5-40COM
|
5-40COM
|
Sénat de Belgique
|
Belgische Senaat
|
Session ordinaire 2010-2011
|
Gewone Zitting 2010-2011
|
Commission
de l’Intérieur et des Affaires administratives
|
Commissie
voor de Binnenlandse Zaken en voor de Administratieve
Aangelegenheden
|
Mardi 22 février 2011
|
Dinsdag 22 februari 2011
|
Séance du matin
|
Ochtendvergadering
|
|
|
Annales
|
Handelingen
|
|
|
Sommaire
|
Inhoudsopgave
|
Demande
d’explications de Mme Inge Faes à la ministre de
l’Intérieur sur «les réfugiés au port d’Ostende et les
retards de train entre les gares de Bruges et d’Ostende»
(nº 5-464)
Demande
d’explications de Mme Lieve Maes à la ministre de
l’Intérieur sur «le don de cinq voitures au service
d’incendie de Zaventem» (nº 5-397)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux au ministre de la
Justice et à la ministre de l’Intérieur sur «des enquêtes
pour corruption au sein des services de police» (nº 5-398)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «le recours à la violence lors de
l’intervention policière dans le cadre du No
Border Camp»
(nº 5-413)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «le rapport du Comité des droits de l’homme
des Nations unies concernant le fonctionnement de la police»
(nº 5-414)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «la dotation fédérale de base pour les
zones de police locale» (nº 5-434)
Demande
d’explications de Mme Caroline Désir à la ministre de
l’Intérieur sur «les difficultés budgétaires importantes
des communes» (nº 5-455)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux au ministre de la
Justice et à la ministre de l’Intérieur sur «l’application
de la tolérance zéro à Zelzate» (nº 5-476)
Demande
d’explications de Mme Helga Stevens à la ministre de
l’Intérieur sur «les avancées concernant la procédure
d’alarme pour personnes sourdes et malentendantes en cas
d’accident dans un établissement Seveso» (nº 5-483)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «l’adjudication attribuée à une
entreprise de sécurité opérant à l’aéroport de Zaventem et
dans d’autres endroits stratégiques de notre pays» (nº 5-496)
Demande
d’explications de M. Ludo Sannen à la ministre de
l’Intérieur sur «la fermeture des postes avancés de la
protection civile au Limbourg» (nº 5-507)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Inge Faes aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de vluchtelingen in de haven van
Oostende en de treinvertragingen tussen de stations van Brugge en
Oostende» (nr. 5-464)
Vraag
om uitleg van mevrouw Lieve Maes aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de gift van vijf wagens aan de
brandweer van Zaventem» (nr. 5-397)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Justitie en aan de minister van Binnenlandse Zaken over
«onderzoeken naar corruptie bij de politiediensten» (nr. 5-398)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «het gebruik van geweld tijdens het
optreden van de politie in het kader van het No Border Camp»
(nr. 5-413)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «het rapport van het Mensenrechtencomité
van de Verenigde Naties over de werking van de politie»
(nr. 5-414)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de federale basistoelage voor de lokale
politiezones» (nr. 5-434)
Vraag
om uitleg van mevrouw Caroline Désir aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de belangrijke budgettaire problemen
van de gemeenten» (nr. 5-455)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Justitie en aan de minister van Binnenlandse Zaken over «de
toepassing van de nultolerantie in Zelzate» (nr. 5-476)
Vraag
om uitleg van mevrouw Helga Stevens aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de evolutie in het dossier van de
alarmprocedure voor doven en slechthorenden in geval van een
ongeval in een Seveso-inrichting» (nr. 5-483)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de aanbesteding voor een
beveiligingsfirma op de luchthaven van Zaventem en andere
strategische plaatsen in ons land» (nr. 5-496)
Vraag
om uitleg van de heer Ludo Sannen aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «het verdwijnen van de voorposten bij de
civiele bescherming in Limburg» (nr. 5-507)
|
Présidence
de M. Philippe Moureaux
(La
séance est ouverte à 11 h 05.)
|
Voorzitter:
de heer Philippe Moureaux
(De
vergadering wordt geopend om 11.05 uur.)
|
Demande
d’explications de Mme Inge Faes à la ministre de
l’Intérieur sur «les réfugiés au port d’Ostende et les
retards de train entre les gares de Bruges et d’Ostende»
(nº 5-464)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Inge Faes aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de vluchtelingen in de haven van
Oostende en de treinvertragingen tussen de stations van Brugge en
Oostende» (nr. 5-464)
|
Mme Inge
Faes (N-VA). – Il y a deux semaines, j’ai appris par les
médias que des problèmes se posent depuis plusieurs semaines
déjà sur la ligne de chemin de fer entre Bruges et Ostende.
Ces
problèmes sont causés par des illégaux qui passent par les
voies ferrées pour tenter de rejoindre le port avoisinant et s’y
cacher dans un camion à destination de la Grande-Bretagne. Ils
sont dirigés par des trafiquants d’être humains vers un
bosquet proche du Campus Heilig Hart et tentent de
pénétrer dans le port d’Ostende à hauteur du Quai Brandaris.
Pour cela, il doivent traverser les voies ferrées. Chaque
tentative a donc pour conséquence des retards de plusieurs
heures, la suppression d’une série de trains et le
mécontentement de nombreux voyageurs.
Afin
d’intercepter les illégaux en toute sécurité, la police fait
en effet arrêter à juste titre le trafic ferroviaire sur cette
ligne. Ce problème provoque non seulement des retards sur la
ligne Ostende-Bruges mais a également un effet domino sur
l’entièreté du réseau. Des mesures structurelles sont donc
nécessaires.
Afin
de mieux cerner cette problématique, je souhaiterais plus
d’informations au sujet de la situation au port d’Ostende.
J’aimerais également savoir quelles mesures structurelles sont
en préparation pour résoudre ce problème.
|
Mevrouw Inge
Faes (N-VA). – Twee weken geleden heb ik via de media
vernomen dat zich reeds een aantal weken heel wat problemen
voordoen op de treinlijn tussen Brugge en Oostende.
Die
problemen worden veroorzaakt door illegalen, die langs de
treinsporen de aanpalende haven proberen te bereiken om zich daar
te verstoppen in een vrachtwagen richting Groot-Brittannië. Ze
worden door mensensmokkelaars naar een bosje in de omgeving van
de Campus H. Hart gebracht, en proberen ter hoogte van de
Brandariskaai de Oostendse haven binnen te komen. Daarvoor moeten
ze echter de treinsporen oversteken. Telkens wanneer deze
wanhopige mensen een poging ondernemen om de haven te bereiken en
de spoorlijn oversteken, leidt dit tot uren vertraging, een resem
geschrapte treinen en een pak ontevreden reizigers.
Om de
illegalen op een veilige manier op te pakken, laat de politie
immers, volledig terecht, het treinverkeer op deze lijn
stilleggen. Dit probleem zorgt niet alleen voor vertraging op de
lijn Oostende-Brugge, maar heeft een heus domino-effect op het
volledige net.
Er zijn dan
ook structurele maatregelen nodig.
Om deze
problematiek beter te kunnen situeren, kreeg ik graag wat meer
uitleg over de situatie aan de Oostendse haven.
Ik zou ook
graag weten welke structurele maatregelen op stapel staan om dit
probleem op te lossen.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Avant de répondre
aux questions ponctuelles, je souhaite attirer une fois encore
l’attention sur le fait que la Politique de migration et
d’asile et donc également la lutte contre l’immigration
illégale relèvent des compétence de mon collègue Wathelet.
C’est donc dans le cadre de la politique de migration que des
mesures structurelles doivent être prises et les questions à ce
sujet doivent être adressées en premier lieu à M. Wathelet.
Je fournirai néanmoins quelques informations, uniquement en ce
qui concerne l’aspect policier.
Cette
problématique n’est pas nouvelle. La Belgique est un pays de
transit pour les migrants qui veulent tenter de manière illégale
la traversée vers la Grande-Bretagne en passant par Ostende qui
est l’un des points de transit. Le processus d’arrivage des
illégaux étant variable, la police ignore à quel endroit les
trafiquants déposent les illégaux. Généralement, les réfugiés
tentent de rejoindre le port à la tombée de la nuit. Pendant la
période d’hiver, c’est donc toujours vers l’heure de
pointe de fin de journée, avec le surcroît de difficultés que
cela implique pour les nombreux navetteurs.
Il
y a quelque semaines, une concertation a été organisée avec
les différents partenaires responsables de la sécurité : la
police des chemins de fer, la police de la navigation, le groupe
SNCB, la police locale, le Centre provincial de communication de
la police, le DirCo de Bruges et le service de la Capitainerie du
port. Il fut décidé d’installer à court terme une meilleure
clôture entre le bosquet et les voies, mais également entre les
voies et le domaine du port. Une surveillance permanente sera
également organisée la nuit par un service de garde externe,
pour le compte du groupe SNCB.
Le
personnel de la police n’est pas directement concerné, encore
que la police des chemins de fer fasse des efforts pour être
présente autant que possible à la gare d’Ostende et aux
alentours.
Depuis
des années, ce problème des illégaux à Ostende fait l’objet
d’une collaboration étroite entre tous les services de police,
sous la coordination de la cellule Traite des êtres humains de
la police judiciaire fédérale et du parquet de Bruges.
Outre
les interventions quotidiennes, une action dénommée Moesson
ciblant le phénomène est également en cours. Elle a pour
objectif l’arrestation administrative et l’enfermement des
illégaux découverts dans les ports côtiers en vue de leur
rapatriement.
Dans
le cadre de cette action, 285 illégaux ont été interceptés
l’année dernière, au cours de 292 interventions.
Des
actions spécifique ont également été menées sous la
direction du DirCo de Bruges dans le cadre du projet Hermes au
cours de la présidence belge de l’Union européenne. Tant les
services de la police locale que ceux de la police fédérale y
ont participé.
Au
total, l’année dernière, 1 656 illégaux furent
interceptés sur le territoire d’Ostende.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Alvorens een
antwoord te geven op de punctuele vragen wil ik er toch nog eens
duidelijk op wijzen dat het migratie- en asielbeleid, en dus ook
de strijd tegen illegale immigratie, valt onder de bevoegdheid
van mijn collega Wathelet. Structurele maatregelen tegen illegale
migratie moeten dan ook in de eerste plaats genomen worden in het
kader van het migratiebeleid en vragen hierover moeten in de
eerste plaats aan hem worden gericht. Ik zal echter enkele
inlichtingen geven, louter wat het politiële aspect betreft.
Deze
problematiek is niet nieuw. België is een transitland voor
migranten die illegaal de oversteek naar Groot-Brittannië willen
wagen en Oostende is hiervoor één van de doorgangspunten.
De aanvoer
van illegalen vertoont echter geen vast patroon en de politie
weet dan ook niet waar mensensmokkelaars de illegalen droppen.
Vluchtelingen
proberen meestal de haven te bereiken na het invallen van de
duisternis. In de winterperiode is dat dus al tijdens de
avondspits, vandaar dat de talrijke forenzen dan meer hinder
ondervinden.
Enkele weken
geleden werd overleg gepleegd tussen de verschillende partners
die instaan voor de veiligheid: spoorwegpolitie,
scheepvaartpolitie, de NMBS Groep, de lokale politie, het
provinciaal Communicatiecentrum van de politie, de DirCo Brugge
en de Havenkapiteindienst.
Er werd
beslist dat op korte termijn een betere afsluiting zal worden
geplaatst tussen het bosje en de sporen, maar ook tussen de
sporen en het havengebied. Ook zal ’s nachts permanent in
bewaking worden voorzien door een externe bewakingsdienst in
opdracht van de NMBS Groep.
Politiepersoneel
is daar niet onmiddellijk bij betrokken, al doet de
spoorwegpolitie wel inspanningen om zoveel mogelijk aanwezig te
zijn in en om het station Oostende.
Met
betrekking tot de problematiek van de illegalen te Oostende
bestaat er reeds jarenlang een nauwe samenwerking tussen alle
politiediensten, onder coördinatie van de cel Mensensmokkel van
de federale gerechtelijke politie en het parket te Brugge.
Naast de
dagelijkse interventies loopt er tevens een fenomeengerichte
actie, namelijk de actie Moesson. Deze actie beoogt de
administratieve aanhouding en opsluiting van illegalen die in de
kusthavens worden aangetroffen, met het oog op hun repatriëring.
In het raam
van die actie werden vorig jaar 285 illegalen geïntercepteerd
tijdens 292 interventies.
Ook werden
inspanningen geleverd, onder leiding van de DirCo Brugge, met
specifieke acties in het raam van het project Hermes tijdens het
Belgische EU-voorzitterschap. Zowel lokale als federale
politiediensten hebben hieraan deelgenomen.
In totaal
werden vorig jaar 1 656 illegalen opgepakt op het
grondgebied van Oostende.
|
Demande
d’explications de Mme Lieve Maes à la ministre de
l’Intérieur sur «le don de cinq voitures au service
d’incendie de Zaventem» (nº 5-397)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Lieve Maes aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de gift van vijf wagens aan de
brandweer van Zaventem» (nr. 5-397)
|
Mme Lieve
Maes (N-VA). – La presse locale et le site web du service
Incendie de Zaventem se sont fait l’écho du don par Toyota
Motor Europe de cinq véhicules, en l’occurrence le dernier
modèle hybride Auris.
Selon
le service Incendie, les nouveaux véhicules seront utilisés
lors d’exercices d’apprentissage des connaissances et
compétences requises pour les missions de désincarcération de
victimes.
Du
point de vue déontologique, est-il permis d’accepter un don
d’une telle importance ?
Cette
pratique est-elle courante ? Un inventaire des dons est-il
tenu à jour ?
Le
matériel offert est-il destiné uniquement au corps local ou
sera-t-il également utilisé ailleurs ?
D’autres
constructeurs font-il de même ?
Qui
est chargé de contrôler que ce matériel est utilisé
uniquement pour la formation et que ces véhicules ne servent
donc pas de moyen de transport ?
|
Mevrouw Lieve
Maes (N-VA). – Zowel in de streekpers als op de website van
de brandweer van Zaventem wordt melding gemaakt van een gift door
Toyota Motor Europe van vijf van de nieuwste hybride
Aurismodellen.
Volgens de
brandweer zullen de voertuigen ingezet worden om hun kennis en
vaardigheden te oefenen om slachtoffers te bevrijden.
Dit alles
roept bij mij toch enkele vragen op:
1) Is het
deontologisch toegestaan een gift van deze omvang te aanvaarden?
2) Is het
gebruikelijk dat dit gebeurt en wordt er een inventaris van deze
giften bijgehouden?
3) Is dit
alleen voor het lokale korps of wordt dit materieel ook elders
ingezet?
4) Hebben
andere constructeurs ook deze gewoonte?
5) Wie ziet
erop toe dat dit materieel alleen voor opleiding gebruikt wordt,
met andere woorden dat deze wagens niet als vervoermiddel worden
gebruikt?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Actuellement, le
service d’incendie est toujours un service communal sous
l’autorité du bourgmestre.
L’autorité
fédérale exerce le contrôle sur l’application des
dispositions légales et réglementaires relatives aux services
d’incendie. La collaboration évoquée entre le secteur privé
et les services d’incendie n’est pas contraire à ces
dispositions.
Les
voitures déjà partiellement démontées sont données à titre
de prêt au service Incendie de Zaventem afin de permettre
notamment des exercices de techniques de désincarcération lors
d’accidents de la circulation.
Le
service Incendie de Zaventem n’est pas devenu propriétaire des
voitures qui sont utilisées par le corps des pompiers uniquement
pour ces exercices. Les voitures ne sont pas aptes à être
utilisées dans le trafic et tant le chef de corps que les
officiers et les sous-officiers veillent au respect de cette
limitation.
Il
arrive que d’autres constructeurs mettent des voitures à
disposition. Il arrive aussi que des constructeurs mettent à la
disposition des Instituts provinciaux de formation des agents des
services d’incendie des véhicules endommagés ou non ou des
carcasses.
Étant
donné qu’il s’agit d’une compétence locale, je ne dispose
pas de chiffres concernant cette pratique.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Ik wil u er
eerst en vooral op wijzen dat de brandweer op dit ogenblik nog
altijd een gemeentelijke dienst is onder leiding van de
burgemeester.
De federale
overheid oefent controle uit op de toepassing van de wettelijke
en reglementaire bepalingen met betrekking tot de brandweer. De
samenwerking tussen de privésector en de brandweerdiensten
waarover u spreekt, is niet strijdig met deze bepalingen.
De reeds
deels ontmantelde auto’s zijn immers in bruikleen gegeven aan
de brandweer Zaventem om onder andere bevrijdingstechnieken bij
verkeersongevallen te oefenen.
De brandweer
van Zaventem werd geen eigenaar van de wagens en de auto’s
worden door het korps uitsluitend gebruikt voor deze oefeningen.
De auto’s zijn ook niet geschikt om ingezet te worden in het
verkeer; zowel de korpschef, de officieren als de onderofficieren
zien hierop toe.
Ook andere
constructeurs stellen wel eens auto’s ter beschikking. Het
gebeurt ook dat constructeurs al dan niet beschadigde wagens of
casco’s ter beschikking stellen van provinciale
opleidingsinstituten voor de brandweer.
Aangezien
het om een lokale bevoegdheid gaat, beschik ik niet over cijfers
met betrekking tot deze praktijk.
|
Mme Lieve
Maes (N-VA). – La réponse de la ministre me rassure quant
à l’usage qui est fait de ce matériel. À cet égard, les
photos de cinq véhicules flambant neufs publiées dans la presse
étaient trompeuses.
|
Mevrouw Lieve
Maes (N-VA). – Mevrouw de minister, ik dank u voor uw
antwoord. U hebt mij gerustgesteld dat dit materieel niet kan
worden misbruikt. De foto’s van vijf blinkende nieuwe wagens in
de krant zijn wat dat betreft dus wel misleidend.
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux au ministre de la
Justice et à la ministre de l’Intérieur sur «des enquêtes
pour corruption au sein des services de police» (nº 5-398)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Justitie en aan de minister van Binnenlandse Zaken over
«onderzoeken naar corruptie bij de politiediensten» (nr. 5-398)
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – On a appris récemment que le parquet de
Bruxelles avait ouvert une enquête sur des faits de corruption
au Service d’appui aérien de la police fédérale. Une équipe
d’enquêteurs s’est rendue à la base de ce service située à
Melsbroek. Il se pourrait que des hélicoptères de la police
aient été utilisés à des fins privées et en vue d’un
enrichissement personnel. Cette corruption serait probablement le
fait de la direction de cette section de la police fédérale. On
a constaté également qu’un des pilotes combinait son travail
à la police avec un emploi dans une entreprise privée de vol
par hélicoptère.
Il
va de soi que la ministre ne pourra pas nous donner davantage
d’informations sur une enquête judiciaire en cours. Le parquet
doit faire son travail et enquêter sérieusement sur ce cas.
Toutefois, il est essentiel de poser dès maintenant des
questions générales sur cette affaire et espérons-le d’en
tirer des leçons.
À
combien est estimé le dommage dû à cette affaire de corruption
au sein du Service d’appui aérien ? S’agit-il d’un
cas isolé et exceptionnel ?
Combien
de dossiers de corruption dans les polices fédérale et locale
sont-ils actuellement pendants en justice ?
Durant
la période allant de 2001 à 2010, combien de cas de corruption
à la police fédérale ont-ils été constatés ? De quels
faits s’agissait-il ? Que pense la ministre de cette
évolution et comment l’explique-t-elle ?
Durant
la période allant de 2001 à 2010, combien de cas de corruption
à la police locale ont-ils été constatés ? De quels
faits s’agissait-il ? Que pense la ministre de cette
évolution et comment l’explique-t-elle ?
Quelles
conclusions, quelles mesures, quelles leçons ces cas ont-ils
entraînées et quelles en sont les conséquences en pratique ?
Les mesures prises peuvent-elles prévenir la corruption ?
Les agents de police peuvent-ils continuer à travailler alors
qu’ils sont l’objet d’un enquête judiciaire ? Quelles
sont les instructions à ce propos ? Conservent-ils
partiellement ou totalement leur traitement ? En cas de
condamnation doivent-ils le rembourser ? L’État belge se
constitue-t-il systématiquement partie civile dans ce type
d’affaire pénale contre ses propres fonctionnaires ?
À
combien est estimé le dommage dû à la corruption et à l’abus
de pouvoir dans la police locale et la police fédérale durant
les dix dernières années ?
Combien
de policiers locaux ou fédéraux cumulent-ils leur fonction avec
un emploi dans le secteur privé en tant que salarié ou
indépendant ? Quelles sont les règles qui s’appliquent ?
Pourquoi le cumul n’est-il pas autorisé ? Quelle est la
valeur ajoutée du cumul pour la police fédérale ou locale ?
Y a-t-il un plafond de revenu pour le cumul d’emplois ?
Quelle
est la protection accordée aux lanceurs d’alerte dans la
police fédérale ou locale ?
Y
a-t-il des signes de menace ou de chantage sur des lanceurs
d’alerte ou sur d’autres membres du personnel de la police
fédérale ou locale ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Recentelijk raakte bekend dat het parket
van Brussel een onderzoek voert naar corruptie bij de Dienst
Luchtsteun van de federale politie. Een ploeg speurders viel
binnen op de basis van deze dienst in Melsbroek. Mogelijk werden
de politiehelikopters ingezet voor privédoeleinden en
persoonlijke verrijking. Vermoedelijk nestelde deze corruptie
zich vooral bij de leiding van dit onderdeel van de federale
politie. Men stelde eveneens vast dat één van de piloten een
job bij de politie combineerde met een job bij een
privéhelikopterbedrijf.
Natuurlijk
kan de minister nog geen bijkomende informatie geven over het
gerechtelijk onderzoek. Het parket moet zijn werk doen en deze
zaak ten gronde onderzoeken. Wel is het essentieel om nu al
algemene vragen te stellen bij deze zaak en er hopelijk lessen
uit te trekken.
Hoeveel
bedraagt de geraamde schade in de betrokken corruptiezaak bij de
Dienst Luchtsteun? Gaat het om een geïsoleerd en uitzonderlijk
geval van mogelijke corruptie bij de federale politie?
Hoeveel
dossiers met betrekking tot corruptie bij de federale politie en
de lokale politie zijn er op dit ogenblik aanhangig bij de
gerechtelijke diensten?
Hoe vaak
stelde men in de periode 2001-2010 corruptie vast bij de federale
politie? Over welke feiten ging het? Hoe evalueert en duidt de
minister deze evolutie?
Hoe vaak
stelde men in de periode 2001-2010 corruptie vast bij de lokale
politie? Over welke feiten ging het? Hoe evalueert en duidt de
minister deze evolutie?
Tot welke
conclusies en maatregelen hebben deze gevallen geleid, welke
lessen heeft men eruit getrokken en hoe zijn die in de praktijk
toegepast? Kunnen deze maatregelen corruptie voorkomen? Kunnen
politieagenten nog functioneren tijdens een gerechtelijk
onderzoek waarin zij zijn betrokken? Welke richtlijnen bestaan
hieromtrent? Behouden zij hun volledig of gedeeltelijk loon?
Wordt dit teruggevorderd in geval van veroordeling? Stelt de
Belgische Staat zich systematisch burgerlijke partij in dit soort
strafzaken tegen eigen ambtenaren?
Hoeveel
bedraagt de geraamde schade wegens corruptie en machtsmisbruik in
de voorbije tien jaar bij de federale politie en bij de lokale
politie?
Hoeveel
politiemensen bij de federale politie en bij de lokale politie
combineren hun baan met een job als zelfstandige of als werknemer
in een privéfirma? Welke regels bestaan er hiervoor? Waarom
wordt cumuleren al dan niet toegestaan? Welke meerwaarde heeft
het cumuleren voor de federale of de lokale politie? Bestaat er
een inkomensgrens voor gecumuleerde jobs?
Hoe worden
eventuele klokkenluiders bij de federale of lokale politie
beschermd?
Bestaan er
aanwijzingen van bedreigingen of afpersingen van klokkenluiders
of andere personeelsleden van de federale of lokale politie?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – J’ai regroupé
l’ensemble des questions. Je ne puis donner une estimation du
dommage étant donné que l’enquête judiciaire est en cours.
Le dommage éventuel ne sera connu qu’après la conclusion de
l’enquête.
Pour
l’information sur le nombre de dossiers de corruption qui sont
actuellement pendants devant la justice, je dois vous renvoyer à
mon collègue ministre de la Justice.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Ik heb de
verschillende vragen gebundeld. Ik kan geen schaderaming bezorgen
gezien het lopende gerechtelijk onderzoek. De eventuele schade
zal pas bekend zijn na het afsluiten van dat onderzoek.
Voor
informatie over het totaal aantal dossiers met betrekking tot
corruptie die momenteel aanhangig zijn bij de gerechtelijke
overheden, moet ik u verwijzen naar mijn collega van Justitie.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je pose très souvent des questions
adressées à deux ministres.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik stel zeer vaak vragen die gericht zijn
aan twee ministers.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Je ne puis vous
faire part de données que je ne possède pas.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Als ik de
gegevens niet krijg, kan ik ze ook niet meedelen.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je partais de l’idée qu’il y avait
un gouvernement et que les ministres répondaient au nom du
gouvernement. Je poserai la question au ministre de la Justice
mais je ne comprends pas pourquoi les ministres ne peuvent se
transmettre les informations les uns aux autres.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik ga ervan uit dat er nog een regering
bestaat en dat de ministers antwoorden namens de regering. Ik zal
de vragen aan de minister van Justitie stellen, maar ik begrijp
niet waarom de ministers dat niet aan elkaar doorgeven.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Nous ne pouvons
transmettre l’information que si nous la recevons à temps. Je
ne peux pas consulter la banque de données du ministère de la
Justice.
Je
ne peux vous communiquer que le nombre d’enquêtes pénales
effectuées par le Comité P pour la période de 2001 à
2010 :
2001,
9 dossiers (2 à la police fédérale et 7 à la police locale ;
2002,
16 dossiers (6 à la police fédérale et 10 à la police
locale ;
2003,
20 dossiers (3 à la police fédérale et 17 à la police
locale ;
2004,
22 dossiers (4 à la police fédérale et 18 à la police
locale ;
2005,
21 dossiers (6 à la police fédérale et 15 à la police
locale ;
2006,
17 dossiers (2 à la police fédérale et 15 à la police
locale ;
2007,
20 dossiers (4 à la police fédérale et 16 à la police
locale ;
2008,
21 dossiers (4 à la police fédérale et 17 à la police
locale ;
2009,
9 dossiers (1 à la police fédérale et 5 à la police locale ;
2010,
6 dossiers (1 à la police fédérale et 5 à la police locale.
Les
deux dernières années ont vu une baisse du nombre d’enquêtes
pénales pour des faits de corruption ouvertes par le Comité P.
Pour davantage d’informations je vous renvoie au comité
d’accompagnement.
Plusieurs
mesures ont été prises pour promouvoir l’intégrité dans la
police. Ainsi un code de déontologie a-t-il été adopté par un
arrêté royal du 10 mai 2006, en outre ont été créés
un bureau et un point de contact sur l’intégrité. Il y a eu
aussi une campagne d’affiches et de bandes dessinées, entre
autres. Le sujet a également fait l’objet de l’attention
nécessaire lors de plusieurs formations.
L’effet
préventif de ces initiatives est difficilement quantifiable.
Les
fonctionnaires de police qui sont l’objet d’une enquête
judiciaire, peuvent en principe continuer à exercer leurs
fonctions.
La
loi du 13 mai 1999 donne toutefois à l’autorité la
possibilité de suspendre provisoirement un fonctionnaire de
police pour une période de quatre mois, période qui peut être
prolongée. Cela peut se produire entre autres lorsque la
présence de l’intéressé est incompatible avec le bon
fonctionnement du service. La décision de suspension provisoire
doit être examinée au cas par cas, en tenant compte de
l’intérêt du service. Elle a comme effet une réduction de 25
pour cent du traitement.
D’autres
mesures d’ordre peuvent être prononcées comme la mutation
dans un autre service. C’est ce qui s’est passé avec le chef
du Service d’appui aérien.
Si
le fonctionnaire de police est condamné pénalement et si les
faits sont également des infractions à la discipline, le
fonctionnaire peut subir une sanction à l’issue d’une
procédure disciplinaire, cela va du blâme à la révocation.
Si
l’État belge a subi un dommage dû à un acte fautif
volontaire du fonctionnaire de police, il se constitue évidemment
partie civile.
Je
ne dispose pas du montant total des dommages consécutifs à la
corruption et à l’abus de pouvoir au sein des services de
polices.
En
ce qui concerne les cumuls, 209 membres de services opérationnels
de la police fédérale et 156 membres de services opérationnels
de la police locale ont déclaré exercer une fonction
complémentaire. Ils ne représentent donc qu’environ un pour
cent du total des 35 000 policiers opérationnels.
Aux
articles 134 à 136 de la loi sur la police intégrée, sont
fixées les règles d’incompatibilité professionnelle pour les
membres de la police. Les règles sont plus strictes pour les
agents que pour le personnel civil. Des dérogations peuvent être
accordées pour l’exercice de professions, emplois ou
occupations complémentaires pourvu qu’ils contreviennent pas à
l’intérêt du service et en particulier ne mettent pas en
péril l’indépendance et l’impartialité du membre du
personnel.
Les
dérogations sont octroyées par une décision formellement
motivée du commissaire général, du bourgmestre ou du collège
de police sur avis du directeur général ou du chef de corps. Il
s’agit souvent d’activités académiques qui sont exercées
tant au bénéfice de la personne que du travail de police.
Les
règles sur les conséquences financières du cumul ne relèvent
pas de mes compétences mais de celles du ministre des Finances.
Un
fonctionnaire de police a, comme tout citoyen, le droit de
fournir anonymement un témoignage aux autorités judiciaires
(articles 86bis et suivants du Code pénal). Devant
le Comité P, le fonctionnaire de police peut également demander
que son anonymat soit garanti (article 16 de la loi du
18 juillet 1991).
Le
Comité P ne possède aucune indication de menaces ou de chantage
exercés à l’encontre de lanceurs d’alerte ou d’autres
policiers. Il n’a encore ouvert aucune enquête à ce sujet.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Wij kunnen
de informatie alleen doorgeven als we die op tijd krijgen. Ik kan
de databanken van Justitie niet zelf raadplegen.
Ik kan u
alleen de cijfers geven van het aantal strafonderzoeken door het
Comité P, voor de periode 2001-2010:
2001: 9
dossiers (2 bij de federale politie en 7 bij de lokale politie);
2002: 16
dossiers (6 federale politie en 10 lokale politie);
2003: 20
dossiers (3 federale politie en 17 lokale politie);
2004: 22
dossiers (4 federale politie en 18 lokale politie);
2005: 21
dossiers (6 federale politie en 15 lokale politie);
2006: 17
dossiers (2 federale politie en 15 lokale politie);
2007: 20
dossiers (4 federale politie en 16 lokale politie);
2008: 21
dossiers (4 federale politie en 17 lokale politie);
2009: 9
dossiers (1 federale politie en 8 lokale politie);
2010: 6
dossiers (1 federale politie en 5 lokale politie).
De voorbije
twee jaar stellen we dus een daling vast van het aantal
strafonderzoeken door het Comité P naar corruptie bij de
politiediensten. Voor meer informatie daaromtrent verwijs ik naar
het Begeleidingscomité.
Diverse
maatregelen werden reeds getroffen om de integriteit binnen de
politie te bevorderen. Zo werd de deontologische code aangenomen
bij koninklijk besluit van 10 mei 2006 en werd een
Expertise- en adviespunt Integriteit in het leven geroepen. Ook
werd en wordt er een campagne gevoerd via affiches, strips en
dergelijke meer. Ook in de diverse opleidingen krijgt het punt de
nodige aandacht.
De
preventieve effecten van deze initiatieven zijn moeilijk
cijfermatig weer te geven.
Politieambtenaren
die in een gerechtelijk onderzoek zijn betrokken, kunnen in
principe hun functies blijven uitoefenen.
De wet van
13 mei 1999 geeft de overheid wel de mogelijkheid een
politieambtenaar voorlopig te schorsen gedurende een verlengbare
periode van 4 maanden. Dat kan onder meer wanneer diens
aanwezigheid onverenigbaar is met de goede werking van de dienst.
De beslissing tot voorlopige schorsing moet geval per geval
worden beoordeeld, rekening houdend met het belang van de dienst.
Ze gaat gepaard met een loonverlies van 25%.
Er kunnen
ook andere ordemaatregelen worden genomen, zoals de overplaatsing
naar een andere dienst. Dat is ook met de chef van de luchtdienst
gebeurd.
Indien de
politieambtenaar strafrechtelijk wordt veroordeeld en de feiten
tegelijkertijd ook een tuchtvergrijp uitmaken, kan de
politieambtenaar via een tuchtprocedure een tuchtsanctie worden
opgelegd, gaande van een blaam tot de afzetting.
Indien de
Belgische Staat schade lijdt door het opzettelijk foutief
optreden van haar politieambtenaren, stelt hij zich uiteraard
burgerlijke partij.
Ik beschik
niet over globale cijfers over de schade die corruptie en
machtsmisbruik bij de politie aanrichten.
Wat de
cumuls betreft, zijn er 209 registraties van operationele
personeelsleden van de federale politie en 156 van operationele
personeelsleden van de lokale politie die een bijkomende functie
uitoefenen. Op een totaal van ongeveer 35 000
personeelsleden komt dit neer op ongeveer 1%.
De
artikelen 134 tot 136 van de wet op de geïntegreerde
politie bepalen de regels inzake de beroepsonverenigbaarheden van
de personeelsleden van de politie. De regels zijn strenger voor
de agenten dan voor de burgerpersoneelsleden. Individuele
afwijkingen kunnen worden toegestaan voor bijkomende beroepen,
betrekkingen of bezigheden die het belang van de dienst niet
schaden en inzonderheid de onafhankelijkheid en de
onpartijdigheid van het personeelslid niet in het gedrang
brengen.
De
afwijkingen worden toegestaan bij formeel gemotiveerde beslissing
door de commissaris-generaal, de burgemeester of het
politiecollege, na advies van de directeur-generaal of de
korpschef. Niet zelden gaat het om academische activiteiten die
zowel de ontplooiing van het individu als het politiewerk ten
goede komen.
De regels
inzake de financiële gevolgen van een cumul behoren niet tot
mijn bevoegdheid, maar tot de bevoegdheid van de minister van
Financiën.
Een
politieambtenaar heeft, net zoals elke burger, het recht om een
anonieme getuigenis af te leggen voor de gerechtelijke overheden
(artikelen 86bis en volgende van het Wetboek van
Strafvordering). Ook bij de het Comité P kan de politieambtenaar
vragen dat zijn anonimiteit wordt gewaarborgd (artikel 16
van de wet van 18 juli 1991).
Het Comité
P beschikt niet over aanwijzingen dat klokkenluiders of andere
politiemensen zouden zijn bedreigd of afgeperst. Het heeft
daarover nog geen onderzoek verricht.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je remercie la ministre pour sa réponse
détaillée aux questions qui concernaient ses compétences.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik dank de minister voor het uitvoerige
antwoord op de vragen die betrekking hadden op haar bevoegdheden.
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «le recours à la violence lors de
l’intervention policière dans le cadre du No Border Camp»
(nº 5-413)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «het gebruik van geweld tijdens het
optreden van de politie in het kader van het No Border Camp»
(nr. 5-413)
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – J’ai déposé voici quelques semaines
les demandes d’explications 5-413 et 5-414 sous la forme de
questions écrites. Comme je n’y ai reçu aucune réponse,
elles sont maintenant, conformément au règlement, transformées
en demandes d’explications.
Le
1er octobre 2010, Marianne Maeckelbergh,
anthropologue attachée à l’Université de Leyde, a été
arrêtée par la police, brutalement interrogée et détenue. Ce
jour-là, elle visitait Bruxelles afin de participer aux deux
derniers jours du « Camp Noborder ». Cette visite
s’inscrivait dans son étude anthropologique de la démocratie
et du changement social. Elle a été arrêtée parce qu’elle
prenait des photos durant une manifestation. Le témoignage
qu’elle a livré de ses arrestation, interrogatoire et
détention paraît ahurissant et fait état de mauvais
traitements, d’abus de pouvoir, d’humiliation sexuelle et de
manipulations. Bref, il reflète une violation grave des droits
humains et politiques les plus fondamentaux.
Bien
sûr, on peut minimiser ce témoignage, puisqu’il s’agit de
sa parole contre celle des forces de l’ordre. Il ne s’agit
toutefois pas d’un cas isolé. Des récits analogues ont été
rapportés. Les images vidéo de la grande manifestation
syndicale du 29 septembre 2010 ont montré
l’intervention particulièrement musclée de la police à
l’encontre d’un petit groupe de manifestants qui n’étaient
ni agressifs ni récalcitrants.
Ils
ont été encerclés et maîtrisés par des matraques en
caoutchouc et du spray au poivre. Cette action est apparue comme
brutale, disproportionnée et absurde.
À
cette occasion, 148 personnes ont été arrêtées préventivement
alors qu’elles voulaient se rendre paisiblement à la
manifestation. Le porte-parole de la zone de police de
Bruxelles-Capitale-Ixelles, Christian De Coninck, a justifié ces
arrestations administratives par l’argument selon lequel les
intéressés étaient munis d’objets n’ayant pas leur place
dans une manifestation. Il est apparu ultérieurement qu’il
s’agissait de petits bombes de peinture et de masques à gaz.
D’autres
passants ont également été les victimes de ce zèle excessif.
Il est difficile de donner une raison pour leur arrestation, si
ce n’est peut-être un dommage collatéral qui, selon certains,
ne peut pas être évité.
Ces
constatations m’inquiètent au plus haut point. Outre la
répulsion immédiate qu’elles inspirent, elles me font douter
de la manière dont nos forces de l’ordre traitent les libertés
humaines et droits politiques fondamentaux.
L’argument
fort élastique de considérations de sécurité permet de
limiter le droit de manifester et d’exprimer une opinion. Je
suppose d’ailleurs que c’est plus en raison de leurs
convictions que d’éventuelles menaces pour la sécurité que
les manifestants du Camp Noborder ont été et sont visés.
L’impression est celle d’une rafle d’anarchistes plutôt
pacifiques.
Dans
sa réponse aux questions actuelles de députés, la ministre
faisait référence à une analyse de l’Organe de coordination
pour l’analyse de la menace (OCAM) pour justifier les actions
policières. Elle affirmait que quelques centaines d’anarchistes
belges et étrangers se serviraient du Camp Noborder pour mener
des actions violentes contre des institutions publiques et / ou
des entreprises liées au problème des demandeurs d’asile, non
seulement durant les manifestations prévues sur la voie
publique, mais aussi à d’autres moments.
Le
1er octobre 2010, une action violente s’est
effectivement produite, en l’espèce une manifestation au
bureau de police de la place du Jeu de balle. Cette action est
injustifiable. Je comprends cependant la colère, voire l’esprit
de vengeance qui s’est emparé des jeunes manifestants, surtout
ceux qui venaient d’être confrontés les 27 et
28 septembre 2010 personnellement ou de près à la
violence policière.
En
outre, je mets en doute la pertinence de l’analyse de la menace
de l’OCAM. Lors de la manifestation de clôture du Camp
Noborder, 1 450 personnes se sont rassemblées
tranquillement et sans le moindre incident. Et pourtant, l’OCAM
a considéré qu’il s’agissait d’une réunion de centaines
de dangereux anarchistes belges et étrangers. La manifestation
du 16 octobre 2010 contre la violence policière et
pour la liberté d’expression s’est également déroulée
sans incident.
Ayant
vu, entendu, lu et analysé toutes ces informations, je suis
carrément effaré de la conclusion de la ministre qui juge
l’intervention policière des 27 et 29 septembre et du
1er octobre nécessaire, proportionnée et
efficace.
Il
est patent que la police a outrepassé les règles du jeu
démocratique. Le comportement excessif de quelques policiers y
est certes pour quelque chose. La préparation, le commandement
et l’exécution du maintien de l’ordre suscitent également
l’inquiétude. La vision et l’approche de pareilles
manifestations dénotent des signes de mépris pour les droits
humains et démocratiques fondamentaux.
Quelles
étaient les instructions aux services de police relativement au
Camp Noborder et au comportement des activistes, comme la
manifestation au centre de Steenokkerzeel et la participation aux
manifestations européenne et finale ? Comment les officiers
supérieurs avaient-ils évalué la situation et sur quelles
informations se basaient-ils ?
Sur
quelles informations l’OCAM se basait-il lorsqu’il a établi
son analyse ? Ces informations ont-elles fait l’objet
d’une évaluation a posteriori ? Dans l’affirmative,
quelles ont été les conclusions ? Dans la négative, la
ministre a-t-elle encore l’intention d’y procéder ?
Combien
d’arrestations administratives a-t-on effectuées dans le cadre
de ces événements ? Sur quelle base a-t-on décidé
d’arrêter ces personnes ?
Comment
la ministre évalue-t-elle l’action de la police lors de ces
événements ? Quelles ont été les conclusions de
l’auto-évaluation faite par les services de police ?
La
ministre persiste-t-elle à trouver nécessaire et proportionnée
la violence exercée par la police ?
Quels
objets n’ayant pas leur place dans une manifestation a-t-on
trouvés lors des arrestations préventives ? Combien
d’individus en étaient-ils porteurs ?
Comment
la police a-t-elle fait la distinction entre spectateurs et
manifestants ? Comment la police a-t-elle fait la
distinction entre « bons » et « mauvais »
manifestants ?
La
ministre peut-elle me confirmer que nul spectateur accidentel n’a
été arrêté ?
Combien
de plaintes le Comité permanent P a-t-il reçues ? Une
enquête a-t-elle déjà été ouverte ?
Le
porte-parole de la police Christian De Coninck a agité la menace
de poursuites pour outrage à la police. Qu’en pense la
ministre ?
Que
fera la ministre à l’avenir pour éviter des violences
policières inutiles à l’encontre de manifestants politiques ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik heb de vragen om uitleg 5-413 en 5-414
enkele maanden geleden als schriftelijke vragen ingediend.
Aangezien ik er geen antwoord op heb gekregen, zijn ze nu
krachtens het reglement omgezet in vragen om uitleg. Mochten de
diensten van de minister die dossiers opvolgen, zou de minister
hier nu haar tijd niet moeten verdoen. Ik zal echter volharden.
Op
1 oktober 2010 werd Marianne Maeckelbergh, die als
antropologe verbonden is aan de Universiteit Leiden, door de
politie aangehouden en op brutale wijze ondervraagd en
vastgehouden. Ze bezocht die dag Brussel om de laatste twee dagen
van het No Border Camp mee te maken. Het bezoek maakte deel uit
van haar antropologische studie over democratie en sociale
verandering. Ze werd aangehouden omdat ze tijdens een
manifestatie foto’s maakte. De getuigenis die ze aflegde over
haar aanhouding, ondervraging en opsluiting is onthutsend: ze
gewaagt van fysieke mishandeling, machtsmisbruik, seksuele
vernedering en manipulatie. Kortom, het is de weergave van een
grove schending van de meest fundamentele democratische mensen-
en politieke rechten.
Uiteraard
kan die getuigenis worden geminimaliseerd want het gaat tenslotte
om haar woord tegenover dat van onze ordediensten. Het betreft
hier echter geen alleenstaand geval; soortgelijke verhalen werden
gerapporteerd. De videobeelden van de grote vakbondsbetoging van
29 september 2010 toonden het bijzonder hardhandige
optreden van de politie tegenover een groepje betogers die zich
zeker niet balorig of agressief gedroegen.
Het werd
omsingeld en bedwongen met gummistokken en peperspray. Deze raid
leek onnodig brutaal, volledig buiten proportie en zinloos.
Tevens
werden 148 mensen preventief aangehouden toen ze zich in alle
rust naar deze manifestatie wilden begeven. De
politiewoordvoerder van de politiezone Brussel Hoofdstad-Elsene,
Christian De Coninck, verantwoordde die administratieve
aanhoudingen met het argument dat de betrokkenen in het bezit
waren van voorwerpen die niet in een betoging thuishoren.
Achteraf bleek het te gaan om verfbommetjes en gasmaskers.
In die
overijverige aanpak ondergingen ook heel wat toevallige
omstanders hetzelfde lot. Voor hun aanhouding kan moeilijk een
reden worden geformuleerd, behalve misschien collateral
damage, die volgens sommigen niet kan worden voorkomen.
Ik vind die
vaststellingen erg verontrustend. Ze wekken niet alleen directe
afschuw op, maar brengen me aan het twijfelen over de wijze
waarop onze ordehandhavers omspringen met fundamentele menselijke
vrijheden en politieke rechten.
Met het
uiterst rekbare argument van veiligheidsoverwegingen wordt het
recht op demonstratie en meningsuiting vlotjes aan de kant
geschoven. Daarbij vermoed ik dat de No Border Camp-manifestanten
eerder wegens hun overtuiging dan wegens de mogelijke
veiligheidsrisico’s werden en worden geviseerd. Het lijkt
inderdaad op een harde klopjacht op overwegend vreedzame
anarchisten.
In het
antwoord van de minister op de actuele vraag van Kamerleden
verwees ze naar een dreigingsanalyse van het Orgaan voor de
Coördinatie en de Analyse van de Dreiging om de politieacties te
vergoelijken. Die stelt dat enkele honderden anarchisten uit
binnen- en buitenland van het No Border Camp gebruik zouden maken
om niet alleen tijdens de geplande manifestaties op de openbare
weg, maar ook op andere ogenblikken gewelddadige acties te
ondernemen tegen overheidsinstellingen en/of bedrijven
gerelateerd aan de problematiek van asielzoekers.
Er deed zich
op 1 oktober 2010 inderdaad één gewelddadige actie
voor, namelijk een manifestatie aan het politiebureau van het
Vossenplein. Die actie is niet goed te praten. Ik begrijp echter
dat er bij de jonge, geëngageerde manifestanten – zeker bij
degenen die op 27 en 28 september 2010 zelf of van
nabij met het politiegeweld werden geconfronteerd – woede en
zelfs wraak tegenover dit brute geweld groeide.
Bovendien
betwijfel ik de accuratesse van de dreigingsanalyse van het OCAD.
Op de slotmanifestatie van het No Border Camp verzamelden 1450
mensen op een vreedzame wijze en zonder enig incident. Toch
beoordeelde het OCAD dit als een bijeenkomst van honderden
gevaarlijke anarchisten uit binnen- en buitenland. Ook de
betoging op 16 oktober 2010 tegen het politiegeweld en
voor de vrije meningsuiting verliep in alle rust.
Na het
bekijken, horen, lezen en analyseren van al die informatie ben ik
ronduit onthutst door het besluit van de minister waarin ze het
politieoptreden van 27 en 29 september en van 1 oktober 2010
noodzakelijk, proportioneel en efficiënt noemt.
Het lijdt
geen twijfel dat de politie daar de democratische spelregels
overtrad. Dat heeft zeker, maar niet uitsluitend, te maken met
het buitensporige gedrag van enkele individuele politiemannen.
Ook de voorbereiding, de leiding en de uitvoering van de
ordehandhaving wekken grote onrust. De visie op en de stijl
waarin dergelijke manifestaties worden benaderd, vertonen
duidelijke tekenen van misprijzen voor de fundamentele
democratische mensenrechten.
Daarom kreeg
ik graag antwoord op de volgende vragen.
Hoe luidden
de instructies aan de politiediensten inzake het No Border Camp
en de activiteiten van de activisten, zoals de betoging aan het
asielcentrum in Steenokkerzeel en de deelname aan de Europese
betoging en de slotbetoging? Welke inschatting maakten de
leidinggevende officieren over de komende actie en op welke
informatie baseerden ze zich?
Op welke
informatie baseerde het OCAD zich bij het opstellen van zijn
dreigingsanalyse? Is die informatie achteraf geëvalueerd? Zo ja,
met welke conclusies? Zo neen, is de minister van plan om dit
alsnog te doen?
Hoeveel
administratieve aanhoudingen werden in het kader van die
activiteiten verricht? Op basis waarvan werd besloten die mensen
aan te houden?
Hoe
evalueert de minister de politie-inzet naar aanleiding van deze
activiteiten? Hoe hebben de politiediensten die actie zelf
geëvalueerd?
Vindt de
minister het door de politie gebruikte geweld nog steeds
noodzakelijk en proportioneel?
Welke
voorwerpen die in een betoging niet thuishoren, vond men bij de
preventieve aanhoudingen? Hoeveel mensen droegen die voorwerpen
bij zich?
Hoe maakte
de politie het onderscheid tussen omstanders en manifestanten?
Hoe maakte de politie het onderscheid tussen de ‘goede’ en de
‘foute’ manifestanten?
Kan de
minister bevestigen dat er geen toevallige omstanders werden
aangehouden?
Hoeveel
klachten heeft het Vast Comité P ontvangen? Is er al een
onderzoek gestart?
Politiewoordvoerder
Christian De Coninck dreigde met vervolging wegens smaad aan
de politie. Wat denkt de minister daarvan?
Wat zal de
minister doen om in de toekomst nodeloos politiegeweld tegen
politieke manifestanten te voorkomen?
|
M. le
président. – Avant de passer la parole à la ministre, je
souhaite souligner que dans votre demande d’explications, il a
été question de cas individuels. Ceux-ci doivent relever, le
cas échéant, de plaintes déposées au Comité P. S’il est
exact, le premier exemple cité est évidemment inadmissible mais
il s’agit d’un cas individuel.
Je vous
informe que j’ai été confronté au problème car le No
Border Camp était installé à la limite de la zone de
police que je dirige. Il faut savoir que la majorité des
participants au No Border Camp sont des personnes
pacifiques. Cependant, des groupes extrêmement violents venus
d’autres pays se glissent presque à chaque fois dans ce genre
de manifestation.
Les
arrestations administratives n’ont pas eu lieu dans ma zone de
police mais dans la zone voisine. Vu l’excellente coordination
entre ces deux zones, nous avons travaillé sans arrêt pendant
cette période avec la zone Bruxelles-Ixelles car les
manifestations se déroulaient à la fois sur le territoire de
Molenbeek et de la Ville de Bruxelles. Nous savons que dans ces
manifestations se glissent régulièrement des groupes qui ont
acquis une technique extrêmement pointue : des individus
munis d’un petit sac à dos commettent des violences et cinq
minutes plus tard, il sont habillés différemment… Nos
services sont donc extrêmement vigilants quand ils voient des
groupes de personnes équipées d’un sac à dos ou d’autres
choses de ce genre. Vous avez parlé de masques, disant que ce
n’était pas un problème. Je pense au contraire que cela pose
problème parce que dans d’autres pays, cela a empêché
d’appréhender les auteurs de faits extrêmement graves. Nous
avons affaire à un problème très délicat. Dans de tels cas,
les arrestations administratives sont finalement bien moins
graves, y compris pour les intéressés, que des arrestations
judiciaires dans l’hypothèse où l’on aurait attendu que la
situation dégénère.
Il faut
aussi s’interroger sur les conséquences financières des
manifestations pour les zones de police. Une manifestation qui a
voulu passer par les quartiers populaires de ma commune et qui
s’est finalement déroulée pacifiquement a entraîné des
dépenses incroyables en termes de police.
Il
appartient évidemment à la ministre de répondre aux questions
mais sachant que vous aimez être bien informé, monsieur
Anciaux, j’ai voulu apporter mon témoignage personnel.
|
De
voorzitter. – Voor ik de minister het woord geef, wil ik
erop wijzen dat u het in uw vraag om uitleg over individuele
gevallen heeft. In voorkomend geval moeten zij het voorwerp
uitmaken van een klacht bij het Comité P. Indien het zich zo
heeft voorgedaan, is het eerste voorbeeld natuurlijk
onaanvaardbaar, maar het is een individueel feit.
Ik
heb dit probleem van dichtbij meegemaakt omdat het No Border Camp
was opgetrokken op de grens van de politiezone waarvan ik de
leiding heb. De meeste deelnemers aan het No Border Camp zijn
vreedzame mensen. Bijna altijd is het zo dat uiterst gewelddadige
groepen uit het buitenland in dit soort manifestaties
binnensluipen.
De
aanhoudingen zijn niet in mijn politiezone gebeurd, maar in de
naburige zone. Dankzij de uitstekende coördinatie tussen de
beide zones hebben we toen onophoudelijk samengewerkt met de zone
Brussel-Elsene omdat de manifestaties zowel op het grondgebied
van Molenbeek als van de stad Brussel plaatsvonden. We weten dat
dit soort manifestaties vaak geïnfiltreerd wordt door groepen
die een nieuwe techniek ontwikkeld hebben: kerels met een klein
rugzakje plegen gewelddaden en vijf minuten later hebben ze
andere kleren aan … Onze diensten letten dus zeer goed op
wanneer ze groepjes zien die rugzakjes bij zich hebben en zo
meer. U zei dat maskers geen probleem vormen. Ik vind van wel,
aangezien dit in andere landen al heeft verhinderd dat plegers
van ernstige feiten konden worden opgepakt. Het is een delicaat
probleem. In dergelijke gevallen zijn administratieve
aanhoudingen uiteindelijk het minste kwaad, ook voor de
betrokkenen, in vergelijking met gerechtelijke aanhoudingen
indien men had gewacht tot de toestand ontaardde.
Met
moet ook eens stilstaan bij de financiële consequenties van
manifestaties voor de politiezones. Een manifestatie die door de
volkswijken in mijn gemeente wou trekken is uiteindelijk
vreedzaam verlopen, maar de politiebegeleiding heeft ongelooflijk
veel geld gekost.
De
minister moet natuurlijk nog op de vragen antwoorden, maar omdat
ik weet dat u graag goed geïnformeerd bent, mijnheer Anciaux,
wou ik u mijn persoonlijke getuigenis niet onthouden.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Dans la
perspective du Camp Noborder du 25 septembre au 3 octobre
sur le site de Tour et Taxis à Bruxelles, l’OCAM a effectué
une analyse de la menace à l’intention des autorités
administratives et des services de police. Cette analyse a été
présentée au centre de crise le 20 septembre 2010,
lors d’une réunion de coordination réunissant tous les
services concernés. Il est apparu que quelques centaines
d’anarchistes belges et étrangers voulaient utiliser le Camp
Noborder pour entreprendre des actions violentes contre des
institutions publiques et/ou des entreprises liées au problème
des demandeurs d’asile.
Les
moments critiques suivants ont été pointés : une
manifestation autorisée au centre fermé pour demandeurs d’asile
de Steenokkerzeel le 27 septembre, une manifestation
autorisée des syndicats européens le 29 septembre sur le
territoire de la zone de police de Bruxelles-Capitale-Ixelles et
enfin une manifestation interdite le 1er octobre
à hauteur de la Gare du midi, sur le territoire de la zone de
police de Bruxelles Midi.
Le
département de l’Intérieur n’a donné aucune instruction
spécifique aux services de police à ce sujet. On a
naturellement fait appel à des forces de police suffisantes. En
outre, par crainte d’actions dispersées d’anarchistes durant
cette période, et à la demande des six zones de police
bruxelloises, une réserve d’intervention supplémentaire d’une
vingtaine de policiers est restée en stand-by à Bruxelles.
Pour
son analyse de la menace, l’OCAM s’est basé sur une série
d’incidents graves qui se sont produits autour du thème de
l’asile dans notre pays, notamment les troubles durant les
éditions précédentes du Camp Noborder à l’étranger, des
publications sur internet critiquant la législation belge et
l’approbation d’actions violentes, et la présence
vraisemblable de groupes violents de la mouvance anarchiste en
provenance de l’étranger. Cela correspond à l’analyse que
le président vient de faire. Ces manifestations sont souvent
aussi utilisées par des personnes moins bien intentionnés pour
susciter la violence.
La
méthode de travail normale de l’OCAM prévoit une évaluation
permanente de ses propres analyses de la menace, y compris après
la fin de l’incident, pour pouvoir établir ainsi une nouvelle
appréciation correcte. En l’occurrence, les faits ont confirmé
l’évaluation de la menace.
Après
la manifestation du 27 septembre 2010 à
Steenokkerzeel, à laquelle 140 personnes ont participé, 17
manifestants ont fait l’objet d’une arrestation
administrative sur la base de l’article 31, 2º, de la loi
sur la fonction de police en matière de trouble de l’ordre
public.
Le
29 septembre, une centaine d’anarchistes, marchant à
l’arrière de la manifestation des syndicats européens, ont
fait l’objet d’une arrestation administrative, en
concertation avec les organisateurs de la manifestation. Durant
cette manifestation, un représentant des syndicats était
également présent au centre de crise de la police bruxelloise
pour voir si des fauteurs de troubles appartenaient aux
délégations des syndicats et s’il était utile de les arrêter
administrativement. Le même jour, 289 manifestants ont été
arrêtés, également sur la base de trouble de l’ordre public,
parce qu’ils étaient munis de bombes de peinture ou de masques
pour se protéger des gaz lacrymogènes. Cela s’est donc fait
sur la base de l’article 31, 3º, de la loi sur la
fonction de police : les personnes qui se préparent à
commettre une infraction mettant gravement en danger l’ordre
public.
Le
1er octobre, durant la manifestation interdite à
la Gare du Midi, quelque 200 personnes ont fait l’objet d’une
arrestation administrative pour participation à une
manifestation interdite.
On
ne connaît pas le nombre de personnes arrêtées en possession
« d’objets ».
Les
interventions de la police durant la période du Camp Noborder
ont été proportionnées et efficaces. Dès le début, la police
est intervenue très rapidement, en suivant de près les
mouvements des participants en provenance et à destination du
Camp Noborder et de quelques squatters à Bruxelles, pour
éviter autant que possible des actions anarchistes.
En
raison des déclarations des activistes dans les médias et de
l’inventaire des cibles possibles figurant sur leur site web,
le risque d’actions violentes durant les manifestations et en
dehors de celles-ci était plus que réel. Avant la manifestation
du 1er octobre, une attaque a lieu contre le
commissariat de la 4e section de police de
Bruxelles-Capitale, à la place du Jeu de balle. Des déprédations
y ont été commises, le feu y a été bouté et plusieurs agents
du bureau ont été blessés. Vous désapprouvez cette violence,
mais je pense que vous en minimisez la fonction de signal. Il
s’agissait de faits graves. Une attaque de bureau de police
n’est pas anodine, a fortiori quand des policiers sont blessés.
Une
enquête de contrôle du Comité P devra montrer si, durant les
manifestations des 29 septembre et 1er octobre,
certains manifestants pacifiques ont été considérés par
erreur par la police comme des fauteurs de trouble. La police
évaluera son intervention sur la base des résultats de cette
enquête.
Jusqu’à
présent, aucune plainte pénale n’a été déposée contre
l’intervention de la police. Le Comité P a bien reçu des
signalements relatifs à l’arrestation administrative de 12
personnes au total, dans le cadre des manifestations des
29 septembre et 1er octobre 2010. Neuf
signalements provenaient de personnes arrêtées elles-mêmes,
huit d’un membre de la famille et six de tiers.
Concernant
la manifestation au centre fermé de Steenokkerzeel, une seule
personne, également plaignante dans le dossier du Camp Noborder,
s’est plainte de l’intervention de la police en général.
Ces
plaintes sont actuellement examinées par le Comité P, dans le
cadre d’une enquête de contrôle. Je ne manquerai pas de
prendre les mesures appropriées, si l’enquête du Comité P
montrait que la police a inutilement fait usage de la violence.
Je
pense, plus généralement, que la Belgique agit très
correctement sur le plan du droit fondamental de liberté
d’expression et que le maintien de l’ordre durant les
manifestations citées, par comparaison avec les situations
Noborder à l’étranger, a été appréhendé de manière
professionnelle et a permis un bon déroulement des diverses
activités.
Si
vous voulez en savoir plus, monsieur Anciaux, vous pouvez aussi
consulter les sites web. Vous constaterez que, quand une capitale
assure la présidence européenne, les troubles dégénèrent
complètement et l’équilibre entre la liberté d’expression
et le maintien de l’ordre est alors totalement rompu. Durant la
présidence belge, la police est intervenue de manière
professionnelle et efficace, dans le respect de la liberté
d’expression.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – In de
kamercommissie voor de Binnenlandse Zaken heb ik ook al
verschillende keren geantwoord op de vragen over het ‘No Border
Camp’, namelijk van mevrouw Genot en mevrouw Brems.
In het
vooruitzicht van het No Border Camp van 25 september tot
3 oktober aan de site Tour en Taxis in Brussel heeft OCAD
een dreigingsanalyse uitgevoerd ten behoeve van de bestuurlijke
overheden en de politiediensten. Die analyse werd in het
crisiscentrum op 20 september 2010 uiteengezet tijdens
een coördinatievergadering met alle betrokken diensten. Daaruit
bleek dat enkele honderden anarchisten uit binnen- en buitenland
van het No Border Camp gebruik wilden maken om gewelddadige actie
te ondernemen tegen overheidsinstellingen en/of bedrijven die te
maken hebben met de problematiek van de asielzoekers.
Daarbij
werden de volgende kritieke momenten aangestipt: een toegestane
betoging aan het gesloten asielcentrum te Steenokkerzeel op
27 september; een toegestane betoging van de EU-vakbonden op
29 september op het grondgebied van de politiezone Brussel
Hoofdstad-Elsene en tenslotte een verboden betoging op 1 oktober
ter hoogte van het Zuidstation, op het grondgebied van de
politiezone Brussel Zuid.
Binnenlandse
Zaken heeft de politiediensten hiervoor geen specifieke
instructies gegeven. Er werd uiteraard voldoende politiemacht
ingezet. Gezien de vrees voor verspreide acties van anarchisten
werd tijdens die periode bovendien, op verzoek van de zes
Brusselse politiezones, een bijkomende interventiereserve van een
twintigtal politiemensen in stand-by gehouden in Brussel.
Voor zijn
dreigingsanalyse baseerde het OCAD zich op een lange reeks
ernstige incidenten rond het asielthema in ons land, namelijk de
rellen tijdens vorige edities van het No Border Camp in het
buitenland, publicaties op het internet met kritiek op de
Belgische wetgeving en de goedkeuring van gewelddadige acties en
de waarschijnlijke aanwezigheid van gewelddadige fracties van de
anarchistische scène uit het buitenland. Dat sluit aan bij de
analyse die de voorzitter daarnet heeft gemaakt. Vaak worden deze
manifestaties inderdaad ook gebruikt door mensen met minder goede
bedoelingen om geweld uit te lokken.
Het behoort
tot de normale werkwijze van het OCAD om de eigen
dreigingsanalyses permanent te evalueren, ook na afloop van het
incident, om op die manier een correcte nieuwe beoordeling te
kunnen opstellen. In dit geval hebben de feiten de evaluatie van
de dreiging bevestigd.
Na de
betoging met 140 deelnemers op 27 september 2010 in
Steenokkerzeel werden 17 betogers administratief aangehouden op
basis van artikel 31, 2º, van de wet op het politieambt
inzake de verstoring van de openbare orde.
Op
29 september werd een honderdtal anarchisten, die achteraan
met de betoging van de Europese vakbonden meeliepen,
administratief aangehouden, in overleg met de organisatoren van
de betoging. Tijdens deze betoging was in het crisiscentrum van
de Brusselse politie namelijk ook een vertegenwoordiger van de
vakbonden aanwezig om te kijken of amokmakers behoorden tot de
delegaties van de vakbonden en of het nuttig was hen
administratief aan te houden. Dezelfde dag werden 289 betogers
opgepakt, tevens op basis van de verstoring van de openbare orde,
omdat ze verfspuiten of duikmaskers bij zich hadden om zich te
beschermen tegen traangas. Dat gebeurde dus op basis van
artikel 31, 3º, van de wet op het politieambt: personen die
zich blijkbaar voorbereiden om een inbreuk te plegen die de
openbare orde in het gedrang kan brengen.
Op
1 oktober, tijdens de verboden betoging aan het station
Brussel-Zuid, werden ongeveer 200 personen administratief
aangehouden wegens deelname aan een verboden betoging.
Het aantal
aangehouden personen in het bezit van ‘voorwerpen’ is niet
bekend.
Het
politieoptreden tijdens de periode van het No Border Camp was
proportioneel en efficiënt. De politie heeft van in het begin
zeer kort op de bal gespeeld, door de bewegingen van de
deelnemers van en naar het No Border Camp en enkele kraakpanden
in Brussel op de voet te volgen, om anarchistische acties zoveel
mogelijk te voorkomen.
Gelet op de
verklaringen van activisten in de media en de inventaris van
mogelijke doelwitten op hun website, was de kans op gewelddadige
acties tijdens en buiten de betogingen meer dan reëel.
Voorafgaand aan de betoging van 1 oktober was er inderdaad
een raid op het commissariaat van de 4de
politieafdeling van Brussel Hoofdstad aan het Vossenplein.
Daarbij werden vernielingen aangericht en brand gesticht en
raakten verschillende agenten in het kantoor gewond. U keurt dit
geweld af, maar ik denk dat u de signaalfunctie ervan
minimaliseert. Het ging om ernstige feiten. Een raid op een
politiebureau doe je niet zomaar, laat staan dat je daarbij
politieagenten verwondt.
Een
toezichtonderzoek van het Comité P zal moeten uitwijzen of
sommige vreedzame betogers tijdens de betogingen van 29 september
en 1 oktober door de politie bij vergissing werden aanzien
als onruststokers. De politie zal haar optreden evalueren op
basis van de resultaten van dit onderzoek.
Tot heden
werden geen strafrechtelijke klachten ingediend tegen het
optreden van de politie. Het Comité P ontving wel meldingen met
betrekking tot de bestuurlijke aanhouding van in totaal 12
personen in het raam van de betogingen van 29 september en
1 oktober 2010. Negen meldingen kwamen van de
gearresteerden zelf, acht waren afkomstig van een familielid en
zes van derden.
Met
betrekking tot de betoging aan het gesloten centrum te
Steenokkerzeel heeft één persoon, tevens klager in het dossier
van het No Border Camp, het politieoptreden in het algemeen
aangeklaagd.
Deze
klachten worden momenteel onderzocht door het Comité P, in het
kader van een toezichtonderzoek. Ik zal niet nalaten de gepaste
maatregelen te treffen, mocht het onderzoek van het Comité P
aantonen dat de politie inderdaad nodeloos geweld heeft gebruikt.
Ik denk,
meer in het algemeen, dat België zeer correct omspringt met het
fundamentele recht van vrije meningsuiting en dat de
ordehandhaving tijdens de vermelde manifestaties, vergeleken met
No Border-toestanden in het buitenland, professioneel werd
aangepakt en een goed verloop van de diverse activiteiten heeft
verzekerd.
Mijnheer
Anciaux, als u daar meer over wil weten, kunt u ook websites
bezoeken. U zult vaststellen dat rellen meestal compleet uit de
hand lopen telkens wanneer een hoofdstad een Europees
voorzitterschap heeft en dat het evenwicht tussen de vrijheid van
meningsuiting en de ordehandhaving er dan compleet zoek is.
Tijdens het Belgische voorzitterschap is de politie professioneel
en efficiënt opgetreden, met respect voor de vrijheid van
meningsuiting.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Après la réponse du président et celle
de la ministre, je n’irai pas plus loin.
Madame
la ministre, j’ai le droit de poser des questions sur
l’exercice du droit fondamental de liberté d’expression. Il
ne vous appartient cependant pas, vous n’en avez pas le droit,
de me faire un procès d’intention concernant l’attaque à la
place du Jeu de balle.
Vous
n’avez pas le droit d’insinuer que je minimise la fonction de
signal. J’aurais aimé que vous vous absteniez d’un tel
commentaire.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Na het antwoord van de voorzitter en het
antwoord van de minister, zal ik er niet verder op doorgaan.
Mevrouw de
minister, ik heb het recht om vragen te stellen over de
uitoefening van het fundamentele recht op vrije meningsuiting.
Het is echter niet aan u, u hebt niet eens het recht, om mij een
intentieproces aan te doen aangaande de raid op het Vossenplein.
U hebt niet
het recht te insinueren dat ik de signaalfunctie minimaliseer. Ik
zou graag hebben dat u zich van dergelijk commentaar onthoudt.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – C’est
réciproque !
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Dat is
wederzijds!
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – En tant que parlementaire, j’ai le
droit de vous interroger sur tout ce qui concerne votre
politique, mais vous n’avez pas le droit de m’imputer
certaines accusations.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik heb als parlementslid het recht u te
ondervragen over alles wat uw beleid betreft, maar u hebt niet
het recht mij bepaalde beschuldigingen in de schoenen te
schuiven.
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «le rapport du Comité des droits de l’homme
des Nations unies concernant le fonctionnement de la police»
(nº 5-414)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «het rapport van het Mensenrechtencomité
van de Verenigde Naties over de werking van de politie»
(nr. 5-414)
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Le Comité des droits de l’homme des
Nations unies a publié en octobre 2010 un rapport à la
suite du cinquième rapport périodique de la Belgique. Ce
rapport onusien est très critique à l’égard du recours à la
violence et aux armes à feu par les services de police. Il fait
directement référence aux interventions policières contre les
participants au Camp Noborder à Bruxelles.
Le
Comité des droits de l’homme se pose également des questions
sur l’autonomie du Comité permanent de contrôle des services
de police (Comité P). L’indépendance, l’objectivité et la
transparence sont, selon le Comité des droits de l’homme, mis
en péril lors du traitement de plaintes à l’encontre de
fonctionnaires de police. L’État doit tendre vers une
composition totalement indépendante de cet organe de contrôle
des services de police.
En
outre, le Comité des droits de l’homme est préoccupé par le
fait que l’accès à un avocat n’est toujours pas garanti
durant les premières heures d’une privation de liberté dans
le cadre d’une arrestation administrative ou judiciaire. Nous
nous en occupons pleinement.
Le
Comité des droits de l’homme partage ma préoccupation quant à
la manière d’intervenir de nos forces de maintien de l’ordre.
Que
pense la ministre des inquiétudes du Comité des droits de
l’homme et du Conseil de l’Europe vis-à-vis de
l’intervention de la police les 29 septembre et
1er octobre 2010 ? Estime-t-elle que
leurs remarques doivent être prises au sérieux ?
Peut-elle
me fournir un relevé actuel et chiffré du nombre de plaintes
relatives à l’utilisation de la violence et d’armes à feu
par les services de police ?
Est-elle
d’accord avec la conclusion selon laquelle il est trop peu
donné suite à ces plaintes ? Dans la négative, peut-elle
l’expliquer ? Dans l’affirmative, quelles démarches
fera-t-elle pour garantir un meilleur traitement de ces
plaintes ?
La
ministre informera-t-elle le Comité des droits de l’homme du
résultat de l’enquête menée par le Comité P à la suite des
manifestations des 29 septembre et 1er octobre 2010 ?
La
ministre partage-t-elle la préoccupation du Comité des droits
de l’homme quant à l’indépendance, l’objectivité et la
transparence du Comité P lors du traitement des plaintes à
l’encontre de fonctionnaires de police ? Que fera-t-elle
des remarques du Comité onusien ?
Ce
dernier attend une réponse à toutes ses critiques. A-t-elle
déjà été transmise ? Si ce n’est pas le cas, quand la
ministre pense-t-elle le faire ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Het Mensenrechtencomité van de Verenigde
Naties bracht in oktober 2010 een rapport uit naar
aanleiding van het vijfde periodieke verslag van België. Dit
VN-rapport is zeer kritisch over het gebruik van geweld en
vuurwapens door de politiediensten. Er wordt rechtstreeks
verwezen naar het politieoptreden tegen deelnemers aan het No
Border Camp in Brussel.
Het
Mensenrechtencomité heeft eveneens vragen bij de autonomie van
het Vast Comité van toezicht op de politiediensten. De
onafhankelijkheid, objectiviteit en transparantie komen volgens
hen in het gedrang bij het behandelen van klachten tegen
politiefunctionarissen. De Staat moet streven naar een volledig
onafhankelijke samenstelling van dit toezichtsorgaan op de
politiediensten.
Verder is
het Mensenrechtencomité verontrust over het feit dat de toegang
tot een advocaat nog steeds niet is gegarandeerd tijdens de
eerste uren van een vrijheidsberoving in het kader van een
administratieve of strafrechtelijke aanhouding. Daar zijn we
volop mee bezig.
Het
Mensenrechtencomité deelt mijn bezorgdheid over de wijze waarop
onze ordehandhavers optreden.
Hoe staat de
minister tegenover de ongerustheid van het Mensenrechtencomité
en van de Raad van Europa over het optreden van de politie op
29 september en 1 oktober 2010? Vindt ze dat hun
opmerkingen ernstig moeten worden genomen?
Kan ze mij
een actueel en becijferd overzicht bezorgen van het aantal
klachten over het gebruik van geweld en van vuurwapens door
politiediensten?
Is ze het
eens met de conclusie dat er te weinig gevolg wordt gegeven aan
klachten over het gebruik van geweld en vuurwapens door
politiediensten? Zo neen, kan ze dit toelichten? Zo ja, welke
stappen zal ze doen om een betere behandeling van die klachten te
garanderen?
Zal de
minister het VN-Mensenrechtencomité op de hoogte brengen van het
resultaat van het onderzoek van het Vast Comité P naar
aanleiding van de betogingen op 29 september en
1 oktober 2010?
Het
VN-Mensenrechtencomité uit zijn bezorgdheid over de
onafhankelijkheid, objectiviteit en transparantie van het Vast
Comité P bij de behandeling van klachten over
politiefunctionarissen. Deelt de minister die bezorgdheid? Wat
zal ze doen met de opmerkingen van het VN-Mensenrechtencomité?
Het
Mensenrechtencomité verwacht een antwoord op alle punten van
kritiek. Is dat antwoord al gegeven of wanneer denkt de minister
dat te doen?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Je n’ose pas
imaginer qu’il m’est fait un procès d’intention dans ces
questions. J’essaierai dès lors d’y répondre aussi
clairement et sèchement que possible.
Pour
la question sur le Camp Noborder, je renvoie à la réponse que
je viens de donner.
Je
peux fournir des informations du Comité P sur le nombre de
plaintes relatives aux violences policières en 2009 et 2010. Ces
informations portent sur les plaintes pour coups et blessures,
abus de pouvoir, comportement agressif, pressions par un
comportement autoritaire et usage d’armes à feu. Le Comité P
a reçu 560 plaintes en 2009 et 602 en 2010. La plupart portent
sur un comportement agressif : 251 en 2009 et 303 en 2010.
Viennent ensuite les plaintes pour coups et blessures (161 en
2009 et 174 en 2010) et pour utilisation d’armes à feu (une en
2009 et cinq en 2010). Il s’agit des plaintes qui ont été
déposées. Selon les chiffres du Comité P, seulement 15,4% de
ces plaintes seraient fondées.
Je
ne connais pas le nombre total de plaintes pour violences
policières introduites auprès de la Justice. Selon moi, elles
font l’objet, dans notre pays, d’enquêtes et de poursuites
sérieuses.
Pour
le relevé chiffré de ces plaintes et des suites judiciaires qui
y sont données, je vous renvoie vers mon collègue de la
Justice.
J’en
viens aux questions relatives à mon attitude envers le rapport
du Comité des droits de l’homme des Nations unies. Je dois
bien entendu tout d’abord organiser une concertation au sein du
gouvernement. Toutefois, comme je l’ai déjà indiqué, les
faits de violence commis par des agents font en général l’objet
d’une enquête approfondie et, si nécessaire, de sanctions
juridiques et disciplinaires. L’enquête du Comité P sur les
manifestations du 29 septembre et du 1er octobre
en est d’ailleurs une bonne preuve. Cette enquête est toujours
en cours, conformément à la procédure de traitement et aux
règles de publicité de telles enquêtes.
En
ce qui concerne l’indépendance du Comité P, je dois renvoyer
au comité d’accompagnement à cause de la séparation des
pouvoirs. Je peux par contre indiquer que, grâce à la
modification de loi de 2010, le Comité P répond bel et bien à
la demande d’une plus grande indépendance structurelle. La loi
permettra en effet au Comité P de disposer de davantage de
personnel statutaire et donc de moins de collaborateurs issus des
services de police, ce qui renforce bien entendu l’indépendance.
Enfin,
vous avez également posé une question sur la préoccupation du
Comité des droits de l’homme des Nations unies quant à la
garantie de l’accès à un avocat et à un médecin dès les
premières heures d’une privation judiciaire de liberté. La
commission de la Justice mène actuellement un débat à ce
sujet.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Ik zou niet
durven te denken dat er in deze vragen intentieprocessen over mij
worden gemaakt. Ik zal dan ook proberen de vragen zo duidelijk en
sec mogelijk te beantwoorden.
Voor de
vraag over het No Border Camp verwijs ik naar het antwoord dat ik
daarnet heb gegeven.
Ik kan
informatie bezorgen van het Comité P over het aantal klachten
over politiegeweld in 2009 en 2010. Het betreft klachten voor
slagen en verwondingen, machtsmisbruik, agressief gedrag, onder
druk zetten door autoritair gedrag en vuurwapengebruik. Het
Comité P ontving 560 klachten in 2009 en 602 in 2010. De meeste
klachten betroffen agressief gedrag: 251 in 2009 en 303 in 2010.
Daarna kwamen klachten voor slagen en verwondingen: 161 in 2009
en 174 in 2010. Inzake vuurwapengebruik werd één klacht
ontvangen in 2009 en vijf in 2010. Het gaat hier om ingediende
klachten. Volgens cijfers van het Comité P zelf blijkt in globo
slechts 15,4% van die klachten gegrond te zijn.
Het totaal
aantal klachten voor politiegeweld bij de gerechtelijke overheden
is mij onbekend. Klachten over politiegeweld worden mijns inziens
in ons land degelijk onderzocht en vervolgd.
Voor een
becijferd overzicht van die klachten en van de gerechtelijke
gevolgen die eraan worden gegeven, verwijs ik naar mijn collega
van Justitie.
Voor het
antwoord op de vragen over mijn houding tegenover het rapport van
het VN-Mensenrechtencomité moet ik natuurlijk eerst overleg
plegen binnen de regering. Maar, zoals ik al zei, worden feiten
van geweld door agenten in het algemeen grondig onderzocht en zo
nodig strafrechtelijk en tuchtrechtelijk bestraft. Het onderzoek
door het Comité P over de betogingen van 29 september en
1 oktober is daar trouwens een goed bewijs van. Dat
onderzoek is nog lopende, conform de procedure van afhandeling en
de regels van openbaarheid van dergelijke onderzoeken.
Wat de
onafhankelijkheid van het Comité P betreft, moet ik wegens de
scheiding der machten doorverwijzen naar het begeleidingscomité.
Ik kan wel meedelen dat door de wetswijziging van 2010 het Comité
P eigenlijk tegemoetkomt aan de verzuchting tot meer structurele
onafhankelijkheid. De wet zal immers tot gevolg hebben dat Comité
P steeds meer eigen statutaire personeelsleden zal hebben en dus
minder medewerkers die uit de politiediensten komen, hetgeen
uiteraard de onafhankelijkheid versterkt.
Ten slotte
was er nog een vraag over de bezorgdheid van het
VN-Mensenrechtencomité over het garanderen van de toegang van
een advocaat en een arts vanaf de eerste uren na een
gerechtelijke vrijheidsberoving. De commissie voor de Justitie
voert hierover momenteel een debat.
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «la dotation fédérale de base pour les
zones de police locale» (nº 5-434)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de federale basistoelage voor de lokale
politiezones» (nr. 5-434)
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – La répartition de la dotation fédérale
de base pour les zones de police locale suscite le mécontentement
de certains bourgmestres. Les plaintes concernent surtout le
manque de transparence des calculs. Le montant par habitant
serait très différent d’une région à l’autre. En Région
flamande, le montant moyen est de 45 euros par personne contre 59
euros en Région wallonne et 91 euros en Région de
Bruxelles-Capitale. Les différences entre les zones de police
sont parfois énormes. Ainsi, la zone de police
Halen/Herk-de-Stad/Lummen reçoit 28 euros par habitant alors que
la zone de Bruxelles obtient 180 euros par habitant, soit une
différence annuelle de 152 euros par habitant !
Sur
quelle base, selon quels critères et formules la répartition de
la dotation fédérale de base pour les zones de police locale
est-elle déterminée ? La ministre défend-elle les
résultats de ces calculs et donc également les fortes
différences entre régions qui en résultent ? Ce mode de
répartition a-t-il déjà fait l’objet d’une évaluation ?
Dans l’affirmative, quels en sont les résultats ? Dans la
négative, comme la ministre explique-t-elle l’absence de
monitoring de cet important système de dotation ? La
ministre défend-elle les grandes différences entre les montants
e cette dotation telle qu’illustrée par les exemples cités ?
Estime-t-elle que ce résultat est un effet souhaité de la
politique qu’elle mène ? Comprend-elle les critiques
émises par certains bourgmestres ? Envisage-t-elle ou
prévoit-elle d’apporter des modifications au mode de
répartition des subsides ? Qu’entreprendra-t-elle
concrètement afin d’améliorer au moins la transparence des
calculs ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – De verdeling van de federale
basistoelagen voor de lokale politiezones geeft aanleiding tot
wrevel bij sommige burgemeesters. De klachten betreffen vooral
het gebrek aan transparantie bij de berekeningen. Zo blijkt het
bedrag per inwoner sterk te verschillen van gewest tot gewest: in
het Vlaams Gewest is het bedrag gemiddeld 45 euro per inwoner, in
het Waals Gewest gemiddeld 59 euro en in het Brussels Gewest
gemiddeld 91 euro. De verschillen tussen de politiezones nemen
soms gigantische proporties aan. Ter illustratie vergelijk ik de
politiezone Halen/Herk-de-Stad/Lummen, die 28 euro per inwoner
ontvangt, en de zone Brussel, die 180 euro per inwoner ontvangt.
Dat geeft een verschil van 152 euro per inwoner per jaar!
Kan de
minister in kort bestek verklaren op welke basis, met welke
criteria en formules de verdeling van de federale basistoelage
voor de lokale politiezones wordt bepaald? Verdedigt de minister
het resultaat van die berekeningen en dus ook de grote
verschillen tussen de gewesten die hierdoor ontstaan? Werd die
wijze van verdeling al geëvalueerd en zo ja, met welke
resultaten? Zo neen, hoe verklaart de minister het gebrek aan
monitoring van dit belangrijke toelagesysteem? Kan de minister
het grote verschil in toelage, zoals blijkt uit de illustratie,
verdedigen? Vindt zij dit resultaat een gewenst effect van haar
politiebeleid? Begrijpt zij de kritiek van sommige burgemeesters?
Overweegt of plant de minister wijzigingen aan de wijze waarop de
subsidies worden verdeeld? Wat zal de minister concreet
ondernemen om minstens de transparantie van de berekeningen te
verhogen?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Cette matière
complexe a toujours été abordée avec ouverture et dans la plus
grande transparence par tous les partenaires. Elle a notamment
fait l’objet d’une concertation intensive avec l’Union des
villes et communes.
Je
commencerai par une brève explication de la fameuse norme KUL.
Avant la réforme, les corps de police communaux étaient de
tailles très diverses tandis que les brigades locales de
gendarmerie étaient répartie de manière hétérogène sur
l’ensemble du pays. Vu ces inégalités, la répartition de la
dotation fédérale dépendait simplement de l’importance des
effectifs de la police locale. Aussi, lors de la réforme, on a
opté pour la correction de cette inégalité historique et pour
l’octroi à toutes les zones d’un apport fédéral
proportionnel pour leur police, quel que soit le nombre de
gendarmes transférés à la zone. En premier lieu, il a été
procédé au comptage des effectifs existant dans la police
communale ainsi que du nombre d’ex-gendarmes des brigades
locales. Ce nombre, supérieur à 27 000 unités, a ensuite
été réparti « virtuellement » entre toutes les
communes belges, en se fondant sur quatorze variables
environnementales ayant une valeur prédictive en matière de
capacité policière.
Cette
méthode a tenté de traduire autant que possible la spécificité
locale en termes de charge de travail de police et son résultat
a été exprimé comme étant l’estimation d’une capacité
théorique par commune, appelée la norme KUL.
Une
application sans nuances de cette clé de répartition objective
n’a toutefois pas été possible. Pour de nombreuses zones, la
différence entre les frais réels et la dotation perçue était
en effet trop grande et trop soudaine. Deux éléments ont joué
un rôle. Premièrement, quand la proportion d’ex-gendarmes
dans le nouveau corps était supérieure à 30%, l’octroi de la
dotation fédérale sur la base d’un montant forfaitaire
entraînait un déficit structurel. Deuxièmement, la norme KUL
créait aussi une différence. Les effectifs de police réels
étaient parfois supérieurs à la capacité théorique résultant
des calculs, avec la conséquence que la dotation fédérale
était calculée sur des effectifs moindres et que la zone devait
donc financer elle-même le surplus.
Afin
de remédier à ces problèmes, un système de solidarité a été
développé. Consécutivement, d’autres dotations sont aussi
octroyées, qui constituent parfois une correction de la dotation
de base, comme par exemple la dotation fédérale complémentaire,
qui résulte des débats sur le surcoût.
Depuis
le début, chaque dotation fédérale à la police est réglée
par arrêté royal. Chaque fois, le Rapport au Roi contient la
description circonstanciée du calcul des montant. Il y a donc
suffisamment de transparence.
Le
résultat obtenu est totalement différent selon qu’on se base
par exemple sur le critère du nombre d’habitants ou sur celui
de la superficie.
Je
constate qu’en prenant en considération toutes les aides
fédérales, à savoir la dotation de base, la dotation
complémentaire, la dotation sociale, le Fonds de sécurité
routière, le Fonds des sommets européens pour Bruxelles et la
nouvelle enveloppe de 7,72 millions d’euros obtenue l’année
passée, la répartition entre les trois régions est
relativement logique par rapport aux nombre de policiers dans les
zones de police respectives.
Dix
ans après la réforme des polices, le moment est venu de trouver
un nouveau système plus étendu et plus flexible. De plus, ces
dix dernières années, de nombreuses modifications sont
intervenues : nouvelles prisons, fusions avec d’autres
zones, davantage de tâches non policières pour la police de
certaines zones. Pour la prison de Tilburg, par exemple, la
charge de travail revient à une zone de police de la Campine.
La
norme KUL de l’époque n’est donc plus adaptée aux réalités
actuelles. L’élaboration d’une nouvelle norme exige de
disposer de données émanant des zones de police locales. Or,
après la réforme des polices, souvent ces zones n’ont pas eu
le temps, parfois pendant quatre ans, d’élaborer un système
permettant de cartographier les routes dans leurs communes ou de
mesurer la charge de travail.
Étant
donné la complexité de cette loi de financement relative à la
police, nous avons commandé l’année dernière une étude
scientifique. Une première étude effectuée en 2009 s’était
concentrée sur les coûts des zones de police et sur le système
de financement. Les rapports relatifs à cette étude ont été
transmis à la commission de la Chambre et du Sénat. Il ressort
des résultats de cette étude que le financement doit être
fonctionnel et lié à une utilisation rationnelle de la capacité
policière, exprimée dans les sept fonctionnalités de base et
pourvue de possibilités d’adaptation des variables et/ou des
paramètres. La septième fonctionnalité, la mobilité, a été
instaurée l’année passée par arrêté royal, mais n’est
pas encore reprise dans la norme KUL. Cette première étude
était donc un constat mais elle n’a pas encore produit de
nouveau modèle de financement.
C’est
pourquoi une deuxième étude a été entamée, qui inventorie
toutes les tâches légales de la police, un travail qui sera
complété par des visites à certains corps de police afin de
vérifier quelles tâches sont réellement exécutées.
Une
troisième et dernière étude actuellement en cours est sur le
point d’être achevée. C’est important car une étude
scientifique objective est nécessaire à l’élaboration d’un
refinancement des zones de police. Ce modèle doit aussi intégrer
toutes les dotations fédérales existantes, donc pas uniquement
la dotation de base mais également les dotations
complémentaires. L’élaboration du financement reviendra
naturellement au prochain gouvernement, le gouvernement actuel
s’étant préoccupé de l’étude, du matériel, de
l’inventaire et d’un premier projet.
Il
faudra bien à un moment donné organiser un débat sur
l’agrandissement des zones de police car certaines d’entre
elles sont trop petites du point de vue du management pour
pouvoir fonctionner de manière efficace et flexible au service
de la population. Cela dépend souvent de la situation
géographique. C’est le cas, par exemple, d’un territoire
très étendu qui compte relativement peu d’habitants. C’est
pour cette raison que l’année dernière, les zones de Lanaken
et Maasmechelen ont décidé de fusionner de manière à pouvoir
mieux réagir au problème des trafiquants de drogues dans la
région et d’assurer un meilleur service de police.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Ik zal
proberen deze materie in een kort bestek uit te leggen. Vooraf
wil ik zeggen dat over deze ingewikkelde materie steeds grote
openheid en transparantie met alle partners heerste. Zo werd
onder meer intensief overleg gepleegd met de verenigingen van
steden en gemeenten.
Eerst een
woordje uitleg over de beruchte KUL-norm. De grootte van de
gemeentelijke politiekorpsen vóór de hervorming was erg
verschillend, terwijl de plaatselijke rijkswachtbrigades
heterogeen verspreid waren over het hele land. Die ongelijkheid
had als gevolg dat de verdeling van de federale toelage louter
afhing van de plaatselijke politiële personeelssterkte. Daarom
werd er geopteerd om bij de hervorming die historische
scheefgroei recht te zetten en alle zones een proportionele
federale inbreng te geven voor hun politie, ongeacht hoeveel
rijkswachters naar de zone overgingen. Eerst werden de bestaande
personeelsaantallen van de gemeentepolitie en de ex-rijkswachters
van de plaatselijke brigades opgeteld. Dat aantal, meer dan
27 000 eenheden, werd vervolgens via een methode ‘virtueel’
verdeeld over alle Belgische gemeenten. Dat gebeurde aan de hand
van veertien omgevingsvariabelen met een voorspellende waarde
inzake politiecapaciteit.
Die methode
trachtte zoveel mogelijk de lokale specificiteit te vertolken in
termen van politiële werklast en haar resultaat werd uitgedrukt
als een berekening van een theoretische capaciteit per gemeente:
de zogenaamde KUL-norm.
Een
ongenuanceerde toepassing van deze objectieve verdeelsleutel was
echter niet mogelijk. Voor veel zones was het verschil tussen de
werkelijke kosten en de ontvangen dotatie immers te groot en te
plots. Twee elementen speelden mee. Ten eerste, als de proportie
ex-rijkswachters in het nieuwe korps meer dan 30% bedroeg,
betekende de toekenning van de federale toelage op basis van een
forfaitair bedrag een structureel deficit. Ten tweede zorgde ook
de KUL-norm voor een verschil. Het reële politiebestand lag
mogelijk hoger dan de berekende theoretische capaciteit, wat
inhield dat de federale dotatie op een lager personeelsaantal
werd berekend, zodat de zone het surplus zelf moest financieren.
Om daaraan
tegemoet te komen werd een solidariteitssysteem ontwikkeld.
Aansluitend zijn er ook nog de andere federale dotaties, die soms
zelf al een correctie zijn op de basisdotatie, zoals bijvoorbeeld
de bijkomende federale dotatie, naar aanleiding van de debatten
inzake de meerkost.
Elke
federale dotatie met betrekking tot de politie wordt sinds
aanvang geregeld via een koninklijk besluit en telkens wordt in
het Verslag aan de Koning omstandig omschreven hoe de bedragen
worden berekend. Er is dus voldoende transparantie voor wie zich
wil verdiepen in deze materie.
Wanneer het
aantal inwoners bijvoorbeeld als criterium wordt genomen, krijgt
men een totaal ander resultaat dan wanneer men de oppervlakte als
criterium zou nemen.
Ik stel vast
dat, alle federale steun in acht genomen, namelijk de
basisdotatie, de aanvullende dotatie, de sociale dotatie, het
Verkeersveiligheidsfonds, het Europees toppenfonds voor Brussel
en de nieuwe enveloppe van 7,72 miljoen euro die we vorig jaar
hebben gekregen, de verdeling tussen de drie gewesten redelijk
logisch is wanneer men ze toetst aan het aantal politiemensen in
de respectieve politiezones.
Na tien jaar
politiehervorming is het natuurlijk tijd om te zoeken naar een
nieuw, omvattender systeem, dat flexibeler moet zijn. Bovendien
werden de voorbije tien jaar veel wijzigingen doorgevoerd: nieuwe
gevangenissen, fusies met andere zones, meer niet-politionele
taken voor de politie van bepaalde zones. Voor de gevangenis in
Tilburg, bijvoorbeeld, valt de werklast ten laste van een
politiezone in de Kempen.
Na tien jaar
is de KUL-norm van toen dus niet meer aangepast aan de huidige
realiteit. Om een nieuwe norm te maken zijn er uiteraard gegevens
van de lokale politiezones nodig. Tot vier jaar na de
politiehervorming hadden ze vaak nog niet de tijd om een systeem
uit te werken om het aantal wegen in hun gemeenten in kaart te
brengen of de werklast te meten.
Aangezien we
te maken hebben met een financieringswet voor de politie, die
zeer complex is, hebben we vorig jaar een wetenschappelijk
onderzoek uitbesteed. Een eerste wetenschappelijk onderzoek in
2009 was gefocust op de kosten van de politiezones en op het
financieringssysteem. De rapporten over dat onderzoek werden
overhandigd aan de Kamer- en de Senaatscommissie. Volgens de
resultaten van dat onderzoek moet de financiering functioneel
zijn en gekoppeld aan een rationeel aangewende politiecapaciteit,
uitgedrukt in de zeven basisfunctionaliteiten en met flexibele
aanpassingsmogelijkheden van de variabelen en/of parameters. De
zevende basisfunctionaliteit, mobiliteit, werd vorig jaar bij
koninklijk besluit ingevoerd, maar is nog niet vervat in de
KUL-norm. Dat eerste onderzoek was dus een vaststelling, maar
leverde ons nog geen nieuw financieringsmodel op.
Daarom werd
een tweede onderzoek aangevat dat alle wettelijk opgelegde taken
van de politie inventariseert en aanvult met een bezoek aan een
aantal politiekorpsen om na te gaan wat de werkelijk uitgevoerde
taken zijn.
Momenteel,
is er een derde en laatste onderzoek aan de gang, dat bijna is
afgerond. Dat is belangrijk, omdat een objectief wetenschappelijk
onderzoek nodig is om de herfinanciering van de politiezones te
kunnen uitwerken. Dat model moet ook een integratie zijn van alle
bestaande federale dotaties, dus niet alleen van de basisdotatie,
maar ook alle aanvullende dotaties. Het uitwerken van de
financiering is natuurlijk een taak voor de volgende regering. De
huidige regering zal dan wel al gezorgd hebben voor het
onderzoek, het materieel, de inventarisatie en een eerste
ontwerp.
Op een
bepaald ogenblik zal een debat moeten worden gevoerd over de
schaalvergroting van de politiezones, want een aantal van die
zones zijn op managementniveau te klein om goed en flexibel te
kunnen werken ten behoeve van de bevolking. Dat hangt vaak af van
geografische situaties, zoals een zeer groot grondgebied met
relatief weinig inwoners. Om die reden hebben de zones Lanaken en
Maasmechelen vorig jaar beslist te fuseren, zodat ze beter kunnen
inspelen op het probleem van de drugsdealers in de regio en een
betere politiezorg kunnen verlenen.
|
M. le
président. – C’est une question importante et délicate.
Il est curieux de constater par exemple que, dans ma zone, le
nombre d’habitants a augmenté de plus de dix pour cent et que
l’on n’a rien changé.
|
De
voorzitter. – Het is een belangrijke en delicate kwestie.
Het is merkwaardig dat, bijvoorbeeld in mijn zone, het aantal
inwoners met tien procent is gestegen en er niets is veranderd.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je remercie la ministre pour cette
réponse très claire qui permet de comprendre pourquoi cette
matière suscite des questions. La ministre déclare que le
système est transparent mais je le trouve très compliqué,
d’autant que des modifications y ont été apportées au fil du
temps. Je comprends parfaitement que les bourgmestres
s’interrogent.
Je
me réjouis de l’étude en vue d’un financement plus
transparent.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik dank de minister voor haar duidelijke
antwoord. Na het horen van dat antwoord begrijp ik ook wel dat er
vragen zijn. Ze zegt dat alles transparant is, maar het is niet
eenvoudig. Het huidige systeem is erg ingewikkeld, met alle
wijzigingen die er in de loop der jaren aan toegevoegd zijn. Ik
begrijp dus dat die burgemeesters daar vragen over hebben.
Ik ben zeer
tevreden met het onderzoek om te tot een meer doorzichtige
financiering komen.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Au début de la
réforme des polices, on ne disposait pas réellement d’un
point de départ. On est parti de données historiques qui ont
été ajustées. Si le système est en effet compliqué, il est
aussi transparent. De toute évidence, un nouveau système qui
tienne compte des nouvelles réalités sur le terrain tout en les
simplifiant est devenu nécessaire.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Bij het
begin van de politiehervorming had men geen echt vertrekpunt. Men
is begonnen met historische gegevens en heeft daar een
herschikking op toegepast. Het is inderdaad een ingewikkeld
systeem, maar het is wel transparant. Dat er nood is aan een
nieuw systeem dat rekening houdt met de nieuwe realiteit op het
terrein en dat tegelijk vereenvoudigt, lijkt mij een evidentie.
|
Demande
d’explications de Mme Caroline Désir à la ministre de
l’Intérieur sur «les difficultés budgétaires importantes
des communes» (nº 5-455)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Caroline Désir aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de belangrijke budgettaire problemen
van de gemeenten» (nr. 5-455)
|
Mme Caroline
Désir (PS). – De nombreuses communes belges sont
particulièrement inquiètes pour leur avenir.
En septembre
dernier, le tribunal de première instance de Bruxelles a
condamné l’État belge au paiement de la prime Copernic aux
2 200 affiliés du SYPOL, requérants dans cette procédure,
pour les années 2002 à 2007. D’autres syndicats ont ensuite à
leur tour introduit des requêtes dans le même sens. De
nouvelles requêtes ont été ou seront introduites en vue
d’obtenir, avec effet rétroactif, le paiement de cette prime
pour les années 2008 à 2010. À cet égard, vous aviez annoncé
la participation éventuelle des 196 zones de police au paiement
de la prime Copernic à hauteur, selon nos sources, de 296
millions d’euros. Pour la zone de Bruxelles-Ixelles, l’addition
s’élèverait à 17 500 000 euros, soit près d’un
dixième des dépenses prévues par la zone pour cette année.
Les bourgmestres des communes de Bruxelles-Ixelles ont d’ailleurs
déjà annoncé que cela compromettrait les investissements et
recrutements prévus en 2011.
À cela
s’ajoute la menace, pour les communes, de payer à l’avenir
les prestations de garde à domicile des pompiers volontaires,
considérées comme du temps de travail par la décision du
tribunal de première instance de Dinant du 13 janvier 2011.
En clair, si les juridictions d’appel devaient conforter ces
décisions, la situation financière de certaines communes
deviendrait catastrophique.
Quand les
communes devraient-elles être fixées sur leur sort ?
Confirmez-vous que les zones de police devront prendre en charge
le paiement de ces primes Copernic à la police locale ?
|
Mevrouw Caroline
Désir (PS). – Vele Belgische gemeenten zijn erg bezorgd
over de toekomst.
In
september jongstleden heeft de rechtbank van eerste aanleg te
Brussel de Belgische staat veroordeeld tot de betaling van de
Copernicuspremie voor de jaren 2002 tot 2007 aan de 2 200
leden van SYPOL, die eiser zijn in deze procedure. Andere
politievakbonden hebben daarna op hun beurt de Belgische staat
gedagvaard. Nieuwe dagvaardingen hebben tot doel ook de betaling
van deze premie te vorderen voor de jaren 2008 tot 2010. In dat
verband had u aangekondigd dat de 196 politiezones eventueel
zouden bijdragen aan de uitbetaling van de Copernicuspremie, naar
verluidt ten belope van 296 miljoen euro. Voor de zone
Brussel-Elsene zou de rekening oplopen tot 17 500 000
euro, of bijna een tiende van de door de zone geplande uitgaven
voor dit jaar. De burgemeesters van de gemeenten van
Brussel-Elsene hebben trouwens al aangekondigd dat hierdoor de in
2011 geplande investeringen en aanwervingen in het gedrang komen.
Daar
komt nog bij dat de gemeenten voortaan de wachtdienst van de
vrijwillige brandweerlieden zullen moeten betalen, die als
arbeidstijd beschouwd wordt door de beslissing van de rechtbank
van eerste aanleg te Dinant van 13 januari 2011.
Kortom, als deze beslissingen in beroep worden bevestigd, wordt
de financiële situatie van sommige gemeenten onhoudbaar.
Wanneer
zullen de gemeenten weten waar ze aan toe zijn? Bevestigt u dat
de politiezones moeten instaan voor de betaling van de
Copernicuspremie aan de lokale politie.
|
M. le
président. – Vous anticipez. Rien n’est décidé. Nous
sommes en appel.
|
De
voorzitter. – U loopt op de zaken vooruit. Er is nog niets
beslist. Er is beroep aangetekend.
|
Mme Caroline
Désir (PS). – À combien pourrait s’élever précisément
la participation des communes pour le paiement des primes
Copernic de 2002 à 2010 ?
Enfin,
comment envisagez-vous, madame la ministre, l’action de l’État
fédéral si la décision du tribunal de première instance de
Dinant concernant les prestations de garde des pompiers
volontaires devait être confirmée en appel ? Pouvez-vous
nous faire un état de la situation dans ce dossier complexe et
bien lourd pour les communes ?
|
Mevrouw Caroline
Désir (PS). – Hoeveel zou het aandeel van de gemeenten
precies kunnen bedragen in de uitbetaling van de
Copernicuspremies van 2002 tot 2010?
Mevrouw de
minister, hoe zal de federale staat reageren indien de beslissing
van de rechtbank van eerste aanleg te Dinant over de wachtdienst
van vrijwillige brandweerlieden in hoger beroep wordt bevestigd?
Kunt u voor ons een stand van zaken opmaken in dit complexe
dossier, dat nogal zwaar uitvalt voor de gemeenten?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Actuellement, le
pécule pour les CALOG est payé par les zones respectives. Il
reviendra au prochain gouvernement de décider s’il sera dérogé
à cette règle pour le pécule majoré des membres
opérationnels. Par contre, le gouvernement a bien décidé
d’interjeter appel. Dans ce cadre, plusieurs réunions avec les
associations des villes et communes ont eu lieu. Mes services
leur ont communiqué les simulations « macro ». Le
coût a été calculé par zone et par année. Pour l’ensemble
des 195 zones, le coût maximal est de 263 millions d’euros. Il
est d’environ 130 millions pour le pouvoir fédéral.
Les montants
en jeu sont donc tout aussi importants pour le niveau fédéral.
Le montant de 263 millions représente en effet un cinquième du
budget total de la police au niveau fédéral, c’est-à-dire
pour la police fédérale et les dotations destinées aux zones
locales. Si nous devions perdre en appel, une importante somme
d’argent serait dès lors en jeu, quelle que soit la
répartition entre le niveau fédéral et le niveau local. Étant
donné les conditions budgétaires actuelles, cela ne sera pas
sans conséquences pour la police et pour les revendications
futures des policiers. Il ne nous reste qu’à attendre, d’ici
à un an voire plus, la décision en appel.
La décision
rendue par le tribunal de première instance de Dinant ne va pas
dans le sens des jurisprudences belge et européenne. Celles-ci
sont très claires : les périodes de stand by durant
lesquelles le personnel n’est pas présent sur son lieu de
travail et est simplement rappelable, ne constituent pas du temps
de travail ; il n’existe aucune obligation de rémunération
pour ces périodes de simple disponibilité. Mes services suivent
attentivement cette affaire et examineront la possibilité de
clarifier la situation par la voie réglementaire.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Momenteel
wordt de premie voor het CALOG-personeel door de respectieve
zones uitbetaald. De volgende regering zal moeten beslissen of
van deze regel wordt afgeweken voor het verhoogd vakantiegeld van
personeelsleden van het operationeel kader. Deze regering heeft
wel hoger beroep aangetekend. Hierover hebben verschillende
vergaderingen plaatsgevonden met de verenigingen van steden en
gemeenten. Van mijn diensten hebben zij de macrosimulaties
gekregen. De kosten werden berekend per zone en per jaar. Voor
het geheel van de 195 zones is de maximale kostprijs 263 miljoen
euro. Voor de federale overheid is dat zowat 130 miljoen euro.
Ook
voor de federale overheid gaat het dus om een groot bedrag: 263
miljoen euro is immers een vijfde van het totale federale
politiebudget, namelijk het budget voor de federale politie en de
dotaties voor de lokale zones. Als we de zaak verliezen in hoger
beroep, gaat het in ieder geval om een smak geld, hoe die ook
verdeeld wordt tussen het federale en het lokale niveau. Gelet op
de huidige budgettaire toestand, zal dit niet zonder gevolgen
zijn voor de politie en voor de eisen van de politiemensen in de
toekomst. We kunnen nu enkel het arrest van het Hof van beroep
afwachten over een jaar, of zelfs later.
De
beslissing van de rechtbank van eerste aanleg te Dinant ligt niet
in de lijn van de Belgische en Europese rechtspraak. Die is
duidelijk: de periodes gedurende welke het personeel stand-by is,
oproepbaar maar niet aanwezig op het werk, worden niet als
arbeidstijd beschouwd; er is geen verplichting tot vergoeding van
die periodes van beschikbaarheid. Mijn diensten volgen deze zaak
op de voet en zullen onderzoeken of de toestand verduidelijkt kan
worden via reglementering.
|
Mme Caroline
Désir (PS). – Les mois et les années à venir nous
offriront davantage d’éclaircissements dans ce dossier. Les
contacts avec les associations des villes et communes
resteront-ils réguliers ?
|
Mevrouw Caroline
Désir (PS). – Er zal dus in de komende maanden en jaren
meer duidelijkheid komen in dit dossier. Zullen de contacten met
de verenigingen van steden en gemeenten op geregelde tijdstippen
blijven doorgaan?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Bien entendu.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Uiteraard.
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux au ministre de la
Justice et à la ministre de l’Intérieur sur «l’application
de la tolérance zéro à Zelzate» (nº 5-476)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Justitie en aan de minister van Binnenlandse Zaken over «de
toepassing van de nultolerantie in Zelzate» (nr. 5-476)
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – À plusieurs reprises, la violence parmi
les jeunes a fait la une de l’actualité à Zelzate. La gravité
des événements ayant fait plusieurs blessés lors d’une fête
de Patro indique que la situation est manifestement devenue
ingérable. L’administration communale, la police locale et le
parquet viennent d’annoncer qu’ils optaient pour la
« tolérance zéro ».
Selon
la porte-parole du parquet, tout fait punissable commis par le
membre d’une bande sera poursuivi. Le parquet demandera la
détention préventive pour les majeurs et la comparution en
justice des auteurs dans les trois semaines.
Comment
le/la ministre explique-t-il/elle que la violence incessante,
provoquée par un petit groupe identifié, puisse pendant
plusieurs mois semer la désolation ? D’aucuns affirment
que les autorités sont incapables de mettre un terme aux
activités de ces bandes de jeunes. Quels arguments le/la
ministre avance-t-il/elle pour réfuter cette critique ?
Comment
expliquer l’impuissance incroyable de la police, du parquet et
de la justice ? Pourquoi tardent-ils tant à serrer les
rangs et à intervenir énergiquement ?
Pourquoi
les habitants de Zelzate et des environs ont-ils dû attendre
plusieurs mois avant d’apprendre que le parquet allait enfin
prendre ses responsabilités et poursuivre les faits
répréhensibles ?
Comment
le/la ministre minimise-t-il/elle le fait que l’auteur des
coups de couteau lors de la fête du Patro ait encore commis deux
délits avant d’être interpellé ? Le/la ministre
peut-il/elle décemment expliquer aux habitants des communes
concernées pourquoi la collectivité les abandonne à leur sort
depuis plusieurs mois ?
Enfin,
combien de temps le/la ministre envisage-t-il/elle le régime de
tolérance zéro à Zelzate ? Quelles mesures
d’accompagnement a-t-il/elle prises ou compte-t-il/elle prendre
pour rétablir le calme et combattre la criminalité à l’issue
de la période de tolérance zéro ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Reeds verschillende malen haalde het
jongerengeweld in Zelzate de media. De ernstige gebeurtenissen op
een Chirofuif, met zwaar gewonde slachtoffers als gevolg, wijzen
op een blijkbaar onbeheersbare situatie. Recentelijk berichtten
het gemeentebestuur, de lokale politie en het parket dat ze samen
opteren voor een zogenaamde ‘nultolerantie’.
De
parketwoordvoerster verwoordde het als volgt: ‘Elk strafbaar
feit van de bendeleden, in om het even welke gemeente, zal
voortaan vervolgd worden. Voor meerderjarigen vragen we
systematisch een voorlopige hechtenis. Kan dat niet, dan zullen
de daders binnen de drie weken voor een rechter gebracht worden’.
Hoe
verklaart de minister dat aanhoudend jongerengeweld, veroorzaakt
door een beperkte en geïdentificeerde groep, maandenlang een
spoor van menselijke vernieling kan trekken? Met welke argumenten
weerlegt de minister de kritiek dat onze samenleving, in dit
geval verschillende overheden en overheidsdiensten, niet in staat
is om de activiteiten van deze jongerenbende aan banden te
leggen?
Hoe valt de
onwaarschijnlijke machteloosheid van politie, parket en, bij
uitbreiding justitie, hier nog goed te praten? Waarom duurt het
zo tergend lang voor men de rangen sluit om daadkrachtig op te
treden?
Om welke
redenen moesten de inwoners van Zelzate en omgeving maanden
wachten om te vernemen dat het parket eindelijk zijn taak zal
opnemen, namelijk het vervolgen van strafbare feiten?
Hoe
vergoelijkt de minister de vaststelling dat de dader van de
messteken op de Chirofuif ondertussen nog twee andere misdrijven
pleegde, alvorens eindelijk te worden opgesloten? Kan de
minister, met behoud van enig fatsoen, de bewoners van de
betrokken gemeenten uitleggen waarom onze gemeenschap hen al
maandenlang in de steek laat?
Mevrouw de
minister, mijn vraag is zowel tot u gericht als tot de minister
van Justitie, al zijn deze twee laatste vragen wel vooral tot de
minister van Justitie gericht.
Tot slot,
hoe lang plant de minister het regime van nultolerantie in
Zelzate? Welke flankerende maatregelen nam of plant de minister
teneinde na afloop van de nultolerantie de rust te herstellen en
misdadigheid tegen te gaan?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – La décision
d’appliquer la tolérance zéro à Zelzate est une compétence
des autorités administratives et judiciaires locales.
Je
vous communique le compte rendu du chef de corps de la zone de
police Puyenbroeck.
La
bande dite « du Colruyt » a attiré l’attention de
la police locale vers mars 2010, à l’occasion d’une
bagarre lors d’une soirée à Zelzate.
En
mai 2010, la police a créé le groupe de travail
« Busplein » (esplanade des bus) où tous les acteurs
concernés ont tenté de développer une approche globale et
intégrée.
Les
mois suivants, le chef de projet a personnellement eu des
contacts hebdomadaires avec les jeunes. Toutes les parties ont
veillé à améliorer sensiblement les abords de l’esplanade
des bus. La zone de police Puyenbroeck avait en outre
l’expérience de tels problèmes. Elle a d’ailleurs été
récompensée par la Fondation Roi Baudouin pour son action
contre les problèmes de la Karperstraat à Zelzate.
Fin
octobre 2010, la police a été confrontée à une escalade
de la violence, à l’occasion d’une fête de Patro : le
lendemain de la fête, on a assisté à un véritable raid et à
la destruction de la tente, avec les conséquences que l’on
sait.
Les
autorités administratives et judiciaires ont alors pris des
mesures : convocation supplémentaire du Conseil communal,
création d’une commission à Zelzate, réunion entre les
quatre zones de police et le DirCo chez le gouverneur de Flandre
orientale, concertation avec le parquet.
Début
janvier 2011, les enquêteurs locaux des zones de police
Puyenbroeck et Meetjesland Centrum ont, en collaboration avec le
parquet, procédé à six arrestations de membres de la bande du
Colruyt pour coups et blessures, vol, carjacking, cambriolage.
Fin
janvier, une seconde bagarre a éclaté à la suite de faits en
apparence banals : quelqu’un avait fait signe à la petite
amie d’un membre de la bande du Colruyt.
En
étroite collaboration avec le parquet et l’administration
communale de Zelzate, un régime de tolérance zéro a alors été
instauré à Zelzate, avec pour cible les délits violents commis
par un groupe d’une trentaine de jeunes.
La
tolérance zéro peut être maintenue aussi longtemps que les
autorités locales le souhaitent puisqu’elle vise un groupe
bien déterminé de jeunes.
À
plus long terme, des mesures préventives sont également prises,
par exemple le recrutement d’un éducateur de rue par la
commune de Zelzate et l’approche globale de la délinquance
juvénile.
À
la demande du gouverneur, une réunion sera organisée le
24 février 2011. L’objectif est d’harmoniser à
court terme la gestion des fêtes et soirées dans les quatre
zones concernées.
La
commune de Zelzate prend en charge une série de mesures sociales
préventives afin d’offrir un encadrement adapté aux jeunes
qui échappent au circuit régulier de l’aide à la jeunesse.
Par
ailleurs, le groupe de travail tente de réaliser certains
objectifs opérationnels devant permettre de remettre sur le
droit chemin les jeunes qui ne sont pas encore impliqués mais
qui gravitent autour du noyau dur et de leur permettre d’occuper
leur temps libre de manière intelligente.
Je
suis favorable à la tolérance zéro à un endroit déterminé
et pour une période déterminée. Je me réjouis donc que la
commune de Zelzate ait pu franchir les barrières idéologiques
afin de garantir la sécurité de tous les citoyens.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – De
beslissing om een nultolerantie in te voeren in Zelzate is een
bevoegdheid van de lokale bestuurlijke en gerechtelijke
overheden. Ook in Anderlecht ging het initiatief uit van de
lokale zone, met steun van de federale politie.
Ik geef het
relaas van de korpschef van de politiezone Puyenbroeck.
De
zogenaamde ‘Colruytbende’ trok omstreeks maart 2010 de
aandacht van de lokale politie, naar aanleiding van een
vechtpartij op een fuif in Zelzate.
In mei 2010
startte de politie met de werkgroep ‘Busplein’ waar alle
betrokkene actoren aan deelnamen met het oog op een geïntegreerde
en integrale aanpak.
De maanden
daarop had de projectleider wekelijks persoonlijk contact met de
jongeren. Alle betrokken partijen zorgden ervoor dat de
leefomgeving rond het busplein aanzienlijk verbeterde. De
politiezone Puyenbroeck had bovendien ervaring met een dergelijke
problematiek. Voor de aanpak van de problemen in de Karperstraat
in Zelzate hebben ze overigens een prijs ontvangen van de Koning
Boudewijnstichting.
Eind
oktober 2010 werd de politie geconfronteerd met een
escalatie van geweld, naar aanleiding van een Chirofuif: daags na
de fuif vond een regelrechte raid plaats tijdens de afbraak van
de tent, met de bekende gevolgen.
Zowel de
bestuurlijke als de gerechtelijke overheden hebben toen
maatregelen genomen: extra gemeenteraad, oprichten van een
commissie in Zelzate, vergadering met de vier politiezones en de
DirCo bij de gouverneur van Oost-Vlaanderen, overleg met het
parket.
Begin
januari 2011 verrichtte de lokale recherche van de
politiezones Puyenbroeck en Meetjesland Centrum, in nauwe
samenwerking met het parket, een zestal aanhoudingen van leden
van de Colruytbende, voor feiten van slagen en verwondingen,
steaming, diefstallen, carjacking, inbraken, diefstal van auto’s
en van bromfietsen.
Eind januari
vond een tweede vechtpartij plaats naar aanleiding van
ogenschijnlijk banale feiten, namelijk het wuiven naar een meisje
dat toevallig de vriendin was van een lid van de Colruytbende.
In nauwe
samenwerking met het parket en het gemeentebestuur van Zelzate
werd toen een nultolerantie ingevoerd in Zelzate, gericht op
geweldsdelicten gepleegd door een welbepaalde groep van een
dertigtal jongeren.
De
nultolerantie zoals die momenteel wordt toegepast in Zelzate, kan
worden behouden zolang de lokale overheden dit wensen, gezien
deze maatregel bedoeld is voor een relatief kleine en duidelijk
gedefinieerde groep van jongeren.
Op langere
termijn worden eveneens maatregelen genomen op het terrein van de
preventie, bijvoorbeeld de indienstneming van een
straathoekwerker door de gemeente Zelzate en de integrale aanpak
van de jeugdcriminaliteit.
Op verzoek
van de gouverneur vindt op 24 februari 2011 een
vergadering plaats om op korte termijn het fuifbeleid binnen de
vier betrokken zones op mekaar af te stemmen.
De gemeente
Zelzate neemt een reeks sociale preventieve maatregelen voor haar
rekening, met het oog op een aangepaste omkadering voor jongeren
die uit de boot vallen bij de reguliere jeugdzorg.
Tevens
tracht de werkgroep een aantal operationele doelstellingen te
realiseren, die het mogelijk moeten maken de ‘niet aangetaste
jongeren’ die rond de harde kern hangen, weer op het goede pad
te brengen en een zinnige invulling van hun vrije tijd te geven.
Ik ben
voorstander van een nultolerantie voor een bepaalde plaats en
voor een beperkte periode. Ik ben dan ook blij dat het
gemeentebestuur van Zelzate ideologische barrières heeft kunnen
overwinnen om de veiligheid van alle burgers en inwoners te
garanderen.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – J’admets que la tolérance zéro doit
être possible, à condition qu’elle concerne une région
déterminée durant une période déterminée et ne vise pas
uniquement un groupe spécifique. Le problème est qu’elle
affecte aussi des jeunes qui n’ont rien à voir avec le groupe
concerné. Je préférerais que l’on cible les jeunes que l’on
connaît…
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik ben het met de minister eens dat
nultolerantie mogelijk moet zijn. Alleen geldt nultolerantie voor
een bepaalde regio en voor een bepaalde periode en kan ze geen
specifieke groep viseren. Mijn probleem is dat andere jongeren,
die niets met de groep te maken hebben, er wellicht ook nadelen
van ondervinden. Ik verkies dan dat men heel gericht naar de
jongeren die men kent …
|
M. le
président. – C’est de la discrimination.
|
De
voorzitter. – Dat is discriminatie.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Qu’est-ce qui est de la
discrimination ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Wat is discriminatie?
|
M. le
président. – Une mesure de police doit toucher tout le
monde. Sans cela, il s’agit d’une discrimination.
|
De
voorzitter. – Een politiemaatregel moet voor iedereen
gelden. Zo niet is het een discriminatie.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – C’est justement pour cela que la
tolérance zéro n’est peut-être pas le meilleur instrument
dans cette situation. Il serait préférable d’appréhender les
jeunes qui commettent les faits et qui courent toujours. Selon la
ministre, la tolérance zéro vise un petit groupe de jeunes mais
est-ce bien le cas ? Ce régime ne s’applique-t-il pas à
toute la région ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Net daarom is de nultolerantie in deze
situatie misschien niet het beste instrument. Het is misschien
beter die jongeren aan te pakken die de feiten plegen en nog
altijd vrij rondlopen. Volgens de minister is de nultolerantie
gericht op een kleine groep van jongeren, maar is dat wel zo?
Geldt die niet voor een heel gebied?
|
M. le
président. – La tolérance zéro, c’est un leurre. Mais
si elle est déclarée, elle doit concerner un territoire et il
faut prévoir une durée. De plus, elle doit toucher tout le
monde.
Certains de
mes concitoyens me demandent d’interdire les rassemblements. Si
je le fais, cela vaut aussi pour eux et pas uniquement pour les
personnes qu’ils n’aiment pas !
|
De
voorzitter. – Nultolerantie is een illusie. Indien ze
afgekondigd wordt, moet ze echter gelden voor een bepaald
grondgebied en een bepaalde duur. Ze moet ook voor iedereen
gelden.
Sommige
van mijn medeburgers vragen mij om bijeenkomsten te verbieden.
Als ik dat doe, geldt dat ook voor hen, en niet enkel voor de
mensen die hen niet bevallen!
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Le problème est que tous les jeunes
subissent les conséquences négatives des actions entreprises
contre les agissements d’un petit groupe qui est connu mais qui
n’est guère inquiété.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Het probleem is dat alle jongeren de
nadelige gevolgen ondervinden van de aanpak van het gedrag van
een kleine groep, die bekend is en die deels ongemoeid wordt
gelaten.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – L’action ciblée
contre un groupe précis est bien mentionnée dans la réponse du
chef de corps. Si M. Anciaux veut savoir pourquoi c’est
précisément ce groupe qui est dans le collimateur, il ferait
mieux de s’informer auprès d’un membre du conseil de police
concerné. L’initiative a été prise par les autorités
administratives et judiciaires locales. Je ne peux en dire plus.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Die gerichte
aanpak van een bepaalde groep staat vermeld in het antwoord van
de korpschef. Als de heer Anciaux wil weten waarom net
die groep wordt aangepakt, dan kan hij zich best informeren bij
een lid van de betrokken politieraad. Het initiatief is genomen
door de lokale politiële en gerechtelijke overheden. Ik kan
hierover niet meer toelichting geven.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Vous faites clairement référence à
« une tolérance zéro visant un petit groupe de jeunes ».
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – U verwijst letterlijk naar ‘nultolerantie
gericht op een kleine groep van jongeren’.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – C’est la
réponse du chef de corps.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Dat is het
antwoord van de korpschef.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Celui-ci a peut-être de la tolérance
zéro une interprétation différente de celle que nous utilisons
habituellement.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Die vult het begrip nultolerantie
misschien anders in dan wij dat gewoonlijk doen.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Pour moi, la
tolérance zéro est un bon moyen de lutter contre la criminalité
durant une période limitée et dans une zone limitée.
Il
s’agit en l’occurrence d’une bande de jeunes qui est bien
connue et qui a commis des actes très graves. L’instauration
de la tolérance zéro à l’encontre de ce groupe est sans
doute justifiée. Pour davantage d’informations, M. Anciaux
doit s’adresser au conseil de police local.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Voor mij is
nultolerantie een goed middel om criminaliteit gedurende een
beperkte periode en in een beperkt gebied te bestrijden. Anders
is de aanpak niet vol te houden.
Hier gaat
het om een welbepaalde jongerenbende die welomschreven en zeer
ernstige feiten heeft gepleegd. Waarschijnlijk zijn er voldoende
redenen om net voor die groep de nultolerantie in te voeren. Voor
meer informatie moet de heer Anciaux bij de lokale
politieraad te rade gaan.
|
Demande
d’explications de Mme Helga Stevens à la ministre de
l’Intérieur sur «les avancées concernant la procédure
d’alarme pour personnes sourdes et malentendantes en cas
d’accident dans un établissement Seveso» (nº 5-483)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Helga Stevens aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de evolutie in het dossier van de
alarmprocedure voor doven en slechthorenden in geval van een
ongeval in een Seveso-inrichting» (nr. 5-483)
|
Mme Helga
Stevens (N-VA). – En décembre 2008, j’ai interrogé
le prédécesseur de la ministre, M. Dewael, sur l’évolution
du dossier de la procédure d’alarme pour les sourds et
malentendants en cas d’accident dans un établissement Seveso.
Le ministre a répondu que le système permettant d’envoyer par
SMS un signal d’urgence aux sourds et malentendants en cas de
catastrophe Seveso pourrait être opérationnel dès le premier
trimestre de 2009. Une vaste séquence de tests pour ce groupe
cible serait organisée en avril 2009 aux deux endroits
équipés du système, à savoir dans les locaux de la Direction
générale de la sécurité civile et l’Unité opérationnelle
de la protection civile de Liedekerke.
L’objectif
était en outre d’équiper toutes les unités opérationnelles
disposant du bouton permettant de déclencher les sirènes, d’un
système d’alarme par SMS. L’investissement requis serait
réparti sur deux années pour que toutes les unités
opérationnelles en soient dotées pour fin 2010. Un plan
d’action serait également mis en place pour relier entre eux
tous les systèmes, de manière à accroître sensiblement la
capacité.
Enfin,
on accomplirait les efforts nécessaires pour constituer une base
de données contenant les numéros de téléphone des sourds et
malentendants. Pour ce faire, on collaborerait avec les
associations représentatives des ces personnes, ce qui
permettrait aussi de maintenir la banque de données à jour.
Il
serait possible de mettre à jour soi-même ses coordonnées. Une
enquête serait également organisée régulièrement parmi les
abonnés.
J’aimerais
savoir où en est ce dossier, deux ans plus tard.
Un
test, ciblé sur les sourds et malentendants, a-t-il bien été
organisé en 2009 ? Dans l’affirmative, quels en ont été
les résultats ?
Toutes
les unités dotées des boutons qui commandent les sirènes
électroniques ont-elles été équipées du système d’alarme
par SMS ? Puis-je en obtenir un inventaire ? A-t-on
relié les systèmes entre eux pour en accroître la capacité ?
Une
base de données contenant les numéros d’appel a-t-elle été
constituée ? Avec combien de personnes ? Quels efforts
a-t-on fournis pour atteindre les personnes du groupe cibles qui
ne sont pas affiliées à une association ? Quelle est la
procédure suivie pour la mise à jour de la banque de données ?
Une
enquête a-t-elle déjà éventuellement
été menée parmi les
abonnés ? Dans l’affirmative, quels en ont été les
résultats ? Dans la négative, quand la première enquête
est-elle prévue ?
|
Mevrouw Helga
Stevens (N-VA). – In december 2008 stelde ik aan de
voorganger van minister Turtelboom, de heer Dewael, een
vraag over de evolutie in het dossier van de alarmprocedure voor
doven en slechthorenden in geval van een ongeval in een
Seveso-inrichting. Minister Dewael antwoordde toen dat het
systeem om via sms een noodbericht naar doven en slechthorenden
te versturen in geval van een Sevesoramp tijdens het eerste
trimester van 2009 operationeel zou kunnen zijn. In april 2009
zou een uitgebreide testsequentie voor de bewuste doelgroep
worden georganiseerd op de twee plaatsen waar het systeem al werd
geïnstalleerd, namelijk in de lokalen van de Algemene directie
van de Civiele Veiligheid te Brussel en bij de Operationele
eenheid van de Civiele Bescherming te Liedekerke.
Verder was
het de bedoeling om alle operationele eenheden waar de
drukknoppen van de elektronische sirenes zijn opgesteld, met
sms-alarmering uit te rusten. De investering zou over twee
begrotingsjaren worden gespreid zodat uiterlijk tegen einde 2010
alle operationele eenheden over een dergelijk systeem zouden
beschikken. Ook zou een actieplan worden opgesteld om alle
systemen onderling te verbinden zodat de capaciteit drastisch zou
kunnen worden verhoogd.
Ten slotte
zouden de nodige inspanningen worden gedaan om een databank met
oproepnummers van doven en slechthorenden samen te stellen.
Daarbij zou met de belangenverenigingen worden samengewerkt, en
dit ook om de databank up to date te houden.
Daarbij zou
de mogelijkheid worden ingebouwd dat mensen hun contactgegevens
zelf in de databank kunnen updaten. Op geregelde basis zou ook
een enquête onder de abonnees worden gehouden.
Graag had ik
gepeild naar de stand van zaken in dit dossier. We zijn inmiddels
immers ruim twee jaar later.
Werd in 2009
effectief een test georganiseerd, gericht op de doelgroep van
doven en slechthorenden? Zo ja, wat waren hiervan de resultaten?
Zijn alle
eenheden waar drukknoppen van de elektronische sirenes zijn
opgesteld inmiddels uitgerust met het sms-alarmeringssysteem? Kan
ik hiervan een overzicht krijgen? Werden de systemen onderling
verbonden met het oog op het verhogen van de capaciteit?
Werd een
databank met oproepnummers samengesteld? Hoeveel mensen werden in
de databank opgenomen? Welke inspanningen werden geleverd om
mensen uit de doelgroep die geen lid zijn van een
belangenvereniging te bereiken? Wat is de procedure voor het
updaten van de databank?
Werd
eventueel al een enquête onder de abonnees gehouden? Indien ja,
wat waren hiervan de resultaten? Indien nee, wanneer is de eerste
enquête gepland?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Un test a été
effectué pour les sourds et malentendants le premier jeudi
d’avril 2009 à 10 heures. À cette occasion, un SMS
a été envoyé à cinquante volontaires choisis sur une liste
mise à la disposition par Telecontact. Ces SMS ont été envoyés
dans la minute et lus dans les quinze minutes. Le réseau qui a
transmis les SMS a signalé que tous les SMS avaient bien été
reçus.
Le
matériel destiné à toutes les unités permanentes a été
commandé. Le matériel informatique est prêt chez le
fournisseur allemand. Le logiciel est adapté pour offrir des
solutions plus opérationnelles, comme une capacité accrue et
l’utilisation d’un numéro unique 0477/77.77.55.
Normalement,
les unités opérationnelles devraient recevoir les appareils et
la formation dans les prochains mois. Il n’est plus nécessaire
de relier les systèmes entre eux car le nouveau système
Belgacom/Proximus offre une plus grande capacité qu’au début
du projet.
Une
banque de données d’appelants a effectivement été constituée
et un formulaire permettant d’être intégré dans la base de
données est disponible sur le site www.telecontact.be depuis
août 2010.
La
banque de données compte actuellement cent personnes. À
l’avenir, des campagnes d’information dirigeant les
malentendants vers le site web de Telecontact seront organisées.
La banque de données pourra être mise à jour au moyen
d’internet.
Après
le test d’avril 2009, une enquête a été réalisée par
e-mail parmi les abonnés. Sur les cinquante questionnaires
envoyés, dix-sept ont été complétés. Seize personnes ont
indiqué avoir été informées du test et avoir reçu un SMS.
Dix personnes ont lu ces SMS dans un délai de quinze minutes,
deux dans un délai d’une heure, trois dans un délai de deux
heures et deux dans un délai supérieur à deux heures. Le fait
que cinq personnes n’aient lu le SMS qu’après une heure
s’explique, chez trois personnes, par le fait qu’elles
étaient occupées à autre chose et, chez les deux autres, par
le fait qu’elles ne disposaient pas du signal GSM. Cinq des
dix-sept personnes ont répondu au message. De nouveaux tests
seront organisés régulièrement à l’avenir.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Voor de
doelgroep van doven en slechthorenden werd op de eerste donderdag
van april in 2009 om 10 uur een test uitgevoerd. Daarbij werd een
sms gestuurd naar vijftig vrijwilligers, gekozen uit een lijst
ter beschikking gesteld door Telecontact. Deze sms werd binnen de
minuut verstuurd en binnen de vijftien minuten gelezen. Het
netwerk waarover deze sms werd verstuurd deelde mee dat de
vijftig sms-berichten goed werden ontvangen.
Het
materieel voor alle permanente eenheden is besteld. De hardware
staat klaar bij de leverancier in Duitsland. De software wordt
verder ontwikkeld om meer operationele oplossingen te verkrijgen,
zoals onder meer een hogere capaciteit en het gebruik van een
uniek nummer 0477/77.77.55.
Normaal
gezien zouden de operationele eenheden binnen de komende maanden
hun apparaten en een opleiding krijgen. De systemen dienden niet
meer onderling te worden verbonden omdat het nieuwe
Belgacom/Proximussysteem meer capaciteit levert dan bij het begin
van het project.
Er werd
inderdaad een databank met oproepers samengesteld en op de
website www.telecontact.be is er vanaf augustus 2010 een
formulier beschikbaar om erin opgenomen te kunnen worden.
Momenteel
zijn er 100 mensen in opgenomen. In de toekomst zullen
informatiecampagnes worden georganiseerd waarbij slechthorenden
naar de website van Telecontact worden doorverwezen. Verder zal
de databank via het internet kunnen worden geüpdatet.
Na de test
van april 2009 werd via e-mail een enquête gevoerd onder de
abonnees. Op de vijftig enquêtes die werden verstuurd zijn er
zeventien antwoorden binnengekomen. Zestien personen meldden via
deze enquête dat ze op de hoogte waren van de test en dat ze een
sms-bericht ontvangen hebben. Deze sms werd door tien personen
binnen het kwartier gelezen, door twee binnen het uur, door drie
binnen de twee uur en door twee na twee uur. De reden dat vijf
personen het sms-bericht pas na een uur gelezen hebben lag bij
drie personen aan het feit dat ze met iets anders bezig waren en
bij de twee anderen dat ze niet over een gsm-signaal beschikten.
Van de zeventien personen hebben vijf personen het bericht
beantwoord. Ook in de toekomst zullen op frequente basis testen
worden georganiseerd.
|
Mme Helga
Stevens (N-VA). – Je remercie la ministre pour sa réponse
détaillée et je me réjouis des nombreux progrès réalisés
pour l’installation des systèmes d’alarme par SMS. Enfin un
dossier qui avance !
Je
m’étonne qu’un si grand nombre de SMS aient été lus si
tardivement. En cas de catastrophe, il est capital d’être
informé le plus vite possible. Il faudrait peut-être attirer
davantage l’attention des personnes sourdes sur cet aspect, par
exemple sur le site de Telecontact.
Que
les pouvoirs publics développent des systèmes d’alarme par
SMS est une bonne chose mais ils n’envisagent pas encore de
permettre aux citoyens de contacter les services de secours par
SMS, la délivrance d’un tel message n’étant pas garantie.
Cela me paraît paradoxal.
Mais
je suis pragmatique et je me félicite de chaque progrès
réalisé. Je continuerai à suivre ce dossier.
|
Mevrouw Helga
Stevens (N-VA). – Ik dank de minister voor haar uitvoerige
antwoord en ben blij dat al zoveel vooruitgang werd geboekt op
het vlak van de uitrusting van sms-alarmsystemen. Eindelijk een
dossier waarin stappen vooruit worden gedaan!
Het verbaast
me dat een groot aantal sms-berichten zo laat werd gelezen. Ik
acht het nochtans belangrijk dat dit zo snel mogelijk gebeurt,
vooral met het oog op een mogelijke ramp. Zelf heb ik de reflex
mijn berichten zo snel mogelijk te lezen, maar misschien zou men
dove mensen daarop meer attent moeten maken, bijvoorbeeld via
Telecontact.
Tot slot nog
een bedenking. Het is goed dat de overheid kiest voor
sms-alarmering, maar ze overweegt nog niet burgers toe te laten
de nooddiensten te benaderen via sms, omdat de aflevering van
zo’n bericht niet kan worden gegarandeerd. Dit lijkt me nogal
paradoxaal te zijn.
Ik ben
echter pragmatisch en ben tevreden met elke stap vooruit. Ik zal
dit dossier evenwel blijven opvolgen.
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de
l’Intérieur sur «l’adjudication attribuée à une
entreprise de sécurité opérant à l’aéroport de Zaventem et
dans d’autres endroits stratégiques de notre pays» (nº 5-496)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «de aanbesteding voor een
beveiligingsfirma op de luchthaven van Zaventem en andere
strategische plaatsen in ons land» (nr. 5-496)
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Voici une ou deux semaines, j’ai posé
au secrétaire d’État à la Mobilité une question sur
l’entreprise de sécurité qui a été désignée pour
l’aéroport de Zaventem mais qui travaille aussi dans de
nombreux autres endroits stratégiques de notre pays. Depuis le
1er février 2011, cette société assure la
sécurité aéroportuaire à Brussels Airport où, entre autres,
elle contrôle les passagers et les bagages et surveille bien
entendu les terrains de l’aéroport.
Ce
groupe de sécurité est un opérateur important. Il emploie
625 000 salariés dans plus de 120 pays. Il est enregistré
au Danemark et ses quartiers généraux se trouvent en
Grande-Bretagne. Ce conglomérat d’entreprises s’occupe
notamment de la sécurité des aéroports de Schiphol, Heathrow,
Athènes, Abou Dabi et Bangkok.
L’entreprise
est aussi très active en Belgique, sous un nom totalement
différent, où elle est chargée de missions lors de très
grosses initiatives. Elle s’occupe d’activités qui n’ont
rien à voir avec le gardiennage et fournit du personnel pour
l’horeca, les parkings, l’accueil d’enfants et le
vestiaire, ainsi que des hôtesses. Elle veille toutefois aussi à
la sécurité d’événements, à l’accompagnement et au
transport de VIP, etc. Depuis décembre 2009, la division
belge du groupe dispose d’un nouveau bureau principal à
Vilvorde pour 300 membres du personnel mais elle emploie dans
notre pays 5 200 personnes. En 2009, le chiffre d’affaires
du groupe belge atteignait les 263 millions d’euros. La société
surveille également l’accès à l’OTAN.
Le
groupe danois possède 91% de la plus grande société de
gardiennage d’Israël. Cette dernière, créée en 1937, est
surtout impliquée dans l’occupation israélienne de la
Palestine. Elle s’occupe du contrôle des personnes et des
bagages aux checkpoints situés en Cisjordanie, de la
surveillance électronique des détenus, de la sécurité des
prisons et des maisons de détention israéliennes et de la
fourniture de vigiles, d’appareils de sécurité, de caméras,
de systèmes d’alarme, d’appareils d’enregistrement
digital, de systèmes de contrôle d’accès, etc. La société
sœur israélienne contribue donc à l’oppression quotidienne
et à l’humiliation du peuple palestinien dont le territoire
est occupé. Elle gagne de l’argent en fournissant des
équipements de sécurité pour les checkpoints et des
vigiles armés pour les colonies juives. La privatisation de
l’occupation et de la guerre est identique à ce qui se passe
notamment en Irak et en Afghanistan.
En
outre, la société israélienne ne tient absolument pas compte
des droits de son personnel. Elle s’est déjà accrochée à
plusieurs reprises avec l’État israélien à ce sujet et a
notamment été condamnée par le tribunal du travail. Elle a été
contrainte à mettre de l’argent de côté pour les pensions de
ses salariés et à cesser de les licencier chaque fois dans
l’année.
Le
secrétaire d’État à la Mobilité a souligné que, lors de la
procédure d’adjudication pour Brussels Airport, la ministre de
l’Intérieur avait rendu un avis sur la candidature de G4S
Aviation Security SA. Selon lui, la société disposait des
autorisations nécessaires et la Sûreté de l’État et les
services judiciaires avaient rendu un avis positif.
J’ai
quand même quelques questions à ce sujet.
Il
est important de savoir que le Danemark a retiré les
autorisations de G4S à cause des risques de sécurité engendrés
par les activités en Israël. Cette entreprise ne peut vraiment
pas être qualifiée de politiquement neutre et il est quand même
inquiétant qu’elle dispose de tant de pouvoir dans notre pays.
Cela me pose beaucoup de problèmes.
La
ministre est-elle au courant que la sécurité de l’aéroport
de Zaventem est assurée par une entreprise faisant partie d’un
groupe qui applique également la politique de sécurité
d’Israël, politique scandaleuse et formellement condamnée par
les Nations unies ?
La
ministre estime-t-elle moralement, éthiquement et politiquement
acceptable et justifié que notre aéroport national à Zaventem
mais aussi le Salon des vacances à Bruxelles, diverses bourses
organisées dans notre pays, le Parlement européen et l’OTAN
soient surveillés par des agents de sécurité d’une société
dont la maison mère danoise détient 90% de la société de
gardiennage israélienne qui a déjà si souvent été mise en
cause ? A-t-on tenu compte, dans les avis de la Sûreté de
l’État et du procureur du Roi, de la situation en Israël et
des pratiques du groupe dans ce pays ? Je comprends qu’on
ne le savait peut-être pas à ce moment-là, mais cette
information doit aujourd’hui être vraiment à nouveau
examinée. Voici un mois, les autorités danoises ont retiré
l’autorisation de l’entreprise sur la base de ces arguments.
Au
moment où elle a rendu un avis positif, la ministre
connaissait-elle cette situation ? Pense-t-elle que
l’entreprise dispose toujours de la compétence et de
l’objectivité nécessaires pour pouvoir assurer ces missions
de surveillance de manière optimale et en toute confiance ?
La
ministre a elle-même reçu des avis, notamment de la Sûreté de
l’État et du parquet. Peut-être n’aurait-elle jamais rendu
un avis positif si ceux-là avaient été négatifs. Je dois
alors bien entendu interroger le ministre de la Justice.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Een of twee weken geleden stelde ik de
staatssecretaris voor Mobiliteit een vraag over de
beveiligingsfirma die is aangesteld voor de luchthaven van
Zaventem, maar ook op heel wat andere strategische plaatsen in
ons land werkt. Deze firma verzorgt sinds 1 februari 2011
de luchthavenbeveiliging op Brussels Airport, waar ze onder
andere passagiers en bagage screent en uiteraard het
luchthaventerrein zelf bewaakt.
Deze
beveiligingsgroep is een belangrijke en grote speler op het
terrein, met 625 000 werknemers in meer dan 120 landen. Hij
is geregistreerd in Denemarken en heeft zijn hoofdkwartier in
Groot-Brittannië. Deze cluster van bedrijven staat onder andere
in voor de veiligheid op de luchthavens van Schiphol, Heathrow,
Athene, Abu Dhabi en Bangkok.
Onder een
iets andere naam is de firma ook in België erg actief, met
opdrachten bij vele grote initiatieven. Ze zorgt er voor
niet-bewakingsactiviteiten en levert personeel voor horeca,
parkeergelegenheden, hostesses, kinderopvang en vestiaire. Maar
ze zorgt ook voor de beveiliging van evenementen, begeleiding en
transport van VIP’s enzovoort. De Belgische afdeling van de
groep heeft sinds december 2009 in Vilvoorde een nieuw
hoofdkantoor voor driehonderd personeelsleden, maar stelt in het
hele land 5 200 mensen te werk. In 2009 bedroeg de omzet van
de Belgische groep 263 miljoen euro. De firma bewaakt ook de
toegang tot de NAVO.
De Deense
groep bezit 91% van de grootste beveiligingsbedrijf in Israël.
Dat Israëlisch bedrijf, opgericht in 1937, is vooral betrokken
in de Israëlische bezetting van Palestina. Ze staat er in voor
de lichaams- en bagagescanners aan checkpoints op de Westelijke
Jordaanoever, voor het elektronisch toezicht van gevangenen, voor
de beveiliging van Israëlische gevangenissen en detentiehuizen,
voor het leveren van bewakers en veiligheidsapparatuur, camera’s,
alarmsystemen, digitale opnametoestellen, toegangscontrole en
dergelijke meer. De Israëlische zusterfirma helpt dus mee aan
het dagelijks onderdrukken en vernederen van het bezette
Palestijnse volk en verdient geld aan het leveren van
veiligheidsuitrusting voor checkpoints en gewapende bewakers voor
de Joodse nederzettingen. De privatisering van de bezetting en de
oorlog is er identiek met wat onder meer in Irak en Afghanistan
wordt toegepast.
Bovendien
neemt het Israëlische bedrijf de rechten van zijn personeel
absoluut niet ernstig. Het kwam hiervoor al diverse keren in
aanvaring met de Israëlische staat en werd onder andere
veroordeeld door de arbeidsrechtbank. Het werd verplicht
pensioengeld opzij te zetten voor werknemers en te stoppen met
telkens werknemers binnen het jaar te ontslaan.
De
staatssecretaris voor Mobiliteit wees erop dat de minister van
Binnenlandse Zaken bij de aanbestedingsprocedure voor Brussels
Airport een advies gegeven had over de kandidatuur van G4S
Aviation Security nv. Volgens hem beschikte de firma over de
vereiste vergunningen en hadden de Staatsveiligheid en de
gerechtelijke diensten een positief advies gegeven.
Daar heb ik
toch wel enkele vragen bij.
Het is
belangrijk te weten dat Denemarken de vergunning van G4S heeft
ingetrokken wegens veiligheidsrisico’s door de activiteiten in
Israël. Deze firma kan echt niet politiek neutraal worden
genoemd en dan is het toch bedenkelijk dat ze in ons land over
zoveel macht beschikt. Ik heb daar heel veel problemen mee.
Is de
minister op de hoogte dat de beveiliging van de luchthaven van
Zaventem wordt verzorgd door een firma die deel uitmaakt van een
groep die ook het schandelijke en door de Verenigde Naties
formeel veroordeelde veiligheidsbeleid van Israël uitvoert?
Vindt de
minister het moreel, ethisch en politiek aanvaardbaar en te
verantwoorden dat onze nationale luchthaven in Zaventem, maar ook
het Vakantiesalon in Brussel, diverse beurzen in ons land, het
Europees Parlement en de NAVO worden bewaakt door
veiligheidsagenten van een bedrijf waarvan het Deens
moederbedrijf 90% bezit van het Israëlische bewakingsbedrijf dat
al zo vaak in opspraak kwam? Werd in de adviezen van de
Staatsveiligheid en van de procureur des Konings rekening
gehouden met de situatie in Israël en met de praktijken van de
groep daar? Ik begrijp dat men dit toen misschien niet wist, maar
nu moet deze informatie echt opnieuw worden onderzocht. Een maand
geleden hebben de Deense overheden de vergunning van de firma op
basis van deze argumenten ingetrokken.
Had de
minister op het ogenblik dat ze een gunstig advies gaf, kennis
van deze situatie en meent ze dat de firma nog steeds beschikt
over de vereiste bekwaamheid en objectiviteit om deze
bewakingsopdrachten optimaal en in vertrouwen te kunnen
waarnemen?
De minister
krijgt ook zelf adviezen, namelijk van de Staatsveiligheid en van
het parket. Misschien had ze zelf nooit een positief advies
gegeven als deze adviezen niet positief waren geweest en dan moet
ik natuurlijk de minister van Justitie ondervragen.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Le ministre de
l’Intérieur décide de l’octroi d’une autorisation à une
entreprise qui souhaite exercer des activités de gardiennage sur
le territoire belge. Cette autorisation est temporaire et est
renouvelée tous les cinq ans. On vérifie alors à chaque fois
si l’entreprise en question est suffisamment fiable et est
capable d’effectuer réellement et correctement les activités
pour lesquelles elle demande une autorisation.
Pour
l’exigence de fiabilité, je me base notamment sur un avis du
procureur du Roi et de la Sûreté de l’État. Dans le cas de
la société dont il est question, ces avis ont toujours été
positifs. Toutes les autres conditions liées à la sécurité,
telles que la formation suffisante du personnel et les
habilitations de sécurité, étaient elles aussi remplies.
Dans
l’affaire de la Brink’s, j’ai toujours dit que nous devons
étendre la législation de l’Intérieur, qui est une
législation relative à la sécurité, aux aspects
socio-économiques ou, comme dans le cas présent, aux aspects
liés aux règles ou normes éthiques. Pour l’instant, ils ne
sont pas repris dans la législation. Il s’agit d’une
législation purement relative à la sécurité sur le territoire
belge. On s’est aussi alors demandé si la faillite de la
Brink’s n’était pas frauduleuse mais je ne pouvais que
vérifier si toutes les conditions étaient remplies.
Indépendamment
de tout ceci et de toute appréciation à ce sujet,
l’autorisation est accordée à une personne morale telle
qu’elle existe en Belgique. Les faits dans lesquels serait
impliquée une autre entreprise à l’étranger ne peuvent, même
s’ils sont avérés et pertinents, être utilisés à
l’encontre d’une société belge et de ses administrateurs,
même si les deux entreprises ont des liens avec la même
multinationale.
L’Intérieur
ne rend aucun avis sur l’octroi d’adjudications par des
clients. Ceux-ci décident eux-mêmes de leur prestataire de
services. Si le client est lui-même une institution publique
belge, mon autorisation est requise. Ni moi ni mon administration
n’avons donc rendu un avis dans le cadre de la procédure
d’adjudication de l’exploitant de l’aéroport de Zaventem.
Je
plaide donc pour que l’on examine aussi les aspects qui ne sont
pas purement liés à la sécurité. Nous devons vérifier
comment ce peut être légalement consacré. Nous ne pouvons pas
décider sur la base de rumeurs de ne plus rendre un avis. Il
n’est pas si simple de formuler des textes légaux sur l’aspect
socio-économique, sauf si, bien entendu, des condamnations ont
été prononcées par des tribunaux.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – De minister
van Binnenlandse Zaken beslist over het toekennen van een
vergunning aan een onderneming die op Belgisch grondgebied
bewakingsactiviteiten wenst uit te oefenen. Die vergunning is
tijdelijk en wordt om de vijf jaar hernieuwd. Hierbij wordt
telkens nagegaan of de betrokken onderneming voldoende
betrouwbaar is en ook in staat is om de activiteiten waarvoor ze
een vergunningsaanvraag doet, daadwerkelijk en op een correcte
wijze uit te voeren.
Voor de
betrouwbaarheidsvereiste baseer ik me onder meer op een advies
van de procureur des Konings en van de Veiligheid van de Staat.
In het geval van de betrokken onderneming zijn deze adviezen
steeds positief geweest. Ook alle andere veiligheidsgerelateerde
voorwaarden, zoals voldoende opleiding voor het personeel en de
veiligheidsmachtigingen, waren vervuld.
In de
zaak-Brink’s heb ik ooit gezegd dat we de wetgeving
Binnenlandse Zaken, die een veiligheidswetgeving is, moeten
uitbreiden met sociaal-economische aspecten of, zoals hier, met
aspecten die te maken hebben met ethische regels of normen. Op
dit ogenblik zijn die niet opgenomen in de wetgeving. Het is een
pure veiligheidswetgeving op Belgisch grondgebied. Ook toen de
vraag werd gesteld of het faillissement van Brink’s niet
frauduleus was, kon ik alleen maar nagaan of aan alle voorwaarden
werd voldaan.
Los daarvan
en van iedere appreciatie erover, wordt de vergunning verleend
aan een rechtspersoon, zoals hij in België bestaat. Feiten
waarbij een andere onderneming in het buitenland zou betrokken
zijn, kunnen, zelfs als ze waar én pertinent zijn, niet gebruikt
worden tegen een Belgische onderneming en haar bestuurders, ook
al hebben beide ondernemingen banden met dezelfde multinational.
Binnenlandse
Zaken verleent geen advies bij de toekenning van aanbestedingen
door klanten. Deze beslissen zelf over hun dienstverlener. Als de
klant zelf een Belgische overheidsinstelling is, is mijn
toestemming wel vereist. Ikzelf noch mijn administratie hebben
dus een advies verleend in het kader van de
aanbestedingsprocedure van de exploitant van de luchthaven van
Zaventem.
Ik pleit er
dus voor ook andere aspecten dan de louter veiligheidsaspecten te
bekijken. We moeten nagaan hoe dit wettelijk kan worden
verankerd. We kunnen niet op basis van een gerucht beslissen om
geen advies meer te verlenen. Het is niet zo eenvoudig om voor
het sociaal-economische aspect wetteksten te formuleren. Tenzij
er natuurlijk veroordelingen zijn geweest door rechtbanken.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je comprends votre explication, madame la
ministre.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik begrijp uw uitleg, mevrouw de
minister.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Elle porte
surtout sur la législation actuelle telle qu’elle est
appliquée aujourd’hui. J’ai moi-même déjà affirmé dans
le passé que nous devons réfléchir à une adaptation.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Mijn uitleg
gaat vooral over de huidige wetgeving zoals ze vandaag wordt
toegepast. Ik heb zelf in het verleden al gezegd dat we moeten
nadenken over een aanpassing.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je comprends aussi pourquoi vous avez
rendu un avis positif. Vous tenez compte des critères, dans ce
cas uniquement de ceux strictement relatifs à la sécurité.
J’estime aussi que, si la Sûreté de l’État ou le procureur
du Roi avaient signalé des problèmes, vous n’auriez pas rendu
un avis positif.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik begrijp ook waarom u een positief
advies hebt gegeven. U houdt rekening met de criteria, in dit
geval alleen strikte veiligheidscriteria. Ik ga er ook van uit
dat indien de Staatsveiligheid of de procureur des Konings had
gesignaleerd dat er problemen zijn, u geen positief advies had
gegeven.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Je ne le peux
d’ailleurs pas. Si le procureur du Roi ou la Sûreté de l’État
rendent un avis négatif, l’Intérieur ne rend jamais un avis
positif. La Sûreté de l’État contrôle par exemple les
membres du conseil d’administration, vérifie s’ils n’ont
pas des liens avec des organisations criminelles ou terroristes.
Si elle rend un avis négatif, l’Intérieur refusera
l’autorisation. Je ne peux par ailleurs refuser une
autorisation que si je dispose d’arguments basés sur la
législation. Sans cela, le refus est annulé par le Conseil
d’État.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Dan kan ik
ook niet. Als er een negatief advies is van de procureur des
Konings of van de Staatsveiligheid geeft Binnenlandse Zaken nooit
positief advies. De Staatsveiligheid screent bijvoorbeeld de
leden van de raad van bestuur, gaat na of ze geen banden hebben
met criminele of terroristische organisaties. Als dat advies
negatief is, zal Binnenlandse Zaken de vergunning weigeren. Ik
kan evenwel alleen een vergunning weigeren als ik een
argumentatie op basis van de wetgeving heb. Anders wordt de
weigering vernietigd door de Raad van State.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – La responsabilité politique de la Sûreté
de l’État incombe aussi au ministre de la Justice.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – De politieke verantwoordelijkheid voor de
Staatsveiligheid ligt ook bij de minister van Justitie.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – L’OCAM relève
de l’Intérieur mais la Sûreté de l’État de la Justice.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Het OCAD
valt onder Binnenlandse Zaken, maar de Staatsveiligheid
ressorteert onder Justitie.
|
M. le
président. – On peut tout de même comprendre les normes
de sécurité de façon un peu plus large. Il y a la sécurité
au sens premier mais il y a aussi la sécurité de l’État qui,
ici, est tout doucement prise en main par un autre État, si vous
me permettez de le dire un peu crûment.
|
De
voorzitter. – Men kan toch de veiligheidsnormen wat ruimer
interpreteren. Er is veiligheid in de eerste betekenis, maar
daarnaast is er ook de Staatsveiligheid die hier tersluiks door
een andere staat in handen wordt genomen, als u mij toestaat om
te zeggen waar het op staat.
|
Demande
d’explications de M. Ludo Sannen à la ministre de
l’Intérieur sur «la fermeture des postes avancés de la
protection civile au Limbourg» (nº 5-507)
|
Vraag
om uitleg van de heer Ludo Sannen aan de minister van
Binnenlandse Zaken over «het verdwijnen van de voorposten bij de
civiele bescherming in Limburg» (nr. 5-507)
|
M. Ludo
Sannen (sp.a). – Nous apprenons par les médias que les
avant-postes de la Protection civile à Houthalen et à Lommel,
et ultérieurement celui de Riemst, vont disparaître. Il n’y
aurait dès lors plus de postes avancés dans le Limbourg. Comme
l’a déclaré votre porte-parole, les interventions au Limbourg
doivent toutes se faire à partir du poste de Brasschaat. Dans
les cas d’urgence, l’aide peut également être offerte par
l’unité de Crisnée.
La
Protection civile est un service de seconde ligne. L’urgence et
la rapidité ne sont peut-être pas ses priorités, mais tout de
même !
À
une question de M. Vanvelthoven posée à la Chambre, vous
avez répondu que le poste de Liedekerke devait lui aussi
s’occuper de deux provinces mais sa situation par rapport à
ces deux provinces ne peut se comparer à celle de Brasschaat par
rapport aux provinces d’Anvers et du Limbourg.
En
conséquence de votre réponse à la Chambre, il me vient les
questions suivantes :
Madame
la ministre, quand avez-vous pris cette décision et un
gouvernement en affaires courantes peut-il prendre pareille
décision ?
Est-il
possible que l’unité de Crisnée intervienne au Limbourg ?
Dans quels cas ? Cela entraîne-t-il des problèmes
linguistiques ?
Actuellement,
il y a quelque 45 volontaires et autant de réservistes dans
l’unité de Brasschaat. Ce nombre de volontaires ne sera-t-il
pas réduit à la disparition des postes avancés ? Pour les
volontaires actuels, et pour les futures recrues, n’est-il pas
important que leur unité soit basée à une distance raisonnable
de leur domicile ? Ne courons-nous pas le risque qu’à
terme, il n’y ait plus le moindre volontaire limbourgeois actif
à la Protection civile ?
|
De heer Ludo
Sannen (sp.a). – Via de media vernemen we dat de voorposten
van de Civiele Bescherming van Houthalen en Lommel, en later ook
die van Riemst, zouden verdwijnen. Limburg zou dan zonder
voorposten vallen. De interventies in Limburg moeten dan volledig
vanuit Brasschaat gebeuren, al zegt uw woordvoerder dat in
dringende gevallen ook vanuit Crisnée hulp kan worden geboden.
De Civiele
Bescherming is een tweedelijnsdienst. Dringendheid en snelheid
zijn misschien niet het belangrijkst, maar toch.
Op een vraag
over hetzelfde onderwerp van de heer Vanvelthoven in de
Kamer hebt u geantwoord dat ook Liedekerke twee provincies moet
bedienen, maar de situering daarvan in die provincies is toch
anders dan die van Brasschaat ten opzichte van Antwerpen en
Limburg.
Na uw
antwoord in de Kamer heb ik nog volgende vragen.
Wanneer hebt
u deze beslissing genomen en kan een regering in lopende zaken
iets dergelijks beslissen?
Is het
mogelijk dat ook de eenheid van Crisnée intervenieert in
Limburg? In welke gevallen? Veroorzaakt dit problemen op inzake
taal?
Momenteel
zijn er zo’n 45 kernvrijwilligers en evenveel reservisten bij
de eenheid van Brasschaat. Zal door het verdwijnen van de
voorposten het aantal vrijwilligers niet afnemen? Is het voor de
vrijwilligers en de toekomstige rekrutering niet belangrijk dat
er een eenheid is op een redelijke afstand van hun woonplaats?
Bestaat het risico dat er bij de Civiele Bescherming op termijn
helemaal geen Limburgse vrijwilligers meer actief zullen zijn?
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Nous devons faire
la distinction entre les postes avancés et les unités
permanentes de la Protection civile mais aussi entre les
professionnels et les volontaires.
Nous
avons six unités pour couvrir dix provinces et Bruxelles. Il est
donc normal qu’une unité s’occupe de plusieurs provinces.
L’unité de Liedekerke couvre la Flandre orientale, le Brabant
flamand et Bruxelles, l’unité de Brasschaat, Anvers et le
Limbourg. L’unité de Crisnée peut en effet parfois intervenir
dans la province du Limbourg. Dans ce cas, un officier ou un
sous-officier néerlandophone de Brasschaat est systématiquement
joint à l’intervention pour résoudre d’éventuels problèmes
de langue.
Des
douze postes avancés qui se trouvaient en Flandre, sept ont été
fermés. Les cinq restants se trouvent à Riemst, Koekelare,
Harelbeke, Menin et Louvain.
Les
agents professionnels sont toujours affectés à une unité. Les
volontaires sont depuis 2006 séparés en deux groupes : les
membres du personnel volontaire et les réservistes. Cette
distinction est opérée parce que nous avons constaté que dans
les interventions le niveau d’exigences imposé aux personnels
professionnels et aux volontaires est toujours plus élevé, que
ce soit dans l’utilisation de matériel sophistiqué ou pour la
condition physique.
Les
membres du personnel volontaires sont affectés à une unité
permanente et suivent la même formation que les membres
professionnels. Par exemple, le plongeur qui est hélas mort
durant la recherche dans la Meuse était un volontaire de la
protection civile. Les volontaires, qui malgré cette
dénomination malheureuse travaille de manière très
professionnelle, sont affectés à une unité. Les réservistes
restent affectés à un poste avancé ou peuvent choisir de
l’être à une unité. Ils reçoivent une formation limitée et
sont surtout engagés dans l’exercice de missions humanitaires
simples, comme la distribution de berlingots d’eau lorsqu’il
y a des files, lors de la fête nationale, tâche pour laquelle
seule une connaissance minimale est exigée. Souvent du reste les
réservistes ont choisi de ne plus suivre la formation de
volontaire mais veulent néanmoins continuer à appartenir à la
Protection civile.
Nous
ne recrutons plus de réservistes. Leur nombre va donc peu à peu
diminuer jusqu’à la disparition complète de la réserve. Nous
recrutons toutefois des volontaires professionnels. Ce sont les
membres du personnel volontaires qui suivent une formation
complète et sont aptes à utiliser le matériel sophistiqué.
La
fermeture des postes avancés est décidée en application de
critères objectifs.
Il
n’y plus de volontaires d’élite affectés à ce poste
avancé ;
Il
y a insuffisamment de réservistes affectés à ce poste
avancé ;
Il
n’y a depuis longtemps plus de matériel d’intervention
déposé dans ce poste ;
Il
y a trop peu d’opérations pour justifier le maintien.
Dans
les postes avancés en question il n’y avait plus de matériel
d’intervention sauf peut-être un véhicule qui servait un ou
deux fois par an à transporter le personnel vers une lieu de
formation.
Ces
critères ont également été appliqués au Limbourg avec la
conséquence que les deux postes avancés doivent fermer parce
qu’il ne restait que deux réservistes dans chacun des postes
et que plus aucun matériel d’intervention n’y était
présent, à l’exception d’un mini-bus pour le transport vers
Brasschaat.
Ces
mesures s’inscrivent dans la gestion de routine du département
de l’Intérieur, nécessaire au fonctionnement des services
gouvernementaux. Elles peuvent donc parfaitement être décidées
dans une période d’affaires courantes. Elles n’exigent aucun
accord préalable du ministre de l’Intérieur.
En
outre, ces mesures sont conformes à la bonne gestion des budgets
publics car le maintien de ces postes avancés était coûteux.
Mon administration a, en décembre 2010, sur proposition du
chef de colonne de Brasschaat, pris la décision de fermer ces
postes avancés.
Notre
dernière campagne de recrutement à la Protection civile a dû
se terminer prématurément à cause du nombre élevé de
candidatures comme volontaire d’élite (659). Il rentre encore
chaque jour de nouvelles candidatures. Le succès de la campagne
est dû à l’intégration des volontaires avec les agents
professionnels et au fait que les nouvelles recrues peuvent
servir dans l’unité permanente où elles ont reçu une
formation solide aux technologies les plus avancées. Le fait de
ne pas devoir servir dans un poste avancé semble avoir eu un
effet positif.
Lors
de l’entrée en service on vérifie surtout les capacités des
candidats et leur disponibilité. Le risque qu’il n’y ait
plus de volontaires au Limbourg me semble très minime. À
Brasschaat il y a actuellement 21 volontaires d’élite actifs
qui viennent du Limbourg, deux volontaires d’élite sont en
formation et il reste 26 Limbourgeois qui ont posé leur
candidature lors de la dernière campagne de recrutement.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – In de
organisatie van de civiele bescherming moeten we een onderscheid
maken tussen voorposten en permanente eenheden enerzijds, en
tussen beroepsagenten en vrijwilligers anderzijds.
We hebben
zes eenheden voor tien provincies en Brussel. Het is dan ook
normaal dat één eenheid meerdere provincies dekt. Liedekerke
dekt Oost-Vlaanderen, Vlaams-Brabant en Brussel en Brasschaat
dekt Antwerpen en Limburg. De eenheid van Crisnée kan inderdaad
soms interveniëren in de provincie Limburg. In dat geval wordt
er vanuit Brasschaat echter altijd een Nederlandstalige officier
of onderofficier naar de interventie gestuurd om eventuele
taalproblemen op te vangen.
Van de 12
voorposten die er in Vlaanderen vroeger waren, zijn er zeven
gesloten. De vijf overgebleven voorposten bevinden zich in
Riemst, Koekelare, Harelbeke, Menen en Leuven.
Bij het
personeel zijn de beroepsagenten altijd verbonden aan de
eenheden. Bij de vrijwilligers wordt sinds 2006 een onderscheid
gemaakt tussen kernvrijwilliger en reservist. Dit onderscheid is
gemaakt omdat we vaststelden dat de interventies steeds hogere
eisen stelden aan de beroepsmensen en vrijwilligers, zowel op het
vlak van het gebruik van het geavanceerde materieel als op het
vlak van de fysieke conditie.
De
kernvrijwilligers zijn verbonden aan de permanente eenheden en
volgen dezelfde opleiding als de beroepsagenten. Bijvoorbeeld de
duiker die jammer genoeg is gestorven tijdens de zoektocht in de
Maas, was een vrijwilliger bij de Civiele Bescherming. De
vrijwilligers, die ondanks die ietwat ongelukkige benaming zeer
professioneel werken, zijn verbonden aan een eenheid. De
reservisten blijven verbonden aan de voorpost of mogen ervoor
kiezen zich te binden aan een eenheid. Ze krijgen een beperkte
verplichte opleiding en worden vooral ingezet voor het uitvoeren
van eenvoudige humanitaire opdrachten, zoals waterzakjes uitdelen
bij files, de nationale feestdag, waarvoor maar een minimale
kennis vereist is. Vaak hebben de reservisten er overigens zelf
voor gekozen de opleidingen voor kernvrijwilliger niet meer te
volgen, maar willen ze toch verbonden blijven met de Civiele
Bescherming.
Reservisten
worden niet meer gerekruteerd. Hun aantal zal dus stilaan afnemen
tot wanneer er geen reservisten meer in dienst zijn. We
rekruteren wel nog beroepsvrijwilligers. Dat zijn de
kernvrijwilligers die de zware opleiding volgen en in staat zijn
geavanceerd materieel te gebruiken.
De sluiting
van de voorposten gebeurt op basis van objectieve criteria:
Er
zijn geen kernvrijwilligers meer verbonden aan deze voorposten.
Er
zijn onvoldoende reservisten verbonden aan de voorpost.
Er
is sinds lang geen interventiematerieel meer aanwezig.
Dus
operationeel onvoldoende om het behoud te rechtvaardigen.
Er was geen
materieel aanwezig in die voorposten, behalve misschien nog een
wagen waarmee één of twee keer per jaar de carpooling naar de
plaats van de opleiding werd georganiseerd.
Die criteria
zijn ook toegepast op Limburg, met als gevolg dat de twee
voorposten moesten sluiten omdat ze nog slechts beschikten over
twee reservisten per voorpost en er geen interventiematerieel
meer aanwezig was, op een busje voor het vervoer naar Brasschaat
na.
Dergelijke
maatregelen behoren tot het routinebeheer van Binnenlandse Zaken,
dat nodig is voor de werking van de overheidsdiensten. Ze kunnen
dus perfect genomen worden in een periode van lopende zaken. Ze
vereisen geen voorafgaand akkoord van de minister van
Binnenlandse Zaken.
Bovendien
zijn die maatregelen conform een goed beheer van de
overheidsbudgetten aangezien er hoge kosten verbonden zijn aan
het openhouden van die voorposten. Mijn bestuur heeft in
december 2010, op voorstel van de kolonnechef van
Brasschaat, dan ook het besluit genomen die voorposten te
sluiten.
Onze laatste
rekruteringscampagne bij de Civiele Bescherming moest voortijdig
beëindigd worden door het grote aantal aanvragen (659) om
kernvrijwilliger te worden. Er komen dagelijks nog nieuwe
sollicitaties binnen. Precies de integratie met de beroepsagenten
en het feit dat de nieuwe rekruten kunnen dienen in de permanente
eenheid waar ze een degelijke opleiding in de meest geavanceerde
technologieën krijgen, verklaart het grote succes van onze
campagne. Het feit niet te moeten dienen in een voorpost blijkt
een positief effect te hebben.
Bij de
indiensttreding wordt vooral gekeken naar de capaciteiten van de
kandidaten en hun beschikbaarheid. Het risico dat Limburg geen
vrijwilligers meer zal hebben, lijkt me zeer miniem. In
Brasschaat zijn nu reeds 21 kernvrijwilligers actief afkomstig
uit Limburg, zijn er 2 kernvrijwilligers in opleiding en hebben
nog eens 26 Limburgers zich kandidaat gesteld bij de laatste
rekruteringscampagne.
|
M. Ludo
Sannen (sp.a). – Je comprends que certains postes avancés
soit fermés lors d’une restructuration. Les arguments pour la
fermeture sont évidemment renforcés si le matériel est emporté
d’avance. Je n’en dirai pas davantage.
La
décision de principe qui a déjà été prise d’ériger une
caserne dans le Limbourg a toutefois de l’importance.
Brasschaat et le Limbourg sont très éloignés l’un de
l’autre. Pour une intervention au Limbourg, les volontaires
d’élite doivent d’abord se rendre à Brasschaat et ensuite
revenir au Limbourg. Cela signifie qu’ils doivent parcourir au
moins 150 ou 200 kilomètres avant d’agir. De cette façon, à
long terme, l’attrait de la Protection civile pour les
volontaires va s’amenuiser. La Protection civile dépend
évidemment de l’autorité fédérale. Il n’en reste pas
moins qu’il importe qu’elle ait un soutien des citoyens et
que ceux-ci soient associés à la protection. Tout comme pour
les pompiers, la protection civile doit avoir une bonne relation
avec les citoyens. C’est pourquoi il est intéressant que la
protection civile soit répartie dans plusieurs casernes. Une
autre option est que la protection civile soit intégrée aux
corps de pompiers, mais je n’ai pas suivi les débats à ce
sujet et je ne sais pas s’il s’agit d’une bonne solution.
|
De heer Ludo
Sannen (sp.a). – Ik begrijp dat sommige voorposten worden
gesloten in het kader van een herstructurering. De argumenten om
de voorposten te sluiten, worden uiteraard sterker als het
materieel vooraf wordt weggenomen. Daar ga ik niet verder op in.
De
principiële beslissing die ooit werd genomen om een kazerne in
Limburg te bouwen, heeft wel belang. Brasschaat en Limburg liggen
ver uit elkaar. Bij een interventie moeten de kernvrijwilligers
eerst naar Brasschaat om daarna terug naar Limburg te komen. Dat
betekent dat ze minstens 150 tot 200 km moeten afleggen voordat
ze tot actie kunnen overgaan. Op die manier zal de
aantrekkingskracht om vrijwilliger te worden bij de civiele
bescherming op den duur afnemen. De civiele bescherming hangt
uiteraard af van de federale overheid. Toch is het belangrijk dat
er een draagvlak voor is en de burgers erbij worden betrokken.
Net als bij de brandweer, die als positief wordt ervaren, is een
goede relatie met de burgers van belang. Daarom zou een
uitbreiding van de civiele bescherming in verschillende kazernes
interessant zijn. Een andere optie is dat de civiele bescherming
geïntegreerd wordt in de brandweer, maar daarover heb ik de
debatten niet gevolgd. Ik weet niet of dat een goede oplossing
is.
|
Mme Annemie
Turtelboom, ministre de l’Intérieur. – Je tiens
cependant à souligner une fois encore la différence entre un
poste avancé et une unité. J’ai toujours soutenu la demande
d’une unité à Hasselt et, selon moi, cette affaire est close.
C’est simplement une question de moyens budgétaires à la
Régie des bâtiments pour ce qui concerne, d’une part, les
bâtiments et, d’autre part, les frais de fonctionnement et
d’exploitation. La fermeture de postes avancés n’enlève
rien à l’engagement pour l’unité de Hasselt.
S’il
y avait une unité à Hasselt, une formation à Brasschaat
pourrait être une solution, parce que du matériel
d’intervention s’y trouve et que des formations peuvent y
être organisées. Cependant, il n’y a jamais de matériel
d’intervention dans le poste avancé et des formations n’y
sont jamais données. Votre remarque concernant les déplacements
entre le Limbourg et Brasschaat qui sont nécessaires pour la
formation n’est donc pas pertinente, car ces déplacements sont
nécessaires pour aller de chaque poste avancé vers une unité.
Je
soutiens donc l’unité de Hasselt, mais c’est une question
budgétaire et non de mauvaise volonté. J’admets qu’il y a
eu trop peu de concertation préalable entre mes services et ceux
du gouverneur et du bourgmestre. Il ne faut cependant pas
confondre les deux, car c’est une tout autre discussion.
|
Mevrouw Annemie
Turtelboom, minister van Binnenlandse Zaken. – Ik wil het
verschil tussen een voorpost en een eenheid toch nog even
beklemtonen. De vraag naar een eenheid in Hasselt heb ik altijd
gesteund en die eenheid staat voor mij ook niet ter discussie.
Het is gewoon een kwestie van budgettaire middelen bij de Regie
der Gebouwen voor wat de gebouwen betreft, enerzijds, en,
anderzijds, van werkings- en exploitatiemiddelen. De sluiting van
voorposten doet niets af aan het engagement voor de eenheid van
Hasselt.
Een
opleiding in Brasschaat zou een oplossing kunnen zijn, mocht er
een eenheid zijn in Hasselt, omdat daar interventiematerieel
aanwezig is en er opleidingen kunnen worden georganiseerd. In de
voorpost is echter nooit interventiematerieel aanwezig en worden
ook nooit opleidingen gegeven. Uw opmerking over de
verplaatsingen tussen Limburg en Brasschaat die nodig zijn voor
de opleiding is dus niet relevant, want die verplaatsingen zijn
dus nodig vanuit elke voorpost naar een eenheid.
Ik steun dus
de eenheid in Hasselt, maar dat is een budgettaire kwestie, geen
kwestie van al dan niet willen. Ik geef wel toe dat er te weinig
voorafgaand overleg geweest is tussen mijn diensten en de
diensten van de gouverneur en de burgemeester. Die twee mogen
echter niet met elkaar verward worden, want dat is een totaal
andere discussie.
|
M. Ludo
Sannen (sp.a). – Je comprends que ce soient deux
discussions différentes, mais la confusion peut apparaître sur
le plan du signal et de l’image. Je suis préoccupé parce que
j’estime qu’une protection civile suffisamment forte doit
être présente et qu’il faut une implication suffisante des
personnes voulant s’engager comme volontaires d’élite, par
exemple.
|
De heer Ludo
Sannen (sp.a). – Ik begrijp dat het twee verschillende
discussies zijn, maar er kan verwarring ontstaan op het vlak van
signaal en beeldvorming. Ik maak mij zorgen omdat ik vind dat er
een voldoende sterke civiele bescherming aanwezig moet zijn en er
voldoende betrokkenheid moet zijn bij de mensen die zich willen
engageren, bijvoorbeeld als kernvrijwilliger.
|
(La
séance est levée à 12 h 50.)
|
(De
vergadering wordt gesloten om 12.50 uur.)
|