aandacht brengt.

De jongste jaren is een geleidelijke verandering merkbaar in het denken over de doelstellingen en het nut van straffen en dergelijke. In de zoektocht naar oplossingen werd onder meer het vormingsvoorstel "Slachtoffer in beeld", afgekort SIB, ontwikkeld. Deze vorming heeft tot doel een kleine groep van daders te laten werken rond de gevolgen van de feiten, met de nadruk op de gevolgen voor de slachtoffers. SIB wil bijdragen tot zinvolle, constructieve reacties op strafbare feiten, die gericht zijn op herstel. SIB wil de slachtofferdimensie in de leefwereld van de daders binnenbrengen. De vorming is opgebouwd rond drie doelen: de dader bewuster maken van de mogelijke gevolgen van misdrijven voor slachtoffers, het inlevingsvermogen van de dader trachten te versterken en de dader stimuleren zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Het programma richt zich echter niet uitdrukkelijk op drugsdelicten.

De vorming wordt gesubsidieerd door het departement Justitie in het kader van het koninklijk besluit van 17 december 2003 betreffende de subsidiëring van instellingen die voorzien in een gespecialiseerde begeleiding voor burgers die betrokken zijn in een gerechtelijke procedure. De federatie vroeg een verlenging aan, die werd goedgekeurd voor het werkingsjaar 2009.

Op de vraag of we veroordeelde dealers kunnen verplichten bovenop hun straf een bepaalde periode in een hulpverleningscentrum door te brengen, moet ik een genuanceerd antwoord geven. De straffen die door een rechtbank kunnen worden opgelegd, zijn bepaald in het Strafwetboek. Drugsdealers dienen zich uiteraard voor de correctionele rechtbank te verantwoorden en daar kunnen volgende straffen worden opgelegd: de gevangenisstraf, de werkstraf, de geldboete of de bijzondere verbeurdverklaring.

Conform de wet van 29 juni 1964 betreffende de opschorting, het uitstel en de probatie kunnen deze straffen volledig of deels voorwaardelijk worden uitgesproken en gekoppeld aan de naleving van bijzondere voorwaarden. Ook in het kader van de strafuitvoering kunnen aan de vervroegde invrijheidstelling voorwaarden worden verbonden.

Hieruit blijkt dat er volgende mogelijkheden zijn om drugsdealers te verplichten een tijd in een hulpverleningscentrum voor drugsverslaafden door te brengen. We kunnen hen een werkstraf opleggen in een hulpverleningscentrum voor verslaafde drugsgebruikers. Zo’n werkstraf kan echter niet worden gecombineerd met een gevangenisstraf en is volgens de minister van Justitie niet noodzakelijk de meest adequate bestraffing voor drugsdealers.

Een andere mogelijkheid bestaat erin wel degelijk een gevangenisstraf op te leggen, die echter deels voorwaardelijk is en gekoppeld aan bepaalde voorwaarden. De rechter beslist echter volkomen autonoom welke voorwaarden hem opportuun lijken. Systematisch opleggen dat een zekere tijd in een hulpverleningscentrum voor verslaafden moet worden doorgebracht, is dan ook moeilijk realiseerbaar, bij gebrek aan juridische en praktische omkadering.

Die cipier zien aldus hun vergoeding afgeschaft, wat tot 300 euro aan inkomensverlies per maand kan betekenen.

Waarom trok de minister de rondzendbrief in?

Is er al een vervangende rondzendbrief klaar? Zo ja, wordt die dan onmiddellijk toegepast en zo neen, waarom niet? Als die nog niet klaar is, wat is daarvan de oorzaak?

Welke oplossing wordt in het vooruitzicht gesteld?

De heer Steven Vanackere, vice-eersteminister en minister van Ambtenarenzaken, Overheidsbedrijven en Institutionele Hervormingen. – Ik lees het antwoord van de minister van Justitie.

De rondzendbrief waarover het gaat dateert van 14 december 2006. Hij werd niet ingetrokken, maar is niet meer van toepassing omdat de betaling van de onregelmatige prestaties in het kader van een erkend arbeidsongeval moet gebeuren conform de bestaande reglementering.

In het kader van de besprekingen van het globaal eisendossier 2007-2011, heeft de minister van Justitie het principe naar voor geschoven dat de geldende regelgeving dient gerespecteerd te worden. In punt 2.4 van het protocol van voorakkoord van 19 december 2008 werd opgenomen dat de regeling over de betaling van onregelmatige prestaties in het kader van een erkend arbeidsongeval moet gebeuren binnen de bestaande reglementering.

De stopzetting van de doorbetaling van de onregelmatige prestaties bij een afwezigheid na arbeidsongeval van meer dan 30 werkdagen, is vervat in de dienstnota nummer 2009/007 van 3 maart 2009, die het gevolg is van dit protocol van voorakkoord, ondertekend voor akkoord door ACV en ACOD.

Deze toelagen werden voordien niet-conform met de regelgeving betaald tijdens de hele duur van de periode van tijdelijke arbeidsongeschiktheid na een erkend arbeidsongeval, terwijl deze toelagen niet langer kunnen worden betaald indien de onderbreking meer dan 30 werkdagen duurt, overeenkomstig de vaststaande rechtspraak van het Hof van Cassatie.

Concreet verliest een personeelslid het recht op de betaling van de onregelmatige prestaties die niet gepresteerd werden vanaf het ogenblik dat de afwezigheid langer duurt dan 30 werkdagen, opeenvolgend of onderbroken, voor hetzelfde ongeval en dit vanaf het begin van de afwezigheid.

In afwachting van een specifieke reglementaire bepaling die van toepassing is op de buitendiensten van DG EPI, wordt aan de penitentiaire inrichtingen gevraagd vanaf 1 maart 2009 een lijst van de arbeidsongevallen bij te houden voor de toepassing van het voorstel van reglementering.

Elke penitentiaire inrichting moet maandelijks aan de juridische cel van de dienst P&O een lijst met de desbetreffende personeelsleden overmaken.

De datum van 1 maart 2009 wordt weerhouden als datum van inwerkingtreding met terugwerkende kracht van het voorstel dat thans wordt uitgewerkt.

De betaling zal enkel mogelijk zijn vanaf het moment dat daarvoor een reglementaire basis bestaat. In het protocol nummer 340 van 14 mei 2009 staat dat de aanpassing van de reglementering moet worden gefinaliseerd vóór ten laatste 1 maart 2010, met het oog op de retroactieve toepassing op datum van 1 maart 2009.

Mevrouw Martine Taelman (Open Vld). – Ik dank de minister voor zijn uitgebreide maar ook vrij technische antwoord. Vooraleer daarop te reageren wil ik het rustig nalezen.

De heer Freddy Van Gaever (VB). – Hier staat een zeer geduldig man. In het voorbije jaar heb ik al vier of vijf maal dezelfde vraag gesteld. Wat is het advies van de Federale Commissie voor de Verkeersveiligheid over de vraag of frontstuurcabines niet veel gevaarlijker zijn dan de zogenaamde torpedo- of langsnuitcabines. Persoonlijk ken ik het antwoord al meer dan vijftig jaar. Meer dan vijftig jaar geleden was ik namelijk een van de eerste chauffeurs in België die met zo’n gevaarlijke frontstuurcabine reed. In de meeste landen van Europa zullen de meeste chauffeurs hetzelfde antwoord geven als ik.

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – De werkgroep zwaar vervoer van de Federale Commissie voor de Verkeersveiligheid heeft op 30 april de problematiek van de veiligheid van torpedotrucks besproken. Het verslag van deze werkgroep werd op 4 juni besproken in de plenaire vergadering van de Federale Commissie, die de conclusies van dat verslag heeft overgenomen.

Torpedotrucks zijn een bijna uitgestorven soort. In België zouden er nog een duizendtal van rondrijden. Ze worden inderdaad benadeeld door de Europese reglementering inzake de maximale lengte van de voertuigcombinaties, die in het voordeel speelt van de frontstuurtrucks.

Er zijn echter onvoldoende elementen om te zeggen dat frontstuurtrucks onveiliger zijn dan torpedotrucks of omgekeerd. Ook frontstuurtrucks moeten aan een aantal veiligheidsnormen voor de chauffeurs voldoen. Torpedotrucks hebben ook bepaalde nadelen, die te maken hebben met het grotere gewicht op de achterassen door hun langere wielbasis, de mindere manoeuvreerbaarheid en de grotere dode hoek voor fietsers en voetgangers. Ook zijn er bepaalde implicaties voor de infrastructuur die meer rekening houdt met de frontstuurtrucks.

Naast de veiligheidsaspecten moeten ook het brandstofverbruik en de emissies per laadeenheid worden bekeken. Daarvoor blijft de laadlengte en de laadcapaciteit van frontstuurtrucks essentieel.

Ten slotte kan ik nog zeggen dat er in Europa geen enkele aanzet is tot het ter discussie stellen van de huidige reglementering inzake de lengte en het gewicht in relatie tot de torpedotrucks, behalve dan voor de zogenaamde ecocombis, wat in se niets te maken heeft met de problematiek van de torpedotrucks.

M. Philippe Mahoux (PS). – En janvier de cette année, je vous interpellais à propos de certains abus constatés dans le secteur des transports. Vous aviez notamment précisé que des discussions se déroulaient à l’échelon européen pour réglementer l’accès au niveau international du transport de marchandises par la route.

Le 23 avril dernier, un vote visant à réglementer le cabotage est effectivement intervenu au Parlement européen. On autorise désormais trois transports de cabotage au maximum qui doivent être effectués immédiatement après un transport international.

Selon les organisations syndicales, c’est un pas important qui vient d’être franchi pour mettre un terme à certaines pratiques : des transporteurs créent ainsi de prétendues filiales en Europe de l’Est pour les introduire dans le transport en Belgique et licencient dès lors leurs chauffeurs belges. Ils appliquent ainsi, de manière détournée, la législation du pays d’origine en ce qui concerne les barèmes et le règlement du travail, en ce compris la durée et les interruptions. Cela pose des problèmes de sécurité non seulement pour les travailleurs mais aussi pour les autres usagers de la route.

La directive précitée n’entrera en vigueur que six mois après sa publication, donc au plus tôt vers la fin de cette année.

Où en est l’arrêté royal que vous évoquiez dans votre réponse à mon interpellation de janvier 2009 ?

M. Etienne Schouppe, secrétaire d’État à la Mobilité, adjoint au premier ministre. – Comme je l’ai signalé au mois de janvier, tout a été fait afin de pouvoir prendre un arrêté royal fixant les conditions d’admission au transport intérieur de marchandises par route d’entreprises de transport établies sur le territoire d’un autre État membre de l’Union européenne ou de l’Espace économique européen.

Sur la base de cet arrêté, les transports de cabotage sur le territoire belge ne seront autorisés qu’à raison de trois transports de cabotage maximum, dans une période de sept jours calendrier à partir du dernier déchargement, consécutivement au transport international.

Les règles proposées sont en grande partie basées sur les principes que l’Union européenne vient d’adopter.

L’Inspection des Finances a émis un avis favorable le 31 mars 2009. Le projet a été adopté en Conseil des ministres le 3 avril 2009.

Le 9 avril, j’ai demandé l’avis des régions.

La Région de Bruxelles-Capitale a rendu un avis favorable le 28 mai 2009, la Région Wallonne et la Région flamande ont fait de même, respectivement le 27 mai 2009 et le 3 juin 2009.

De heer Patrik Vankrunkelsven (Open Vld). – Reeds geruime tijd biedt Electrabel in zijn reclame zelf een energie-audit aan. Doel van een energie-audit is energiebesparende maatregelen voorstellen en het energieverbruik optimaliseren.

De aangeboden energie-audit wordt echter niet door Electrabel zelf uitgevoerd, maar door de naamloze vennootschap Imtech Infra. Hij kost 200 euro. Aan klanten die de audit aanvragen, wordt in de marge van een schrijven meegedeeld dat de energie-audit geen recht geeft op belastingaftrek. Nochtans is een energie-audit volgens artikel 145.24 artikel 145²⁴, §1, 7° Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 en het desbetreffende koninklijk besluit, juist een uitgave waarvoor belastingvermindering kan gelden.

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van minister Reynders.

Krachtens artikel 145²⁴, §1, 7°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992 kan een belastingvermindering worden verleend voor uitgaven voor een energie-audit van een woning waarvan de belastingplichtige eigenaar, bezitter, erfpachter, opstalhouder, vruchtgebruiker of huurder is, wanneer deze uitgaven tijdens het belastbare tijdperk werkelijk zijn betaald voor een rationeler energiegebruik in die woning.

De prestaties die aan de basis liggen van voormelde uitgaven voor een energie-audit van een woning moeten krachtens artikel 63¹¹, §1, 2°, van het koninklijk besluit tot uitvoering van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 92 worden uitgevoerd overeenkomstig de toepasselijke gewestelijke wetgeving.

Tot nog toe hebben alleen het Waals en het Vlaams Gewest een dergelijke wetgeving ingevoerd.

Volgens de uitvoeringsvoorwaarden voor een energie-audit van een woning gelegen in het Waals of het Vlaams Gewest, moet de energie-audit onder meer worden uitgevoerd door een door het Waals Gewest erkende energieauditeur, respectievelijk door een door het Vlaams Gewest erkende energiedeskundige.

De heer Patrik Vankrunkelsven (Open Vld). – In de aanloop naar de voorbije regionale en Europese verkiezingen kreeg ik vragen van Belgen in het buitenland over hoe ze in het buitenland konden stemmen. Men kon dat doen door zich ten laatste op 8 april 2009 hiervoor in te schrijven. U raadt het al, de meeste vragen van Belgen in het buitenland kreeg ik pas toen die datum al voorbij was!

De toelichting over stemmen in het buitenland is terug te vinden op de website van Buitenlandse Zaken. Toch heeft het overgrote deel van de betrokkenen niet de reflex om tijdig inlichtingen in te winnen. Ik meen mij trouwens te herinneren dat in het verleden Belgen in het buitenland werden aangeschreven.

Graag had ik een antwoord gehad op volgende vragen.

Werden in het verleden Belgen in het buitenland via hun ambassade op de hoogte gebracht van de inschrijvingsprocedure?

Zo neen, acht de minister die procedure opportuun in de toekomst?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ziehier het antwoord van de minister.

De wetgever heeft duidelijk een onderscheid gemaakt tussen de procedure die moet worden gevolgd bij de federale verkiezingen enerzijds en die voor de Europese en regionale verkiezingen anderzijds.

Artikel 180bis van het Kieswetboek voorziet er uitdrukkelijk in dat voor de federale verkiezingen elke in het consulair bevolkingsregister ingeschreven landgenoot door de bevoegde diplomatieke zending of consulaire post uitgenodigd wordt zich te laten registreren als kiezer in een Belgische gemeente. Gezien de wettelijke verplichting, worden uiteraard alle ingeschreven landgenoten aangeschreven.

Voor de Europese verkiezingen kunnen enkel de landgenoten die binnen de Europese Unie wonen deelnemen aan deverkiezing. Er bestaat geen wettelijke verplichting om zich te laten registreren. Daarenboven kunnen de Belgen binnen de Europese Unie hun stem uitbrengen in hun woonplaats, iets wat een zeer grote meerderheid verkiest.

Belgen die in het buitenland wonen, kunnen niet deelnemen aan de regionale verkiezingen.

Informatie over de Europese en regionale verkiezingen was sedert begin februari beschikbaar op de website van Buitenlandse Zaken en van onze zendingen en posten sedert begin februari.

De heer Patrik Vankrunkelsven (Open Vld). – Het was niet mijn stelling dat er per definitie iets was misgelopen. Ik stel vooral vast dat een aantal kiezers niet wisten hoe hun stem uit te brengen en dat ze daar niet persoonlijk over zijn geïnformeerd.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Ik citeer een artikel van De Standaard van 4 juni 2009 over een internationale studie waaraan wetenschappers uit zeventien landen, waaronder ook Belgische aidslabs, hebben meegewerkt.

De studie concentreerde zich op de meest voorkomende variant van hiv in Europa, hiv-1 subtype B. De onderzoekers maken een onderscheid tussen ‘exportlanden’, ‘importlanden’ en landen waar het virus zowel wordt geëxporteerd als geïmporteerd.

Spanje, Griekenland, Servië en Portugal zijn de grootste exportlanden. Vanuit Spanje en Griekenland wordt het virus het meest verspreid door toeristen die die landen bezoeken. In Servië zijn het reizende Serviërs zelf die het virus verspreiden. Vanuit Portugal loopt het spoor grotendeels naar Luxemburg: niet verbazend aangezien 13 procent van de Luxemburgse bevolking van oorsprong Portugees is.

De landen waar het aidsvirus vooral ‘geïmporteerd’ wordt, zijn België, Oostenrijk en Luxemburg. In Denemarken, Duitsland, Israël, Italië, Noorwegen, Nederland, Zweden, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk steekt het virus in twee richtingen de grens over.

In Polen is migratie dan weer niet van belang. Daar steekt het virus nauwelijks de grens over, maar wordt hiv vooral binnen het land zelf verspreid, voornamelijk door drugsgebruikers."

Zal de minister bijkomende maatregelen nemen om deze vorm van importpathologie uit Europa in de toekomst te voorkomen?

Welke beleidsmaatregelen denkt de minister te nemen op basis van de gegevens waaruit blijkt dat voornamelijk mensen uit zwart Afrika, die vaak asiel aanvragen, een hoge incidentie vertonen van hiv?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

Stellen dat hiv/aids in ons land enkel een importpathologie zou zijn, is niet correct en een foutieve interpretatie van een veel complexere toestand. Een van de belangrijkste kenmerken van een pandemie zoals ais is dat de besmettingen gebeuren over de grenzen heen en op alle continenten. De huidige mondialisering werkt dit proces in de hand.

België wordt ook getroffen door deze pandemie, maar in mindere mate dan vele andere landen. In België worden verschillende manieren van overdracht waargenomen en ook verschillende bevolkingsgroepen worden getroffen. In tegenstelling met de bewering van mevrouw Van Ermen is de huidige evolutie in België er eerder een van verhoogde overdracht onder Belgen.

De strijd tegen aids vraagt interventies op verschillende domeinen, zoals de promotie van preventieve methodes, correcte informatie van de bevolking en het vroegtijdig opsporen van besmettingen. Om zo efficiënt mogelijk te zijn moeten deze methodes toegankelijk zijn voor alle bevolkingsgroepen op ons grondgebied, ongeacht hun leeftijd, geslacht of nationaliteit.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Preventie is een Vlaamse bevoegdheid. De behandeling wordt echter door het RIZIV betaald en is dus een federale bevoegdheid.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Uit recente berichten blijkt dat cannabis en andere drugs, partydrugs en dergelijke, vrij gemakkelijk kunnen worden aangekocht via het internet, ook door minderjarigen.

Ondertussen staat steeds duidelijker wetenschappelijk vast dat cannabis, vooral voor jongeren, een zeer nefaste werking heeft. De schade die cannabis aanricht, is vergelijkbaar met een slaapmiddel, drie pinten en een half tot een heel pakje sigaretten: dat allemaal tegelijk door het roken van één jointje.

De vergelijking met 20 sigaretten werd overigens ook op 11 januari 2007 in de Kamer gebruikt door toenmalig minister van Volksgezondheid Rudi Demotte in antwoord op een vraag over een op til zijnde anticannabiscampagne.

Verder heeft de VAD, de Vereniging voor Alcohol en andere Drugsproblemen, in Het Nieuwsblad van 18 maart 2009 verklaard dat "een jointje per dag voor een volwassene geen probleem hoeft te zijn".

Concreet betekent dit dat een overheidsorganisatie beweert "dat een half pakje tot een pakje sigaretten per dag geen probleem hoeft te zijn".

Deze boodschap gaat uiteraard in tegen alle inspanningen die door de overheid worden geleverd om de schadelijke gevolgen van het roken voor de volksgezondheid te verminderen en te beperken. Zij ondermijnt immers alle inspanningen die door zoveel initiatieven worden geleverd. Ik verwijs onder meer naar de gratis telefoonhulplijnen en begeleiding voor rookstop.

Wat zal de minister doen tegen de verkoop van drugs via het internet?

Vindt de minister dat de VAD een dergelijke boodschap mag geven aan de samenleving en moet die boodschap niet zo spoedig mogelijk worden bijgestuurd?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. –

Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

Wat de eerste vraag betreft: de verkoop van drugs via het internet is een bevoegdheid van minister voor Ondernemen en Vereenvoudigen, de heer Vincent Van Quickenborne.

Betreffende de tweede vraag wil ik graag duidelijk zijn: het gebruik van cannabis schaadt de gezondheid en brengt risico’s met zich mee. Correcte informatie is dus belangrijk. De FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu herhaalt in alle communicatie dat het gebruik van drugs af te raden is. De uitspraken van de VAD zijn uiteraard voor rekening van de vereniging zelf.

Sinds 2007 wordt een jaarlijks terugkerende informatiecampagne "drugs" gesubsidieerd. De eerste campagne 2007-2008 richtte zich op het middelengebruik in het algemeen en was gericht op het grote publiek: gebruik van alle drugs - met inbegrip van cannabis - bij alle leeftijdsgroepen. De bedoeling van de eerste campagne was om mensen te laten stilstaan bij het gebruik van alcohol en andere psychoactieve middelen.

Voor de tweede, huidige campagne 2008-2009 werd de prioriteit gelegd bij alcohol en jongeren. Andere voorlichtingsacties over meer specifieke thema’s zullen later worden georganiseerd.

De stijging van het gebruik van cannabis is een realiteit waarvoor ik zeer aandachtig zal zijn. Bij de verdere uitwerking van de voorlichtingsacties over de meer specifieke thema’s kan ik eventueel rekening houden met het thema cannabis bij jongeren. Hiertoe dien ik echter het nodige overleg te plegen met experts ter zake teneinde de beleidsprioriteiten te bepalen.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Ik kijk uit naar de resultaten van de studie die minister Onkelinx heeft gelast.

Samen met andere medici stel ik vast dat longemfysemen, blaasjes op de longen, die normaal bij zestigplussers voorkomen, nu ook worden vastgesteld bij jointjesrokers tussen 20 en 28 jaar. Zij zijn voor de rest van hun leven gehandicapt.

Ook weten we dat cannabis het DNA beschadigt. Internationale studies hebben aangetoond dat er bij de jeugd een schrikbarend verhoogde incidentie van teelbalkanker is. Ook zijn er de vele psychogene stoornissen.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Binnen het budget medische materialen en implantaten stelt de Technische raad implantaten dat er een bezuiniging van 32 miljoen euro moet komen. 25 miljoen euro, of 80% van de bezuiniging, wordt gehaald in de cardiologie en hartchirurgie. Daarbinnen vallen de klappen voornamelijk in de cardiale electrofysiologie, het subspecialisme dat daadwerkelijk levens redt en patiënten definitief geneest, namelijk 15,7 miljoen euro of quasi 50% van de geplande ingrepen.

De orthopedische prothesen, oor- en oogprotheses en dergelijke worden duidelijk ontzien. De pacemakerprijzen moeten met 10 tot 18% omlaag en voor de ICD’s plant men opnieuw een bezuiniging van 8 à 15%, hoewel van het voorziene aantal ICD’s van 1500 per jaar slechts 1360 zullen worden geplaatst omdat de cardiologen reeds heel conservatief implanteren.

Men voorziet een reductie in de terugbetaling van ablatiemateriaal van 37%, terwijl we slechts sedert anderhalf jaar eindelijk een gedeeltelijke en in vergelijking met het ons omringende buitenland heel lage terugbetaling hebben. In 2007 werd na vijftien jaar behandeling van patiënten door middel van radiofrequentie katheter ablatie zonder enige vergoeding 5 miljoen euro vrijgemaakt om het hierbij gebruikte materiaal gedeeltelijk te vergoeden.

Nu gaat men in de budgetten snoeien, hoewel er meer wetenschappelijke indicaties zijn. Bovendien doet de vergrijzing van de bevolking de incidentie stijgen van onder meer voorkamerfibrillaties, waarvoor in vele gevallen ablatie nodig is en eventueel het plaatsen van een pacemaker levensnoodzakelijk is.

In Nederland begreep men dat de gezondheid van de bevolking toeneemt dankzij die medische technische hulpmiddelen en dat dit budget dientengevolge omhoog moest.

Een verdere daling van de tarieven zal het onmogelijk maken dat de Vlaamse hartcentra deze curatieve en innovatieve therapie aan hun patiënten kunnen blijven aanbieden.

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van de minister.

De partners van het RIZIV-overleg in de Technische Raad voor implantaten hebben alle verstrekkingen overlopen en zijn tot de uiteindelijke voorstellen van besparingen gekomen.

Aangezien de besparingen niet ten laste van de patiënten kunnen vallen, zullen er vooral op het niveau van de nomenclatuur maatregelen worden genomen.

De keuze voor coronaire stents is niet nieuw. Het voorstel van nomenclatuuraanpassing is door het Verzekeringscomité teruggestuurd omdat de terugbetalingsforfaits te hoog waren in vergelijking met de bedragen uit de KCE-studie. Om de correctie niet uit te stellen tot het voorstel herwerkt is, heeft de Technische Raad beslist de huidige forfaits zowel voor de gewone stents als voor de drug eluting stents nu al te verlagen.

Voor de hartstimulatoren heeft een vergelijking met het buitenland geleid tot prijsverminderingen. Voor de ICD’s was die prijsverlaging vorig jaar al aangekondigd, toen het aantal eerste defibrillatoren werd verhoogd en de Technische Raad voor implantaten daarvoor een bijkomend budget van 5,9 miljoen euro moest uittrekken.

De besparing bij de ablatiekatheters is te wijten aan een veel hoger uitgavenniveau dan initieel was geraamd bij de invoering van de terugbetaling ervan. Door de forfaits te verlagen wordt dit gecorrigeerd.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Ik wil hier toch mijn verantwoordelijkheid nemen namens de patiënten en de aandacht vestigen op de zeer negatieve gevolgen van bepaalde besparingen. Voetballer Anthony Van Loo uit Roeselaere stond niet op een wachtlijst maar kreeg veertien dagen geleden gelukkig wel zijn ICD!

We komen in België tot eigenaardige toestanden. Vijftien jaar lang werd een ablatiekatheter niet terugbetaald. Opeens kwam er daarvoor wel geld vrij en de hartcentra stelden zich erop in dat ze het geld voor ablatiekatheters konden recupereren. Opeens komt er een einde aan die regeling.

Voor handelsschepen kunnen verzekeringen worden afgesloten die ze indekken tegen koerswijzigingen van de dollar tijdens de duur van de overtocht van Europa naar Amerika. Hartcentra daarentegen kunnen zich niet verzekeren tegen de humeurwisselingen van het beleid, met alle gevolgen van dien.

Wat met de patiënten die niet meer kunnen worden behandeld met curatieve ablaties? Dat betekent concreet voor hen meer controles, meer medicatie en een verlies aan levenskwaliteit. Als die patiënten naar het buitenland moeten, is dat enorm duur. Als de patiënt zelf moet betalen, ontstaat er een geneeskunde met twee snelheden, wat minister Onkelinx niet wil. Bijgevolg moet de industrie betalen. Het is ridicuul kathetermateriaal met 21% te belasten, alsof het om een luxeproduct gaat en niet om een levensnoodzakelijk iets. Hoe valt dat trouwens te rijmen met het feit dat de overheid wel miljoenen aan de banken geeft of alle hormonale producten en borstimplantaten voor geslachtsverandering terugbetaalt?

Ik bestrijd dat alle actoren op het terrein werden uitgenodigd. Ik wéét namelijk dat dat niet zo is. De industrie heeft haar best gedaan en heeft geen indexverhoging van 4% gevraagd. Ze wilde een reserve van 152 miljoen euro bewaren voor innovatieve technieken.

Overigens ligt in België het aantal ICD’s veel lager dan in de ons omringende landen. Door allerlei dwaze maatregelen daalt het medisch quality label hier schrikbarend, terwijl we al 25% onder het West-Europese gemiddelde zitten.

M. Philippe Monfils (MR). – L’Institut de formation de l’administration fédérale, l’IFA, a pour mission de proposer et de donner des formations continues aux fonctionnaires tout au long de leur carrière professionnelle dans les institutions publiques. Cet outil est capital.

Il me revient que les formations de l’IFA ne remportent pas toujours le succès escompté et qu’elles sont souvent reportées. Tel est le cas pour la formation certifiée « soutien budgétaire – C – test » qui devait débuter en 2007. Autre exemple, celui de la formation « transmettre ses connaissances » destinée à des fonctionnaires proches de la retraite : la direction de l’IFA est incapable d’informer les fonctionnaires des dates des premières sessions.

Dès lors, des fonctionnaires proches de l’âge de la pension ne pourront pas bénéficier de cette formation et de ses avantages, ni en faire profiter les plus jeunes.

D’autres problèmes m’ont également été rapportés. Ainsi, un test QCM a eu lieu le 5 mai 2009, et on annonce à ceux qui l’ont passé qu’il faut en moyenne trois mois, parfois le double, pour obtenir les résultats. La mauvaise organisation est donc manifeste.

M. Etienne Schouppe, secrétaire d’État à la Mobilité, adjoint au premier ministre. – Je vous lis la réponse du ministre Vanackere.

Je suis heureux que, comme moi, vous estimiez que l’IFA contribue à accroître l’efficacité des services publics fédéraux.

Au cours des dernières années, près de 25 000 personnes ont participé à des formations de l’IFA : offre ouverte, formations sur mesure, formations dans le cadre d’examens d’accession ou formations certifiées. Les participants sont en général satisfaits, tout comme les responsables de formation dans les différentes organisations clientes de l’IFA.

Toutefois, des problèmes se posent dans l’organisation des formations certifiées, et on enregistre un retard considérable. Je suis au courant de la situation et mon administration me tient informé. C’est d’ailleurs une question prioritaire permanente depuis ma désignation en tant que ministre de la Fonction publique.

L’IFA aménage les formations certifiées dans la mesure du possible. La structure organisationnelle de l’IFA a été bouleversée et adaptée à la nouvelle situation. Le catalogue des formations certifiées a été rationalisé et le nombre des formations a été réduit pour en permettre une meilleure gestion. Dorénavant, les formations certifiées seront davantage axées sur le développement de compétences génériques que techniques, un domaine qui est également le point fort de l’IFA depuis des années.

Toutefois, afin de pouvoir continuer à répondre à la demande de développement de compétences plus techniques, je prépare une modification de la réglementation. Les formations certifiées pourront ainsi être organisées de manière décentralisée par les services eux-mêmes, sans intervention de l’IFA. Ce projet d’arrêté royal sera inscrit prochainement à l’ordre du jour du Conseil des ministres. Cet arrêté permettra aux fonctionnaires des différents niveaux de suivre des formations en dehors de l’IFA ou de leur propre organisation et de les faire reconnaître. Toutes ces mesures contribueront à éliminer certains retards. L’IFA ne manquera pas d’apporter son aide et le support nécessaire aux services qui le souhaitent.

Une formation similaire destinée aux fonctionnaires des niveaux C et D était initialement prévue en juin. Celle-ci a dû être reportée au mois de septembre pour des motifs liés à la qualité. L’objectif est de continuer à offrir régulièrement – chaque mois si nécessaire – ce type de formation pour les fonctionnaires des niveaux A, B, C et D afin que ceux-ci puissent la suivre avant la date de leur mise à la retraite.

Comme vous pouvez le constater, une attention particulière est accordée au suivi rapide d’une formation, à la réussite du test et à l’obtention d’une prime, ce qui est tout à fait compréhensible.

On peut s’interroger sur l’aspect prioritaire de certaines questions : Quelle formation vais-je choisir en fonction de certaines lacunes ? Comment vais-je veiller à mon développement avec un effet durable sur le lieu de travail ?

De heer Joris Van Hauthem (VB). – In de loop van het jaar 2005 heeft mijn partij aan de hand van schriftelijke vragen een omstandig onderzoek verricht naar de verdeling van de betrekkingen over de taalgroepen in de federale wetenschappelijke instellingen. De vaststellingen die we toen hebben gedaan, waren verbijsterend. Hoewel dit land ruw geschat 60% Nederlandstaligen telt en 40% Franstaligen, waren de betrekkingen in de federale wetenschappelijke instellingen in 2005 voor 46,5% toebedeeld aan Vlamingen en voor 53,5% aan Franstaligen. Dat was met andere woorden de omgekeerde wereld. Daarmee werd overigens niet eens de pariteit gehaald die volgens de wet nochtans is voorgeschreven.

Ik heb daar toen de bevoegde minister, de heer Verwilghen, over ondervraagd. Die erkende de problemen en beloofde er ook iets aan te doen. "In een eerste fase wordt het herstel van het evenwicht nagestreefd, waar mogelijk door natuurlijke afvloeiingen en binnen het kader van de huidige wervingsmogelijkheden. Om stapsgewijs te komen tot een billijke verdeling van de betrekkingen, in overeenstemming met de nieuw vast te stellen taalkaders, zullen in de loop van de volgende maanden passende - dus ook budgettaire – maatregelen worden uitgewerkt met de HR-verantwoordelijken van de diensten van het Federaal Wetenschapsbeleid en met de nieuwe instellingshoofden", zo zei althans minister Verwilghen in antwoord op mijn vraag van 7 juli 2005, vier jaar geleden. Verder zei hij nog op diezelfde datum: "Daarnaast heb ik ook ingestemd met een voorstel voor de concrete maatregelen die dringend moeten worden genomen om het evenwicht te garanderen. Ik heb mijn administratie gevraagd om het dossier zo snel mogelijk voor te bereiden." Het was dus duidelijk dat de minister van zin was een en ander snel recht te trekken.

Inmiddels zijn wij vier jaar verder. Het toeval wil dat onze collega Olivier Maingain, ongetwijfeld met andere verwachtingen voor ogen, in de Kamer de vraag over de taalverhoudingen opnieuw heeft gesteld voor een tiental federale wetenschappelijke instellingen. Die vraag werd gesteld en beantwoord op 1 december 2007. Tien federale wetenschappelijke instellingen zijn ze niet allemaal, maar de resultaten voor die tien zijn nog altijd verbijsterend. Na drie jaar, met name op 1 december 2007, blijkt voor acht van de tien instellingen nog altijd niet eens de pariteit bereikt te zijn. Voor vijf van de tien instellingen blijkt er een beetje vooruitgang te zijn geboekt, maar dat gebeurt tergend traag en is nog altijd absoluut onvoldoende.

Hoe is het mogelijk dat de taalverhoudingen in die drie instellingen nog meer werden scheefgetrokken ten nadele van de Nederlandstaligen, ondanks de duidelijke politieke wil en blijkbaar ook ondanks de instructies van toenmalig minister Verwilghen om, op zijn minst wettelijk gezien, de zaak op korte termijn recht te trekken?

Wie is daarvoor verantwoordelijk? Welke maatregelen overweegt de minister tegenover diegenen die daarvoor verantwoordelijk zijn? Ik verwijs in het bijzonder naar de artikelen 57 en 58 van de taalwet in bestuurszaken, die trouwens een wet van openbare orde is. Volgens die artikelen is elke beslissing die niet conform met de taalwetgeving is, nietig. Die artikelen staan al meer dan veertig jaar in de taalwet in bestuurszaken, maar zijn dode letter gebleven.

Welke maatregelen overweegt de minister om de wanverhoudingen in de federale wetenschappelijke instellingen in het algemeen, en wat de drie vernoemde instellingen in het bijzonder betreft, op korte termijn recht te trekken?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van de minister.

Er is nog steeds een onevenwicht van enkele procenten tussen het aantal Nederlandstalige en Franstalige personeelsleden. De oorzaken zijn grotendeels toe te schrijven aan twee factoren: enerzijds is het zeer moeilijk om Nederlandstalig uitvoerend personeel te vinden dat bereid is om in het Brussels gewest te gaan werken. Dikwijls betreft het bewakings- en onderhoudspersoneel dat opteert voor kort woon-werkverkeer. De meeste geïnteresseerden zijn dus woonachtig in het Brussels gewest.

Anderzijds wensen de federale wetenschappelijke instellingen zich te blijven profileren door de hoogstaande wetenschappelijke kennis van hun wetenschappers. Buitenlandse wetenschappers worden veelal op de Franstalige taalrol geplaatst. Veelal worden nieuwe vacatures in de beide landstalen bekendgemaakt. Op de arbeidsmarkt is evenwel niet altijd een kandidaat beschikbaar die de vereiste bekwaamheden bezit en bovendien tot de Nederlandstalige taalrol behoort. De arbeidsmarkt is zeer verschillend in het noorden en het zuiden van ons land.

De heer Joris Van Hauthem (VB). – Dit antwoord is niet alleen verbijsterend, het is ook belachelijk. Op de duur begrijpen we het niet meer: als de taalkaders bij de politie in Brussel niet opgevuld raken wegens gebrek aan tweetalige kandidaten, wordt er gezegd dat er onvoldoende Franstalige kandidaten worden gevonden die de andere landstaal machtig zijn. Dat argument wordt niet alleen gebruikt voor de politie, maar ook voor De Post en voor andere overheidsinstellingen.

Voor de federale wetenschappelijke instellingen zouden onvoldoende Nederlandstalige kandidaten te vinden zijn die tweetalig zijn. Wat een onzin! Wie in de Brusselse ziekenhuizen gaat kijken, ziet dat bijvoorbeeld in het AZ van Jette tweetalig personeel – het zijn Nederlandstaligen – werkt en dat Franstalige ziekenhuizen blijkbaar nog steeds geen tweetalig – Franstalig – personeel vindt.

M. Berni Collas (MR). – La loi du 13 mars 2003 visait à stimuler le développement du second pilier par l’encouragement à conclure des plans de pension soit au niveau sectoriel, soit au niveau des entreprises. Elle a été élaborée dans un contexte de réflexion sur le financement des pensions face au vieillissement de la population.

Le problème concerne la sortie de l’assurance-groupe. D’après la nouvelle loi, l’affilié ne peut exercer le droit au rachat de ses réserves ou obtenir le paiement de ses prestations qu’au moment de sa retraite ou au moment où il atteint l’âge de 60 ans, en vertu de l’article 27, paragraphe 1er.

Toutefois jusqu’au 31 décembre 2009, les affiliés dont le règlement prévoyait avant la parution de la loi, un départ avant l’âge de 60 ans peuvent continuer à bénéficier des conditions initiales, selon l’article 61, paragraphe 1er. Le règlement prévoyait un terme des polices basé sur une carrière de 35 ans avec possibilité d’anticipation à partir de l’âge de 55 ans. La nouvelle loi entraîne dès lors pour certains l’obligation de continuer à travailler au-delà de ces 35 ans de carrière et au moins jusqu’à l’âge de 60 ans. En plus de cette obligation, il y a également un risque de décès et de perte de capital durant cette période, car généralement, la couverture décès est bien moindre que les réserves acquises.

Il risque également d’y avoir une nouvelle modification législative qui entraverait la perception de l’assurance-groupe sous la forme de capital.

Le contexte actuel, surtout dans le secteur financier, entraîne des risques évidents de pertes d’emplois importantes. L’année 2009 permettra encore des départs dans de bonnes conditions pour ceux qui peuvent partir. La fin de la période transitoire de la loi réduira considérablement les possibilités de départ volontaire puisque la sortie normale dans le cadre de l’assurance groupe ne sera plus possible avant 60 ans.

Dans les milieux concernés, on plaide dès lors pour une prolongation de deux ans de cette période transitoire afin de permettre une restructuration dans de bonnes conditions sociales.

Face à cette situation, je souhaite poser les questions suivantes :

Comment la ministre évalue-t-elle cette situation ?

M. Etienne Schouppe, secrétaire d’État à la Mobilité, adjoint au premier ministre. – Je vous lis la réponse de la ministre.

La situation en matière de pensions de retraite est préoccupante, d’une part, en raison de l’évolution attendue de la structure démographique de la population belge et, d’autre part, en raison de la crise économique et financière que nous traversons.

Cette dernière aggrave la problématique du coût du vieillissement de la population dans la mesure où cette crise limite inévitablement les moyens qu’il est nécessaire de dégager pour faire face au coût des pensions.

La loi du 28 avril 2003 relative aux pensions complémentaires et au régime fiscal de celles-ci et de certains avantages complémentaires en matière de sécurité sociale vise effectivement à rendre le bénéfice de pensions complémentaires accessible à davantage de travailleurs. Tel n’est pourtant pas le seul but de cette loi. Entre autres, les dispositions de l’article 27 interdisant le rachat ou le versement de pensions complémentaires avant l’âge de 60 ans renforcent les dispositions de la loi du 6 avril 1995 dissuadant la cessation prématurée de l’activité professionnelle.

Si la perception d’un capital au moment où un employeur met brusquement fin au contrat de travail en raison de la crise permettrait effectivement de limiter les répercussions de cette perte d’emploi sur le mode de vie quotidien, il ne faut pas perdre de vue que ce capital est déjà destiné à limiter la chute du niveau de vie après la retraite, à un moment où il sera beaucoup plus difficile, voire impossible, de revenir sur le marché de l’emploi.

En ce qui concerne le financement de la sécurité sociale et donc des pensions de retraite, l’objectif d’offrir à tous une pension légale suffisante et de ne pas reporter l’âge de la retraite au-delà de 65 ans n’est imaginable que si une part plus importante de la population reste active entre 55 et 65 ans.

Prolonger la possibilité de liquider les provisions de l’assurance-groupe avant 60 ans ne pourrait que contrarier cette nécessaire évolution.

De heer Berni Collas (MR). – We moeten deze problematiek plaatsen in de huidige crisis. Iedereen weet hoe zwaar die crisis heeft toegeslagen in de bankenwereld. Senator Vandenberghe zal als een van de actievere, bekwame leden van de Bijzondere Commissie belast met het onderzoek naar de financiële en bankcrisis dat zeker ook beklemtonen. Er staan ernstige herstructureringen voor de deur en er gaan heel wat ontslagen vallen.

Mijnheer de staatssecretaris, ik zou u om een dienst willen verzoeken en u vragen om een afspraak te maken op het kabinet van de bevoegde minister. Ik zou namelijk graag met alle geïnteresseerden een kleine werkgroep oprichten. Ik ken een heleboel mensen in de betrokken kringen die enorm bezorgd zijn en pleiten voor een verlenging van de regeling met een of twee jaar om in deze overgangsperiode als het ware een Abfederung te vinden en minstens een gedeeltelijke oplossing voor de herstructureringen en ontslagen.

De voorzitter. – De agenda van deze vergadering is afgewerkt.

M. le président. – L’ordre du jour de la présente séance est ainsi épuisé.