De voorzitter. – De lijst van de in overweging te nemen voorstellen werd rondgedeeld.

Leden die opmerkingen mochten hebben, kunnen die vóór het einde van de vergadering mededelen.

M. le président. – La liste des propositions à prendre en considération a été distribuée.

Je prie les membres qui auraient des observations à formuler de me les faire connaître avant la fin de la séance.

De heer Patrik Vankrunkelsven (Open Vld). – Bij de programmawet van 27 december 2006 werd de Commissie ter regeling van de arbeidsrelatie opgericht. Deze commissie, beter bekend als de Socialerulingcommissie, heeft tot doel duidelijkheid te scheppen in tal van dossiers van schijnzelfstandigheid. De programmawet bepaalt duidelijk dat de koninklijke besluiten die de instelling van deze commissie moeten regelen, op een door de Koning te bepalen datum in werking treden en dit uiterlijk 1 januari 2008.

Op 18 april 2008 stelde ik reeds een vraag over de inwerkingtreding van deze wet. De minister bevestigde toen dat de wettelijke bepalingen rond de aard van de arbeidsrelatie uiterlijk 1 januari 2008 moesten in werking treden. Het excuus voor het overschrijden van die datum was de turbulente politieke situatie in ons land.

De minister verklaarde voorts dat ze op 14 juli 2008 een aanvraag voor advies aan de Nationale Arbeidsraad verzonden had en dat ze, gelet op de band die bestaat met het collectief en individueel arbeidsrecht, de door de Internationale Arbeidsorganisatie geformuleerde context en de noodzakelijke samenwerking met de paritaire comités en de sociale partners, wenste dat de normatieve afdeling van de commissie snel wordt opgericht bij de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg.

Mevrouw Joëlle Milquet, vice-eersteminister en minister van Werk en Gelijke Kansen. – Artikel 127 van de programmawet van 22 december 2008, verschenen in het Belgisch Staatsblad van 29 december 2008, heeft de datum van inwerkingtreding van de bepalingen inzake de oprichting van de commissie verschoven van 1 januari 2008 naar 1 januari 2009. Er is inderdaad nog geen koninklijk besluit tot uitvoering van deze bepalingen gepubliceerd.

Dat is in de eerste plaats te wijten aan de lange en soms zware discussies die gevoerd werden tussen de administraties van Werk, van Sociale Zaken en van Ondernemen en Middenstand (KMO en Zelfstandigen). Deze discussies handelden vooral over de plaats van de zetel van de normatieve afdeling. Ik wilde deze afdeling eerst oprichten binnen de FOD Werk, maar dat werd niet aanvaard. Er is uiteindelijk begin dit jaar afgesproken dat deze commissie zal opgericht worden bij de FOD Sociale Zekerheid.

De verdere administratieve voorbereiding gebeurt dus nu door de diensten van de FOD Sociale Zekerheid, die op het ogenblik een ontwerp van koninklijk besluit voorbereiden. Deze diensten vallen onder de bevoegdheid van mijn collega, mevrouw Onkelinx, en van mijzelf.

Wanneer het voorontwerp van koninklijk besluit klaar is, kan het politiek overleg hierover verder gaan, want de drie betrokken ministers, namelijk mevrouw Onkelinx als minister van Sociale Zaken, mevrouw Laruelle als minister van KMO en Zelfstandigen en ikzelf als minister van Werk, moeten hierover akkoord gaan. Hiervoor zal dus ook bijkomend personeel moeten gevonden worden.

Mme Joëlle Kapompolé (PS). – Une des mesures du plan de relance est l’application d’un taux de TVA de 6 % sur les premiers 50 000 euros d’une construction neuve. Cette mesure doit permettre à chaque ménage une économie de 7 500 euros.

Selon les prévisions de la Confédération de la construction, le secteur devrait engager 21 000 travailleurs cette année afin de maintenir ses effectifs. Aujourd’hui, les offices régionaux de l’emploi recensent déjà près de 6 000 offres d’emplois dans le secteur de la construction.

Cette mesure du plan de relance favorise donc également l’engagement de personnel suite à une hausse sensible des commandes.

Sur le terrain, on rencontre néanmoins quelques difficultés liées au temps nécessaire à la maturation d’un projet de construction. Dans les faits, ce sont surtout les personnes ayant initié des travaux avant la crise qui vont en bénéficier. La baisse du taux de TVA du plan de relance a donc peu encouragé les nouveaux projets.

Malgré les mesures contenues dans le plan de relance, le secteur de la construction s’attend à un recul de son activité de 2 %.

M. Etienne Schouppe, secrétaire d’État à la Mobilité, adjoint au premier ministre. – Je vous lis la réponse du premier ministre.

Le taux réduit de TVA sur les constructions neuves s’inscrivent, comme les autres mesures du plan de relance du 11 décembre 2008, dans le programme de relance que la Commission européenne a annoncé le 26 novembre 2008.

La Commission a notamment insisté auprès des gouvernements des États membres pour qu’ils prennent à temps des mesures ciblées et temporaires.

En outre, on ne peut ignorer la réalité budgétaire. La dette publique de notre pays est déjà très élevée et, à la suite de l’aide octroyée à nos banques, de la crise économique et des mesures de relance, elle va de nouveau augmenter.

Pour ces deux raisons, à savoir la recommandation de la Commission européenne et notre situation budgétaire, le gouvernement a décidé de limiter les vraies mesures de relance à l’an 2009. À partir de 2010, la priorité sera donnée au plan de restauration de l’équilibre budgétaire.

La date limite du 31 décembre 2009 signifie que la mesure est applicable à toutes les factures pour lesquelles la TVA est exigible en 2009, pour autant qu’il soit satisfait aux autres conditions. Il doit donc s’agir de travaux exécutés ou achevés dans le courant de cette année, de travaux pour lesquels une facture de provision régulière a été dressée cette année ou pour lesquels une provision a été payée cette année.

Mme Joëlle Kapompolé (PS). – Je remercie le ministre d’avoir lu la réponse du premier ministre.

Mevrouw Marleen Temmerman (sp.a). – In 2007 kreeg de Hoge Gezondheidsraad een adviesvraag over de opportuniteit van de verplichte invoering van pathogeenreductie op labiele bloedproducten, in het bijzonder op bloedplaatjeseenheden, zowel single donor als gepoolde.

In 2008 heeft de Hoge Gezondheidsraad hierover advies 8390 verstrekt. Het advies, dat gebaseerd is op de toen beschikbare evidentie, is duidelijk positief omdat men aldus het overdrachtsrisico van infectieuze agentia zoals virussen, bacteriën en protozoa verder kan beperken. In het bijzonder wordt ook verwezen naar de beheersing van de overdrachtsrisico van nieuwe of opduikende agentia die nog niet geïdentificeerd zijn, waarvoor nog geen efficiënte opsporingsmethodes bestaan of waartegen nog geen behandeling of vaccinatie bestaat. Tevens werd verwezen naar de reductie van het overdrachtsrisico via bloedtransfusie van het influenzavirus in geval van epidemie.

In de omliggende landen wordt pathogeenreductietechnologie reeds gebruikt door verschillende bloedinstellingen. In België wordt PRT op beperkte schaal toegepast.

PRT is zeker actueel in het licht van een dreigende influenzapandemie.

De minister heeft reeds herhaaldelijk gemeld dat zij pathogeenreductie voor bloedplaatjesconcentraat verplicht wil invoeren. Het RIZIV heeft hiervoor in middelen voorzien.

Momenteel is slechts één PRT-systeem beschikbaar: Intercept van de firma Cerus. Op het ogenblik lopen er nog klinische studies over het kwalitatief en kwantitatief effect van Intercept op bloedplaatjesconcentraat en over de veiligheid van met Intercept behandelde bloedplaatjes.

De Nederlandse Stichting Hematologie Oncologie voor Volwassenen (HOVON) voert momenteel een studie, de HOVON 82-studie. De Data Safety Monitoring Board heeft recent een van de studiearmen vroegtijdig gestopt. Bij transfusie met Intercept behandeld bloedplaatjesconcentraat was er immers een verminderde kwantitatieve opbrengst. Bovendien werd vastgesteld dat de incidentie van hemorragische complicaties significant hoger ligt bij patiënten die met Intercept behandeld plaatjesconcentraat werden behandeld.

Die gegevens zijn alarmerend omdat het vragen doet rijzen bij de veiligheid van de PRT-techniek.

Hoever staat het met de besluiten die PRT in ons land verplichtend maken?

Kent de minister de HOVON 82-studie? Zijn er andere studies die vragen hebben bij de veiligheid van Intercept?

Zijn er momenteel hemovigilantiegegevens beschikbaar over Intercept?

Is het niet wenselijk PRT facultatief in plaats van verplicht mogelijk te maken? Zodoende kan de voorschrijvende arts een keuze maken. In geval van levensbedreigende bloedingsrisico’s zou hij dan kunnen opteren voor plaatjesconcentraat dat niet met Intercept werd behandeld.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Ik dank het Bureau dat het mij de toestemming heeft gegeven deze vraag te stellen.

Ik deel volledig de bezorgdheid van collega Temmerman. De meest uitgevoerde vorm van transplantatie is de toediening van bloed. Artsen beschikken over een scala van mogelijkheden: ze kunnen -eerder traditioneel- rode bloedcellen toedienen, maar ze kunnen evengoed bloedplaatjes aan de patiënt geven als er sprake is van bepaalde stollingsstoornissen. Cruciaal hierbij is dat veilige bloedproducten gegeven wordt.

Het Rode Kruis-Vlaanderen en de Service francophone du Sang, SFS, zorgen voor de bevoorrading van bloed en bloedproducten. Ze controleren het bloed op ziektekiemen. Ze streven er met alle middelen naar om zo veilig mogelijk bloed en bloedproducten te leveren aan de patiënten door mogelijk besmette bloedzakken op te sporen en te weigeren. Een andere manier is een stof toe te voegen die niet schadelijk is voor het bloed zelf, maar die toch de kiemen doodt. Zo wordt bijvoorbeeld methyleenblauw gebruikt voor de pathogeeninactivatie van plasma.

Er bestaat ook een product voor de pathogeeninactivatie van bloedplaatjes. Het bekendste is Intercept, maar weldra komt een concurrent op de markt.

Op 24 november 2008 vond in Mont-Godinne een academische zitting plaats naar aanleiding van vijf jaar Intercept. Daar kwamen niet alleen medici, maar ook een jurist aan het woord. Er werd in grote lijnen gesteld dat wie geen gebruik maakt van Intercept eigenlijk slechte geneeskunde bedrijft en zijn patiënt aan de gevaren van ziektekiemen en zichzelf aan aansprakelijkheid blootstelt.

Mede daarom koos het SFS ervoor nu al te starten met de behandeling van bloedplaatjes met Intercept, zonder dat er al een koninklijk besluit is dat de terugbetaling regelt.

Vorige vrijdag verspreidde een PR-bureau dat werkt in opdracht van het bedrijf Cerus, een persbericht waarin Rode Kruis-Vlaanderen wordt geculpabiliseerd. Ik heb het bericht als bijlage aan mijn vraag toegevoegd.

Pas nadat Rode Kruis-Vlaanderen met een kortgeding had gedreigd was de firma bereid het communiqué in te trekken "wegens foutieve en ongegronde stellingname."

Behalve het feit dat de firma hiermee zelf wil bepalen op welk ogenblik de Belgische overheid de pathogeeninactivatietechnologie dient in te voeren, is ook de inhoud misleidend en op verschillende punten onjuist en zeker onvolledig.

Uit voorlopige resultaten van de HOVON 82-studie, uitgevoerd in acht Nederlandse ziekenhuizen, blijkt immers dat bloedplaatjes behandeld met Intercept minder goed werken en dat bloedingen dus minder goed worden ondervangen. Om die reden verkoos de onafhankelijke Data Safety Monitoring Board gedeeltelijk de studie die gebruik maakte van Intercept, te stoppen.

Ik wil niet dramatiseren, maar in het belang van de volksgezondheid vraag ik minister Onkelinx met aandrang voorlopig geen koninklijk besluit te tekenen waarin de terugbetaling voor Intercept wordt geregeld, tot studies meer duidelijkheid verschaffen. Ik roep haar ook op contact op te nemen met Rode Kruis-Vlaanderen en SFS teneinde met juristen na te gaan hoe ze kunnen worden ingedekt tegen de aantijgingen van de producenten die hen wegens het niet-gebruik voor de rechtbank zouden willen slepen. Is de minister daartoe bereid? Wil ze snel optreden en de sneltrein stopzetten?

Mevrouw Laurette Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. – De vraag is heel terecht

Het overdrachtrisico van pathogenen met inbegrip van het griepvirus moet tot een strikt minimum worden beperkt.

Ook moet de klinische efficiëntie van bloedplaatjestransfusie bij stollingsstoornissen gewaarborgd blijven, ook als die bloedplaatjes een pathogeeninactivatie hebben ondergaan.

Het advies van de Raad van State aangaande het koninklijk besluit tot wijziging van het koninklijk besluit van 4 april 1996 over het bloed, is sedert enige tijd beschikbaar. Ik heb het FAGG instructie gegeven dit besluit prioritair te behandelen en het ligt dus in de bedoeling het binnenkort te publiceren.

Ik ben niet formeel ingelicht over de HOVON-studie met betrekking tot de efficiëntie en veiligheid van transfusietherapie met bloedplaatjes die een pathogene reductie of PRT hebben ondergaan. Inmiddels heb ik het FAGG opdracht gegeven contact op te nemen met de Stichting HOVON in Nederland. Het FAGG zal ook het bedrijf Cerus dat Intercept commercialiseert in België, om bijkomende informatie verzoeken over de veiligheid van het product en de techniek.

Momenteel zijn in ons land geen hemovigilantiegegevens beschikbaar die wijzen op een verhoogd bloedingsrisico bij patiënten die behandeld worden met Intercept behandelde bloedplaatjes.

Het lijkt me niet wenselijk artsen te laten kiezen tussen met PRT of zonder PRT behandelde bloedproducten, aangezien het duidelijk is dat het overdrachtsrisico van pathogene organismen kleiner is met PRT. Daarom vraag ik het FAGG om bij de publicatie van het koninklijk besluit dat de pathogeeninactivatie verplicht, een omzendbrief te versturen waarin gewezen wordt op het mogelijk risico van een verminderde efficiëntie van met Intercept behandelde bloedplaatjes, met het advies van een eventuele dosisverhoging. Ik geef het FAGG en de FOD Volksgezondheid tevens instructie om de hemovigilantiemaatregelen strikt op te volgen.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Ik benadruk dat de keuzemogelijkheid voor de arts het best wordt opengehouden. Het feit dat de HOVON-studie afgebroken werd moet ons tot nadenken stemmen.

Mevrouw Sabine de Bethune (CD&V). – ADHD bij kinderen heeft in ons land een prevalentie van 3 tot 5%. ADHD wordt behandeld met psychotherapie en / of medicatie. Stimulantia, zoals methylfenidaat, dexamfetamine en pemoline zijn over het algemeen de eerstelijnsproducten voor de behandeling van ADHD en hun gebruik wordt door internationale richtlijnen ondersteund. Deze stimulantia zijn terug te vinden in geneesmiddelen zoals Rilatine.

De evidentie voor het gebruik van deze stimulantia, meer bepaald van methylfenidaat, bij de behandeling van ADHD bij volwassenen is echter veel beperkter dan bij kinderen. Voor volwassenen die gediagnosticeerd worden met ADHD wordt deze medicatie in België dan ook niet terugbetaald. Net als bij kinderen heeft de aandoening echter ook voor hen een belangrijke impact op hun sociaal en professioneel functioneren en hun gezinsleven. Uit navraag bij deskundigen blijkt ook dat de slaagkans van een aanvraag voor deze medicatie bij het Bijzonder Solidariteitsfonds erg klein is.

Bij hoeveel volwassenen is in België ADHD gediagnosticeerd?

Wat kunnen volwassenen volgens de minister doen om hun behandeling betaalbaar te houden? Tal van mensen signaleren me immers dat dit een probleem is.

Klopt het dat in Nederland de ziekte ook bij volwassenen erkend is en dat daar de medicatie en andere behandelingen wel worden terugbetaald?

Mevrouw Laurette Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. – Er zijn geen eenduidige gegevens over het aantal volwassen patiënten in België bij wie ADHD is gediagnosticeerd. Oudere, internationale studies schatten de prevalentie op 1 tot 4% van de bevolking, afhankelijk van de criteria.

Een behandeling met geneesmiddelen voor volwassenen met ADHD is niet de enige mogelijkheid. Het is dan ook raadzaam dat de behandelende arts, samen met de patiënt zoekt naar een optimale behandeling.

Ik heb niet voldoende tijd gehad om precieze informatie te verzamelen over de eventuele terugbetaling in Nederland. Ik zal ze later schriftelijk bezorgen.

In verband met een eventuele terugbetaling in België citeer ik de conclusies van het BCFI, het Belgisch Centrum voor Farmacotherapeutische Informatie, over de aanpak van ADHD, midden 2008: "Bij volwassenen met ADHD is nauwelijks onderzoek gevonden in de geraadpleegde bronnen over het effect van niet-medicamenteuze therapie. Wat betreft het effect van geneesmiddelen als methylfenidaat, antidepressiva, bupropion of atomoxetine, is meer onderzoek wenselijk."

Mevrouw Sabine de Bethune (CD&V). – Ik ben natuurlijk niet zo gelukkig met het antwoord van de minister. Ik begrijp dat er verder onderzoek wordt gedaan, maar volgens mijn informatie is dat onderzoek in Nederland al gebeurd en met succes. Daar kunnen wij toch ook uit leren.

Ik heb signalen opgevangen dat mensen ernstig in de problemen komen omdat ze zich de medicatie en andere behandelingen die door deskundige artsen wordt voorgeschreven en dus niet worden terugbetaald, niet kunnen veroorloven en dat het OCMW moet bijspringen. We laten daar toch heel wat mensen in de kou staan.

Mevrouw Nele Jansegers (VB). – Het eerste geval van Mexicaanse griep in ons land is een feit. Het betreft een Vlaming uit Gent die uit de Verenigde Staten kwam.

Met enige verbazing vernemen wij dat als centraal noodcentrum voor de behandeling van deze patiënt gekozen werd voor het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis. Wij vinden deze keuze merkwaardig omdat dit ziekenhuis, hoewel dit wettelijk gezien tweetalig moet zijn, in de praktijk bijna eentalig Franstalig is en Vlamingen er vaak worden behandeld door artsen en verpleegkundigen die hen niet begrijpen. Dat komt in sommige gevallen, met name wanneer de patiënt zich niet in het Frans verstaanbaar kan maken, in de praktijk neer op dierengeneeskunde, want zoals bekend kan een dier ook niet communiceren met de arts.

In de loop van 2003 werd door een aantal Vlaamse politici een klacht ingediend bij de Raad van Europa tegen de tergende taalwantoestanden in de Brusselse ziekenhuizen. Ter voorbereiding van het bezoek van de rapporteur van de Raad van Europa werd onder meer een werktekst opgesteld onder eindredactie van dr. Myriam Verkouter.

Enkele citaten uit deze werktekst die slaan op het Sint-Pietersziekenhuis zijn verhelderend voor de taaltoestanden daar. Op de bladzijden 29-30 lees ik: "Om die redenen (namelijk een gebrek aan tweetalige dienstverlening) wordt met een aantal ziekenhuizen (door de Vlaamse huisartsen) niet samengewerkt; naar Sint-Pieters (…) sturen Nederlandstalige huisartsen liever geen Nederlandstalige patiënten door." En iets verder staat er: "Vooral met het Sint-Pietersziekenhuis hebben de Nederlandstalige huisartsen de meeste problemen."

Er zijn nog wel meer passages in deze werktekst terug te vinden waarin gerapporteerd wordt over de schrijnende taalwantoestanden in het Sint-Pietersziekenhuis.

Is het correct dat enkel dit ziekenhuis werd geselecteerd als opvangcentrum voor gevallen van Mexicaanse griep, voor het hele land, voor zowel Nederlandstalige als Franstalige patiënten?

Waarom werd precies dit centrum daarvoor geselecteerd en op welke gronden gebeurde dat?

Werd er bij de keuze van het ziekenhuis rekening gehouden met de taalproblematiek?

Hoeveel Nederlandstalige, respectievelijk Franstalige artsen en verplegend personeel zijn tewerkgesteld in deze afdeling van dit ziekenhuis en hoe zit het met hun taalkennis?

Mevrouw Laurette Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. – Het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis werd inderdaad aangeduid als enig referentieziekenhuis voor de eerste gevallen van H1N1-griep in België. Van zodra er meer dan 25 van dergelijke grieppatiënten moeten worden opgenomen, zal niet alleen meer op dit ziekenhuis een beroep worden gedaan.

De overheid heeft sinds enkele jaren een overeenkomst met het Sint-Pietersziekenhuis gesloten. Het ziekenhuis beschikt over de nodige expertise inzake infectieziekten en over gespecialiseerde infrastructuur. Het draaiboek bepaalt dat de eerste grieppatiënten naar dit ziekenhuis worden verwezen. Bovendien zijn de centrale ligging en de tweetaligheid van het ziekenhuis bijkomende troeven.

Gezien de kleinschaligheid van België is het vanuit wetenschappelijk oogpunt wenselijk noch zinvol om verschillende referentieziekenhuizen aan te duiden.

M. Marc Elsen (cdH). – Lors d’une journée d’information, la plateforme « Mineurs en exil » vient de rappeler la nécessité de légiférer en faveur d’un statut légal pour les mineurs étrangers non accompagnés issus d’un pays de l’Espace économique européen.

Depuis l’adhésion à l’Union européenne des huit pays de l’ancien bloc de l’Est, les mineurs non accompagnés ressortissants de ces pays ne peuvent plus se prévaloir du régime légal de tutelle des MENA, qui prévoit une protection et un accompagnement adapté à leurs besoins. La loi sur la tutelle des MENA du 24 décembre 2002 ne s’applique qu’aux enfants ressortissants des pays tiers. Pour les enfants des nouveaux pays adhérents, il y a donc un vide juridique qui les amène à vivre dans la clandestinité, au péril de leur vie. Ce problème est illustré par un fait récent : un réseau pédophile utilisant des enfants bulgares et roumains a été découvert dans le Parc Royal.

Or une solution existe puisqu’une proposition de loi, dont le cdH est cosignataire, vise à rétablir l’équité entre tous les enfants qu’ils soient issus de l’Espace économique européen ou de pays tiers.

Le droit européen exclut le mineur européen de la définition du mineur étranger non accompagné car l’Union européenne a estimé que pour les mineurs européens, les contacts entre États membres devaient être privilégiés.

Le droit communautaire confère aux citoyens européens, y compris aux mineurs, le droit de circuler et de séjourner librement sur le territoire de l’Union européenne. La situation des mineurs européens non accompagnés requiert donc une solution adaptée, différente de celle prévue pour les mineurs étrangers ressortissants de pays tiers. Un autre cadre juridique doit leur être appliqué.

L’Office des étrangers procède à un examen individuel de la situation de séjour de chaque mineur européen et cherche une réponse appropriée au contexte européen. J’estime par conséquent que la proposition de loi tendant à instaurer une tutelle spécifique pour tous les mineurs européens et pour les ressortissants de pays tiers n’est pas adaptée à la problématique des mineurs européens et ne tient pas compte de la notion de libre circulation de ces derniers.

Les mineurs européens peuvent bénéficier de la tutelle de droit commun ou de la tutelle d’un CPAS. Des dispositions existent donc bien pour ces enfants. La question de la tutelle des mineurs relève de la compétence du ministre de la Justice et devra faire l’objet d’une concertation.

Lorsque des mineurs sont victimes de la traite des êtres humains, des dispositions spécifiques sont applicables, quelle que soit leur nationalité. Elles prévalent donc bien pour les mineurs non accompagnés européens.

M. Marc Elsen (cdH). – Je vous remercie pour votre réponse, même si, vous l’aurez compris, nous n’abordons pas cette problématique sous le même angle. En effet, la question concerne le statut de MENA, et cela indépendamment du lieu d’origine. Vous faites état d’une concertation entre le ministère de la Justice et le vôtre, ce qui constitue certainement une bonne initiative. Nous restons convaincus qu’il faut prendre des mesures de protection légales, notamment en matière de traite des êtres humains. Ce fléau pose de nombreux problèmes bien concrets.

La création d’un réseau de points de contact entre les États membres constitue certainement une autre façon, positive si ce réseau fonctionne bien, de répondre à la problématique des mineurs étrangers non accompagnés, pour laquelle une solution réellement égalitaire doit être dégagée.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – Zaterdag 16 mei eerstkomende wordt naar jaarlijkse gewoonte in Brussel de Gay Pride georganiseerd, een dag waarop holebiorganisaties op straat komen om hun eisen onder de aandacht te brengen. Dit jaar vragen ze terecht aandacht voor de internationale holebi- en transgenderrechten. België speelt reeds jaren een voortrekkersrol om de maatschappelijke positie van holebi’s in ons land gevoelig te verbeteren. Uit studies van de voorbije maanden blijkt echter dat heel wat jongeren het nog steeds moeilijk hebben met het aanvaarden van holebi’s in onze maatschappij. Om holebi’s echt gelijke kansen te bieden in onze maatschappij en holibiseksualiteit als maatschappelijk gegeven volkomen aanvaard te maken is er nog werk aan de winkel.

Collega Martine Taelman nam het initiatief om hierover naar aanleiding van de Yogyakartaprincipes een resolutie in te dienen in de Senaat. Ik hoop dat deze resolutie snel haar weg vindt naar de commissie en snel goedgekeurd kan worden.

Tegelijk wil ik de eis van de Holebifederatie Vlaanderen en haar Franstalige tegenhanger Arcenciel Wallonie voor extra aandacht voor holebirechten en transgenderrechten op internationaal niveau onderschrijven. België dient in zijn buitenlands beleid eenzelfde voortrekkersrol te spelen met betrekking tot gelijke rechten voor holebi’s. Vandaag is homoseksualiteit nog steeds in meer dan 77 landen strafbaar. Nog vorige maand werd in Burundi een wet goedgekeurd die homoseksualiteit wettelijk verbiedt. In zeven landen staat zelfs de doodstraf op dit "misdrijf".

Een direct gevolg dat beleid is dat heel wat mensen hun land van herkomst dienen te ontvluchten enkel en alleen wegens van hun seksuele geaardheid. Ons land dient daar in zijn asielbeleid dan ook rekening mee te houden. Zo is het omwille van het taboe dat in de landen van herkomst vaak heerst, niet vanzelfsprekend om in een eerste gesprek met de DVZ onmiddellijk te verklaren dat seksuele geaardheid de reden van een asielaanvraag.

Heeft de minister in haar beleid specifiek oog voor deze uiterst kwetsbare groep? Welke stappen zal zij concreet doen om hun situatie in de centra en bij de dienst Vreemdelingenzaken te verbeteren?

Gaat zij hierbij uit van de Yogyakartaprincipes? Die principes zijn op Vlaams niveau goedgekeurd, maar nog niet op federaal niveau.

Hoeveel mensen vroegen in respectievelijk 2006, 2007 en 2008 asiel aan op basis van hun seksuele geaardheid? Hoeveel van die asielaanvragen werden goedgekeurd?

Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Migratie- en Asielbeleid. – De minister van migratie- en asielbeleid is niet bevoegd voor het beleid van een onafhankelijke instantie, in casu het commissariaat-generaal voor Vluchtelingen en Staatlozen. De commissaris-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen heeft de behandeling van asielaanvragen op basis van seksuele geaardheid uitvoerig uiteengezet in de nota Voorstelling van de behandeling van asielaanvragen door het CGVS. Met het oog op de evaluatie van de asielprocedure heeft hij die nota in maart 2009 aan de Senaatscommissie voor de Binnenlandse Zaken overgezonden. Ik wil nog even de belangrijkste elementen ervan aanhalen:

Het Belgische beleid is conform de internationale verdragen en richtlijnen, meer bepaald de Europese kwalificatierichtlijn van 29 april 2004 over minimumnormen, die op 10 oktober 2006 in de Belgische vreemdelingenwet werd omgezet.

Het CGVS heeft een bijzondere aanpak ontwikkeld voor zogenaamde kwetsbare groepen, zoals niet-begeleide minderjarige jongeren en personen die om gendergebonden redenen worden vervolgd. Zo kunnen die asielzoekers op voorhand hun voorkeur opgeven wat betreft het geslacht van de tolk en de persoon door wie hij of zij gehoord wensen te worden. Bovendien heeft het CGVS een specifieke richtlijn voor de behandeling van asielaanvragen op grond van homoseksualiteit en een interne richtlijn met betrekking tot het concept "behoren tot een bepaalde sociale groep". Op basis van dat concept kunnen personen die in hun land van herkomst vervolging riskeren wegens hun seksuele geaardheid, als vluchteling erkend worden.

ledere aanvraag wordt individueel onderzocht. Hierbij houdt men zowel met de objectieve situatie in het land van herkomst als met de specifieke situatie van de betrokken persoon rekening.

Zoals reeds aangegeven, is het Belgische beleid conform de Europese richtlijn en ook de Yogyakarta-principes.

In 2006 vroegen 116 personen om asiel op basis van hun seksuele geaardheid, van wie 33 als vluchteling werden erkend. In 2007 deden 188 personen een dergelijke aanvraag, van wie 60 als vluchteling werden erkend. In 2008 waren er 226 dergelijke aanvragers van wie 93 als vluchteling werden erkend en 3 subsidiaire bescherming kregen.

Mevrouw Freya Piryns (Groen!). – De principes waarop het CGVS zich baseert, zijn uiteraard conform de geldende internationale regels. België heeft ter zake overigens altijd een voortrekkersrol gespeeld. Het probleem ligt vooral bij de angst van aanvragers om voor hun geaardheid uit te komen. Precies daarom dring ik erop aan dat het CGVS bijzondere aandacht voor de problematiek heeft. Heel wat asielzoekers die vervolging riskeren vanwege hun seksuele geaardheid, dissen immers een ander verhaal.

De heer Joris Van Hauthem (VB). – Naar aanleiding van de federale verkiezingen van 2003 werden met betrekking tot het gebruik van de taal van de oproepingsbrieven in de faciliteitengemeenten twee omzendbrieven verspreid. De eerste ging uit van toenmalig federaal minister van Binnenlandse Zaken Duquesne, die verantwoordelijk was voor de organisatie van de verkiezingen. Die omzendbrief legde op dat de oproepingsbrieven moesten worden opgesteld in de taal van de stemplichtige. De tweede omzendbrief ging uit van toenmalig Vlaams minister van Binnenlandse Aangelegenheden Van Grembergen, die van oordeel was dat de omzendbrief-Peeters moest worden toegepast. Die omzendbrief bepaalde dat de oproepingsbrieven in de Vlaamse faciliteitengemeenten in het Nederlands moesten worden verstuurd met nasturing van een vertaling aan diegenen die daar uitdrukkelijk om hadden verzocht.

Intussen heeft de Raad van State zich op 23 december 2004 in vijf arresten over die aangelegenheid uitgesproken en gezegd dat de interpretatie die de omzendbrief-Peeters aan de taalwetgeving geeft, de enige juiste is.

Toen ik eind november 2006 dan ook de vraag stelde aan de voorganger van de minister of deze rechtspraak werd erkend en zou worden opgenomen in de onderrichtingen die naar de gemeenten worden verstuurd, werd hierop ondubbelzinnig bevestigend geantwoord. Wij dachten dat hiermee deze problematiek nu eindelijk voor eens en altijd duidelijk was geregeld.

We hebben ons blijkbaar vergist. Met name in Sint-Genesius-Rode ziet het ernaar uit – ik spreek in de voorwaardelijke wijs – dat de Franstalige meerderheid, met de burgemeester op kop, toch zinnens is de oproepingsbrieven in de taal van de betrokkene te versturen. Wat de andere faciliteitengemeenten betreft, is er op dat gebied nog niet veel duidelijk.

Op de website van de FOD Binnenlandse Zaken vindt ik geen omzendbrieven, maar wel een aantal onderrichtingen. Mijn vraag is of er een onderrichting of een omzendbrief is aan de gemeenten over die zaak en, zo ja, of daarin duidelijk is bepaald dat de oproepingsbrieven in de faciliteitengemeenten in de taal van het taalgebied moeten worden opgesteld en dat hiervan slechts op uitdrukkelijke vraag van een betrokkene een vertaling kan worden verkregen?

Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Migratie- en Asielbeleid. – Wat de oproepingsbrieven betreft, maakt het departement van de minister van Binnenlandse Zaken geen onderrichtingen over aan de gemeenten. Bij het versturen van de oproepingsbrieven dienen de gemeenten de taalwetgeving na te leven, die van openbare orde is.

De heer Joris Van Hauthem (VB). – Mevrouw de minister, wat is dat nu voor een antwoord?

Dat het toezicht bij de Vlaamse minister berust, weet ik ook. Mijn vraag was of er een omzendbrief is en zo ja, of daarin duidelijk wordt gestipuleerd in welke taal de oproepingsbrieven moeten worden opgesteld. In 2007 heeft men dat voor de federale verkiezingen gedaan. Ik heb hier trouwens de vraag aan de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken. Toen is aan alle gemeenten een omzendbrief verzonden, niet alleen naar de zes faciliteitengemeenten in de Brusselse rand, met vermelding van het taalgebruik in de oproepingsbrieven.

Nu hoor ik dat er geen omzendbrief komt. In de onderrichtingen voor de voorzitters van de hoofdbureaus, die ik op de website vind, heb ik wel een merkwaardige passage gelezen. Het gaat over het taalgebruik van de voorzitters van de kies- en telbureaus bij het oproepen van mensen om die bureaus te bemannen. "De bescheiden te gebruiken in betrekkingen met particulieren, zoals de oproepingsbrieven voor de leden van de kiesbureaus, worden gesteld in de taal van de belanghebbenden in de gemeenten met een speciale taalregeling".

Dat gaat in tegen de omzendbrief-Peeters. Ik vraag mij af waarom dat daar staat. Ik verwonder mij in hoge mate over het uitblijven van een omzendbrief, die er bij elke verkiezing is geweest: in 2003, 2004 en 2007. Wij dachten dat die er ook zou komen in 2009, maar plots komt er niets meer.

Mme Olga Zrihen (PS). – L’Institut National de Criminalistique et de Criminologie – INCC – connaît de nombreuses difficultés pour pouvoir satisfaire au mieux à sa mission de recherche dans le cadre d’enquêtes criminelles.

Ces difficultés ne résultent pas de la qualité ou des compétences de ses travailleurs mais plutôt de l’environnement de travail dans lequel ceux-ci doivent évoluer.

La situation géographique de l’INCC n’est pas des plus favorables puisque l’institut doit subir les désagréments provoqués par la pleine activité industrielle de son environnement immédiat. Ces désagréments se traduisent notamment par des vibrations secouant l’ensemble de l’infrastructure. Ces vibrations ne permettent pas aux experts judiciaires de mener leur enquête avec précision, ces derniers ne pouvant utiliser de manière optimale le microscope électronique mis à leur disposition, lequel demande une extrême stabilité !

Il en va de même pour l’état déplorable d’insalubrité constaté sur l’ensemble des bâtiments, ce qui pose un évident problème de sécurité. Outre le fait que les ascenseurs nécessitent de fréquents ajustements à cause des vibrations évoquées précédemment, il a été constaté que le toit laisse filtrer de l’eau jusque dans le laboratoire de toxicologie, pourtant situé deux étages plus bas, que la décrépitude du bâtiment se traduit par des tuyaux rouillés et amiantés, et que l’installation anti-incendie et de sécurité est défaillante.

Selon Le Soir de ce 11 mai, la sécurisation du site s’est faite sur les fonds propres de l’INCC, chose d’autant plus inquiétante que de nombreux courriers ont été adressés par la direction de l’INCC à la Régie des Bâtiments qui répond à chaque fois qu’elle va s’en occuper.

Je vous pose donc les questions suivantes, monsieur le ministre :

Avez-vous eu connaissance de cette situation déplorable ?

Quelles sont les initiatives envisagées pour garantir la sécurité du site, de ses travailleurs et, surtout, la qualité du travail fourni par ces experts en sciences criminelles ?

M. Didier Reynders, vice-premier ministre et ministre des Finances et des Réformes institutionnelles. – Je viens de répondre à la même question, en néerlandais, à la Chambre.

Le complexe occupé par l’Institut National de Criminalistique et de Criminologie date des années cinquante. L’INCC occupe quatre bâtiments. La Régie des Bâtiments est parfaitement au courant de la situation et continue à effectuer des travaux au sein de l’institut.

L’aile B a été réaménagée avec de nouveaux laboratoires en 2002.

Depuis 2007, plusieurs travaux ont été exécutés, tels que le renouvellement de la toiture du bloc L, le rafraîchissement des locaux de ce même bloc et le renouvellement d’une porte de secours. Le sol a été assaini entre les blocs A, B et C et la voirie a été renouvelée après l’exécution des travaux d’assainissement du sol.

La Régie des Bâtiments a lancé une procédure pour la sécurité incendie et les portes de sécurité mais la procédure n’a pas donné le résultat escompté parce que l’entrepreneur ne remplissait pas les conditions requises. La Régie des Bâtiments a donc dû lancer une nouvelle procédure. La réception des offres pour la fourniture et le placement de dévidoirs d’incendie a eu lieu ce 13 mai. Ce dossier est traité en priorité afin qu’il puisse être exécuté cette année. Les travaux relatifs aux portes de sécurité sont prévus pour cette année également.

La Régie des Bâtiments souhaite avoir recours à un contrat-cadre pour la rénovation des locaux, afin que le fonctionnement de l’INCC ne soit pas compromis pendant l’exécution des travaux.

Une nouvelle phase sera lancée à la fin de ce mois pour le désamiantage. Des mesures de sécurité strictes ont été prises à ce sujet.

D’autres interventions sont prévues en 2010, notamment des travaux aux abords.

Un nouvel emplacement est recherché pour l’INCC à terme. La Régie des Bâtiments va proposer sous peu au Conseil des ministres une note demandant l’autorisation de désigner un bureau d’études ayant pour mission d’établir, en concertation avec l’INCC, un programme des besoins, une évaluation détaillée des coûts et une proposition pour la procédure à suivre et le financement.

De heer Hugo Vandenberghe (CD&V). – De regering heeft deze morgen de beslissing meegedeeld waarbij de waarborg die de federale regering voor bank-verzekeraar KBC in de steigers heeft gezet, oploopt tot 22,5 miljard euro en in drie stappen verloopt.

Het gaat om een waarborg van gestructureerde kredieten met een initiële waarde van 22,5 miljard euro.

Een eerste tranche van 5,7 miljard euro van de verliezen op die gestructureerde kredieten wordt door KBC zelf gedragen.

De tweede schijf verliezen moet vooraf worden gedragen door KBC zelf ofwel tekent de Staat daarvoor in voor een kapitaalsverhoging van maximaal 2 miljard euro.

Een derde tranche wordt voor 90% door de Staat gedragen en voor 10% door KBC zelf; het gaat om de potentiële restverliezen van 14,8 miljard euro.

Volgens persberichten van vanochtend zouden de gestructureerde kredieten afgeleide hoogstandjes uitmaken die door KBC zelf werden uitgewerkt, maar die vervolgens werden herverzekerd bij de Amerikaanse verzekeringsmaatschappij MBIA.

Omdat deze risicokredieten werden herverzekerd bij de genoemde maatschappij, hoefden ze niet te worden opgenomen op de balans, zodat ze buiten het oog van de gewone belegger en van de federale en Vlaamse regering zouden zijn gebleven wanneer die in oktober 2008 en januari 2009 een reddingsboei toewierpen.

Over deze portefeuillederivaten en eventuele risico’s zou de afgelopen jaren evenmin zijn gecommuniceerd. Dit risico zou trouwens reeds in februari 2009 inschatbaar geworden zijn. Nu moet dit risico wel in de balans worden opgenomen.

Was de Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen op de hoogte van deze gestructureerde kredieten buiten balans? Heeft de CBFA een derogatie toegekend op de jaarlijkse rapporteringsplicht over deze activa buiten balans.

Werd de betrokken commissie bij het uitvoeren van haar controletaak en het opleggen van de zogenaamde stresstesten geïnformeerd over het potentiële risico? Heeft de CBFA al dan niet van dit risico kunnen kennisnemen of het onderzoeken? Werden ook aan andere banken dergelijke afwijkingen van risico’s buiten balans toegekend door de CBFA toegekend?

Werd de CBFA in februari 2009 ingelicht over het aldus ontstane nieuwe risico, gezien de houding tegenover de Amerikaanse verzekeringsmaatschappij?

Werden de terzake bestaande wettelijke en reglementaire communicatieverplichtingen om de markt te informeren nageleefd?

Boekhoudkundig worden al deze posities aan marktwaarde gewaardeerd conform de IFRS-boekhoudnormen onder toezicht van de commissaris, die een erkende revisor is. De CBFA heeft terzake geen bevoegdheid om afwijkingen te verlenen.

MBIA is een Amerikaanse herverzekeraar, een zogenaarnde monoliner, die in februari 2009 een belangrijke herstructurering doorvoerde, met een afsplitsing van een bad bank waarin de KBC-positie terecht kwam. De afgenomen kredietwaardigheid van deze tegenpartij noopt KBC tot bijkomende afboekingen op de marktwaarde van de indekkingscontracten.

De vraag over de informatieverstrekking aan de federale en Vlaamse overheden naar aanleiding van hun tussenkomsten in oktober 2008 en januari 2009 is dus niet relevant.

De CBFA deelt mij mee dat ze, zodra ze op de hoogte was van deze evolutie, aan KBC heeft gevraagd een risicoanalyse uit te voeren en de financiële impact daarvan te becijferen. Tevens werd de beoordeling van de erkende revisor gevraagd. KBC heeft daarop de financiele situatie van MBIA verder onderzocht, inclusief door middel van een bezoek ter plaatse. Het resultaat daarvan zijn de belangrijke afboekingen in het eerste kwartaal van 2009.

Om na te gaan of KBC haar reglementaire verplichtingen als beursgenoteerde vennootschap op het vlak van financiële informatieverstrekking naleefde, moeten we uitgaan van de door de Europese richtlijnen opgelegde verplichtingen inzake voorkennis. Voorkennis betreft informatie die niet openbaar werd gemaakt, een precies karakter heeft en de koers van de betrokken financiële instrumenten aanzienlijk zou kunnen beïnvloeden. Er is dus pas sprake van voorkennis als die voldoende precies is. De moeilijkheden van MBIA moesten eerst worden geëvalueerd, er moest een model van de impact worden opgemaakt en de impact moest binnen het Auditcomité en met de commissarissen-revisoren worden besproken alvorens er precieze informatie kon worden samengesteld.

De CBFA meldde het volgende: zodra KBC, in het kader van de besprekingen tussen KBC en haar commissarissen-revisoren, oordeelde dat de informatie voldoende precies was om als voorkennis te worden beschouwd, heeft KBC, overeenkomstig artikel 10 van de wet van 2 augustus 2002, besloten om de bekendmaking van die informatie uit te stellen. De Europese richtlijn voorziet in die mogelijkheid en een emittent, zoals KBC, mag daar, op haar exclusieve verantwoordelijkheid, gebruik van maken, als de bekendmaking van die informatie haar rechtmatige belangen zou kunnen schaden, als dat uitstel de markt niet op een dwaalspoor dreigt te brengen en hij de vertrouwelijkheid van die informatie kan verzekeren.

Het betreft hier geen door de CBFA verleende derogatie, maar een beslissing die de KBC op haar exclusieve verantwoordelijkheid nam.

In dergelijke omstandigheden eist de CBFA van de emittenten dat ze een noodbericht in geval van een lek voorbereiden en kan de CBFA maatregelen nemen als de vertrouwelijkheid niet meer is verzekerd, wat ze deed door de notering op woensdag 13 mei jongstleden te schorsen.

Ik verduidelijk ook dat de CBFA nooit een derogatie van die aard aan een bank heeft verleend aangezien daar geen reden toe was.

De heer Hugo Vandenberghe (CD&V). – Ik zal het antwoord van de minister grondig nalezen. Ik wens echter nog een vraag te stellen.

Mevrouw Els Schelfhout (CD&V). – De voorbije maanden werd ik herhaaldelijk gecontacteerd door adoptieouders en kandidaatadoptieouders voor interlandelijke adoptie, allemaal met een eigen dossier en verzuchtingen.

Hun verzuchtingen en vragen hebben te maken hebben met de aard van de voorbereiding en met de wachtlijsten voor het maatschappelijk onderzoek en de wijze waarop dat wordt gevoerd, wat gemeenschapsbevoegdheden zijn, en voorts met de geldigheidsduur van het geschiktheidsvonnis – een federale bevoegdheid – , met praktijken in het herkomstland van het kindje, met lange wachtlijsten enzomeer.

Een element hebben alle getuigenissen echter gemeen: het ongenoegen over de werking van de FCA, de Federale Centrale Autoriteit.

Grosso modo bestaat de adoptieprocedure voor interlandelijke adoptie uit drie stappen: de voorbereidingsprocedure, het maatschappelijk onderzoek, waarna een (on)geschiktheidsvonnis volgt, de bemiddeling, matching en plaatsing door een erkende adoptiedienst. Die door de gemeenschappen erkende adoptiediensten werken samen met de buitenlandse kanalen.

De FCA speelt dus pas een rol op het einde van de procedure: ze erkent de adoptie en registreert ze.

Vooraleer de adoptieouders zo ver zijn, hebben ze dus al een hele weg afgelegd.

Is de staatssecretaris op de hoogte van de klachten?

Kan hij ze plaatsen en begrijpen? Heeft hij met andere woorden inzicht in de factoren die aan de basis van het ongenoegen liggen?

Hoe schat de staatssecretaris de relatie en de samenwerking tussen de federale centrale autoriteit en de centrale autoriteiten van de gemeenschappen in?

De heer Melchior Wathelet, staatssecretaris voor Begroting, toegevoegd aan de eerste minister, en staatssecretaris voor Gezinsbeleid, toegevoegd aan de minister van Werk, en wat de aspecten inzake personen- en familierecht betreft, toegevoegd aan de minister van Justitie. – De dienst internationale adoptie ontving op 5 mei 2009 een verzoek tot erkenning van de adoptie van een kind uit Madagaskar.

Aangezien de kandidaat-adoptanten de adoptieprocedure hebben opgestart vóór het Verdrag van Den Haag van 1993 inzake de internationale samenwerking en de bescherming van kinderen op het gebied van de interlandelijke adoptie in België in werking trad, valt de adoptie buiten het toepassingsgebied van het Verdrag.

De erkenningsprocedure was dan ook gebaseerd op de artikelen 365-1 en volgende van het Burgerlijk Wetboek. In die artikelen wordt een aantal controles vooropgesteld. Zo moet onder meer worden gecontroleerd of de adoptie tot stand is gekomen door de bevoegde buitenlandse autoriteit, overeenkomstig de geldende procedure en vormvereisten, of de adoptie definitief is, of de adoptanten geen bedrog hebben gepleegd, of de adoptie er niet op was gericht om de vreemdelingenwetgeving te omzeilen, en of de adoptie niet strijdig is met de openbare orde, rekening houdende met het hoger belang van het kind en zijn fundamentele rechten op grond van het internationaal recht.

Die controles moeten het hoger belang van het kind vrijwaren. De dienst internationale adoptie tracht ze binnen de kortst mogelijke termijn uit te voeren. In adoptiedossiers die door een erkende adoptiedienst worden omkaderd, wordt bovendien een planning afgesproken zodat de erkenningsprocedure zo transparant en efficiënt mogelijk verloopt.

Tussen de federale centrale autoriteit en de centrale autoriteiten van de gemeenschappen vinden op regelmatige basis coördinatievergaderingen plaats, teneinde de adoptieprocedure en meer bepaald de erkenningsprocedure zo snel en efficiënt mogelijk te laten verlopen.

De adoptiebeslissing uit Madagaskar dateert van 24 maart 2009 en werd definitief op 28 april 2009. Artikel 368-4 van het Burgerlijk Wetboek bepaalt dat de voorgelegde buitenlandse documenten behoorlijk gelegaliseerd moeten zijn. De dienst internationale adoptie ontving de gelegaliseerde documenten op 8 mei 2009. Nog diezelfde dag werd de beslissing op grond waarvan het kind een uitreisvisum kon verkrijgen genomen en naar de ereconsul doorgefaxt.

Dit dossier is uitzonderlijk snel afgehandeld, rekening houdend de moeilijke situatie ter plaatse. De adoptiedienst Amarna liet bovendien aan de dienst internationale adoptie weten uiterst tevreden te zijn met de snelle afhandeling van het dossier.

Naast de details van dit dossier is ook de samenhang van de taken tussen de centrale communautaire en federale overheden momenteel het voorwerp van discussies tussen de kabinetten en in het coördinatiecomité ad hoc.

Vorige maandag kwam het onderwerp aan bod op een interkabinetvergadering en het zal ook op een volgende vergadering worden besproken.

Natuurlijk zijn er altijd mensen die proberen de zaken sneller te laten verlopen en het dus niet zo nauw nemen met de procedure.

Mevrouw Els Schelfhout (CD&V). – Het antwoord van de minister is tweeledig.

Voor het concrete dossier zegt de minister dat alles snel is verlopen. Ik wil dat toch relativeren. Het kind werd toegewezen in mei 2004, dus nog vóór de inwerkingtreding van het Verdrag van Den Haag. De Federale Centrale Autoriteit kan er zich dan ook niet van afmaken met te zeggen dat de adoptie niet volgens de bepalingen van dat verdrag is verlopen.

Naar ik heb begrepen, hebben de ouders trouwens onmiddellijk na de inwerkingtreding van het Verdrag van Den Haag de door dat verdrag voorgeschreven procedure gevolgd. Bovendien heeft ook Madagaskar het verdrag geratificeerd. Ik zie dan ook niet in wat het probleem was en moet besluiten dat het dossier heel lang heeft aangesleept.

Mevrouw Martine Taelman (Open Vld). – In het weekend van 16 en 17 mei wordt in het station van Turnhout de passerelle om van spoor 1 naar spoor 2 te gaan uitgebroken. Vanaf dan moeten de reizigers elke dag via de overweg omlopen. Dat betekent een omweg voor vele reizigers die gewend zijn de kortste weg te nemen en vaak gehaast zijn. De vrees bestaat dan ook dat spoorweggebruikers in plaats van om te lopen dagelijks de sporen zullen oversteken, terwijl er in het kader van een verhoogde veiligheid een mediacampagne van Infrabel loopt die wijst op de gevaren van een aanstormende trein.

Volgens mijn gegevens is de passerelle van Infrabel en stelt Infrabel onvoldoende personeel ter beschikking om toezicht te houden. Concreet betekent dit echter dat reizigers vanaf dit weekend altijd via de overweg van spoor moeten veranderen en dat de spoorwegbomen in het centrum van de stad elk uur vier keer extra naar beneden moeten, wat niet bevorderlijk is voor de mobiliteit.

Volgens mijn informatie heeft de NMBS trouwens dezelfde plannen voor het station in Geel. Kadert deze beslissing soms in een algemene politiek? In welke andere stations zal die maatregel eveneens worden ingevoerd en wat zijn de repercussies voor de veiligheid?

Ik zou van de minister dan ook graag vernemen waarom de passerelle tussen spoor 1 en spoor 2 in het station van Turnhout wordt uitgebroken. Heeft dit te maken met personeelsproblemen in de NMBS-groep?

Meent de NMBS dat over die beslissing voldoende gecommuniceerd werd met de reizigers? Meent zij dat de reiziger moeiteloos de omweg zal maken, terwijl hij gewend is om de kortste te nemen? Wat zijn de repercussies voor de veiligheid van de reizigers?

Heeft de NMBS hieromtrent al klachten ontvangen, zowel van reizigers als van machinisten en vakbonden?

De heer Steven Vanackere, vice-eersteminister en minister van Ambtenarenzaken, Overheidsbedrijven en Institutionele Hervormingen. – Het oversteken van de sporen in een station via de gelijkgrondse spoorovergangen, de zogenaamde passerelles, mag uit veiligheidsoverwegingen alleen gebeuren onder toezicht en begeleiding van bevoegd personeel. Als gevolg van de concentratie van personeel in de seinhuizen is dit bevoegde personeel niet langer in alle stations gedurende de volledige periode van het treinverkeer aanwezig. Mevrouw Taelman omschrijft dit als personeelsproblemen, maar eigenlijk heeft het te maken met het concentreren van het personeel in de seinhuizen. Indien de toestand ter plaatse het mogelijk maakt, wordt gezocht naar een ander middel om de sporen over te steken. Dat kan een brug of een tunnel zijn, maar evengoed een nabijgelegen overweg. Aan een overweg kunnen de reizigers in alle veiligheid de sporen oversteken omdat er signalisatie aanwezig is. In het geval van Turnhout zijn er overwegen aan beide uiteinden van de perrons. Als de treinbestuurder in een eindstation over voldoende tijd beschikt, kan het verplaatsen van de trein naar een ander spoor ook een oplossing bieden.

De nodige aanwijzingen worden aangebracht om de reizigers op de hoogte te brengen van de gewijzigde toestand.

In elk geval heeft Infrabel tot op heden nog geen klachten ontvangen over het afschaffen van de gelijkgrondse spoorovergang te Turnhout.

In het station van Geel werd de gelijkgrondse spoorovergang al in januari 2008 afgeschaft. De reizigers kunnen daar de sporen oversteken via de nabijgelegen overweg.

Mme Isabelle Durant (Ecolo). – Au conseil des ministres du 27 mars dernier, il a été décidé de créer un groupe de travail dont l’objectif est de réfléchir aux modalités pratiques pour organiser en 2010 une présidence belge qui soit la plus « durable » possible, ce dont je me réjouis évidemment. Les conclusions de ce groupe de travail seront envoyées à un groupe d’appui politique qui renverra ensuite le dossier au conseil des ministres pour validation.

Je souhaiterais obtenir quelques éclaircissements à propos des objectifs de cette présidence « durable » et des buts déjà atteints sur le plan de la réalisation, deux mois s’étant écoulés depuis le 27 mars.

Ce groupe de travail a-t-il déjà fait valider sa proposition par le conseil des ministres ?

Quels moyens seront-ils octroyés en matière de personnel, de structure et de moyens financiers, voire sur le plan législatif, pour réaliser lesdits objectifs ?

En réponse à la question d’un collègue de la Chambre, le ministre Magnette a récemment avancé la notion de « zéro émission ». J’aimerais savoir qui elle concerne : tous les participants, tous ceux qui viendront à Bruxelles, ... ?

Les voyages seront-ils compensés ? Il est à mon sens important que les déplacements en avion puissent être compensés en termes de CO2.

Quel budget est-il alloué à l’organisation durable de la présidence belge, par rapport à une « présidence ordinaire » ?

Certaines actions pourront-elles encore être mises en œuvre, car le temps presse par rapport aux initiatives déjà prises par certains SPF qui ont commencé à organiser des événements liés à cette présidence ?

M. Olivier Chastel, secrétaire d’État aux Affaires étrangères, chargé de la Préparation de la Présidence européenne, adjoint au ministre des Affaires étrangères. – Dans le contexte économique et financier actuel, la future présidence européenne de la Belgique se doit d’être économe, cohérente et de mettre en pratique les principes du développement durable.

Dès la phase de préparation de la présidence, l’attention des membres du gouvernement fédéral organisateurs d’événements durant la présidence a été attirée sur la mise en oeuvre de bonnes pratiques en matière de transport – collectif plutôt qu’individuel –, de chauffage et de climatisation, de consommation d’électricité, de matériaux utilisés pour d’éventuelles constructions temporaires, de restauration et d’hébergement.

Lors de la conclusion de contrats ou la passation de marchés publics dans ces domaines, une attention particulière sera sollicitée pour le respect des critères durables – environnementaux, sociaux et économiques – liés à ces produits et services. Le Guide des achats durables, développé par le SPP Développement durable, sera utilement consulté.

Voici mes réponses à vos questions, madame Durant.

Quel est l’état d’avancement du groupe de travail mis en place ?

Le conseil des ministres du 27 mars 2009 et le comité de concertation du 29 avril 2009 ont approuvé la décision de veiller à prendre en compte les critères de développement durable dans l’organisation de la présidence. Le conseil des ministres invite en particulier la Commission interdépartementale du développement durable à formuler une proposition d’approche globale en concertation avec les administrations fédérales et les entités fédérées.

Au sein de la Commission interdépartementale du développement durable, il a été décidé de créer un groupe de travail composé de fonctionnaires du niveau fédéral et des entités fédérées, qui développera des propositions concrètes sur l’organisation durable de cette présidence. Ces propositions concrètes seront soumises au groupe de suivi en charge de la supervision de la présidence.

Les conclusions de ce groupe étaient positives, l’idée générale étant de présenter des propositions suffisamment flexibles sur le lieu, la logistique, les transports, la communication et la sensibilisation. Des instruments destinés aux organisateurs d’événements tels qu’une Charte ou un manuel seront proposés dans les prochaines semaines au groupe de Suivi.

2. Un premier état d’avancement des travaux de ce groupe de travail a été transmis à la réunion du groupe de Suivi du 23 avril dernier que je présidais.

Ce lundi 12 mai, le SPP Développement durable a soumis un avant-projet de stratégie pour l’organisation d’une présidence durable au groupe de travail de la CIDD. L’objectif est d’examiner cet avant-projet de stratégie et de le soumettre à la prochaine réunion du groupe de Suivi qui se tiendra le mardi 26 mai prochain.

3. Dans le cadre du budget 2009, le ministre en charge du Développement durable et le SPP Développement durable ont prévu un budget pour faire appel à une expertise externe en vue de l’organisation durable de la présidence.

À cet égard, je vous invite à consulter le ministre du climat et de l’Énergie, Paul Magnette, associé de près à cet aspect de la présidence.

4. Le budget de la présidence 2010 a été estimé à 70 millions d’euros. À la différence du budget « présidence » pour l’année 2009 – qui couvre quasi exclusivement des dépenses de fonctionnement exceptionnelles induites par la préparation de la présidence –, le budget 2010 doit couvrir les coûts de réunions dont l’organisation incombe à la présidence ainsi que des services indispensables à son bon fonctionnement, par exemple des outils ICT et un système d’accréditation, ou à son rayonnement, par exemple des outils de communication ou des événements culturels majeurs.

Des propositions détaillées de répartition de l’enveloppe budgétaire estimée seront présentées par le SPF Affaires étrangères et discutées au sein du groupe de travail Budget, composé de représentants des ministres fédéraux, communautaires et régionaux. Un tableau à double entrée reprenant les dépenses obligées, les montants déterminés et leur impact par SPF sera établi et servira de base pour les négociations budgétaires qui auront lieu fin mai.

Les négociations du budget de l’année 2010 n’ont pas encore débuté. À ce stade, seules des directives relatives à l’organisation d’événements ont été lancées. Il n’y a donc pas de budget séparé alloué au seul aspect durable de l’organisation de la présidence belge.

5. Il n’est pas de mon ressort de décider du contenu politique des dossiers des différents ministres.

Le développement durable est un objectif horizontal qui concerne tous les ministres appelés à jouer un rôle dans le cadre de la présidence du Conseil de l’Union européenne.

Mme Isabelle Durant (Ecolo). – Je vous remercie de ces précisions. Beaucoup de réunions sont prévues mais je regrette, par exemple, que l’on n’ait pas décidé que tout le marché de la restauration serait un marché de proximité sous la présidence belge. Il nous faut donner un signal par des faits significatifs.

J’espère que lors des prochaines réunions, en particulier le 20 mai, on décidera de labelliser des événements tels que des circuits de proximité, un circuit de transports collectifs ou faisant appel à des véhicules peu polluants.

Mevrouw Nele Lijnen (Open Vld), rapporteur. –De datum van inwerkingtreding van de wet, die was vastgelegd op ten laatste 14 juni 2009, is niet haalbaar omdat belangrijke uitvoeringsbesluiten niet tijdig klaar geraken. Daarom heeft de commissie de datum waarop de wet uiterlijk in werking moet treden, verschoven naar 14 juni 2010.

Collega Beke betreurde dat de vele werkzaamheden die de commissie over deze problematiek heeft verricht, niet werden voortgezet door de uitvoerende macht. Hij riep de regering ook op haast te maken met de uitvoeringsbesluiten, aangezien het uitblijven ervan ons land zal worden aangerekend door de Europese Commissie.

Zelf heb ik de minister gevraagd of hij met de betrokken sector overleg heeft gepleegd over het verschuiven van deze datum. De minister antwoordde dat de sector goed werd geïnformeerd.

Mme Olga Zrihen (PS). – Il convient tout d’abord de féliciter M. Roelants du Vivier pour son initiative et tous les membres de la commission des Affaires étrangères qui ont travaillé sur ce dossier afin d’obtenir un excellent consensus. Dans une période quelque peu tendue sur les questions de santé publique – grippe porcine, certains propos sur le préservatif, épidémie de choléra au Zimbabwe et dans ses environs –, ce texte sur la promotion d’une protection sociale universelle de la santé vient à point nommé.

Tout comme l’éducation, l’accès aux soins de santé est à la base du développement économique et social d’un pays. Une société en bonne santé est une société qui avance, qui progresse et qui vit. Il est donc primordial que la politique belge de coopération au développement prenne les mesures qui s’imposent pour faciliter et augmenter l’accès aux soins dans nos pays partenaires. Malheureusement, ce problème est mondial et requiert des solutions mondiales.

Mme Olga Zrihen (PS). – Je me permets d’insister sur un sujet extrêmement important pour nous qui nous battons tous les jours contre les violences faites au femmes.

La présente proposition que nous sommes appelés à voter résulte d’un double constat. D’une part, à l’heure actuelle, ce sont 135 millions de femmes et de petites filles de par le monde qui sont touchées par des mutilations génitales. On compte ainsi chaque année 3 millions de nouveaux cas de femmes excisées. D’autre part, les mutilations génitales féminines sont considérées et reconnues depuis longtemps comme une forme de torture par l’Organisation mondiale contre la torture (OMCT).

Que l’on ne s’y trompe pas, la pratique des mutilations génitales féminines n’est pas l’apanage d’une société, d’une culture ou d’une conception philosophique ou religieuse.

En effet, si ces mutilations sont principalement pratiquées sur le continent africain, la péninsule arabique ou en Asie, elles le sont tant par les chrétiens et les musulmans que les animistes.

La présente proposition de résolution se veut donc dépourvue de toute conception ethnocentriste. D’autant plus que la Belgique n’est pas à l’abri de cette pratique.

On estime ainsi que deux cents petites filles naissent chaque année en Belgique dans une famille à risque, c’est-à-dire originaire d’un pays pratiquant l’excision ou l’infibulation. De nombreuses jeunes filles sur notre territoire sont donc en situation de danger.

En effet, les mutilations génitales entraînent de graves conséquences, qu’il s’agisse de complications immédiates comme des infections, des douleurs psychiques ou des déstructurations de l’identité ou complications obstétricales pouvant entraîner la mort de femmes enceintes lors de leur accouchement et celle de leur enfant, leur dégagement se trouvant bien souvent bloqué par la cicatrice de l’infibulation.

De plus, ces pratiques mutilatoires participent au risque accru de dissémination du virus du sida.

De toute évidence, ces problèmes ont une incidence sur le statut social de la femme.

Outre ces constats horrifiants, il en est un autre à propos duquel nous ne pouvons transiger : il s’agit de la médicalisation de ces mutilations génitales féminines !

Si, d’un premier point de vue, on pourrait concevoir l’exercice de ces pratiques dans un environnement hospitalier comme plus adapté, il convient rapidement de se poser la vraie question : la médecine a-t-elle pour vocation de mutiler des individus, de surcroît des enfants ?

En effet, vu la gravité et la multiplicité des complications médicales, de plus en plus d’interventions mutilantes ont lieu en milieu médical, ce qui d’ailleurs n’évite pas les complications.

Il importe, dès lors, de dénoncer aussi cette médicalisation des pratiques mutilatoires car elle leur donne un caractère officiel. En d’autres termes, la médicalisation tend à légitimer ces pratiques et est un moyen redoutable pour assurer leur maintien.

Bien que de nombreuses raisons soient invoquées pour justifier les mutilations génitales féminines, aucun argument n’est recevable en leur faveur. Le fait d’avoir adopté en Belgique une législation spécifique permet d’évacuer le débat du relativisme culturel.

Dès lors qu’il s’agit de torture, les conséquences, notamment juridiques, sont nombreuses. Les mutilations génitales féminines constituent une violation flagrante des droits fondamentaux de chaque femme : le droit à la vie, à la sécurité, à la liberté et à l’intégrité physique, psychologique et psychique consacré dans un grand nombre d’instruments internationaux.

La présente proposition s’inscrit dans l’esprit de ces mécanismes internationaux visant à lutter contre toute forme de discrimination dont souffrent les femmes. Elle précise davantage la résolution adoptée à l’unanimité dans cette enceinte en 2004 qui recommandait, entre autres, de « mobiliser tous les efforts afin d’éradiquer et d’interdire les mutilations sexuelles féminines dans les pays où elles se pratiquent encore, en particulier dans les pays de concentration de l’aide belge au développement ».

Toutefois, si la Belgique possède un arsenal juridique ainsi que, depuis 2001, une disposition dans notre Code pénal visant spécifiquement les mutilations génitales, aucune application concrète de ce texte n’est connue à ce jour. C’est un manquement qu’il convient de pallier.

L’objectif du présent texte est donc multiple et concerne plusieurs niveaux d’exécution. Ses principaux axes sont les suivants.

L’action prioritaire porte sur l’éducation et l’information bien évidemment à l’égard des populations et communautés concernées, des victimes, mais surtout à l’endroit des médecins, de l’ONE, des enseignants, des avocats et des magistrats.

Cette action d’éducation et d’information ne pourra être efficiente sans soutien réel aux associations.

Il convient d’adapter les outils juridiques dont dispose la Belgique. Cela suppose notamment :

- la mise en place d’un nouveau plan d’action national de lutte contre les violences, lequel serait élaboré en concertation avec les entités fédérées et étendu à l’ensemble des violences faites aux femmes ;

- la mise en œuvre de la loi belge veillant à la poursuite sur le territoire belge de tous les auteurs de mutilations génitales féminines pratiquées en Belgique ;

- l’octroi du statut de réfugié aux personnes qui subissent ou risquent de subir des actes de persécution « en raison de leur sexe ».

Enfin, sur le plan international, cette proposition de résolution appelle notamment à :

- mobiliser tant les efforts diplomatiques et politiques qu’économiques afin de mettre fin à ces pratiques dans les pays partenaires ou non de notre coopération au développement ;

- faire de la lutte contre les mutilations génitales féminines l’un des axes prioritaires de notre politique de développement ;

- soutenir les initiatives locales visant à éradiquer ces pratiques de mutilation par l’éducation et l’information des communautés concernées ;

- assurer le suivi de la ratification d’instruments internationaux, dont le Protocole de Maputo, de lutte contre les discriminations à l’encontre des femmes.

Je suis heureuse de constater que l’ensemble des personnes et experts auditionnés au sein du Comité d’avis pour l’Égalité des chances entre les femmes et les hommes ont soutenu la présente proposition de résolution. De même, l’unanimité avec laquelle cette dernière a été votée au sein de la Commission des Relations extérieures me réconforte quant à l’importance que vous consacrez à cette problématique.

J’espère que cette proposition de résolution sera accueillie positivement par l’ensemble de cette assemblée.

Nous, parlementaires, avons l’opportunité de renforcer les aspects légaux et judiciaires dans le domaine de la lutte contre les mutilations génitales féminines. Nous pouvons également accorder les moyens d’action nécessaires aux associations locales situées au sud et en Belgique.

Mevrouw Els Schelfhout (CD&V), rapporteur. –Vrouwelijke genitale verminking gebeurt niet alleen in Afrika, ver van ons bed. Het komt ook voor in Europa, en dat is erg zorgwekkend. In heel de Europese Unie is de lichamelijke en geestelijke integriteit van de persoon een grondwettelijk recht. De lichamelijke en geestelijke integriteit van vrouwen – 52% van de mensheid – moet worden geëerbiedigd.

Het aantal gevallen van vrouwelijke genitale verminking in ons land is moeilijk vast te stellen. Het aantal vrouwen afkomstig uit Afrikaanse landen dat het risico loopt op vrouwelijk genitale verminking, bedraagt ongeveer 12.415. Het aantal meisjes afkomstig uit Afrikaanse landen dat het risico loopt op vrouwelijke genitale verminking – dat is de leeftijdscategorie van nul tot veertien jaar –, bedraagt 534. Het aantal meisjes dat jaarlijks wordt geboren in een risicogezin, dat wil zeggen in een gezin afkomstig uit een land waar besnijdenis wordt toegepast, wordt op een tweehonderdtal geschat. Aandacht voor vrouwelijke genitale verminking in ons land is dus heel noodzakelijk.

De strijd tegen vrouwelijke genitale verminking kwam inmiddels op Europees niveau aan bod, maar de huidige voorzitter van de Europese commissie voor de Rechten van de vrouw achtte het niet nuttig het voorstel hierover in overweging te nemen. We hopen dat deze problematiek tijdens het Belgische voorzitterschap van de EU in 2010 hoog op de Europese agenda zal staan en dat we kunnen aansturen op een gezamenlijk beleidsplan om een einde te maken aan de genitale verminking van vrouwen in Europa en in de hele wereld.

De heer Hugo Vandenberghe (CD&V). – Uit bevindingen van de European Alliance for Access to Safe Medicines, EAASM, een onafhankelijke organisatie die zich inzet voor patiëntenveiligheid, blijkt dat meer dan zestig procent van de via het internet aangekochte geneesmiddelen nep is. Het Center for Medicines in the Public Interest in de VS schat dat in 2010 allerhande neppillen zijn verkocht voor een bedrag van 56,4 miljard euro. Dat zou een stijging betekenen van 92 procent ten opzichte van 2005.

Volgens het internationale patiëntenveiligheidsnetwerk Aegate worden ernstig zieke mensen online uitgebuit door criminelen. Ook in ons land is men zich bewust van de gevaren van online-apotheken. Geneesmiddelen die normaal gezien een doktersattest vereisen of die gepaard gaan met een hoog verslavingsrisico, worden op buitenlandse sites tegen spotprijzen aangeboden. Er is bijgevolg geen enkele controle.

Zo heeft men vastgesteld dat de enige gelijkenis tussen de online verkochte Prozac en de Prozac uit de apotheek de verpakking is. De pilletjes zelf zouden gemaakt zijn van krijt. De krijtpillen kunnen zorgen voor een placebo-effect en zijn vrij onschuldig. Toch vallen er ook dodelijke slachtoffers te betreuren. In sommige pillen zit bijvoorbeeld vier keer meer dan de toegelaten hoeveelheid van een bepaalde stof. Er zijn ook berichten van pillen gevuld met rattenvergif.

Het Hof van Justitie te Straatsburg stelde echter dat alle EU-lidstaten het internet moeten erkennen als middel om medicijnen te verkrijgen. Het is een lidstaat daarbij wel toegestaan eigen voorwaarden op te leggen. In ons land mogen alleen zonder voorschrift verkrijgbare medicijnen online verkocht worden. Bovendien mogen enkel vergunde apotheken een website openen. Patiënten kunnen dus een geneesmiddel online bestellen, maar dienen het wel in de apotheek zelf af te halen. Zo geldt er een hoge kwaliteitscontrole.

Belgen die zich tot de apotheek moeten wenden voor een probleem dat ze liever niet ter sprake brengen met een rij mensen achter zich, blijken de anonieme, vaak buitenlandse websites te verkiezen. Veel van die geneesmiddelen worden via ons land naar andere gebieden doorgesluisd. Maar ook in ons land zijn er kandidaten. Sinds mei 2008 stelde het Federaal Agentschap voor geneesmiddelen en gezondheidsproducten 1400 dossiers op van Belgische onlineshoppers.

Reeds in de plenaire vergadering van 6 november 2008 stelde ik een vraag om uitleg over deze problematiek (nr. 4-435). Toen antwoordde de minister onder meer het volgende: "Er moet zeer dringend werk worden gemaakt van internationale wetgevende initiatieven die verdachte en illegale websites voor de verkoop van geneesmiddelen een halt toeroepen. Deze wetgeving moet grensoverschrijdend toepasbaar zijn en kwaliteits- en veiligheidsstandaarden vastleggen voor verkoop op afstand en via internet." En verder: "Een degelijke voorlichting van de consument/patiënt is vanzelfsprekend een absolute prioriteit."

Graag had ik van de minister vernomen welke stappen intussen werden gedaan om de verkoop van medicijnen via het internet aan banden te leggen of op zijn minst te reglementeren?

Werd de problematiek reeds op Europees niveau besproken? Zo niet, wanneer zal dat dan gebeuren?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Mevrouw Laurette Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid beantwoordt uw eerste vraag als volgt.

In 2008 heeft het Federaal Agentschap voor geneesmiddelen en gezondheidsproducten, meer bepaald de Speciale Onderzoekseenheid, een achthonderdtal postzendingen ingehouden; de bestemmelingen ervan kregen een waarschuwing. Het onderscheppen van postzendingen vanuit het buitenland is de meest effectieve methode om de internethandel af te remmen. In sommige gevallen wordt een wereldwijd rapid alert georganiseerd.

Illegale websites die opereren vanuit België, worden direct aan banden gelegd. Nu worden in België zo goed als geen websites aangetroffen die verboden producten te koop aanbieden.

Het is echter veel moeilijker websites aan te pakken die opereren vanuit andere lidstaten en zeker websites die opereren vanuit derde landen zoals Indië en China. De lidstaten proberen op dit vlak samen te werken en de problemen te melden aan de geneesmiddelenautoriteiten. Elk jaar wordt een gezamenlijke internationale actie op het getouw gezet waarbij illegale of dubieuze websites worden aangepakt. Deze samenwerking kan echter nog sterk worden verbeterd.

Het internet is een van de prioritaire problemen die aan bod komen op internationale fora zoals de WGO, de Head of Medicines Agencies en de Raad van Europa. De Raad van Europa heeft eveneens met medewerking van België de laatste hand gelegd aan een voorstel van conventie dat waarschijnlijk volgend jaar ter ondertekening zal worden voorgelegd aan de 47 lidstaten. Deze conventie, die een penale aanpak beoogt van namaakgeneesmiddelen en aanverwante farmaceutische criminaliteit, bepaalt dat de leden de nodige wettelijke en andere maatregelen dienen te nemen als namaakgeneesmiddelen gepaard gaan met promotie en commercialisering via middelen voor massale distributie. Hier wordt impliciet het internet geviseerd. De conventie tegen cybercriminaliteit is eveneens een middel om het misbruik van het internet met betrekking tot namaakgeneesmiddelen en andere illegale producten te beteugelen.

De heer Wouter Beke (CD&V). – In de economische herstelwet van 27 maart 2009 wordt de belastingvermindering voor de isolatie van daken uitgebreid tot de isolatie van vloeren en muren.

Ik heb onlangs zelf een wetsvoorstel ingediend om ook de gevelisolatie toe te voegen aan de lijst van energiebesparende uitgaven wegens het energiebesparend karakter ervan. Afgaande op de teksten, ga ik er te goeder trouw van uit dat ook de gevelisolatie voor die belastingvermindering in aanmerking komt. Die interpretatie beantwoordt immers ook aan een teleologische interpretatie van de wetsbepalingen. Dezelfde doelstelling wordt immers bereikt, namelijk energiebesparing.

Ik zou graag zeker weten of mijn wetsvoorstel desgevallend niet meer relevant is.

Kan de minister bevestigen dat met de economische herstelwet voortaan ook de gevelisolatie onder het toepassingsgebied van de belastingvermindering voor de energiebesparende maatregelen valt?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van vice-eersteminister Reynders.

De uitgaven die in 2009 en 2010 worden gedaan voor de isolatie van de gevel van een woning vallen inderdaad onder het toepassingsgebied van de belastingvermindering voor energiebesparende uitgaven. Het koninklijk besluit dat de technische normen bepaalt waaraan die isolatie moet voldoen, zal binnenkort worden getroffen.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – Op 29 januari heb ik hier een vraag gesteld over het Brevet Acute Geneeskunde (BAG). Artsen die dit brevet halen, worden ingezet op de spoeddienst en vervullen een heel belangrijke rol in de poortfunctie van de spoeddiensten.

Ik citeer even uit het antwoord dat mevrouw Onkelinx toen heeft gegeven: "Artikel 6, §3, van hoofdstuk V, Criteria voor de erkenning van de stagediensten, bepaalt dat het brevet in de acute geneeskunde na 1 januari 2008 niet meer wordt toegekend, behalve aan de erkende huisartsen en de artsen die niet als huisarts erkend zijn, op voorwaarde dat ze vóór die datum aan de opleiding zijn begonnen."

Dit komt de facto neer op een afschaffing van de opleiding. Vermits ook de instroom in langdurige opleidingen tot urgentiearts te klein is, waarschuwde ik toen al voor een tekort aan spoedartsen, zoals blijkt uit de volgende passage van mijn repliek: "Ik ben niet tevreden met de visie van de minister en vrees dat we binnen de kortste keren met een tekort op de spoeddiensten zullen worden geconfronteerd. Niet iedere arts die zich begint te specialiseren heeft belangstelling voor de supergespecialiseerde opleiding spoedarts. Ik voorspel hier nu al dat men over enkele jaren plots zal vaststellen dat de spoeddiensten niet meer georganiseerd zullen kunnen worden wegens een tekort aan gekwalificeerde artsen die met spoedeisende hulp kunnen omgaan."

Mijn voorspelling lijkt uit te komen, want op 29 april trok de beroepsvereniging voor spoedartsen, BECEP, aan de alarmbel. De beroepsorganisatie stelt dat een tekort van 1400 artsen dreigt. BECEP legt daarmee de vinger op de wonde en vertelt exact hetzelfde als ik enkele weken geleden.

Ondertussen lees ik in een document van de Nationale Raad voor Dringende Geneeskundige Hulpverlening dat het brevet in Vlaanderen niet meer zal worden uitgereikt. In Wallonië zal het echter wel nog worden uitgereikt aan huisartsen.

De herinvoering van het Brevet Acute Geneeskunde kan een oplossing zijn. Ik ben niet de enige die dit vraagt. De hele sector is vragende partij. Heel wat jonge medici, die mij contacteren, zijn vragende partij. Pas afgestudeerde artsen kunnen door hun functie als gebrevetteerde spoedarts namelijk een pak ervaring opdoen, stressbestendigheid verwerven en een aardige cent verdienen als ze bijvoorbeeld wat later als huisarts aan de slag gaan.

Waarom wordt het BAG in stand gehouden in Wallonië? Is dat werkelijk zo of heeft de beroepsvereniging me verkeerd ingelicht? Als dit brevet nog behaald kan worden in Wallonië, waarom dan niet in Vlaanderen? Hoe verklaart de minister dat?

In de veronderstelling dat de minister geen brevetten voor het hele grondgebied meer zal uitreiken, hoe denkt ze dan een mogelijk tekort op te vangen? Wie zal de poortfunctie in de spoeddienst opvangen, wetende dat de huisartsenwachtposten er niet voor zorgen dat er spectaculair veel minder patiënten naar de spoed komen?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

Ik herinner aan wat ik in januari 2009 heb gezegd.

In hoofdstuk V, criteria voor de erkenning van de stagediensten, artikel 6, § 3, staat dat het brevet acute geneeskunde (BAG) vanaf 1 januari 2008 alleen nog verleend wordt aan erkende huisartsen en aan artsen die niet als huisartsen zijn erkend, op voorwaarde dat ze vóór die datum aan hun opleiding zijn begonnen.

Dat betekent dus dat het brevet acute geneeskunde verdwijnt of dat de BAG-opleiding wordt afgeschaft. Die blijft toegankelijk voor de artsen die aan voormelde criteria voldoen, voor zover de opleiding door de universiteiten wordt verzekerd. De beslissing om een BAG-opleiding te geven, hangt af van de universiteiten en dus van de Gemeenschappen.

Het blijkt echter dat de Vlaamse universiteiten, om een meer homogene opleiding van de spoedartsen te garanderen en om geen spoedartsen meer op te leiden uit de quota van de huisartsen, besloten hebben om geen BAG-opleiding meer voor te stellen.

De Franstalige universiteiten gaan wel door met de BAG-opleiding voor de erkende huisartsen die hun competenties willen verhogen bij de opvang van acute gevallen.

In verband met het tekort aan spoedartsen, nam ik al een aantal maatregelen:

Ik heb vorig jaar, in het kader van de numerus clausus, een quotum voorgesteld voor de opleiding van minimum vijf specialisten in dringende geneeskundige hulpverlening (DGH) per jaar. Ik heb ook een besluit laten publiceren dat voor een periode van 4 jaar de overgangsmaatregelen verlengt die het de andere specialisten of kandidaat-specialisten mogelijk maken de permanenties bij de spoeddiensten te verzorgen.

Ik heb de Planningcommissie gevraagd een analyse te maken van de problematiek betreffende het tekort aan spoedartsen en aanbevelingen te formuleren. De werkgroep "Artsen" van de Commissie heeft het dossier bekeken tijdens haar vergadering van 7 april 2009 en meer bepaald het advies dat de Nationale Raad voor Dringende Geneeskundige Hulpverlening hierover recentelijk heeft gegeven. Ook dokter Stroobants was op die vergadering uitgenodigd.

De conclusies van de werkgroep zullen worden bekrachtigd in de plenaire zitting van de Planningcommissie begin juni en zullen daarna aan mij worden overhandigd.

De heer Louis Ide (Onafhankelijke). – De CM hebben bij de Controledienst een klacht ingediend tegen het Vlaams Neutraal Ziekenfonds. Iedereen die zich benadeeld voelt, heeft uiteraard het recht een klacht in te dienen, maar de reden die de CM aanhalen, is toch wel erg vergezocht.

In een artikel in het tijdschrift Objectief Gezondheid, een uitgave van het Vlaams Neutraal Ziekenfonds, wordt een advertentie afgesloten met volgende zin: "…wij vergeten deze steun zeker niet!". De CM beschouwen dat als bedrieglijke reclame. De boete kan oplopen tot 12.500 euro.

De slotzin was volgens het betrokken ziekenfonds alleen bedoeld om zijn leden te danken en hield absoluut geen belofte in tot enig financieel of materieel voordeel. Ik heb dat geverifieerd en zag zelf ook geen graten in de formulering. Ook de vermelding dat het ziekenfonds "het snelst groeiende ziekenfonds van Vlaanderen" is, zou strafbaar zijn, omdat het over vergelijkende reclame zou gaan.

Vindt de minister dat geen semantische discussie? Vindt zij niet dat de CM hier spijkers op laag water zoeken? Zijn de CM wellicht gefrustreerd dat de onafhankelijke ziekenfondsen langzaam maar zeker de CM als grootste ziekenfonds naar de kroon steken?

Vindt de minister ook niet dat er belangrijker onderwerpen zijn waarover de ziekenfondsen zich zouden moeten bezinnen dan het aanbieden van vakanties of saunabeurten?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van minister Onkelinx.

Gelet op bepaalde problemen in de sector van de ziekenfondsen werden in de wet van 6 augustus 1990 betreffende de ziekenfondsen en de landsbonden van ziekenfondsen bepalingen ingevoegd om te vermijden dat ziekenfondsen leden van elkaar zouden losweken door het gebruik van ongeoorloofde praktijken zoals de toekenning van mutatiepremies en het voeren van vergelijkende en bedrieglijke reclame.

Voornoemde wet bepaalt dat elkeen bij de Controledienst voor de ziekenfondsen klacht kan indienen met betrekking tot inbreuken op de wet en dat deze dienst de klachten moet behandelen. Gelet op het feit dat de Controledienst echter steeds vaker wordt geconfronteerd met onbeduidende klachten, waardoor hij minder tijd kan besteden aan zijn hoofdopdrachten, heeft hij de ziekenfondsen meermaals gevraagd om, vooraleer een klacht in te dienen bij de Controledienst, binnen de sector zelf naar een oplossing te zoeken.

In de schoot van het Nationaal Intermutualistisch College werd een verzoeningscommissie opgericht om bij minder belangrijkere inbreuken tot een minnelijke schikking binnen de sector te komen. Dat belet evenwel niet dat indien de Controledienst op de hoogte is van praktijken die de rechten van de leden schenden, zoals in het geval van bedrieglijke reclame, hij zelf kan optreden.

Mme Dominique Tilmans (MR). –M. Brotchi et moi sommes particulièrement préoccupés par le cadastre des médecins généralistes et son utilisation en vue de l’adaptation optimale du numerus clausus.

Les quotas INAMI sont appliqués aux médecins depuis 1996 ; un cadastre médical est réclamé depuis de très nombreuses années. La première partie de ce cadastre, consacrée aux médecins généralistes, vient de sortir ; la deuxième partie, qui portera sur la situation des médecins spécialistes, est prévue pour la fin de l’année.

Le cadastre des médecins généralistes relève que sur les 15.118 médecins généralistes recensés en Belgique, seuls 61 % satisfont aux quatre critères indicateurs d’une activité réelle. Selon l’INAMI, seuls 30 % sont actifs à temps plein. Ce chiffre est vraiment inquiétant. Cette situation préfigure une grave pénurie de médecins généralistes d’ici dix ans.

À l’heure actuelle, les médecins généralistes faisant partie des 39 % considérés comme étant inactifs n’ont pas encore fait part des raisons justifiant leur inactivité.

Il nous faut impérativement planifier au mieux l’offre de la force de travail dans les soins de santé, non seulement des généralistes, mais aussi des spécialistes. Une telle planification nous permettrait d’adapter les quotas de médecins de façon optimale afin d’éviter une détérioration de la qualité et de l’accessibilité aux soins de santé.

Alors que les quotas sont appliqués depuis 1996, pourquoi a-t-il fallu attendre aussi longtemps pour obtenir le cadastre ? Comment la commission de planification pouvait-elle fonctionner adéquatement sans ces chiffres ?

La ministre a dit que le cadastre était incomplet. Hormis les données relatives aux spécialistes, quelles sont les informations manquantes ? Quand pouvons nous espérer les obtenir ?

La ministre compte envoyer un questionnaire aux médecins généralistes inactifs. Quand pourrons-nous prendre connaissance des réponses ? A-t-elle l’intention de se baser sur ces informations pour s’atteler à la cause principale de la pénurie de médecins généralistes, à savoir le manque d’attractivité de la profession ?

À partir des données déjà en notre possession, quelle serait la meilleure façon de déterminer les quotas de médecins ? Ne faudrait-il pas planifier les quotas à long terme, sur dix, voire sur vingt ans, ou à tout le moins planifier des marges annuelles d’adaptation ?

M. Etienne Schouppe, secrétaire d’État à la Mobilité, adjoint au premier ministre. – Je vous lis la réponse de la ministre Onkelinx.

Les résultats – récemment publiés – du cadastre des médecins généralistes apportent de nombreuses informations qui seront prochainement analysées par la Commission de planification. On constate en particulier que 39 % des généralistes agréés ne répondent pas à quatre critères légaux, à savoir un minimum de 500 contacts par an, la participation au service de garde, la tenue de dossiers médicaux globaux et l’accréditation.

Afin d’affiner l’analyse, j’ai effectivement demandé une enquête personnalisée auprès des 6 000 généralistes ne répondant pas à ces quatre critères. Le questionnaire qui leur sera envoyé tentera de préciser l’ensemble de leurs activités professionnelles et les raisons les ayant amenés à ne pas remplir un ou plusieurs des quatre critères. Des questions porteront par conséquent sur les autres activités professionnelles exercées, sur l’aspect temporaire ou définitif de la non-activité ou de l’activité partielle actuelle, sur la participation au service de garde ou encore sur les raisons de la non-accréditation.

Les résultats actuels confirment que notre première ligne comprend moins de 10 000 médecins à temps plein actifs, que 3 000 d’entre eux ont plus de 65 ans et que l’activité chute de manière fort significative au-delà de cet âge.

Le cadastre montre également l’importance des différences régionales en matière de densité médicale.

J’attends dès lors l’analyse et les propositions de la Commission de planification, qui se réunira à la mi-juin.

La planification porte par ailleurs toujours sur le long terme. Pour rappel, les quotas et le système de lissage sont fixés jusque 2018.

En ce qui concerne les autres spécialités, un questionnaire individuel devrait permettre de compléter le cadastre proprement dit avant la fin de cette année. Des études concernant certaines spécialités en difficulté, comme la médecine d’urgence ou la gériatrie, sont également analysées par la Commission de planification et pourraient très prochainement aboutir à des mesures spécifiques.

Mme Dominique Tilmans (MR). – Je constate que Mme la ministre ne répond pas à plusieurs de mes questions dont je précise, par ailleurs, qu’elles ont été rédigées en commun avec mon collègue Jacques Brotchi.

Nous interrogions notamment Mme la ministre sur l’application du cadastre. On nous parle d’un lissage jusqu’en 2018. Certes, mais comment une commission de planification peut-elle correctement fonctionner sans disposer des bons chiffres et sans connaître le nombre de médecins réellement en fonction ?

Mme la ministre ne nous dit pas non plus quand nous pouvons espérer obtenir les prochaines informations relatives aux spécialistes. Elle ne répond pas davantage sur le retard annoncé.

Je lui demandais également si elle comptait utiliser ces informations et s’atteler à la source principale. Sa réponse consiste à énumérer ce qui a déjà été fait mais n’aborde aucune action concrète, notamment dans les zones rurales. Il est toutefois prévu que nous la rencontrions à ce sujet.

Une dernière question reste également sans réponse : quelle est la meilleure façon de déterminer les quotas des médecins pour une adaptation optimale du numerus clausus?

De heer Patrik Vankrunkelsven (Open Vld). –In Turkije werden onlangs verkiezingen gehouden. De Koerdische DTP-partij verdubbelde ongeveer haar aantal burgemeesters. Meer dan ooit werpt de DTP zich op als een democratische partij die de belangen van de Koerden wenst te verdedigen, op een niet gewelddadige manier en volgens de principes van politiek overleg.

Desondanks stellen we vast dat de Turkse overheid honderden leden van de DTP opsluit, waaronder tientallen leden van het centrale bureau van de partij. Overigens is de DTP ook in het Turkse parlement vertegenwoordigd.

Wil de minister een initiatief nemen waarbij hij de Turkse overheid oproept maatregelen te nemen om de willekeurige aanhouding van leden van de DTP te doen ophouden?

Wil hij een initiatief nemen om de Turkse overheid te vragen de arrestaties zo snel mogelijk op te heffen en de mensen vrij te laten?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van minister De Gucht.

De bezorgdheid over de houding van de Turkse autoriteiten en van de Turkse justitie ten opzichte van de DTP is gegrond. Er is in de eerste plaats de rechtszaak die in 2007 voor het Grondwettelijk Hof ingesteld werd tegen de DTP en waarin de openbare aanklager de opheffing van de partij vraagt. Die rechtszaak is lopende. Daarnaast werd na de gemeenteraadsverkiezingen in april jongtsleden een grootscheepse actie gelanceerd tegen meer dan 700 DTP-activisten en politici die worden verdacht van vermeende publieke steun aan of sympathie voor de separatistische PKK. Volgens de informatie die onze ambassade te Ankara van parlementaire vertegenwoordigers van de DTP mocht ontvangen, werden strafrechtelijke procedures opgestart tegen bijna 250 DTP-activisten.

De Europese Commissie en de EU-lidstaten volgen beide evoluties met grote bezorgdheid, maar uiteraard ook met respect voor de Turkse rechtsgang. Onze ambassade te Ankara volgt de evolutie van nabij en staat in nauw contact zowel met de autoriteiten als met de DTP.

Dan kom ik bij het standpunt van de Europese Unie met betrekking tot de kwestie van de rechten van de minderheden in Turkije en de impact daarvan op het toetredingsproces van Turkije tot de EU. De Turkse constitutionele orde bepaalt dat alle Turkse staatsburgers dezelfde gelijke rechten genieten en weigert een onderscheid te maken tussen meerderheid en minderheden. Die basisstelling mag Turkije niet beletten — in overeenstemming met Europese standaarden - specifieke rechten toe te kennen aan bepaalde Turkse burgers op basis van hun etnische afkomst, godsdienst of taal zodat zij hun identiteit kunnen bewaren.

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Artikel 75 van de Overeenkomst ter uitvoering van het Schengenakkoord bepaalt dat de reizigers binnen de Schengenzone niet in het bezit mogen zijn van verdovende middelen noch van psychotropische substanties, tenzij dat nodig is omwille van een medische behandeling en de reiziger een voorschrift kan voorleggen dat uitgereikt werd of gelegaliseerd is door de bevoegde autoriteit van de staat van ingezetenschap. Overeenkomstig paragraaf 2 van dit artikel werd er een standaardformulier opgesteld.

De heer Pol Van Den Driessche (CD&V). – In kringen van de federale gerechtelijk politie is enige beroering ontstaan over een vermeende wijziging in de berekening van het pensioen.

Een volledige loopbaan in deze dienst beslaat 37,5 jaar. Concreet wordt het pensioen nu berekend op de gemiddelde wedde van de laatste 5 jaar. Dat zou binnen afzienbare tijd worden gewijzigd in een berekening op het gemiddelde van de volledige loopbaan. Indien deze berekeningswijze effectief wordt ingevoerd, dan kan dat voor heel wat leden van de federale gerechtelijke politie een aanzienlijke daling van hun pensioen betekenen.

Is men van plan de berekeningswijze van het pensioen voor de leden van de gerechtelijke politie te wijzigen? Zo ja, waarin bestaat die wijziging? Wanneer wordt ze eventueel ingevoerd? De datum van inwerkingtreding heeft immers verregaande gevolgen voor de mensen die plannen om binnenkort met pensioen te gaan.

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – Ik lees het antwoord van minister Vanackere.

De toekenning en de berekening van de pensioenen van de geïntegreerde politie, waarvan de gerechtelijke politie deel uitmaakt, worden geregeld door de wet van 30 maart 2001 betreffende het pensioen van het personeel van de politiediensten en hun rechthebbenden. Onder voorbehoud van een beperkt aantal bijzondere bepalingen van deze wet, genieten de personeelsleden van de politie die een vaste of een door of krachtens de wet daarmee gelijkgestelde benoeming hebben verkregen, identiek dezelfde rustpensioenregeling als de ambtenaren. Dit betekent dat, overeenkomstig de basiswet van 21 juli 1844 op de burgerlijke en kerkelijke pensioenen, het rustpensioen wordt berekend aan de hand van een loopbaanbreuk voor elk jaar dienst van de gemiddelde wedde van de laatste vijf jaar van de loopbaan.

De bijzondere afwijkende bepalingen in de wet van 30 maart 2001 betreffen vooral de loopbaanbreuk en enkele preferentiële pensioenleeftijden die afwijken van het algemene ambtenarenregime. Zo wordt voor de bepaling van de rustpensioenen elk jaar doorgebracht in dienstactiviteit in de hoedanigheid van politieambtenaar of hulpagent van politie van het operationeel kader aangerekend naar rata van 1/50 van de gemiddelde wedde. De verwijzing naar 37,5 jaar om een maximumpensioen van 75% van de gemiddelde wedde te verkrijgen vloeit daar trouwens rechtstreeks uit voort: 50 x 75% = 37,5. Bij de overige personeelsleden wordt de algemene ambtenarenregeling van 1/60 per dienstjaar toegepast.

De heer Pol Van Den Driessche (CD&V). – Ik verneem dat de DIV, die de nummerplaten uitreikt, de jongste jaren een significante stijging van het aantal gestolen nummerplaten vaststelt.

In 2003 schrapte de DIV 11.750 nummerplaten wegens diefstal. In 2007 was dit aantal al opgelopen tot 27.510 en in de eerste negen maanden van 2008 zat men reeds aan 25.066 geschrapte kentekens of een gemiddelde van 75 per dag! Men kan vrezen dat 2008 zal eindigen met 30.000 gestolen nummerplaten. Hierin zitten zowel de nummerplaten die van een auto worden losgeschroefd als de nummerplaten die bij diefstal van een auto verdwijnen.

Vooral het aantal nummerplaten dat gestolen wordt door ze van een voertuig los te schroeven, blijkt te stijgen. Deze nummerplaten worden op andere wagens, meestal van hetzelfde merk en dezelfde kleur bevestigd. Zo pleegt men fraude met verzekeringen en verkeersovertredingen, maar ook bij criminele feiten wordt meer en meer gebruik gemaakt van gestolen nummerplaten.

Kan de staatssecretaris deze gegevens bevestigen?

Overweegt hij de invoering van maatregelen die het losdraaien en of verwijderen van autonummerplaten bemoeilijken?

De heer Etienne Schouppe, staatssecretaris voor Mobiliteit, toegevoegd aan de eerste minister. – De door de heer Van Den Driessche geciteerde cijfers zijn correct. Toch moet opgemerkt worden dat het zowel gaat om verloren als gestolen nummerplaten, waarbij wij niet kunnen uitmaken of het gaat om diefstal of verlies.

Bij diefstal of verlies van een nummerplaat dient de titularis hiervan onmiddellijk aangifte te doen bij de politie, waarna de betrokken plaat onmiddellijk wordt geseind. Dat leidt bij de DIV automatisch en onmiddellijk tot de schrapping van de kentekenplaat uit het repertorium. Vanaf dat ogenblik kan de houder van de nummerplaat die werd gestolen of verloren is, in principe niet meer aansprakelijk worden gesteld voor eventuele misbruiken die met die nummerplaat zouden gebeuren, tenzij hij natuurlijk frauduleuze aangifte doet. De gestolen of verloren nummerplaat zal om veiligheidsredenen nooit meer kunnen worden ingeschreven, zelfs wanneer die later wordt teruggevonden. Deze maatregelen werden genomen ter bescherming van de burger, aangezien die onmogelijk kan weten welke eventuele feiten er gepleegd worden met deze nummerplaat.

Ik neem nota van de suggestie van de heer Van Den Driessche over het vastmaken van de nummerplaat, bijvoorbeeld door het gebruik van speciale bouten, antidiefstalhouders of zelfklevende banden. Aangezien ik volgend jaar tijdens het Belgische voorzitterschap wil voorstellen de Europese nummerplaat in te voeren, kunnen die suggesties meegenomen worden in de meer technische besprekingen over het model en de uitvoering van de nummerplaat zelf.

De voorzitter. – De agenda van deze vergadering is afgewerkt.

De volgende vergadering vindt plaats 28 mei om 15 uur.

M. le président. – L’ordre du jour de la présente séance est ainsi épuisé.

La prochaine séance aura lieu le 28 mai à 15 h.