De voorzitter. – De lijst van de in overweging te nemen voorstellen werd rondgedeeld.

Leden die opmerkingen mochten hebben, kunnen die vóór het einde van de vergadering mededelen.

M. le président. – La liste des propositions à prendre en considération a été distribuée.

Je prie les membres qui auraient des observations à formuler de me les faire connaître avant la fin de la séance.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Sinds 1996 is bekend dat de vossenlintworm in ons land voorkomt bij vossen. Net als andere dieren is de vos een gastheer voor een aantal ziekteverwekkende organismen zoals virussen, bacteriën en wormen.

De vossenlintworm is een kleine lintworm van 2 tot 6 millimeter groot die voorkomt in de dunne darm van de vos. De vos kan net zoals alle wildlevende knaagdieren een drager van de parasiet zijn. In de ontlasting van een besmette vos komen stukjes lintworm met eitjes voor.

De algemene volksgezondheid kan in het gevaar komen door de consumptie van wilde bosvruchten als bramen, frambozen en bosbessen, zelfgeplukte paddestoelen en valfruit, door het eten met bevuilde handen of door tuinieren, waarbij met eitjes besmette gronddeeltjes aan de handen blijven kleven.

Ook de consumptie van groenten uit de tuin kan een infectie veroorzaken, net als het contact met de vacht en uitwerpselen van geïnfecteerde vossen en het contact met honden en huisdieren die met die lintworm zijn besmet.

Na de opname van de lintwormeitjes duurt het vijf tot vijftien jaar vooraleer de eerste ziekteverschijnselen zich voordoen. Die verschijnselen zijn weinig specifiek en kunnen bestaan uit buikpijn, kortademigheid en/of geelzucht.

Voorlopig biedt medicatie of operatief ingrijpen en soms een levertransplantatie in het beste geval een stabilisering van de toestand. De prognose is zonder behandeling doorgaans zeer slecht, met de dood tot gevolg in 70 tot 90 % van de gevallen.

In de Ardennen zijn gebieden bekend waar tot 78% van alle vossen vermoedelijk drager zijn van de vossenlintworm. De streek tussen Samber en Maas en enkele plaatsen op het Ardeens plateau worden als endemisch gebied beschouwd.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat ook in Vlaanderen de helft van de vossenpopulatie met de vossenlintworm is besmet. Daarenboven volstaat één vos om een hele regio van algauw tien vierkante kilometer te besmetten.

Bovendien is de vos een zeer vruchtbaar dier dat per jaar vier tot vijf nakomelingen kan hebben. Die nakomelingen zorgen voor de verspreiding van de ziekte over heel het land, tot in het hartje van onze steden toe. Zelfs op de Louizalaan in Brussel zijn vossen opgemerkt.

Veel burgers worden meer en meer ongerust. De heer Michel Servais, voorzitter van de vereniging Amicale des chasseurs de la Région Wallone, heeft uit wanhoop wegens het uitblijven van dringende en noodzakelijke maatregelen bij het parket van Brussel tegen de vice-eerste minister en andere verantwoordelijken een klacht ingediend wegens nalatigheid.

Ik ben me ervan bewust dat de Gewesten of zelfs de gemeenten in dit dossier eerder bevoegd zijn om concrete maatregelen te nemen, maar de vrijwaring van de algemene volksgezondheid is een federale materie en elke coördinatie moet alleszins op nationaal vlak gebeuren.

De gevolgen van besmetting met vossenlintworm zijn nefast en het aantal potentiële ziekteverspreiders neemt almaar toe. Welke maatregelen zal de minister om die reden nemen om de bevolking in te lichten?

De vos is een predator die zelf geen natuurlijke vijanden heeft. Het ligt dan ook voor de hand dat hier een taak voor de jagers is weggelegd. Zij zijn het best op de hoogte van de situatie in hun jachtrevieren en dus het best geplaatst om de verdere uitbreiding van de vos en deze voor de mens zeer gevaarlijke parasiet te voorkomen door vooral jonge vossen te bestrijden wanneer ze zeven tot acht maanden oud zijn. Is de minister bereid haar collega’s van de gewestregeringen aan te manen maatregelen te nemen teneinde de jagers ter zake te mobiliseren en te responsabiliseren? Zal ze dit dossier aankaarten op een door haar georganiseerde interministeriële conferentie, tussen de federale Staat, de Gewesten en de Gemeenschappen, met het oog op de coördinatie van eventuele andere preventieve maatregelen van technische aard?

Mevrouw Laurette Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. – Zoals u weet, is de informatie van het publiek en in het bijzonder het plaatsen van waarschuwingsborden langs wegen en paden in bossen en velden geen federale bevoegdheid. Mochten de regionale besturen of de gemeentebesturen het nuttig achten, kunnen zij informatie vinden op de website van het WIV, het Belgische Wetenschappelijk Instituut voor Volksgezondheid, waar een kant-en-klare brochure over echinococcose beschikbaar is.

Het specifieke bejagen van de vos om humane alveolaire echinococcose te verminderen lijkt niet zinvol te zijn. De jachtreglementering is trouwens een bevoegdheid van de Gewesten, bijvoorbeeld bij lokale overlast door een te grote populatie van een bepaalde diersoort. De federale regering kan hier niet tussenbeide komen.

Als minister bevoegd voor dierenwelzijn zou ik trouwens eerst aan diervriendelijke manieren denken om een probleem op te lossen. In dit geval zijn nog andere initiatieven mogelijk, zoals het gebruik van wormdrijvende middelen. In Frankrijk loopt een dergelijk project en ik vind het dan ook nuttig die conclusies door mijn diensten grondig te laten onderzoeken.

Tussen 2004 en 2008 werden door het referentielaboratorium in Brussel meer dan 1250 bloedstalen onderzocht op Echinococcus multilocularis en alle positieve stalen – in totaal een vijftigtal - werden in Bern grondiger onderzocht. Slechts twee nieuwe gevallen van humane alveolaire echinococcose werden in die vijf jaar vastgesteld.

Zoals eerder vermeld, behoren de preventieve maatregelen tegen deze aandoening tot de bevoegdheden van de Gewesten en zijn de Gemeenschappen bevoegd voor de voorlichting. De gespecialiseerde instituten van de federale overheid staan ter beschikking om elk initiatief in die zin te ondersteunen. De zeer lage incidentie van de besmetting, namelijk twee nieuwe gevallen in vijf jaar, rechtvaardigt niet dat het probleem door het federaal niveau ter sprake wordt gebracht op de overlegvergaderingen tussen de federale regering en de regeringen van de Gemeenschappen en Gewesten.

M. Josy Dubié (Ecolo). – La délivrance de licences d’exportation d’armes est une matière régionale. Toutefois, notamment à la suite de l’affaire controversée de l’octroi, par la Région wallonne, d’une licence d’armes pour la construction d’une usine de munitions en Tanzanie – décision finalement annulée –, un accord de coopération a été conclu entre les régions et le pouvoir fédéral. Cet accord impose qu’une concertation ait lieu entre les différents niveaux de pouvoir avant de décider d’une exportation d’armes, surtout vers des régions sensibles. Il s’agissait, en effet, de veiller à la cohérence de la politique étrangère de notre pays dans cette matière délicate qu’est la vente d’armes à l’étranger.

Un débat a lieu actuellement quant à l’octroi d’une licence d’exportation d’armes légères vers la Libye. Cette licence est d’ailleurs bloquée au niveau du gouvernement wallon.

Avez-vous été consulté par vos collègues wallons au sujet de la délivrance de cette licence d’armes vers ce pays sensible ? Si oui, quelle est la position du gouvernement fédéral ? Rappelons que la Libye, dictature mégalo-maniaque, n’est pas un pays banal.

Quelles garanties avez-vous que les différentes clauses du code de bonne conduite européen concernant les exportations d’armes sont bien remplies par la Libye ? En particulier, considérez-vous que ce pays satisfait à la clause concernant le respect des droits humains ?

La Libye a servi, et sert peut-être encore, d’arsenal pour une série de groupes et mouvements terroristes, notamment l’IRA et le groupe intégriste musulman Abu Sayyaf au sud des Philippines. Considérez-vous dès lors que la clause de non-réexportation des armes éventuellement fournies sera respectée ?

M. Guido De Padt, ministre de l’Intérieur. – Je vous lis la réponse du ministre.

La loi spéciale du 12 août 2003 attribue aux régions des compétences concernant l’importation, l’exportation et le transit d’armes, de munitions et de matériel devant servir spécialement à usage militaire ou au maintien de l’ordre, ainsi que des biens et technologies à double usage.

En vertu de l’accord de coopération du 7 mars 2007 entre le SPF Affaires étrangères et les régions (publié au Moniteur belge du 20 décembre 2007), les régions peuvent, dans le cadre de l’exercice de leurs compétences spécifiques, consulter les informations dont dispose mon département, notamment des fiches d’information par pays et des rapports sur la situation des droits de l’homme.

Mme Anne Delvaux (cdH). – L’organisation de défense des droits humains Amnesty International vient de publier son rapport annuel 2009.

La Belgique est épinglée notamment en ce qui concerne la violation des droits des étrangers à différents niveaux, en particulier pour la détention des personnes souffrant de problèmes de santé mentale dans les centres fermés, où les possibilités d’accès à des services et à des soins psychiatriques risquent d’être insuffisantes.

L’organisation dénonce également les expulsions musclées de familles demandeuses d’asile par les forces de l’ordre. Pour illustrer son propos, elle relate l’histoire d’une famille dont l’opération de renvoi a été interrompue lorsque d’autres passagers ont protesté contre des méthodes policières qui s’apparentaient à de la maltraitance.

Enfin, est également dénoncée la question de l’enfermement des familles dans les centres de transit.

Envisagez-vous d’entreprendre des démarches afin d’améliorer la situation des étrangers détenus, par exemple lorsqu’ils souffrent de déficiences mentales ?

Que comptez-vous faire pour éviter les méthodes d’expulsion qui font un usage disproportionné de la force ? Comment envisagez-vous de les contrôler ?

M. Guido De Padt, ministre de l’Intérieur. – La ministre de la politique d’asile et d’immigration a appris les accusations d’Amnesty International par les médias et a répondu ce qui suit :

J’ai veillé à ce que la Belgique soit le premier pays d’Europe où les enfants d’étrangers appréhendés en situation illégale sur le territoire, soient accueillis dans des maisons où ils sont accompagnés par un coach. La famille peut ainsi continuer à fonctionner en tant que telle en attendant de rentrer dans son pays d’origine. La Suède est le seul pays où les enfants ne sont pas détenus dans des centres fermés. Ils sont accueillis dans des structures ouvertes où ils peuvent se déplacer librement.

Le projet où les familles résident dans des maisons à Zulte et Tubize est un succès puisque la majorité de ces familles retournent dans leur pays d’origine. Des instances internationales et européennes ont montré leur intérêt pour ce projet. Huit maisons sont occupées et la ministre espère pouvoir annoncer, dans les semaines à venir, l’ouverture de nouvelles maisons.

Dès le début du projet, j’ai clairement indiqué au parlement et aux médias que je ferais une exception pour les familles qui se présentent à la frontière et qui n’ont pas encore accédé au territoire d’un point de vue juridique. Si je n’agissais pas ainsi, la voie serait ouverte au trafic et à la traite des êtres humains. En vertu de cette exception, trois familles avec enfants sont maintenues, depuis le début de l’année, au centre de transit de Steenokkerzeel, où elles sont encadrées par des assistants sociaux, des médecins et des professeurs.

Je lance un appel à Amnesty International pour développer ce modèle en Europe, et convaincre les autres pays qu’il s’agit de la manière la plus humaine de préparer les familles avec enfants en situation illégale à rentrer dans leur pays. Je souhaite également que les familles demandeuses d’asile soient accueillies dans de telles structures dès l’introduction de leur demande d’asile.

Procéder de cette manière permettrait d’offrir une solution aux familles avec enfants en séjour illégal qui demeurent pendant des années dans des centres ouverts et contribuent à leur saturation.

Mme Anne Delvaux (cdH). – Je suis étonnée d’entendre que la ministre lance un appel à Amnesty International pour développer un modèle d’accueil plus humain des demandeurs d’asile. Je crois qu’il y a là confusion de rôles. J’aimerais obtenir des précisions.

Mme Christiane Vienne (PS). – La presse et les blogs font état de nombreux témoignages de personnes surprises par la hausse du montant de leurs factures téléphoniques à la suite de l’acquisition d’un i-Phone.

Un des avantages de ce moyen de communication combinant la téléphonie mobile et l’Internet est le nombre de fonctions automatiques, parmi lesquelles la connexion à Internet pour vérifier l’état du réseau. Cette connexion pose problème. En effet, la vérification automatique du réseau se fait, par défaut, plusieurs fois par jour, plusieurs fois par heure parfois. L’opération étant facturée, la note grimpe alors que l’appareil n’a pas été utilisé. Il n’est d’ailleurs pas indiqué que l’appareil se connecte toutes les deux heures, voire toutes les heures, à l’insu de l’utilisateur.

Le ministre a-t-il connaissance des faits ? Compte-t-il prendre des mesures ?

Proximus vient de m’envoyer un courrier évoquant une proposition d’offre globale qui permettrait d’éviter ces frais. Je suis un peu étonnée mais il se peut que le hasard faisant bien les choses, ma question vienne à point nommé.

M. Guido De Padt, ministre de l’Intérieur. – Je vous lis la réponse du ministre.

Je n’ai pas connaissance de tels faits. Le Service de médiation ne dispose pas d’informations claires en la matière et n’a pas reçu un nombre significatif de plaintes.

Il me semble invraisemblable que le polling mechanism, c’est-à-dire la fonction automatique de chaque appareil mobile de données qui établit une connexion toutes les x minutes avec le réseau afin de signaler exactement où se trouve l’appareil sur le réseau, implique une augmentation significative de la consommation.

Le fait est que l’i-Phone est un appareil 3G. Il est, par conséquent, capable de télécharger l’information plus rapidement. Le confort de navigation et d’utilisation est précisément l’une des raisons pour lesquelles les utilisateurs acquièrent un i-Phone.

M. Alain Courtois (MR). – Le débat relatif aux tarifs de terminaison mobile avait déjà retenu mon attention précédemment, notamment lors des travaux du Parlement Benelux.

Le 14 mai, Belgacom a annoncé que la Cour d’appel de Bruxelles avait en grande partie annulé les décisions de l’IBPT concernant la réglementation large bande.

C’est la deuxième fois qu’une réglementation imposée par l’IBPT ne franchit pas le contrôle exercé par les autorités judiciaires.

En effet, le 4 avril 2008, une autre décision très importante de l’IBPT a été suspendue, concernant les tarifs de terminaison mobile, c’est-à-dire les tarifs facturés par les opérateurs mobiles aux autres opérateurs pour terminer les appels vers les clients mobiles sur leur propre réseau.

Le 29 avril 2008, l’IBPT a pris une décision provisoire, annonçant que sa précédente décision était à nouveau applicable, et cela afin d’éviter le chaos total sur le marché mobile.

Depuis lors, l’IBPT n’a pas fixé de nouveaux tarifs. Par conséquent, les différences entre les tarifs de terminaison mobile figurent parmi les plus importantes de l’Union européenne. Un même service peut coûter 60 % de plus selon l’opérateur.

Ces considérations m’amènent à vous poser plusieurs questions.

Partagez-vous avec la Commission européenne le sentiment que cette situation devient inacceptable ? Dans l’affirmative, pourquoi l’IBPT tarde-t-il depuis plus d’un an à proposer une solution ?

L’inertie de l’IBPT a pour effet que BASE et Mobistar, qui appartiennent respectivement à KPN, aux Pays-Bas, et à France Telecom, reçoivent indûment des subsides. En effet, les utilisateurs finaux paient trop cher leurs appels vers ces deux opérateurs.

M. Guido De Padt, ministre de l’Intérieur. – Je vous lis la réponse du ministre.

Tout d’abord, je voudrais souligner que je ne suis pas satisfait des procédures d’appel systématiques dont font l’objet les décisions de l’IBPT, auquel je réitère toute ma confiance.

J’ai eu de nombreux contacts tant avec l’IBPT qu’avec les opérateurs pour faire évoluer la situation.

La sécurité juridique a ainsi pu être rétablie pour le passé et pour les deux années à venir.

J’encourage tous les acteurs à trouver d’autres accords car les décisions en justice n’apportent des réponses aux opérateurs qu’a posteriori, ce qui n’est pas favorable aux investissements. Parfois, c’est un opérateur qui gagne, comme pour les offres de gros sur la large bande, parfois un autre opérateur comme pour les MTR. Une chose est certaine: chaque procédure crée une incertitude pour toutes les parties.

En ce qui concerne plus spécifiquement les MTR, l’IBPT travaille actuellement à un nouveau projet de décision portant sur la régulation future des charges de terminaison MTR sur les réseaux des trois opérateurs mobiles en Belgique. Ce projet de décision requiert l’élaboration d’un nouveau modèle de coût des trois opérateurs mobiles. Ce projet complexe qui a fait l’objet, au cours des derniers mois, d’une étroite coopération et d’une consultation des trois opérateurs concernés est actuellement en voie de finalisation.

De plus, la Commission européenne a pris, en 2008, une initiative importante en matière de fixation des principes de régulation des charges de terminaison que l’IBPT doit prendre en compte pour préparer la nouvelle décision MTR. La Recommandation en question n’a été toutefois que très récemment adoptée par la Commission, en date du 7 mai dernier.

Il existe encore à l’heure actuelle un obstacle majeur au lancement d’une consultation sur un projet de décision visant à réguler les tarifs en question. La Cour d’Appel de Bruxelles n’a en effet pas encore statué au fond sur la requête en annulation de la décision initiale du 11 août 2006 relative au marché 16, laquelle constitue le fondement des tarifs MTR actuellement en vigueur. Tant que la teneur de cet arrêt n’est pas connue, il semble exclu, eu égard aux exigences de sécurité juridique, de pouvoir finaliser un projet de décision en la matière, et ce d’autant plus que la jurisprudence préliminaire que vous évoquez paraît incompatible avec certains principes de régulation prônés par la Commission européenne.

Votre question sur d’éventuels subsides à des «opérateurs qui sont dans les mains d’entreprises étrangères» m’étonne au plus haut point. Vous n’êtes pas sans savoir que, conformément au droit européen applicable, la nature, l’identité ou encore la nationalité des actionnaires des opérateurs de
télécommunication ne sauraient constituer des facteurs de motivation de la régulation du marché en question.

M. Alain Courtois (MR). – Je constate que la différenciation des tarifs restera d’application, ce qui est préjudiciable au consommateur. Je note par ailleurs que l’IBPT attend la décision de la Cour d’Appel pour prendre une initiative, ce qu’elle aurait pu faire bien avant.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – De organisatie Kif Kif plaatste samen met Vluchtelingenwerk Vlaanderen en de gevluchte kunstenaar Kito Sino dinsdag jongstleden een meterslang kunstwerk op het Brusselse Schumanplein om aandacht te vragen voor de maar liefst 13.250 vluchtelingen die de afgelopen 15 jaar stierven aan de grenzen met Europa. Die mensen verdienen inderdaad onze aandacht, want 13.250 is een cijfer waar ik alvast erg van geschrokken ben en dat ons tot nadenken moet stemmen. Velen van die mensen zijn op de vlucht voor oorlog en vervolging, in de meest mensonwaardige en penibele omstandigheden, die ze vaak met hun leven bekopen. Wekelijks lezen we berichten over bootvluchtelingen die sterven op de Middellandse Zee. En wie de overtocht wel haalt, krijgt vaak niet eens de mogelijkheid om in Europa bescherming te vragen en te krijgen. Een triest voorbeeld hiervan vormen de 230 bootvluchtelingen die op 6 mei 2009 door Italië naar Libië werden teruggestuurd, zonder dat hun asielaanvraag zelfs maar werd onderzocht. Volgens de organisaties die het kunstwerk plaatsten, is dat een flagrante schending van de mensenrechten waarop Europa nauwelijks heeft gereageerd.

Aan de vooravond van de Europese verkiezingen schuiven de organisaties dan ook een politiek eisenpakket naar voor. Ik weet wel dat het een Europees eisenpakket is, maar onze eigen minister van Migratie- en Asielbeleid kan en moet toch via de Europese Ministerraad een belangrijke rol spelen en daarom wil ik hun eisen aan haar voorleggen. De vraag hierbij is uiteraard in welke mate en op welke manier de minister de eisen steunt en zal trachten te verwezenlijken?

De eerste eis die de vluchtelingenorganisaties naar voren schuiven, is dat Europa een toegangspoort moet blijven bieden aan vluchtelingen waarlangs ze veilig kunnen binnenkomen en bescherming kunnen krijgen.

Ten tweede investeert Europa almaar meer in de controle en versterking van de buitengrenzen, maar garandeert het daarbij niet dat mensen op de vlucht ook altijd toegang hebben tot een asielprocedure. Men moet er dan ook voor zorgen dat mensen die nood hebben aan bescherming, die bescherming in alle omstandigheden kunnen vragen en ook krijgen.

Ten derde is het een feit dat de lidstaten aan de grenzen van Europa door hun ligging meer asielzoekers ontvangen. De verantwoordelijkheid voor die asielzoekers moet eerlijk over alle lidstaten van Europa worden verdeeld. Hierbij moeten we benadrukken dat alle lidstaten hun verplichtingen onder internationaal en Europees recht moeten nakomen.

Ten slotte krijgen mensen op de vlucht die erin slagen Europa te bereiken, te maken met asielsystemen die erg verschillen van lidstaat tot lidstaat. In het ene land hebben ze tot tachtig procent kans op bescherming, in het andere land nul procent. Er moet dan ook een einde worden gemaakt aan die gevaarlijke asielloterij en er moet een echt gemeenschappelijk Europees asielstelsel worden ingevoerd met dezelfde hoge standaarden in elke lidstaat.

De heer Guido De Padt, minister van Binnenlandse Zaken. – Ik lees het antwoord van minister Turtelboom.

De vier eisen die mevrouw Piryns hier naar voren brengt zijn geen nieuwe eisen en over de principes die eraan ten grondslag liggen is men het ook binnen de Europese Unie ten gronde eens. Alleen vraagt het omzetten van de principes in beleidslijnen en acties op het terrein tijd terwijl de realiteit razendsnel evolueert. Het geval met de teruggestuurde bootvluchtelingen toont echter aan dat de klok tikt en dat de situatie in het Middellandse Zeegebied steeds verontrustender wordt.

Een echte Europese aanpak, gebaseerd op solidariteit tussen de lidstaten is dan ook nodig. Die aanpak moet wel de internationale verplichtingen van de EU respecteren en de verschillende aspecten van het fenomeen dekken. Er zijn initiatieven nodig, zowel op het vlak van asiel, als op dat van buitengrenzen, illegale immigratie en terugkeer. Die initiatieven moeten bovendien kaderen in een globale aanpak van migratie.

Daarom zal de Raad Justitie en Binnenlandse Zaken of JBZ op 4 juni samenkomen om hierover te discussiëren en te bekijken welke maatregelen mogelijk zijn om zowel de bescherming van de asielzoekers te verhogen als de druk op de mediterrane landen beter aan te pakken.

Inzake de bescherming stellen we inderdaad te veel divergenties tussen de lidstaten vast, zowel op het vlak van opvang als op het vlak van erkenning.

Ik ben dus verheugd dat er een fundamenteel debat op de volgende JBZ zal worden gehouden. Europa moet weten welke asielpolitiek het wil, ofwel 27 nationale systemen ofwel een echte harmonisering voor een betere bescherming.

Persoonlijk hoop ik dat de tweede fase van het asielregime een aanleiding zal zijn voor meer Europa. Wij willen eenzelfde hoge graad van bescherming en evenwichtige erkenningscijfers over heel Europa.

We rekenen eveneens veel op de oprichting van een efficiënt ondersteuningsbureau voor asiel dat via operationele samenwerking de toenadering zal versnellen en vergemakkelijken.

Inzake de problematiek van de illegale immigratie in het Middellandse Zeegebied is het inderdaad zo dat de druk op de zuidelijke staten zeer groot is. Daarom moeten wij ons solidair tonen met die eerstelijnslanden. Daarvoor zijn meerdere mogelijkheden, zoals Frontex, Europese fondsen, opschorting Dublin-transferten, snelle interventieteams, intra-EU-relocatie van vluchtelingen. Al die mogelijkheden zullen op de volgende JBZ besproken worden.

Dat mag echter de problemen die de staten in de tweede lijn, zoals België, met illegale immigratie hebben, niet verhullen. Dus solidariteit met de eerstelijnslanden, maar zonder ze te deresponsabiliseren. Ook die landen moeten hun verantwoordelijkheden aan de grenzen nemen.

Onder de illegale migranten zijn er zeker asielaanvragers en we moeten onze verplichting tot niet-terugdrijving respecteren, maar er zijn ook economische migranten die geen asiel aanvragen. Een evenwichtige politiek impliceert daarom de nodige investeringen in betere controle en versterking van de buitengrenzen en een efficiënt terugkeerbeleid.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – Het verheugt me natuurlijk dat minister Turtelboom de eisen van de vluchtelingenorganisaties lijkt de steunen en dat ze de wantoestanden die ze aan de kaak stellen, erkent.

Ze heeft ook gelijk als ze zegt dat de grenslanden hun verantwoordelijkheid moeten opnemen, maar ook zijzelf heeft een verantwoordelijkheid. Als de toestanden die ik beschreven heb en waarover de minister zegt geschokt te zijn, voortduren en als bootvluchtelingen zonder enige procedure worden teruggestuurd, dan moet België dit duidelijker afkeuren en die grenslanden in alle scherpte laten horen dat zoiets voor ons niet kan.

Mevrouw Helga Stevens (Onafhankelijke). – De afgelopen week werd ik gecontacteerd door een dove persoon die was opgeroepen om bij de aanstaande verkiezingen te fungeren als bijzitter in een stembureau. De dame in kwestie wilde graag haar burgerplicht vervullen en nam contact op met het betrokken Antwerpse kantonhoofdbureau met de vraag om een tolk Vlaamse gebarentaal ter beschikking te stellen. Tot haar en ook tot mijn verbazing kreeg ze als antwoord dat op haar verzoek niet kon worden ingegaan omdat dit niet tot de opdracht van het kantonhoofdbureau behoorde. Er werd haar geadviseerd om een dokters- of invaliditeitsattest op te sturen, zodat ze als bijzitter kon worden ontslagen.

Dit is geen alleenstaand geval. Bij vorige verkiezingen waren er gelijkaardige incidenten. Ik ben ervan op de hoogte dat de minister samen met toegankelijkheidsorganisaties uit de beide landsdelen zich heeft ingespannen om de verkiezingen ook voor mensen met een handicap toegankelijk te maken. Concreet werd een rondzendbrief naar de gemeenten gestuurd met aanbevelingen om de stemlokalen en stemhokjes voor mensen met een motorische, visuele of auditieve beperking toegankelijk te maken. Ik apprecieer dat initiatief ten zeerste.

Het geschetste voorbeeld toont echter aan dat er nog problemen blijven. Elke burger moet zijn burgerplicht kunnen vervullen. Zetelen als bijzitter of desgevallend als voorzitter van een stem- of stemopnemingsbureau moet ook voor mensen met een beperking mogelijk zijn, wanneer een redelijke aanpassing de beperking in kwestie kan ondervangen. De antidiscriminatiewet uit 2007 stelt expliciet dat het niet zorgen voor aanpassingen een discriminatie vormt. Dat het ter beschikking stellen van een tolk als een redelijke aanpassing geldt, staat buiten kijf.

Is de minister het met me eens dat de opdracht van de kantonhoofdbureaus moet worden gewijzigd zodat ze verplicht zijn om te zorgen voor redelijke aanpassingen wanneer een opgroepen voorzitter of bijzitter met een beperking erom verzoekt? Is de minister bereid om een initiatief ter zake te nemen? Een mogelijkheid is misschien dat het kantonhoofdbureau de vraag om een redelijke aanpassing doorstuurt aan de gemeente, die dan verder instaat voor de praktische uitvoering. De gemeentes staan nu immers ook al in voor de toegankelijkheid van de stemlokalen door te zorgen voor parkeerplaatsen voor mensen met een handicap, hellende vlakken, voldoende brede doorgangen en stemhokjes, vergrootglazen in de stemhokjes, enzovoort.

De heer Guido De Padt, minister van Binnenlandse Zaken. – Samen met de staatssecretaris voor Personen met een handicap heb ik er inderdaad voor gezorgd dat voor de verkiezingen van 7 juni 2009 in de instructies aan de gemeenten al heel wat praktische richtlijnen zijn opgenomen die ervoor moeten zorgen dat personen met een motorische, visuele of auditieve beperking hun kiesrecht optimaal kunnen uitoefenen.

In het licht van de antidiscriminatiewet uit 2007 lijkt het mij dat inderdaad eveneens redelijke aanpassingen moeten worden gedaan voor personen met een handicap die aan de kiesverrichtingen zelf – weten het zetelen als voorzitter of bijzitter in een stembureau of stemopnemingsbureau – deelnemen of wensen deel te nemen.

Mevrouw Helga Stevens (Onafhankelijke). – Ik kijk benieuwd uit naar het resultaat.

De heer Paul Wille (Open Vld). – Bijna wekelijks moet ik de minister over deze problematiek ondervragen, want elke week is er wel iets aan de hand.

Beleggingen in herverpakte kredieten, de zogenaamde CDO’ s, brachten sommige banken onlangs opnieuw in de problemen. Die ene grootbank die voor meer dan 22 miljard overheidssteun had gekregen, heeft inmiddels 17 programma’s voor CDO’s gelanceerd. Van diverse particulieren, bedrijfsleiders en zelfs van beursgenoteerde ondernemingen verneem ik dat ze vaak op aanraden van hun bank in die CDO’s hebben belegd. Op die manier werden toxische producten, die totaal niet in een beleggersportefeuille thuishoren, in de echte economie verspreid. Naast de CDO’s zouden ook zogenaamde Ifima’s, met een looptijd tot 2017, aan bedrijven en zelfs aan particulieren zijn verkocht. Het duurt even voor de letterlijke frank valt, maar velen voelen zich nu ongerust en sommigen zelfs bedot. De gedupeerden hebben een advocaat onder de arm genomen en laten weten dat ze niet correct geïnformeerd werden over de mogelijke risico’s die aan deze producten waren verbonden. Eén grootbank die over een staatsgarantie beschikt, heeft nu in de pers aangegeven bereid te zijn een dading aan te gaan. Het risico is dus niet denkbeeldig dat de factuur van de door de bank begane fouten aan de belastingbetaler wordt gepresenteerd.

Kan de minister aangeven voor welk bedrag aan CDO’s de banken die een beroep deden op de overheid, hebben doorgeschoven naar bedrijven en particulieren? Kan hij dat uitvoerig toelichten?

Voor welk bedrag aan Ifima’s met een lange looptijd hebben banken die een beroep deden op de overheidsgarantie, aan bedrijven en particulieren doorverkocht?

Wat vindt de minister van die verkoop van CDO’s aan bedrijven en particulieren? Hebben de betrokken banken de vigerende wetgeving en reglementering wel nageleefd? Onderzoekt het CBFA de zaak en hoe kan een en ander in de toekomst worden voorkomen?

De heer Didier Reynders, vice-eersteminister en minister van Financiën en Institutionele Hervormingen. – De heer Wille zal begrijpen dat het niet mogelijk is een gedetailleerd antwoord te geven op zijn vragen, die ik pas vanmorgen om elf uur heb ontvangen.

Ik neem me wel voor er uitvoeriger op terug te komen, op voorwaarde dat ze relevant blijken en ik voor de materie bevoegd ben.

Overigens spelen verschillende aspecten van het beroepsgeheim een rol bij het beantwoorden van zijn vragen, die betrekking hebben op een bepaalde onderneming en niet uitsluitend handelen over een beleidskwestie waarover parlementaire vragen kunnen worden gesteld.

In de conferentie van voorzitters van de Kamer hebben we een bespreking gehad om een follow-upcommissie op te richten voor de aanbevelingen van de bijzondere commissie in verband met de financiële crisis. Dat wordt een gemengde commissie van Kamer en Senaat.

We hebben het ook gehad over de oprichting van een commissie belast met het onderzoek van de diverse banken in de toekomst. Het is misschien nuttig een dergelijk debat te voeren in een commissie in de volgende weken of maanden.

Ik heb toch een begin van antwoord. Eerst en vooral werden de CDO’s verkocht vóór de overheid de betrokken grootbanken financieel heeft gesteund. We hebben beslist om op te treden toen sommige banken op het randje van het faillissement stonden, maar na een aantal activiteiten met CDO’s en andere gestructureerde producten.

Zoals in de pers is verschenen, heeft de CBFA sinds enige tijd het initiatief genomen om de voorwaarden waarin de plaatsingen van CDO’s door de KBC-groep bij particulieren en bedrijven hebben plaatsgevonden, grondig te onderzoeken. Ik ben bereid de heer Wille een schriftelijk antwoord te sturen, rekening houdend met het beroepsgeheim van de mensen van het CBFA.

De overheidsinterventie bij de grote banken heeft tot doel de stabiliteit van het Belgische bankwezen te garanderen. Ik zie dus twee mogelijkheden om de heer Wille tegemoet te komen,.

Eerst zal ik een schriftelijk antwoord sturen met de specifieke antwoorden betreffende de KBC.

De heer Paul Wille (Open Vld). – Uiteraard viseer ik met mijn vraag helemaal niet de Groep, maar wel het fenomeen.

Ik ben tevreden met het antwoord van de minister en de verwijzing naar de bijzondere commissie. We hebben het daar in het Bureau ook over gehad. Ik hoop dat we de daarvoor noodzakelijke expertise rond zullen krijgen.

M. Richard Fournaux (MR). – En ma qualité de bourgmestre de la ville de Dinant, j’ai été associé aux différentes opérations de secours menées lors de l’accident ferroviaire survenu en gare de Dinant ce samedi 23 mai 2009. À cette occasion, je me suis longuement entretenu avec plusieurs membres du personnel de la SNCB, avec les témoins directs de l’accident ainsi qu’avec des collègues de l’accompagnateur de train blessé.

Une enquête judiciaire ayant été ouverte afin de déterminer les circonstances précises de l’accident, il convient évidemment de se garder de toute conclusion hâtive. Je souhaite cependant attirer l’attention du ministre sur les mesures de sécurité en vigueur lorsqu’un train quitte le quai d’une gare dans notre pays.

Depuis l’accident, la presse a relayé de très nombreux commentaires de membres du personnel de la SNCB et des organisations syndicales. Ces dernières seraient intervenues à de très nombreuses reprises auprès de la direction de la SNCB pour réclamer une modification des procédures de sécurité relatives à l’embarquement des passagers dans les trains. La Belgique serait l’un des derniers pays où existe encore la zone qualifiée de zone grise, à savoir les quelques secondes pendant lequelles une porte du train reste ouverte afin que l’accompagnateur de train puisse monter à bord, avec le danger que certains passagers en retard tentent d’en profiter pour s’engouffrer dans le train. L’accident aux conséquences dramatiques survenu à Dinant s’est précisément produit pendant cette zone grise.

M. Philippe Mahoux (PS). – Je ne reprendrai pas l’exposé qui vient d’être fait des circonstances de l’accident qui s’est produit à Dinant. Mon objectif est de tenter d’en tirer des conclusions générales valant pour l’ensemble des travailleurs de tout le pays et des usagers de la SNCB.

Les conséquences de l’accident sont dramatiques, tant pour l’accompagnateur amputé des deux membres inférieurs que pour le passager concerné.

Je présume qu’une enquête interne est en cours au sein de la SNCB et il est probable, vu la présence de victimes, qu’une enquête est diligentée par les autorités judiciaires.

Il est clair, monsieur le ministre, que les questions que je vous pose ont trait à l’enquête interne et non à l’enquête judiciaire éventuellement en cours.

Tout d’abord, qu’en est-il de cette enquête ? Disposez-vous déjà d’informations à cet égard ?

Ensuite, la « zone grise » serait une spécificité de la Belgique. Est-ce exact ? Existe-t-elle dans d’autres pays ? Pour rappel, il s’agit du laps de temps s’écoulant entre la fermeture de toutes les portes, sachant que l’une d’entre elles reste ouverte pour permettre à l’accompagnateur de train d’y accéder, et le départ du train. Pouvez-vous nous fournir des explications au sujet de cette « zone grise » ?

Enfin, des débats sont-ils en cours sur le maintien ou non de cette « zone grise » ? Quel est l’état d’avancement des discussions et quand peut-on attendre une décision à ce propos ? Je présume que le moment de la prise de décision dépendra de l’enquête actuellement en cours et de l’évaluation exacte des risques liés au maintien ou à la disparition de ladite zone.

M. Steven Vanackere, vice-premier ministre et ministre de la Fonction publique, des Entreprises publiques et des Réformes institutionnelles. – Neuf collègues de la Chambre viennent de m’interroger sur le même sujet. Cela prouve que nous partageons tous l’émotion que suscite un tel drame et que l’on ne peut rester insensible face à une telle catastrophe, où des personnes ont été grièvement blessées dans des circonstances qui ne sont pas encore clarifiées à l’heure actuelle. Malheureusement, chers collègues, je ne pourrai pas vous éclairer davantage aujourd’hui, vu que l’instruction judiciaire et l’enquête menée par le SPF Mobilité et Transports doivent encore être finalisées.

Les questions posées ce jour témoignent de la volonté de la Chambre et du Sénat de s’associer au mouvement de sympathie envers les victimes et leur famille.

Toutes les mesures doivent être examinées afin que ne se reproduise pas semblable accident.

Quelle que soit la procédure suivie, il est évident que le départ d’un engin pesant plusieurs tonnes présente des risques. On parle de « zone grise » qui peut, le cas échéant, être éliminée. Cela étant, le fait que la porte reste ouverte permet actuellement à l’accompagnateur d’intervenir si des voyageurs veulent sortir du train en utilisant le système de l’ouverture automatique ou se faire ouvrir la porte par une personne se trouvant à l’intérieur.

Le fait que l’accompagnateur soit aujourd’hui le dernier à pouvoir intervenir si ce type de situation se présente est une procédure destinée à limiter les accidents.

En juillet 2007, la direction de la SNCB a demandé à la SNCB Holding un rapport d’audit sur la procédure de départ des trains. À la suite de ce rapport, un groupe de travail multidisciplinaire a été mis en place. Des essais de procédure de départ alternative – avec portes fermées – ont été menés en avril 2008 et suivis au sein de plusieurs réunions par le groupe de travail multidisciplinaire et les organisations syndicales.

En octobre 2008, une analyse de risque comparée entre les différentes procédures de départ a été demandée. Ironie du sort, les résultats de cette analyse devaient être transmis le 16 juin. Un mois avant ses conclusions, nous avons malheureusement eu à déplorer cet accident. Les résultats de cette analyse seront transmis le 16 juin aux membres de la Commission nationale de prévention et protection du travail.

M. Richard Fournaux (MR). – Dans cette assemblée, il nous arrive souvent de dénoncer des situations difficiles, mais quand les choses fonctionnent bien, il faut aussi le dire.

En ma qualité de bourgmestre de Dinant, j’ai en effet eu l’occasion d’être en contact régulier avec la famille de l’agent de la SNCB. Les membres de cette famille ont été positivement surpris par la sollicitude que leur ont témoignée les services sociaux et le personnel de la SNCB habilité à cet égard, et par l’aide qu’ils ont obtenue dans l’accomplissement de leurs démarches.

Pour le reste, je comprends parfaitement qu’on ne puisse pas décider sous le coup de l’émotion mais il fallait malgré tout signaler le problème de la « zone grise » au moment du départ du train.

En ce qui me concerne, je vous demanderai d’examiner, avec les organes représentatifs de la SNCB, la manière dont la situation pourrait être améliorée. Je voudrais également démentir une information selon laquelle une autre solution n’était pas envisageable pour des raisons budgétaires, information qui a circulé dans les médias et parmi le grand public.

M. Philippe Mahoux (PS). – Le rappel des règles est un des avantages de nos interpellations. La presse a déjà fait un grand travail dans ce domaine. Il est important de rappeler les règles qui doivent être respectées.

De heer Jurgen Ceder (VB). – In juli 2000 vaardigde onderzoeksrechter Vandermeersch een internationaal aanhoudingsbevel uit tegen de Congelese minister van Buitenlandse Zaken Yerodia. Hij wilde de minister vervolgen wegens het aanzetten tot rassenhaat en volkerenmoord. De reden van het aanhoudingsbevel was dat Yerodia de Tutsi’s in Congo "ongedierte" had genoemd.

Deze week raakte bekend dat er op het bekende Facebook een groep was gecreëerd met de naam Bruxelles élargie, liberée et surtout francisé. Deze groep publiceerde een manifest waarin de Vlaamse pendelaars werden omschreven als "woekerend ongedierte", dat elke ochtend de Brusselse arbeidsmarkt overspoelt om ’s avonds het geld af te geven aan "de vijand". Vandaag, nu er een gerechtelijke klacht werd ingediend, zeggen de initiatiefnemers in de krant dat het maar een grapje was.

Of het een grap was, is irrelevant. Als een webstek Marokkanen had omschreven als woekerend ongedierte, zouden de verantwoordelijken daarvan er vermoedelijk niet vanaf komen met de mededeling dat het maar om te lachen was. Het CGKR zou daar zich evenmin bij neerleggen.

Het is bovendien twijfelachtig of het om een grap ging. Niet alleen de "domme" Vlamingen hadden het immers zo niet begrepen, want een aantal FDF-politici, waaronder de parlementsleden Persoons en Derbaki Sbaï en het gemeenteraadslid Jean-Louis Péters, werden onmiddellijk lid van die Facebookgroep.

Mijn vraag gaat niet over het feit of dit al dan niet een grap was, maar wel over het beleid van het CGKR, dat toen het kennis kreeg het incident en van de klacht onmiddellijk verklaarde niet bevoegd te zijn omdat het een communautaire kwestie betreft. De antidiscriminatiewet stelt inderdaad dat het Centrum niet bevoegd is voor discriminatie op grond van taal. Het Centrum negeert echter dat er hier niet wordt gesproken over Nederlandstaligen, maar wel over Vlamingen, wat niet alleen een taalkundige groep is, maar ook algemeen erkend wordt als een etnische groep. De antiracismewet en het daarin gebruikte criterium van etnische afstamming zijn dus van toepassing.

Zelfs als men de aangehaalde tekst zou afdoen als een communautair incident, is het Centrum nog niet noodzakelijk onbevoegd. In het recente boek Taaleisen juridisch getoetst, uitgegeven onder redactie van Alen en Sottiaux, staat ook een bijdrage van dé specialist inzake discriminatierecht, Jogchum Vrielink. Hij uit daarin kritiek op de houding van het CGKR en meer bepaald op de stelling dat de antiracismewet niet kan worden ingeroepen voor communautaire twisten, zoals het Centrum die zelf noemt op zijn webstek. Hij wijst er terecht op dat er "ten overvloede kan op gewezen worden dat Walen en Vlamingen in beginsel onder de grond ‘etnische afstamming’ gebracht kunnen worden" . Hij besluit dan ook: "Dat impliceert dat een toepassing van de wet, gebaseerd op de interpretatie waarin communautaire conflicten volledig uitgesloten zijn van de antiracismewet, in beginsel in strijd is met de verplichtingen die voortvloeien uit de betrokken teksten. Het CGKR kan zich dus niet langer onbevoegd verklaren in dergelijke zaken.". De auteur is bovendien van mening dat een discriminatie op grond van taal ook een indirecte discriminatie op grond van de antidiscriminatiewet kan uitmaken, waarvoor het CGKR alweer bevoegd is.

Mevrouw Joëlle Milquet, vice-eersteminister en minister van Werk en Gelijke Kansen. – Ik heb kennisgenomen van de verklaringen die op een website verschenen zouden zijn en waarnaar u verwijst. Ik heb deze verklaringen naar het Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding doorgestuurd met de vraag te onderzoeken of het Centrum in deze juridisch bevoegd is om op te treden. Ik wacht op een gedetailleerd juridisch antwoord van het Centrum. Ik zal de heer Ceder dat antwoord van het Centrum doorsturen.

Mevrouw Els Schelfhout (CD&V). – Deze week verscheen in De Morgen het trieste relaas van een jonge Burundees die omwille van zijn homoseksuele geaardheid door zijn familie werd verstoten.

In november 2008 keurde de Burundese Assemblée Nationale een nieuwe strafwet goed, waarin een artikel werd opgenomen dat homoseksualiteit strafbaar stelt. Onder druk van de internationale donorgemeenschap keurde de Burundese Senaat de strafwet af, net omwille van het homofobe artikel. In maart 2009 verwierp de Assemblée Nationale het advies van de Senaat. De nieuwe strafwet, inclusief het artikel met betrekking tot homoseksualiteit, werd aangenomen en door president Pierre Nkurunziza bekrachtigd.

Tijdens zijn missie in Burundi in februari van dit jaar verklaarde de minister dat hij de hulp aan Burundi wil verhogen. Hij zei namelijk: "In Congo maakt de Belgische ontwikkelingshulp het verschil niet, maar in Burundi kunnen we wel een toegevoegde waarde bieden."

Het Indicatief Samenwerkingsprogramma voor 2007-2009 voorziet in 60 miljoen euro (20 miljoen per jaar) Belgische hulp aan Burundi. Ons land geeft voor de periode 2008-2011 sectorale budgetsteun voor een bedrag van jaarlijks 5 miljoen euro. En voor de verkiezingen van 2010 is België bereid om twee miljoen euro vrij te maken.

De voorbije jaren heeft ons land zich actief geëngageerd tijdens het Burundese transitie- en verkiezingsproces (2003-2005). Ook tijdens de post-electorale periode behoudt België zijn bijdrage aan het vredes- en democratiseringsproces. De democratisch verkozen instellingen in Burundi moeten worden gerespecteerd. Maar ons land, als belangrijkste donor van Burundi, moet ook zijn verantwoordelijkheid opnemen wanneer een partnerland de mensenrechten schendt.

Acht de minister Belgische hulp in de huidige vorm en omvang aan Burundi aanvaardbaar, rekening houdend met het niet respecteren van het mensenrecht dat discriminatie op basis van seksuele geaardheid verbiedt?

Overweegt de minister om op bilateraal en multilateraal niveau maatregelen te treffen? Zo ja, welke?

De heer Charles Michel, minister van Ontwikkelingssamenwerking. – Ik heb al herhaaldelijk gewezen op het belang van het respect voor de mensenrechten met inbegrip van het principe van niet discriminatie op basis van seksuele geaardheid.

Ik heb de kwestie rond het nieuwe Burundese strafwetboek dat homoseksualiteit strafbaar stelt, dan ook van bij het begin aandachtig gevolgd. Ik bracht de kwestie ter sprake tijdens de bilaterale contacten die ik in Brussel met de Burundese autoriteiten heb gehad.

Tijdens mijn bezoek aan Burundi in februari heb ik opnieuw met mijn gesprekspartners over de kwestie gesproken. Ik heb het onderwerp trouwens expliciet aangehaald in mijn toespraak op de Belgische ambassade in Bujumbura op 24 februari. Het feit dat de Burundese president Nkurunziza de wet uiteindelijk toch heeft uitgevaardigd, vind ik dan ook verontrustend.

De internationale gemeenschap kan de uitvaardiging van de wet dan ook niet zomaar naast zich neerleggen. De Europese Unie heeft op 12 mei 2009 een verklaring gepubliceerd die de wet veroordeelt en Burundi verzoekt ze niet toe te passen.

We moeten evenwel zorgvuldig nadenken over de juiste vorm en inhoud van onze reactie. We moeten immers vermijden de Burundese bevolking in haar geheel te treffen rekening houdend met de precaire omstandigheden waarin ze leeft. Bovendien moeten we vermijden in verspreide slagorde te reageren omdat daardoor onze boodschap wordt afgezwakt. lk heb tijdens de Raad Algemene Zaken en Externe Betrekkingen van 18-19 mei dan ook informele contacten gelegd met verschillende Europese landen die in Burundi actief zijn, om te kijken hoe we onze eventuele reacties kunnen harmoniseren.

Daarenboven voorzien de akkoorden van Cotonou in een politieke dialoog voor alle kwesties van wederzijds belang. In het geval van Burundi werd de dialoog opgestart met de minister van Buitenlandse Zaken en het bewuste artikel van het nieuwe Burundese strafwetboek staat op de agenda van de besprekingen.

Mevrouw Sabine de Bethune (CD&V). – In het Noordoosten van Pakistan voltrekt zich momenteel een ware humanitaire ramp. Door de recente gevechten tussen het Pakistaanse regeringsleger en de taliban is het aantal interne vluchtelingen opgelopen tot meer dan 2,5 miljoen en hun aantal stijgt elke dag. Meer dan de helft daarvan zijn kinderen.

Deze mensen hebben een tekort aan zowat alles: zuiver water, voedsel, kleding, beschuttingsmateriaal, gezondheidszorg en bescherming.

UNICEF Internationaal heeft berekend dat op korte termijn 42 miljoen dollar nodig is voor dringende hulp.

Heeft de Pakistaanse overheid de internationale gemeenschap officieel gevraagd om noodhulp te bieden aan de getroffen regio? Is de Belgische overheid eventueel bereid om op die vraag in te gaan?

De heer Charles Michel, minister van Ontwikkelingssamenwerking. – België heeft van de Pakistaanse autoriteiten geen specifieke aan ons land gerichte vraag om hulp ontvangen.

België draagt jaarlijks aanzienlijk bij aan de algemene middelen van de internationale organisaties die in Pakistan actief zijn, waaronder OCHA, UNHCR, UNICEF en ICRC. Volgens OCHA zijn er momenteel 2,3 miljoen ontheemden, waarvan er 275.000 in kampen verblijven. De humanitaire toegang tot de ontheemden die niet in kampen verblijven, is bijzonder moeilijk. ICRC ondersteunt momenteel de Pakistaanse Rode Halve Maan, die actief is in de vluchtelingenkampen in Swabi en Malakaland. Die kampen zijn niet toegankelijk voor internationale organisaties. UNHCR ondersteunt de inspanningen van de overheid om tijdelijk onderdak te verlenen aan de ontheemden, met onder andere tenten en huishoudgerief. UNICEF startte al activiteiten op het vlak van water, hygiëne en gezondheid.

De heer Paul Wille (Open Vld). – De minister is er ongetwijfeld van op de hoogte dat het slecht gaat met de Belgische windmolenparken in zee omdat de kredietlijnen opgedroogd zijn. Dit is jammer, zowel voor de investeerders in groene energie, die hun middelen zien opdrogen, als voor de economie, die onthouden wordt van zuurstof, en vooral voor het milieu. De situatie is dan ook ontoelaatbaar.

Duurzame energie is niet alleen goed voor het milieu, maar creëert tevens nieuwe jobs. Daarom betreur ik het dat het risico bestaat dat de meest veelbelovende projecten in België, zoals de offshore windmolenparken, verloren dreigen te gaan.

Deze week werd wederom de noodklok geluid. Het lot van het tweede windmolenpark in onze Noordzee komt in het gedrang, omdat Belwind geen financiering vindt en de banken strengere voorwaarden opleggen. Zoals een volkswijsheid zegt: de bank verstrekt geld als men dat niet nodig heeft, maar verleent geen krediet als dat noodzakelijk is.

Wat is het standpunt van de minister in dit dossier? Welke andere windmolenprojecten in zee kampen momenteel met financieringsproblemen? Is de minister hiervan op de hoogte gebracht?

Welke maatregelen acht de minister opportuun met het oog op investeringen in windmolenparken en de financiering ervan? Welke projecten zouden steun kunnen bekomen van de Europese Investeringsbank en om welke bedragen gaat het?

De heer Paul Magnette, minister van Klimaat en Energie. – De projecten C-Power en Belwind beschikken over alle nodige vergunningen. Voor Eldepasco moeten dit jaar nog de bouw- en exploitatievergunning en de vergunning voor kabelaanleg in zee worden verleend.

Het globale vermogen van deze drie projecten samen bedraagt ongeveer 850 MW. Op het ogenblik is er een vermogen van 30 MW geïnstalleerd en in dienst gesteld door C-Power. Fase II van C-Power en fase I van Belwind zouden einde 2009 of begin 2010 van start kunnen gaan.

Het financieel en systemisch risico dat gepaard gaat met de kredietcrisis geldt voor elke sector in België. Het is nochtans nodig om onze handelswijze te wijzigen.

Het project C-Power heeft enige vertraging opgelopen, wat niet verwonderlijk is, want de toegepaste technieken zijn vernieuwend en het arbeidsmilieu is bijzonder vijandig en onbeheersbaar. Bovendien zullen gelet op de omvang en de complexiteit van het project ongetwijfeld diverse problemen rijzen. De huidige kredietcrisis doet het gevaar ontstaan dat het begin van de tweede fase van het project vertraging zal oplopen.

De financiële problemen van E-Concern hebben absoluut geen invloed op de planning van het project van Belwind. De wetgeving voorziet in een gunstig steunregime voor deze projecten. Bovendien doet mijn administratie al het mogelijke om dit probleem in samenwerking met de concessiehouders op te lossen binnen het Belgian North Sea wind energy platform, BNSWEP.

De heer Paul Wille (Open Vld). – Allicht kent de minister mijn reactie al: plus est en vous. Ik weet immers dat er een crisis heerst en dat ze ook in die sector wordt gevoeld. Desalniettemin zijn allerlei leiders in de wereld van oordeel dat juist nu meer op dergelijke projecten moet worden ingezet. Dat betekent dus niet: laisser faire, laisser passer.

M. Philippe Mahoux (PS), rapporteur. – Je me réfère à mon rapport écrit.

Ce projet de loi a connu un long cheminement en commission des Affaires étrangères où, en raison des implications juridiques, nous avons demandé l’avis de la commission de la Justice sur le texte relatif à l’entraide judiciaire et à l’extradition.

M. Josy Dubié (Ecolo). – Nous souhaitons que ces projets soient renvoyés en commission. En effet, comme M. Mahoux l’a rappelé, une discussion a eu lieu sur la peine de mort, mais de nouveaux éléments sont intervenus depuis lors, notamment en ce qui concerne la position des États-Unis. Ainsi, la base de Guantanamo ne sera pas fermée, en tout cas pas dans les délais prévus. C’est une forme de déception.

Par ailleurs, un certain nombre de pratiques que l’on peut considérer comme de la torture sont toujours autorisées, alors que l’on pensait qu’elles seraient abolies. Des problèmes se posent donc.

Il ne s’agit pas de condamner l’attitude des États-Unis. Nous constatons toutefois que le président Obama est confronté à des difficultés à l’intérieur de son propre parti. Comme on le sait, le Sénat a voté à la quasi unanimité contre le budget pour la fermeture de la prison de Guantanamo.

M. Philippe Mahoux (PS), rapporteur. – Je voudrais encore dire un mot en tant que rapporteur. Nous discutons du problème depuis deux mois en commission. Pendant ces deux mois, je n’ai entendu aucune intervention de M. Dubié ni de son groupe, que ce soit en commission des Affaires étrangères ou en commission de la Justice.

Je signale que le point soulevé par M. Dubié concernant les traitements dégradants a été abordé en commission en raison de la situation qui prévalait à Guantanamo et non en fonction de l’évolution de la politique américaine. Nous avons eu une démarche critique avec l’espoir, en tout cas de la part de notre groupe, que cette prison soit fermée le plus rapidement possible. Le problème a donc été abordé. On saisit mal dès lors quel élément nouveau M. Dubié met en avant.

Je suggère à M. Dubié de relire attentivement le rapport. Il est bien dit que le problème des traitements dégradants doit être pris en compte. Dans le cadre de la collaboration judiciaire, il est bien clair que l’on doit avoir des garanties en matière de respect des droits de l’homme.

Dès lors que nous avions inscrit l’abolition de la peine de mort dans la Constitution, il était fondamental que l’on n’extrade vers les États-Unis qu’à condition que la peine de mort ne soit pas prononcée ou exécutée.

J’ajoute que j’ai déposé une proposition de loi qui va encore plus loin, à savoir l’obtention de la garantie, de l’ensemble des pays qui nous demandent l’extradition, que la peine de mort ne sera pas prononcée.

S’agissant de nos relations avec les États-Unis, cela concerne donc un traité bilatéral qui, même s’il a été discuté au niveau de l’Union européenne, a également été discuté en commission sur les deux points que vous soulevez. Le fait nouveau que vous invoquez n’existe pas puisque c’est en fonction de la situation qui prévaut que le problème des traitements dégradants, de la coopération judiciaire et de l’extradition ont été discutés. Je ne voudrais pas que l’on imagine que la réponse qui pourrait vous être donnée vous empêche de mettre en avant un fait nouveau. Dans l’état actuel des choses, je ne perçois pas la pertinence de votre demande.

M. Francis Delpérée (cdH). – Comme mes collègues, je ne comprends pas la demande de renvoi en commission.

La question a été amplement discutée tant en commission de la Justice qu’en commission des Relations extérieures. L’amendement déposé par M. Mahoux et moi-même visait précisément à renforcer la protection en matière d’extradition au départ de la Belgique. Cet amendement a été adopté à l’unanimité. Notre intention était de mettre en accord nos engagements internationaux avec nos engagements constitutionnels adoptés il n’y a pas si longtemps et qui visaient à interdire que la peine de mort soit restaurée dans un temps quelconque dans notre droit.

Mevrouw Sabine de Bethune (CD&V). – Ik geef kort het standpunt van onze fractie. We hebben rond dit ontwerp zeer goed, ik zou zelfs zeggen, baanbrekend werk geleverd. Na advies van de commissie voor de Justitie hebben we beslist het goedkeuringsontwerp van dit verdrag te amenderen en een heel duidelijke mensenrechtenclausule in te bouwen. Die bepaalt dat we niemand aan de Verenigde Staten kunnen uitleveren zonder akkoord dat de doodstraf niet wordt uitgevoerd. We zijn daarmee het enige Europese land dat zo’n duidelijke voorwaarde stelt. Op zich is dat dus baanbrekend werk.

De heer Hugo Vandenberghe (CD&V). – We hebben in de commissie voor de Justitie een ruim debat gehad over deze problematiek en mijn inziens is het amendement een voldoende afspiegeling van de algemene teneur daarvan.

Het is evident dat we geen personen die in Guantanamo zouden terechtkomen, kunnen uitleveren. Dat heeft echter niets te maken met de doodstraf, maar alles met de algemene regel dat ook bij uitlevering het EVRM van toepassing is. We kunnen geen uitlevering goedkeuren die tot gevolg zou hebben dat het Europees mensenrechtenverdrag wordt geschonden. Concreet kunnen we niet uitleveren wanneer we niet voldoende garanties hebben dat de uitgeleverde een eerlijk proces krijgt en het is duidelijk dat de strafprocedure in Guantanamo volgens de normen van het Hof te Straatsburg niet voldoet aan het begrip "eerlijk en onpartijdig proces".

M. Josy Dubié (Ecolo). – Je suis forcé de constater que mes collègues ne suivent pas ma demande.

Je précise à l’intention de M. Mahoux que nous soutiendrons la proposition de loi qu’il a déposée et qui vise à renforcer la protection des individus contre tout prononcé ou exécution d’une condamnation à mort. Cela me paraît une excellente initiative.

M. Philippe Mahoux (PS). – Nous avons soulevé la question de l’extradition par rapport à la peine de mort lors du débat en commission des Affaires étrangères et nous avons demandé l’avis de la commission de la Justice. De manière générale, de nombreux textes soumis à la commission des Affaires étrangères concernent des problèmes de justice et mériteraient peut-être de recevoir plus systématiquement l’avis de la commission de la Justice.

M. Francis Delpérée (cdH), rapporteur. – Quelques mots sur ce petit projet qui modifie le Code civil en ce qui concerne le lieu du mariage. Nous avons été saisis de ce texte – à l’origine une proposition de loi – venant de la Chambre des représentants, adopté par 124 voix et une abstention et visant à préciser que le mariage devait se passer dans un lieu public, dans un lieu communal, à caractère neutre, et dont la commune avait l’usage exclusif.

La proposition n’a pas fait l’objet de nombreuses discussions mais deux problèmes ont tout de même été évoqués par la commission.

Premier problème : fallait-il indiquer que seul un lieu pouvait être désigné par la loi ou par le conseil communal – la maison communale, l’hôtel de ville ou un autre lieu – ou bien fallait-il permettre à chaque conseil communal – à la suite des opérations de fusions de communes intervenues en 1976 – de déterminer plusieurs lieux publics où les communes pouvaient célébrer les mariages ?

Il fallait donc envisager la possibilité de prévoir des lieux de mariage dans chaque district.

Des amendements ont donc été déposés au projet transmis par la Chambre des représentants. L’un d’eux proposait de permettre au conseil communal de désigner plusieurs lieux publics à caractère neutre sur le territoire de la commune.

Il a, par ailleurs, été indiqué que si des organes territoriaux intracommunaux, pour reprendre les termes de la Constitution, ont été créés dans une commune, la compétence revient alors non au conseil communal, mais au conseil de district.

M. Philippe Mahoux (PS). – Ce texte est l’aboutissement d’un long parcours visant à développer une alternative, qui revêt d’ailleurs plusieurs formes, à l’expérimentation animale.

L’objectif était double : d’une part, améliorer l’efficacité des tests et augmenter la certitude quant à la nocivité ou à l’innocuité des substances testées, et, d’autre part, éviter autant que possible l’expérimentation animale, souvent inutile.

Le Sénat a adopté une proposition de résolution, puis une proposition de loi, dont le texte a été légèrement modifié par la Chambre. Tout d’abord, un collège d’experts a été créé au sein de l’institut. Il a ensuite été précisé que si la toxicogénomique constituait une alternative à l’expérimentation animale, il en existait d’autres.

La commission a adopté l’ensemble du projet tel que transmis par la Chambre, estimant que celle-ci n’apportait aucune modification fondamentale au texte initial.

M. Marcel Cheron (Ecolo), corapporteur. – Votre commission des Affaires institutionnelles a examiné la proposition de loi qui fait l’objet du présent rapport, le 26 mai dernier, au terme d’une triple procédure d’avis menée avec diligence.

En premier lieu, le Sénat a dû soumettre la proposition pour avis au Parlement de la Communauté germanophone qui, à l’unanimité, a estimé que cette présente proposition de loi rétablissant le parallélisme entre le statut du membre du Parlement de la Communauté germanophone et celui des autres membres des autres parlements communautaires et régionaux, en ce qui concerne l’incompatibilité était louable.

Par ailleurs, par lettre du 21 avril 2009, notre président a également saisi le Conseil d’État d’une demande d’avis, dans un délai de trente jours, avis qui fut favorable.

Enfin, le service d’évaluation de la législation du Sénat a lui aussi formulé un avis.

M. Collas a présenté sa proposition de loi dans notre commission. A l’examen, cette proposition bénéficie d’un large soutien. Elle vise à aligner la réglementation relative à l’incompatibilité entre le mandat de membre du Parlement de la Communauté germanophone et le statut de membre du personnel de l’administration publique, sur la réglementation en vigueur à l’égard des membres du Parlement flamand, du Parlement de la Communauté française et du Parlement wallon.

Dans son avis, le service d’évaluation de la législation du Sénat a précisé ce qui suit : «Cependant, si la proposition est adoptée, il existera toujours une différence entre le libellé du nouvel article 10bis, alinéa premier, 10° de la loi du 31 décembre 1983 et celui de l’article 24bis de la loi spéciale.

A ce propos, M. Collas a déclaré que l’objectif est de faire en sorte qu’en matière d’incompatibilité, il n’y ait pas d’inégalité entre les régimes valables à l’égard des différents parlements communautaires et régionaux.

Dans la discussion générale, M. Van Den Driessche a déclaré qu’il soutenait pleinement la proposition de loi à l’examen. M. Delpérée a dit partager les préoccupations des auteurs de la proposition mais a déclaré ne pas l’avoir cosignée, compte tenu de certaines imperfections déclarées.

En effet, ce n’est pas le parlement qui établit les décrets ; un décret est l’œuvre collective du parlement et du gouvernement. De même, au niveau fédéral, un décret de la Communauté germanophone est le résultat de la collaboration entre les deux branches du pouvoir législatif.

Pour cette raison, M. Delpérée et quelques amis que nous appellerons consorts ont déposé un amendement à l’article 2. Il stipule que «le décret peut organiser un régime de congé politique à ce sujet».

Mme Anne Delvaux (cdH). – Je tiens à remercier et à féliciter l’auteure de cette proposition de résolution, Mme Miet Smet, pour son travail fouillé qui détaille particulièrement la notion de « travail domestique » en Belgique et dans le monde. Nous sommes tous conscients de l’importance du problème du travail au noir dans ce secteur. Il est à noter que ce sont surtout les femmes qui sont concernées et qui se retrouvent éventuellement avec un statut de travailleur, avec toutes les conséquences qui en découlent.

Mevrouw Nahima Lanjri (CD&V). – Op mijn beurt dank ik mevrouw Smet voor haar voorstel van resolutie met betrekking tot de problematiek van de huishoudelijke economie. De resolutie is een beginpunt en Miet Smet kan zeker op onze verdere ondersteuning rekenen in de uitvoering ervan zelfs na haar vertrek uit de Senaat. Miet Smet wordt enorm gewaardeerd voor haar strijd voor de gelijkheid tussen mannen en vrouwen waarvan de problematiek van de huishoudelijke economie een onderdeel is. Namens onze fractie dank ik Miet Smet voor haar jarenlange inzet.

De voorzitter. – Ik zou graag het woord verlenen aan mevrouw Smet, maar wegens een stemprobleem zal dat niet gaan.

De heer André Van Nieuwkerke (sp.a). – Vorige vergadering hebben we met de minister van Financiën van gedachten gewisseld over de btw-aanslagvoet in de horeca. Naar aanleiding daarvan liet een grafisch vormgever me weten dat hij in zijn offertes voor openbare aanbestedingen 21% btw moet aanrekenen, terwijl een zelfstandige drukker die een grafisch vormgever in dienst heeft, voor een globale opdracht maar 6% btw moet aanrekenen. Dat scheelt een slok op de borrel en betrokkene beklaagt zich dus over een ernstige discriminatie in de sector.

Misschien kan de fiscale administratie ter zake klaarheid scheppen?

Is de minister bereid om op grafisch vormgevend werk ter voorbereiding van drukwerk 6% in plaats van 21% te heffen?

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister Reynders.

De grafische vormgeving van drukwerk volledig of gedeeltelijk verzorgen is in de regel een dienst in de zin van artikel 18 van het BTW-Wetboek en is in principe onderworpen aan het normale btw-tarief van 21%. In bepaalde omstandigheden kan hierop evenwel het verlaagde tarief van 6% worden toegepast. Dat is bijvoorbeeld het geval voor prestaties van lay-out van drukwerk wanneer de verstrekte dienst bestaat in de overdracht van auteursrechten of het verlenen van rechten op auteursrechten en geen betrekking heeft op de lay-out van reclamedrukwerk.

De drukker die een hoeveelheid drukwerk als bedoeld in rubriek XIX van tabel A van de bijlage bij het bovengenoemde koninklijk besluit nr. 20 verricht voor rekening van een opdrachtgever en aan laatstgenoemde levert, levert goederen in de zin van artikel 10 van het BTW-Wetboek en die levering is onderworpen aan het verlaagde btw-tarief van 6%. De kosten van de grafische vormgeving van dat drukwerk die de drukker zelf heeft verzorgd of die hij heeft uitbesteed aan een gespecialiseerde firma, maken deel uit van de belastinggrondslag van het geleverde drukwerk en worden zodoende in toepassing van artikel 26 van het BTW-Wetboek tegen het tarief van het drukwerk belast.

Het in casu toepasselijke btw-tarief verschilt dus gelet op het fundamenteel onderscheid inzake btw tussen de levering van goederen door een drukker en de prestatie van een grafische vormgever. Wegens dit onderscheid is er dan ook geen sprake van enige discriminatie.

De bijlage III van richtlijn 2006/112/EG van 28 november 2006, die overigens zeer recentelijk nog werd gewijzigd door richtlijn 2009/47/EG van 5 mei 2009, bevat een beperkte lijst van de categorieën van leveringen van goederen en diensten waarop de lidstaten een verlaagd btw-tarief mogen toepassen. Die lijst bevat echter geen diensten die betrekking hebben op grafische vormgeving van drukwerk.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Op 27 november van vorig jaar stelde ik in deze vergadering een vraag om uitleg over de opleiding tot verpleegkundige-ziekenhuishygiënist.

Ik citeer uit uw antwoord: "Verpleegkundigen die op het moment van de publicatie van het koninklijk besluit reeds in functie waren als verpleegkundige-ziekenhuishygiënist, genieten echter verworven rechten. Verpleegkundigen die reeds de facto werkzaam zijn als verpleegkundige-ziekenhuishygiënist, maar nog niet als dusdanig in het organogram van het ziekenhuis waren aangeduid, moeten eveneens die verworven rechten kunnen genieten en moeten dus niet voldoen aan de nieuwe universitaire opleidingsvereiste. Zij kunnen hun functie als verpleegkundige-ziekenhuishygiënist staven aan de hand van documenten zoals verslagen van het comité voor ziekenhuishygiëne of jaarverslagen van het team voor ziekenhuishygiëne".

Het originele koninklijk besluit bevatte enkele overgangsmaatregelen voor hen die al actief waren als verpleegkundige-ziekenhuishygiënist. Dit antwoord voorzag ook in overgangsmaatregelen voor anderen. Ik was en ben dan ook nog steeds heel tevreden met dit antwoord. Toch heerst er voor een heel kleine groep mensen nog onduidelijkheid, die aanleiding geeft tot mijn vragen.

Komt iemand die de opleiding startte vóór de bekendmaking van het koninklijk besluit in april 2007, maar zijn of haar diploma pas kreeg in juni 2007 in aanmerking voor de erkenning als verpleegkundige-ziekenhuishygiënist? Of valt die persoon tussen de mazen van het net? Het zou toch echt een pak van het hart zijn voor een, ik geef toe, kleine groep mensen.

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

Het koninklijk besluit van 26 april 2007 tot wijziging van het koninklijk besluit van 23 oktober 1964 tot bepaling van de normen die door de ziekenhuizen en hun diensten moeten worden nageleefd, bepaalt dat de verpleegkundigen-ziekenhuishygiënisten dienen te beschikken over een diploma van master in de verpleegkunde of een master in de volksgezondheid.

Het voorziet echter in een overgangsperiode van vijf jaar, gedurende dewelke de verpleegkundigen die in dienst genomen werden na de publicatiedatum van 7 juni 2007 de functie van verpleegkundige-ziekenhuishygiënist mogen bekleden, op voorwaarde dat ze op het einde van die periode aan de vereisten van de universitaire opleiding voldoen.

Een verpleegkundige die vóór 7 juni 2007 met een masteropleiding is begonnen of ze eind juni 2007 of zelfs later heeft beëindigd, voldoet aan de voorschriften van het koninklijk besluit van 26 april 2007 indien hij of zij vóór het einde van de periode van vijf jaar – dus juni 2011 – over de vereiste kwalificatie beschikt.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Dat antwoord moet ik nog eens goed bestuderen, want door het geroezemoes heb ik het niet goed gehoord.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Ik stelde op gezette tijdstippen vragen over het Asbestfonds. Ik zag een gunstige evolutie.

Pas in december 2008 kwam het Asbestfonds echt op dreef. In oktober 2008 bevestigde de minister dat er betaling zou volgen voor niet-inwonende erfgenamen van slachtoffers die vroegtijdig het tijdelijke voor het eeuwige ruilden. Jammer dat dit niet met terugwerkende kracht kan. In december 2008 waren er 1766 beslissingen getroffen waarvan 1211 positief en 555 negatief. Er waren 593 dossiers in behandeling. Toch dragen we nu nog altijd de gevolgen van de trage werking van het Asbestfonds.

In maart 2008 werd een mesothelioom vastgesteld bij een patiënt wiens familie me onlangs contacteerde. Zijn familie diende onmiddellijk alle noodzakelijke aanvragen in. Alles leek in orde. Het was enkel nog wachten op de goedkeuring van een commissie, die later die week zou volgen. Een maand later kreeg de familie te horen dat de commissie niet was samengekomen, omdat er niet genoeg gevallen waren om te behandelen. Toen kwam de vakantie eraan…Die persoon is gestorven in september 2008, nadat zijn familie er alles aan had gedaan om de laatste levensmaanden zo aangenaam mogelijk te maken. Tot op dat moment was er geen oordeel over het ingediende dossier. Toen het overlijden werd gemeld, was er wel plaats voor een snel antwoord: "De nabestaanden zouden de begrafeniskosten niet moeten dragen, maar hadden wel geen recht meer op de maandelijkse vergoedingen. Indien niet akkoord, konden ze dit voor de arbeidsrechtbank aanvechten." Dat laatste hebben ze dan ook gedaan.

Door de aard van de ziekte vonden de betrokkenen immers dat ze recht hadden op de vergoedingen, die ze niet kregen door de nalatigheid van het Asbestfonds. De eerste zitting op de arbeidsrechtbank kon trouwens niet doorgaan, omdat het Asbestfonds gemeld had dat het niet aanwezig zou zijn…

Zoiets moet als nabestaande bijzonder moeilijk te verkroppen zijn. Daarbij komt nog dat het Asbestfonds wel snel moet werken, want na de vaststelling van mesothelioom bedraagt de gemiddelde levensverwachting nog zes à negen maanden. Indien het Asbestfonds een zaak niet binnen zes maanden kan afhandelen, zal dit verhaal niet het laatste van deze aard zijn.

Wat vindt de minister van deze situatie? Dit is toch niet menselijk? Het is goed dat deze slachtoffers naar de rechtbank kunnen en willen stappen, maar vindt hij niet dat dit vermeden moet worden? Deze ellende moet toch op een zo humaan mogelijke manier opgelost worden en niet voor een rechtbank? Vindt hij dit een empathische houding van het Asbestfonds?

Waarom was het Asbestfonds niet aanwezig op die bewuste eerste zitting van de rechtbank?

Zijn er nog dergelijke gevallen? Zijn er nog mensen naar de rechtbank getrokken en zo ja, hoeveel?

Volgens welke regelgeving kunnen begrafeniskosten terugbetaald worden, maar andere vergoedingen niet?

Wat denkt hij van het feit dat er zes à zeven maanden moet worden gewacht op een uitspraak, terwijl patiënten dan meestal al overleden zijn?

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

Ik geloof niet dat het onmenselijk is de betrokkenen de mogelijkheid te geven om een beslissing van een bestuur bij de bevoegde rechtbank aan te vechten. Het aantal beroepen tegen beslissingen van het FBZ is zeer beperkt, tot nog toe maar een tiental.

De heer Ide verwijst naar een bepaald geval. Ik zal zelf een antwoord geven aan de betrokkenen betreffende alle details van deze zaak en de juridische procedure. Niettemin kan ik bevestigen dat de mesothelioomcommissie sinds haar oprichting één keer per maand vergadert en nooit een vergadering heeft afgelast omdat er te weinig dossiers te behandelen waren.

Een persoon kan immers zowel erkend worden in het kader van de reglementering van de beroepsziekten als in het kader van de AFA-reglementering.

De duur van de procedure moet inderdaad zoveel mogelijk worden gereduceerd. Daarom win ik ook regelmatig inlichtingen in bij het FBZ om na te gaan of er vooruitgang geboekt wordt inzake de behandelingstermijnen van AFA-aanvragen.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Het siert minister Onkelinx dat ze persoonlijk contact zal opnemen met de betrokken nabestaanden. Ik denk dat het in dergelijke gevallen zeer belangrijk is de problemen menselijk te benaderen en te vermijden dat personen naar de rechtbank moeten stappen.

Slechts een tiental personen heeft een rechtszaak aangespannen, maar de drempel daarvoor is zeer hoog. Ik blijf erbij dat een humaan beleid nodig is en dat er snel moet gehandeld worden, want deze patiënten hebben meestal maar zes of negen maanden meer te leven.

Mevrouw Nele Jansegers (VB). – We zullen ons onthouden bij de stemming over dit voorstel.

We zijn er zeker niet tegen dat de hulp in het huishouden beter geregeld en toegankelijker wordt en dat zwartwerk in de sector wordt tegengegaan. De problematiek nader bekijken en zorgen voor betere werkvoorwaarden voor de werknemers in de huishoudelijke economie is uiteraard een goed idee, dat onze volledige steun heeft.

De resolutie is echter niet volledig. Ze vraagt onder meer het huishoudelijk werk te erkennen als een volwaardig beroep en een omvattend statuut hiervoor uit te werken. Dat is een zeer nobele betrachting. Alleen zal dat niet gelden voor de mannen en vrouwen die huishoudelijke arbeid in hun eigen huis verrichten, voor hun eigen kinderen of hun eigen ouders zorgen. Zij kunnen daarvoor geen vergoeding krijgen.

Men zal opwerpen dat er thematische verloven bestaan en dat die bovendien zeer spoedig nog zullen worden uitgebreid. Om op betaalde verloven een beroep te kunnen doen, moet men echter eerst buitenshuis werken. Wie vandaag voltijds vader of moeder van een groot gezin wil zijn, kan op geen enkele vorm van betaald verlof een beroep doen, wordt niet betaald, noch in het zwart, noch met dienstencheques, en is dus financieel volledig afhankelijk van haar of zijn partner. Alleenstaande ouders hebben zelfs de ‘luxe’ niet financieel afhankelijk te zijn van hun partner.

Mme Isabelle Durant (Ecolo). – Nous nous abstiendrons sur l’ensemble du texte, comme nous l’avons fait pour cet amendement parce qu’il nous semble peu clair. Ainsi, que signifie un « statut pour le travail domestique » ?

Nous considérons que ce texte comporte trop d’éléments vagues qui permettent une double interprétation, et il ne va pas nécessairement dans le sens que nous souhaitons.

M. Philippe Mahoux (PS). – Nous estimons, pour notre part, qu’il est impératif d’établir un statut solide et sérieux.

Mevrouw Nahima Lanjri (CD&V). – In de commissie hebben we duidelijk gesteld dat een statuut nodig is. Zowel de door mevrouw Smet ingediende resolutie als het amendement van senator Delvaux c.s. vraagt dat de regering een statuut in het vooruitzicht stelt.

De voorzitter. – We hadden de stemming over de amendementen tijdens een vorige vergadering reeds aangevat. Amendement 1 werd verworpen.

M. le président. – Nous avions déjà entamé le vote des amendements lors d’une réunion précédente. L’amendement n° 1 avait été rejeté.

M. José Daras (Ecolo). – Je regrette que ce projet de loi ait connu un parcours chaotique tant à la Chambre qu’au Sénat. Nous avons voulu être positifs en proposant des amendements de nature à combler les lacunes de ce projet qui rencontre les attentes des compagnies d’assurances, au détriment sans doute des assurés.

Toute une série de manquements font que ce texte n’apporte pas la sécurité aux assurés qui ont besoin, plus que jamais, d’une bonne assurance hospitalisation à un prix raisonnable.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – Ik sluit mij aan bij de opmerkingen van de heer Daras. Zowel in de Kamer als in de Senaat hebben de groenen zich in dit dossier zeer constructief opgesteld.

Meerderheid en oppositie zijn het erover eens dat de wet-Verwilghen moest worden aangepast. Iedereen wil immers dat patiënten en consumenten in deze woelige tijden bepaalde zekerheden hebben. Helaas levert het voorliggende wetsontwerp geen zekerheid.

Heel wat leden van de meerderheid hebben bedenkingen bij de tekst. Ze hebben tot tienmaal toe de kans gehad om zelf amendementen in te dienen, mochten ze het niet over hun hart krijgen om amendementen van de oppositie aan te nemen. Ze weigeren dat echter te doen. Dat is onaanvaardbaar.

Er blijven ernstige problemen. Zo blijft het wachten op de medische index. Het is jammer dat die index nooit ernstig werd bestudeerd. De huidige actuariële index biedt de consument absoluut geen zekerheid. Ook is er nog geen oplossing gevonden voor de vergrijzingsreserves. De verzekerden die de alsmaar hogere verzekeringspremies beu worden en die naar een andere verzekeringsmaatschappij willen overstappen, hebben groot gelijk en ze moeten dat dan ook kunnen doen. Het kan dan ook niet dat ze voor die overstap worden gestraft en dat ze hun jarenlang opgespaarde reserves dreigen te verliezen.

Mevrouw Myriam Vanlerberghe (sp.a). – De leden van de meerderheid hebben een kans gemist. De regering en de meerderheid hadden beloofd dat de tekst in de Senaat zou worden aangepast nadat hij in de Kamer zou zijn aangenomen. We stellen vast dat de leden van meerderheid alle amendementen wegstemmen en weigeren de discussie aan te gaan. Nochtans wordt de tekst een reparatiewet en een verbetering voor de patiënten genoemd.

Test-Aankoop, de Gezinsbond, de ouderenverenigingen en andere groepen zijn echter duidelijk: de wettekst is geen verbetering voor de patiënten, maar wel voor de verzekeringsmaatschappijen.

Al onze amendementen zijn weggestemd. De patiënten zullen bijgevolg tot vier keer meer betalen.

De heer Hugo Vandenberghe (CD&V). – De jongste is tijd heel wat discussie ontstaan over het dragen van de autogordel. De Vlaamse Bakkersfederatie, de melkventers en de dagbladbezorgers wensen een uitzonderingsmaatregel te bekomen, want het dragen van de gordel bezorgt hen heel wat tijdverlies.

De Vaste Commissie van de Lokale Politie daarentegen eist dat de agenten de autogordel dragen. Volgens de Vaste Commissie is het dragen van de gordel bij prioritaire opdrachten en achtervolgingen meer dan gewenst voor de eigen veiligheid van de agenten, maar de agenten op het terrein denken daar anders over. Volgens hen beperkt het dragen van de gordel, in combinatie met een kogelwerende vest en een wapengordel, de bewegingsvrijheid.

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van de minister.

Algemeen wordt aangenomen dat de veiligheidsgordel een van de meest eenvoudige en goedkoopste middelen is om het aantal verkeersslachtoffers bij voertuiginzittenden te doen dalen. Uitzonderingen op de gordeldraagplicht moeten dan ook zoveel mogelijk worden beperkt.

Het effect van de gordel is het grootst bij lagere snelheden. Dit betekent dat ook over korte afstanden binnen de bebouwde kom het dragen van de gordel heel belangrijk is.

Op het ogenblik bestaat er een vrijstelling van het dragen van de gordel voor de beambten van De Post wanneer zij achtereenvolgens op plaatsen die op korte afstand van elkaar gelegen zijn, de post uitreiken of ophalen. Dergelijke vrijstelling bestaat niet voor huis-aan-huisbezorgers, zoals bakkers, melkventers of ronddragers van drukwerken.

Volgens de Europese richtlijn 2003/20/EG moeten eventuele vrijstellingen eerst worden voorgelegd aan de Europese Commissie. Het lijkt me dan ook nuttig om de Commissie te vragen of en in welke voorwaarden de vrijstelling die geldt voor De Post, kan worden toegepast voor de huis-aan-huisleveranciers.

Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat ik de vrijstelling van de gordeldracht bepleit voor deze categorieën, maar het komt mij alleszins vreemd voor dat deze vrijstelling wel geldt voor De Post en niet voor de anderen. Ik blijf er immers van overtuigd dat de gordel in alle omstandigheden zou moeten worden gedragen.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – In De Standaard van 14 mei 2009 lezen we dat zwaarlijvige mensen voortaan zonder voorschrift in de apotheek terechtkunnen voor de vermageringspil Alli. We zijn vandaag 28 mei en dit tijdsinterval is te wijten aan het feit dat LDD minder mondelinge vragen, waarop meteen kan worden geantwoord, mag stellen.

In de Verenigde Staten is Alli al twee jaar te koop. Ook het Europees geneesmiddelenagentschap EMEA haalde deze vermageringspil van de lijst met "voorschriftplichtige" medicijnen. Alli is een halve dosering van een middel dat al tien jaar op de markt is, namelijk Xenical van de firma Roche. Xenical bevat een hogere dosis van het actieve bestanddeel orlistat – 120 milligram in de plaats van 60 – en is daardoor alleen op voorschrift verkrijgbaar.

Alli werkt niet op de eetlust of op het metabolisme zoals andere vermageringsmiddelen, maar remt de vertering van vetten. De actieve stof in Alli, orlistat, verhindert dat de lange voedingsvetten in de darm in kortere stukken worden geknipt. Daardoor zijn de vetten te lang om in het bloed te worden opgenomen en worden ze via de stoelgang uitgescheiden. Op die manier verhindert Alli de opname van een kwart van de vetten uit de voeding. Door de verhoogde afvoer van vetten uit de darm bestaat ook het risico dat de vetoplosbare vitaminen A, D, E en K mee worden geloosd. Vitaminesupplementen zijn daarom aangeraden.

De doelgroep van deze pil wordt gevormd door mensen met een body mass index, een bmi, van meer dan 28. Het slikken van deze pil heeft alleen zin als de hoeveelheid vetten en calorieën in het dieet wordt beperkt.

De firma die het medicijn op de markt brengt, beweert dat ze de apothekers goed opgeleid en geïnformeerd heeft. De eindverantwoordelijkheid ligt echter bij de patiënt zelf en van een medische begeleiding is geen sprake.

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

De Europese Commissie heeft de geneesmiddel Alli volgens de regels goedgekeurd op basis van het advies uitgebracht door het Europees Geneesmiddelenbureau en na een gecentraliseerde vergunningsprocedure die geldig is voor alle lidstaten. De vergunning voor het in de handel brengen van het betrokken geneesmiddel bepaalt dat het zonder medisch voorschrift kan worden afgeleverd. Dat statuut geldt dan ook voor alle lidstaten van de Europese Unie en kan niet eenzijdig door een van de lidstaten worden gewijzigd.

Alli mag enkel worden gebruikt door volwassenen ouder dan 18 jaar die kampen met overgewicht en die een BMI hebben van meer dan 28. Het geneesmiddel moet ook absoluut worden gecombineerd met een calorie- en vetarm dieet om bijwerkingen te wijten aan het werkingsmechanisme van het geneesmiddel te vermijden. Al deze informatie zal duidelijk op alle reclamemateriaal worden weergegeven.

Aangezien het geneesmiddel vrij verkrijgbaar is, mag er reclame voor worden gemaakt bij het grote publiek. In België wordt elke reclame vooraf gecontroleerd. Reclame op radio of televisie moet eerst een visum krijgen na advies van de Commissie van toezicht op de reclame voor geneesmiddelen. Reclame via andere kanalen moet worden genotificeerd. De conformiteit met de wetgeving inzake reclame voor geneesmiddelen wordt gecontroleerd.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Ik wil er toch op wijzen dat zowel The Lancet als The British Medical Journal en Test-Aankoop tegen de vrije verkoop van Alli zijn. Het gebruik van dit medicament kan leiden tot botfractuur, omdat het de opname van vitamine D tegenwerkt. Door de versnelde transit is ook de anticonceptiepil soms niet meer effectief. Overigens constateerde de journalist van Test-Aankoop dat maar een van de vijf apotheken waar hij het medicament aankocht, een rekenmachientje gebruikte om het BMI te berekenen. Ik heb dezelfde proef gedaan bij één apotheker en die vroeg me alleen of ik een kleine of een grote verpakking wenste, zonder één vraag over mijn BMI te stellen.

Verder kan om het even wie het medicament kopen en aan anderen doorgeven, ook aan personen die voor anorexia vatbaar zijn.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Het overheidsbedrijf Belgacom is een van de belangrijkste sponsors van de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Over deze sponsoring heb ik enkele vragen.

Naar mijn mening ontloopt de KBVB de laatste weken zijn verantwoordelijkheid. Noodlijdende ploegen zoals Antwerp en Moeskroen krijgen een proflicentie voor de eerste klasse voor het seizoen 2009-2010. Uit hun jaarrekeningen blijkt nochtans dat ze met heel wat schulden zitten en, in het geval van Antwerp en Moeskroen, niet de nodige garanties kunnen leveren dat ze die kunnen aanzuiveren. Het gaat in beide gevallen om miljoenen euro.

Antwerp speelt de eindronde voor een plaats in eerste klasse, die afgelopen weekend begonnen is. Een correcte beslissing in de zaak Moeskroen zou ook gevolgen hebben gehad voor Dender, dat de eindronde zou hebben ontlopen en Tubeke, dat rechtstreekse degradatie vermeden zou hebben.

Een rechter dient zich eind dit jaar nog uit te spreken over de ontbinding van de vzw achter Antwerp en pas op 21 juni – dat is na de barragewedstrijden – neemt de Voetbalbond een definitieve beslissing in het dossier Moeskroen.

Dit stoort me grondig. Het is net hier dat de KBVB zijn verantwoordelijkheid ontloopt. Mits enkele duidelijke beslissingen in enkele dossiers had zowel de eigenlijke competitie in eerste en tweede klasse als de eindronde er helemaal anders uitgezien. Daar kunnen Dender, Tubeke, Roeselare, Kortrijk, Standard, Anderlecht en een rits tweedeklassers van meespreken.

Uiteraard zorgt dit voor een enorm imagoprobleem, en het imago van het Belgische voetbal stond al niet bepaald in het zenit. Het verbaast me dan ook dat de hoofdsponsors van de KBVB hier zo ijzig kalm bij blijven. Want tenslotte koppelen zij hun naam aan een organisatie die niet krachtdadig gerund wordt. Een van die sponsors is bovendien een overheidsbedrijf, namelijk Belgacom.

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister Vanackere.

Ik ben blij over voetbal te mogen spreken, na het prachtige voetbalweekend met de overwinning van Standard.

Belgacom kan als autonoom overheidsbedrijf haar marketingbeleid vrij bepalen. De keuze voor deelname aan sponsoringactiviteiten kadert in dit beleid. In die context zijn de bedragen die aan sponsoring worden besteed vertrouwelijk. Om commerciële redenen worden die bedragen niet bekendgemaakt. Belgacom is actief op een bijzonder competitieve markt. Bijgevolg kan geen enkele uitzondering worden gemaakt op het vertrouwelijke karakter van die gegevens.

Belgacom werkt met de KBVB samen voor heel specifieke projecten, zoals de Rode Duivels en Belgacom Beach Soccer. Het doel van die projecten is een positief imago van het voetbal in België uitdragen. Tot op heden is Belgacom tevreden over haar partnerschap en over de resultaten ervan voor de twee projecten.

Belgacom laat zich op generlei wijze in met het administratieve beheer van de KBVB.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Dit is een zwak antwoord. Waarom is een minister van overheidsbedrijven nodig als hij een autonoom overheidsbedrijf niet mag controleren? Wie controleert een autonoom overheidsbedrijf nog? Het parlement heeft het recht om een overheidsbedrijf te controleren. Ik eis de bedragen van de sponsoring die Belgacom aan KBVB betaalt te kennen. Die bedragen moeten worden bekendgemaakt in het licht van de openbaarheid van bestuur. Het antwoord van de minister choqueert me.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – Vorige week werd via de media een vermoeden van zware fraude bij OCMW Schaarbeek aan het licht gesteld. Het personeel van het OCMW moedigde mensen aan om de scheiding aan te vragen en zo een hogere uitkering te krijgen. Schoolverlaters kregen dan weer een leefloon zonder voorafgaand onderzoek waarbij de uitkering kan oplopen tot zevenhonderd euro.

In aansluiting hiervan werd ons vorige week gemeld dat OCMW’s en scholen in grootsteden allochtonen aansporen om hun kinderen die problemen hebben met de Nederlandse taal, lessen te laten volgen via logopedie. De factuur van die lessen wordt dan via het ziekenfonds gerecupereerd.

De staatssecretaris wil de strijd tegen de sociale fraude opvoeren. Is hij op de hoogte van die constructies? Is er de laatste jaren een significante stijging van het aantal aanvragen voor logopedie bij minderjarigen opgemerkt? Heeft de Vlaamse Vereniging voor Logopedie weet van deze praktijken?

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van staatssecretaris Devlies.

Het RIZIV is niet op de hoogte van dergelijke constructies. Over het algemeen worden de controles voor de gevallen genoemd in de eerste paragraaf van de vraag, uitgevoerd op vraag van de arbeidsauditeurs of van de politiediensten.

Een zeer groot deel van de uitkeringen via de ziekteverzekering voor verstrekkingen inzake logopedie betreft minderjarigen. De gegevens waarover het RIZIV beschikt, geven een lichte daling te kennen.

We hebben contact opgenomen met de voorzitter van de Vlaamse Vereniging voor logopedisten. Hij verklaart dat de VVL niet op de hoogte is van die situatie en dat, als die praktijken inderdaad zouden bestaan, de VVL ze in geen enkel geval kan goedkeuren. Hij voegt eraan toe dat krachtens de Algemene Richtlijnen voor een kwalitatief bilan de logopedist in zijn bilan de moedertaal van de patiënt vermeldt, zodat de adviserend geneesheer van de verzekeringsinstelling over deze informatie beschikt wanneer hij over een bepaald dossier moet beslissen.

Wat de indicaties betreft die het medisch voorschrift moet bevatten, verwijs ik naar artikel 36 van de nomenclatuur logopedische verstrekkingen. "§ 4, 2° Bij de aanvraag wordt, tenzij anders vermeld, een geneeskundig voorschrift gevoegd dat is opgemaakt door een geneesheer-specialist voor oto-rhino-laryngologie, voor neurologie, voor neuropsychiatrie, voor psychiatrie, voor neuropediatrie, voor neurochirurgie, voor inwendige geneeskunde, voor kindergeneeskunde of voor stomatologie.
§ 4, 3° Voor de logopedische behandelingen waarin is voorzien onder § 2, b), 2° [stoornissen in de receptieve en/of expressieve taalontwikkelingen]en § 2, b), 3° [Dyslexie en/of dysorthografie en/of dyscalculie], vermeldt het voorschrift in elk geval de aard en de omvang van de stoomis, alsook het aantal individuele behandelingszittingen van ten minste 30 minuten en de exacte duur van de gevraagde periode van tegemoetkoming in het kader van de verplichte verzekering. Aan dit voorschrift wordt gehecht, in functie van de indicatie, een logopedisch verslag zoals vermeld in § 4, 5°.
Voor de logopedische behandelingen waarin is voorzien onder § 2, b), 6°, 6.3 [chronische spraakstoornissen tengevolge neuromusculaire aandoeningen], vermeldt het voorschrift in elke geval de etiologie en de aard en de omvang van de stoornissen alsook het aantal individuele behandelingszittingen van ten minste 30 minuten en de exacte duur van de gevraagde periode van tegemoetkoming in het kader van de verplichte ziekteverzekering. Aan dit voorschrift wordt gehecht, in functie van de indicatie, een logopedisch verslag zoals vermeld in § 4, 5°.
§ 4, 4° Het voorschrift vermeldt steeds het aantal individuele behandelingszittingen van ten minste 30 minuten en de exacte duur van de gevraagde periode van tegemoetkoming in het kader van de verplichte ziekteverzekering. Omwille van therapeutische redenen kunnen (voor de stoornissen bedoeld onder § 2, b), 1°, 3° en 6°, 6.4) en § 2, f)) de individuele behandelingszittingen van ten minste 30 minuten vervangen worden door individuele behandelingszittingen van ten minste 60 minuten, zonder dat het equivalent van individuele behandelingszittingen van ten minste 30 minuten zoals in § 5 vermeld overschreden wordt, tenzij de voorschrijver de individuele behandelingszittingen van ten minste 60 minuten om medische redenen verbiedt."

Als het juist is dat taallessen gefinancierd worden door een uitkering via de ziekteverzekering voor het behandelen van een logopedische stoornis op medisch voorschrift dan is er wel degelijk sprake van misbruik.

Mevrouw Lieve Van Ermen (LDD). – U hebt heel mooi een menu gemaakt van alle casuïstiek waarvoor de regeling kan worden aangewend. Die is mij ook bekend.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). Een tijdje geleden heeft de minister een nieuwe instructie aan de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) bezorgd in verband met de regularisatie van gezinnen met kinderen. Een aantal organisaties in het veld blijven vragen stellen over hoe en voor wie de nieuwe instructie nu daadwerkelijk geldt. Ik wil een aantal bijkomende vragen stellen in de hoop dat er vandaag meer antwoorden kunnen komen.

Hoeveel nieuwe aanvragen zijn er ingediend op basis van de nieuwe instructie voor regularisatie van gezinnen met kinderen? Hoeveel hangende dossiers werden er geactualiseerd op basis van de nieuwe instructie? Hoeveel beslissingen werden reeds genomen - positief dan wel negatief ?

Welke procedure volgt de DVZ? Daar is zoals gezegd grote onduidelijkheid over. Maakt de DVZ lijsten van hangende dossiers die onder de nieuwe criteria vallen en worden de betrokkenen via de gemeente op de hoogte gesteld ? Wacht men af tot mensen zelf een initiatief nemen? Quid met degenen die misschien de berichtgeving in de media niet volgen zoals wij dat doen en misschien kans maken op een regularisatie, maar het zelf niet weten. Hoe kan een dossier het best geactualiseerd worden? Via de gemeente of met een aangetekend schrijven aan de DVZ ?

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister Turtelboom.

Bij de input van regularisatieaanvragen houdt mijn administratie geen gedifferentieerde statistieken bij. Het is onbegonnen werk om voor alle binnenkomende aanvragen - die bovendien ook aanvullingen op oude aanvragen kunnen zijn - reeds een onderscheid te maken tussen die welke onder de nieuwe instructie vallen en die die daar niet onder vallen. Dat kan maar uitgemaakt worden na onderzoek van de aanvraag.

Mijn administratie onderzoekt de hangende aanvragen ambtshalve vanuit de invalshoek van de nieuwe instructies en gaat ervan uit dat de aanvragers, indien nodig, hun aanvraag geactualiseerd hebben. Dat is hun taak. Uitzonderlijk kan het gebeuren dat de Dienst Vreemdelingenzaken een vraag stelt om een bepaald aspect van de aanvraag te actualiseren. De aanvrager heeft er dus alle baat bij gevolg te geven aan een dergelijke vraag. De actualisering van een dossier kan in principe via de gemeente of door een gewone brief aan de Dienst Vreemdelingenzaken gebeuren. Een aangetekend schrijven is niet vereist, maar de aanvrager handelt best via het gemeentebestuur, niet alleen omwille van de rol van het gemeentebestuur, maar vooral omdat de gemeente de aanvullende stukken via elektronische weg doorstuurt naar de Dienst Vreemdelingenzaken.

Elke aanvrager moet uiteraard het bewijs leveren van het ononderbroken verblijf, maar de DVZ zal uiteraard rekening houden met de gegevens die zich al in het dossier bevinden. Indien twijfel kan ontstaan, is het best dat de aanvrager zijn dossier actualiseert. Attesten van schoolbezoek van de kinderen maken het echter vaak mogelijk om het ononderbroken verblijf van de ouders als bewezen te beschouwen.

Een van de regularisatievoorwaarden is dat kinderen tenminste sinds 1 september 2007 schoollopen. Het gaat al om een minimumduur. Op die regeling kan geen uitzondering bestaan want dat zou betekenen dat ook de andere voorwaarden vatbaar zijn voor tal van uitzonderingen, wat uiteraard niet de bedoeling is van duidelijke regularisatiecriteria, waarop vanuit van alle hoeken wordt aangedrongen.

Mijn instructie van 27 maart 2009 heeft, zoals ze uitdrukkelijk aangeeft, alleen betrekking op de aanvragen op basis van het oude artikel 9, lid 3, en het huidig artikel 9bis van de vreemdelingenwet en niet op het artikel 9ter (medische aanvraag). Aangezien echter mijn administratie als algemene regel heeft de aanvrager de meest gunstige behandeling te geven, is het mogelijk dat een persoon die nog geen beslissing ten gronde kreeg inzake zijn aanvraag conform artikel 9ter geregulariseerd wordt, indien hij onder een van de criteria van mijn instructie valt. In dat geval zal hij effectief geregulariseerd worden op basis van de instructie van 26 maart - aanvraag artikel 9bis - en zal de Dienst Vreemdelingenzaken hem vragen of hij zijn aanvraag volgens artikel 9ter wenst te handhaven. Indien niet, zal bij de verlenging van zijn BIVR altijd rekening worden gehouden met de mogelijkheid die hij heeft om een winstgevende activiteit uit te oefenen.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – Na dit antwoord zal ik meteen een schriftelijke vraag stellen, want het duurt altijd een hele tijd voor minister Turtelboom antwoordt. Als er in juni statistieken zouden zijn, moet ik nu al in gang schieten.

De heer Yves Buysse (VB). – Momenteel zijn er acht werkgroepen in de weer waarin deskundigen specifieke en technische aangelegenheden bestuderen aangaande verschillende aspecten van de brandweerhervorming.

Eén van de werkgroepen, waarvan de resultaten met meer dan gewone belangstelling worden afgewacht, is de werkgroep over het statuut. Die werkgroep moet uiteindelijk mee de uitvoeringsbesluiten ontwikkelen aangaande alles wat rechtstreeks met het personeel te maken heeft: het administratief en geldelijk statuut, de loopbaanmogelijkheden, het minimale kader, de plaats en beschikbaarheid van de vrijwillige brandweerlieden in de zone, de selectie- en evaluatiecriteria, de pensioenregeling. Het moet uiteraard de bedoeling zijn de beroepen in de civiele veiligheid te valoriseren.

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van minister De Padt.

De werkgroep statuut heeft de functiebeschrijvingen van de verschillende nieuwe functies die in de toekomstige hulpverleningszones nodig zullen zijn, ingevuld. Juristen van mijn administratie hebben reeds enkele ontwerpen van reglementaire teksten geschreven. Het gaat hierbij om de algemene bepalingen, de rechten en plichten, de mobiliteit en de tuchtprocedure. Er werd een herleescomité opgericht met juridisch-technische experts, die hun opmerkingen bij deze ontwerpteksten kunnen maken. Nadien kan het politiek en ander overleg starten. De andere onderwerpen van het administratief, sociaal en geldelijk statuut worden door mijn diensten intussen verder onderzocht.

De heer Yves Buysse (VB). – Zo snel mogelijk is wel een beetje vrijblijvend. Ik wil er bij de minister toch op aandringen daar vlug werk van te maken. Die mensen verdienen dat. Ze nemen grote risico’s en dat heeft gevolgen op fysiek en psychisch vlak. Daar moet een goed statuut en een eerlijke loon tegenover staan.

Ik ben er ook van overtuigd dat een goed statuut een conditio sine qua non is voor het welslagen van de brandweerhervorming. Een hervorming kan pas goed verlopen als ze gedragen wordt door de mensen die het op het terrein moeten waarmaken. Dat betekent dat ze de nodige appreciatie moeten krijgen via een ernstig statuut.

De heer Yves Buysse (VB). – De brandweerhervorming zal substantiële wijzigingen inhouden ten opzichte van de huidige situatie, niet het minst voor het brandweerpersoneel.

De territoriale afbakening van de verschillende hulpverleningszones is inmiddels al enkele maanden gekend. Intussen zouden ook de task forces die de inwerkingtreding van de zones moeten voorbereiden, moeten zijn opgericht.

De provinciegouverneurs kregen hierover de rondzendbrief van 11 maart 2009, waarin een duidelijke timing is vooropgesteld. De burgemeesters moeten al sinds april verenigd zijn in prezoneraden; vanaf 7 mei dienden die raden task forces op te richten, die een actieplan moeten opstellen met de inventarisatie van de roerende en onroerende goederen en van de beschikbare middelen inzake operationeel personeel. Vanaf 1 juni moet de voortgang van het actieplan maandelijks worden geëvalueerd. Het actieplan moet op 1 december 2009 zijn uitgevoerd.

In verband met de omzendbrief hebben een aantal steden en gemeenten laten weten dat de vooropgestelde timing erg moeilijk, zo niet onmogelijk gerespecteerd zal kunnen worden. Een andere opmerking heeft betrekking op de inschakeling van pensioengerechtigde brandweercommandanten als experts in de task forces. Volgens minister Arena zou dat problemen kunnen opleveren in verband met de pensioenrechten.

Is de minister van oordeel dat de timing nog steeds kan worden gerespecteerd? Acht de minister het nog haalbaar om tegen 1 januari 2010 de zones in werking te laten treden? Hoever staat het met de te respecteren timing? Zijn alle prezoneraden al opgericht en is al overal sprake van een task force? Zo neen, waarom niet? In welke zones doen zich moeilijkheden voor? Is al sprake van concrete actieplannen per zone? Wat is de stand van zaken?

Hoever staat het met de inschakeling van gepensioneerde brandweercommandanten, gezien het wettelijk pensioenstelsel hierin niet voorziet?

Is al meer geweten over de federaal vast te leggen verdeelsleutel als men er binnen een zone niet in slaagt het eens te worden over de gemeentelijke dotaties aan de zone?

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – Ik lees het antwoord van de minister.

Mijn diensten doen al het nodige opdat de zones zo snel mogelijk in werking zouden kunnen treden in de loop van 2010.

In alle zones zijn de prezoneraden reeds bijeengekomen. Die hadden in principe tegen 7 mei de taskforces moeten aanwijzen. Mijn diensten hebben dus de voorbije week aan de gouverneurs gevraagd zo spoedig mogelijk de samenstelling en de naam van een contactpersoon van elke taskforce aan de FOD te bezorgen. Eens dat gebeurd is, zullen we een zicht hebben op de actuele situatie inzake de oprichting van de taskforces en op de eventuele problemen daarbij.

De prezoneraden moeten de actieplannen tegen ten laatste begin juni goedkeuren en ons op dat moment via de gouverneurs een rapport hierover bezorgen. Ik heb aldus momenteel nog geen zicht op de stand van zaken.

Er zijn in principe twee mogelijkheden om gepensioneerde brandweermannen in de taskforces in te schakelen. De persoon in kwestie kan een dienstencontract aangaan met een gemeente of de gepensioneerde commandant kan op vrijwillige basis meewerken. In dat laatste geval zou de betrokkene aanspraak kunnen maken op een onkostenvergoeding als vrijwilliger.

Wat betreft de gevolgen van de uitoefening van een vergoede activiteit door een gepensioneerde persoon verwijs ik het geachte lid naar de wetgeving inzake de rustpensioenen en naar de minister die bevoegd is voor de pensioenen.

Mijn administratie heeft reeds – voor het geval van gebrek aan een akkoord tussen de verschillende betrokken gemeenteraden – een voorstel van verdeelsleutel voor de gemeentelijke dotaties ontwikkeld. Die wordt momenteel nog bestudeerd en zal uiteraard te gepasten tijde met de betrokken partijen worden besproken en ter advies worden voorgelegd.

De voorzitter. – De agenda van deze vergadering is afgewerkt.

De volgende vergadering vindt plaats op donderdag 11 juni om 15 uur.

M. le président. – L’ordre du jour de la présente séance est ainsi épuisé.

La prochaine séance aura lieu le jeudi 11 juin à 15 h.