|
5-93COM
|
5-93COM
|
|
Sénat de Belgique
|
Belgische Senaat
|
|
Session ordinaire 2010-2011
|
Gewone Zitting 2010-2011
|
|
Commission
des Affaires sociales
|
Commissie
voor de Sociale Aangelegenheden
|
|
Mardi 12 juillet 2011
|
Dinsdag 12 juli 2011
|
|
Séance de l’après-midi
|
Namiddagvergadering
|
|
|
|
|
Annales
|
Handelingen
|
|
|
|
|
Sommaire
|
Inhoudsopgave
|
|
Demande
d’explications de Mme Cindy Franssen à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la communication relative à l’allocation pour
l’aide aux personnes âgées» (nº 5-1140)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux au secrétaire d’État
à l’Intégration sociale et à la Lutte contre la pauvreté
sur «l’extension des droits sociaux fondamentaux au droit à
l’eau et à l’énergie» (nº 5-932)
Demande
d’explications de Mme Cécile Thibaut au secrétaire
d’État à l’Intégration sociale et à la Lutte contre la
pauvreté sur «la politique de l’accueil des réfugiés en
province de Luxembourg» (nº 5-1180)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «Beliris et la rénovation de la gare du Midi»
(nº 5-1151)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la grande imprécision de l’octroi du titre
professionnel d’aide-soignant» (nº 5-1199)
Demande
d’explications de M. Jacques Brotchi à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les mesures de sensibilisation qu’entend adopter
le gouvernement face au développement de la résistance aux
antimicrobiens» (nº 5-1129)
Demande
d’explications de M. Jacques Brotchi à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la juste compensation des frais liés aux dons
d’organe par un donneur vivant» (nº 5-1181)
Demande
d’explications de M. Gérard Deprez à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la présence de parabènes dans de nombreux
médicaments» (nº 5-1059)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les économies dans le secteur de la biologie
clinique» (nº 5-1098)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la qualité au sein des hôpitaux, l’accréditation
et le rôle des hôpitaux universitaires» (nº 5-1100)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les coûts liés à la consultance préalable à
un audit de la qualité des laboratoires cliniques» (nº 5-1101)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la reprise de laboratoires hospitaliers
universitaires par des laboratoires privés» (nº 5-1107)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les médicaments Ipilimumab et BRAF» (nº 5-1145)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les centres de cardiologie B1, B2 et B3»
(nº 5-1196)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «le caractère obligatoire de l’assurance
complémentaire soins de santé et les conséquences pour les
petites mutuelles» (nº 5-1200)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Cindy Franssen aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de communicatie bij de tegemoetkoming voor
hulp aan bejaarden» (nr. 5-1140)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en
Armoedebestrijding over «de uitbreiding van de sociale
grondrechten met het recht op water en energie» (nr. 5-932)
Vraag
om uitleg van mevrouw Cécile Thibaut aan de
staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en
Armoedebestrijding over «het beleid inzake de opvang van
vluchtelingen in de provincie Luxemburg» (nr. 5-1180)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «Beliris en de renovatie van het
Zuidstation» (nr. 5-1151)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de grote onduidelijkheid over het
toekennen van de beroepstitel zorgkundige» (nr. 5-1199)
Vraag
om uitleg van de heer Jacques Brotchi aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de sensibiliseringsmaatregelen die de
regering wil nemen met betrekking tot de resistentie tegen
antibiotica» (nr. 5-1129)
Vraag
om uitleg van de heer Jacques Brotchi aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de correcte vergoeding van de kosten
verbonden aan een orgaandonatie door een levende donor»
(nr. 5-1181)
Vraag
om uitleg van de heer Gérard Deprez aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de aanwezigheid van parabenen in vele
geneesmiddelen» (nr. 5-1059)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de besparingen in de sector van klinische
biologie» (nr. 5-1098)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de kwaliteit in de ziekenhuizen, de
accreditatie en de rol van universitaire ziekenhuizen»
(nr. 5-1100)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de kosten verbonden aan consultancy
voorafgaande aan een audit uitgevoerd op de kwaliteit van
klinische laboratoria» (nr. 5-1101)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de overname van universitaire
ziekenhuislaboratoria door private laboratoria» (nr. 5-1107)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de geneesmiddelen Ipilimumab en BRAF»
(nr. 5-1145)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «B1-, B2- en B3-centra voor cardiologie»
(nr. 5-1196)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het verplicht maken van de aanvullende
zorgverzekering en de gevolgen voor de kleinere ziekenfondsen»
(nr. 5-1200)
|
|
Présidence
de M. Rik Torfs
(La
séance est ouverte à 13 h 50.)
|
Voorzitter:
de heer Rik Torfs
(De
vergadering wordt geopend om 13.50 uur.)
|
|
Demande
d’explications de Mme Cindy Franssen à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la communication relative à l’allocation pour
l’aide aux personnes âgées» (nº 5-1140)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Cindy Franssen aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de communicatie bij de tegemoetkoming voor
hulp aan bejaarden» (nr. 5-1140)
|
|
M. le
président. – M. Jean-Marc Delizée, secrétaire
d’État aux Affaires sociales, chargé des Personnes
handicapées, répondra.
|
De
voorzitter. – De heer Jean-Marc Delizée,
staatssecretaris voor Sociale Zaken, belast met Personen met een
handicap, antwoordt.
|
|
Mme Cindy
Franssen (CD&V). – L’allocation pour l’aide aux
personnes âgées est accordée à la personne handicapée de 65
ans ou plus qui, en raison de la réduction de son autonomie,
doit supporter des frais supplémentaires.
Pour
cette allocation d’aide aux personnes âgées (APA), on examine
dans quelle mesure l’autonomie de l’intéressé est réduite.
Six critères interviennent. Il faut atteindre au moins 7 points
sur une échelle de 18 pour pouvoir obtenir l’allocation, après
avoir complété le dossier administratif. L’intéressé reçoit
aussi une attestation qui lui permet de bénéficier de mesures
sociales et fiscales particulières, lesquelles dépendent de
conditions telles que les revenus, l’âge, la situation
familiale, …
Dans
sa communication sur l’APA, la Direction générale Personnes
handicapées renvoie, pour des informations additionnelles sur
ces mesures sociales et fiscales, vers d’autres sites, entre
autres de la commune et de la mutuelle ainsi que du SPF Sécurité
sociale.
Le
site www.handiweb.be permet aussi de retrouver les prestations
auxquelles on a droit et sous quelles conditions. On ne peut
accéder à ces informations qu’avec l’eID de l’intéressé
ou de son représentant légal. Ces canaux risquent de ne pas
suffire pour une personne dont la réduction de l’autonomie a
été établie, car la fracture numérique se fait nettement
sentir chez les aînés.
De
quelle manière la communication avec les ayants droit tient-elle
compte de la fracture numérique ?
Est-il
possible de joindre à l’attestation une copie de l’aperçu
des mesures sociales et fiscales ? La ministre est-elle
prête à joindre cet aperçu à la notification ?
Après
la notification, combien de personnes obtiennent des informations
sur les avantages sociaux ou fiscaux par le biais du call center
du SPF Sécurité sociale ? Quelle durée d’attente
moyenne compte-t-on pour la réponse à un appel au call center ?
Après
la notification, combien de personnes s’informent-elles auprès
du service social de la Direction générale Personnes
handicapées du SPF Sécurité sociale ?
Comment
informe-t-on et implique-t-on les administrations locales et les
mutuelles à ce sujet ?
|
Mevrouw Cindy
Franssen (CD&V). – De tegemoetkoming voor hulp aan
bejaarden wordt toegekend aan personen met een handicap van 65
jaar of ouder die door hun verminderde zelfredzaamheid te maken
krijgen met bijkomende kosten.
Voor de
tegemoetkoming voor hulp aan bejaarden (THAB) wordt nagegaan in
welke mate iemands zelfredzaamheid is verminderd. Dit gebeurt op
basis van zes criteria. Om in aanmerking te komen voor de
tegemoetkoming, dient men minstens 7 punten op een schaal van 18
te halen. De personen die bij de medische evaluatie dit minimum
halen, krijgen na vervollediging van het administratieve dossier
een tegemoetkoming. Daarnaast ontvangen ze ook een attest dat ze
kunnen gebruiken om te genieten van bijzondere sociale en/of
fiscale maatregelen. Deze maatregelen zijn afhankelijk van
bijkomende voorwaarden, zoals het inkomen, de leeftijd, de
gezinstoestand, …
In de
communicatie over de THAB verwijst de Directie-generaal Personen
met een handicap voor meer info over de fiscale en/of sociale
maatregelen naar een aantal websites, onder andere van de
gemeente en mutualiteit, de FOD Sociale Zekerheid, …
Ook via de
website www.handiweb.be kan men terugvinden op welke
voorzieningen men recht heeft en aan welke voorwaarden men moet
voldoen. De informatie is enkel toegankelijk met de eID van de
betrokkene of een wettelijk vertegenwoordiger. Voor mensen bij
wie duidelijk een vermindering van de zelfredzaamheid is
vastgesteld, voldoen deze informatiekanalen mogelijk niet. De
digitale kloof is immers prominent aanwezig bij de oudere
generaties.
Op welke
manier wordt er in de communicatie met de rechthebbenden rekening
gehouden met de digitale kloof?
Is het
mogelijk een kopie van het overzicht van de fiscale en/of sociale
maatregelen bij te voegen bij het attest dat wordt uitgereikt? Is
de minister bereid dit overzicht bij de kennisgeving te voegen?
Hoeveel
personen winnen, na de kennisgeving, informatie in over de
fiscale en/of sociale voordelen via het callcenter van de FOD
Sociale Zekerheid? Wat is de gemiddelde wachttijd voor het
beantwoorden van een oproep in het callcenter?
Hoeveel
personen informeren, na de kennisgeving, bij de sociale dienst
van de FOD Sociale Zekerheid, Directie-generaal Personen met een
handicap?
Hoe worden
de lokale besturen en mutualiteiten betrokken bij en geïnformeerd
over de fiscale en/of sociale voordelen?
|
|
M. Jean-Marc
Delizée, secrétaire d’État aux Affaires sociales, chargé
des Personnes handicapées. – Ces dernières années, la
Direction générale Personnes handicapées (DGPH) a connu des
changements profonds. Dans l’intérêt des citoyens, le service
a été informatisé. La Direction générale essaie d’améliorer
son accessibilité.
Les
canaux digitaux proposés par la DGPH constituent une source
supplémentaire d’information, sans que les autres soient pour
autant négligés. C’est ainsi que, grâce à l’extension du
service social, le nombre de visiteurs a augmenté de quelque
37 000 en 2007 à plus de 48 000 en 2010.
Handiweb
a été développé en collaboration avec des groupes
d’utilisateurs qui l’ont testé sur les plans de la
convivialité et de la lisibilité. Après sa mise en ligne,
l’application a encore été fait l’objet de tests par la
« Katholieke Hogeschool » de Geel, qui ont encore
permis quelques améliorations.
L’attestation
générale est en cours de révision. Celle-ci tient compte des
réactions des personnes handicapées et des organisations au
modèle proposé en 2010. À la nouvelle version sera annexé un
aperçu des mesures sociales et fiscales pour lesquelles le
service transmet électroniquement les données à l’institution
qui les octroie, par exemple le SPF Finances.
Lors
d’appels au call center, on ne demande des informations
complémentaires sur une attestation déjà obtenue que dans 2,1%
des cas.
Depuis
la mise en service du numéro vert le 1er mars 2010,
le call center répond à 30% des appels dans la minute ;
pour 15% de ceux-ci, la durée d’attente se situe entre 1 et 3
minutes ; dans 25% des cas, la réponse se fait attendre de
4 à 9 minutes, alors que la durée excède 9 minutes pour 29%
des appels. On compte plus de 700 000 appels annuels,
chiffre effectivement impressionnant.
En
2010, 48 422 visiteurs se sont présentés au service
social. Mon administration ne dispose pas de statistiques sur le
type de questions posées durant les entretiens.
C’est
d’abord par une attestation papier que le demandeur est informé
des mesures sociales, fiscales et tarifaires. Il y a aussi des
échanges électroniques de données avec d’autres
institutions, comme les mutuelles, l’ONP et beaucoup d’autres.
Je transmettrai à la sénatrice Franssen une liste des mesures
pour lesquelles une attestation électronique peut être
demandée, le contenu de celle-ci et l’organisme auquel elle
est envoyée.
|
De heer Jean-Marc
Delizée, staatssecretaris voor Sociale Zaken, belast met
Personen met een handicap. – De Directie-generaal Personen met
een handicap (DGPH) heeft de jongste jaren grote veranderingen
ondergaan. De dienstverlening werd uitsluitend geïnformatiseerd
in het belang van de burgers. De Directie-generaal streeft in
haar communicatie naar een zo groot mogelijke toegankelijkheid.
De digitale
kanalen die door de DGPH worden aangeboden, zijn een extra bron
van informatie. Dit betekent geenszins dat de andere kanalen
worden afgebouwd, integendeel. Door de uitbouw van de sociale
dienst bijvoorbeeld is het aantal bezoekers gestegen van ongeveer
37 000 in 2007 tot meer dan 48 000 in 2010.
Voor de
ontwikkeling van Handiweb werd samengewerkt met gebruikersgroepen
die de applicatie uitgebreid getest hebben op
gebruiksvriendelijkheid en leesbaarheid. Na de ingebruikname van
de applicatie werd een bijkomende test uitgevoerd door de
Katholieke Hogeschool van Geel, waarna nog enkele verbeteringen
werden aangebracht.
Het algemene
attest wordt op dit ogenblik herwerkt. Daarbij wordt rekening
gehouden met de feedback van personen met een handicap en van
organisaties in verband met het model dat in 2010 werd
voorgesteld. Bij de verbeterde versie zal een overzicht gevoegd
worden van de fiscale en/of sociale maatregelen waarvoor de
dienst de gegevens elektronisch bezorgt aan de instelling die de
desbetreffende maatregel toekent, bijvoorbeeld aan de FOD
Financiën.
Slechts bij
2,1% van de oproepen naar het callcenter wordt bijkomende
informatie gevraagd over het afgeleverde attest.
Sinds de
ingebruikname van het groene nummer op 1 maart 2010
beantwoordt het callcenter 30% van de binnenkomende oproepen
binnen 1 minuut. In 15% van de gevallen bedraagt de wachttijd
tussen 1 en 3 minuten, 25% krijgt een antwoord na 4 tot 9 minuten
en 29% heeft een wachttijd die meer dan 9 minuten bedraagt. Het
aantal oproepen op jaarbasis bedraagt meer dan 700 000. Dat
is inderdaad een indrukwekkend cijfer.
In 2010
kwamen 48 422 bezoekers langs bij de sociale dienst. Mijn
administratie beschikt niet over statistieken in verband met de
aard van de vragen die tijdens die gesprekken worden gesteld.
De
informatie over de sociale, fiscale of tarifaire maatregelen
wordt in de eerste plaats aan de aanvrager meegedeeld via een
papieren attest. Daarnaast is er een elektronische uitwisseling
van gegevens met een aantal instellingen, zoals de ziekenfondsen,
de RVP, enzovoort. Het gaat om een hele reeks instellingen. Ik
zal senator Franssen een tabel overhandigen met een overzicht van
de maatregelen waarvoor een elektronisch attest kan worden
aangevraagd, de inhoud van het uitgereikte attest en de
instelling aan wie het attest wordt bezorgd.
|
|
Mme Cindy
Franssen (CD&V). – Je remercie le secrétaire d’État,
dont la réponse me satisfait. Il importe que les droits dérivés
en matières sociale et fiscale soient aussi accessibles que
possible. À mes yeux, la révision de l’attestation générale
et l’adjonction de l’aperçu sont des pas dans la bonne
direction.
|
Mevrouw Cindy
Franssen (CD&V). – Ik dank de staatssecretaris voor het
bevredigende antwoord. Het is belangrijk dat zeker de afgeleide
rechten rond sociale en fiscale voordelen maximaal toegankelijk
zijn. De herziening van het algemene attest en het feit dat ook
het overzicht zal worden bijgevoegd, zijn volgens mij een
belangrijke stap vooruit.
|
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux au secrétaire d’État
à l’Intégration sociale et à la Lutte contre la pauvreté
sur «l’extension des droits sociaux fondamentaux au droit à
l’eau et à l’énergie» (nº 5-932)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en
Armoedebestrijding over «de uitbreiding van de sociale
grondrechten met het recht op water en energie» (nr. 5-932)
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Dans un État-providence, certaines
conditions élémentaires sont traduites en droits fondamentaux
en vue de garantir une existence de qualité suffisante. Pour
pouvoir s’appliquer, un droit fondamental nécessite une
intervention active de l’État. Les droits sociaux fondamentaux
ne sont cependant pas intégralement exécutables comme les
droits fondamentaux classiques. Pourtant, ils sont fixés par des
conventions internationales, notamment le Pacte international
relatif aux droits économiques, sociaux et culturels et dans la
Charte sociale européenne du Conseil de l’Europe.
Depuis
1994, l’article 23 de la Constitution belge garantit une
vie conforme à la dignité humaine grâce aux droits sociaux
fondamentaux suivants : le droit au travail, à la sécurité
sociale, à la protection de la santé, à l’enseignement, à
l’aide sociale, médicale et juridique, le droit à un logement
décent, le droit à la protection d’un environnement sain et
le droit à l’épanouissement culturel et social.
Récemment,
des chercheurs en sciences sociales ont attiré l’attention sur
la nécessité de garantir une fourniture suffisante de gaz,
d’électricité et d’eau. Certaines autorités ont pris des
initiatives à cet effet. Une évaluation réalisée entre autres
par le « Opbouwwerk » flamand montre que ces mesures
louables n’atteignent guère, voire pas du tout, leur objectif.
Ainsi, des fournitures minimales de gaz et d’électricité ne
semblent pas garanties et les systèmes de réduction de dettes
par le biais de compteurs à budget sont désespérément
compliqués. Les subsides en vue d’économiser l’énergie
nécessitent de nombreux investissements personnels qui ne
peuvent être consentis par les personnes en situation de
pauvreté.
Cette
analyse critique et surtout négative a conduit les chercheurs à
proposer de compléter les droits sociaux fondamentaux, ancrés
dans la Constitution, par le droit à bénéficier d’une
fourniture minimale d’énergie et d’eau. Cette extension
implique beaucoup plus qu’une reconnaissance symbolique du
problème ; elle permettra de combattre effectivement un
grave problème.
Le
secrétaire d’État partage-t-il l’analyse selon laquelle les
personnes vivant dans la pauvreté et la précarité en arrivent
souvent à ne plus pouvoir bénéficier de suffisamment d’eau
et d’énergie ? Adhère-t-il à la conclusion selon
laquelle les initiatives louables prises en vue de résoudre le
problème n’offrent pas suffisamment de garanties ?
Pense-t-il également qu’il serait préférable de compléter
les droits sociaux fondamentaux par le droit à une fourniture
minimale d’eau, de gaz et d’électricité ? Est-il
disposé à prendre des initiatives dans ce sens ou à soutenir
une initiative parlementaire ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Binnen de context van een
verzorgingsstaat werden een aantal elementaire voorwaarden voor
een voldoende kwalitatief bestaan vertaald in grondrechten. Een
grondrecht vraagt om een actief optreden van de overheid, zodat
dit recht kan gelden. Sociale grondrechten zijn echter niet
onverkort afdwingbaar zoals de klassieke grondrechten. Toch zijn
de sociale grondrechten via internationale verdragen vastgelegd,
onder meer in het Internationaal Verdrag inzake economische,
sociale en culturele rechten en in het Europees Sociaal Handvest
van de Raad van Europa.
Sinds 1994
garandeert artikel 23 van de Belgische Grondwet een
menswaardig leven via volgende sociale grondrechten: recht op
arbeid, op sociale zekerheid, bescherming van de gezondheid,
onderwijs, sociale, geneeskundige en juridische bijstand,
behoorlijke huisvesting, bescherming van een gezond leefmilieu en
culturele en maatschappelijke ontplooiing.
Onlangs
drongen enkele sociale wetenschappers aan op een gegarandeerde en
toereikende levering van elektriciteit, gas en water. Enkele
overheden namen daartoe initiatieven. Een evaluatie daarvan door
onder meer het Vlaamse Opbouwwerk bewijst dat die goedbedoelde
maatregelen hun doel amper of niet bereiken. Zo blijken minimale
leveringen van gas en elektriciteit niet gewaarborgd te zijn en
zijn systemen voor schuldafbouw via de budgetmeters hopeloos
ingewikkeld. Energiebesparende subsidies vragen veel eigen
investeringen, onmogelijk te betalen door mensen die in armoede
leven.
Die
kritische en vooral negatieve analyse leidde de wetenschappers
tot het voorstel om de bestaande sociale grondrechten, verankerd
in de Grondwet, uit te breiden met het recht op een
minimumlevering van energie en water. De uitbreiding betekent
veel meer dan een symbolische erkenning van het probleem; ze zal
ook daadwerkelijk en effectief een schrijnend probleem
bestrijden.
Deelt de
staatssecretaris de analyse dat mensen in armoede en
bestaansonzekerheid vaak worden geconfronteerd met een situatie
waarin ze niet meer of ruim onvoldoende beschikken over water en
energie? Beaamt de staatssecretaris de conclusie dat de
bestaande, meestal goedbedoelde initiatieven om het probleem op
te lossen, niet voldoende waarborgen bieden? Gaat de
staatssecretaris akkoord met de redenering dat hiervoor de
sociale grondrechten het best zouden worden uitgebreid met een
recht op een minimumlevering van water, gas en elektriciteit? Is
de staatssecretaris bereid om initiatieven in die zin te nemen of
zou hij een initiatief van het Parlement steunen?
|
|
M. Philippe
Courard, secrétaire d’État à l’Intégration sociale et
à la Lutte contre la pauvreté. – Les coûts d’énergie
absorbent en effet une part de plus en plus importante des
revenus des ménages.
L’enquête
EU-SILC indique que les familles vivant sous le seuil de pauvreté
– 60% du revenu moyen – consacrent près de la moitié de
leur budget aux besoins de base : 48,4% sont destinés à
l’alimentation, le loyer, le chauffage, l’éclairage et
l’eau. Pour les familles vivant au-dessus du seuil de pauvreté,
ce chiffre est de 36,1%. C’est pourquoi la lutte contre
l’exclusion des démunis en matière d’énergie occupe une
place importante dans le plan fédéral de lutte contre la
pauvreté..
L’objectif
est de garantir un accès à l’eau et à l’énergie pour
tous. Il s’agit d’une composante essentielle du droit à
« mener une vie conforme à la dignité humaine »
comme prescrit par l’article 1er de la loi
organique des CPAS.
Un
CPAS peut bénéficier de subsides régionaux et fédéraux, ce
qui lui permet de mener sa propre politique au niveau local. Il
peut recourir au Fonds Social Mazout et au Fonds Gaz Électricité,
issus de deux mesures fédérales.
Inscrire
le droit au gaz, à l’électricité et à l’eau à
l’article 23 de la Constitution belge a pour avantage de
créer un point de référence dont émane une grande force
morale. C’est pourquoi je suis partisan d’inclure ce point
dans la liste des points à revoir lors d’une prochaine
révision de la Constitution.
La
fourniture minimale de gaz et d’électricité, ancrée dans un
décret depuis 1996, est dès lors de la compétence de
l’autorité régionale. L’harmonisation de la politique
fédérale et régionale s’effectue au sein de la conférence
interministérielle Inclusion sociale. J’y aborderai cette
question.
|
De heer Philippe
Courard, staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en
Armoedebestrijding. – Energiekosten slokken inderdaad een
steeds groter deel van het inkomen op.
De
EU-SILC-enquête geeft aan dat gezinnen onder de armoedegrens –
60% van het mediaan inkomen – bijna de helft van hun budget aan
basisbehoeften besteden: 48,4% gaat naar voeding, huur,
verwarming, verlichting en water. Voor gezinnen boven de
armoedegrens bedraagt het percentage 36,1%. De bestrijding van
energiearmoede krijgt dan ook veel aandacht in het federaal plan
armoedebestrijding.
De bedoeling
is de toegang tot water en energie voor allen te waarborgen. Dat
maakt een wezenlijk onderdeel uit van het recht om een leven te
leiden ‘dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid’, zoals
bepaald in artikel 1 van de organieke wet op de OCMW’s.
Een OCMW kan
gebruik maken van regionale en federale subsidiemogelijkheden. Zo
kan het op lokaal niveau een eigen beleid vorm geven. Het Sociaal
stookoliefonds en het Gas- en Elektriciteitsfonds zijn twee
federale maatregelen waarop het een beroep kan doen.
Het recht op
gas, elektriciteit en water opnemen in artikel 23 van de
Belgische Grondwet heeft als voordeel dat er een referentiepunt
wordt ingevoerd en dat er een grote morele kracht van uitgaat. Ik
ben er dan ook voorstander van het punt bij een volgende
herziening van de Grondwet in de lijst op te nemen.
De minimale
levering voor gas en elektriciteit is sinds 1996 decretaal
verankerd. Dat onderdeel van de energieproblematiek is dus een
bevoegdheid van de regionale overheid. De afstemming tussen het
federaal en regionaal beleid gebeurt in de Interministeriële
Conferentie Sociale Inclusie. Ik zal de problematiek daar ter
sprake brengen.
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je remercie le secrétaire d’État pour
sa réponse et son soutien. Je déposerai en effet une
proposition afin que nous puissions débattre de cette question.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik dank de staatssecretaris voor zijn
antwoord en voor zijn steun. Ik zal inderdaad een voorstel
indienen zodat we het debat kunnen voeren.
|
|
Demande
d’explications de Mme Cécile Thibaut au secrétaire
d’État à l’Intégration sociale et à la Lutte contre la
pauvreté sur «la politique de l’accueil des réfugiés en
province de Luxembourg» (nº 5-1180)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Cécile Thibaut aan de
staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en
Armoedebestrijding over «het beleid inzake de opvang van
vluchtelingen in de provincie Luxemburg» (nr. 5-1180)
|
|
Mme Cécile
Thibaut (Ecolo). – Monsieur le secrétaire d’État, cet
hiver, au plus fort de la crise de la politique d’asile, vous
avez déclaré à la presse : « Nous avons ouvert des
centres où les possibilités existaient. Lorsqu’un appel a été
lancé aux syndicats, associations, Défense nationale, etc., les
propositions sont venues surtout du Luxembourg. Moi, j’ai pris
mes responsabilités en tant que secrétaire d’État ».
Sur les
2 500 places créées dans l’urgence pour l’hiver au
niveau fédéral, 1 300 ont été ouvertes dans la verte
province. Après la caserne de Bastogne et le centre de Borzée,
le complexe touristique d’Herbeumont a aussi ouvert ses portes
aux demandeurs d’asile. À ces trois nouvelles implantations,
il faut ajouter les structures d’accueil de Fedasil. La
province du Luxembourg a donc désormais une capacité d’accueil
de près de 2 500 places, pour 8 123 pour l’ensemble
la Belgique.
Si l’annonce
de l’ouverture de ces centres a provoqué certaines craintes
auprès d’une partie de la population, dans les faits,
l’accueil et l’intégration se passent plutôt bien. Il faut
souligner la mise en place d’une solidarité active entre la
population locale et celle des centres. Les comités
d’accompagnement jouent un rôle prépondérant en servant
d’intermédiaires entre les centres d’accueil et la
population.
J’ai
récemment visité les centres d’Herbeumont et de Bastogne. Il
semble que le travail effectué par les comités d’accompagnement
y est remarquable en termes d’intégration et d’amélioration
de la qualité de vie, notamment grâce aux collaborations avec
les écoles, les clubs de sport, les autorités et associations
locales. Malheureusement, cette solidarité repose souvent sur de
petites communes étant donné la démographie de la province.
Herbeumont, par exemple, compte moins de 2 000 habitants. La
solidarité repose donc sur bien peu d’épaules.
Si
aujourd’hui, tout se passe bien, je crains à terme un
essoufflement de ces structures. La mise en place d’une
coordination par bassin de vie – la province de Luxembourg dans
l’exemple qui nous occupe – permettrait d’inscrire dans le
temps l’action des comités d’accompagnement. Pour qu’une
coordination de ce type puisse voir le jour, il me semble
nécessaire de réunir l’ensemble des acteurs concernés autour
d’une même table, à savoir la Croix-Rouge, Fedasil, les
Mutualités socialistes qui gèrent le centre d’Erezée, les
autorités locales et provinciales, les associations locales,
etc. Partager les préoccupations, construire de nouvelles
solidarités, mettre en place des collaborations et des échanges
d’expériences et de bonnes pratiques entre les acteurs
permettraient de renforcer une solidarité durable.
Monsieur le
secrétaire d’État, après six mois de fonctionnement,
pouvez-vous faire le point sur le nombre de personnes accueillies
dans les centres d’Herbeumont, de Borzée et de Bastogne depuis
leur ouverture et mettre ces chiffres en lien avec la capacité
d’accueil des centres ? Le turn-over est-il
important ? Seriez-vous favorable et prêt à appuyer la
constitution d’une coordination des comités d’accompagnement
dans la province ?
|
Mevrouw Cécile
Thibaut (Ecolo). – Op het hoogtepunt van de asielcrisis
verklaarde de staatssecretaris in de pers dat de centra waar
mogelijk werden opengesteld. Op de oproep tot vakbonden,
verenigingen, Defensie enzovoort, kwamen er vooral reacties uit
Luxemburg. De staatssecretaris verklaart dat hij zijn
verantwoordelijkheid heeft opgenomen.
Van
de 2500 plaatsen voor noodopvang die federaal werden gecreëerd,
werden er 1300 geopend in Luxemburg. Na de kazerne van Bastenaken
en het centrum van Borzée, werd ook het toeristisch complex van
Herbeumont opengesteld voor asielzoekers. Bij die drie nieuwe
centra moeten ook de opvangstructuren van Fedasil worden gevoegd.
De provincie Luxemburg beschikt voortaan over een
opvangcapaciteit van bijna 2500 plaatsen van de 8123 in heel
België.
Hoewel
de aankondiging van nieuwe centra aanleiding gaf tot enige
ongerustheid bij een deel van de bevolking, verlopen de opvang en
de integratie vrij goed. Tussen de lokale bevolking en de
bewoners van de centra is een echte solidariteit gegroeid. De
begeleidingscomités spelen hierbij een zeer belangrijke rol.
Ik
heb onlangs de centra van Herbeumont en Bastenaken bezocht. De
begeleidingscomités leveren er opmerkelijk werk op het vlak van
integratie en levenskwaliteit, door samen te werken met scholen,
sportclubs, de gemeentelijke overheid en de plaatselijke
verenigingen. Spijtig genoeg gaat het vaak om kleine gemeenten en
steunt de solidariteit dus op een beperkt aantal mensen.
Herbeumont, bijvoorbeeld, telt minder dan 2000 inwoners.
Vandaag
gaat alles goed, maar ik vrees dat die structuren op termijn in
ademnood komen. Een coördinatie per leefbekken, in dit geval de
provincie Luxemburg, zou de begeleidingscomités een zekere
continuïteit kunnen bieden. Om die coördinatie te realiseren
moeten de betrokken instanties rond de tafel gaan zitten: het
Rode Kruis, Fedasil, de Socialistische Mutualiteiten die het
centrum van Erezée beheren, de lokale en provinciale
autoriteiten, de plaatselijke verenigingen en zo meer. Nieuwe
samenwerkingsverbanden en de uitwisseling van ervaringen en
gewoonten kunnen de solidariteit versterken.
Hoeveel
asielzoekers hebben de centra van Herbeumont, Borzée en
Bastenaken sinds hun opening opgevangen en hoe verhouden die
aantallen zich tot hun opvangcapaciteit? Is er veel verloop? Bent
u bereid de coördinatie van begeleidingscomités in de provincie
te ondersteunen?
|
|
M. Philippe
Courard, secrétaire d’État à l’Intégration sociale et
à la Lutte contre la pauvreté. – Le centre de Bastogne a
accueilli 1 040 personnes pour une capacité totale de 550
places. Le centre de Borzée a accueilli 540 personnes pour une
capacité de 250 places. Le centre de Herbeumont a accueilli 453
personnes pour une capacité de 400 places.
Je tiens
tout de même à souligner que, contrairement aux centres de
Borzée et Bastogne, qui sont des centres de transit définis
comme tels au départ, le centre d’Herbeumont est géré comme
un centre structurel. Comme l’ensemble des centres, ces trois
structures ont un taux d’occupation proche de 100%. La durée
de séjour dans les deux centres de transit est supérieure à
l’objectif initial de dix semaines puisqu’elle est en moyenne
de six mois. En conséquence, le turn-over est faible.
Ces
dernières semaines, j’ai visité tous les centres situés dans
la province du Luxembourg. Les membres du personnel, les comités
de quartier et les nombreux bénévoles déploient beaucoup
d’énergie. Cette solidarité se traduit aujourd’hui par une
intégration réussie au sein de chaque localité. Après les
péripéties des installations, nous pouvons nous en réjouir.
Je suis
évidemment favorable à toute initiative contribuant à
l’intégration des centres dans leur localité. Dès lors, je
suis prêt à appuyer la constitution d’une coordination des
comités d’accompagnement dans la province de Luxembourg.
|
De heer Philippe
Courard, staatssecretaris voor Maatschappelijke Integratie en
Armoedebestrijding. – Het centrum van Bastenaken heeft 1040
vluchtelingen opgevangen met een totale capaciteit van 550
plaatsen. Het centrum van Borzée, met een capaciteit van 250
plaatsen, heeft 540 mensen opgevangen. Het centrum van
Herbeumont, met een capaciteit van 400 plaatsen, heeft 453
asielzoekers opgevangen.
De
centra van Borzée en Bastenaken zijn transitcentra, terwijl het
centrum van Herbeumont als een structureel centrum functioneert.
Zoals in alle centra bedraagt de bezettingsgraad van de drie
opvangstructuren bijna 100%. De gemiddelde verblijfsduur in de
twee transitcentra bedraagt zes maanden en is dus hoger dan de
oorspronkelijke beoogde duur van tien weken. Het verloop is dus
klein.
Ik
heb de voorbije weken alle centra in de provincie Luxemburg
bezocht. De personeelsleden, de wijkcomités en de talrijke
vrijwilligers steken er veel energie in. Die solidariteit heeft
geleid tot een geslaagde integratie in de lokale gemeenschap. Na
de moeilijke start kunnen we ons daarover alleen maar verheugen.
Ik
sta achter elke initiatief dat de integratie van de centra in de
lokale gemeenschap kan bevorderen. Ik ben dan ook bereid de
coördinatie van de begeleidingscomités in de provincie
Luxemburg te ondersteunen.
|
|
Mme Cécile
Thibaut (Ecolo). – La réponse de M. le
secrétaire d’État me réjouit. J’espère qu’il pourra
passer des paroles aux actes et que cette structure provinciale
sera mise en place dès la rentrée. Il y a une réelle attente
et les Luxembourgeois sont prêts à élargir cette solidarité.
Avec le climat des élections communales à l’aube de 2012, il
faut pouvoir aider la commune d’Herbeumont car elle ne pourra
assumer, à elle seule, toute cette solidarité. Franchement, si
le secrétaire d’État peut s’engager dans cette voie, cela
me réjouit beaucoup.
|
Mevrouw Cécile
Thibaut (Ecolo). – Ik ben blij met het antwoord van de
staatssecretaris. Ik hoop dat hij woord houdt en dat de
provinciale structuur er na de vakantie komt. De verwachtingen
zijn hooggespannen en de Luxemburgers zijn bereid de solidariteit
uit te breiden. Met de gemeenteverkiezingen van 2012 in zicht
moet de gemeente Herbeumont worden geholpen, want zij alleen kan
die solidariteit niet opbrengen.
|
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «Beliris et la rénovation de la gare du Midi»
(nº 5-1151)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «Beliris en de renovatie van het
Zuidstation» (nr. 5-1151)
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – C’est en fait à la présidente de
Beliris que j’adresse cette question.
Euro
Immo Star, une filiale de la SNCB Holding, nourrit de
grandes ambitions pour la nouvelle gare de Bruxelles-Midi,
appelée à devenir une prouesse architectonique et destinée à
bien d’autres missions que strictement ferroviaire. Le célèbre
architecte Jean Nouvel élabore un plan directeur.
En
réponse à l’une de mes questions précédentes, le ministre
des Entreprises publiques a indiqué que des choix cruciaux
devront surtout être opérés en 2013. Le quartier de la gare se
dégrade depuis des décennies et est loin de refléter modernité
et bonheur. La grisaille environnante, associée à une
insécurité certaine, objective ou subjective, donne une
impression d’abandon et d’improvisation.
Il
paraît dès lors fort hasardeux d’investir dans une gare
raffinée, offrant attrait et modernité, sans impliquer le
quartier environnant dans un projet global de revalorisation.
Ce
dernier objectif est évidemment un défi, non seulement pour la
SNCB, mais aussi pour les pouvoirs publics responsables. Il
s’agit, en ce qui concerne les pouvoirs locaux, des communes de
Saint-Gilles, d’Anderlecht et de Bruxelles. Le
ministre-président Charles Picqué a promis, au nom de la Région
de Bruxelles-Capitale, d’assumer la coordination. L’État
fédéral joue aussi un rôle important par le biais des
possibilités spécifiques offertes par Beliris.
Compte
tenu du parcours d’exécution de la SNCB, des choix cruciaux
étant prévus en 2013, il semble indiqué d’y associer
également le projet de revalorisation du quartier de la gare.
La
ministre suit-elle de près l’évolution du plan directeur de
la gare de Bruxelles-Midi ? Admet-elle que le réaménagement
de la gare doit aller de pair avec celui des alentours ?
La
ministre est-elle prête, par le biais de Beliris, à jouer un
rôle dynamique, en concertation avec les pouvoirs locaux et la
Région de Bruxelles-Capitale ? Dans l’affirmative, de
quelle manière entend-elle jouer ce rôle moteur ? Quel
calendrier propose-t-elle et quel en est le contenu ? La
ministre s’est-elle déjà concertée à ce sujet avec les
pouvoirs locaux et le gouvernement de la Région de
Bruxelles-Capitale ? Dans l’affirmative, quels sont les
résultats, les prévisions, la répartition des tâches et le
calendrier ?
Dans
la négative, comment explique-t-elle sa réserve ?
Nie-t-elle l’importance de ces grands travaux d’infrastructure
et surtout le lien avec les quartiers environnants ? Ne
trouve-t-elle aucun partenaire auprès des pouvoirs locaux et/ou
de la Région de Bruxelles-Capitale ? La ministre est-elle
prête à utiliser sa compétence pour que l’on recoure aux
moyens de Beliris ?
La
ministre peut-elle garantir que les investissements nécessaires
mais lourds portant sur la gare du Midi vont de pair avec une
revalorisation tout aussi essentielle et globale des quartiers
avoisinants ?
Ce
projet doit, à mon sens, être envisagé en relation avec le
renforcement de la jonction nord-sud, qui constitue, pour la
SNCB, l’un des grands obstacles en matière de mobilité. Nous
ne devons pas sous-estimer l’importance de Bruxelles-Midi –
avec le TGV, etc. – en tant que porte ouverte sur le monde.
Bruxelles-Midi correspond à la première image de la Belgique
vue par les personnes en provenance de l’étranger. Enfin,
l’intégration de l’ensemble du quartier de Bruxelles-Midi
dans un plan directeur global est essentielle pour le
développement de Bruxelles en tant que ville dans tout ce
qu’elle a de vivant et de passionnant. Je constate que les
autres partenaires continuent à attendre je ne sais qui, raison
pour laquelle j’implore quasiment la ministre de jouer un rôle
moteur.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik richt mij met deze vraag tot
mevrouw Onkelinx, niet in haar hoedanigheid van minister van
Sociale Zaken, maar wel als voorzitster van Beliris.
Euro Immo
Star, een dochter van de NMBS Holding, koestert hoge
ambities met de vernieuwing van het spoorwegstation Brussel-Zuid.
Het nieuwe station moet een architectonisch hoogstandje worden,
met naast deze van spoorwegstation nog tal van andere functies.
De beroemde architect Jean Nouvel werkt aan een masterplan.
De minister
van Overheidsbedrijven zei in antwoord op een andere vraag van
mij dat vooral in 2013 cruciale keuzes zullen worden gemaakt. De
buurt rond Brussel-Zuid verloedert al decennia lang en groeide
uit tot een omgeving die niet meteen een moderne en voorspoedige
indruk geeft. De overheersende groezeligheid, gecombineerd met
hoge subjectieve en objectieve onveiligheidsaspecten, geeft de
indruk van onbeheersbaarheid en een weinig geregisseerde aanpak.
Het lijkt
daarom erg bedenkelijk om zwaar te investeren in een exquise
station met hypermoderne en aantrekkelijke aanbiedingen zonder de
aansluiting op en de identiteit van de omringende buurt in een
globaal herwaarderingsproject mee op te nemen.
Uiteraard is
deze laatste doelstelling niet alleen voor de NMBS een uitdaging;
dat is ze ook voor de openbare besturen die hieromtrent
verantwoordelijkheid dragen. Van de lokale besturen zijn dat de
gemeenten Sint-Gillis en Anderlecht en Brussel. Namens het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft minister-president Charles
Picqué beloofd de coördinatie op zich te nemen. Ook de federale
overheid speelt een belangrijke rol via de specifieke
mogelijkheden die Beliris biedt. Rekening houdend met het
uitvoeringstraject van de NMBS, met fundamentele keuzes in 2013,
lijkt het raadzaam ook het buurtherwaarderingsproject hieraan te
koppelen.
Volgt de
minister de ontwikkelingen van het masterplan station
Brussel-Zuid van nabij op? Deelt ze mijn analyse dat deze
grondige aanpak van het station moet gepaard gaan met een even
globale aanpak van de omringende buurten?
Is de
minister bereid om via Beliris een belangrijke en zelfs
regisserende rol te spelen in overleg met de lokale besturen en
het Brussels Hoofdstedelijk Gewest? Zo ja, op welke wijze wil ze
deze voortrekkersrol concreet invullen? Welk tijdschema stelt ze
voorop en welke inhoudelijke accenten wil ze leggen? Pleegde de
minister hieromtrent al overleg met de lokale besturen en de
regering van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest? Met welk
resultaat, welke prognoses, welke taakverdeling en welk
tijdschema?
Zo niet, hoe
verklaart ze haar terughoudendheid? Ontkent ze het grote belang
van deze ingrijpende infrastructuurwerken en vooral de relatie
met de omliggende wijken? Vindt ze geen bondgenoten bij de lokale
besturen en/of het Brussels Hoofdstedelijk Gewest? Is de minister
bereid om haar bevoegdheid voor de inzet van Belirismiddelen uit
te putten?
Kan de
minister waarborgen dat de noodzakelijke, maar zware
investeringen aan het Zuidstation gepaard gaan met een even
fundamentele en globale opwaardering van de omringende buurten?
Dit project
moet mijns inziens bekeken worden in samenhang met de versterking
van de Noord-Zuidverbinding, die toch voor de NMBS een van de
grote knelpunten in het hele mobiliteitsprobleem is. Tegelijk
mogen we niet onderschatten hoezeer Brussel-Zuid met de hst en
dergelijke een poort op de wereld is. Brussel-Zuid geeft voor
mensen die van elders naar ons land komen, het eerste beeld van
België. Ten slotte is het ook voor de ontwikkeling van Brussel
als levendige, boeiende stad, dat de hele buurt rond Brussel-Zuid
in een totaal masterplan wordt opgenomen. Omdat ik vaststel dat
de andere partners maar blijven wachten – ik weet echt niet op
wie – wil ik de minister bijna smeken een voortrekkersrol te
spelen.
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Vous le savez, Beliris a déjà énormément investi
dans la rénovation des abords de la gare du midi.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. – U
weet dat Beliris al zeer veel heeft gedaan voor de herwaardering
van de omgeving van het Zuidstation.
|
|
Beliris
a été un acteur majeur de la rénovation, ces dernières
années, des abords de la gare du Midi. Pour tout ce quartier,
situé entre la place Bara, le boulevard Jamar, le boulevard du
Midi, l’avenue Fonsny, la rue des Vétérinaires et la rue
Bara, Beliris n’a pas lésiné sur les moyens.
Beliris
n’a pas, à ce jour, été associé à ce nouveau projet de
plan directeur portant sur les abords de la gare du Midi. Ce
projet est, comme vous le mentionnez, intégralement étudié et
géré par Euro Immo Star, une filiale de la SNCB Holding.
Si les projets de la SNCB Holding se concrétisent et ont un
impact sur l’espace public, il me semblerait intéressant que
Beliris, si nous sommes sollicités en ce sens par la Région de
Bruxelles-Capitale, intervienne pour réaménager les abords de
la gare du Midi.
N’ayant,
à ce jour, pas été sollicitée par la région, je ne peux
malheureusement vous fournir aucune information quant aux budgets
alloués, au planning ou aux autres éléments concrets de
l’investissement.
Quant
à la concertation avec les quartiers et les communes concernées,
il revient à la région, gestionnaire de l’espace public et
autorité délivrant les permis d’urbanisme, d’en assumer la
responsabilité. Comme pour tous les projets importants, cette
concertation me semble fondamentale pour assurer le succès de
l’opération.
|
Beliris was
de afgelopen jaren een van de hoofdrolspelers in de renovatie van
de omgeving rond het Zuidstation. Beliris heeft voor heel deze
wijk, gelegen tussen het Baraplein, de Jamarlaan, de Zuidlaan, de
Fonsnylaan, de Dierenartsenstraat en de Barastraat, niet op de
middelen beknibbeld.
Beliris werd
tot op vandaag niet bij het nieuwe project van masterplan voor de
omgeving van het Zuidstation betrokken. Dit project wordt
volledig door Euro Immo Star, een dochterbedrijf van de
NMBS Holding, bestudeerd en beheerd. Het lijkt mij
interessant mocht Beliris, op vraag van het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest, mee betrokken worden bij de inrichting van
de omgeving van het Zuidstation indien de projecten die de
NMBS Holding wil uitvoeren, een weerslag op de openbare
ruimte hebben. Maar aangezien het Gewest mij tot op heden niets
heeft gevraagd, kan ik helaas geen enkele inlichting geven over
de toegekende budgetten, de planning of andere concrete elementen
van de investering.
De
gewestelijke overheid is, als beheerder van de openbare ruimte en
als overheid die de stedenbouwkundige vergunning aflevert,
verantwoordelijk voor het overleg met de wijken en de betrokken
gemeenten. Dat overleg lijkt mij, zoals voor alle grote
projecten, van fundamenteel belang voor het welslagen van de
operatie.
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je comprends la ministre. Je trouve
regrettable que la région ne l’ait pas contactée. Un projet
de la Région de Bruxelles-Capitale se trouve, depuis quelques
années déjà, sur la table du ministre-président, mais reste
au point mort. J’espérais que la ministre jouait un rôle
moteur dans ce dossier. La rénovation du quartier est en effet
essentielle pour la viabilité du centre ville.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik begrijp de minister. Ik vind het wel
spijtig dat het gewest geen contact met haar heeft opgenomen. Er
ligt al enkele jaren een project van het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest op de tafel van de minister-president, dat maar niet van
start gaat. Ik had gehoopt dat de minister daar als stuwende
kracht bij betrokken was. De renovatie van de buurt is immers
belangrijk voor de leefbaarheid van het hart van de stad.
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Beliris peut être impliqué dans d’autres projets
nouveaux.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Er zijn andere nieuwe projecten om Beliris bij te betrekken.
|
|
Pour
Beliris, un nouvel accord a été conclu pour une durée d’un
an ; il englobe les anciens projets qui sont menés à bien,
en concertation avec la région et les communes.
De nouveaux
investissements ne peuvent être décidés par un gouvernement en
affaires courantes.
|
Voor
Beliris werd een nieuw samenwerkingsakkoord afgesloten voor de
duur van een jaar voor de verdere uitvoering van de lopende
projecten.
Nieuwe
investeringen kunnen door een regering in lopende zaken niet
worden beslist.
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Une raison de plus, Mme la ministre,
de faire en sorte que nous puissions former un bon nouveau
gouvernement.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Een reden te meer, mevrouw de
minister, om ervoor te zorgen dat we een goede nieuwe regering
kunnen vormen.
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – De nouveaux projets nécessitent un gouvernement de
plein exercice ou, à défaut, un soutien du Parlement au
gouvernement en affaires courantes, bref un moyen de débloquer
la situation.
Quoi qu’il
en soit, le choix des dossiers dans le cadre de l’enveloppe
budgétaire suppose qu’un intérêt commun se dégage entre la
région, les communes et le fédéral. La région pourrait
préférer, par exemple, se charger des investissements autour de
la gare du midi et réserver les moyens qui nous occupent à
d’autres projets. Ce ne serait pas un problème.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Voor nieuwe projecten is een regering met volheid van
bevoegdheden nodig of een regering in lopende zaken, gesteund
door het parlement. Kortom, er is een middel nodig om de toestand
te deblokkeren.
Het
gewest, de gemeenten en het federale niveau moeten het eens
kunnen worden over de keuze van de dossiers binnen de
begrotingsenveloppe. Het gewest zou, bijvoorbeeld voor de
investeringen rond het Zuidstation kunnen kiezen, terwijl de
andere middelen naar andere projecten zouden kunnen gaan.
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Le projet s’intègre parfaitement dans
le cadre de la fonction de capitale et du rôle international de
la ville. J’espère dès lors que la situation évoluera dans
les mois à venir.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Het project past perfect in het kader van
de hoofdstedelijke en internationale functie van de stad. Ik hoop
dan ook dat het de komende maanden evolueert.
|
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la grande imprécision de l’octroi du titre
professionnel d’aide-soignant» (nº 5-1199)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de grote onduidelijkheid over het
toekennen van de beroepstitel zorgkundige» (nr. 5-1199)
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Un arrêté royal de 2006 a créé le
titre d’aide-soignant. Auparavant, les soignants exerçaient
certaines tâches qualifiées de tâches infirmières par ce que
l’on appelle l’AR 78. De ce fait, ils couraient le risque
d’être condamné pour exercice illégal d’une profession des
soins de santé, même lorsque ces tâches n’étaient que des
actes assez simples. L’arrêté royal visait à assurer la
sécurité juridique des intéressés. L’ « arrêté
royal aides-soignants » prévoit que les soignants qui
travaillent dans un centre d’hébergement et de soins sont
enregistrés comme aides-soignants à condition qu’ils aient pu
présenter la preuve d’une formation suffisante ou moyennant
une équivalence sur la base de l’expérience professionnelle.
Cette
règle impliquait que les soignants ayant travaillé dans un
centre d’hébergement et de soins avant 2006 ont être pu
enregistrés s’ils disposaient d’une expérience de cinq ans
dans le secteur ou d’un diplôme suffisant. Sur la base de cet
arrêté royal, 90%, soit environ 3 000 soignants, ont
acquis le titre d’aide-soignant. Des mesures transitoires ont
ensuite été prises pour ceux qui n’entraient pas en ligne de
compte. Elles prévoyaient que les soignants qui travaillaient
avant le 31 décembre 2008 devaient suivre un total de
120 heures de formation avant fin 2011. Un récent arrêté royal
a reporté cette date à 2015. Ce report était indispensable et
bienvenu car les derniers chiffres disponibles ont révélé
qu’environ 9 800 dossiers attendent encore une réponse au
SPF Santé publique.
Le
nouvel arrêté royal est certainement un pas en avant, mais un
grave problème subsiste. Trois mille personnes qui travaillent
comme soignants sont encore menacées. L’arrêté semble en
outre avoir davantage pour but de résorber l’arriéré
accumulé dans l’administration que de répondre aux
préoccupations sur le terrain. Le problème de fond n’est pas
résolu. Dans le contexte du vieillissement croissant de la
population, les centres d’hébergement et de soins éprouvent
de plus en plus de difficultés à trouver le personnel
nécessaire. Les travailleurs qualifiés et motivés qui veulent
exercer dans des centres d’hébergement et de soins sont
confrontés à de nombreux obstacles. Par exemple, ils ont
travaillé dans les soins à domicile et leur expérience n’entre
pas en ligne de compte ; ils ont terminé leurs études de
puériculture et ce diplôme n’est pas assimilé ou encore ils
étaient sans travail entre 2006 et 2008 et donc ne tombent pas
sous le coup des mesures transitoires. Le secteur des maisons de
repos en Flandre estime que des milliers de gens sont dans ce
cas ; mais ils travaillent actuellement. Au lieu d’une
formation complémentaire de 120 heures, ils devront peut-être
suivre une formation d’un an. La question se pose de savoir si
les employeurs auront la patience et les moyens de les maintenir
dans leur emploi.
Je
suis tout à fait d’accord pour que la ministre prenne les
mesures nécessaires pour assurer la qualité et la sécurité
juridique du personnel de nos maisons de repos. Je pense aussi
qu’à un certain moment il faut tirer une ligne. Je me pose
simplement des questions importantes sur le déroulement de la
période de régularisation. Il me semble que cela se passe de
manière irréfléchie.
En
outre, le secteur me semble être très mal informé des
changements, et, en raison de la confusion persistante, les
employeurs n’ont pas pu informer suffisamment les travailleurs
potentiels, et il n’a pas été possible d’agir de manière
proactive. L’enseignement a eu à peine le temps d’élaborer
des programmes et des passerelles et de les faire reconnaître.
Cela souligne une manque sérieux de communication avec les
communautés. Ceux qui ont terminé leurs études entre 2009 et
2010 comme personnel soignant n’étaient guère au courant de
la dévaluation de fait de leur diplôme.
Selon
moi, l’arrêté royal actuel, qui reporte la date
d’enregistrement à 2015, est totalement insuffisant. Il ne
change rien aux critères de reconnaissance et n’offre aucune
solution à tous ces travailleurs motivés qui menacent d’être
exclus du système. Une solution consiste à remplacer la date
extrême à laquelle ces personnes devaient être en service, à
savoir le 31 décembre 2008, par celle du
31 décembre 2010. Le secteur et les intéressés sont
déjà bien informés depuis quelques mois. Mais il y avait
beaucoup de confusion pour la période comprise entre le
31 décembre 2008 et le 31 décembre 2010.
C’est
pourquoi je demande à la ministre de prolonger de deux ans le
délai de la règle transitoire pour la formation complémentaire
de 120 heures.
La
ministre peut-elle me dire exactement combien de soignants
travaillent actuellement dans le secteur des maisons de repos et
risquent d’être exclus de cette opération de régularisation ?
Peut-elle aussi ventiler les chiffres en fonction de la situation
de ces personnes lésées ? Dans quelle mesure s’agit-il
de personnes des soins à domicile, de personnes ayant repris le
travail dans la profession, d’étrangers, de personnes qui ne
travaillaient pas jusques et y compris 2008 ?
Sur
la base de quels arguments a-t-il été décidé de prévoir une
mesure transitoire uniquement pour les personnes qui ont
travaillé comme soignants dans un établissement de soins avant
le 31 décembre 2008 ? La ministre pense-t-elle
aussi que, vu la grande confusion, non seulement la date
d’enregistrement doit être reportée mais aussi la date
extrême de l’engagement ? Vu les circonstances, la
ministre n’estime-t-elle pas plus équitable de régulariser
également les soignants qui ont travaillé en 2009 et 2010 et
qui, finalement, sont aussi compétents à la condition qu’ils
suivent une formation complémentaire de 120 heures ?
Quelle
est l’ampleur actuelle de l’arriéré de l’administration
dans le traitement des enregistrements ? Combien
d’enregistrements provisoires ont-ils déjà été délivrés
et combien attendent-ils encore une réponse ? Combien
d’enregistrements provisoires comme aides-soignants ont-ils été
refusés et pour quelles raisons ? Combien d’enregistrements
définitifs ont-ils été délivrés et combien attendent-ils
encore une réponse ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – In 2006 werd via een koninklijk besluit
de titel ‘zorgkundige’ gecreëerd. Tot op dat moment oefenden
verzorgenden immers bepaalde taken uit die door het zogenaamde
‘KB 78’ als verpleegkundige taken werden gekwalificeerd.
Daardoor liepen zij het risico om te worden veroordeeld tot het
‘onwettig uitoefenen van een gezondheidsberoep’, ook al waren
die taken soms vrij eenvoudige handelingen. Het koninklijk
besluit beoogde juridische zekerheid voor de betrokkenen. Het
‘K.B. zorgkundigen’ voerde in dat de verzorgenden die in een
woonzorgcentrum werken, geregistreerd worden als zorgkundigen, op
voorwaarde dat ze het bewijs van voldoende opleiding konden
voorleggen of konden worden gelijkgesteld op basis van
beroepservaring.
Die
maatregel hield in dat verzorgenden die vóór 2006 in een
woonzorgcentrum werkten, konden worden geregistreerd indien ze
over vijf jaar ervaring in de sector of over een voldoende
diploma beschikten. Op basis van dat koninklijk besluit heeft
90%, of ongeveer 3000 verzorgenden, de titel van zorgkundige
verkregen. Voor diegenen die uit de boot vielen, kwamen er nadien
nog overgangsmaatregelen. Die bepaalden dat verzorgenden die aan
de slag waren vóór 31 december 2008, vóór eind 2011
het totaal van 120 uren vorming moesten volgen. Die laatste datum
werd door middel van een recent koninklijk besluit uitgesteld tot
2015. Dat uitstel was ook broodnodig en zeer welkom, want uit de
laatste beschikbare cijfers bleek dat er bij de FOD
Volksgezondheid nog ongeveer 9800 dossiers op een antwoord liggen
te wachten.
Het nieuwe
koninklijk besluit is zeker een stap vooruit, maar er blijft nog
altijd een ernstig probleem. Nog steeds worden 3000 mensen, die
als verzorgenden werken, bedreigd. Het besluit lijkt bovendien
meer bedoeld om de opgelopen achterstand bij de administratie weg
te werken dan om tegemoet te komen aan de bekommernissen op het
terrein. Het probleem ten gronde blijft onopgelost. In een
periode van toenemende vergrijzing wordt het voor de
woonzorgcentra alsmaar moeilijker om het nodige personeel te
vinden. Gekwalificeerde en gemotiveerde werknemers die in de
woonzorgcentra willen komen werken, ondervinden vele drempels,
bijvoorbeeld omdat ze in de thuiszorg werkten, waardoor hun
ervaring niet meetelt, omdat ze afstudeerden als
kinderverzorgsters en dat diploma niet wordt gelijkgesteld of
omdat ze tussen 2006 en 2008 toevallig niet arbeidsactief waren
en dus niet onder de overgangsmaatregelen vallen. De
rusthuizensector in Vlaanderen schat dat duizenden mensen in dat
geval zijn; die zijn momenteel wel aan het werk. In plaats van
een bijkomende opleiding van 120 uur, zullen die mensen wellicht
een opleiding van een jaar moeten volgen. Het is maar de vraag in
welke mate de werkgevers het geduld en het geld zullen opbrengen
om die mensen aan boord te houden.
Ik ga
volledig akkoord dat de minister de nodige maatregelen neemt die
de kwaliteit en de rechtszekerheid van het personeel in onze
rusthuizen verzekeren. Ik ben het ermee eens dat er op een
bepaald ogenblik een lijn moet worden getrokken. Ik stel me
alleen grote vragen bij de wijze waarop de ‘regularisatieperiode’
is verlopen. Die lijkt me op een ondoordachte manier uitgevoerd.
De sector
lijkt mij bovendien zeer slecht te zijn geïnformeerd over de
veranderingen. Bovendien zorgden de aanhoudende onduidelijkheden
ervoor dat de werkgevers potentiële werknemers onvoldoende
konden informeren, waardoor proactief handelen onmogelijk werd.
Daarnaast kreeg het onderwijs ook amper de tijd om de
brugprogramma’s uit te werken en erkend te krijgen. Dat wijst
op een ernstig gebrek aan communicatie met de gemeenschappen. De
mensen die tussen 2009 en 2010 afgestudeerd zijn als verzorgend
personeel waren ook nauwelijks op de hoogte van de feitelijke
devaluatie van hun diploma.
Mijns
inziens is het huidige koninklijk besluit, dat de datum voor
registratie uitstelt tot 2015, helemaal niet voldoende. Het
verandert niets aan de criteria voor erkenning en biedt geen
oplossing voor al die gemotiveerde werkkrachten die ondertussen
uit de boot dreigen te vallen. Een oplossing bestaat erin de
uiterste datum waarop deze mensen in dienst moesten zijn,
namelijk 31-12-2008, te veranderen in 31-12-2010. De sector en de
betrokkenen zijn al enkele maanden bijzonder goed op de hoogte.
In de periode tussen 31-12-2008 en 31-12-2010 was er evenwel veel
onduidelijkheid.
Daarom vraag
ik de minister in het koninklijk besluit de termijn van de
overgangsregel voor de 120 uur bijkomende opleiding met twee jaar
te verlengen.
Kan de
minister mij exact zeggen hoeveel verzorgenden momenteel werkzaam
zijn in de rusthuizensector en in deze regularisatieoperatie door
de mazen dreigen te vallen? Kan ze ook een opdeling maken
naargelang van de situatie van deze gedupeerden? In welke mate
gaat het hier om mensen uit de thuiszorg, om mensen die zijn
heringetreden in het beroep, om buitenlanders, over mensen die
tot en met 2008 toevallig niet arbeidsactief waren?
Op basis van
welke argumenten werd de beslissing genomen enkel te voorzien in
een overgangsmaatregel voor personen die uiterlijk vóór
31 december 2008 als verzorgende waren tewerkgesteld in
een verzorgingsinstelling? Is de minister het ermee eens dat,
gezien de vele onduidelijkheden en grote verwarring, niet alleen
de datum van registratie moet worden uitgesteld, maar ook de
uiterlijke datum van tewerkstelling? Lijkt het de minister,
gezien de omstandigheden, niet rechtvaardiger de verzorgden die
in 2009 en 2010 aan de slag gingen en die uiteindelijk even
bekwaam zijn, ook te ‘regulariseren’, op voorwaarde dat ze
120 uur bijkomende opleiding volgen?
Hoe groot is
momenteel de achterstand bij de administratie in de behandeling
van de registraties? Hoeveel voorlopige registraties werden al
afgeleverd en hoeveel wachten nog op een antwoord? Hoeveel
voorlopige registraties als zorgkundige werden geweigerd en op
basis van welke redenen? Hoeveel definitieve registraties werden
al afgeleverd en hoeveel wachten nog op een antwoord?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Toutes les personnes qui occupaient une fonction de
personnel soignant dans un hôpital ou une MR/MRS le
13 février 2006 ont reçu un enregistrement et un visa
définitifs. Les mesures transitoires prévues permettent en
outre aux personnes qui disposent d’une des nombreuses
qualifications reprises dans l’annexe à la circulaire
ministérielle du 8 novembre 2006 et qui ont eu une
activité professionnelle dans ces institutions au plus tard le
31 décembre 2008 d’obtenir un enregistrement
provisoire ou définitif. Ainsi, de nombreuses personnes qui
avaient travaillé précédemment, par exemple dans les années
90 voire avant, ont pu obtenir cet enregistrement.
Constatant
que de nombreuses personnes n’avaient pas introduit leur
dossier à temps – le délai initialement prévu expirait le
31 décembre 2008 –, j’ai prolongé une
première fois ce délai jusqu’au 31 décembre 2009.
La
publication de l’arrêté royal du 23 février 2011 a
permis de prendre les mesures suivantes.
1º
la période pendant laquelle les enregistrements provisoires
restent valables a été prolongée du 14 février 2011
au 30 juin 2016 ;
2º
la période pendant laquelle la formation spéciale de 120 heures
peut être suivie a été prolongée jusqu’au
31 décembre 2015 ;
3º
la date du 31 décembre 2015 a été fixée comme date
limite pour l’envoi des demandes de conversion de
l’enregistrement provisoire en enregistrement définitif ;
4º
la période pour l’introduction des demandes d’enregistrement
provisoire a été prolongée, et la date limite a été fixée
au 30 juin 2012.
Il
n’a jamais été prévu de postposer l’échéance de la
période nécessaire d’activité professionnelle au-delà du
31 décembre 2008. En effet, cela aurait créé une
insécurité juridique majeure parce qu’on aurait traité
différemment les personnes ayant introduit leur dossier avant le
31 décembre 2009 et celles qui l’auraient fait après
cette date. En outre, cela aurait signifié le non-respect d’une
législation plus récente : le personnel qui effectue des
soins confiés aux aides-soignants doit en effet satisfaire,
depuis le 1er janvier 2009, aux critères de
l’arrêté royal du 12 janvier 2006.
II
n’y a jamais eu la moindre confusion en la matière. J’ai
moi-même répondu sans ambiguïté à toutes les questions
parlementaires sur le sujet ainsi qu’aux très nombreux
courriers qui m’ont été adressés par des collègues
ministres, des fédérations d’employeurs ou des employeurs,
des syndicats et des candidats aides-soignants eux-mêmes.
Les
travaux menés au sein de la conférence interministérielle
Santé publique ont été l’occasion de discuter et de
confirmer l’arrêté royal en préparation.
Dans
ce contexte, les concertations ont permis de définir, pour des
groupes spécifiques disposant de formations et parcours variés,
les modules de formations grâce auxquels ils pouvaient acquérir
la qualification d’aide-soignant : ces parcours réduits
sont appliqués.
Enfin,
je rappelle que les personnes qui répondent aux conditions et
qui ont envoyé leur demande d’enregistrement, preuve à
l’appui, sont autorisées à exercer comme aide-soignant.
Au
1er mars 2011, 3 004 membres du
personnel des MR/MRS ayant commencé à travailler entre le
1er janvier 2009 et le 30 juin 2010
n’étaient pas ou pas encore enregistrés comme
aides-soignants. Les employeurs doivent communiquer à l’INAMI
avant le 30 septembre les données relatives au personnel en
fonction depuis juillet 2010.
Je
vous remettrai un aperçu de l’arriéré du SPF au
10 juillet 2011.
Il
faut être prudent avec la définition de « l’arriéré ».
En ce qui concerne les 9 377 dossiers déjà analysés,
l’administration ne peut généralement les finaliser qu’après
avoir reçu des informations complémentaires du demandeur :
la balle est donc dans le camp des demandeurs.
Jusqu’à
présent, il y a eu 65 617 enregistrements définitifs et
7508 enregistrements provisoires. Au total, il y a donc 73 125
enregistrements comme aides-soignants.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Alle personen die op 13 februari 2006 deel uitmaakten
van het verplegend personeel in een ziekenhuis of een RH/RVT
hebben een definitieve inschrijving en visum gekregen. Alle
personen die over één van de vele in de bijlage van de
ministeriële rondzendbrief van 8 november 2006
opgesomde bekwaamheden beschikken en die uiterlijk op
31 december 2008 in die instellingen aan de slag waren,
kunnen door de overgangsmaatregelen bovendien ook een voorlopige
of een definitieve inschrijving krijgen. Zo konden veel mensen
die daarvoor actief waren, bijvoorbeeld in de jaren ’90 en
zelfs vroeger, deze inschrijving krijgen.
Vanuit de
vaststelling dat vele mensen hun dossier niet op tijd hadden
ingediend – de termijn verstreek aanvankelijk op
31 december 2008 – verlengde ik deze termijn een
eerste keer tot 31 december 2009.
Door de
publicatie van het koninklijk besluit van 23 februari 2011
werden volgende maatregelen genomen:
1º de
periode waarin de voorlopige registraties geldig blijven, werd
verlengd van 14 februari 2011 tot 30 juni 2016;
2º de
periode waarin de bijzondere opleiding van 120 uur kan worden
gevolgd, werd verlengd tot 31 december 2015;
3º de datum
van 31 december 2015 werd vastgelegd als uiterste datum
voor de verzending van de aanvragen voor omzetting van een
voorlopige naar een definitieve registratie;
4º de
periode voor de indiening van de aanvragen tot voorlopige
registratie werd verlengd en de uiterste datum werd vastgelegd op
30 juni 2012.
Het was
nooit de bedoeling om de vervaldatum van de nodige
beroepsactiviteitsperiode tot na 31 december 2008 uit
te stellen. Dat zou immers een belangrijke juridische onzekerheid
hebben gecreëerd, omdat men de mensen die hun dossier vóór
31 december 2009 indienden anders zou behandelen dan
zij die het daarna indienden. Bovendien zou dit het niet-naleven
van een recentere wetgeving hebben betekend: het personeel dat
aan zorgkundigen toevertrouwde taken uitvoert moet immers, sinds
1 januari 2009, aan de criteria van het koninklijk
besluit van 12 januari 2006 voldoen.
Er heeft ter
zake nooit de minste verwarring of onduidelijkheid bestaan. Ik
heb zelf ondubbelzinnig op alle parlementaire vragen ter zake
geantwoord, net als op de vele brieven die ik van collega’s
ministers, werkgeversfederaties, vakbonden en
kandidaat-zorgkundigen heb ontvangen.
De
werkzaamheden in de interministeriële conferentie
Volksgezondheid hebben verschillende mogelijkheden geboden om dit
punt en het koninklijk besluit in voorbereiding te bespreken en
te bevestigen.
In die
context zorgden de overlegrondes voor het vastleggen van de
opleidingsmodules, voor specifieke groepen met verschillende
opleidingen en trajecten, waarmee laatstgenoemden de bekwaamheid
van zorgkundige konden verwerven: deze ‘verkorte trajecten’
worden toegepast.
Ik herinner
er tot slot aan dat wie aan de voorwaarden voldoet en kan
aantonen een inschrijvingsaanvraag te hebben ingediend, als
zorgkundige mag werken.
Op
1 maart 2011 telde men in de RH/RVT 3004
personeelsleden die tussen 1 januari 2009 en
30 juni 2010 begonnen waren en die niet of nog niet als
zorgkundige zijn ingeschreven. De werkgevers moeten het RIZIV
vóór 30 september de gegevens meedelen betreffende de
personeelsleden die vanaf juli 2010 in dienst zijn.
Ik zal u een
overzicht op papier bezorgen van de backlog in de FOD op
10 juli 2011.
Met de
omschrijving ‘achterstand’ moet men omzichtig omspringen. Bij
de 9377 dossiers die reeds werden geanalyseerd, kan de
administratie het dossier meestal pas afhandelen na bijkomende
informatie van de aanvrager ontvangen te hebben: de bal ligt dus
in het kamp van de aanvragers.
Tot op heden
werden 65 617 definitieve en 7508 voorlopige registraties,
in totaal dus 73 125 registraties, als zorgkundige
afgeleverd.
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – La ministre confirme que plus de 3 000
soignants travaillant dans le secteur depuis le 1er janvier 2009
risquent d’être mis sur la touche.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – De minister bevestigt dat het gaat om
meer dan 3000 verzorgenden, die sinds 1 januari 2009 in
de sector werken en nu dus allemaal uit de boot dreigen te
vallen.
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – J’ai reporté, expliqué, répondu ; le call
center répond à toutes les questions. Évidemment, il faut
faire la démarche ; je ne peux tout de même pas appeler
chaque personne individuellement.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik heb geantwoord en uitleg gegeven. Het callcenter beantwoordt
alle vragen. Wie vragen heeft, moet uiteraard zelf de nodige
stappen ondernemen. Ik kan niet iedereen zelf opbellen.
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je ne prétends pas du tout que vous avez
commis une faute. Je dis seulement que le secteur est confronté
à un gros problème. Plus de 3 000 soignants doivent suivre
une formation relativement lourde pour devenir aide-soignant,
sans quoi ils disparaissent du secteur. Je ne crois pas qu’ils
suivront une telle formation. Un problème va donc se poser.
La
ministre met l’accent sur un problème juridique. Cela reste
confus pour moi, mais je vais approfondir le sujet.
La
ministre pourrait aider le secteur en remplaçant la date du
31 décembre 2008 par celle du 31 décembre 2010.
En 2006, une demande ordinaire suffisait. Aujourd’hui, les
soignants doivent suivre une formation d’une année. J’ignore
si de nombreux employeurs voudront la payer ou si de nombreux
soignants voudront interrompre leur carrière pendant un an. Ils
risquent au contraire de quitter le secteur et de chercher un
autre emploi, alors qu’il y a une grave pénurie de personnel.
Je crains que cela n’explose.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik beweer ook helemaal niet dat u een
fout hebt gemaakt. Ik zeg alleen dat de sector een groot probleem
heeft. Meer dan 3 000 verzorgenden moeten een relatief zware
opleiding volgen om zorgkundige te worden, zo niet verdwijnen zij
uit de sector. Ik geloof niet dat zij een dergelijke opleiding
zullen volgen. Er zal dus een probleem rijzen.
De minister
wijst op een juridisch probleem. Dat is mij niet helemaal
duidelijk, maar ik zal dat verder onderzoeken.
De minister
zou de sector kunnen helpen door de datum van 31 december 2008
te verschuiven naar 31 december 2010. In 2006 volstond
een gewone aanvraag. Nu moeten de verzorgenden gedurende een heel
jaar een opleiding volgen. Ik weet niet of veel werkgevers dat
zullen willen betalen en of veel verzorgenden gedurende een jaar
hun loopbaan zullen willen onderbreken. Zij dreigen integendeel
uit de sector te stappen en ander werk te zoeken, terwijl er een
groot personeelstekort is. Ik vrees dat dit zal ontploffen.
|
|
Demande
d’explications de M. Jacques Brotchi à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les mesures de sensibilisation qu’entend adopter
le gouvernement face au développement de la résistance aux
antimicrobiens» (nº 5-1129)
|
Vraag
om uitleg van de heer Jacques Brotchi aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de sensibiliseringsmaatregelen die de
regering wil nemen met betrekking tot de resistentie tegen
antibiotica» (nr. 5-1129)
|
|
M. Jacques
Brotchi (MR). – Le 7 avril dernier, l’Organisation
Mondiale de la Santé – OMS – a choisi de faire du phénomène
de résistance aux antibiotiques et autres anti-infectieux son
thème européen de la Journée mondiale de la santé 2011.
Comme l’a
souligné mon collègue Alain Destexhe dans une question
parlementaire au parlement de la Communauté française, le
13 mai 2011, la résistance aux antibiotiques est un
problème général, aussi bien dans les pays en développement
que chez nous. Le caractère le plus inquiétant réside dans un
double mécanisme : l’absence de nouveaux antibiotiques et
la résistance accrue des bactéries aux antibiotiques
disponibles.
Chaque année
dans l’Union européenne, 25 000 personnes meurent d’une
bactérie devenue résistante – et on ne parlait pas encore de
l’Escherichia coli. L’année dernière, l’OMS a répertorié
440 000 cas de tuberculose résistant aux antibiotiques
considérés jusqu’alors comme classiquement actifs dans plus
de 69 pays. La menace ne concerne pas seulement les affections
classiques, mais également des maladies plus graves comme le
VIH, la syphilis et donc la tuberculose.
Par
ailleurs, nous souffrons de désinformation. Selon
l’Eurobaromètre, 60 pour cent des Européens ignorent que les
antibiotiques sont inefficaces contre les virus. Or, la plupart
des infections hivernales – rhumes, grippes, laryngites, etc. –
sont d’origine virale.
Si, en
Belgique, la consommation d’antibiotiques a baissé entre 2000
et 2005, notamment en partie grâce aux campagnes de
sensibilisation sur l’usage raisonné de ces médicaments, les
dernières données de l’INAMI font apparaître que leur
consommation est à nouveau en progression.
La lutte
contre la résistance aux antibiotiques requiert une vaste
approche intersectorielle et un engagement déterminé et résolu
au niveau national.
Par
ailleurs, l’OMS rappelle que la résistance aux antibiotiques
accroît les coûts des soins de santé. En effet, l’allongement
de la durée des maladies et le recours à des traitements plus
complexes alourdissent le fardeau financier des familles et de la
société. Rien que dans l’Union européenne, le coût total de
la résistance aux antibiotiques pour la société est estimé à
1,5 milliard d’euros.
L’OMS
recommande à chaque pays d’adopter un plan national de
sensibilisation des populations aux problèmes de résistance aux
antimicrobiens.
Madame la
ministre, quel a été le rôle du gouvernement à cet égard,
depuis 2005 ?
Que
compte-t-il faire pour assurer un meilleur suivi de l’usage des
antibiotiques ?
|
De heer Jacques
Brotchi (MR). – Op 7 april jongstleden koos de
Wereldgezondheidsorganisatie (WGO) ervoor om de resistentie tegen
antibiotica en andere anti-infectiemiddelen als Europees thema
van de werelddag voor gezondheid in 2011 naar voren te schuiven.
Zoals
collega Alain Destexhe al beklemtoonde in een parlementaire vraag
in het parlement van de Franse Gemeenschap op 13 mei 2011,
is de resistentie tegen antibiotica een algemeen probleem, zowel
in ontwikkelingslanden als bij ons. Het meest verontrustend is de
dubbele vaststelling dat er geen nieuwe antibiotica zijn en dat
bacteriën steeds meer bestand zijn tegen de beschikbare
antibiotica.
Jaarlijks
sterven in de Europese Unie 25 000 mensen aan de gevolgen
van een infectie met een resistente bacterie, nog vóór er
sprake was van de EHEC-bacterie. Vorig jaar registreerde de WGO
440 000 gevallen van tuberculose die bestand was tegen de
tot dan toe effectief geachte antibiotica in meer dan 69 landen.
De dreiging geldt niet alleen voor klassieke aandoeningen, maar
ook voor ernstige ziekten als hiv, syfilis, en dus ook
tuberculose.
We
hebben bovendien te maken met desinformatie. Volgens de
Eurobarometer weten 60% van de Europeanen niet dat antibiotica
niet helpen tegen virussen. De meeste winterkwalen, zoals
verkoudheid, griep, keelontsteking, enz., worden door virussen
veroorzaakt.
De
consumptie van antibiotica in België is tussen 2000 en 2005 wel
gedaald ten gevolge van bewustmakingscampagnes over verantwoord
gebruik van die geneesmiddelen, maar toch tonen RIZIV-cijfers aan
dat de consumptie ervan weer stijgt.
Voor
de bestrijding van de resistentie tegen antibiotica is een
intersectorale aanpak en een welomschreven en vastberaden
nationaal engagement nodig.
De
WGO wijst erop dat de resistentie tegen antibiotica de kosten van
de gezondheidszorg opdrijft. Mensen zijn langer ziek en moeten
complexere behandelingen krijgen en dat kost meer aan de gezinnen
en aan de gemeenschap. Enkel al in de Europese Unie wordt de
kostprijs van de resistentie tegen antibiotica voor de
gemeenschap geschat op 1,5 miljard euro.
De
WGO beveelt elk land aan een nationaal plan uit te werken dat de
bevolking bewust moet maken van de problemen rond resistentie
tegen antibiotica.
Wat
heeft de federale regering hiervoor gedaan sedert 2005? Wat is de
regering van plan om het gebruik van antibiotica beter te volgen?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Il ne me sera pas possible, dans le cadre d’une
demande d’explications, de vous citer tous les projets et
initiatives de BAPCOC. Je puis en tout cas vous assurer qu’un
travail remarquable est réalisé en la matière, au point d’être
cité en exemple dans les milieux européens.
Depuis 2000,
une campagne multimédia annuelle a été développée pour le
grand public, les médecins et les pharmaciens, en vue de
promouvoir un usage raisonnable des antibiotiques dans la
pratique ambulatoire. De nombreuses informations sont disponibles
à ce sujet sur le site www.usagecorrectantibiotiques.be. Le
groupe de travail évalue en ce moment la possibilité de
diffuser cette campagne via de nouveaux médias – transports en
commun, presse de rue, notamment – sans que cela représente un
surcoût par rapport aux éditions précédentes.
Dans tous
les hôpitaux aigus, des groupes stratégiques de gestion de
l’antibiothérapie ont été créés. L’analyse des rapports
annuels de ces groupes a été publiée dans la revue
scientifique renommée Journal of Antimicrobial Chemotherapy.
Des
directives pratiques cliniques sur des infections spécifiques et
courantes – mal de gorge aigu, gastro-entérite aiguë, etc. –
ont été établies et publiées. Elles sont également
disponibles sur internet et sont régulièrement mises à jour en
fonction des dernières recommandations scientifiques.
Une nouvelle
mise à jour du Guide belge des traitements anti-infectieux en
pratique ambulatoire a été publiée en 2008. Ce guide est
également disponible sur internet ; sa version actualisée
est en cours de finalisation et sera publiée début 2012. Il est
disponible sur simple demande et rencontre un franc succès
auprès des médecins traitants et futurs médecins traitants.
Depuis 2004,
quatre campagnes – la dernière date de 2010-2011 – ont été
mises en œuvre à destination des prestataires de soins et de
leurs patients, en vue de promouvoir l’hygiène des mains. Ces
campagnes sont lancées tous les deux ans dans les hôpitaux et
visent à prévenir la survenance d’infections nosocomiales en
évitant la transmission des germes. Le matériel de ces
campagnes est également disponible sur l’internet à l’adresse
www.handhygienedesmains.be.
Différentes
études, telles qu’une enquête de prévalence de portage de
germes résistants chez les résidents de maisons de repos et de
soins – MRS –, ont été réalisées en 2005. À ce
jour, une nouvelle étude dans les MRS est en cours, visant à
estimer la prévalence du portage de MRSA et de germes ESBL,
notamment.
Dans le
cadre de deux projets européens, trois études de prévalence de
l’usage des antibiotiques en maison de repos ont été
organisées, en 2009 et 2010. Les MRS belges ont participé en
grand nombre – la participation belge représentait environ un
tiers des MRS européennes observées. Ces études montrent
qu’une partie non négligeable des antibiotiques en MRS est
utilisée pour prévenir les infections urinaires. Les résultats
de ces études sont pris en compte lors de l’adaptation du
formulaire thérapeutique MRS, disponible dans chaque
établissement. L’association des médecins coordinateurs en
MRS mettent sur pied une étude spécifique pour éclaircir ces
questions.
En 2013, une
nouvelle étude européenne de prévalence mesurant la
consommation des antibiotiques et les infections en MRS sera
organisée, étude à laquelle les MRS belges seront invitées.
En 2010, un
projet spécifiquement ciblé pour permettre de bien comprendre
l’évolution de la consommation des antibiotiques a démarré.
Les premières analyses de l’ISP – Institut scientifique de
Santé publique – en collaboration avec l’INAMI, l’Agence
intermutualiste et la BAPCOC ont permis de confirmer une baisse
du nombre de prescriptions d’antibiotiques d’environ 30%
depuis le début des campagnes de sensibilisation. Des résultats
plus affinés sont attendus à l’automne.
Je tiens
également à attirer votre attention sur l’évolution
favorable de la résistance microbienne en Belgique. Ainsi le
pourcentage de pneumonies à streptocoques résistants à la
pénicilline a diminué entre 2002 et 2009 de 14% à moins de 1%.
Depuis 2003,
nous observons également une évolution très favorable du
problème MRSA – staphylocoques résistants à la méticilline
– dans les hôpitaux. La moyenne des taux d’incidence de MRSA
nosocomial a chuté de 4,3 cas pour 1 000 patients admis en
2003 à 2,2 cas pour 1000 patients en 2009. La moyenne des taux
de résistance a diminué également de 31% en 2003 à 24% en
2009.
Malgré les
résultats obtenus, les efforts s’intensifient avec le
lancement de nouvelles initiatives qui s’ajoutent aux projets
déjà en cours.
Pour la
première fois en 2011, des études de prévalence relatives aux
infections nosocomiales et à l’usage des antibiotiques dans
les hôpitaux ont été lancées, conformément à l’initiative
européenne de l’European Center for Disease prevention and
Control – ECDC.
Cette année,
la promotion du care bundle Ventilator-associated Pneumonia
ou VAP care bundle a débuté ; il s’agit d’un
ensemble de recommandations visant à éviter, dans les unités
de soins intensifs, la survenance de pneumonies associées à une
respiration assistée.
Pour le
secteur vétérinaire, une initiative est également à l’étude
visant à mettre en place un observatoire de l’utilisation des
antibiotiques. Ce projet est très important vu les interactions
entre l’homme et l’animal. Ce point sera d’ailleurs soumis
sous peu au Conseil des ministres.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
In een antwoord op een vraag om uitleg kan ik niet alle projecten
en initiatieven van de Belgian Antibiotic Policy Coordination
Committee (BAPCOC) opsommen. Er wordt op dit terrein goed werk
geleverd dat in Europese kringen als voorbeeld wordt geciteerd.
Sedert
2000 wordt jaarlijks een multimediacampagne gericht tot het grote
publiek, en tot artsen en apothekers, om het redelijk gebruik van
antibiotica in de ambulante verzorging te promoten. Daarover is
veel informatie beschikbaar op www.gebruikantibioticacorrect.be.
De werkgroep evalueert momenteel de mogelijkheid om deze campagne
via nieuwe media te verspreiden, zoals openbaar vervoer of
straatpers, zonder dat dit meer kost dan de vorige campagnes.
In
alle acute ziekenhuizen werden strategische
antibiotherapiebeleidsgroepen opgericht. De analyse van de
jaarverslagen van die groepen werd in het befaamde
wetenschappelijk tijdschrift Journal of Antimicrobial
Chemotherapy gepubliceerd.
Praktische
klinische richtlijnen met betrekking tot specifieke en veel
voorkomende infecties zoals felle keelpijn, acute
maagdarmontsteking, enz. werden uitgewerkt en gepubliceerd. Ze
zijn ook beschikbaar op het internet en worden geregeld
bijgewerkt om ze af te stemmen op de laatste wetenschappelijke
aanbevelingen.
Een
bijgewerkte versie van de Belgische Gids voor anti-infectieuze
behandeling in de ambulante praktijk werd in 2008
gepubliceerd. Ook deze gids is beschikbaar op het internet; de
volgende bijgewerkte versie wordt nu voorbereid en zal begin 2012
gepubliceerd worden. De gids is beschikbaar op aanvraag en wordt
veel gebruikt door (toekomstige) artsen.
Sedert
2004 werden vier campagnes gevoerd, waarvan de laatste in
2010-2011, onder zorgverstrekkers en hun patiënten met
betrekking tot handhygiëne. Deze campagnes worden om de twee
jaar in de ziekenhuizen gevoerd om ervoor te zorgen dat
ziektekiemen niet worden doorgegeven en zo besmettingen met de
ziekenhuisbacterie te voorkomen. Het materiaal van deze campagnes
is ook beschikbaar op het internet op volgend adres:
www.handhygienedesmains.be.
In
2005 werden verschillende onderzoeken uitgevoerd, zoals een
prevalentie-enquête om te bepalen hoeveel bewoners van rust- en
verzorgingstehuizen (RVT) drager zijn van resistente
ziektekiemen. Momenteel wordt in de RVT onderzocht hoeveel
personen drager zijn van de MRSA-bacterie en ESBL-vormende
bacteriën.
In
het kader van twee Europese projecten werden in 2009 en 2010 drie
prevalentiestudies georganiseerd over het gebruik van antibiotica
in de rusthuizen. De Belgische RVT hebben daaraan massaal
deelgenomen, ze waren goed voor een derde van de Europese
respondenten. Uit die studies blijkt dat een niet-onaanzienlijk
deel van de antibiotica in RVT gebruikt wordt om infecties van de
urinewegen te bestrijden. Met de resultaten van die studies zal
rekening worden gehouden bij de aanpassing van het therapeutisch
formulier RVT dat in elke instelling beschikbaar is. De
vereniging van coördinerende artsen in de RVT voeren nu een
specifiek onderzoek om dit verder uit te klaren.
In
2013 zullen de Belgische RVT worden uitgenodigd om deel te nemen
aan een nieuwe prevalentiestudie die zal worden uitgevoerd om het
gebruik van antibiotica en het voorkomen van infecties in RVT te
meten.
In
2010 is een gericht onderzoek van start gegaan dat tot doel heeft
de evolutie van het antibioticagebruik goed te begrijpen. Op
basis van de eerste analyses van het Wetenschappelijk Instituut
Volksgezondheid (WIV) in samenwerking met het RIZIV, het
Intermutualistisch Agentschap en de BAPCOC, kon vastgesteld
worden dat het aantal voorschriften voor antibiotica ongeveer met
30% is gedaald sedert het begin van de bewustmakingscampagnes. In
de herfst worden meer gedetailleerde resultaten verwacht.
Ook
de bacteriële resistentie in België evolueert gunstig. Zo is
het aantal longontstekingen met penicillineresistente
streptokokken tussen 2002 en 2009 van 14% gedaald tot 1%.
Sedert
2003 nemen we ook een zeer gunstige evolutie van het
MRSA-probleem waar in de ziekenhuizen. De gemiddelde incidentie
van meticilline-resistente stafylokokken in ziekenhuizen is
gedaald van 4,3 gevallen op 1000 patiënten in 2003 tot 2,2
gevallen op 1000 in 2009. Ook de gemiddelde graad van resistentie
is gedaald van 31% in 2003 tot 24% in 2009.
Ondanks
deze goede resultaten worden steeds meer inspanningen gedaan en
komen er nieuwe initiatieven naast de reeds bestaande acties.
Voor
de eerste keer in 2011 werden prevalentiestudies uitgevoerd over
infecties met ziekenhuisbacteriën en het gebruik van antibiotica
in ziekenhuizen, conform het Europees initiatief van de European
Center for Disease prevention and Control (ECDC).
Dit
jaar is men begonnen met de toepassing van de
Ventilator-associated Pneumonia (VAP) care bundle, een
reeks aanbevelingen die erop gericht zijn te vermijden dat in de
intensievezorgafdelingen longontstekingen voorkomen ten gevolge
van het gebruik van beademingstoestellen.
Ook
in de veterinaire sector wordt onderzocht of documentatie kan
worden verzameld met betrekking tot het gebruik van antibiotica.
Dat is een belangrijk project omdat er veel interacties zijn
tussen mens en dier. Dit punt zal binnenkort worden voorgelegd
aan de ministerraad.
|
|
M. Jacques
Brotchi (MR). – Je vous remercie, madame la ministre, pour
votre réponse particulièrement détaillée. Je me réjouis
notamment de la diminution du taux de résistance aux
antibiotiques et du nombre de campagnes menées.
Certes, la
sensibilisation des médecins est utile – la campagne en faveur
du lavage des mains a porté ses fruits dans la lutte contre les
infections nosocomiales – mais il faudrait encore, me
semble-t-il, s’adresser au grand public, notamment pour
l’inciter à ne plus réclamer à tort des antibiotiques
totalement inefficaces dans toutes les infections virales.
|
De heer Jacques
Brotchi (MR). – Ik dank de minister voor haar gedetailleerd
antwoord. Ik ben blij dat de resistentie tegen antibiotica
afneemt en dat er zoveel campagnes worden gevoerd.
De
bewustmaking van artsen is zeker nuttig – de campagne over
handhygiëne heeft vruchten afgeworpen in de strijd tegen de
ziekenhuisbacterie –, maar ik denk dat men zich nog meer
tot het grote publiek moet richten, met name om te voorkomen dat
mensen tegen beter weten in antibiotica bijven vragen, die
volstrekt nutteloos zijn voor alle virale aandoeningen.
|
|
Demande
d’explications de M. Jacques Brotchi à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la juste compensation des frais liés aux dons
d’organe par un donneur vivant» (nº 5-1181)
|
Vraag
om uitleg van de heer Jacques Brotchi aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de correcte vergoeding van de kosten
verbonden aan een orgaandonatie door een levende donor»
(nr. 5-1181)
|
|
M. Jacques
Brotchi (MR). – En décembre 2010, l’Académie
de médecine, en collaboration avec la Koninklijke Academie,
organisait un symposium consacré à la transplantation
d’organes. Un point fort de cette rencontre concernait les
donneurs vivants et l’épineuse question d’une juste
compensation des frais à leur charge.
En effet,
face à la longueur des listes d’attente pour les dons
d’organes et à la diminution des donneurs d’organes
potentiels en partie due à la réduction du nombre d’accidents
de la route – selon Eurotransplant, il y a eu une réduction de
4,7% du nombre de donneurs décédés entre 2009 et 2010 –,
il serait plus qu’opportun que les pouvoirs publics se décident
à réagir et se tournent vers une solution comprenant le recours
aux donneurs vivants, mais bien sûr pas à n’importe quel
prix.
En Belgique,
le prélèvement et la transplantation d’organes et de tissus
d’un donneur vivant est régi par une loi datant du
13 juin 1986. L’article 4, paragraphe 2, dispose
que la donation d’organes ne peut être lucrative. Cependant,
la loi permet d’accorder au donneur vivant un dédommagement à
charge des pouvoirs publics ou de l’organisme de sécurité
sociale désigné par le Roi.
Madame la
ministre, à ce jour, le montant de ce dédommagement et la
nature des frais encourus par le donneur sont encore à l’étude.
Il faut
veiller à ce que les personnes qui acceptent de donner un organe
obtiennent un dédommagement correct et il faut éviter la
création d’un commerce lucratif. Une récente étude pilote
réalisée par Mme Kesteloot en partenariat avec la KUL, à
la demande du SPF Santé publique, a évalué à environ 13 000
euros le coût médical du don de rein, dont environ 1 900
euros ne sont pas couverts par l’INAMI. Il me semble nécessaire
que cette étude soit étendue à un plus large échantillon
provenant de plusieurs centres de transplantation et élargie, de
plus, à la donation vivante de foie. Par ailleurs, la perte de
revenus professionnels liée à l’incapacité temporaire de
travail et d’autres coûts à charge du donneur restent à
évaluer.
Madame la
ministre, cette étude pourrait-elle être étendue à d’autres
organes et à d’autres centres ?
Au vu des
résultats de l’étude qui a été menée par le SPF Santé
Publique concernant les dons de rein, le gouvernement prévoit-il
de présenter les premières pistes d’une nouvelle
réglementation avec fixation des prix, ainsi qu’une nouvelle
politique relative à la transplantation d’organes à l’égard
des donneurs vivants ?
|
De heer Jacques
Brotchi (MR). – In december 2010 hebben de Académie
royale de médecine en de Koninklijke academie voor
geneeskunde een symposium georganiseerd over
orgaantransplantatie. De netelige kwestie van de levende donoren
en een correcte vergoeding van hun kosten was een bijzonder
aandachtspunt.
Gezien
de lange wachtlijsten voor orgaandonatie en de daling van het
aantal potentiële donoren, deels ingevolge het dalend aantal
verkeersongevallen – volgens Eurotransplant daalde het aantal
overleden donoren tussen 2009 en 2010 met 4,7% – zou de
overheid best naar een oplossing zoeken waarbij een beroep wordt
gedaan op levende donoren, maar uiteraard niet tegen om het even
welke prijs.
In
België wordt het wegnemen en de transplantatie van organen en
weefsels met een levende donor geregeld door de wet van
13 juni 1986. Artikel 4, paragraaf 2, bepaalt dat
orgaandonatie niet met een winstoogmerk mag gebeuren. De wet
staat wel toe een vergoeding aan de levende donor toe te kennen
ten laste van de overheid of van de instellingen van de
maatschappelijke zekerheid die de Koning aanwijst.
Het
bedrag van die vergoeding en de aard van de kosten die de donor
kan hebben, liggen nog altijd ter studie.
Orgaandonoren
moeten een correcte vergoeding krijgen en er moet worden op
toegezien dat er geen. winstgevende handel ontstaat. Een recente
verkennende studie van mevrouw Kesteloot aan de KUL, op
vraag van de FOD Volksgezondheid, raamt de medische kosten voor
nierdonatie op 13 000 euro, waarvan 1900 euro niet wordt
terugbetaald door het RIZIV. Die studie moet worden uitgebreid
tot een groter aantal transplantatiecentra en tot leverdonatie
door een levende donor. Ook werd geen rekening gehouden met het
verlies aan beroepsinkomsten ingevolge tijdelijke
werkonbekwaamheid en met andere kosten die de donor kan hebben.
Kan
die studie worden uitgebreid tot andere organen en andere centra?
Zal
de regering, op basis van voormelde studie, een nieuwe
reglementering met vastgestelde prijzen voorstellen? Zal ze ook
een nieuwe regeling voor orgaantransplantatie uitwerken ten
behoeve van levende donoren?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Les premiers résultats de l’étude portant
sur les frais liés au don d’organes en Belgique par un donneur
vivant menée par la KUL ont effectivement été présentés au
mois de décembre 2010.
L’étude a
bien été réalisée pour un seul centre de transplantation, en
ne prenant en compte que l’activité de prélèvements et de
transplantations à partir de donneurs vivants de rein.
En Belgique,
l’activité de prélèvement de donneurs vivants est
essentiellement effectuée à des fins de transplantations
rénales et, ensuite, de transplantations hépatiques. Il s’avère
qu’aucune procédure de transplantation de poumon à partir de
donneur vivant n’a encore été réalisée en Belgique.
Cette étude
a servi de base à des discussions aussi bien au sein de
différents groupes scientifiques qu’au sein de mon
administration. Au début de l’année 2011, au terme de ces
discussions, le Conseil belge de transplantation a proposé
qu’elle soit étendue à l’ensemble des centres de
transplantation et ce, pour tous les organes. La proposition est
actuellement en discussion afin de préciser la portée exacte de
la nouvelle étude. Une réunion est d’ailleurs prévue le
14 juillet. Dès lors, il me semble prématuré de m’avancer
sur le terrain d’une nouvelle réglementation et de la fixation
de prix.
Enfin, dans
le cadre de la pénurie d’organes à transplanter, il est vrai
que les donneurs vivants représentent une source supplémentaire
de greffons disponibles, mais il ne faut pas négliger les
éventuelles conséquences physiques, psychiques, émotionnelles
pour le donneur potentiel.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De eerste resultaten van een studie aan de KUL over de kosten die
in België verbonden zijn aan een orgaandonatie door een levende
donor, werden in december 2010 inderdaad voorgesteld.
De
studie heeft betrekking op één transplantatiecentrum en houdt
alleen rekening met het wegnemen en de transplantatie van een
nier met levende donoren.
In
België is het wegnemen bij levende donoren vooral gericht op
niertransplantaties, gevolgd door levertransplantaties. In België
vond nog geen enkele longtransplantatie plaats met levende
donoren.
Op
basis van de studie vonden besprekingen plaats binnen
verschillende wetenschappelijke groepen en binnen mijn
administratie. Begin 2011 heeft de Belgische Transplantatieraad
voorgesteld de studie uit te breiden tot alle
transplantatiecentra en tot alle organen. Het voorstel wordt
momenteel besproken om de precieze draagwijdte van de nieuwe
studie te bepalen. Een nieuwe vergadering is gepland op 14 juli.
Ik vind het dan ook voorbarig nu uitspraken te doen over een
nieuwe reglementering en over de prijsbepaling.
Gezien
het tekort aan organen, zijn levende donoren inderdaad een
bijkomende bron van beschikbare transplantaten. De mogelijke
fysieke, psychische, emotionele gevolgen voor de potentiële
donor mogen daarbij echter niet uit het oog worden verloren.
|
|
M. Jacques
Brotchi (MR). – Je suis heureux d’apprendre que le sujet
est à l’étude. Nous devons trouver des formules pour
accroître le nombre de donneurs mais nous devons agir avec
énormément de sécurité et de tact.
Il faut
savoir que l’on ne peut pas donner n’importe quel organe. Le
don du cerveau est évidemment exclu et il n’est pas certain
qu’un receveur potentiel l’accepterait ! (Sourires.)
Le rein est, par définition, l’organe de choix. Il est aussi
possible de prélever un morceau de foie pour en faire bénéficier
un enfant qui ne peut recevoir un foie adulte.
La ministre
a aussi cité le poumon mais je suis sceptique. Il est possible
de vivre avec un seul poumon, mais je ne sais pas dans quelle
mesure ce serait acceptable du point de vue des risques et de
l’éthique. Les spécialistes nous le diront. Il y a
certainement moyen d’avancer pour le rein et pour le foie. Cela
permettrait de remédier en partie à la pénurie de dons
d’organes.
Par
ailleurs, il faudrait faire en sorte que les personnes qui
accepteront de faire ce don ne doivent supporter aucun coût.
Bien sûr, ce don ne peut être lucratif, mais il faudrait à
tout le moins qu’il ne leur coûte rien. Je pense qu’il
faudrait aussi prendre en considération la période d’incapacité
temporaire de travail en fonction de l’intervention, de manière
que les donneurs ne soient pas victimes de leur générosité.
|
De heer Jacques
Brotchi (MR). – Het verheugt me te vernemen dat het
onderwerp ter studie ligt. We moeten formules vinden om het
aantal donoren te verhogen, maar dan met de nodige voorzorgen en
tact.
Niet
elk orgaan kan gedoneerd worden. Het doneren van hersenen is
uiteraard uitgesloten. Het transplantatieorgaan bij uitstek is de
nier. Het is ook mogelijk een deel van de lever weg te nemen voor
een kind, dat geen volwassen lever mag krijgen. Voor longen
aarzel ik. Het is mogelijk met één long te leven, maar ik weet
niet in hoever dat, gezien het risico, ethisch aanvaardbaar is.
Experts zullen dat moeten uitklaren. Voor nieren en lever zijn er
zeker mogelijkheden, waardoor het tekort aan orgaandonaties
gedeeltelijk kan worden verholpen.
We
moeten ervoor zorgen dat orgaandonoren zelf geen kosten hebben.
Een donatie mag uiteraard niet gericht zijn op winst, maar we
moeten er minstens voor zorgen dat er geen kosten aan verbonden
zijn. Ik vind dat ook rekening moet worden gehouden met de
tijdelijk werkonbekwaamheid ingevolge de interventie. Donoren
mogen niet het slachtoffer worden van hun vrijgevigheid.
|
|
Demande
d’explications de M. Gérard Deprez à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la présence de parabènes dans de nombreux
médicaments» (nº 5-1059)
|
Vraag
om uitleg van de heer Gérard Deprez aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de aanwezigheid van parabenen in vele
geneesmiddelen» (nr. 5-1059)
|
|
M. Gérard
Deprez (MR). – Le 3 mai dernier, l’Assemblée
nationale française a voté contre l’avis du gouvernement
l’interdiction des parabènes, conservateurs dont la toxicité
et les effets cancérigènes font l’objet de débats
scientifiques. Le texte doit encore être voté par le Sénat
mais l’inquiétude règne dans les secteurs industriels
concernés.
Les
parabènes sont en effet présents dans des milliers de produits
cosmétiques, alimentaires et médicamenteux afin d’éviter le
développement de champignons et de micro-organismes qui
pourraient être nocifs pour l’homme. Ces conservateurs ont
également pour but d’empêcher la dégradation du médicament
et la baisse de son efficacité, voire d’atténuer ou d’éviter
sa nocivité.
En France,
les 400 spécialités pharmaceutiques contenant des parabènes
sous forme méthyle ou propyle concernent environ 80 firmes
titulaires d’autorisations de mise sur le marché.
L’Agence
française de sécurité sanitaire des produits de santé s’est
penchée sur la question des parabènes dès 2004, à la suite de
la publication d’une étude britannique. Une chercheuse de
l’université de Reading et ses collègues avaient en effet
retrouvé des parabènes intacts dans des tumeurs du sein. Pour
les auteurs, cela démontre qu’au moins une partie des
parabènes peut être absorbée et retenue dans les tissus du
corps humain sans être transformée. Même si les études menées
jusque-là n’avaient pu déterminer la source et le chemin
emprunté par les parabènes retrouvés dans des tissus humains,
ils émettent l’hypothèse d’un effet favorisant le
développement de cancers par le biais de l’action proche des
œstrogènes qu’exercent les parabènes.
En
avril 2010, l’Agence française a décidé de refaire une
étude de toxicologie chez le jeune rat avec la collaboration de
six laboratoires pharmaceutiques. Les résultats seraient
attendus pour novembre 2011.
L’Agence
fédérale des médicaments et des produits de santé, autorité
compétente en Belgique pour la qualité, la sécurité et
l’efficacité des médicaments et des produits de santé,
a-t-elle réalisé une étude comparable à celle de l’agence
française ? Dans l’affirmative, quels en seraient les
résultats ?
Compte tenu
du fait que de nombreux médicaments contenant du parabène sont
prescrits à des enfants et aux femmes enceintes et vu les
risques éventuels que cela peut représenter pour eux,
envisagez-vous de prendre des mesures particulières de mise en
garde destinées à ces catégories de patients ?
|
De heer Gérard
Deprez (MR). – Op 3 mei jongstleden keurde het Franse
parlement, tegen het advies van de regering in, een verbod op
parabenen goed. Over hun toxiciteit en de mate waarin deze
bewaarmiddelen kankerverwekkend zijn, is in wetenschappelijke
kringen een debat aan de gang. De tekst moet nog door de Franse
Senaat worden goedgekeurd, maar in de desbetreffende industriële
sectoren heerst grote ongerustheid.
Parabenen
zijn aanwezig in duizenden schoonheidsproducten, voedings- en
geneesmiddelen om de ontwikkeling van zwammen en micro-organismen
te voorkomen die schadelijk zouden kunnen zijn voor de mens. Die
bewaarmiddelen hebben eveneens tot doel te verhinderen dat het
geneesmiddel bederft of minder werkzaam wordt, of de schadelijke
effecten ervan af te zwakken of te voorkomen.
In
Frankrijk zijn er 400 farmaceutische specialiteiten die methyl-
of propylparabenen bevatten waarvoor een 80-tal bedrijven een
vergunning hebben.
Het
Agence française de sécurité sanitaire des produits de
santé buigt zich al sedert 2004 over de parabenenkwestie,
toen daarover een Britse studie werd gepubliceerd. Een
onderzoeksteam van de Universiteit van Reading had intacte
parabenen teruggevonden in een borsttumor. De onderzoekers vonden
dat dit aantoonde dat minstens een deel van de parabenen
ongewijzigd opgenomen en vastgehouden kunnen worden in weefsels
van het menselijk lichaam. Hoewel nog niet kon worden achterhaald
vanwaar en langs waar de parabenen kwamen die in het lichaam zijn
teruggevonden, vermoeden ze dat parabenen een gelijkaardig effect
hebben als oestrogenen en een invloed hebben op de groei van
kankercellen.
In
april 2010 besloot het Franse Agentschap om in samenwerking
met 6 farmaceutische laboratoria een nieuw onderzoek uit te
voeren bij jonge ratten. De resultaten worden in november 2011
verwacht.
Heeft
het Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en
Gezondheidsproducten dat in België de kwaliteit, de veiligheid
en de doeltreffendheid van geneesmiddelen en gezondheidsproducten
verzekert, ook zulk een onderzoek uitgevoerd? Zo ja, wat zijn de
resultaten?
Veel
geneesmiddelen met parabenen worden voorgeschreven voor kinderen
en zwangere vrouwen, wat voor hen risico’s kan inhouden.
Overweegt u bijzondere voorzorgsmaatregelen voor die categorieën
van patiënten?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Puisque l’évaluation de la toxicité des
parabènes – propylparabène et butylparabène – est assurée
au niveau européen par le Safety working party du Comité des
médicaments à usage humain de l’Agence européenne du
médicament, où tous les États membres sont représentés, il
n’y a pas lieu de répéter la même étude en Belgique. Ce
problème est évidemment suivi de près par notre pays.
Le rapport
final de l’étude de toxicité chez le jeune rat est attendu
pour novembre 2011. Les résultats de cette étude
permettront de déterminer la dose journalière acceptable.
Pour chaque
nouvelle formulation pédiatrique, la présence de parabènes –
surtout le butylparabène et le propylparabène – doit être
justifiée ainsi que la concentration utilisée par rapport à la
dose maximale journalière du médicament.
Ce problème
est également pris en charge au niveau européen. La directive
Excipients in the Label and Package Leaflet of Medicinal
Products for Human Use est revue régulièrement et cette
révision inclut les parabènes dans tous les médicaments,
également ceux pour les enfants et les femmes enceintes.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De evaluatie van de toxiciteit van propyl- en butylparabenen
gebeurt op Europees niveau in de Safety working party van het
Comité voor geneesmiddelen voor de mens van het Europees
Geneesmiddelenbureau, waarin alle lidstaten vertegenwoordigd
zijn. Daarom moet dit niet op Belgisch niveau gebeuren. Ons land
volgt dit probleem natuurlijk van nabij.
Het
eindverslag van het toxiciteitsonderzoek bij jonge ratten wordt
eind november 2011 verwacht. Op basis van deze studie zal de
aanvaardbare dagelijkse dosis kunnen worden bepaald.
Voor
elke nieuwe pediatrische formule moet de aanwezigheid van
parabenen en vooral van butyl- en propylparabenen gerechtvaardigd
worden, alsook de gebruikte concentratie in vergelijking met de
maximale dosis per dag.
Dit
probleem wordt ook op Europees niveau behandeld. De richtlijn
Excipients in the Label and Package Leaflet of Medicinal
Products for Human Use wordt regelmatig bijgewerkt, ook wat
betreft de parabenen in alle geneesmiddelen, dus ook die voor
kinderen en zwangere vrouwen.
|
|
M. Gérard
Deprez (MR). – Je transmettrai votre réponse aux personnes
inquiètes qui m’avaient demandé de vous interroger.
|
De heer Gérard
Deprez (MR). – Ik zal uw antwoord bezorgen aan de mensen
die zich hier zorgen om maken.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les économies dans le secteur de la biologie
clinique» (nº 5-1098)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de besparingen in de sector van klinische
biologie» (nr. 5-1098)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – En vertu de l’arrêté royal du
26 août 2010, des économies atteignant 50 millions
d’euros devaient être réalisées dans le secteur de la
biologie clinique. La modification de la nomenclature entrée en
vigueur le 1er octobre 2010 a déjà permis
la réalisation d’un premier montant d’économies de 35,1
millions euros. Une prescription plus adéquate des analyses de
biologie clinique doit permettre la réalisation du reste des
économies, soit 14,9 millions d’euros. C’est dire ma
satisfaction lorsque j’ai reçu, la semaine dernière, une
brochure de l’INAMI contenant des instructions à ce sujet.
Cependant,
je me suis aperçu que ces directives concernent aussi d’autres
domaines, tels que les dépistages relatifs à la grossesse, les
dépistages généraux opportunistes et les dépistages des
maladies sexuellement transmissibles. Je suis conscient que
l’objectif est de lutter contre la surconsommation mais je
constate simultanément que l’Agence fédérale des médicaments
et des produits de santé, AFMPS, incite précisément à la
surconsommation.
Ainsi,
les femmes désireuses de suivre un traitement contre la
stérilité sont soumises à des exigences particulièrement
sévères, par exemple un dépistage mensuel de la syphilis.
L’incitation à la surconsommation par l’AFMPS contraste
violemment avec les recommandations de modération du SPF Santé
publique et de l’INAMI.
Ne
serait-il pas préférable que des recommandations à ce sujet
soient également formulées par des experts et des acteurs de
terrain plutôt que de suivre les instructions de l’AFMPS au
sujet de tests dépourvus d’évidence scientifique ?
Cette
situation ne résulte-t-elle pas du fait que la Coordination
Sang, Tissus et Cellules du département Vigilance dépend de
l’AFMPS ? Ne serait-il pas préférable qu’elle dépende
du SPF Santé publique ? Nous pourrions nous inspirer de
l’exemple de la France où une agence spéciale pour les
questions biomédicales relève de la compétence du département
de la Santé publique, avec des effets favorables pour la santé
publique.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Krachtens het koninklijk besluit van
26 augustus 2010 moest in de klinische biologie tot 50
miljoen euro worden bespaard. Een eerste deel van de besparingen,
voor een bedrag van 35,1 miljoen euro, werd reeds gerealiseerd
via de nomenclatuurwijzigingen die van toepassing waren op
1 oktober 2010. De resterende besparing van 14,9
miljoen euro moet nog worden gerealiseerd door de voorschrijvers
aan te sporen testen voor klinische biologie rationeel voor te
schrijven. Ik was dan ook blij toen ik vorige week de
RIZIV-brochure met richtlijnen ter zake ontving.
Het valt me
echter op dat die richtlijnen ook betrekking hebben op andere
domeinen zoals de screening voor zwangerschap, opportunistische
algemene screenings en screenings op seksueel overdraagbare
aandoeningen. Ik besef dat het de bedoeling is de overconsumptie
aan te pakken, maar tegelijk stel ik vast dat vanuit het FAGG,
Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten,
net tot overconsumptie wordt aangespoord.
Zo worden
bijzonder hoge eisen gesteld aan vrouwen die een
vruchtbaarheidsbehandeling willen ondergaan. Er wordt
bijvoorbeeld geëist dat ze maandelijks op syfilis worden
gescreend. De aansporing tot overconsumptie door het FAGG staat
dus in schril contrast tot de aanmaning tot matiging door de FOD
Volksgezondheid en het RIZIV.
Zou het
daarom niet verstandig zijn dat ook in die laatste materie
richtlijnen worden opgesteld door experts en betrokkenen in het
veld, veeleer dan zonder wetenschappelijke evidentie testen te
laten uitvoeren op aangeven van het FAGG?
Is de
situatie niet het gevolg van het feit dat Coördinatie ‘Bloed,
Weefsel en Cellen’ van het departement Vigilantie, onder het
FAGG ressorteert? Zou dat niet beter onder de FOD Volksgezondheid
vallen? Ik meen dat zelfs een voorbeeld kan worden genomen aan
Frankrijk, waar een speciaal agentschap voor biomedische kwesties
onder het departement Volksgezondheid ressorteert, met gunstig
gevolg voor de volksgezondheid.
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Les tests biologiques qui doivent être effectués
dans le cadre de la médecine reproductive ont été fixés par
arrêté royal. L’annexe IV de arrêté royal du
28 septembre 2009 fixant les normes de qualité et de
sécurité concernant le matériel corporel humain précise quels
tests biologiques doivent être effectués pour estimer les
risques de contagion croisée. Il s’agit notamment de tests
pour détecter la contagion par le HIV, l’hépatite B et C et
la syphilis. Ces tests biologiques sont réalisés au moment du
prélèvement ou du don.
L’obligation
de faire des tests biologiques dans le cadre de la médecine
reproductive a été reprise dans la directive 2006/17/CE de la
Commission européenne du 8 février 2006 concernant
certaines prescriptions techniques pour le don, l’obtention et
les tests de tissus humains et de cellules. On ne peut y déroger.
La
Commission européenne a, à la suite de demandes de différents
États membres, créé un groupe de travail pour récolter les
données disponibles à ce sujet et présenter sur cette base une
proposition pour l’exécution des tests biologiques, ce qui
peut mener à une adaptation de la directive.
La
répartition des compétences entre l’Agence fédérale des
médicaments et des produits de santé et le SPF Santé publique
n’y change dès lors rien.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De biologische tests die in het kader van de reproductieve
geneeskunde moeten worden uitgevoerd, werden bij koninklijk
besluit vastgelegd. Bijlage IV bij het koninklijk besluit van
28 september 2009 tot vaststelling van de kwaliteits-
en veiligheidsnormen inzake menselijk lichaamsmateriaal bepaalt
welke biologische tests moeten worden uitgevoerd om risico’s
van kruisbesmetting te beoordelen; het betreft met name tests om
besmetting met hiv, hepatitis B en C, en syfilis op te sporen.
Die biologische tests worden op het ogenblik van de wegneming of
donatie uitgevoerd.
De
verplichting om biologische tests in het kader van de
reproductieve geneeskunde uit te voeren is opgenomen in de
richtlijn 2006/17/EG van de Europese Commissie van
8 februari 2006 betreffende bepaalde technische
voorschriften voor het doneren, verkrijgen en testen van
menselijke weefsels en cellen. Hiervan kan niet worden afgeweken.
De Europese
Commissie heeft, naar aanleiding van vragen van verschillende
lidstaten, een werkgroep opgericht om de beschikbare gegevens in
dit verband te verzamelen en op basis daarvan een voorstel te
formuleren voor de biologische tests, wat tot een aanpassing van
de richtlijn kan leiden.
De verdeling
van bevoegdheden tussen het Federaal Agentschap voor
Geneesmiddelen en Gezondheidsproducten en de Federale
Overheidsdienst Volksgezondheid doet hier dan ook niet ter zake.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Je me réjouis que cette question soit
réexaminée au niveau européen. Cela me dérange effectivement
que l’on promulgue d’abord des directives et que l’on
s’aperçoive ensuite que la barre a été mise trop haut et
qu’elles doivent être adaptées.
J’espère
que le bon sens l’emportera et qu’il sera possible d’adopter
un comportement prescripteur rationnel. J’espère également
que le ministre suivra de près ce dossier et qu’il incitera
les acteurs au pragmatisme.
En
ce qui concerne la deuxième partie de la réponse, mon point de
vue diffère de celui du ministre. Je me demande s’il ne serait
pas préférable de confier la Coordination « Sang, tissus
et cellules » au SPF Santé publique qui me semble avoir
davantage d’expertise en la matière.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Het verheugt me dat de kwestie op Europees
niveau opnieuw wordt bestudeerd. Het stoort me wel dat eerst
richtlijnen worden uitgevaardigd en nadien moet worden
vastgesteld dat de lat te hoog is gelegd, waarna een aanpassing
nodig is.
Ik hoop dat
het gezond verstand zal zegevieren en dat een rationeel
voorschrijfgedrag mogelijk wordt. Ik hoop eveneens dat de
minister dit dossier van nabij opvolgt en de actoren tot
pragmatisme aanzet.
Over het
tweede deel van het antwoord verschil ik van mening met de
minister. Ik vraag me af of Coördinatie ‘Bloed, Weefsels en
Cellen’ niet beter bij de FOD Volksgezondheid wordt
ondergebracht. Het lijkt me dat daar meer expertise aanwezig is.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la qualité au sein des hôpitaux, l’accréditation
et le rôle des hôpitaux universitaires» (nº 5-1100)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de kwaliteit in de ziekenhuizen, de
accreditatie en de rol van universitaire ziekenhuizen»
(nr. 5-1100)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Le 13 juillet 2010, l’hôpital
universitaire Gasthuisberg s’est vu octroyer l’accréditation
JCI reconnue sur le plan international. L’hôpital cède ainsi
à la pression internationale incessante exercée en matière
d’accréditation. Les procédures en matière d’accréditation
mènent incontestablement à des autocritiques, à des analyses
des atouts et des faiblesses, à un diagnostic des points
faibles, à des plans d’action permettant d’améliorer la
qualité. On doit cependant s’interroger sur le coût de ce
gain en matière de qualité. Idéalement, nous aurions besoin de
peu de moyens pour réaliser des gains de qualité. Les contrôles
effectués par l’Institut scientifique de santé publique pour
les laboratoires de biologie clinique ont par exemple conduit à
une amélioration substantielle de la qualité à un prix
particulièrement peu élevé.
Pour
la Joint Commission International, il n’en va pas de
même. La facture se monte à un chiffre comportant cinq zéros.
Bien que le processus d’accréditation conduira à une
amélioration de la qualité, une analyse coûts-bénéfices
s’impose. Outre la facture JCI, les consultants externes
doivent être rémunérés. Souvent, il s’agit de surcroît de
personnes de la JCI même. Je félicite l’hôpital
universitaire Gasthuisberg pour son accréditation mais je crains
que d’autres hôpitaux ne souhaitent également en obtenir une.
L’université et l’hôpital qui y est attaché ont toutefois
également une mission sociale. À cet effet, ils bénéficient
par exemple d’un financement hospitalier supplémentaire par le
biais du financement B7. Dès lors qu’une évaluation des coûts
et des gains de qualité doit être réalisée, il me paraît
logique que les autres hôpitaux aspirent à une accréditation à
un prix aussi bas que possible.
La
ministre n’estime-t-elle pas logique que l’hôpital
universitaire Gasthuisberg assiste les autres hôpitaux dans le
processus d’accréditation ? Mettre leurs connaissances à
disposition de la société ne fait-il pas partie de leur mission
sociale ? Un hôpital universitaire peut-il facturer
directement ou indirectement des honoraires de consultance à
charge d’autres hôpitaux du pays ?
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Op 13 juli 2010 kreeg het
Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg de internationaal erkende
JCI-accreditatie toegekend. Daarmee geeft het ziekenhuis toe aan
de niet aflatende internationale accreditatiedruk. Ongetwijfeld
leiden accreditatieprocedures tot kritische zelfreflectie,
sterkte-zwakteanalyses, diagnose van verbeterpunten, actieplannen
die leiden tot kwaliteitsverbetering. Toch moet men zich de vraag
stellen hoeveel die kwaliteitswinst mag kosten. Idealiter hebben
we weinig middelen nodig om kwaliteitswinst te boeken. De
controles die het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid voor
de laboratoria klinische biologie organiseerde, hebben
bijvoorbeeld geleid tot een substantiële kwaliteitsverbetering
tegen een bijzonder lage kostprijs.
Voor de
Joint Commission International liggen de zaken anders. De
factuur loopt op tot een bedrag met vijf nullen. Hoewel ook dat
accreditatieproces tot een verbetering van de kwaliteit zal
leiden, is er nood aan een kosten-batenanalyse. Naast de
JCI-factuur, moeten ook de externe consultants worden betaald.
Vaak gaat het dan nog om mensen van de JCI zelf.
Ik
feliciteer het Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg met zijn
accreditatie, maar vrees dat andere ziekenhuizen om
concurrentiële redenen ook een accreditatie zullen nastreven. De
universiteit en het daaraan verbonden ziekenhuis hebben evenwel
ook een maatschappelijke opdracht. Zij worden daarvoor
bijvoorbeeld extra gefinancierd via de B7-ziekenhuisfinanciering.
In de redenering dat er een afweging dient te worden gemaakt van
de kosten en de kwaliteitswinsten, lijkt het mij logisch dat de
andere ziekenhuizen de accreditatie nastreven tegen een zo laag
mogelijke kostprijs.
Lijkt het de
minister daarom niet logisch dat het Universitair Ziekenhuis
Gasthuisberg de andere ziekenhuizen kosteloos bijstaat in het
accreditatieproces? Behoort het niet tot hun maatschappelijke
opdracht om kennis ter beschikking te stellen van de
maatschappij? Kan een universitair ziekenhuis rechtstreeks of
onrechtstreeks via consultancy erelonen aanrekenen aan andere
ziekenhuizen in het land?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – À ce jour, l’autorité fédérale n’impose pas
d’accréditation aux hôpitaux belges. La décision d’être
accrédité ou non est une décision volontaire de l’hôpital.
Elle peut être guidée par différents motifs. Le processus
d’accréditation exige en effet de nombreux moyens, sans parler
de l’effort nécessaire et du changement de culture pour le
personnel. Il permet également de réexaminer les processus de
soins et l’organisation et de les affiner. Lors du processus
d’accréditation, toutes les connaissances sont sollicitées.
L’hôpital accrédité peut partager ces connaissances avec
d’autres hôpitaux, contre paiement ou non. Comme l’autorité
fédérale n’a encore pris aucune initiative en matière
d’accréditation, on ne peut pas encore imposer de limitations.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De federale overheid legt de Belgische ziekenhuizen op het
ogenblik geen accreditering op. De beslissing om al dan niet
geaccrediteerd te worden, is een vrijwillige beslissing van het
ziekenhuis. Ze kan door verschillende beweegredenen worden
ingegeven. Het accrediteringsproces vergt inderdaad heel wat
middelen, om nog maar te zwijgen van de mentaliteitswijziging en
de inspanningen die bij het personeel nodig zijn. De
accreditering biedt ook de kans om de zorgprocessen en de
organisatie te herbekijken en te verfijnen. Tijdens het
accreditatieproces doet men een beroep op alle kennis. Het
geaccrediteerd ziekenhuis kan die kennis met andere ziekenhuizen
delen, al dan niet tegen betaling. Aangezien de federale overheid
tot op heden geen initiatief met betrekking tot accreditering
heeft genomen, kan ze hieromtrent ook geen beperkingen opleggen.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Nous devons éviter d’entraîner tous les
prestataires de soins dans une évolution à laquelle ils ne
pourraient pas faire face. J’invite la ministre à lire le
livre « Liefde voor het werk in tijden van management »
du docteur Marc Desmet. Ce médecin en soins palliatifs évoque
la pression due à la qualité qui provoque un grand stress parmi
le personnel hospitalier. Bien que les objectifs soient sans
aucun doute nobles, nous devons nous interroger sur le coût
élevé de certaines accréditations, qui devient disproportionné
par rapport aux gains de qualité.
Je
regrette en tout cas qu’il n’y ait aucun moyen de pression
légal à cet égard. Les hôpitaux bénéficiant d’une
accréditation peuvent mettre leur expertise à disposition des
autres hôpitaux contre paiement. J’aurais apprécié que la
ministre se prononce contre l’accréditation, ne fût-ce que
sur le plan moral.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – We moeten vermijden dat we alle
zorgverstrekkers meesleuren in een evolutie die ze niet
aankunnen. Ik raad de minister aan om het boek Liefde voor het
werk in tijden van management van dokter Marc Desmet te
lezen. Deze palliatieve arts heeft het over de kwaliteitsdruk die
veel stress veroorzaakt bij het ziekenhuispersoneel. Hoewel de
doelstellingen ongetwijfeld nobel zijn, moeten we vraagtekens
plaatsen bij de hoge kostprijs van bepaalde accreditaties die
niet meer in verhouding staat tot de kwaliteitswinsten.
Ik betreur
het enigszins dat er geen wettelijke stok is om mee te slaan. De
ziekenhuizen met een accreditatie kunnen hun expertise tegen
betaling ter beschikking stellen aan andere ziekenhuizen. Ik zou
het hebben gewaardeerd dat de minister zich tegen accreditatie
had uitgesproken, ook al zou dat louter moreel zijn geweest.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les coûts liés à la consultance préalable à
un audit de la qualité des laboratoires cliniques» (nº 5-1101)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de kosten verbonden aan consultancy
voorafgaande aan een audit uitgevoerd op de kwaliteit van
klinische laboratoria» (nr. 5-1101)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – La qualité des laboratoires cliniques est
contrôlée depuis quelques années. En Flandre, cette mission
était remplie par le pharmacien Libeer, mais elle a été
reprise par son collègue Van Campenhout. Du côté francophone,
il y a eu quelques problèmes qui, je l’espère, ont été
résolus entre-temps. Je renvoie à ce sujet à ma question
écrite du 15 octobre 2007. Ce contrôle a permis
d’améliorer la qualité des laboratoires de notre pays. C’est
donc une bonne chose.
Toutefois,
la pression subie par les hôpitaux et, en particulier par les
laboratoires, pour pouvoir continuer à être accrédités est
devenue énorme. Depuis l’introduction du remboursement de la
biologie moléculaire en vertu des articles 24bis et
33bis, les laboratoires concernés sont soumis à des
exigences en matière d’accréditation, par référence à la
norme ISO 15189 et suivantes.
Il
s’ensuit que des auditeurs externes rendent visite au
laboratoire. Ils ont suivi une formation, mais cela pose quand
même un problème. Étant donné qu’un audit dure plusieurs
jours, le laboratoire reçoit la visite de plusieurs auditeurs.
Il arrive souvent que, le premier jour, un auditeur approuve
certaines choses qui, le deuxième jour, sont refusées par un
autre auditeur. Il est également bien connu qu’un laboratoire
qui veut réussir ce test doit s’y préparer le mieux possible
avec, comme conséquence, que des sommes importantes sont
dépensées en frais de consultance.
La
ministre est-elle consciente que les frais de consultance des
laboratoires augmentent sans cesse à cause des accréditations
ISO et BELAC ?
La
ministre est-elle consciente qu’il existe une grande différence
entre les auditeurs et qu’il n’y a manifestement pas de
benchmarking ?
Les
auditeurs sont-ils agréés ? Suivent-ils régulièrement
des formations ?
Les
accréditations ISO et BELAC ne peuvent-elles être mises en
doute si la réponse à la deuxième et à la troisième question
est négative ?
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Sinds enkele jaren worden de klinische
laboratoria gecontroleerd op kwaliteit. Aan Vlaamse zijde stond
apotheker Libeer hiervoor in, maar die opdracht is nu overgenomen
door zijn collega Van Campenhout. Aan Franstalige zijde waren er
enkele moeilijkheden, die hopelijk inmiddels zijn weggewerkt. Ik
verwijs hiervoor naar mijn schriftelijke vraag van
15 oktober 2007. Die controle heeft geleid tot een
substantiële kwaliteitsverhoging bij de laboratoria in België.
Dat is dus een goede zaak.
Toch is voor
de ziekenhuizen, en meer bepaald de laboratoria, de druk enorm
groot geworden om zich nog verder te accrediteren. Met de
introductie van de terugbetaling van de moleculaire biologie
krachtens de artikelen 24bis en 33bis worden
aan de desbetreffende laboratoria accreditatievereisten opgelegd,
met als referenties ISO 15189 en volgende.
Het gevolg
is dat externe auditeurs het laboratorium komen bezoeken. Zij
hebben een opleiding gevolgd, doch hier rijst een probleem.
Aangezien een audit verschillende dagen duurt, krijgt een
laboratorium vaak verschillende auditeurs over de vloer. Zo
gebeurt het vaak dat op dag 1 de ene auditeur bepaalde zaken
goedkeurt die op dag 2 door een andere auditeur worden afgewezen.
Het is ook algemeen bekend dat een laboratorium dat deze toets
wil doorstaan, zich het best zo goed mogelijk voorbereidt, met
als gevolg dat enorme bedragen aan consultancy circuleren.
Ik had graag
van de minister vernomen of ze zich ervan bewust is dat de
consultancykost voor laboratoria alsmaar toeneemt ingevolge de
ratrace richting ISO- en BELAC-accreditatie?
Is de
minister zich ervan bewust dat er een grote verschil bestaat
tussen de auditeurs en er blijkbaar geen benchmarking is.
Worden
auditeurs gehercertificeerd? Krijgen ze geregeld opleidingen?
Kunnen de
ISO- en BELAC-accreditaties niet in twijfel worden getrokken als
het antwoord op de tweede en derde vraag negatief is?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – En Belgique, l’accréditation des laboratoires
n’est pas obligatoire selon la norme ISO 15189, sauf pour un
petit nombre de paramètres, en particulier pour la biologie
moléculaire en vertu des articles 24bis, 33bis
et 32. Pour plus de 90 pour cent des paramètres, y compris les
plus utilisés, aucune accréditation n’est exigée.
Pour
les paramètres pour lesquels une accréditation est obligatoire,
un certificat est décerné par BELAC qui relève de la
compétence du ministre pour l’Entreprise.
Dans
ce cas, un expert du service de biologie clinique de l’ISP
accompagne les auditeurs BELAC en qualité de représentant de
l’autorité compétente pour les laboratoires cliniques.
Même
s’il est parfaitement possible d’obtenir une accréditation
BELAC sans l’aide d’un consultant, il s’avère que certains
laboratoires font appel à des consultants. Certains consultants
encouragent les laboratoires à obtenir une certification ISO
9001 même si ce n’est pas strictement nécessaire. On a
constaté que les procédures et le manuel de qualité exigés
pour une accréditation BELAC sont rédigés de telle manière
que les laboratoires sont pratiquement obligés de garder ensuite
les mêmes consultants pour de futurs développements et de les
payer.
En
ce qui concerne les différences éventuelles entre les
différents auditeurs et l’existence ou non d’un benchmarking
et la recertification des auditeurs BELAC, je vous renvoie au
ministre Van Quickenborne.
L’accréditation
est un des instruments permettant de garantir la qualité et la
fiabilité des services délivrés. Lors de l’accréditation,
tant le système de gestion que les processus et les compétences
techniques sont évalués. Outre l’accréditation pour certains
tests, les laboratoires de biologie clinique sont soumis
régulièrement à une procédure d’agrément réglée par
l’arrêté royal du 3 décembre 1999. La qualité du
système, les procédures et le personnel médical et non médical
du laboratoire sont soumis à un test formel. La commission de
Biologie clinique examine attentivement les données transmises
lors de la procédure d’avis. Pour conserver l’agrément, les
laboratoires cliniques belges sont également soumis à une
évaluation de qualité externe organisée par le service de
Biologie clinique de l’Institut scientifique de santé
publique. Avec l’accréditation, l’agrément est donc
également une garantie de qualité.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
In België is de accreditatie voor de laboratoria volgens de norm
ISO 15189 niet verplicht, behalve voor een klein aantal
parameters, meer in het bijzonder voor moleculaire biologie
krachtens de artikelen 24bis, 33bis en 32.
Voor meer dan 90% van de parameters, inclusief de meest
gebruikte, is geen accreditatie vereist.
Voor de
parameters waarvoor wel een accreditatie verplicht is, wordt een
certificaat afgegeven door BELAC, dat onder de bevoegdheid valt
van de minister voor Ondernemen.
In dat geval
vergezelt een deskundige van de dienst Klinische Biologie van
WIV-ISP de BELAC-auditeurs als vertegenwoordiger van de overheid
bevoegd voor de klinische laboratoria.
Hoewel het
perfect mogelijk is om BELAC-accreditatie te krijgen zonder de
hulp van een consulent, blijken sommige laboratoria toch de
ondersteuning van consulenten in te roepen. Sommige consulenten
motiveren de laboratoria tot het behalen van een ISO 9001
certificaat, hoewel dat niet strikt noodzakelijk is. Daarnaast
stellen we vast dat de procedures en het kwaliteitshandboek die
vereist zijn voor een BELAC-accreditatie zo zijn opgesteld dat de
laboratoria nagenoeg verplicht zijn nadien voor verdere
ontwikkelingen dezelfde consulenten aan te houden en te betalen.
Voor een
antwoord op de vraag over de verschillen tussen de verschillende
auditeurs en het al dan niet bestaan van een benchmarking verwijs
ik naar minister Van Quickenborne.
Ook voor de
vraag over het hercertificeren van de BELAC-auditeurs verwijs ik
naar minister Van Quickenborne.
Accreditatie
is één van de instrumenten om de kwaliteit en de
betrouwbaarheid van geleverde diensten te garanderen. Bij
accreditatie worden zowel het beheerssysteem, de processen als de
technische competenties geëvalueerd. Naast de accreditatie voor
bepaalde testen moeten de laboratoria voor klinische biologie
regelmatig een erkenningsprocedure doorlopen die geregeld is bij
koninklijk besluit van 3 december 1999. Hierbij worden
het kwaliteitssysteem, de procedures en het medisch en
niet-medisch personeel van het laboratorium aan een formele
toetsing onderworpen. De Commissie voor klinische biologie gaat
diepgaand in op de gegevens bij de adviesprocedure. Om de
erkenning te behouden moeten de Belgische klinische laboratoria
tevens een externe kwaliteitsevaluatie ondergaan door de dienst
Klinische Biologie van het Wetenschappelijk Instituut
Volksgezondheid. Naast accreditatie is dus ook erkenning een van
de waarborgen voor de geleverde kwaliteit.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – L’arrêté royal de 1999 et le contrôle
externe de qualité sont une bonne chose. Soyons clairs. Ils ont
vraiment permis d’améliorer de manière substantielle la
qualité à moindre frais pour les laboratoires. Il n’y a pas
de discussion à ce sujet.
Je
reposerai effectivement ma question au ministre Van Quickenborne,
mais je souhaiterais encore éclaircir un point. Selon la
ministre, il n’est question que d’un petit segment dans les
laboratoires, mais ce n’est pas exact.
Une
recherche dans un laboratoire comporte une phase de préanalyse
au cours de laquelle l’échantillon est étiqueté et conservé,
une phase analytique au cours de laquelle l’analyse en
elle-même est réalisée et une phase postanalytique ou rapport.
Même lorsque l’on ne contrôle qu’un seul paramètre, la
phase préanalytique et la phase postanalytique doivent être
réglées parce qu’elles s’appliquent à l’ensemble du
laboratoire. Un échantillon qui arrive peut donc servir pour la
PCR – articles 24- et 33bis – mais peut également
servir pour une autre analyse. L’auditeur ne se limite pas à
une analyse bien précise. Autrement dit, c’est l’ensemble du
laboratoire qui est donc soumis à un audit, même si celui-ci
porte sur un seul paramètre.
Nous
devons bien en prendre conscience. Dans chaque laboratoire, cette
petite niche met en œuvre toute une procédure pour
l’accréditation, avec tous les frais qui s’ensuivent.
Actuellement,
on dirait que cela ne se produit que dans une petite niche.
Je
me réjouis que la ministre reconnaisse que certains laboratoires
font déjà appel à des consultants à cause de l’ampleur de
la tâche. Nous devons examiner la manière dont nous pourrons
gérer l’explosion des coûts pour des soins de santé de
qualité sur la base d’une analyse coûts-bénéfices.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Het koninklijk besluit van 1999 en de externe
kwaliteitscontrole zijn een goede zaak. Laat dat duidelijk zijn.
Ze hebben echt tot een substantiële kwaliteitsverbetering geleid
zonder veel kosten voor de laboratoria. Daarover bestaat geen
discussie.
Ik zal mijn
vragen inderdaad opnieuw stellen aan minister Van Quickenborne,
maar ik wil nog één ding duidelijk maken. Volgens de minister
gaat het maar om een klein segment in de laboratoria, maar dat
klopt niet.
Een
onderzoek in een laboratorium valt uiteen in een preanalytische
fase, waarin het staal gelabeld en bewaard wordt, een analytische
fase, waarin de analyse zelf wordt uitgevoerd, en de
postanalytische fase of de rapportering. Ook wanneer men maar één
parameter controleert, moeten de preanalytische en de
postanalytische fase in orde zijn, want die gelden voor het hele
laboratorium. Een staal dat binnenkomt, kan dan wel een staal
zijn voor PCR – artikel 24- en 33bis – maar kan
ook voor een andere analyse dienen. De auditeur beperkt zich niet
tot één bepaalde analyse, maar hij trekt zijn controle helemaal
open. Eigenlijk wordt dus het hele laboratorium doorgelicht, ook
al gaat het om slechts één parameter.
Dat moeten
we ons goed realiseren. In elk laboratorium met die kleine niche
is er een hele procedure voor accreditatie op poten gezet, met
alle kosten van dien.
Nu lijkt het
alsof het enkel in een kleine niche gebeurt.
Ik ben blij
dat de minister erkent dat sommige laboratoria al gebruik maken
van consultants omdat het werk zo omvangrijk is. We moeten in de
toekomst nadenken over hoe het verder moet, hoe we de
kostenexplosie voor een kwalitatieve gezondheidszorg kunnen
beheersen op grond van een kosten-batenanalyse.
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Théoriquement, j’ai raison. Toutefois, dans la
pratique, cela engendre des situations telles que celles que vous
évoquez.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
In theorie heb ik gelijk. In de praktijk leidt dit tot situaties
zoals die welke u hebt beschreven.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la reprise de laboratoires hospitaliers
universitaires par des laboratoires privés» (nº 5-1107)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de overname van universitaire
ziekenhuislaboratoria door private laboratoria» (nr. 5-1107)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Comme vous le savez peut-être, un
laboratoire hospitalier de l’AZ Lokeren a été repris il y a
quelques années par un laboratoire privé. C’est une évolution
inquiétante. Selon toute vraisemblance, il n’y a rien à
objecter juridiquement. Cela pourrait même se produire pour la
radiologie, le service central de stérilisation, ou d’autres
services.
Un
laboratoire hospitalier a une activité très spécifique et
fonctionne au sein d’une organisation non commerciale, une
structure sans but lucratif, où des biologistes cliniciens sont
spécifiquement impliqués dans le travail de l’hôpital et de
leurs collègues médecins. Un laboratoire clinique moderne est
présent dans la clinique. Le biologiste clinicien passe aux
soins intensifs, a de nombreux contacts en personne avec les
collègues médecins.
Il
court le bruit qu’un laboratoire universitaire serait repris
par un groupe commercial. Indépendamment du fait que cela soit
vrai ou non, cette rumeur peut servir à une intéressante
expérience de pensée. Étant donné le précédent à Lokeren,
un tel scénario hypothétique ne semble pas si éloigné.
Que
pense la ministre de cette évolution ? Est-ce souhaitable ?
Trouve-t-elle, indépendamment du point de vue juridique, que
cette évolution soit néfaste ? La ministre pense-t-elle
comme moi que le problème est d’autant plus grave que les
universités ont une fonction d’exemple ? Ne faut-il pas
discuter de l’ancrage juridique du caractère clinique d’un
laboratoire hospitalier ?
Si
la ministre estime que cette évolution est néfaste, est-elle
disposée à prendre les initiatives nécessaires pour l’empêcher
par exemple en modifiant la loi sur les hôpitaux ou en jouant
sur le financement universitaire, l’agrément, etc. ?
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Zoals u wellicht weet werd een ziekenhuislab
in het AZ Lokeren enkele jaren geleden overgekocht door een
privélaboratorium. Dat is een zorgwekkende evolutie. Naar alle
waarschijnlijkheid is hier juridisch geen speld tussen te
krijgen. Zoiets zou zelfs kunnen voor de radiologie, CSA of
andere diensten.
Een
ziekenhuislab heeft een zeer specifieke invalshoek en werkt in
een niet-commerciële organisatie, een non-profit setting,
waarbij klinisch biologen specifiek betrokken zijn bij de werking
van het ziekenhuis en collega artsen. Het laboratorium is geen
resultatengenerator meer. Een modern klinisch laboratorium is
aanwezig in de kliniek. De moderne klinisch bioloog toert mee op
intensieve zorg, heeft veel face-to-facecontact met collega
artsen.
Nu zijn er
geruchten dat een universiteitslaboratorium zou worden
overgekocht door een commerciële groep. Los van het feit of het
nu waarheidsgetrouw is of niet, zorgt dit gerucht wel voor een
interessante denkoefening. Gezien het precedent in Lokeren lijkt
een dergelijk hypothetisch scenario niet veraf.
Wat denkt de
minister van deze evolutie? Is het wenselijk? Vindt zij het, los
van het juridische, geen nefaste evolutie? Gaat de minister
akkoord met mijn hypothese dat dit een nog erger probleem is
aangezien universiteiten een voorbeeldfunctie hebben? Is een
juridische verankering van het klinische karakter van een
ziekenhuislaboratorium niet aan de orde?
Indien de
minister dit een nefaste evolutie vindt, is zij dan bereid de
nodige initiatieven te nemen om een dergelijke evolutie tegen te
gaan, bijvoorbeeld via de ziekenhuiswet, de aanpak van de
universitaire financiering, de erkenning enzovoort?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – La situation des hôpitaux universitaires est
différente de celle des hôpitaux généraux non universitaires.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De situatie van universitaire ziekenhuizen is niet dezelfde als
die van niet-universitaire algemene ziekenhuizen.
|
|
Un
hôpital général non universitaire ne doit disposer que
d’activités de base en biologie clinique, à fixer par les
communautés et les régions. Pour le reste, il doit conclure un
accord de coopération qui lui permette de faire appel à une
fonction entièrement développée, comme le prévoit l’arrêté
royal AR du 30 janvier 1989.
Dans
les hôpitaux universitaires, on doit pouvoir faire appel dans
l’établissement à un laboratoire qui puisse répondre sur
place aux besoins des services cliniques dans les disciplines
chimiques, hématologiques et microbiologiques. Pour certaines
analyses spécialisées, un accord de coopération peut toutefois
être conclu avec d’autres laboratoires hospitaliers ou
universitaires, conformément à l’Arrêté royal du
15 décembre 1978.
|
Een
niet-universitair algemeen ziekenhuis dient enkel te beschikken
over de basisactiviteiten klinische biologie, te bepalen door de
gemeenschappen en gewesten. Voor het overige volstaat dat via een
samenwerkingsakkoord een beroep kan worden gedaan op een volledig
uitgebouwde functie, volgens het koninklijk besluit van
30 januari 1989.
In
universitaire ziekenhuizen moet echter in de inrichting zelf een
beroep kunnen worden gedaan op een laboratorium dat ter plaatse
moet kunnen tegemoetkomen aan de behoeften van de klinische
diensten in de chemische, hematologische en microbiologische
disciplines. Voor sommige gespecialiseerde analyses mag een
samenwerkingsakkoord worden gesloten met een ander ziekenhuis of
een universitair laboratorium, conform het koninklijk besluit van
15 december 1978.
|
|
Je crois
donc que la réalité est assez circonscrite par ces deux arrêtés
royaux. Je suis disposée à examiner s’il n’existe pas des
situations qui nous amèneraient à revoir la législation pour
assurer un ancrage plus important dans les hôpitaux que dans le
secteur privé.
|
Ik
denk dat men op basis van die twee koninklijke besluiten vat
heeft op de realiteit. Ik ben bereid te onderzoeken of er geen
situaties zijn waarvoor de wetgeving zou moeten herzien worden om
een grotere verankering te verzekeren in de ziekenhuizen dan in
de privésector.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Je suis tout à fait d’accord.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Daar ben ik het volledig mee eens.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les médicaments Ipilimumab et BRAF» (nº 5-1145)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de geneesmiddelen Ipilimumab en BRAF»
(nr. 5-1145)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Cette question s’inscrit dans la ligne
d’une demande d’explications traitant de l’Avastin. Ce
médicament a reçu un avis négatif de l’EMEA en raison du
manque d’étude randomisée de phase III sur l’usage du
médicament. Sur la base de votre réponse, il est apparu que
nous étions alors sur la même longueur d’onde concernant le
bien-être des patients et que nous pouvions rechercher une
solution dans l’intérêt de ces derniers.
Cependant
cette question vise un autre groupe cible de patients. L’IPI et
le BRAF sont deux produits qui, dans la phase III d’essai
antérieure ou actuelle, ont prouvé qu’ils sont nécessaires
pour les patients atteints d’un mélanome à un stade avancé.
Une demande a été introduite auprès de l’EMEA pour les deux
produits.
Pour
l’IPI, un avis positif a déjà été rendu par le CHMP de
l’EMEA. L’approbation pour le BRAF devrait intervenir plus
tard dans l’année.
Par
comparaison avec d’autres pays européens, le délai entre
l’approbation et le remboursement est relativement long et cela
préoccupe les patients.
Entre-temps,
la FDA a déjà donné son approbation pour l’IPI en mars 2011.
Un
programme médical d’urgence a traité l’année dernière 167
patients avec l’IPI et a donné des résultats positifs. Le
fabricant de l’IPI, Bristol-Myers Squibb, a offert le produit
durant un an aux patients par le biais du Compassionate Use
Program, mais il est maintenant réticent quant à la poursuite
gratuite de ce programme durant une année supplémentaire. BMS
serait disposé à rechercher une solution appropriée.
Conformément
à l’article 10 de l’arrêté royal du 21 décembre 2001,
qui règle le remboursement de spécialités pharmaceutiques, un
dossier de remboursement peut déjà être introduit avec un avis
positif du CHMP. Selon l’article 12, pour avoir un dossier
de demande valable, il faut disposer de l’autorisation de
marketing dans un délai de 75 jours. La procédure de
remboursement nécessitant déjà une dizaine de mois, y compris
la publication au Moniteur belge, je pose les questions
suivantes.
La
ministre est-elle au courant des résultats positifs du
traitement avec l’IPI et le BRAF de patients atteints d’un
mélanome à un stade avancé ?
La
ministre a-t-elle l’intention de prendre contact avec le
fabricant de l’IPI, Bristol-Myers Squibb, pour le mettre encore
à la disposition des patients à un prix accessible ?
Après
l’Avastin, il s’agit d’un deuxième dossier et d’autres
pourraient suivre. Ne serait-il pas préférable de trouver une
solution structurelle et ne pouvons-nous pas nous informer à ce
sujet en France, auprès de l’AFSSAPS, où le programme ATU
(Authorisation Temporary Use) offre une opportunité pour de tels
problèmes ?
Comme
alternative, la ministre pourrait-elle adapter l’arrêté royal
du 21 décembre 2001 afin d’accélérer un
remboursement temporaire pour des innovations pionnières en
Belgique, par exemple après 90 jours au lieu de 180 jours ?
Est-elle prête à cela ?
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Deze vraag ligt in de lijn van een eerder
gestelde vraag om uitleg die handelde over Avastin. Dit
geneesmiddel werd door het EMEA negatief beoordeeld wegens het
ontbreken van een gerandomiseerde fase III-studie met betrekking
tot het gebruik van het geneesmiddel. Op basis van uw antwoord
bleek dat we toen in het teken van het patiëntenwelzijn op
dezelfde golflengte zaten en naar een oplossing konden werken in
het belang van de patiënt.
Deze vraag
heeft echter een andere patiëntendoelgroep voor ogen. Ipi en
BRAF zijn twee producten die in de voorbije of huidige
fase III-trials bewezen hebben dat ze noodzakelijk zijn voor
gevorderde melanoompatiënten. Voor beide producten is een
aanvraag ingediend bij het EMEA.
Voor Ipi
werd al een positief advies gegeven door de CHMP van het EMEA. De
goedkeuring voor BRAF zou later op het jaar volgen.
In
vergelijking met andere Europese landen neemt de tijd tussen de
goedkeuring en de terugbetaling enige tijd in beslag en dit zorgt
bij de patiënten voor enige onrust.
Intussen
heeft ook de FDA Ipi al goedgekeurd in maart 2011.
Een medisch
noodprogramma behandelde het afgelopen jaar 167 patiënten met
Ipi, met positieve resultaten. De producent van Ipi,
Bristol-Myers Squibb, heeft het product gedurende een jaar
aangeboden aan de patiënt via een Compassionate Use Program,
maar is nu terughoudend om dit programma een bijkomend jaar
kosteloos verder te zetten. BMS is evenwel bereid om naar een
geschikte oplossing te zoeken.
Volgens
artikel 10 van het koninklijk besluit van 21 december 2001
dat de terugbetaling van farmaceutische specialiteiten regelt,
kan al een terugbetalingsdossier worden ingediend met een
positief CHMP-advies. Binnen een termijn van 75 dagen dient het
dan te beschikken over de marketing autorisatie om een blijvend
geldig aanvraagdossier te hebben, zo zegt artikel 12. Gezien
de terugbetalingsprocedure al snel een tiental maanden in beslag
neemt, publicatie in het Staatsblad inbegrepen, heb ik volgende
vragen.
Is de
minister op de hoogte van de positieve resultaten van de
behandeling van gevorderde melanoompatiënten met Ipi en BRAF?
Is de
minister zinnens contact op te nemen met de producent van Ipi,
Bristol-Myers Squibb, om dit alsnog op een betaalbare manier voor
de patiënten beschikbaar te stellen?
Na Avastin
is dit een tweede dossier en andere zouden nog kunnen komen. Zou
het niet beter zijn een structurele oplossing te vinden en kunnen
we daarvoor de mosterd niet halen in Frankrijk bij AFSSAPS waar
het ATU (Authorisation Temporary Use)-programma soelaas biedt
voor dergelijke problemen?
Als
alternatief zou de minister een aanpassing kunnen doorvoeren in
het koninklijk besluit van 21 december 2001 om een
tijdelijke terugbetaling voor baanbrekende innovatie in België
sneller mogelijk te maken, bijvoorbeeld na 90 dagen in plaats van
180 dagen. Is ze daartoe bereid?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – La situation de l’Ipilimumab m’est bien connue.
Début
juin, la firme Bristol-Myers Squibb (BMS) a été reçue par l’un
de mes collaborateurs pour discuter des meilleurs moyens pour
permettre à cette spécialité l’accès le plus rapide au
remboursement. J’ai été mise au courant des résultats
encourageants des études cliniques ainsi que du Compassionate
Use Program mis en place pour apporter une première aide aux
patients souffrant d’un mélanome.
L’introduction
du dossier auprès de la Commission de remboursement des
médicaments, dès l’avis positif du Comité des médicaments à
usage humain européen, a bien sûr été évoquée.
Entre-temps,
le dossier de l’IPI a été introduit auprès du SPF Affaires
Économiques et de la CRM en date du 23 juin, et la firme
BMS a déjà reçu un courrier l’informant que sa demande était
recevable.
Vous
comprendrez que je ne puis préjuger de l’avis de la CRM, mais
il est évident que tout sera mis en œuvre, dans le respect des
procédures, pour que ce traitement soit rapidement disponible
pour les patients.
La
durée de la procédure dépendra bien sûr du temps que la firme
BMS mettra à répondre aux éventuelles questions que la CRM
pourrait poser ainsi que de l’examen des coûts face au
bénéfice clinique apporté.
Même
en cas d’avis négatif de la CRM, une procédure
d’établissement d’une convention entre la firme et l’INAMI
est possible, à mon initiative, depuis plus d’un an :
plusieurs spécialités innovantes y ont déjà eu recours avec
succès. Et plusieurs autres dossiers de demande de convention
sont encore en cours d’examen.
Dès
que la spécialité BRAF entrera dans les critères, elle sera
examinée avec la même diligence et la même attention.
Par
ailleurs, vous évoquez la possibilité de mettre en place un
système d’Autorisation temporaire d’utilisation (ATU), comme
cela existe déjà en France.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik ben op de hoogte van de situatie rond Ipilimumab.
Begin juni
ontving één van mijn medewerkers de firma Bristol-Myers Squibb
om te bekijken hoe men er best voor kon zorgen dat deze
specialiteit zo snel mogelijk kon worden terugbetaald. Men heeft
mij ingelicht over de bemoedigende resultaten van de klinische
studies en van het Compassionate Use Program, waarmee men
melanoompatiënten al een eerste hulp kan bieden.
Men had het
uiteraard over de indiening van het dossier bij de Commissie
Tegemoetkoming Geneesmiddelen, maar het was nog wachten op een
positief advies van het Europees Comité voor geneesmiddelen voor
menselijk gebruik.
Ondertussen
werd het Ipi-dossier op 23 juni bij de FOD Economische Zaken
en bij de CTG ingediend, en ontving de firma BMS al een brief met
de mededeling dat haar aanvraag ontvankelijk was.
Uiteraard
kan ik niet op het advies van de CTG vooruitlopen, maar het
spreekt vanzelf dat ik alles in het werk zal stellen opdat, met
naleving van de procedures, deze behandeling voor de patiënten
snel ter beschikking zal staan.
De duur van
de procedure zal natuurlijk afhangen van de tijd die BMS nodig
heeft om op de eventuele vragen van de CTG te antwoorden, en van
het onderzoek naar de kosten ten aanzien van het opgeleverde
klinische voordeel.
Zelfs in
geval van een negatief advies van de CTG bestaat er een procedure
om tussen de firma en het RIZIV een overeenkomst te sluiten. Dat
is, door een initiatief van mezelf, al meer dan een jaar
mogelijk: verschillende innovatieve specialiteiten hebben er al
met succes een beroep op gedaan. Er worden nog verschillende
andere overeenkomstaanvragen onderzocht.
Zodra de
BRAF-specialiteit aan de criteria beantwoordt, zal ze met
dezelfde spoed en aandacht worden onderzocht.
Anderzijds
vermeldt u de mogelijkheid om een Tijdelijke Gebruiksvergunning
(TGV) te kunnen invoeren, zoals dat al in Frankrijk bestaat.
|
|
J’y suis
tout à fait favorable. Je l’ai d’ailleurs dit à maintes
reprises. Un examen est en cours. Des textes légaux sont en
préparation. Les délais seront les plus courts possibles. Tout
dépend de l’évolution des affaires courantes.
|
Ik
ben daar helemaal voor. Dat heb ik trouwens al vaak gezegd. Het
wordt onderzocht. De wetteksten worden voorbereid. De termijnen
worden zo kort mogelijk gehouden. Alles hangt af van de evolutie
van de lopende zaken.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Je suis heureux de la réaction positive de
la ministre sur l’Autorisation temporaire d’utilisation. Si
elle est mise en œuvre, des demandes d’explications comme
celle-ci seront superflues.
Si
la situation d’affaire courantes devait persister encore
longtemps, vous avez en tout cas déjà un partisan au parlement.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Ik ben blij met de positieve reactie van de
minister over de Tijdelijke Gebruiksvergunning. Indien die tot
stand komt, worden vragen om uitleg als deze overbodig.
Mocht de
situatie van de lopende zaken nog lang aanhouden, dan hebt u in
ieder geval al een medestander in het parlement.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les centres de cardiologie B1, B2 et B3»
(nº 5-1196)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «B1-, B2- en B3-centra voor cardiologie»
(nr. 5-1196)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Plusieurs projets d’arrêté royal
circulent actuellement en ce qui concerne les centres de
cardiologie B1, B2 et B3. Le Collège de cardiologie et de
chirurgie cardiaque défendait un point de vue spécifique lors
de la conférence portant sur la création d’un centre de
cathétérisme cardiaque pour la cardiologie interventionnelle.
Il estimait que les critères pour la création de centres B2 et
B3 étaient trop accessibles. L’activité doit en effet être
suffisante pour garantir un traitement optimal.
Aujourd’hui,
notre pays compte plus de quarante centres de cardiologie. À
titre de comparaison, il n’y en a que treize ou seize, selon
les sources d’information, aux Pays-Bas. Le fait d’imposer
des critères accessibles à tous pour l’agrément de nouveaux
centres de cardiologie comporte des risques.
En
période de difficultés budgétaires et d’affaires courantes,
il ne me paraît pas opportun d’abaisser ces seuils. Compte
tenu du paysage politique actuel, des problèmes supplémentaires
ne sont pas souhaitables. Dans le monde cardiologique, on est
d’accord pour reconnaître qu’il serait préférable
d’investir dans des mesures de prévention cardiovasculaire.
Combien
de centre B1, B2 et B3 compte-t-on aujourd’hui en Belgique ?
La
ministre peut-elle ventiler ces données selon les régions ?
Est-elle
d’accord sur le fait que les centres B1 appartiennent au
passé ?
Est-elle
d’accord sur le fait qu’il y a éventuellement de l’espace
pour davantage de centres B2 ?
Est-elle
d’accord sur le fait qu’il n’y a en Belgique plus d’espace
pour des centres B3 ?
La
ministre a-t-elle l’intention de laisser des centres B2,
disposant d’équipements pour un centre B3, faire appel à
l’expertise d’un centre B3 ? Ne craint-elle pas une
explosion du nombre des centres de chirurgie cardiaque ? Se
rend-elle compte qu’il y aurait, par exemple, à Gand, trois
hôpitaux qui pourront proposer de la chirurgie cardiaque ?
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – In de ziekenhuiswereld circuleren vandaag
enkele ontwerpen van koninklijk besluit met betrekking tot de
B1-, B2- en B3-centra voor cardiologie. Het College van
cardiologie en cardiochirurgie had een specifieke visie op de
rondetafelconferentie over de oprichting van
hartkatheterisatiecentra voor interventionele cardiologie. Het
stelde dat de criteria voor de oprichting van bepaalde B2- en
B3-centra te laagdrempelig zijn. Er dient immers voldoende
activiteit te zijn om een optimale zorg te garanderen.
Vandaag telt
ons land meer dan veertig centra. Ter vergelijking, in Nederland
zijn er, naargelang van de bron, maar dertien of zestien
hartcentra. Laagdrempelige criteria voor de erkenning van nieuwe
hartcentra houden risico’s in.
In tijden
van budgettaire krapte en lopende zaken lijkt het mij niet
opportuun deze drempels te verlagen, want dat heeft ernstige
implicaties voor de toekomst. Gezien het huidige politieke
landschap zijn bijkomende problemen niet wenselijk. Er heerst
overeenstemming in de cardiologische wereld dat het geld dat
beter geïnvesteerd kan worden in preventieve cardiovasculaire
maatregelen.
Hoeveel B1-,
B2- en B3-centra zijn er vandaag in België?
Kan de
minister die gegevens opsplitsen volgens de gewesten?
Is de
minister het ermee eens dat de B1-centra tot de verleden tijd
horen?
Is de
minister het ermee eens dat er eventueel ruimte is voor meer
B2-centra?
Is de
minister het ermee eens dat er in België geen ruimte meer is
voor B3-centra?
Is de
minister van plan de deur open te laten zodat B2-centra, met
faciliteiten ter beschikking voor een B3-centrum, een beroep
kunnen doen op de expertise van een B3-centrum? Vreest zij dan
alsnog geen explosie van het aantal cardiochirurgische centra?
Realiseert zij zich dat er bijvoorbeeld in Gent drie ziekenhuizen
zullen zijn die cardiochirurgie kunnen aanbieden?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Il y a aujourd’hui, en Belgique, vingt-trois
programmes de soins de pathologie cardiaque : cinq en Région
de Bruxelles-Capitale, onze en Communauté flamande et sept en
Région wallonne. La Belgique compte vint programmes partiels
isolés B1, dont un à Bruxelles, quatre en Communauté flamande
et quinze en Région wallonne.
Je
partage l’idée selon laquelle les possibilités de diagnostic
des programmes B1 isolés sont trop limitées. Dans des cas
aigus, ces centres sont insuffisamment équipés pour un
traitement adapté. Je suis également d’accord sur le fait
qu’ils sont voués à disparaître à relativement court terme.
Je
suis également d’avis qu’il y a de l’espace pour les
centres B1-B2, à condition qu’ils fassent partie d’un
programme de soins global B.
Cela
permettra aux programmes de soins isolés B1 d’être
revalorisés via une conversion en programmes de soins B1-B2.
Enfin,
je suis d’accord sur le constat selon lequel il y a
suffisamment de programmes B3 dans notre pays. Un programme B3 ne
peut dès lors être proposé que dans le cadre d’un programme
de soins global B, pour lequel des critères de programmation ont
été fixés dans l’arrêté royal du 16 juin 1999.
J’avais
pris l’initiative d’organiser, le 10 octobre 2009,
une table ronde relative à la cardiologie dans notre pays.
Celle-ci a permis de rassembler les différents acteurs
concernés, en vue notamment de faire le point sur les
connaissances scientifiques en la matière. Le rapport de cette
conférence, qui avait été rédigé par des membres du Collège
de cardiologie, m’a été communiqué le 2 janvier 2010.
Je l’ai soumis au Conseil national des établissements
hospitaliers qui a rendu son avis le 11 mars 2010.
Il
ressort de ces différents apports des éléments concordants,
des tendances globales qui ont vocation à être transcrites dans
des arrêtés royaux adaptant le cadre normatif actuel. Le
processus d’élaboration de ces arrêtés est en voie de
finalisation. Le secteur et moi-même espérons que ces arrêtés
pourront encore être adoptés en période d’affaires
courantes.
Dans
la mesure où la programmation concernée est tout à fait
complète, il n’est pas possible pour l’instant de créer des
centres B3 supplémentaires. C’est pourquoi je ne crains pas
d’explosion du nombre de centres de chirurgie cardiaque.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Vandaag zijn er in België 23 zorgprogramma’s voor cardiale
pathologie. De verdeling is als volgt: vijf in het Brusselse
Hoofdstedelijk Gewest, elf in de Vlaamse Gemeenschap en zeven in
het Waals Gewest. België telt twintig geïsoleerde
B1-programma’s, waarvan een in het Brusselse Hoofdstedelijk
Gewest, vier in de Vlaamse Gemeenschap en vijftien in het Waals
Gewest.
Ik denk
inderdaad ook dat de diagnostische mogelijkheden van de
geïsoleerde B1-programma’s te beperkt zijn. In acute gevallen
zijn de centra onvoldoende uitgerust voor een aangepaste
behandeling. Ze zullen op relatief korte termijn moeten
verdwijnen.
Ik ga er
eveneens mee akkoord dat er ruimte is voor B1-B2-centra, op
voorwaarde dat ze deel uitmaken van een globaal zorgprogramma B.
Dat biedt
voor de geïsoleerde B1-zorgprogramma’s de mogelijkheid zich
via een omzetting tot zorgprogramma’s B1-B2 opgewaardeerd te
worden.
Ik ben het
eens met de vaststelling dat er in ons land voldoende
B3-programma’s zijn. Een B3-programma kan dan ook maar worden
aangeboden in het kader van een globaal zorgprogramma B, waarvoor
bij koninklijk besluit van 16 juni 1999
programmeringscriteria werden vastgelegd.
Op
10 oktober 2009 heb ik het initiatief genomen om een
rondetafel over de cardiologie in ons land te organiseren. De
verschillende betrokkenen werden bijeengebracht om de
wetenschappelijke kennis ter zake in kaart te brengen. De leden
van het College voor cardiologie hebben van deze conferentie een
verslag opgesteld dat ze mij op 2 januari 2010 hebben
bezorgd en dat ik aan de Nationale Raad voor
ziekenhuisvoorzieningen heb voorgelegd. De raad heeft op
11 maart 2010 een advies uitgebracht.
De
verschillende bijdragen geven gelijklopende elementen, globale
tendensen die in koninklijke besluiten moeten worden gegoten om
het huidige normerende kader aan te passen. De uitwerking van
deze besluiten wordt momenteel afgerond. De sector en ikzelf
hopen dat ze nog in de periode van lopende zaken kunnen worden
goedgekeurd.
Aangezien de
bedoelde programmering volledig volzet is, is het momenteel niet
mogelijk bijkomende B3-centra te creëren. Ik vrees dan ook niet
voor een explosie van het aantal cardiochirurgische centra.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – En radiothérapie, il existe le système des
satellites, mais celui-ci entraîne la perte de contrôle sur la
programmation.
Je
crains dès lors que par une voie détournée, il ne soit
possible d’installer, en accord avec un centre B3, tous les
équipements pour un B3 dans un hôpital, et de créer de cette
manière, une section B3 virtuelle, alors que ce n’est pas le
but. L’arrêté royal devrait permettre d’exclure cette
possibilité.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – In de radiotherapie bestaat het systeem van
satellieten, maar daarmee verliest men de controle op de
programmering.
Ik vrees dan
ook dat het via een omweg mogelijk is om alsnog, in
overeenstemming met een B3-centrum, alle faciliteiten voor een B3
in een ziekenhuis te installeren en op die manier een virtuele
B3-afdeling op te richten, terwijl dat eigenlijk niet de
bedoeling is. Deze mogelijkheid zou met het koninklijk besluit
moeten worden uitgeschakeld.
|
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «le caractère obligatoire de l’assurance
complémentaire soins de santé et les conséquences pour les
petites mutuelles» (nº 5-1200)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het verplicht maken van de aanvullende
zorgverzekering en de gevolgen voor de kleinere ziekenfondsen»
(nr. 5-1200)
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Le 1er janvier 2012 au
plus tard, les mutuelles sont tenues de mettre leurs statuts en
concordance avec la loi du 26 avril 2010.
Malgré
ou précisément à la suite de l’arrêté royal du 2 mars 2011
portant exécution de l’article 67, alinéas 2 à 4, de la
loi du 26 avril 2010, des incertitudes subsistent quant
à l’application concrète de cette disposition légale. Dans
une tentative de clarification, l’Office de contrôle des
mutualités et des unions nationales de mutualités a émis une
circulaire.
L’obligation
de souscrire l’assurance complémentaire et le nivellement qui
en résultera dans le secteur où le marché libre devrait
pouvoir pleinement jouer, limiteront beaucoup de petites
mutuelles dans leurs possibilités et leur compétitivité.
1)
L’Office de contrôle des mutualités oblige ces dernières à
justifier de manière objective leurs avantages spécifiques pour
certains critères liés à l’âge. Pourquoi est-ce
nécessaire ? Les âges de 18 ans, où l’on devient
majeur, ou de 65 ans, où l’on est retraité, sont-ils acceptés
comme critères objectifs ?
2)
L’article 67, alinéa e, de la loi du 26 avril 2010
dispose que les cotisations pour les services complémentaires
sont forfaitaires. La possibilité pour un partenaire de
bénéficier de cotisations moindres en tant que deuxième
titulaire est-elle ainsi supprimée ?
3)
L’assurance complémentaire obligatoire est-elle fiscalement
déductible, dans la même logique que l’assurance
obligatoire ? Dans l’affirmative, quel en sera le surcoût
pour l’État ?
4)
Si un membre refuse de payer pendant une période déterminée
les cotisations pour l’assurance maladie complémentaire, le
droit à cette assurance sera-t-il finalement suspendu ?
D’autres sanctions sont-elles prévues ? Connaît-on des
cas où le non-paiement de la cotisation pour l’assurance
maladie complémentaire :
a.
a été compensé par des retenues sur des prestations de
l’assurance maladie obligatoire ? Le cas échéant, quelle
est l’attitude de l’OCM et de l’INAMI dans de tels cas ?
b.
a donné lieu à un refus de mutation vers une autre mutualité ?
Le cas échéant, quelle est l’attitude de l’INAMI dans de
tels cas ?
5)
Quelle est la vision de la ministre sur l’ensemble de la loi et
sa concordance avec la réglementation européenne sur le
traitement égal des mutualités et des assureurs privés, plus
précisément pour l’aspect « ménage mutualiste » ?
Pour la conclusion et le paiement de la cotisation à l’assurance
maladie obligatoire, on tient compte du « ménage
mutualiste ». Pour la définition de cette notion, il faut
se baser sur la loi du 14 juillet 1994 relative à
l’assurance maladie obligatoire. Ne faut-il pas craindre ici
une nouvelle discrimination entre les mutualités et les
assureurs privés ?
6)
Si l’assurance maladie complémentaire est généralisée,
n’est-elle pas mise en péril ? En d’autres termes, la
non-Evidence-based Medicine doit-elle encore être assurée, de
sorte que seule l’EBM subsiste par le biais de l’assurance
obligatoire ?
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Uiterlijk 1 januari 2012 zijn de
ziekenfondsen gehouden hun statuten in overeenstemming te brengen
met de wet van 26 april 2010.
Ondanks of
net tengevolge van het koninklijk besluit van 2 maart 2011
tot uitvoering van artikel 67, tweede tot vierde lid, van de
wet van 26 april 2010 blijft er onduidelijkheid over de
concrete toepassing van die wettelijke bepaling. In een poging om
klaarheid te scheppen volgde een circulaire van de Controledienst
voor de ziekenfondsen en de landsbonden van ziekenfondsen.
Het
verplicht maken van de aanvullende verzekering en de nivellering
die hierdoor zal ontstaan in de sector waar eigenlijk de vrije
markt ten volle zou moeten kunnen spelen, zal vele kleine
ziekenfondsen beperken in hun mogelijkheden en
concurrentievermogen.
Ik heb een
aantal vragen in dit verband.
1) De
Controledienst voor de Ziekenfondsen verplicht de ziekenfondsen
hun specifieke voordelen voor bepaalde leeftijdscriteria
objectief te verantwoorden. Waarom is dat nodig? Kan 18 jaar,
leeftijd waarop men meerderjarig wordt, of 65 jaar, leeftijd
waarop men met pensioen gaat, als objectief criterium worden
aanvaard?
2)
Artikel 67, littera e, van de wet van 26 april 2010
bepaalt dat de bijdragen voor de aanvullende diensten forfaitair
zijn. Vervalt daardoor de mogelijkheid dat een partner als tweede
titularis een verminderde bijdrage kan genieten?
3) Wordt de
verplichte aanvullende verzekering, in dezelfde logica als de
verplichte verzekering, fiscaal aftrekbaar? Indien ja, wat zal
daarvan dan de meerkost zijn voor de staat?
4) Indien
een lid de bijdragen voor de aanvullende ziekteverzekering
gedurende een bepaalde periode weigert te betalen, zal het recht
op die verzekering dan uiteindelijk geschorst worden? Is in
andere sancties voorzien? Zijn er gevallen bekend waar bij niet
betalen van de bijdrage voor de aanvullende ziekteverzekering,
a.
gecompenseerd werd door inhoudingen op prestaties van de
verplichte ziekteverzekering? In voorkomend geval, wat is de
houding van de CDZ en het RIZIV in dergelijke gevallen?
b. mutatie
naar een ander ziekenfonds geweigerd werd? In voorkomend geval,
wat is de houding van het RIZIV in dergelijke gevallen?
5) Wat is de
visie van de minister op de gehele wet en zijn concordantie met
de Europese regelgeving over de gelijke behandeling van
ziekenfondsen en privéverzekeraars, meer bepaald voor het aspect
‘mutualistisch gezin’? Voor de aansluiting en de betaling van
de bijdrage van de verplichte ziekteverzekering wordt rekening
gehouden met het ‘mutualistisch gezin’. Voor de definiëring
van dit begrip grijpt men terug naar de wet van 14 juli 1994
betreffende de verplichte ziekteverzekering. Schuilt hier geen
gevaar voor een nieuwe discriminatie tussen ziekenfondsen en
privéverzekeraars?
6) Indien de
aanvullende ziekteverzekering veralgemeend wordt, komt ze dan
niet in het gedrang? Moet met andere woorden de
niet-Evidence-based Medicine nog worden verzekerd zodat alleen
nog de EBM via de verplichte verzekering overblijft?
|
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Lorsqu’il demande une justification objective des
limitations liées à l’âge des membres visés pour l’octroi
des avantages de l’assurance complémentaire, l’Office de
contrôle des mutualités et des unions nationales de mutualités
se base sur le texte de l’article 67, 1er
alinéa, g), de la loi du 26 avril 2010.
Cet
article prévoit expressément que les services de l’assurance
complémentaire sont garantis de la même manière pour chaque
personne affiliée. Cette disposition légale ne prévoit qu’une
seule exception en la matière, à savoir la possibilité de
prévoir, pour ces services d’intérêt général, une garantie
plus élevée pour certaines catégories de personnes qui ont un
statut social précaire déterminé. Ladite disposition s’est
inspirée d’un document signé en septembre 2008, tant par
le Collège intermutualiste national que par Assuralia, en vertu
duquel il est prévu que l’égalité de la garantie n’exclut
pas, comme c’est le cas dans l’assurance obligatoire soins de
santé et indemnités, que certains services puissent ne
concerner qu’un certain public d’un âge bien précis ou des
personnes d’un sexe précis lorsqu’une intervention n’est
pas justifiée pour les autres membres qui, dans un esprit de
solidarité, cotisent toutefois au service puisqu’il est
obligatoire.
Par
ailleurs, l’article 67, 1er alinéa, point e),
de la loi du 26 avril 2010 précise que les cotisations
pour les services de l’assurance complémentaire, qui ne sont
pas déductibles fiscalement, sont forfaitaires mais qu’une
différenciation des cotisations est possible sur la base, entre
autres, de la composition du ménage.
Le
ménage qui est pris en considération en la matière est le
« ménage mutualiste » tel que défini par un arrêté
royal du 2 mars 2011 pour la fixation des cotisations
minimale et maximale qui doivent et peuvent respectivement être
demandées annuellement pour les opérations des services de
l’assurance complémentaire. Étant donné la définition du
ménage mutualiste, à savoir le titulaire de l’assurance
obligatoire soins de santé et indemnités, ainsi que toutes les
personnes à sa charge qui obtiennent le droit aux avantages des
« opérations » du chef de ce titulaire, il n’est
pas possible de prévoir une cotisation réduite pour un
partenaire en tant que deuxième titulaire.
S’agissant
des conséquences du non-paiement des cotisations de l’assurance
complémentaire, je confirme qu’outre la possibilité de
suspendre l’octroi des avantages, il résulte du caractère
obligatoire de l’affiliation aux services en question et de
leur nature de services d’intérêt général que les entités
mutualistes doivent mettre tout en œuvre pour recouvrer les
cotisations impayées et qu’il ne se conçoit pas que les
membres restent affiliés indéfiniment sans payer les
cotisations en question.
Par
conséquent, l’Office de contrôle estime que lorsque des
cotisations de l’assurance complémentaire n’ont pas été
payées pour une période de plus de 24 mois, consécutifs ou
non, la procédure d’exclusion de ces services doit être
effectivement entamée dès l’expiration de ce 24e
mois et que l’exclusion doit être effective au plus tard à la
fin du trimestre qui suit. Il est toutefois à noter que les
entités mutualistes peuvent organiser, dans le cadre de leur
assurance complémentaire, un fonds social qui intervient dans
des cas dignes d’intérêt bien décrits dans les statuts, à
savoir lorsque le membre rencontre des difficultés financières.
En
dehors des situations précitées, il n’y a pas de sanctions
prévues pour le non-paiement des cotisations. Par ailleurs, une
compensation des cotisations impayées par le biais d’une
retenue sur les prestations de l’assurance obligatoire n’est
pas possible et je ne suis pas partisane d’une modification
légale à ce propos. Si l’INAMI constate malgré tout une
telle pratique, il demande de régulariser la situation. De plus,
l’INAMI n’accepte pas qu’une mutation vers une autre
mutualité d’un membre qui n’a pas payé ses cotisations pour
l’assurance complémentaire soit refusée.
En
ce qui concerne la prise en compte de la notion de « ménage
mutualiste » pour l’affiliation aux services de
l’assurance complémentaire, le paiement des cotisations pour
ces services et le danger possible que vous évoquez d’une
discrimination entre les mutualités et les assureurs privés,
j’attire l’attention sur le fait que l’arrêté royal qui
définit cette notion en se référant à la législation sur
l’assurance obligatoire soins de santé et indemnités a été
soumis à l’avis de la section législation du Conseil d’État
et que celle-ci n’a pas formulé de remarques à cet égard.
Cette position est toutefois contestée par le secteur des
assurances devant la section d’administration du Conseil
d’État.
Enfin,
les conditions dans lesquelles les services de l’assurance
complémentaire doivent être organisés par les mutualités
n’empêchent pas que ces dernières puissent encore et toujours
mettre leurs propres accents, et ce tant au niveau de la nature
des avantages offerts qu’au niveau du montant de ceux-ci.
Ainsi,
une mutualité est libre, par exemple, de prévoir ou non que son
service hospitalisation intervienne dans les hospitalisations en
institution psychiatrique ou qu’une intervention soit offerte
ou non dans les coûts de l’affiliation à un club sportif. Par
ailleurs, l’assurance obligatoire ne peut pas, pour des raisons
budgétaires, prendre en charge toutes les interventions
actuellement offertes dans le cadre de l’assurance
complémentaire. Dès lors, celle-ci est et reste nécessaire.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Wanneer de Controledienst voor de Ziekenfondsen de ziekenfondsen
om een objectieve verantwoording vraagt van de
leeftijdsbeperkingen voor de beoogde leden bij het toekennen van
de voordelen van de aanvullende verzekering, baseert hij zich op
artikel 67, eerste lid, g) van de wet van 26 april 2010.
Dit artikel
bepaalt uitdrukkelijk dat de diensten van de aanvullende
verzekering voor iedere aangesloten persoon gelijk gewaarborgd
zijn. Deze wettelijke bepaling voorziet maar in één
uitzondering ter zake, namelijk de mogelijkheid, voor deze
diensten van algemeen belang, om voor sommige categorieën van
personen met een bepaald precair sociaal statuut in een hogere
waarborg te voorzien. Die bepaling is het gevolg van de
ondertekening in september 2008 door zowel het Nationaal
Intermutualistisch College als Assuralia van een document dat
bepaalt dat de gelijke waarborg niet uitsluit dat, zoals dit het
geval is in de verplichte verzekering voor geneeskundige
verzorging en uitkeringen, sommige diensten maar een bepaald
publiek van een zekere leeftijd of personen van een bepaald
geslacht kunnen betreffen wanneer een tegemoetkoming niet
verantwoord is voor de andere leden die, in een geest van
solidariteit, ook voor de dienst bijdragen aangezien die
verplicht is.
Anderzijds
preciseert artikel 67, eerste lid, punt e) van de wet van
26 april 2010 dat de bijdragen voor de diensten van de
aanvullende verzekering, die niet fiscaal aftrekbaar zijn,
forfaitair zijn, maar dat een differentiatie van de bijdragen
mogelijk is, onder andere op basis van de gezinssamenstelling.
Het gezin
waarmee men ter zake rekening houdt, is het ‘mutualistisch
gezin’ zoals gedefinieerd in een koninklijk besluit van
2 maart 2011 voor de vastlegging van de minimale en
maximale bijdragen die men jaarlijks voor de verrichtingen van de
diensten van de aanvullende verzekering respectievelijk moet en
kan vragen. Gelet op de definitie van mutualistisch gezin, met
name de gerechtigde in de verplichte verzekering voor
geneeskundige verzorging en uitkeringen alsook de personen te
zijnen laste die het recht op de voordelen van de ‘verrichtingen’
uit hoofde van deze gerechtigde verkrijgen, is het bijgevolg niet
mogelijk om voor een partner als tweede gerechtigde in een
verminderde bijdrage te voorzien.
Aangezien
het gaat om de gevolgen van het niet-betalen van bijdragen voor
de aanvullende verzekering, bevestig ik dat behalve de
mogelijkheid om de toekenning van de voordelen te schorsen, het
uit het verplichte karakter van het aansluiten bij de diensten in
kwestie en uit hun aard van diensten van algemeen belang
voortvloeit dat de ziekenfondsen alles in het werk moeten stellen
om de onbetaalde bijdragen terug te vorderen en dat het niet de
bedoeling is dat de leden tot in het oneindige aangesloten
blijven zonder de bijdragen in kwestie te betalen.
De
controledienst is bijgevolg van mening dat wanneer bijdragen voor
de aanvullende verzekering voor een periode van meer dan 24
maanden, al dan niet opeenvolgend, niet werden betaald, men
inderdaad de uitsluitingsprocedure van deze diensten moet
opstarten zodra de 24ste maand is afgelopen, en dat de
uitsluiting uiterlijk op het einde van het volgende kwartaal van
kracht moet zijn. De ziekenfondsen kunnen in het kader van hun
aanvullende verzekering, wel een sociaal fonds oprichten dat in
statutair goed omschreven behartigenswaarde gevallen tussenbeide
komt, dat wil zeggen wanneer het lid financiële moeilijkheden
ondervindt.
Buiten de
geciteerde situaties zijn er voor het niet betalen van de
bijdragen geen sancties bepaald. Anderzijds is het niet mogelijk
om onbetaalde bijdragen via een afhouding op de prestaties van de
verplichte verzekering te compenseren. Ik ben ook geen
voorstander van een wetswijziging in dat verband. Indien het
RIZIV vaststelt dat een dergelijke praktijk zich voordoet, vraagt
het om de toestand te regulariseren. Het RIZIV aanvaardt
bovendien niet dat men weigert dat een lid dat zijn bijdragen
voor de aanvullende verzekering niet heeft betaald, naar een
ander ziekenfonds overstapt.
Met
betrekking tot het rekening houden met het begrip ‘mutualistisch
gezin’ voor het aansluiten bij de diensten van de aanvullende
verzekering en de betaling van de bijdragen voor deze diensten en
het mogelijke gevaar op een discriminatie tussen de ziekenfondsen
en de privéverzekeraars, vestig ik er de aandacht op dat het
koninklijk besluit dat dit begrip met verwijzing naar de
wetgeving op de verplichte verzekering voor geneeskundige
verzorging en uitkeringen definieert, aan de afdeling wetgeving
van de Raad van State voor advies werd voorgelegd, en dat die in
dat verband geen enkele opmerking heeft gemaakt. De
verzekeringssector betwist dit standpunt wel voor de afdeling
bestuursrechtspraak van de Raad van State.
Ten slotte
verhinderen de voorwaarden waaronder de ziekenfondsen die
diensten van de aanvullende verzekering moeten inrichten niet dat
de ziekenfondsen nog altijd hun eigen klemtonen kunnen leggen, en
dat zowel op het vlak van de aard van de aangeboden voordelen als
op het vlak van het te betalen bedrag.
Zo staat het
een ziekenfonds vrij om zijn hospitalisatiedienst al dan niet bij
opnames in een psychiatrische instelling te laten tussenbeide
komen, of een tegemoetkoming aan te bieden voor de kosten van het
lidmaatschap van een sportclub. Overigens kan de verplichte
verzekering, om budgettaire redenen, niet alle tegemoetkomingen
ten laste nemen die in het kader van de huidige aanvullende
verzekering worden aangeboden. Die is en blijft dus noodzakelijk.
|
|
M. Louis
Ide (N-VA). – D’une part, la ministre indique que la
concurrence doit rester possible au sein de l’assurance maladie
complémentaire, avec différents prix et autres. D’autre part,
quelques possibilités ont été réduites en catimini. Ainsi,
pour le deuxième titulaire, le même montant forfaitaire doit
être pris en compte. L’assurance maladie complémentaire
devient ainsi progressivement un système uniforme et insipide.
Il me revient qu’à l’Office de contrôle, certaines
mutualités ont plus d’influence que d’autres. Je commence à
me poser de sérieuses questions sur l’assurance
complémentaire, d’autant plus qu’elle prévoit généralement
une série de remboursements qui sont très contestables.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Ik dank de minister voor het uitgebreide
antwoord. Ze stelt enerzijds dat concurrentie binnen de
aanvullende ziekteverzekering mogelijk blijft, met verschillende
prijszettingen en dergelijke. Anderzijds worden sluiks enkele
mogelijkheden gekortwiekt. Zo moet voor de tweede titularis
hetzelfde forfaitaire bedrag worden aangerekend. De aanvullende
ziekteverzekering wordt zo geleidelijk aan een soort
eenheidsworst. Ik hoor geruchten dat in de controledienst
bepaalde ziekenfondsen meer invloed hebben dan andere. Ik begin
me ernstig vragen te stellen bij de aanvullende
ziekteverzekering, te meer daar die meestal een aantal
terugbetalingen bevat die zeer betwistbaar zijn.
|
|
(La
séance est levée à 16 h 10.)
|
(De
vergadering wordt gesloten om 16.10 uur.)
|