5-31COM
|
5-31COM
|
Sénat de Belgique
|
Belgische Senaat
|
Session ordinaire 2010-2011
|
Gewone Zitting 2010-2011
|
Commission
des Affaires sociales
|
Commissie
voor de Sociale Aangelegenheden
|
Mardi 8 février 2011
|
Dinsdag 8 februari 2011
|
Séance du matin
|
Ochtendvergadering
|
|
|
Annales
|
Handelingen
|
|
|
Sommaire
|
Inhoudsopgave
|
Demande
d’explications de Mme Marleen Temmerman à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «l’arrêt du Conseil d’État
concernant l’arrêté royal du 25 avril 2002 relatif
à la fixation et à la liquidation du budget des moyens
financiers des hôpitaux» (nº 5-155)
Demande
d’explications de Mme Marleen Temmerman à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «l’élaboration de directives et de
critères ‘evidence based’ pour les traitements FIV»
(nº 5-195)
Demande
d’explications de M. Jacques Brotchi à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la création d’un cadastre des praticiens de
l’art infirmier» (nº 5-250)
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les diplômes étrangers et la reconnaissance
professionnelle des praticiens des soins de santé» (nº 5-252)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’homologation des diplômes d’infirmières
roumaines» (nº 5-443)
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la pénurie de personnel infirmier dans les
établissements de soins» (nº 5-367)
Demande
d’explications de Mme Fabienne Winckel à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’accessibilité des frais liés aux séjours
hospitaliers» (nº 5-261)
Demande
d’explications de Mme Fabienne Winckel à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la prévention des cancers professionnels»
(nº 5-286)
Demande
d’explications de Mme Elke Sleurs à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’octroi d’une indemnisation par le Fonds des
accidents médicaux en cas de naissance d’un enfant handicapé»
(nº 5-319)
Demande
d’explications de Mme Cindy Franssen à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «le répertoire des références pour les données
relatives au patient tenu par la plate-forme eHealth» (nº 5-340)
Demande
d’explications de Mme Fabienne Winckel à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’accord médico-mutualiste 2011» (nº 5-345)
Demande
d’explications de Mme Dominique Tilmans à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «le conglomérat belge Health Care
Belgium» (nº 5-374)
Demande
d’explications de Mme Dominique Tilmans à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «les substances chimiques ingurgitées
quotidiennement par les enfants» (nº 5-386)
Demande
d’explications de Mme Dominique Tilmans à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «l’organisation de la garde médicale
en province de Luxembourg et dans l’arrondissement de Dinant»
(nº 5-403)
Demande
d’explications de Mme Elke Sleurs à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la transposition de la directive européenne
interdisant le bisphénol A» (nº 5-419)
Demande
d’explications de M. Piet De Bruyn à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique et à la ministre de l’Intérieur sur «le suicide en
Belgique» (nº 5-446)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Marleen Temmerman aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het arrest van de Raad van State aangaande
het koninklijk besluit van 25 april 2002 betreffende de
vaststelling en de vereffening van het budget van financiële
middelen van de ziekenhuizen» (nr. 5-155)
Vraag
om uitleg van mevrouw Marleen Temmerman aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «evidence-based richtlijnen en criteria
voor IVF-behandelingen» (nr. 5-195)
Vraag
om uitleg van de heer Jacques Brotchi aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de oprichting van een kadaster van
verpleegkundigen» (nr. 5-250)
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «diploma’s afkomstig uit het buitenland
en de beroepserkenning van gezondheidszorgberoepen» (nr. 5-252)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de homologatie van diploma’s van
Roemeense verpleegkundigen» (nr. 5-443)
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het tekort aan verpleegkundigen in de
zorginstellingen» (nr. 5-367)
Vraag
om uitleg van mevrouw Fabienne Winckel aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de betaalbaarheid van kosten verbonden aan
ziekenhuisverblijven» (nr. 5-261)
Vraag
om uitleg van mevrouw Fabienne Winckel aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de preventie van beroepskankers»
(nr. 5-286)
Vraag
om uitleg van mevrouw Elke Sleurs aan de vice-eersteminister
en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid over «het
toekennen van schadevergoedingen door het Fonds voor medische
ongevallen bij de geboorte van een kind met een handicap»
(nr. 5-319)
Vraag
om uitleg van mevrouw Cindy Franssen aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het verwijzingsrepertorium voor
patiëntengegevens in eHealth» (nr. 5-340)
Vraag
om uitleg van mevrouw Fabienne Winckel aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het akkoord tussen artsen en ziekenfondsen
voor 2011» (nr. 5-345)
Vraag
om uitleg van mevrouw Dominique Tilmans aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het Belgische conglomeraat Health Care
Belgium» (nr. 5-374)
Vraag
om uitleg van mevrouw Dominique Tilmans aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de chemische substanties die kinderen
dagelijks binnenkrijgen» (nr. 5-386)
Vraag
om uitleg van mevrouw Dominique Tilmans aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de organisatie van de medische wachtdienst
in de provincie Luxemburg en in het arrondissement Dinant»
(nr. 5-403)
Vraag
om uitleg van mevrouw Elke Sleurs aan de vice-eersteminister
en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid over «de
omzetting van de Europese richtlijn inzake bisfenol A»
(nr. 5-419)
Vraag
om uitleg van de heer Piet De Bruyn aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid en aan de minister van Binnenlandse Zaken over
«zelfdoding in België» (nr. 5-446)
|
Présidence
de M. Rik Torfs
(La
séance est ouverte à 10 h 15.)
|
Voorzitter:
de heer Rik Torfs
(De
vergadering wordt geopend om 10.15 uur.)
|
Demande
d’explications de Mme Marleen Temmerman à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «l’arrêt du Conseil d’État
concernant l’arrêté royal du 25 avril 2002 relatif
à la fixation et à la liquidation du budget des moyens
financiers des hôpitaux» (nº 5-155)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Marleen Temmerman aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het arrest van de Raad van State aangaande
het koninklijk besluit van 25 april 2002 betreffende de
vaststelling en de vereffening van het budget van financiële
middelen van de ziekenhuizen» (nr. 5-155)
|
Mme Marleen
Temmerman (sp.a). – Pour rester brève, je n’entrerai pas
dans tous les détails techniques de ma question.
L’arrêté
royal relatif au budget des moyens financiers des hôpitaux a été
modifié en 2007. On a plus exactement instauré une liaison
entre le budget des moyens financiers et les suppléments
d’honoraires dans les chambres à deux lits ou plus. Le Conseil
d’État a annulé les articles concernés de l’arrêté royal
pour deux motifs. Le Conseil estime inacceptable que le
financement accru dépende uniquement de la manière de facturer
des médecins et non de celui des autres prestataires de soins
tels que les kinésithérapeutes et les professions
paramédicales. Le principe d’égalité est ainsi violé. En
outre, le Conseil doute du caractère rétroactif de
l’adaptation. Les arrêts du Conseil remettent en cause la
mesure visant à réduire les suppléments d’honoraires pour
les chambres à deux lits ou plus. C’est pourquoi j’aimerais
poser les questions suivantes à la ministre.
Suivra-t-elle
l’arrêt du Conseil d’État et étendra-t-elle la liaison des
suppléments d’honoraires avec les sous-parties A1, B2 et C3
aux autres prestataires de soins qui peuvent demander de tels
suppléments ?
Quels
groupes de prestataires de soins, outre les médecins, demandent
concrètement des suppléments d’honoraires dans les hôpitaux
et dans quelle proportion financière par rapport aux médecins ?
La
ministre envisage-t-elle d’autres démarches pour appréhender
les conséquences financières de cet arrêt pour les patients en
chambre à deux lits ou plus ? Si oui, lesquelles ?
L’article 83
a une fois encore été modifié par l’arrêté royal du
19 septembre 2008. Quelle conséquence l’arrêt du
Conseil d’État a-t-il pour l’application de cet article ?
Quelles
sont les conséquences de cet arrêt, par article, pour les
recettes des hôpitaux ?
|
Mevrouw Marleen
Temmerman (sp.a). – Om het kort te houden, zal ik niet
ingaan op alle technische details van mijn vraag.
Het
koninklijk besluit in verband met het budget financiële middelen
van de ziekenhuizen werd in 2007 gewijzigd. Er werd namelijk een
koppeling ingesteld tussen het budget financiële middelen en de
ereloonsupplementen in twee- en meerpersoonskamers. De Raad van
State heeft de betrokken artikelen van het koninklijk besluit op
twee gronden vernietigd. De Raad vindt het niet kunnen dat de
verhoogde financiering enkel en alleen afhangt van het
aanrekeningsgedrag van de artsen en niet van de andere
zorgverstrekkers, zoals kinesisten en paramedische beroepen.
Daardoor is het gelijkheidsbeginsel geschonden. Bovendien
betwijfelt de Raad het retroactieve karakter van de aanpassing.
De arresten van de Raad zetten de maatregel voor het terugdringen
van de ereloonsupplementen in twee- en meerpersoonskamers op de
helling. Daarom heb ik voor de minister de volgende vragen.
Zal de
minister ingaan op het arrest van de Raad van State en de
koppeling van de ereloonsupplementen met de onderdelen A1, B2 en
C3 uitbreiden naar de andere zorgverstrekkers die
ereloonsupplementen kunnen vragen?
Welke
groepen van zorgverstrekkers, naast de artsen, vragen concreet
ereloonsupplementen in de ziekenhuizen en in welke financiële
verhouding tot de artsen?
Overweegt de
minister andere stappen om de financiële gevolgen van dit arrest
voor de patiënten in twee- en meerpersoonskamers op te vangen?
Zo ja, welke?
Artikel 83
is door het koninklijk besluit van 19 september 2008
nogmaals gewijzigd. Welk gevolg heeft het arrest van de Raad van
State dan nog op de toepassing van dit artikel?
Wat zijn de
gevolgen van dit arrest, per artikel, voor de inkomsten van de
ziekenhuizen?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Je voudrais en premier lieu insister sur le fait
que, dans son arrêt, le Conseil d’État a bien stipulé qu’on
pouvait sans problème lier l’octroi d’un budget des moyens
financiers d’un hôpital à des conditions relatives à la
facturation des honoraires et des suppléments d’honoraires.
En
période d’affaires courantes, il m’est impossible de prendre
des mesures dans ce domaine mais je vais demander au Conseil
national des établissements hospitaliers de me proposer pour le
futur des mesures d’exécution qui soient conformes aux
enseignements que nous pouvons tirer des deux arrêts du Conseil
d’État.
Tout
prestataire qui est payé sous forme d’honoraires peut a priori
être concerné, pour autant qu’il soit rémunéré dans le
cadre de l’hospitalisation d’un patient dans une chambre
à deux lits ou plus, et qu’il demande des suppléments
d’honoraires. Seule une différenciation non justifiée entre
les types de prestataires est proscrite, en raison de la
discrimination qu’elle représente. Le Conseil d’État
reconnaît qu’il est question de discrimination parce que
l’arrêté n’interdisait que les suppléments d’honoraires
des médecins sans tenir compte de ceux des autres prestataires
de soins de l’hôpital.
En
ce qui concerne les trois derniers points de la question
relatifs à toutes les conséquences financières de l’arrêt,
je voudrais vous informer de ce qui suit.
L’arrêt
du Conseil d’État annule de facto les conditions du
financement via le BMF de la 3e tranche du
sous-financement dans les sous-parties A1 et B2.
Ces
conditions concernent la facturation des suppléments
d’honoraires pour les chambres à deux lits ou plus, et ce
depuis le 1er juillet 2007.
Les
notifications du budget des moyens financiers des hôpitaux des
années antérieures à 2010 ne sont plus susceptibles de recours
administratifs car les délais légaux ont expiré. Ces
budgets individuels subsistent donc définitivement dans l’ordre
juridique. Les hôpitaux qui n’ont pas bénéficié de ce
financement ont annoncé qu’ils veulent réclamer, devant les
tribunaux civils, une indemnisation pour le passé.
La
mesure a bien été inscrite dans la sous-partie C3 mais elle n’a
jamais été appliquée. Cela n’a absolument aucune conséquence
pour les revenus d’aucun hôpital. L’arrêt n’entraîne donc
aucune conséquence financière immédiate pour les hôpitaux.
Les
dispositions légales soumettant l’octroi de ce financement à
des conditions n’existent plus. En d’autres termes, il
n’existe plus aucune base réglementaire pour limiter à
l’avenir ce budget aux hôpitaux où les médecins appliquent
les tarifs conventionnés dans les chambres à deux lits ou plus.
Rien n’empêche toutefois mon successeur d’édicter de
nouvelles règles pour réintroduire un tel lien, à la condition
qu’on tienne compte des remarques du Conseil d’État.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik wil er in de eerste plaats op wijzen dat de Raad van State in
zijn arrest duidelijk stipuleert dat het toekennen van een budget
van financiële middelen aan een ziekenhuis zonder problemen mag
worden gekoppeld aan bepaalde voorwaarden voor het aanrekenen van
erelonen en ereloonsupplementen.
In een
periode van lopende zaken kan ik ter zake onmogelijk maatregelen
nemen, maar ik zal de Nationale Raad van de
Verzorgingsinstellingen vragen me voor de toekomst
uitvoeringsmaatregelen voor te stellen die overeenstemmen met de
lessen die we uit de twee arresten van de Raad van State kunnen
trekken.
Elke
zorgverstrekker die in de vorm van erelonen wordt betaald, kan a
priori betrokken zijn, in zoverre hij betaald wordt in het kader
van de ziekenhuisopname van een patiënt in een twee- of
meerpersoonskamer, en hij ereloonsupplementen vraagt. Enkel een
ongerechtvaardigd verschil tussen de soorten verstrekkingen is
verboden, omdat dit een discriminatie inhoudt. De Raad van State
erkent dat er sprake is van discriminatie omdat het besluit
alleen de ereloonsupplementen van artsen verbood, zonder rekening
te houden met de ereloonsupplementen van de andere
zorgverstrekkers in het ziekenhuis.
In verband
met de laatste drie punten van de vraag over de financiële
gevolgen van het arrest, wil ik het volgende aanstippen.
Het arrest
van de Raad van State vernietigt de facto de voorwaarden van de
financiering via het BMF van de zogenaamde derde schijf van de
onderfinanciering in de Onderdelen A1 en B2.
Deze
voorwaarden sloegen op het factureren van de ereloonsupplementen
in twee- of meerpersoonskamers en dit vanaf 1 juli 2007.
Tegen de
notificaties van het budget van de financiële middelen van de
ziekenhuizen van de jaren vóór 2010 kan geen administratief
beroep meer worden ingesteld omdat de wettelijke termijnen
verstreken zijn. Deze individuele budgetten blijven dus
definitief in de rechtsorde bestaan. Ziekenhuizen die deze
financiering niet hebben genoten, hebben aangekondigd dat ze via
de burgerlijke rechtbanken een schadevergoeding willen eisen voor
wat het verleden betreft.
In onderdeel
C3 is de maatregel wel ingeschreven, maar nooit toegepast. Dat
heeft absoluut geen gevolg voor de inkomsten van geen enkel
ziekenhuis. Het arrest heeft dus voor de ziekenhuizen geen enkel
onmiddellijk financieel gevolg, niet meer en niet minder.
De
wetsbepalingen die de toekenning van deze financiering aan
voorwaarden onderwerpen, bestaan niet meer. Anders gezegd, er
bestaat geen regelgevende basis meer om in de toekomst dat budget
te beperken tot enkel die ziekenhuizen waar de artsen de
geconventioneerde tarieven in de twee- en meerpersoonskamers
toepassen. Niets belet echter dat mijn opvolger nieuwe regels
uitvaardigt om een dergelijk verband weer in te voeren, op
voorwaarde dat men rekening houdt met de opmerkingen van de Raad
van State.
|
Demande
d’explications de Mme Marleen Temmerman à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «l’élaboration de directives et de
critères ‘evidence based’ pour les traitements FIV»
(nº 5-195)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Marleen Temmerman aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «evidence-based richtlijnen en criteria
voor IVF-behandelingen» (nr. 5-195)
|
Mme Marleen
Temmerman (sp.a). – Le Conseil supérieur de la Santé a
récemment publié un avis selon lequel le nombre de traitements
FIV augmente progressivement depuis 2004. Cette évolution ne
serait pas imputable à une baisse de la fertilité ni à une
augmentation du nombre de patientes étrangères traitées.
L’explication en est peut-être la facilité d’accès à ce
traitement et/ou l’élargissement des indications à la suite
du remboursement instauré depuis 2003. Le Conseil supérieur de
la Santé suggère que l’on fixe des directives et critères
evidence based pour les traitements FIV afin d’endiguer
leur augmentation.
En
attendant, un groupe de travail du CNEH, Conseil national des
établissements hospitaliers, étudie la programmation nationale
du nombre de programmes de soins « médecine de la
reproduction ». Il est donc souhaitable que le Conseil
tienne compte de l’avis du Conseil supérieur de la Santé.
J’aimerais
dès lors savoir qui a été à l’origine de la création, au
sein du CNEH, d’un groupe de travail spécial en matière de
médecine de la reproduction ? Qui est la partie
demanderesse ? S’agit-il de la ministre ? Existe-t-il
des études concernant les besoins en matière de procréation
médicalement assistée et l’accessibilité de ce traitement ?
Y
a-t-il des listes d’attente qui justifieraient une augmentation
de l’offre ?
Le
Collège de la médecine de la reproduction peut-il organiser un
benchmarking qualitatif des pratiques entre les différents
centres dans le cadre des recommandations du Conseil supérieur
de la Santé ?
|
Mevrouw Marleen
Temmerman (sp.a). – De Hoge Gezondheidsraad publiceerde
recentelijk een advies waaruit blijkt dat het aantal
IVF-behandelingen in ons land vanaf 2004 progressief is gestegen.
Dat zou niet het gevolg zijn van een afname van de vruchtbaarheid
van de bevolking, noch van een toename van de behandeling van
buitenlandse patiënten. Een mogelijke verklaring wordt gezocht
in de toegenomen laagdrempeligheid tot deze behandeling en/of de
uitbreiding van de indicatiestellingen ten gevolge van de
terugbetaling die sinds 2003 in voege is. De Hoge Gezondheidsraad
suggereert dat het goed zou zijn om evidence-based
richtlijnen en criteria voor een IVF-behandeling vast te leggen
om een verdere toename van het aantal IVF-behandelingen te
beteugelen.
Ondertussen
bestudeert een werkgroep van de Nationale Raad voor
Ziekenhuisvoorzieningen, NRZV, de landelijke programmering van
het aantal zorgprogramma’s ‘reproductieve geneeskunde’. Het
is dus wenselijk dat de Raad rekening houdt met het advies van de
Hoge Gezondheidsraad.
Ik had graag
volgende vragen gesteld:
Wat is de
aanleiding van het opstarten van een bijzondere werkgroep in de
Nationale Raad voor Ziekenhuisvoorzieningen inzake de
programmering reproductieve geneeskunde? Wie is vragende partij?
Komt dit advies er op vraag van de minister?
Bestaan er
studies over de behoefte aan de toegankelijkheid tot medisch
begeleide voorplanting?
Bestaan er
wachtlijsten die een toename van het aanbod zouden
rechtvaardigen?
Kan het
college reproductieve geneeskunde in het kader van de
aanbevelingen van de Hoge Gezondheidsraad een kwalitatieve
benchmarking doen tussen de verschillende centra?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – La création d’un groupe de travail en relation
avec les critères de programmation des programmes de soins
« médecine de la reproduction » et les possibilités
d’association des programmes A et B est une initiative interne
du CNEH. Les besoins assumés en cycles de fécondation in
vitro-ICSI sont mal connus. Le nombre de 1 500 cycles par an
et par million d’habitants a été cité par des auteurs tels
que J. A. Collins en 2002, mais ce nombre est peut-être
sous-évalué. Selon les données 2008 du Collège de médecins
pour les programmes de soins médecine de la reproduction A et B,
les 18 programmes de médecine de la reproduction B en réalisent
actuellement 17 000 Je ne dispose pas de données quant au
nombre optimal de cycles nécessaires par centre pour assurer la
qualité des soins. En raison de l’infrastructure
particulièrement lourde nécessaire et des exigences toujours
plus élevées en matière de surveillance des banques de tissus
humain, nous devrons limiter et mieux réguler le nombre de
programmes spécialisés agréés.
À
ma connaissance, il n’existe pas dans notre pays de files
d’attente pour les traitements de l’infertilité.
Le
Collège de médecins pour les programmes de soins « médecine
de la reproduction » a pour objet d’évaluer la qualité
des pratiques dans les programmes de soins « médecine de
la reproduction A et B ». Un rapport d’activités annuel
des centres est disponible. Il entre dans les missions du collège
d’organiser un benchmarking qualitatif des pratiques dans les
différents programmes de soins. Il serait effectivement utile de
charger plus explicitement le Collège de comparer les pratiques
des centres en matière d’indications de traitement, en
particulier dans le cadre des recommandations récentes du
Conseil supérieur de la Santé.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De oprichting van een werkgroep rond de programmeringscriteria
van de zorgprogramma’s voor reproductieve geneeskunde en de
mogelijkheden om de programma’s A en B te koppelen is een
intern initiatief van de NRZV. We hebben geen precies idee van de
behoeften aan IVF- en ICSI-behandelingen. Sommige auteurs,
bijvoorbeeld J. A. Collins, 2002, spreken van 1500
cycli per jaar per miljoen inwoners, maar dat aantal is misschien
onderschat. Volgens de gegevens van 2008 van het College van
geneesheren voor de zorgprogramma’s reproductieve geneeskunde A
en B bieden de 18 programma’s ‘reproductieve geneeskunde B’
17 000 behandelingen. Ik beschik niet over cijfers over het
optimale aantal cycli dat een centrum moet halen om een
kwalitatief hoogstaande zorg te verzekeren. Aangezien de vereiste
infrastructuur bijzonder zwaar is en er ook steeds hogere eisen
worden gesteld aan het toezicht op de menselijkweefselbanken,
moeten we het aantal erkende gespecialiseerde programma’s
beperken en beter regelen.
Voor zover
ik weet, zijn er in ons land geen wachtlijsten voor
vruchtbaarheidsbehandelingen.
Het College
van geneesheren voor de zorgprogramma’s ‘reproductieve
geneeskunde’ werd opgericht om de kwaliteit van de praktijken
in de zorgprogramma’s reproductieve geneeskunde A en B te
beoordelen. Er is een jaarrapport over de activiteiten van de
centra beschikbaar. De organisatie van een kwalitatieve
benchmarking van de praktijken in de verschillende
zorgprogramma’s maakt deel uit van de opdrachten van het
College. Het zou inderdaad nuttig zijn het College nog
explicieter de opdracht te geven de praktijken van de centra
inzake behandelingsindicatie te vergelijken, met name in het
kader van de recente aanbevelingen van de Hoge Gezondheidsraad.
|
Mme Marleen
Temmerman (sp.a). – Avez-vous l’intention de charger le
Collège de cette mission ?
|
Mevrouw Marleen
Temmerman (sp.a). – Bent u van plan om het College die
opdracht te geven?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Cela incombe d’ores et déjà au Collège mais je
lui adresserai un courrier pour lui rappeler cette mission.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Het College heeft die opdracht al, maar ik zal het per brief nog
eens op die taak wijzen.
|
Demande
d’explications de M. Jacques Brotchi à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la création d’un cadastre des praticiens de
l’art infirmier» (nº 5-250)
|
Vraag
om uitleg van de heer Jacques Brotchi aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de oprichting van een kadaster van
verpleegkundigen» (nr. 5-250)
|
M. Jacques
Brotchi (MR). – Mme la ministre s’est déjà bien
occupée du cadastre des médecins sous la précédente
législature au cours de laquelle je l’avais interpellée à de
nombreuses reprises sur le sujet. J’avais d’ailleurs déposé
une proposition de résolution réclamant ce cadastre. Je
voudrais aborder aujourd’hui le cadastre des praticiens de
l’art infirmier.
J’ai reçu
à plusieurs reprises des associations d’infirmiers qui m’ont
fait part de leur mécontentement voire de leur incompréhension
sur l’absence de cadastre de l’art infirmier. Je ne peux que
leur donner raison. Il importe en effet non seulement de recenser
leur nombre, mais aussi leurs activités. Sont-ils ou non
inscrits à l’INAMI ? Sont-ils employés ou indépendants ?
Travaillent-ils dans une institution hospitalière ou à
domicile ?
Je vous ai
déjà interpellée à plusieurs reprises sur cette
problématique, tout comme votre prédécesseur, M. Rudy
Demotte. Force est de constater que ce dossier semble souffrir
d’un certain immobilisme depuis cinq ans.
Dans le
mémorandum de l’UGIB, les associations soulignent qu’il
faudrait un cadastre « tant au niveau fédéral pour ce qui
concerne la profession dans son ensemble qu’au niveau de
l’INAMI pour ce qui concerne les soins infirmiers à domicile
de manière à obtenir des données fiables et actualisées
concernant les effectifs infirmiers et leurs caractéristiques ».
Cela permettrait entre autres de se faire une idée claire de la
situation et d’anticiper les besoins. Comme pour les médecins,
ce secteur risque de manquer progressivement de ressources
humaines, et l’ensemble des soins médicaux risquent d’en
pâtir. Il est donc urgent d’avancer dans ce domaine.
Pourquoi ce
dossier n’a-t-il pas été traité sous la législature
précédente ? Avez-vous été confrontée à des
difficultés ? Dans l’affirmative, quelles étaient-elles ?
Comment pensez-vous qu’elles pourraient être surmontées sous
la prochaine législature ?
|
De heer Jacques
Brotchi (MR). – De minister heeft tijdens de vorige
regeerperiode al veel gedaan voor het kadaster van de artsen. Ik
heb er haar toen veel vragen over gesteld en een voorstel van
resolutie om dit kadaster te eisen ingediend. Vandaag wil ik het
hebben over het kadaster van verpleegkundigen.
Verschillende
verenigingen van verpleegkundigen hebben mij hun ongenoegen en
zelfs onbegrip kenbaar gemaakt over het feit dat er geen kadaster
voor verpleegkundigen is. Ik moet hun gelijk geven. Het is niet
alleen van belang het aantal verpleegkundigen, maar ook hun
activiteiten te inventariseren. Zijn ze al dan niet in het RIZIV
ingeschreven? Zijn ze werknemer of zelfstandige? Werken ze in een
ziekenhuis of thuis?
Ik
heb u en uw voorganger, de heer Rudy Demotte al veel
vragen gesteld over deze problematiek. Ik stel vast dat dit
dossier sinds vijf jaar een beetje vastzit.
In
het memorandum van de AUVB vragen de verenigingen ‘de
realisatie van het verpleegkundige kadaster – zowel op federaal
niveau voor wat betreft het beroep in zijn geheel als op het
niveau van het RIZIV voor wat betreft de thuisverpleging –
teneinde betrouwbare en up-to-date gegevens te bekomen over de
verpleegkundige populatie en haar eigenschappen.’ Dat zou een
duidelijk beeld van de situatie geven en zou toelaten op de noden
te anticiperen. Zoals bij de geneesheren dreigt er in deze sector
geleidelijk aan een tekort aan mensen. De hele sector van de
medische zorg dreigt daaronder te lijden. Op dat vlak moet dus
dringend vooruitgang worden geboekt.
Waarom
werd dat dossier niet behandeld tijdens de vorige regeerperiode?
Doken er moeilijkheden op? Zo ja, welke? Hoe denkt u die
moeilijkheden uit de weg te ruimen tijdens de volgende
regeerperiode?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Vous n’avez apparemment pas été bien informé de
ce que nous avons réalisé, monsieur Brotchi. J’admets
cependant que nous ne fournissons pas suffisamment d’informations
sur nos travaux. Je vais donc tenter d’expliquer en détail les
travaux menés dans ce domaine.
Le cadastre
est la banque de données fédérale des professions de la santé.
Il poursuit trois objectifs : collecter les données
nécessaires aux missions de la commission de planification ;
permettre l’exécution des missions réglementaires des
administrations ; améliorer la communication avec et entre
les travailleurs de la santé.
Par le
passé, nous avons établi un relevé des médecins, priorité
fixée en accord avec le parlement. Nous avons ensuite fait de
même pour les dentistes, les kinésithérapeutes, les
aides-soignants, les infirmiers et les autres groupes
professionnels.
Nous avons
également introduit une distinction entre les enregistrements :
d’une part, les personnes, d’autre part, les champs,
c’est-à-dire les données collectées sur ces personnes. Leur
importance est évidente.
Tous les
infirmiers sont répertoriés dans le cadastre, ce qui constitue
un immense travail pour mes services. Chaque enregistrement
individuel a été contrôlé afin de vérifier sa présence dans
le fichier.
Cela
représente plus de 175 000 enregistrements, ce qui
correspond à l’ensemble des infirmiers qui ont été
enregistrés un jour, y compris les personnes parties à
l’étranger ou décédées.
La banque de
données est complète depuis 2010. Ces données peuvent être
consultées sur le site du SPF Santé publique, mais je vous les
transmettrai si vous le souhaitez.
Les
spécialisations agréées des infirmiers ont été intégrées
dès le départ dans le cadastre. De ce fait, pour ces groupes
spécifiques, des statistiques ont déjà été publiées pour
l’année 2008.
Parallèlement,
un modèle de planification pour les projections futures a été
développé pour tous les groupes professionnels pour lesquels la
commission de planification est compétente. Ce modèle définit
les informations nécessaires à la planification et intègre des
paramètres afin que toutes les données soient systématiquement
collectées.
Cette étape
est essentielle dans l’élaboration du cadastre le plus complet
possible. Pour ces paramètres, les sources des données
éventuelles ont été listées au début de l’année 2009. La
source de données la plus fiable a semblé être la
datawarehouse du marché du travail. Toutes les données
du marché du travail belge relatives aux salariés et aux
indépendants sont collectées de manière individuelle et
anonyme.
Un
questionnaire détaillé a été envoyé à un échantillon
aléatoire de 2 000 infirmiers du cadastre à la fin de
l’année 2009 afin de soutenir la commission de planification
dans ses travaux. Au moment de l’enquête, 80% des infirmiers
exerçaient la profession d’infirmier, 20% ne travaillaient
plus comme infirmiers, près de la moitié de ces derniers
n’était plus du tout active et l’autre moitié exerçait une
autre profession.
Le travail
s’est porté aussi sur les données supplémentaires, à savoir
les champs à ajouter. Un projet lancé en 2010 permettra
d’enrichir le cadastre de données de la sécurité sociale
comme les pensions, le statut du travailleur – indépendant ou
salarié – de l’employeur et du secteur de l’emploi. À
partir du début de l’année 2011, nous disposerons de manière
structurelle et prospective de données supplémentaires, mises à
jour régulièrement. À cette fin, les parties supplémentaires
des paragraphes 3 et 4 de l’article 35quaterdecies
de l’arrêté royal nº 78 seront exécutées.
Par
ailleurs, une enquête scientifique pour la commission de
planification a débuté en 2010. Les données du cadastre sont
associées aux données de l’INAMI – activités des
infirmiers dans le cadre de l’assurance maladie – et aux
données de la datawarehouse du marché de l’emploi.
L’objectif est d’analyser l’évolution sur cinq ans du
marché du travail des infirmiers avec des données complètes
pour les années allant de 2004 à 2008 en scindant les groupes
suivants : licensed to practice, economically
active, practising. Dans ce cadre, les définitions de
l’OMS et de l’OCDE ont été suivies. Nous aurons
certainement l’occasion d’examiner ultérieurement l’ensemble
des données pour évaluer l’apport des nouvelles informations
introduites par ce biais dans le cadastre des infirmiers.
Le troisième
objectif du cadastre, la communication avec et entre les
prestataires de soins, s’inscrit dans l’authentification des
prestataires de soins dans la plate-forme eHealth, ce qui
plus tard, si les moyens le permettent, donnera un suivi
informatique des dossiers d’agrément individuels.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. – U
bent blijkbaar niet goed geïnformeerd over wat wij gedaan
hebben. Ik geef wel toe dat we niet genoeg informatie geven over
onze werkzaamheden. Ik zal dus proberen in detail uit te leggen
wat we op dit vlak hebben gedaan.
Het
kadaster is de federale gegevensbank van de gezondheidsberoepen.
Het streeft drie doelstellingen na: de nodige gegevens verzamelen
voor de opdrachten van de planningscommissie; de uitvoering van
reglementaire opdrachten van de besturen mogelijk maken; de
communicatie met en tussen de gezondheidswerkers verbeteren.
In
het verleden hebben we een lijst van artsen opgesteld – daaraan
werd in overleg met het parlement prioriteit gegeven. Daarna
hebben we hetzelfde gedaan voor de tandartsen, de
kinesitherapeuten, de zorg- en verpleegkundigen en de andere
beroepsgroepen.
We
hebben ook een onderscheid ingevoerd tussen de inschrijvingen:
enerzijds de personen en anderzijds de gebieden, met andere
woorden de gegevens over die personen. Het belang ervan spreekt
voor zich.
Alle
verpleegkundigen zijn geïnventariseerd in het kadaster, wat een
enorm werk vormt voor mijn diensten. Van elke individuele
inschrijving werd nagegaan of ze in de gegevensbank stond.
Het
gaat om meer dan 175 000 inschrijvingen, wat overeenkomt met
het totaal aantal verpleegkundigen die ooit zijn ingeschreven,
met inbegrip van de personen die naar het buitenland zijn
vertrokken of overleden zijn.
De
gegevensbank is sinds 2010 volledig. Die gegevens kunnen op de
site van de FOD Volksgezondheid worden geraadpleegd, maar ik zal
ze u bezorgen als u dat wenst.
De
erkende specialisaties van verpleegkundigen werden van bij het
begin in het kadaster opgenomen. Dientengevolge werden voor die
specifieke groepen al statistieken gepubliceerd voor het jaar
2008.
Tegelijkertijd
werd een planningsmodel ontwikkeld voor de toekomstige
verwachtingen voor alle beroepsgroepen waarvoor de
planningscommissie bevoegd is. Dat model bepaalt welke
inlichtingen nodig zijn voor de planning en bevat de kerngegevens
zodat alle gegevens systematisch worden verzameld.
Die
fase is essentieel voor de uitwerking van een zo volledig
mogelijk kadaster. Voor die kerngegevens werd begin 2009 een
lijst gemaakt van de mogelijke gegevensbronnen. De meest
betrouwbare gegevensbron bleek de datawarehouse van de
arbeidsmarkt te zijn. Alle gegevens van de Belgische arbeidsmarkt
betreffende de loontrekkenden en de zelfstandigen worden
individueel en anoniem verzameld.
Er
werd een gedetailleerde vragenlijst gestuurd naar een
steekproefgroep van 2000 verplegers van het kadaster om de
werkzaamheden van de planningscommissie te vergemakkelijken. Op
het ogenblik van het onderzoek oefende 80% van de verplegers het
beroep van verpleegkundige uit. 20% van de ondervraagden werkte
niet meer als verpleger: de helft was helemaal niet meer actief
en de andere helft oefende een ander beroep uit.
Er
is ook gewerkt aan de bijkomende gegevens, namelijk de toe te
voegen gebieden. Een project dat in 2010 is gestart zal het
mogelijk maken het kadaster aan te vullen met gegevens van de
sociale zekerheid, zoals de pensioenen, het statuut van de
verpleegkundige – zelfstandige of werknemer – en de
tewerkstellingssector. Sinds begin 2011 beschikken we op een
structurele en prospectieve manier over bijkomende gegevens, die
regelmatig up-to-date worden gebracht. Daartoe zullen de
bijkomende onderdelen van de paragrafen 3 en 4 van
artikel 35quaterdecies van het koninklijk besluit
nr. 78 worden uitgevoerd.
Daarnaast
is begin 2010 een wetenschappelijk onderzoek gestart voor de
planningscommissie. De gegevens van het kadaster zullen naast de
gegevens van het RIZIV – betreffende de activiteiten van de
verpleegkundigen in het kader van de ziekteverzekering – en de
gegevens van het datawarehouse van de arbeidsmarkt worden gelegd.
De doelstelling bestaat erin de evolutie van de arbeidsmarkt van
de verpleegkundigen te analyseren over vijf jaar met volledige
gegevens voor de jaren van 2004 tot 2008 voor afzonderlijke
groepen: licensed to practice, economically active,
practising. In dat kader werden de bepalingen van de WHO
en de OESO gevolgd. We zullen alle gegevens later nog kunnen
bestuderen zodat we de aanbreng van nieuwe gegevens in het
kadaster van verpleegkundigen via deze weg kunnen evalueren.
De
derde doelstelling van het kadaster, de communicatie met en
tussen de zorgverstrekkers past in de erkenning van de
zorgverstrekkers in het eHealthplatform. Daardoor kunnen later,
als er voldoende middelen zijn, de individuele erkenningsdossiers
via de computer worden afgehandeld.
|
M. Jacques
Brotchi (MR). – Je me réjouis de ces bonnes nouvelles. Je
crois que les associations d’infirmiers seront ravies de
prendre connaissance de la réponse de la ministre. J’espère
que ce cadastre se concrétisera dans les meilleurs délais de
façon à mieux orienter les jeunes désireux de se lancer dans
la profession.
|
De heer Jacques
Brotchi (MR). – Ik ben blij met dat goede nieuws. De
verenigingen van verpleegkundigen zullen zich verheugen over het
antwoord van de minister. Ik hoop dat dit kadaster zo spoedig
mogelijk realiteit wordt zodat jongeren die voor dit beroep
kiezen, beter hun weg vinden.
|
Demande
d’explications de M. Louis Ide à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «les diplômes étrangers et la reconnaissance
professionnelle des praticiens des soins de santé» (nº 5-252)
|
Vraag
om uitleg van de heer Louis Ide aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «diploma’s afkomstig uit het buitenland
en de beroepserkenning van gezondheidszorgberoepen» (nr. 5-252)
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’homologation des diplômes d’infirmières
roumaines» (nº 5-443)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de homologatie van diploma’s van
Roemeense verpleegkundigen» (nr. 5-443)
|
Demande
d’explications de M. Bert Anciaux à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la pénurie de personnel infirmier dans les
établissements de soins» (nº 5-367)
|
Vraag
om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het tekort aan verpleegkundigen in de
zorginstellingen» (nr. 5-367)
|
M. le
président. – Je vous propose de joindre ces demandes
d’explications. (Assentiment)
|
De
voorzitter. – Ik stel voor deze vragen om uitleg samen te
voegen. (Instemming)
|
M. Louis
Ide (N-VA). – La ministre m’a déjà fourni des données,
ventilées par pays, sur l’origine des prestataires de soins
actifs en Belgique. Hélas, nous voyons aujourd’hui dans les
journaux où cela peut mener : à l’hôpital universitaire
Reine Fabiola de Bruxelles, un citoyen belge a été confronté à
un médecin ne maîtrisant ni le néerlandais ni le français.
Outre
ces données, j’aimerais également obtenir une réponse orale
à la sous-question relative à un test linguistique pour les
médecins.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Op vraag 5-252 heb ik van de minister al
gegevens gekregen over de herkomst van de zorgverstrekkers die in
België actief zijn en dat ingedeeld per land. Helaas zien we
vandaag in de krant waartoe dit kan leiden: in het universitair
ziekenhuis Fabiola in Brussel werd een Belgische burger
geconfronteerd met een arts die zowel Nederlands- als
Fransonkundig was.
Naast de al
ontvangen gegevens had ik ook nog graag een mondeling antwoord op
het onderdeel van deze vraag in verband met een taaltest voor
artsen.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Dans quasi tous les départements des
secteurs de soins, du bien-être et de la santé, un déficit
aigu en infirmiers sévit à tous les niveaux. Cette pénurie
entraîne d’abord et surtout une série de problèmes pour les
patients, les clients et les personnes nécessitant des soins. En
même temps, elle confronte les prestataires de soins à des
problèmes aussi urgents que, par exemple, répondre aux critères
concernant le nombre et le niveau des infirmiers. Bref, cette
pénurie menace sur le fond le bon fonctionnement et la qualité
de l’ensemble de nos soins de santé et de l’aide aux
personnes. Elle mène bien entendu à une recherche d’infirmiers
compétents à l’étranger. Cette recherche offre de nombreuses
possibilités car, dans les pays de l’Europe de l’Est, on
trouve à coup sûr un contingent d’infirmiers disponibles
traditionnellement très bien formés. Les salaires et conditions
sociales de notre pays sont pour eux très attractifs.
Toutefois,
les diplômes étrangers doivent être homologués conformément
à un diplôme belge équivalent afin que ces infirmiers puissent
être employés au niveau correct. Deux éléments interviennent,
à savoir un agrément pour l’exercice de la profession – cet
agrément est fédéral et est délivré par le SPF Santé
publique – et une homologation académique. Cette dernière
mission relève de la compétence des communautés, celles-ci
ayant en charge l’enseignement et la formation. Ce sont dès
lors les centres NARIC des communautés française et flamande
qui traitent les aspects académiques de ces dossiers.
En
ce qui concerne l’homologation académique des diplômes
d’infirmiers roumains, il semble y avoir une différence
d’interprétation entre les centres NARIC des deux communautés.
Le centre NARIC de la Communauté flamande utilise manifestement
des critères plus stricts qui, en cas d’agrément, mènent à
un ruling ; grâce à ce dernier, les diplômes
étrangers concernés sont remplacés de jure par des
diplômes flamands, et l’équivalence est totale.
L’Union
européenne se préoccupe aussi de cette affaire. Ainsi, le SPF
Santé publique s’est fait taper sur les doigts parce qu’il
envoie aussi les demandes d’homologation aux centres NARIC.
L’Union européenne souhaite la délivrance immédiate et
éventuellement sous réserve d’une reconnaissance
professionnelle. Tout cela rend l’équivalence et l’octroi
d’agréments très complexes. Pour de nombreuses institutions
de santé et d’aide aux personnes, il est impossible de faire
appel à des infirmiers roumains.
Je
pars du principe que la ministre reconnaît la gravité de la
situation. Sait-elle si des institutions de soins ont déjà dû
fermer en raison d’une pénurie d’infirmiers ? Peut-elle
donner des chiffres actualisés à ce sujet ? Dans la
négative, cela posera-t-il éventuellement problème à
l’avenir ? Que compte faire la ministre pour remédier à
cette problématique préoccupante ? Envisage-t-elle
d’abaisser la norme minimum de l’INAMI ? Pense-t-elle
plutôt rendre la profession attrayante, entre autres par le
biais d’une meilleure rémunération des infirmiers et a
fortiori des infirmiers en chef ? Que pense-t-elle de
l’idée de réécrire la mission des infirmiers afin qu’un
certain nombre de tâches puissent être reprises par des
soignants ? Une concertation a-t-elle lieu avec les
communautés à ce sujet ? La ministre est-elle au courant
de la problématique concernant la délivrance d’agréments à
des infirmiers roumains ? Comment interprète-t-elle cette
situation ? Voit-elle des possibilités de débloquer la
situation concernant les agréments et homologations ?
Estime-t-elle que c’est une bonne chose que le SPF Santé
publique exclue un renvoi vers les centres NARIC ? Cela ne
doit pas avoir lieu selon moi car le centre NARIC traite
l’agrément académique alors que le SPF est compétent pour la
reconnaissance professionnelle.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – In zowat alle onderdelen van de sectoren
zorg, welzijn en gezondheid heerst een acuut tekort aan
verpleegkundigen, op alle niveaus. Dat tekort veroorzaakt eerst
en vooral heel wat problemen voor patiënten, cliënten en
zorgbehoevenden. Tegelijkertijd confronteert het zorgverstrekkers
met even urgente problemen om bijvoorbeeld tegemoet te komen aan
de criteria met betrekking tot het aantal en het niveau van de
verpleegkundigen. Kortom, dit tekort bedreigt ten gronde de goede
werking en de kwaliteit van onze volledige welzijns- en
gezondheidszorg. Het ligt voor de hand dat dit tekort tot een
zoektocht naar geschikte verpleegkundigen in het buitenland
leidt. Die zoektocht biedt vele mogelijkheden, want zeker in
Oost-Europese landen is een contigent verpleegkundigen
beschikbaar die traditioneel zeer goed zijn opgeleid. Voor hen
bieden de lonen en sociale omstandigheden in ons land
aantrekkelijke kansen.
De
buitenlandse diploma’s moeten wel worden gehomologeerd conform
een Belgisch equivalent, zodat deze verpleegkundigen op het
juiste niveau kunnen worden ingeschakeld. Hierbij zijn er twee
dimensies, namelijk een erkenning voor de uitoefening van het
beroep – die erkenning is federaal en gebeurt door de FOD
Volksgezondheid – en een academische homologatie. Die laatste
opdracht behoort tot de bevoegdheid van de Gemeenschappen omdat
daar de bevoegdheden voor onderwijs en opleiding berusten. Het
zijn dan ook de NARIC-commissies van zowel de Franse als de
Vlaamse Gemeenschap die deze dossiers behandelen wat hun
academische aspecten betreft.
Met
betrekking tot de academische homologatie van de diploma’s van
Roemeense verpleegkundigen lijkt er een interpretatieverschil te
bestaan tussen de NARIC van de twee Gemeenschappen. Blijkbaar
hanteert de NARIC van de Vlaamse Gemeenschap meer stringente
criteria, die bij goedkeuring leiden naar een ‘ruling’,
waarbij de betrokken buitenlandse diploma’s de jure worden
vervangen door een Vlaams diploma en er een volledige
gelijkwaardigheid ontstaat.
Ook de EU
bemoeit zich met deze zaak. Zo werd de FOD Volksgezondheid op de
vingers getikt omdat hij de aanvragen voor homologatie ook
doorzendt aan de NARIC’s. De EU verwacht dat er meteen en
eventueel voorwaardelijk een beroepserkenning wordt uitgereikt.
Dat alles maakt de noodzakelijke gelijkstelling en uitreiking van
erkenningen erg complex. Dat maakt het voor vele welzijns- en
gezondheidsinstellingen onmogelijk om op Roemeense
verpleegkundigen een beroep te doen.
Ik ga ervan
uit dat de minister de ernst van de situatie erkent. Weet zij of
er al zorginstellingen de deuren hebben moeten sluiten door een
tekort aan verpleegkundigen? Kan zij hierover actuele cijfers
geven? Zo neen, wordt dat in de toekomst mogelijk een probleem?
Wat zal ze doen om aan deze prangende problematiek te verhelpen?
Overweegt zij de minimumnorm van het RIZIV te verlagen? Denkt zij
veeleer het beroep aantrekkelijk te maken onder meer door een
betere verloning van de verpleegkundigen en zeker van de
hoofdverpleegkundigen? Hoe staat zij tegenover de idee om de
opdracht van de verpleegkundigen te herschrijven zodat een aantal
taken kunnen worden overgenomen door verzorgenden? Bestaat er
hierover overleg met de Gemeenschappen? Is de minister op de
hoogte van de problematiek met betrekking tot de uitreiking van
beroepserkenningen aan Roemeense verpleegkundigen? Hoe
interpreteert zij deze situatie? Ziet ze mogelijkheden om de
vastgelopen molen van erkenningen en homologaties te deblokkeren?
Vindt ze het een goede zaak dat de FOD Volksgezondheid een
verwijzing naar de NARIC’s zou uitsluiten? Ik vind dat dit niet
moet gebeuren want de NARIC gaat over de academische erkenning,
terwijl de FOD bevoegd is voor de beroepserkenning.
|
M. le
président. – Monsieur Anciaux, puis-je vous demander de
formuler vos questions de manière plus succincte. En vertu de
l’article 71 du Règlement, vous disposez de trois minutes
pour poser une question.
|
De
voorzitter. – Mag ik de heer Anciaux vragen zijn
vragen korter te formuleren. U hebt slechts drie minuten om uw
vragen te stellen conform artikel 71 van het Reglement.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – J’ai déposé mes questions longtemps à
l’avance.
Le
centre NARIC accorde aussi plus d’attention à la langue. Il
importe qu’il puisse conserver sa compétence dans ce domaine.
Une concertation structurée et efficace est-elle menée entre le
SPF Santé publique et les deux centres NARIC afin de garantir un
aboutissement rapide du dossier dans les professions en pénurie
en matière de santé publique ? Dans l’affirmative,
comment la ministre évalue-t-elle cette concertation ? Dans
la négative, n’estime-t-elle pas cette concertation nécessaire
et envisage-t-elle des initiatives concrètes à ce sujet ?
La ministre est-elle confrontée à des problèmes semblables
avec d’autres pays en matière de recours à des infirmiers
étrangers ? La ministre reconnaît-elle que cette
problématique est tellement urgente et importante qu’une
politique plus ciblée et plus énergique doit être développée
dans ce domaine ? La ministre est-elle au courant
d’initiatives européennes qui pourraient régler de telles
affaires dans un contexte européen ?
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik heb mijn vragen wel ruim vooraf
bezorgd.
De NARIC
heeft ook meer aandacht voor de taal. Het is belangrijk dat NARIC
op dat vlak zijn bevoegdheid kan behouden. Bestaat er een
gestructureerd en werkzaam overleg tussen de FOD Volksgezondheid
en de beide NARIC’s om een vlotte dossierafwerking in
knelpuntberoepen inzake volksgezondheid te garanderen? Zo ja, hoe
evalueert de minister dit overleg? Zo neen, vindt zij dat niet
noodzakelijk en plant zij hiervoor concrete initiatieven? Ervaart
de minister inzake de inschakeling van buitenlandse
verpleegkundigen gelijkaardige problemen met andere landen?
Beaamt de minister dat deze problematiek dermate urgent en
belangrijk wordt dat hierover een meer acuut en slagkrachtig
beleid dient te worden ontwikkeld? Is de minister op de hoogte
van Europese initiatieven die dergelijke zaken in EU-verband
zouden kunnen regelen?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Je commencerai par répondre à M. Anciaux sur
l’homologation des diplôme d’infirmiers roumains, je
poursuivrai en répondant à la partie de la question de M. Ide
portant sur le test de connaissance linguistique et terminerai
sur la question de M. Anciaux à propos de la pénurie
d’infirmiers.
En
ce qui concerne votre question, monsieur Anciaux, je souhaite y
répondre en faisant quelques remarques préliminaires.
Nous
avons, en effet, un manque d’infirmiers, mais il faut nuancer
le propos, notamment sur les qualifications nécessaires. Je vous
renvoie à mon plan d’attractivité pour ce qui est d’une
vision plus complète. En tout cas, le groupe de travail sur les
infirmiers de la Commission de planification travaille
intensément à préciser ce besoin en personnel qualifié. J’ai
toutefois des difficultés à partager votre avis selon lequel
l’accroissement de qualification demandée aux infirmiers
comporterait un risque supplémentaire. Au contraire, il s’agit
d’insérer la profession infirmière dans un continuum avec la
médecine qui, elle aussi, poursuit dans certains de ses aspects
une évolution vers la spécialisation. Enfin, je vous rappelle
que le secteur lui-même souhaite cette spécialisation, porteuse
de valorisation, de diversification et de possibilités de
carrières.
Je
ne nie pas que notre pays attire des personnes étrangères
compétentes, mais certainement moins que d’autres comme le
Royaume-Uni. En tout cas nous n’avons pas de politique
structurelle d’importation de talents étrangers, qui
s’accompagne souvent, hélas !, d’appauvrissement en
talents des pays d’origine. La Belgique n’est pas de ceux qui
reportent la charge de leurs défis en ce domaine sur d’autres
États membres, bien au contraire.
Je
m’étonne que votre question porte sur les infirmiers et
infirmières roumains, qui sont traités de la même façon que
les autres infirmiers et infirmières issus d’un pays de
l’Union européenne conformément à la transposition en droit
belge de la directive 2005/36/CE. Je tiens en tout cas à
rappeler à l’assemblée que les demandes d’infirmiers et
infirmières roumaines de reconnaissance de qualification
professionnelle en Belgique (sans obligation par ailleurs de
venir y travailler) comptent en 2009 pour 5,3 pour cent des
demandes relatives aux infirmiers gradués et 6,1 pour cent des
infirmiers brevetés.
J’en
viens plus précisément à votre question.
La
Commission européenne a, en effet, décelé une erreur dans la
transposition de la directive européenne qui empêche
l’application de mesures de compensation pour les professions
dites sectorielles et notamment les infirmiers. C’est pour ce
motif que jusqu’à présent dès qu’un dossier présentait
une différence substantielle entre les critères appliqués en
Belgique et dans le pays du migrant, on appliquait le régime
général incluant des mesures de compensation. Mes prédécesseurs
tout comme moi proposions au migrant, lors de l’envoi d’une
décision strictement négative, d’obtenir une équivalence
académique auprès d’une de nos trois Communautés afin de
compléter son dossier, ce qui mène dès lors pour les
infirmiers à l’autorisation de pratique en Belgique après
inscription auprès d’une commission médicale.
La
Commission a dénoncé cette situation dans sa mise en demeure
2010/4114. Depuis le 1er décembre 2010, mon
administration étudie les dossiers dans l’optique de la
directive 2005/36/CE afin de satisfaire aux commentaires de la
Commission ; il faut néanmoins envisager de modifier les
lois de transposition actuelles. Nous ne proposons donc plus
d’obtenir une équivalence académique en cas de rejet de la
demande. Toutefois, cela suppose que nous mettions en œuvre les
mesures de compensations prévues par la loi, ce qui signifie une
individualisation des mesures en fonction du dossier. Cela ne va
pas sans difficultés ni sans mobilisation de personnel si on
veut garantir tout à la fois les droits du migrant et ceux du
patient qui a le droit à être soignés par des professionnels
compétents.
Nos
administrations se concertent régulièrement ; cela permet
l’échange d’expériences et une bonne compréhension des
missions de chacun.
L’application
des dispositions européennes a un coût. Or rappelons qu’en
Belgique, toutes les procédures du service des professions des
soins de santé du SPF de la Santé publique sont entièrement
gratuites.
Le
Conseil national de l’art infirmier s’est ému de la qualité,
jugée faible, des infirmiers d’origine hors UE. Il est vrai
que l’organisation des soins de santé et la technicité des
soins est différentes dans d’autres régions du monde et que
les infirmiers y assument par ailleurs un autre rôle ; dès
lors les compétences de ce personnel sont différentes de celles
que nous attendons en Belgique. En ce qui concerne les infirmiers
venant de l’intérieur de l’UE, le Conseil veille à ce qu’il
soit de qualité, mais il n’a pas relevé de problème majeur
qui ne puisse être résolu par l’application des mesures de
compensation.
La
Commission Européenne a commencé un processus de révision de
la directive 2005/36 ; nous y participons.
J’en
viens à la question précise de M. Ide sur un examen
linguistique. Tant la directive que la loi du 12 février 2008
et l’arrêté royal nº 78 imposent aux bénéficiaires de
l’agrément la maîtrise de la langue nécessaire pour exercer
la profession, ce qui, pour la Belgique, signifie la maîtrise du
néerlandais, du français ou de l’allemand.
Ni
la directive ni la loi n’imposent ou ne mentionnent des tests
linguistiques ni même une procédure d’évaluation spécifique.
En outre, cette obligation sort du cadre de la reconnaissance des
qualifications professionnelles. Selon les institutions
européennes, la maîtrise de la langue doit pouvoir être
démontrée de n’importe quelle manière et sans limitation. Il
faut aussi respecter le principe de proportionnalité. Les tests
linguistiques ne sont donc pas exclus mais on ne peut pas y avoir
recours systématiquement ni de manière standardisée, et ils
sont subordonnés à tout autre moyen de preuve.
Dans
cette optique et dans le cadre de la réflexion sur un ajout de
tests d’aptitude, mon administration examine dans quelle mesure
on peut insérer l’évaluation de la connaissance linguistique
dans ces épreuves.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik zal beginnen met de vraag van de heer Anciaux over
de homologatie van diploma’s van Roemeense verpleegkundigen,
vervolgens met het gedeelte van de vraag van de heer Ide
met betrekking tot de test van de taalkennis en daarna de vraag
van de heer Anciaux over het tekort aan
verpleegkundigen.
Wat de vraag
over de Roemeense verpleegkundigen betreft, heb ik eerst een paar
opmerkingen.
Wij hebben
inderdaad verpleegkundigen nodig, maar dan wel met verschillende
bekwaamheden. Voor een vollediger overzicht verwijs ik naar mijn
Attractiviteitsplan. De werkgroep Verpleegkundigen van de
Planningscommissie brengt thans de behoeften aan goed opgeleid
personeel in kaart. Ik ben het niet eens met uw standpunt dat de
groeiende kwalificatiecriteria voor de verpleegkundigen een
bijkomend risico zouden vormen. Het is integendeel de bedoeling
het beroep van verpleegkundige voortdurend af te stemmen op de
geneeskunde, die zelf ook in sommige aspecten verder naar
specialisatie evolueert. Bovendien is de sector zelf vragende
partij voor deze specialisaties, die een herwaardering,
diversificatie en loopbaanmogelijkheden met zich meebrengen.
Ik ontken
niet dat ons land een zekere aantrekkingskracht heeft op
buitenlandse competenties, maar alleszins minder dan andere
landen, zoals het Verenigd Koninkrijk. We voeren in ieder geval
geen structureel beleid om buitenlands talent in te voeren, dat
helaas dikwijls gepaard gaat met een verlies aan talent in de
landen van oorsprong. België is geen land dat op dat gebied
andere lidstaten met haar uitdagingen belast, wel integendeel.
Het
verwondert mij dat uw vraag op de Roemeense verplegers en
verpleegsters slaat. Ze worden immers op dezelfde manier als de
andere verplegers en verpleegsters uit een land van de Europese
Unie en in overeenstemming met de omzetting in Belgisch recht van
richtlijn 2005/36/EG behandeld. Het aantal Roemeense verplegers
en verpleegsters dat de erkenning van de beroepsbekwaamheden in
België heeft aangevraagd in 2009 bedraagt 5,3% van de aanvragen
betreffende gegradueerde verpleegkundigen en 6,1% van de
gebrevetteerde verpleegkundigen.
Ik kom nu
tot uw precieze vraag.
De Europese
Commissie heeft inderdaad een fout in de omzetting van de
Europese richtlijn ontdekt, omdat die voor de zogenaamde
sectorale beroepen en met name de verpleegkundigen geen
compensatiemaatregelen laat toepassen. Tot op heden was die fout
de reden waarom voor een dossier waarin het verschil tussen de
criteria van toepassing in België en die van toepassing in het
land van de migrant een wezenlijk verschil vormde, het algemene
stelsel met compensatiemaatregelen werd uitgevoerd. Mijn
voorgangers en ikzelf stelden de migrant voor, in aanvulling op
de strikt negatieve beslissing, bij één van onze drie
Gemeenschappen een academische gelijkstelling te krijgen om zijn
dossier te vervolledigen, wat voor de verpleegkundigen dan tot
gevolg heeft dat ze na inschrijving bij een medische commissie
hun beroep in België mogen uitoefenen.
De Commissie
heeft deze toestand in haar ingebrekestelling 2010/4114
aangeklaagd. Mijn administratie onderzoekt sinds 1 december 2010
de dossiers volgens de visie van de richtlijn die tegemoet komt
aan de opmerkingen van de Commissie, maar men zal toch moeten
overwegen om de huidige omzettingswetten te wijzigen. Wanneer een
aanvraag wordt geweigerd, stelt men dus niet meer voor een
academische gelijkstelling te krijgen. Dat veronderstelt echter
wel dat we de door de wet bepaalde compensatiemaatregelen
uitvoeren, namelijk een individualisering van de maatregelen
volgens de dossiers. Het garanderen van de rechten van de migrant
en die van de patiënt met betrekking tot de bekwaamheden van
elke professionele zorgverstrekker zal niet zonder moeite of
werkkrachten gaan.
Onze
administraties plegen regelmatig overleg, zodat men de
wederzijdse opdrachten kan begrijpen en ervaringen kan
uitwisselen.
De
uitvoering van de Europese regels heeft een kostprijs. Laten we
echter niet vergeten dat in België alle procedures van de FOD
Volksgezondheid volledig gratis zijn.
De Nationale
Raad voor Verpleegkunde was geschokt door de als zwak beoordeelde
kwaliteit van de verpleegkundigen van buiten de EU. Het klopt dat
de organisatie van de gezondheidszorg en de techniciteit ervan in
andere gebieden in de wereld verschillend is en de
verpleegkundigen er trouwens een andere rol spelen, en dat de
competenties van dat personeel anders zijn dan wat men in België
verwacht. Wat de verpleegkundigen uit de EU betreft, let de Raad
op de kwaliteit, maar ze heeft geen belangrijke problemen
vastgesteld die niet met de toepassing van compensatiemaatregelen
kunnen worden opgelost.
De Europese
Commissie is begonnen met een herzieningsprocedure van de
richtlijn en wij werken daaraan mee.
Wat de
precieze vraag van de heer Ide over een taalexamen
betreft, leggen zowel de richtlijn als de wet van
12 februari 2008 en het koninklijk besluit nr. 78
de begunstigden van de erkenning de verplichting op om de nodige
taalkennis voor de uitoefening van het beroep te hebben, wat voor
België de kennis van het Nederlands, Frans of Duits betekent.
Noch de
richtlijn, noch de wet verplichten of vermelden taaltesten of
zelfs een specifieke evaluatieprocedure. Het gaat bovendien om
een verplichting die buiten de hoofdstukken over de erkenning van
de beroepsbekwaamheden zelf valt. Volgens de Europese
instellingen moet de taalkennis op elke manier en zonder
beperking kunnen worden aangetoond. Men moet ook het
evenredigheidsbeginsel naleven. Taalproeven zijn dus niet
uitgesloten, maar ze kunnen niet systematisch of standaard worden
gebruikt en ze zijn ondergeschikt aan elk ander bewijsmiddel.
In deze
optiek en in het kader van de overweging om bekwaamheidsproeven
in te voeren, onderzoekt mijn administratie in welke mate aan
deze eisen kan worden voldaan door ook de evaluatie van de
taalkennis in deze proeven op te nemen.
|
La pénurie
d’infirmiers et d’infirmières est bien réelle. C’est la
raison pour laquelle nous avons, avec l’ensemble des
associations concernées, élaboré un Plan pour l’attractivité
de la profession infirmière. Ce plan concerne la revalorisation
salariale. Comme vous le savez, c’est l’un des rares
investissements consentis dans le cadre du dernier budget réalisé
par le gouvernement, avant la période d’affaires courantes.
Nous avons aussi pris d’autres mesures visant à attirer les
jeunes.
Nous avons
également tenté de diminuer la pénurie dans certaines
branches, comme la gériatrie et la pédiatrie. Nous avons donc,
avec la Commission de planification, veillé à obtenir un accord
permettant d’intégrer dans ces métiers des médecins et des
infirmiers spécialisés, en reconnaissant d’ailleurs le titre
correspondant à la spécialisation et avec la revalorisation
salariale y associée.
Il est aussi
exact que les fonctions de cadres infirmiers – infirmiers en
chef, notamment – n’attirent plus les infirmiers. Nous avons
donc pris des mesures spécifiques. Nous les avons notamment
intégrés au processus de dialogue et de décision, par exemple
au sein des hôpitaux. La demande était une reconnaissance de
l’importance de la profession d’infirmier/ère.
Pour ce qui
est des concertations avec les Communautés, je précise qu’en
dépit des rumeurs qui circulent, la Conférence
interministérielle Santé publique fournit un excellent travail.
Des accords y sont signés à chaque réunion. Les premières
concertations menées au sein de cette conférence ont abouti à
un protocole d’accord relatif à l’aide et aux soins, mettant
un terme à une problématique longue et difficile – des
recours ont même été introduits en la matière – portant sur
les responsabilités respectives des professionnels des services
d’aide aux personnes à domicile et des professionnels de la
santé, les infirmiers en particulier. Ce protocole établit en
outre les balises de la collaboration à instaurer ou à
renforcer entre ces professions.
De
fructueuses concertations ont également été menées et se
poursuivent au sujet des aides-soignants. En collaboration avec
la Commission d’agrément du Conseil national de l’art
infirmier, elles visent à déterminer quels compléments de
formation doivent suivre certains groupes de personnes candidates
à l’enregistrement comme aide-soignant mais ne répondant pas
aux critères de l’arrêté royal de janvier 2006. Cela
évite de leur donner une simple réponse négative. On s’est
notamment posé la question de savoir comment l’expérience
utile pouvait permettre à ces aides-soignants d’être reconnus
comme tels et de se diriger éventuellement vers la profession
d’infirmier.
Enfin, pour
ce qui concerne la formation des infirmiers bacheliers, des
concertations ont lieu avec les trois communautés afin de
répondre aux deux mises en demeure de la Commission européenne.
Les trois communautés ont été amenées à préciser leur
organisation, à adapter leurs formations et leurs décrets
respectifs, de façon à assurer la reconnaissance européenne
aux infirmiers bacheliers belges.
La réponse
officielle de la Commission est attendue.
Je viens de
vous donner quelques éléments de réponse. Il y aurait beaucoup
à dire sur toutes les professions du secteur de la santé. Lors
de la dernière réunion de cette commission, nous avons
longuement parlé de la profession de médecin généraliste et
des mesures prises pour rendre attractives les zones moins
peuplées qui manquent de médecins – je pense notamment au
fonds Impulseo.
Ce vaste
problème mériterait à lui seul une réunion de commission.
|
Er
is wel degelijk een tekort aan verplegers. Daarom hebben we samen
met de betrokken verenigingen een plan uitgewerkt om het beroep
van verpleegkundige aantrekkelijk te maken. Dat plan betreft de
loonherwaardering. Dat is een van de weinige investeringen die de
regering heeft toegestaan bij de laatste begroting vóór de
periode van lopende zaken. We hebben ook andere maatregelen
genomen om jongeren aan te trekken.
We
hebben ook getracht het tekort in bepaalde sectoren, zoals de
geriatrie en de pediatrie, te verkleinen. We hebben er dus samen
met de planningscommissie voor gezorgd dat er een akkoord werd
bereikt waardoor in die sectoren gespecialiseerde artsen en
verpleegkundigen worden opgenomen. Bovendien werd de titel van de
specialisatie, waaraan een loonherwaardering is verbonden,
erkend.
Voor
de verpleegkundige kaderfuncties, in het bijzonder de
hoofdverpleegkundigen, worden geen kandidaten meer gevonden. We
hebben dus specifieke maatregelen genomen. We hebben hen bij de
besprekingen en de besluitvorming betrokken, bijvoorbeeld in de
ziekenhuizen. De vraag betrof een erkenning van het belang van
het beroep van verpleegkundige.
Wat
het overleg met de gemeenschappen betreft, verricht de
Interministeriële Conferentie Volksgezondheid, in tegenstelling
tot de geruchten die de ronde doen, uitstekend werk. Op elke
vergadering worden akkoorden getekend. De eerste onderhandelingen
in die conferentie hebben tot een protocolakkoord geleid over de
hulp en de zorg. Daarmee wordt een einde gemaakt aan een lange en
moeilijke problematiek over de respectieve verantwoordelijkheden
van de beroepsmensen van de thuiszorg en de beroepsmensen uit de
gezondheidszorg, in het bijzonder de verpleegkundigen. Dat
protocol schetst onder meer de samenwerking tussen die beroepen
die moet worden ontwikkeld of versterkt.
Er
zijn eveneens vruchtbare onderhandelingen aan de gang over de
zorgkundigen. Die onderhandelingen hebben tot doel om, in
samenwerking met de Erkenningscommissie van de Nationale Raad
voor Verpleegkunde, te bepalen welke bijkomende opleiding sommige
kandidaten die zich willen inschrijven als zorgkundige, maar die
niet aan de voorwaarden van het koninklijk besluit van
januari 2006 voldoen, moeten volgen. Daardoor moeten we hen
niet gewoon weigeren. We hebben ons afgevraagd op welke manier ze
op basis van hun nuttige ervaring erkend kunnen worden en
eventueel in aanmerking komen voor het beroep van verpleger.
Voor
wat de opleiding van de bachelor in de verpleegkunde betreft ten
slotte, hebben er onderhandelingen met de drie gemeenschappen
plaatsgevonden om tegemoet te komen aan twee ingebrekestellingen
van de Europese Commissie. Als gevolg daarvan hebben de drie
gemeenschappen hun organisatie gepreciseerd en hun inrichting en
respectieve decreten aangepast zodat de Europese erkenning van de
Belgische bachelor in de verpleegkunde verzekerd is.
We
verwachten het officiële antwoord van de Commissie.
Ik
heb enkele punten besproken. Er is veel te zeggen over alle
beroepen in de gezondheidssector. Tijdens de laatste vergadering
van die commissie hebben we lang gepraat over het beroep van
huisarts en maatregelen genomen om de dunner bevolkte zones waar
een artsentekort is, aantrekkelijker te maken. Ik denk in het
bijzonder aan het Impulseofonds.
Dat
omvangrijke probleem alleen al is een commissievergadering waard.
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je remercie la ministre de sa réponse
détaillée. Une chose en particulier me préoccupe. Vous avez
dit, madame la ministre, que plus aucune équivalence académique
ne serait demandée. Les reconnaissances académiques prennent
environ trois à quatre mois, la reconnaissance professionnelle
par le SPF quant à elle nécessite douze mois. Le deuxième
problème est que, pour la reconnaissance académique, on tient
compte d’un certain nombre de sensibilités qui ne sont pas
prises en considération pour la reconnaissance professionnelle,
comme l’attention à la langue, et j’en arrive ainsi à ce
qu’a dit M. Ide. Je pense que la ministre doit vraiment
être attentive à ce point. C’est une bonne chose que l’on
collabore, et je n’ai certainement pas l’intention de
critiquer les infirmiers roumains. Cela ne me pose aucun problème
que des infirmiers européens ou autres viennent travailler ici
mais il est nécessaire que les patients et les infirmiers
puissent bien communiquer entre eux. C’est pourquoi l’attention
à la langue est très importante.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik dank de minister voor haar uitgebreide
antwoord. Over één zaak in het bijzonder maak ik mij zorgen:
als ik het goed begrepen heb, zei u dat er geen academische
gelijkstelling meer aangevraagd zou worden. De academische
erkenningen duren ongeveer drie à vier maanden, de
beroepserkenning door de FOD vergt twaalf maanden. Het tweede
probleem is dat bij de academische erkenning met een aantal
gevoeligheden rekening wordt gehouden die bij de beroepserkenning
niet van tel zijn, zoals de aandacht voor de taal, en daarmee kom
ik op het punt van collega Ide. Ik denk dat de minister daar echt
oog moet voor hebben. Het is goed dat er wordt samengewerkt en
het is duidelijk niet mijn bedoeling kritiek te uiten op
Roemeense verpleegkundigen. Ik heb geen enkel probleem met
Europese of andere verpleegkundigen die hier komen werken, maar
het is nodig dat patiënten en verpleegkundigen goed met elkaar
kunnen communiceren. Daarom is aandacht voor de taal zeer
belangrijk.
|
M. Louis
Ide (N-VA). – Un médecin étranger qui souhaite travailler
aux États-Unis doit d’abord présenter un examen de médecine,
et ce même s’il est le médecin le plus renommé de toute
l’Europe. Là, les règles sont très strictes. À défaut, il
ne peut traiter aucun patient. En cela, ils ont raison. La
qualité des soins de santé exige que le titre académique soit
harmonisé en Europe.
La
pierre angulaire d’une bonne relation entre le médecin et le
patient est la langue. L’incident qui s’est produit à
l’hôpital Reine Fabiola le prouve encore. J’ai déjà posé
des questions à ce sujet en 2009 et en 2010. Je pose de nouveau
la même question. En 2009, la ministre a déjà promis que
l’administration examinerait les possibilités. J’insiste sur
l’urgence. Un incident doit avoir lieu avant que l’on agisse.
Si le principe de proportionnalité est respecté, l’Europe ne
peut pas en faire un problème. Il y va en effet de la qualité
de la médecine.
Je
propose, si une épreuve linguistique formelle pose problème,
que la ministre convienne avec les communautés d’exiger, dans
le cadre du contrôle de la qualité des hôpitaux exercé par
les communautés, que les prestataires de soins parlent la langue
de leurs patients. La question traîne déjà depuis 2009, et dès
lors j’y reviendrai.
|
De heer Louis
Ide (N-VA). – Een buitenlandse arts die in de Verenigde
Staten wil werken, ook al is hij de meest gereputeerde arts van
heel Europa, moet daar eerst een artsenexamen afleggen. De regels
zijn daar zeer strikt. Zonder examen mag hij geen patiënt
behandelen: kijken mag, maar aankomen niet. Ze hebben daar
gelijk. Kwaliteit in de gezondheidszorg vereist dat de
academische titulatuur in Europa wordt gelijkgeschakeld.
De hoeksteen
van een goede arts-patiënt relatie is de taal. Het incident in
het Fabiolaziekenhuis bewijst dat nog maar eens. Ik heb daarover
in 2009 en 2010 al vragen gesteld. Nu stel ik opnieuw dezelfde
vraag. In 2009 al beloofde de minister dat de administratie zou
onderzoeken wat mogelijk is. Ik dring aan op spoed. Eerst moet er
een incident zijn vóór men in actie schiet. Als het
evenredigheidsprincipe wordt gerespecteerd, kan Europa daarvan
geen probleem maken. Het gaat immers om de kwaliteit van de
geneeskunde.
Ik stel voor
dat, als een formele taalproef een probleem zou zijn, de minister
met de Gemeenschappen zou afspreken om in het kader van de
kwaliteit van de ziekenhuizen die door de Gemeenschappen moet
worden gecontroleerd, te eisen dat zorgverstrekkers de taal van
hun patiënten kunnen spreken. De kwestie sleept al aan sedert
2009 en ik zal hier dan ook op terugkomen.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – La comparaison avec les États-Unis ne me semble pas
judicieuse. En effet, la qualité des soins de santé est bien
meilleure en Belgique, sauf pour une catégorie très minoritaire
de la population américaine.
En ce qui
concerne la langue, les choses ont changé. Je vous suggère
d’écouter les gestionnaires des hôpitaux ; vous
constateriez les efforts considérables qui ont été réalisés
sur le terrain. Je ne dis pas que tout est résolu mais un
travail immense a été fait en faveur de l’accueil des
patients, quels qu’ils soient.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De vergelijking met de Verenigde Staten lijkt me niet
verantwoord. De kwaliteit van de gezondheidszorg is veel beter in
België, behalve voor een zeer kleine groep van de Amerikaanse
bevolking.
Op
het vlak van de taal zijn de zaken veranderd. Ik stel voor dat u
eens luistert naar de managers van de ziekenhuizen. U zult zien
dat er aanzienlijke inspanningen zijn geleverd op het terrein. Ik
zeg niet dat alles is opgelost, maar er is hard gewerkt aan de
opvang van patiënten.
|
Demande
d’explications de Mme Fabienne Winckel à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’accessibilité des frais liés aux séjours
hospitaliers» (nº 5-261)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Fabienne Winckel aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de betaalbaarheid van kosten verbonden aan
ziekenhuisverblijven» (nr. 5-261)
|
Mme Fabienne
Winckel (PS). – De nombreuses dispositions ont été prises
en vue de renforcer la protection des patients socialement
fragilisés ou supportant des coûts élevés en soins de santé.
Une étude des Mutualités socialistes a d’ailleurs clairement
mis en évidence les résultats engrangés par plusieurs de ces
mesures en termes d’amélioration de l’accessibilité des
soins de santé.
Cependant,
plusieurs points restent à améliorer. En effet, même si la
croissance annuelle moyenne des frais pour un séjour hospitalier
est restée modérée (+3,1%) entre 2004 et 2008, on constate un
recours de plus en plus fréquent aux suppléments d’honoraires
et aux coûts de matériel. La rubrique des médicaments non
remboursables reste également importante et continue
d’augmenter.
On constate
aussi que la région d’hospitalisation a un impact non
négligeable sur le coût d’un séjour. En effet, dans les
hôpitaux bruxellois, un patient paie en moyenne 37% de plus
qu’en Flandre et 43% de plus qu’en Wallonie. Certains
hôpitaux facturent des médicaments aux patients alors que
ceux-ci pourraient être pris en charge par l’assurance maladie
et d’autres réclament des suppléments d’honoraires pouvant
s’élever à 400% pour des soins relevant de pratiques dites
« personnalisées », c’est-à-dire lorsque le
médecin intervient directement au chevet du patient.
Les efforts
précédents ont porté leurs fruits mais doivent être
poursuivis afin de mieux protéger les patients contre ces
augmentations de coûts et d’améliorer la transparence des
suppléments d’honoraires, principalement à charge des
patients.
Les efforts
en matière de matériel remboursable vont-ils être poursuivis
afin de réduire les suppléments à charge des patients et
d’assurer une plus grande sécurité tarifaire ?
Les
médicaments qui ne sont actuellement pas remboursés mais dont
la plus-value thérapeutique a été démontrée dans certaines
indications ne pourraient-ils pas être pris en charge ?
Quelles
démarches seront entreprises afin que les hôpitaux ne facturent
pas aux patients des médicaments qui pourraient être pris en
charge par l’assurance maladie ? À quoi doit-on ce
comportement ?
Les
suppléments d’honoraires liés à la notion de « pratique
personnalisée » ne pourraient-ils pas être limités ?
Quelles sont
les raisons expliquant les différences des suppléments entre
les hôpitaux et entre les régions ?
|
Mevrouw Fabienne
Winckel (PS). – Er bestaan tal van maatregelen om sociaal
kwetsbare patiënten of patiënten met hoge gezondheidskosten te
beschermen. Uit een studie van de Mutualités socialistes
blijkt dat die maatregelen de toegang tot de gezondheidszorg
wel degelijk hebben vergemakkelijkt.
Niettemin
zijn er nog verbeteringen mogelijk. Hoewel de kosten van een
ziekenhuisverblijf tussen 2004 en 2008 een gematigde groei kenden
met gemiddeld 3,1% jaarlijks, wordt immers vastgesteld dat steeds
vaker ereloonsupplementen en materiaalkosten worden aangerekend.
De rubriek niet-terugbetaalde geneesmiddelen blijft belangrijk en
stijgt nog.
De
studie stelt eveneens vast dat het gewest waar het ziekenhuis is
gevestigd, een niet te verwaarlozen invloed heeft op de
verblijfskosten. In de Brusselse ziekenhuizen betaalt een patiënt
gemiddeld 37% meer dan in Vlaanderen en 43% keer meer van in
Wallonië. Sommige ziekenhuizen factureren geneesmiddelen aan
patiënten die ten laste van de ziekteverzekering vallen; andere
vragen ereloonsupplementen die in de gepersonaliseerde optie tot
400% kunnen bedragen.
De
geleverde inspanningen hebben vruchten afgeworpen, maar moeten
worden voortgezet om de patiënten beter tegen deze
kostenstijgingen te beschermen en de transparantie van de
ereloonsupplementen, die grotendeels ten laste vallen van de
patiënten, te verbeteren.
Zullen
de inspanningen voor de terugbetaling van materiaal worden
voortgezet om de supplementen die ten laste vallen van de
patiënten te verminderen en een grotere tariefzekerheid te
garanderen?
Kunnen
geneesmiddelen die op dit ogenblik niet worden terugbetaald, maar
waarvan de therapeutische meerwaarde voor sommige indicaties is
aangetoond, niet in aanmerking komen voor terugbetaling?
Hoe
zal ervoor worden gezorgd dat ziekenhuizen hun patiënten geen
geneesmiddelen meer aanrekenen die door de ziekteverzekering
worden betaald? Hoe is een dergelijk gedrag te verklaren?
Kunnen
de ereloonsupplementen die een gevolg zijn van de
gepersonaliseerde optie niet worden beperkt?
Hoe
kunnen de verschillen in supplementen tussen ziekenhuizen en
tussen gewesten worden verklaard?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Les efforts visant à réduire les suppléments à
charge des patients et à assurer une plus grande sécurité
tarifaire seront poursuivis en 2011. Dans le budget 2011, une
enveloppe dont l’importance reste à déterminer sera affectée
à la réduction des suppléments des patients pour les prothèses
de hanche métal/métal et céramique/céramique. En outre, un
remboursement sera prévu pour les colles dont l’utilisation
est recommandée pour certaines indications/interventions.
En outre,
plusieurs propositions de modification de la nomenclature et
d’instauration d’un remboursement pour les nouvelles
techniques, pour lesquelles un budget de 17 millions d’euros
a été accordé au sein de ce secteur, suivent actuellement la
voie réglementaire pour être insérées dans la liste.
Les travaux
concernant la nouvelle procédure de remboursement pour les
implants et les dispositifs médicaux invasifs sont entrés dans
leur phase finale. La progression de ce dossier suppose toutefois
une modification de la loi.
Les
médicaments qui ne sont pas remboursés sont en général des
médicaments pour lesquels aucune demande n’a été introduite
par la firme qui les commercialise. Il s’agit assez souvent de
médicaments anciens, peu coûteux.
Certains
médicaments dont la plus-value thérapeutique a été démontrée,
ne seront cependant pas inscrits sur la liste des spécialités
remboursables parce que le prix demandé par la firme est jugé
disproportionné par la Commission de remboursement des
médicaments, par rapport au bénéfice thérapeutique.
La
Commission de remboursement des médicaments peut proposer
l’inscription dans la liste, après avis du représentant du
ministre de la Santé publique, s’il s’agit d’une
spécialité dont les charges financières grèvent lourdement le
budget des ménages, si elle est sur le plan thérapeutique
indispensable pour le traitement d’affections peu courantes et
si elle ne peut pas être remplacée par des produits de nature
identique, qui seraient commercialisés en Belgique.
Par
ailleurs, l’arrêté royal du 16 mai 2006 a trait au
problème de la forfaitarisation de l’intervention de
l’assurance dans les hôpitaux. Dans son article 2, cet
arrêté prévoit que les médicaments forfaitarisables du
chapitre IV sont toujours inclus dans le forfait, même
s’ils sont utilisés en dehors des indications autorisées,
mais sous la pleine responsabilité du médecin prescripteur.
Cela permet néanmoins à un certain nombre de patients
hospitalisés de bénéficier du remboursement de ces
médicaments.
Depuis la
forfaitarisation des médicaments à l’hôpital, les
médicaments du chapitre IV, hors forfait et hors
indication, sont à charge du patient si l’hôpital en a
informé préalablement le médecin-conseil. Dans le secteur
ambulatoire, à l’hôpital, ces médicaments sont également à
charge des patients. Ils peuvent représenter des sommes énormes
pour le patient.
Lors de la
fixation et de la répartition de l’objectif budgétaire 2010
pour les soins de santé, les organismes assureurs ont fait une
proposition au Comité de l’assurance qui prévoyait de
solidariser les montants « médicaments Chapitre IV ».
Cette
proposition n’a toutefois pas pu aboutir et le budget a été
réorienté dans le cadre des décisions budgétaires de 2011
pour permettre la mise à disposition et le remboursement
accéléré de spécialités pharmaceutiques ou de thérapies
innovantes pour des indications non encore reconnues, non encore
mises sur le marché ou non encore remboursées.
Nous avons
toutefois remarqué que, pour quelques hôpitaux, la part des
montants « médicaments Chapitre IV », hors
situations remboursables par l’assurance obligatoire, facturés
aux patients par rapport au montant total Chapitre IV atteignait
des pourcentages très élevés. Par conséquent, la Commission
de profil des hôpitaux a décidé de se pencher sur cette
problématique.
À ce stade,
on ne peut formuler d’hypothèse quant aux explications de ce
comportement, mais les analyses que mènera la commission
permettront peut-être d’apporter des éléments de réponse.
La notion de
« pratique personnalisée » n’a tout simplement pas
d’existence juridique dans le cadre de la législation relative
aux suppléments. Seuls deux facteurs peuvent influencer
l’autorisation ou l’interdiction de facturer des suppléments
d’honoraires : le choix de la chambre – commune, double
ou individuelle – et le statut du médecin – conventionné ou
non.
La
déclaration d’admission, qui doit être présentée au patient
lors de son arrivée à l’hôpital, vise à expliquer ce
système au patient et le contraint à opter pour un type de
chambre et à choisir d’être ou non soigné selon les tarifs
de l’accord.
Si, dans un
hôpital, des suppléments d’honoraires sont facturés au
patient pour un motif sans rapport avec le choix de la chambre ou
le choix d’être ou non soigné selon les tarifs de l’accord,
cet hôpital enfreint en réalité la loi.
La loi
relative aux hôpitaux fixe uniquement le cadre que doivent
respecter les hôpitaux pour la facturation des suppléments au
patient. Les tarifs maximums des suppléments d’honoraires
appliqués dans un hôpital doivent figurer dans le règlement
général de l’hôpital. Il en résulte que ces tarifs maximums
sont convenus d’un commun accord entre le gestionnaire et le
conseil médical.
Je ne puis
que constater, comme vous, l’existence de différences parfois
importantes entre les régions et entre les hôpitaux
individuels. Cependant, il ne me semble pas judicieux de faire
pour l’instant des suppositions sans qu’une étude
approfondie ne soit menée à ce sujet.
Je tiens
enfin à rappeler les progrès engrangés ces dernières années
dans l’encadrement de la pratique des suppléments dans les
hôpitaux, dont le dernier en date, à savoir la suppression au
1er janvier 2010 de tous les suppléments de
chambre dans les chambres communes et à deux lits, a constitué
un pas important vers la maîtrise de la facture hospitalière et
le maintien d’une accessibilité des soins.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De inspanningen om de supplementen ten laste van de patiënt te
verminderen en een grotere tariefzekerheid te garanderen zullen
in 2011 worden voortgezet. In de begroting 2011 zal een nog te
bepalen bedrag bestemd zijn voor de vermindering van de
patiëntensupplementen voor heupprothesen metaal op metaal en
keramiek op keramiek. Ook de lijmen waarvan het gebruik voor
sommige indicaties of interventies is aanbevolen, worden
terugbetaald.
Daarnaast
zijn verschillende voorstellen voor een nomenclatuurwijziging en
voor een terugbetaling van nieuwe technieken in behandeling om
aan de lijst te worden toegevoegd en waarvoor een budget van 17
miljoen euro werd toegekend.
De
werkzaamheden rond de nieuwe terugbetalingsprocedure voor
implantaten en invasieve medische hulpmiddelen zijn in hun
eindfase getreden. Eerst is echter nog een wetswijziging nodig.
Geneesmiddelen
die niet worden terugbetaald, zijn in het algemeen geneesmiddelen
waarvoor de firma die ze commercialiseert, geen aanvraag heeft
ingediend. Het gaat meestal om oude, goedkope geneesmiddelen.
Sommige
geneesmiddelen waarvan de therapeutische waarde is aangetoond,
worden evenwel niet opgenomen in de lijst van de vergoedbare
farmaceutische specialiteiten omdat hun prijs volgens de
Commissie tegemoetkoming geneesmiddelen niet in verhouding staat
tot de therapeutische voordelen.
De
Commissie tegemoetkoming geneesmiddelen kan een opname in de
lijst voorstellen, na advies van een vertegenwoordiger van de
minister van Volksgezondheid, als het gaat om een specialiteit
waarvan de kosten zwaar doorwegen in het gezinsbudget,
noodzakelijk is voor de behandeling van weinig voorkomende
aandoeningen en niet kan worden vervangen door gelijkaardige
producten die in België verkrijgbaar zijn.
Het
koninklijk besluit van 16 mei 2006 heeft betrekking op
de forfaitarisering van de tegemoetkoming van de verzekering in
ziekenhuizen. In artikel 2 bepaalt dit besluit dat de voor
forfaitarisering in aanmerking komende geneesmiddelen van
Hoofdstuk IV nog altijd in het forfait zijn opgenomen, ook als ze
worden gebruikt buiten de goedgekeurde indicatie, maar onder de
volle verantwoordelijkheid van de voorschrijvende arts. Daardoor
kunnen bepaalde patiënten een terugbetaling van die
geneesmiddelen genieten.
Sinds
de forfaitarisering van de geneesmiddelen in ziekenhuizen zijn de
geneesmiddelen van Hoofdstuk IV, zonder forfait en zonder
indicatie, ten laste van de patiënt als het ziekenhuis dat
vooraf aan de adviserend geneesheer heeft gemeld. In de ambulante
zorg, in het ziekenhuis, zijn die geneesmiddelen ook ten laste
van de patiënt. Die bedragen kunnen voor de patiënt sterk
oplopen.
Bij
de vastlegging en de verdeling van de budgettaire doelstelling
2010 voor gezondheidzorg, hadden de verzekeringsinstellingen het
Verzekeringscomité voorgesteld de geneesmiddelen Hoofdstuk IV te
solidariseren.
Dat
voorstel werd niet aanvaard. Het budget werd geheroriënteerd in
het kader van de begroting 2011 om de versnelde toegang en
terugbetaling mogelijk te maken van farmaceutische specialiteiten
of innoverende therapieën voor nog niet erkende indicaties, die
nog niet op de markt zijn of nog niet worden terugbetaald.
We
hebben niettemin vastgesteld dat voor enkele ziekenhuizen het
aandeel van de geneesmiddelen Hoofdstuk IV die aan de patiënt
worden gefactureerd – terugbetalingen door de verplichte
verzekering buiten beschouwing gelaten – in het totale bedrag
van de geneesmiddelen Hoofdstuk IV, zeer groot was. De Commissie
van de ziekenhuisprofielen heeft beslist die problematiek te
onderzoeken.
In
dit stadium kan geen hypothese naar voren worden geschoven om
deze vaststelling te verklaren. Het onderzoek door de commissie
zal misschien een antwoord bieden.
Het
begrip gepersonaliseerde optie is juridisch niet bestaand in het
kader van de wetgeving op de supplementen. Slechts twee factoren
kunnen de toestemming of het verbod om ereloonsupplementen te
factureren beïnvloeden: de kamerkeuze – gemeenschappelijke
kamer, tweepersoons- of eenpersoonskamer – en het statuut van
de arts, al dan niet geconventioneerd.
De
opnameverklaring die aan de patiënt moet worden voorgelegd als
hij in het ziekenhuis aankomt, moet dit systeem aan de patiënt
uitleggen en hem vragen welk soort kamer hij wil en of hij al dan
niet tegen verbintenistarief verzorgd wil worden.
Als
een ziekenhuis een patiënt ereloonsupplementen aanrekent om
redenen die geen verband houden met zijn kamerkeuze of met zijn
keuze tegen verbintenistarief verzorgd te worden, overtreedt dat
ziekenhuis de wet.
De
wet op de ziekenhuizen legt alleen een kader vast dat de
ziekenhuizen voor de facturering van de supplementen aan de
patiënten in acht moeten nemen. De maximumtarieven voor de
erelonen moeten worden opgenomen in het algemeen reglement van
het ziekenhuis en maken bijgevolg het voorwerp uit van afspraken
tussen beheer en medische raad.
Net
als u kan ik alleen maar vaststellen dat er soms grote
verschillen bestaan tussen de gewesten en tussen de afzonderlijke
ziekenhuizen. Het lijkt me echter niet wenselijk om nu
veronderstellingen naar voren te schuiven zonder over een
diepgaande studie te beschikken.
De
jongste jaren werd toch heel wat vooruitgang geboekt wat betreft
de inperking van de supplementen in de ziekenhuizen. De
recentste, de afschaffing van de kamersupplementen voor
tweepersoonskamers, dateert van 1 januari 2010 en
betekende een belangrijke stap vooruit voor de beheersbaarheid
van de ziekenhuisfactuur en de toegang tot de zorgverstrekking.
|
Mme Fabienne
Winckel (PS). – J’ai été interpellée par cette
question après avoir lu l’étude réalisée par les Mutualités
socialistes. Étant donné les écarts importants existant entre
les hôpitaux et entre les régions, il me semblerait judicieux
de lancer une étude en vue de réduire les différences de coûts
qu’ils engendrent.
|
Mevrouw Fabienne
Winckel (PS). – Mijn aandacht werd getrokken door een
studie van de Mutualités socialistes. Gezien de grote
kostenverschillen tussen ziekenhuizen en gewesten, lijkt het mij
wenselijk na te gaan op welke manier die verschillen kunnen
worden verminderd.
|
Demande
d’explications de Mme Fabienne Winckel à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la prévention des cancers professionnels»
(nº 5-286)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Fabienne Winckel aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de preventie van beroepskankers»
(nr. 5-286)
|
Mme Fabienne
Winckel (PS). – Selon le Fonds des maladies
professionnelles, 4 à 10% des cancers seraient d’origine
professionnelle et 10% des travailleurs seraient exposés à des
substances cancérigènes sur leur lieu de travail. Entre le
moment de l’exposition aux substances cancérigènes et la
déclaration de la maladie, il se passe souvent des années,
voire des décennies, et d’autres facteurs tels que le tabac et
la pollution peuvent entrer en ligne de compte. Actuellement, ni
statistiques ni registres officiels ne relèveraient le nombre de
cancers professionnels.
Bien qu’une
liste limitative des substances cancérigènes ait été établie
par le Fonds des maladies professionnelles, il existe encore une
centaine de produits qui n’y figurent pas et pour lesquels il y
a suspicion. En effet, beaucoup d’incertitude règne autour des
mécanismes complexes d’action des produits. Dès lors, dans ce
système dit ouvert, un travailleur victime d’une maladie
professionnelle doit, pour obtenir indemnisation, pouvoir établir
clairement la relation de cause à effet. Par conséquent, seuls
15% des cancers professionnels seraient reconnus comme tels.
Apparemment,
il n’existe rien à ce jour en termes de prévention primaire
et pas grand-chose en termes de dépistage et de surveillance.
Pire, les travailleurs ne se rendraient pas compte de la
dangerosité des produits qu’ils utilisent pour leur travail,
étant entendu que les substances qu’ils manipulent ne sont pas
nécessairement irritantes ou nauséabondes. Ils se
conformeraient de plus au comportement collectif induit par le
groupe. Il est également établi que les individus exposés à
un danger ont tendance à mettre en œuvre un processus
psychologique afin d’en nier l’existence.
Les
entreprises concernées disposeraient en général d’un soutien
social faible, adopteraient des procédures mal contrôlées afin
de donner la priorité absolue à la production, feraient preuve
d’une absence de culture de sécurité et utiliseraient des
systèmes d’aspiration insuffisants. La médecine du travail et
les membres du CPPT devraient donc jouer un rôle plus important
pour combattre ce phénomène et se rendre plus souvent sur les
lieux de travail afin de pouvoir déterminer avec plus de
précisions les risques qu’encourent les travailleurs.
Madame la
ministre, ne faudrait-il pas que les médecins du travail, les
membres du CPPT et les responsables s’impliquent davantage afin
d’induire une prévention collective ?
Les
entreprises ne devraient-elles pas être contraintes à mettre en
œuvre une culture de groupe visant à lutter contre les
comportements à risques des travailleurs, voire à sanctionner
ceux qui ne se conformeraient pas aux moyens de sécurité ?
Serait-il
envisageable de mettre en œuvre des programmes de prévention
coordonnés auprès des entreprises par les pouvoirs publics ?
La médecine
du travail ne devrait-elle pas établir en collaboration avec la
direction des entreprises la liste des postes de travail qui
impliquent une surveillance des travailleurs pour détecter les
risques de cancer ? Ne pourrait-on dès lors établir une
carte de santé pour les travailleurs concernés ? Dans
l’affirmative, ces dossiers ne pourraient-ils pas être gérés
par le Fonds des maladies professionnelles une fois que le
travailleur sort du circuit du travail ?
Ne
devrait-on pas mettre en place une formation obligatoire pour les
travailleurs afin de les sensibiliser aux dangers liés au lieu
de travail ?
|
Mevrouw Fabienne
Winckel (PS). – Volgens het Fonds voor de Beroepsziekten
zou 4 tot 10% van de kankergevallen beroepskankers zijn en zou
10% van de werknemers op de werkplek worden blootgesteld aan
kankerverwekkende stoffen. Tussen het tijdstip van de
blootstelling aan carcinogene stoffen en het uitbreken van de
ziekte liggen vaak jaren of zelfs decennia. Daarbij kunnen andere
factoren zoals tabaksgebruik of vervuiling een rol spelen.
Momenteel bestaan er geen officiële statistieken of registers
over het aantal beroepskankers.
Hoewel
het Fonds voor de Beroepsziekten een limitatieve lijst van
kankerverwekkende stoffen heeft opgesteld, staan nog ongeveer
honderd verdachte stoffen niet op de lijst, hoewel wordt vermoed
dat ze schadelijk zijn. Er bestaat grote onzekerheid over de
complexe werking van die producten. In dat zogenaamde open
systeem moet een werknemer die het slachtoffer is van een
beroepsziekte, duidelijk het oorzakelijk verband aantonen om een
schadevergoeding te krijgen. Bijgevolg zou slechts 15% van de
beroepskankers worden erkend.
Blijkbaar
bestaat er tot op heden nog niets inzake primaire preventie;
inzake opsporing en monitoring is nog niet veel voorhanden. Erger
nog, de werknemers zouden niet beseffen hoe gevaarlijk de
producten zijn die zij voor hun werk gebruiken, aangezien die
stoffen niet noodzakelijk irritatie of misselijkheid veroorzaken.
Bovendien zouden die werknemers zich aanpassen aan het
collectieve gedrag van de groep. Ook is aangetoond dat mensen die
aan een dergelijk gevaar worden blootgesteld, de neiging hebben
het bestaan van dat gevaar psychologisch te ontkennen.
De
betrokken bedrijven zouden in het algemeen weinig sociale steun
bieden. Ze zouden slecht gecontroleerde procedures volgen
teneinde de absolute voorrang te geven aan de productie. Er zou
geen veiligheidscultuur heersen en ze zouden ontoereikende
afzuiginstallaties gebruiken. De arbeidsgeneeskundige dienst en
het CPBW zouden bijgevolg een belangrijkere rol moeten spelen om
dat fenomeen aan te pakken. Ze zouden zich vaker op de werkvloer
moeten begeven om nauwkeuriger vast te stellen welke risico’s
de werknemers lopen.
Moeten
de arbeidsgeneesheren, de leden van het CPBW en de
verantwoordelijken niet veel meer werk maken van collectieve
preventie?
Moeten
de bedrijven niet worden verplicht om een groepscultuur te
ontwikkelen die erop is gericht risicogedrag onder de werknemers
te bestrijden of zelfs diegenen te straffen die de
veiligheidsnormen niet naleven?
Kan
de overheid in de bedrijven geen gecoördineerde
preventieprogramma’s uit te voeren?
Moeten
de arbeidsgeneeskundige diensten niet samen met de directies van
de ondernemingen lijsten opstellen van de werkplaatsen waar de
werknemers moeten worden gescreend op het risico van kanker? Moet
bijgevolg geen gezondheidskaart worden opgesteld voor de
betrokken werknemers? Zo ja, kan het Fonds voor de Beroepsziekten
die dossiers niet behandelen wanneer de werknemer het
arbeidscircuit heeft verlaten?
Moeten
de werknemers geen verplichte opleiding krijgen om hen te
sensibiliseren voor de gevaren op de werkplek?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Le monde médical n’a pas comme but premier de
rechercher l’origine professionnelle de la maladie. Il
s’inscrit naturellement dans une démarche curative.
Il existe un
registre du cancer. Ce registre du cancer collecte des données
sur les nouveaux cas de cancer en Belgique et montre la nature et
l’étendue de ceux-ci par des cartes, mais sans préciser
l’étiologie professionnelle.
En ce qui
concerne les cancers professionnels, nous ne disposons que des
statistiques des cas de demandes introduites auprès du Fonds des
maladies professionnelles et des cas de reconnaissance.
Par
définition, ces statistiques ne reflètent effectivement qu’une
partie de la réalité des cancers professionnels.
En ce qui
concerne la prévention, il ne faut toutefois pas sous-estimer
l’impact de la loi du 4 août 1996 relative au
bien-être des travailleurs lors de l’exécution de leur
travail.
Cette loi
constitue la base de la législation sur la sécurité et la
santé au travail. Rappelons que chaque employeur doit mener une
politique du bien-être basée sur les principes généraux.
Cette politique doit être intégrée dans le management complet
de l’entreprise.
Afin de
détecter les risques pour les travailleurs, chaque employeur
doit disposer d’un service interne pour la prévention et la
protection au travail. Pour certains aspects de cette mission,
l’employeur devra cependant faire appel à un service externe
pour la prévention et la protection au travail.
Les services
externes, dans lesquels diverses disciplines sont représentées,
sont chargés de l’évaluation des risques. Au sein de ces
services, des sections, agréées par les Communautés, sont
chargées de la surveillance médicale des travailleurs.
Enfin, les
employeurs sont plus précisément tenus d’évaluer les risques
pour la sécurité et la santé des travailleurs qui résultent
de la présence sur le lieu de travail d’agents chimiques et de
prendre les mesures de prévention qui s’imposent.
La mise en
œuvre d’un certain nombre d’agents chimiques est interdite.
Même si cette question relève davantage de la compétence de la
ministre de l’Emploi, je souhaiterais insister sur le fait
qu’il faut privilégier la suppression ou la limitation du
risque par le biais de moyens collectifs de protection. La
protection individuelle n’est que le dernier recours en matière
de prévention.
Je suis donc
entièrement d’accord avec vous sur la nécessité de
poursuivre et d’intensifier la prévention collective au sein
des entreprises mais la sanction individuelle des travailleurs ne
me paraît pas opportune.
Sur la base
de l’analyse de risques prévue par la législation relative au
bien-être des travailleurs lors de l’exécution de leur
travail, on pourrait envisager un enregistrement systématique
des expositions nocives cancérigènes auxquelles chaque
travailleur aurait été soumis au long de sa carrière.
Sur la base
de cette information, il serait effectivement envisageable de
charger le Fonds des maladies professionnelles d’établir un
registre des risques cancérigènes encourus par le travailleur,
registre qui pourrait être consulté par le médecin traitant.
La question
m’interpelle particulièrement en ma qualité de ministre de la
Santé et des Affaires sociales. Je me propose donc d’interroger
le Fonds des maladies professionnelles à ce sujet.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
De medische wereld is vanzelfsprekend vooral gericht op genezing,
en niet zozeer op het achterhalen van de beroepsachtergrond van
de ziekte.
In
het kankerregister worden alle gegevens verzameld over de nieuwe
kankergevallen in België. Het geeft een beeld van de aard en de
omvang, maar niet de professionele etiologie.
Er
zijn geen gegevens beschikbaar over het aantal aanvragen voor de
erkenning van beroepskankers dat bij het Fonds voor de
Beroepsziekten werd ingediend, noch over het aantal erkenningen.
Die
gegevens geven slechts een gedeeltelijk beeld van de realiteit
van de beroepskankers.
Wat
de preventie betreft, mag de impact van de wet van
4 augustus 1996 betreffende het welzijn van de
werknemers bij de uitvoering van hun werk niet worden onderschat.
Die
wet vormt de basis voor de wetgeving over de veiligheid en de
gezondheid op het werk. Zo moet elke werkgever een welzijnsbeleid
voeren dat op algemene beginselen is gebaseerd. Dat beleid moet
in het algemene bestuur van de onderneming worden geïntegreerd.
Om
de risico’s voor de werknemers op te sporen moet elke werkgever
beschikken over een interne dienst voor preventie en bescherming
op het werk. Voor sommige aspecten van die opdracht zal de
werkgever een beroep moeten doen op een externe dienst voor
preventie en bescherming op het werk.
De
externe diensten, waarin meerdere disciplines vertegenwoordigd
zijn, zijn belast met de risico-evaluatie. Binnen die diensten
zijn afdelingen, die door de gemeenschappen zijn erkend, belast
met het medische toezicht op de werknemers.
Ten
slotte moeten de werkgevers meer bepaald de risico’s voor de
veiligheid en de gezondheid van de werknemers evalueren die
voortvloeien uit de aanwezigheid van chemische agentia op de
werkvloer. Ook moeten ze de nodige preventiemaatregelen nemen.
Het
gebruik van bepaalde chemische agentia is verboden. Ook al valt
die kwestie hoofdzakelijk onder de bevoegdheid van de minister
van Werk, wil ik benadrukken dat de voorrang moet worden gegeven
aan de wegwerking of de beperking van het risico met collectieve
beschermingsmiddelen. De individuele bescherming is inzake
preventie slechts een ultieme remedie.
Ik
ben het dan ook volstrekt met u eens dat de collectieve preventie
in de ondernemingen moet worden voortgezet en versterkt, maar de
individuele sanctie van werknemers lijkt me niet raadzaam.
Op
basis van de risicoanalyse die werd vastgelegd in de wetgeving
betreffende het welzijn van de werknemers bij de uitvoering van
hun werk, kan worden gedacht aan een systematische registratie
van de blootstellingen aan schadelijke kankerverwekkende stoffen
die iedere werknemer gedurende zijn carrière heeft ondergaan.
Op
basis van die informatie zou het Fonds voor de Beroepsziekten
inderdaad kunnen worden belast met het opstellen van een register
van kankerverwekkende risico’s waaraan de werknemer is
blootsgesteld. Dat register zou door de huisarts kunnen worden
geconsulteerd.
Die
kwestie ligt me als minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid
na aan het hart. Ik zal het Fonds voor de Beroepsziekten hierover
aanspreken.
|
Mme Fabienne
Winckel (PS). – Je vous remercie de votre réponse et suis
curieuse de connaître la suite qui sera réservée à cette
question.
J’avais
été interpellée par un rapport du Fonds des maladies
professionnelles qui mettait ce point en évidence.
|
Mevrouw Fabienne
Winckel (PS). – Ik dank de minister voor haar antwoord en
ben benieuwd welk gevolg aan de kwestie zal worden gegeven.
Ik
heb deze vraag gesteld naar aanleiding van een rapport van het
Fonds voor de Beroepsziekten, waarin dit probleem werd
aangekaart.
|
Demande
d’explications de Mme Elke Sleurs à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’octroi d’une indemnisation par le Fonds des
accidents médicaux en cas de naissance d’un enfant handicapé»
(nº 5-319)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Elke Sleurs aan de vice-eersteminister
en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid over «het
toekennen van schadevergoedingen door het Fonds voor medische
ongevallen bij de geboorte van een kind met een handicap»
(nr. 5-319)
|
Mme Elke
Sleurs (N-VA). – L’association flamande des gynécologues
a récemment tiré la sonnette d’alarme. Au cours de ces
derniers mois, deux médecins ont dû comparaître devant le juge
parce qu’un enfant était né avec une malformation. Il ressort
d’un arrêt rendu le 21 septembre 2010 par la cour
d’appel de Bruxelles que le risque d’une condamnation est
bien réel. Bien que cet arrêt concerne la responsabilité
aquilienne classique, ma question porte sur la responsabilité
sans faute.
La
loi relative à l’indemnisation des dommages résultant de
soins de santé est entrée en vigueur en avril 2010. Bien
que nous souscrivions à l’opportunité de la responsabilité
sans faute pour les accidents médicaux, la N-VA avait des
objections fondamentales quant au fonctionnement pratique du
Fonds des accidents médicaux. Il est également intéressant de
remarquer que l’article 5, §2, de la version originale de
la loi contenait la disposition explicite suivante : « Nul
ne peut se prévaloir d’un préjudice du seul fait de sa
naissance. » Cette loi exclut donc explicitement la
possibilité de réclamer une indemnisation du simple fait de la
naissance. Dans la version établie par le cabinet, cette
référence fait toutefois défaut.
Un
diagnostic incomplet peut donc donner lieu au versement d’une
allocation par le Fonds des accidents médicaux. Puisque le
diagnostic prénatal est presque par définition incomplet, nous
devons évidemment nous attendre à une avalanche de cas
administratifs et judiciaires.
Pour
quelle raison l’article 5, §2, de la loi du 15 mai 2007
relative à l’indemnisation des dommages résultant de soins de
santé n’a-t-il pas été repris dans la loi actuelle sur le
Fonds des accidents médicaux ?
La
ministre estime-t-elle souhaitable, malgré le fait que le Fonds
n’ait encore octroyé aucune allocation faute d’arrêtés
d’exécution, qu’une demande introduite auprès du fonds
actuel soit recevable pour une indemnisation du seul fait de la
naissance d’un individu ?
Quelles
sont les conséquences pour l’inclusion des personnes
handicapées dans la société ?
Quelles
démarches la ministre fera-t-elle ? Soutiendra-t-elle
activement une initiative parlementaire à ce sujet ?
|
Mevrouw Elke
Sleurs (N-VA). – Onlangs trok de Vlaamse vereniging van
gynaecologen aan de alarmbel. In de afgelopen maanden moesten
twee artsen voor de rechter verschijnen omdat een kind met een
afwijking werd geboren. Dat het risico op een veroordeling reëel
is, blijkt uit een arrest dat op 21 september 2010 door
het hof van beroep te Brussel werd geveld. Hoewel dit arrest tot
stand kwam via de klassieke schuldaansprakelijkheid, betreft mijn
vraag de foutloze aansprakelijkheid.
In
april 2010 werd de wet betreffende de vergoeding van schade
als gevolg van gezondheidszorg van kracht. Hoewel we de
wenselijkheid van de foutloze aansprakelijkheid bij medische
ongevallen onderschrijven, had de N-VA fundamentele bedenkingen
bij de praktische werking van het Fonds voor medische ongevallen.
Ook is het interessant op te merken dat artikel 5, §2, van
de oorspronkelijke versie van de wet de volgende uitdrukkelijke
bepaling bevatte: ‘Niemand kan schadevergoeding vorderen enkel
wegens het feit dat hij geboren is’. Die wet sloot dus
uitdrukkelijk de mogelijkheid uit om een schadevergoeding te
eisen wegens het loutere feit dat hij geboren is. In de versie
die door het kabinet werd opgesteld, ontbreekt deze verwijzing
echter.
Een
onvolledige diagnose kan dus aanleiding geven tot een uitkering
van het Fonds voor medische ongevallen. Daar prenatale
diagnostiek haast per definitie onvolledig is, staat ons in deze
allicht een lawine van administratieve en gerechtelijke
casuïstiek te wachten.
Om welke
reden werd artikel 5, §2, van de wet betreffende de
vergoeding van schade als gevolg van gezondheidszorg van
15 mei 2007 niet overgenomen in de huidige wet op het
Fonds voor medische ongevallen?
Acht de
minister, ondanks het feit dat bij gebrek aan
uitvoeringsbesluiten het fonds nog geen uitkeringen toekent, het
wenselijk dat een aanvraag bij het huidige Fonds voor medische
ongevallen ontvankelijk is voor schadevergoedingen wegens het
feit dat een individu werd geboren?
Welke zijn
de gevolgen met betrekking tot de inclusie van personen met een
handicap in de maatschappij?
Welke
stappen zal de minister hierin doen? Zal de minister een
parlementair initiatief ter zake actief steunen?
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Cette problématique a deux faces :
la crainte justifiée de l’exagération et la lourde
responsabilité qui pèse sur les épaules des médecins d’une
part et de l’autre les droits du patients. Nous ne pouvons
évoluer vers la situation états-unienne où les médecins
n’appliquent plus certains traitements pour éviter de
commettre une faute. En outre il y a en effet la question qui
doit être posée des droits du patients et de la reconnaissance
de la responsabilité des médecins. Je suis curieux de connaître
le choix que fera la ministre.
|
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Deze problematiek heeft twee facetten: de
terechte vrees voor overdrijving en de zware verantwoordelijkheid
die op de schouders van de artsen rust, enerzijds, en de
patiëntenrechten, anderzijds. We mogen niet naar Amerikaanse
toestanden evolueren waar artsen bepaalde handelingen niet meer
stellen om te voorkomen dat ze fouten maken. Daarnaast is er
echter ook de terechte vraag naar patiëntenrechten en de
erkenning van de aansprakelijkheid van artsen. Ik ben benieuwd
naar de keuze die de minister zal maken.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Nous avons beaucoup discuté de ce dossier durant la
législature précédente afin de choisir la meilleure des voies
possibles pour l’indemnisation des erreurs médicales. Il
convient bien entendu de responsabiliser les médecins tout en
évitant de les paralyser dans leur pratique quotidienne. Il faut
en même temps protéger les patients et leur apporter un
soutien.
Un projet de
loi avait jadis été déposé mais il n’a pas fait l’objet
d’un consensus et était inapplicable. Je l’ai dès lors
retravaillé. Nous avons à cet effet pris exemple sur le modèle
français qui fonctionne assez bien. En collaboration avec le
parlement, nous avons fait voter la loi du 31 mars 2010.
Elle a instauré un système « à deux voies » dans
lequel la victime a toujours le choix de s’adresser soit au
Fonds soit aux cours et tribunaux pour obtenir une indemnisation,
en s’appuyant essentiellement sur les règles classiques de la
responsabilité. Parallèlement, la loi organise un système
d’indemnisation spécifique pour les « accidents médicaux
sans responsabilité », indemnisation qui est à la charge
de l’État.
Tout est
fait depuis l’adoption de la loi pour qu’elle puisse entrer
en vigueur au plus vite. Toutefois, comme vous le savez, peu de
temps après le 31 mars 2010, les chambres sont été
dissoutes et nous avons été interrompus dans notre envol. Pour
son application, la loi nécessite cependant peu d’arrêtés
royaux et tout est pratiquement prêt.
Néanmoins,
pour que la loi puisse entrer en vigueur, le Fonds des accidents
médicaux doit être opérationnel. Il est pour cela nécessaire
d’engager du personnel, estimé à environ 25 personnes. Ceci
suppose qu’un budget et un plan de personnel soient approuvés
par le conseil d’administration du Fonds. Tout cela prend du
temps mais nous avançons. Avec le soutien de l’INAMI, nous
avons œuvré pour que le Fonds soit opérationnel dans les plus
brefs délais. Cinq personnes sont actuellement actives a temps
plein à la mise en œuvre du Fonds.
Par
ailleurs, pour éviter que les citoyens soient pénalisés par le
retard dans la mise en œuvre du Fonds, la loi prévoit qu’elle
s’applique à tous les dommages causés par un fait postérieur
à sa publication au Moniteur Belge, soit le 2 avril 2010.
Les patients peuvent donc introduire des dossiers et ceux-ci
seront traités dès que le Fonds sera opérationnel. On
reconnaît ainsi une certaine rétroactivité.
De son côté,
le call center du SPF Santé répond depuis le
2 avril 2010 à toutes les questions posées par des
patients se trouvant dans une situation de détresse à la suite
d’un accident médical. Le call center oriente ces
patients et les conseille pour la constitution de leurs dossiers.
J’espère que le Fonds pourra recevoir les premières demandes
avant la fin du premier semestre de 2011.
J’en viens
à la question précise portant sur les décisions de justice
relatives à la naissance d’un enfant avec un handicap. Certes,
l’ancienne loi – qui n’est jamais entrée en vigueur –
contenait une disposition à ce sujet. Lorsque la nouvelle loi a
été rédigée avec l’aide d’experts et dans le cadre d’une
large concertation avec tous les acteurs concernés, cette
disposition n’a pas été reprise dans la loi. Il y a plusieurs
raisons à cela. La première est que l’objectif de la nouvelle
loi était d’une part de créer une procédure d’indemnisation
amiable, rapide, simple et gratuite pour le patient, sans
cependant modifier les règles du droit de la responsabilité, et
d’autre part d’organiser l’indemnisation des accidents
médicaux sans responsabilité – ce que l’on appelle les
aléas thérapeutiques –, qui se situent en dehors du
régime de la responsabilité.
Or
l’article 5 §2 de la loi du 15 mai 2007
modifiait de manière sensible un élément de la responsabilité
médicale, comme beaucoup d’autres des dispositions de cette
loi d’ailleurs. Une telle disposition n’avait donc a priori
plus sa place dans la nouvelle réglementation qui se greffait
pour l’essentiel sur le cadre juridique existant de la
responsabilité médicale.
Par
ailleurs, cette disposition est inspirée du droit français, qui
l’avait intégrée dans son système juridique suite à
l’évolution de la jurisprudence française, et en particulier
l’arrêt dit « perruche ». Or il y a deux ans, à
l’époque de la rédaction du projet de loi, la question ne se
posait pas en Belgique, en l’absence de jurisprudence en ce
sens.
Le choix a
donc été fait de ne pas reprendre cette disposition. Si des
questions ont été posées à ce sujet lors des concertations et
des débats au parlement, ce choix n’a cependant pas été
remis en cause à l’époque.
Cela
n’enlève rien au fait que l’évolution récente de la
jurisprudence belge implique à mes yeux qu’un débat doive
être mené à ce sujet, qui pose bien évidemment des questions
éthiques et philosophiques qui dépassent le cadre du seul droit
de la responsabilité et de l’indemnisation des dommages
médicaux.
Sur le fond,
du fait que le gouvernement se trouve limité à la gestion des
affaires courantes, vous comprendrez que je ne m’exprime pas en
son nom sur une question aussi importante.
Mais je
rappelle que par le passé, le Sénat a souvent joué un rôle
majeur dans l’établissement de cadres normatifs dans les
questions éthiques.
Enfin, il
est important d’apporter une clarification sur certains
éléments que vous citez dans votre question. En effet, et sous
la réserve expresse de l’interprétation de la loi qui sera
donnée à ce sujet par les cours et tribunaux, le passage que
vous citez des travaux préparatoires de la loi du 31 mars 2010
ne permet pas de fonder la conclusion que vous tirez selon
laquelle un diagnostic incomplet peut donner lieu à une
intervention du Fonds. En effet, en principe, un diagnostic
incomplet sera considéré comme une faute, ce qui par définition
engage la responsabilité du prestataire de soins. Or le Fonds
n’intervient précisément que lorsqu’il n’y a pas de faute
et que le patient est victime d’un accident médical sans
responsabilité, sous réserve de certaines hypothèses énoncées
de manière limitative dans la loi.
Au
contraire, si l’erreur de diagnostic est non fautive,
l’article 2, 7º in fine de la loi précise expressément
qu’il ne s’agit pas d’un accident médical sans
responsabilité. Par définition, le Fonds ne peut alors pas
intervenir. Et en l’absence de faute, la responsabilité du
prestataire de soins ne peut bien entendu pas être engagée, et
aucune indemnisation n’est due.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Er zijn veel besprekingen gevoerd tijdens de vorige legislatuur
om te zoeken naar de beste schadeloosstelling van slachtoffers
van medische fouten en ongevallen. We moeten artsen
responsabiliseren zonder hun dagelijkse praktijk lam te leggen.
Tegelijk moeten patiënten beschermd en ondersteund worden.
Destijds
had ik een wetsontwerp voorbereid, maar daarover bestond geen
consensus en het was onuitvoerbaar. Het werd herwerkt. We hebben
als voorbeeld het Franse model genomen, dat vrij goed werkt. Dit
initiatief leidde tot de goedkeuring door het parlement van de
wet van 31 maart 2010. Deze wet voert een
tweesporensysteem in. Het slachtoffer heeft altijd de keuze om
zich ofwel tot het Fonds te richten, ofwel een beroep te doen op
de hoven en rechtbanken om een schadeloosstelling te krijgen, en
dit door voornamelijk op de klassieke aansprakelijkheidsregels te
steunen. Daarnaast organiseert de wet een specifieke vergoeding
voor wat betreft de zogenoemde medische ongevallen zonder
aansprakelijkheid, waarbij de schadevergoeding ten laste van de
staat valt.
Alles
wordt in het werk gesteld om de wet zo snel mogelijk van kracht
te laten worden. Kort na de goedkeuring van de wet viel de
regering. Er zijn maar weinig uitvoeringsbesluiten nodig en die
zijn al zo goed als klaar.
Maar
opdat de wet in werking zou kunnen treden, moet het Fonds voor de
medische ongevallen operationeel zijn. Daarvoor moet het
personeel kunnen aanwerven, vermoedelijk ongeveer 25 personen.
Dat veronderstelt dat de raad van bestuur van het Fonds een
begroting en een personeelsplan goedkeurt. Met steun van het
RIZIV waakt een werkgroep erover dat er zoveel mogelijk
voorbereidend werk gebeurt, zodat het Fonds zo snel mogelijk
operationeel kan zijn zodra zijn raad van bestuur is
samengesteld. Momenteel zijn 5 personen voltijds bezig met het op
poten zetten van het Fonds.
Om
de burgers niet te straffen voor de eventuele vertraging in de
werking van het Fonds, bepaalt de wet dat ze van toepassing is
voor alle schade veroorzaakt door feiten vanaf de publicatie in
het Belgisch Staatsblad op 2 april 2010. Op die manier
waarborgt de wet vanaf de publicatie de rechten van de
slachtoffers, en kunnen ze nu al aanvragen indienen.
Het
callcenter van de FOD Volksgezondheid moet sinds 2 april 2010
de vragen van burgers in een noodsituatie ten gevolge van een
medisch ongeval over de wet beantwoorden. Het callcenter
begeleidt patiënten bij het samenstellen van hun dossier. Ik
hoop dat het Fonds vóór het einde van het eerste semester 2011
de eerste aanvragen zal kunnen verwerken.
Ik
kom nu tot de concrete vraag naar aanleiding van de recente
gerechtelijke beslissingen met betrekking tot de geboorte van een
kind met een handicap. Het klopt dat daarover in de vroegere wet,
die nooit in werking is getreden, een bepaling stond. De nieuwe
wet werd met de hulp van deskundigen en in het kader van een
breed overleg met alle betrokkenen opgesteld en deze bepaling
werd niet in de wet hernomen. Daarvoor zijn verschillende
redenen. De eerste reden is dat de nieuwe wet enerzijds een voor
de patiënt minnelijke, snelle, eenvoudige en kosteloze
schadeloosstellingsprocedure wilde invoeren, zonder echter de
regels van het aansprakelijkheidsrecht te veranderen, en
anderzijds een schadeloosstelling van de medische ongevallen
zonder aansprakelijkheid, die buiten het
aansprakelijkheidsstelsel vallen, wilde organiseren.
Artikel 5
§2 van de wet van 15 mei 2007 waarnaar u verwijst,
wijzigde een element van de medische aansprakelijkheid echter
gevoelig, net als vele andere bepalingen van die wet. Een
dergelijke bepaling paste dus a priori niet meer in deze
nieuwe regelgeving, die zich vooral op het bestaande juridische
kader van de medische aansprakelijkheid entte.
Bovendien
is deze bepaling geïnspireerd op het Franse recht, dat het op
basis van de Franse rechtspraak, in het bijzonder het
arrest-Perruche, in zijn rechtssysteem had geïntegreerd. Maar
twee jaar geleden, tijdens de opstelling van het wetsontwerp,
stelde de vraag zich niet in België, bij gebrek aan enige
rechtspraak in die zin.
Men
koos er dus voor om die bepaling niet in het wetsontwerp op te
nemen. Tijdens het overleg en de parlementaire debatten zijn
daarover wel vragen gesteld, maar deze keuze werd niet in twijfel
getrokken.
Dat
neemt volgens mij niet weg dat de recente evolutie van de
Belgische rechtspraak een specifiek debat hierover nodig maakt,
dat uiteraard ethische en filosofische vragen doet rijzen die het
loutere kader van het aansprakelijkheidsrecht en de vergoeding
van medische schade overstijgen.
U
zult begrijpen dat ik, gelet op het feit dat de regering beperkt
wordt tot het beheer van de lopende zaken, in zulk een
belangrijke kwestie geen regeringsstandpunt ten gronde kan
vertolken.
Ik
herinner er echter aan dat de Senaat in het verleden dikwijls een
belangrijke rol heeft gespeeld als het erom ging een regelgevend
kader voor ethische kwesties te scheppen.
Het
lijkt mij ten slotte belangrijk om de elementen die u in uw vraag
aanhaalt, enigszins te verduidelijken. De door u aangehaalde
passage uit de voorbereidende werkzaamheden van de wet van
31 maart 2010 kan, onder het uitdrukkelijke voorbehoud
van de wijze waarop de hoven en rechtbanken de wet daarover
zullen interpreteren, immers niet dienen om uw conclusie te
ondersteunen alsof een onvolledige diagnose aanleiding tot een
terugbetaling door het Fonds zou kunnen geven. In principe zal
een onvolledige diagnose immers als een fout worden beschouwd,
wat per definitie de zorgverlener aansprakelijk stelt. Het Fonds
komt echter precies tussenbeide wanneer er geen fout is gemaakt,
en de patiënt het slachtoffer is van een medisch ongeval zonder
aansprakelijkheid, onder voorbehoud van sommige in de wet
limitatief opgesomde hypothesen.
Omgekeerd,
indien de verkeerde diagnose zonder fout is, preciseert
artikel 2, 7º in fine uitdrukkelijk dat het geen
medisch ongeval zonder aansprakelijkheid is. Het Fonds kan dan
per definitie niet terugbetalen. En bij gebrek aan fout, kan de
zorgverlener natuurlijk niet aansprakelijk worden gesteld, en is
er geen enkele schadeloosstelling verschuldigd.
|
Mme Elke
Sleurs (N-VA). – Apparemment, les juristes ont des
interprétations différentes sur cette question.
|
Mevrouw Elke
Sleurs (N-VA). – Blijkbaar houden de juristen er
verschillende interpretaties op na over die kwestie.
|
Demande
d’explications de Mme Cindy Franssen à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «le répertoire des références pour les données
relatives au patient tenu par la plate-forme eHealth» (nº 5-340)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Cindy Franssen aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het verwijzingsrepertorium voor
patiëntengegevens in eHealth» (nr. 5-340)
|
Mme Cindy
Franssen (CD&V). – La plate-forme eHealth a été créée
il y a quelques années en vue de promouvoir et d’assurer un
appui d’une part à un service informatique mutuel bien
organisé et de l’autre à un échange d’information entre
tous les acteurs du secteurs des soins de santé. Évidemment
cela doit aller de pair avec les garanties indispensables sur le
plan de la sécurité informatique, de la protection de la vie
privée du patient ainsi que du prestataire de soins et le
respect du secret médical.
La
plate-forme eHealth est organisée selon un modèle décentralisé.
Elle ne propose aucun contenu mais elle organise la transmission
d’informations entre les différents acteurs et fournit des
services d’appui. En 2010 il y avait déjà huit services de
base qui étaient opérationnels comme l’offre d’une gestion
intégrée des utilisateurs et des accès, etc.
Un
neuvième service de base, la création d’un répertoire de
référence, devait être prêt pour la fin de l’année 2010.
Un répertoire de référence est une banque de données où l’on
peut retrouver quels médecins et quels hôpitaux possèdent des
données sur un patient déterminé. Le but d’une telle banque
est de coordonner l’échange de données entre les dossiers
électroniques de patients et les prescriptions électroniques de
médicaments et de soins de santé. Je n’entrerai pas ici dans
les aspects techniques des hubs régionaux, des méta-hubs et de
la plate-forme eHealth.
Où
en est-on dans le réalisation du répertoire de référence de
eHealth ? Le système est-il opérationnel depuis la fin de
2010 ? Si non, qu’elle est la raison de ce retard ? À
quelle date envisage-t-on la mise en service ?
Combien
d’hôpitaux sont-il pour l’instant connectés à l’un ou
l’autre hub local ou régional ? Combien seront-ils
connectés dans un avenir proche ? Combien d’hôpitaux ne
sont-ils pas encore connectés et n’ont aucun plan concret de
connexion à court terme ? Quelles en sont les raisons ?
|
Mevrouw Cindy
Franssen (CD&V). – Het eHealth-platform werd enkele
jaren geleden opgericht met als doel de bevordering en de
ondersteuning van een goed georganiseerde onderlinge
elektronische dienstverlening enerzijds en de
informatie-uitwisseling tussen alle actoren in de gezondheidszorg
anderzijds. Uiteraard moet dat gebeuren met de nodige waarborgen
op het vlak van de informatieveiligheid, de bescherming van de
persoonlijke levenssfeer van de patiënt en de zorgverlener en
het respect van het medische beroepsgeheim.
Het
eHealth-platform werkt volgens een decentraal model. Het biedt
zelf geen inhoud aan, maar het verbindt de verschillende actoren
en de verschillende informatie en het biedt daarbij ook
ondersteunende diensten aan. In 2010 waren reeds acht
basisdiensten operationeel, zoals het aanbod van een geïntegreerd
gebruikers- en toegangsbeheer enzovoort.
Een negende
basisdienst, de oprichting van een verwijzingsrepertorium, moest
tegen eind 2010 zijn gerealiseerd. Een verwijzingsrepertorium is
een databank waarin vermeld staat bij welke artsen en
ziekenhuizen een patiënt gegevens heeft. Het doel van dat
verwijzingsrepertorium is de coördinatie van de
gegevensuitwisseling tussen de elektronische patiëntendossiers
en van de elektronische voorschriften van geneesmiddelen en
gezondheidszorgen. Ik ga niet in op de meer technische aspecten
van de regionale hubs en de metahub, het eHealthplatform.
Wat is de
stand van zaken met betrekking tot de realisatie van het
verwijzingsrepertorium van eHealth? Is het systeem sinds eind
2010 operationeel? Indien niet, wat is de oorzaak van de
vertraging bij de implementatie van het systeem? Welke nieuwe
streefdatum wordt naar voren geschoven?
Hoeveel
ziekenhuizen zijn momenteel bij een van de lokale of regionale
hubs aangesloten? Hoeveel zullen zich in de nabije toekomst
aansluiten? Hoeveel ziekenhuizen zijn momenteel nog niet
aangesloten en hebben geen concrete plannen om dat in de nabije
toekomst te doen? Wat zijn daarvoor de redenen?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Le répertoire de référence fait partie intégrante
du projet de hubs et de méta-hubs. Ce projet a comme but de
soutenir l’échange de données en vue d’assurer la
continuité des soins. Il ne consiste pas à centraliser les
données personnelles concernant la santé mais à organiser
l’échange sécurisé et approprié de données cryptées.
Le
mot hub renvoie à un système où, avec l’accord du patient,
un répertoire de référence est conservé et mis à jour, ce
répertoire mentionnant quels prestataires ou institution de
soins possèdent des informations pertinentes sur la santé du
patient, consultables électroniquement. L’information reste
cependant conservée par les différents prestataires et
institutions de soins. Pour le projet, on a choisi
intentionnellement de réaliser un système décentralisé et
distribué de conservation des données personnelles de santé.
En Flandre, en Wallonie et à Bruxelles, il y a plusieurs hubs de
ce type qui ont été créés par des associations regroupant des
prestataires et des institutions de soins.
Concrètement
chaque hub est géré par un hôpital pour le compte de
l’association. La plate-forme eHealth ne comportera que ce que
l’on nomme un méta-hub, qui ne contient que des références
aux hubs qui seuls disposent des références des différents
patients. Un prestataire de soins ou une institution peut donc
adresser une requête au méta-hub de la plate-forme eHealth en
passant par le hub auquel il est connecté, pour savoir auprès
de quelle association d’institutions et de prestataires de
soins, en l’occurrence le hub, il peut trouver de l’information
sur un patient. Il pourra dès lors, via ce hub, demander
l’information auprès du prestataire de soins ou de
l’institution qui la possède.
Les
développements du projet de hubs et de méta-hub se déroulent
sur plusieurs niveaux. L’architecture nécessaire à l’échange
de données de santé est définie par la plate-forme eHealth en
concertation avec les partenaires. Les services techniques
d’échange de données sous-jacents, les services web, sont
spécifiés de la même manière. Les spécifications techniques
sont disponibles sur le site internet de la plate-forme eHealth.
Les
aspects techniques des répertoires de référence locaux sont
complètement pris en charge par chaque hub. Le financement de
l’affiliation des hôpitaux est assuré par le SPF Santé
publique en application de l’article 63 de l’arrêté
royal d’avril 2002. Ces hôpitaux se sont engagés à
fournir les efforts nécessaires pour le développement du
projet.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Het verwijzingsrepertorium maakt integraal deel uit van het hub-
en metahubproject. Dat project heeft als doel de uitwisseling van
gegevens te ondersteunen in het kader van de continuïteit van de
zorg. Dat gebeurt niet via een gecentraliseerde opslag van
persoonsgegevens betreffende de gezondheid, maar door een
beveiligde ad-hocuitwisseling van vercijferde gegevens.
Het woord
hub verwijst naar een systeem waarbij, met instemming van de
patiënt, een verwijzingsrepertorium wordt bijgehouden waarin
vermeld staat bij welke zorgverleners en -instellingen relevante
gezondheidsinformatie over de patiënt beschikbaar is en
elektronisch kan worden opgevraagd. De inhoudelijke
gezondheidsinformatie blijft evenwel bewaard bij de onderscheiden
zorgverleners en -instellingen. In het project wordt daarbij
bewust gekozen voor een gedecentraliseerde en gedistribueerde
opslag van de eigenlijke gezondheidsgegevens. In Vlaanderen,
Wallonië en Brussel worden verschillende dergelijke hubs
uitgebouwd via samenwerkingsverbanden tussen zorgverleners en
zorginstellingen.
Concreet
wordt elke hub in opdracht van het samenwerkingsverband door een
ziekenhuis beheerd. Het eHealth-platform zal slechts een
zogenaamde meta-hub bijhouden, die op zijn beurt verwijzingen
bevat naar de hubs waar verwijzingen over de onderscheiden
patiënten aanwezig zijn. Een zorgverlener en -instelling, kan
dus door een raadpleging van de metahub van het eHealth-platform
via de hub waarbij de zorgverlener of de -instelling is
aangesloten, te weten komen bij welke concrete
samenwerkingsverbanden van zorgverleners- of instellingen, de
zogenaamde hubs, informatie over een patiënt kan worden
verkregen en hij of zij kan die informatie via die hubs opvragen
bij de zorgverleners of -instellingen waar de informatie zich
inhoudelijk bevindt.
De
ontwikkelingen in het hub- en meta-hubproject vinden op
verschillende niveaus plaats. De vereiste architectuur voor de
uitwisseling van gezondheidsgegevens werd door het
eHealth-platform in overleg met de partners gedefinieerd. De
onderliggende technische uitwisselingsdiensten, de webservice,
werden eveneens gespecificeerd. Die technische specificaties
staan ter beschikking op de website van het eHealth-platform.
Op het
niveau van de hubs worden de vereiste technische aspecten met
betrekking tot de lokale verwijzingsrepertoria volop ontwikkeld
door de hubs. De betrokken ziekenhuizen hebben zich in het kader
van de financiering door de FOD Volksgezondheid in uitvoering van
artikel 63 van het koninklijk besluit van april 2002
aangesloten bij een hub. Ze hebben zich ertoe verbonden de
vereiste inspanningen te leveren voor de ontwikkeling van het
project.
|
Puisque la
responsabilité du développement de la phase suivante du projet
incombe aux répertoires de référence thématique (hubs) et
hôpitaux concernés, il n’est pas opportun de fixer une date
de réalisation concrète. Il faut également tenir compte des
écarts de progrès technologique au sein des différents hubs et
hôpitaux.
|
Omdat
de verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van de volgende fase
van het project bij de verwijzingsrepertoria (hubs) en de
betrokken ziekenhuizen ligt, is het niet raadzaam een datum op te
leggen voor de concrete realisatie. Er moet ook rekening gehouden
worden met de technologische verschillen tussen de verschillende
hubs en ziekenhuizen.
|
Actuellement,
il y a cent hôpitaux que se sont ainsi engagés à se connecter
à l’un des cinq hubs régionaux ou sous-régionaux. Ces cent
hôpitaux représentent 93% de ceux qui peuvent entrer en
considération pour le projet et 94% des lits agréés. Sept
hôpitaux entrant en considération ne se sont pas engagés
auprès d’un hub jusqu’à présent. Le SPF de la Santé
publique a évidemment pour objectif de faire en sorte que tous
les hôpitaux soient connectés à court terme à un hub.
|
Momenteel
hebben honderd ziekenhuizen zich ertoe geëngageerd om zich aan
te sluiten bij een van de vijf regionale of subregionale hubs.
Dat betekent 93% van het totaal aantal in aanmerking komende
ziekenhuizen die 94% van het aantal erkende bedden
vertegenwoordigen. Zeven in aanmerking komende ziekenhuizen
hebben zich hiertoe tot op heden nog niet geëngageerd. De FOD
Volksgezondheid streeft uiteraard naar de aansluiting op korte
termijn van alle in aanmerking komende ziekenhuizen bij een van
de hubs.
|
Je vous
engage à entendre en réunion de la commission l’équipe de
eHealth qui pourra vous expliquer le fonctionnement du
système. La Belgique avait énormément de retard dans ce
domaine mais l’équipe est très performante et nous rattrapons
le retard qui s’était creusé entre nous et d’autres États
européens.
|
Ik
stel voor dat u in de commissie het eHealthteam uitnodigt om u de
werking van het systeem uit te leggen. België had veel
achterstand in deze materie, maar het team is zeer sterk en we
halen onze achterstand op andere EU-lidstaten nu in.
|
Mme Cindy
Franssen (CD&V). – Je crois qu’il serait en effet
intéressant que des représentants de la plate-forme eHealth
nous donnent des explications afin de mieux comprendre son
fonctionnement.
|
Mevrouw Cindy
Franssen (CD&V). – Het lijkt me inderdaad een goede
suggestie dat het eHealth-platform ons eens een toelichting geeft
zodat we de werking beter leren kennen.
|
Demande
d’explications de Mme Fabienne Winckel à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «l’accord médico-mutualiste 2011» (nº 5-345)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Fabienne Winckel aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het akkoord tussen artsen en ziekenfondsen
voor 2011» (nr. 5-345)
|
Mme Fabienne
Winckel (PS). – Le 13 décembre dernier, les médecins
et les mutualités ont conclu un accord médico-mutualiste pour
l’année 2011. L’une des priorités de cet accord est l’accès
à la médecine générale via le renforcement du tiers payant
social, la simplification administrative du dossier médical
global (DMG) et la réduction des tickets modérateurs pour les
consultations du médecin généraliste.
Les médecins
généralistes qui adhèrent à l’accord s’engagent à
appliquer le système du tiers payant pour leurs consultations, à
la demande du patient, si ce dernier entre dans les conditions
pour bénéficier du tiers payant social. Pour le bénéficiaire
de l’intervention majorée (BIM), le ticket modérateur sera de
1 euro s’il est titulaire d’un DMG, de 1,5 euro sans
DMG ; pour un bénéficiaire ordinaire, il s’élèvera à
4 euros ou à 6 euros. De plus, le ticket modérateur
pour le supplément d’honoraires lors des consultations
d’urgence (nuit, week-end et jours fériés) est supprimé de
manière à favoriser l’accès à la garde de médecine
générale.
Désormais,
la mutualité paiera le médecin automatiquement lors de la
prolongation du DMG après avoir vérifié que le patient a eu au
moins un contact avec son médecin généraliste au cours des
deux années qui précèdent. Néanmoins, si les médecins
mettent facilement en évidence l’avantage financier découlant
du dossier médical global, il semblerait qu’ils peinent à le
valoriser pour sa valeur ajoutée médicale. Les patients
« occasionnels » qui consultent préventivement leur
médecin généraliste n’y verraient donc que peu d’intérêt
à y souscrire.
Tout en
gardant à l’esprit la proposition de loi – débattue dans
notre Commission – de M. Vandenbroucke et de Mme Temmerman
sur la généralisation du tiers payant, je voudrais poser des
questions spécifiques sur la mise en pratique de l’accord
médico-mutualiste.
Le recours
au tiers payant ne devrait-il pas être généralisé pour les
personnes entrant dans les conditions pour profiter du tiers
payant social sans qu’elles doivent en faire la demande ?
Comment les patients peuvent-ils savoir si un médecin adhère à
l’accord ? Les médecins ont-ils l’obligation d’afficher
un avis à ce sujet dans la salle d’attente de leur cabinet ?
Ces mesures auront-elles un impact budgétaire ? Dans
l’affirmative, à combien a-t-il été évalué ? Ne
faudrait-il pas sensibiliser les médecins généralistes à
mettre en avant les bénéfices médicaux du DMG auprès de tous
les patients ?
|
Mevrouw Fabienne
Winckel (PS). – Op 13 december jongstleden hebben
artsen en ziekenfondsen een akkoord gesloten voor 2011. Eén van
de prioriteiten van dat akkoord is een betere toegang tot de
huisartsengeneeskunde door een ruimere toepassing van de sociaal
betalende derde, de administratieve vereenvoudiging van het
globaal medisch dossier (GMD) en de verlaging van het remgeld
voor de raadpleging van huisartsen.
Huisartsen
die toetreden tot het akkoord, verbinden zich ertoe, op vraag van
de patiënt, het derdebetalersysteem toe te passen voor hun
raadplegingen indien de patiënt in aanmerking komt voor de
regeling van sociaal betalende derde. Voor de rechthebbende op
een verhoogde tegemoetkoming (VT) zal het remgeld 1 euro bedragen
indien hij een GMD heeft, en 1,5 euro indien hij geen GMD heeft;
voor een gewone rechthebbende zal het 4 tot 6 euro bedragen.
Bovendien wordt het remgeld voor ereloonsupplementen voor
dringende raadplegingen (’s nachts, in het weekend en op
feestdagen) afgeschaft met het oog op een betere benutting van de
wachtdienst van de huisartsen.
Het
ziekenfonds zal voortaan de arts automatisch betalen bij de
verlenging van het GMD, indien de patiënt minstens één contact
gehad heeft met de huisarts tijdens de twee voorgaande jaren. De
artsen wijzen graag op het financiële voordeel van het GMD, maar
hebben weinig aandacht voor de medische toegevoegde waarde ervan.
Occasionele patiënten die hun huisarts preventief raadplegen,
zouden dus weinig gemotiveerd zijn om een GMD te openen.
Ik
wil u graag een aantal vragen voorleggen over de uitvoering van
het akkoord tussen ziekenfondsen en artsen, met in het
achterhoofd het wetsvoorstel ter veralgemening van de
derdebetalersregeling van de heer Vandenbroucke en
Mevrouw Temmerman dat in deze commissie is besproken.
Moet
het gebruik van de derdebetalersregeling niet worden veralgemeend
voor personen die voldoen aan de voorwaarden voor de regeling van
de sociaal betalende derde, zonder dat zij daarom hoeven te
vragen? Hoe weten patiënten of een arts tot het akkoord is
toegetreden? Zijn huisartsen verplicht dit in hun wachtplaats
kenbaar te maken? Hebben die maatregelen een budgettaire impact?
Zo ja, hoe groot is die impact? Moeten de huisartsen er niet toe
worden aangezet om de medische voordelen van het GMD voor alle
patiënten te promoten?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Un recours au tiers payant social automatique
généralisé qui s’effectuerait en dehors de toute demande du
patient susceptible de bénéficier de son application pourrait
se heurter à un obstacle important : le respect de la vie
privée. En effet, le patient ne souhaite pas nécessairement
faire état du statut spécifique dont il bénéficie auprès de
son organisme assureur. En ce qui concerne la prise en compte
d’une situation financière précaire passagère,
indépendamment du statut, cette situation ne peut évidemment
être connue par le médecin qu’après une initiative venant de
son patient.
L’engagement
qui figure dans l’accord médico-mutualiste 2011, à savoir
l’application généralisée du tiers payant social aux
consultations pour le patient qui entre dans les conditions pour
en bénéficier et qui en fait la demande, par les médecins
adhérant à l’accord, devra faire l’objet d’une évaluation
un an après son entrée en vigueur sur la base des constatations
qui auront pu être faites par les organismes assureurs et par
les médecins. À cette occasion, il pourra être décidé de la
nécessité ou non de suivre de nouvelles pistes.
Le patient
peut tout d’abord se renseigner sur le statut de son médecin
auprès de sa mutualité qui tient à la disposition de ses
membres une liste mise à jour des prestataires selon leur statut
de conventionné, conventionné partiel ou non conventionné. Il
est effectivement également prévu d’afficher dans la salle
d’attente le document transmis par le service des soins de
santé de l’INAMI aux médecins n’ayant pas notifié leur
refus d’adhésion à l’accord.
J’en viens
à l’impact financier. La mesure liée à la simplification des
tickets modérateurs pour les consultations est estimée à
763 000 euros, alors que la mesure visant le remboursement
intégral des honoraires complémentaires pour les consultations
du médecin généraliste durant la nuit, le week-end ou un jour
férié est estimée à 1 334 000 euros.
Enfin, en ce
qui concerne la sensibilisation du patient par son médecin quant
au bénéfice du dossier médical global, cette dimension a déjà
été prise en compte grâce à la très prochaine entrée en
vigueur du dossier médical global avec module de prévention.
Cette mesure vise à encourager la systématisation du dépistage
des risques de santé dans la pratique du médecin généraliste.
Le module de prévention est examiné avec le patient au moyen
d’une check-list. Le médecin généraliste examine avec le
patient les éléments de cette check-list et les actions à
entreprendre à la lumière de cet examen. Pour rappel, un budget
de 22,5 millions d’euros est disponible pour financer cette
mesure.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Een veralgemeende automatische toepassing van de regeling van de
sociaal betalende derde, buiten enige vraag van de patiënt die
daarvoor in aanmerking zou kunnen komen, stuit op een belangrijke
hinderpaal, namelijk de privacy. De patiënt wenst immers niet
noodzakelijk zijn specifiek statuut kenbaar te maken aan zijn
ziekenfonds. Als het om een tijdelijke precaire financiële
situatie gaat, los van het statuut, kan de huisarts daarvan enkel
op de hoogte gebracht worden door de patiënt zelf.
Het
engagement in het akkoord tussen ziekenfondsen en huisartsen voor
2011, namelijk dat de huisartsen die toetreden tot het akkoord,
de regeling van de sociaal betalende derde voor raadplegingen
door patiënten die aan de voorwaarden voldoen en die erom
vragen, algemeen toepassen, moet een jaar na de inwerkingtreding
ervan worden geëvalueerd, op basis van de vaststellingen van de
verzekeringsinstellingen en van de artsen. Dan zal kunnen bekeken
worden of er aan bijsturing moet worden gedacht.
De
patiënt kan inlichtingen inwinnen over zijn huisarts bij het
ziekenfonds, dat voor de leden een geactualiseerde lijst bijhoudt
van de zorgverstrekkers, met de vermelding of ze al dan niet,
geheel of gedeeltelijk, geconventioneerd zijn. Normaal wordt in
de wachtzaal ook het document opgehangen dat door de dienst
gezondheidszorg van het RIZIV bezorgd wordt aan de artsen die
niet geweigerd hebben om toe te treden tot het akkoord.
Wat
de financiële impact betreft, wordt de vereenvoudiging van het
remgeld voor raadplegingen geraamd op 763 000 euro, terwijl
de volledige terugbetaling van de ereloonsupplementen voor de
raadpleging van huisartsen ’s nachts, in het weekend of op
feestdagen op 1 334 000 euro wordt geraamd.
Wat
ten slotte de promotie betreft van de voordelen van het GMD door
de huisarts, treedt zeer binnenkort het GMD met preventiemodule
in werking, precies om ook met dat aspect rekening te houden. Met
deze maatregel wordt de systematische opsporing van
gezondheidsrisico’s in de huisartsenpraktijk aangemoedigd. De
preventiemodule wordt met de patiënt bekeken aan de hand van een
checklist. De huisarts overloopt met de patiënt de elementen van
die checklist en beslist welke onderzoeken wenselijk zijn. Er is
een budget van 22,5 miljoen euro om deze maatregel te
financieren.
|
Mme Fabienne
Winckel (PS). – Je remercie la ministre. Toutefois, je n’ai
pas obtenu de réponse sur l’impact budgétaire de ces mesures.
|
Mevrouw Fabienne
Winckel (PS). – Ik dank de minister. Ik heb evenwel geen
antwoord gekregen op de vraag over de budgettaire impact van die
maatregelen.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Bien entendu, il y a toujours un impact. Mais ce
point fait partie des travaux de la commission. Nous aurons
d’ailleurs l’occasion d’aborder le sujet cet après-midi.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Er is uiteraard altijd een impact. Dit punt maakt echter deel uit
van de werkzaamheden van de commissie. We zullen de gelegenheid
hebben om daar na de middag op terug te komen.
|
Demande
d’explications de Mme Dominique Tilmans à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «le conglomérat belge Health Care
Belgium» (nº 5-374)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Dominique Tilmans aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «het Belgische conglomeraat Health Care
Belgium» (nr. 5-374)
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Health Care Belgium regroupe onze
hôpitaux qui offrent des soins médicaux à des patients
extra-européens ayant des revenus élevés.
Ce
conglomérat belge a vu le jour à l’initiative de la FEB. Il
se base sur la constatation faite en 2006 dans le livre blanc
Dare and Care que nos hôpitaux disposent d’un potentiel
d’infrastructures de pointe et d’un personnel dûment
qualifié pour « assurer un service médical optimal dans
les meilleures circonstances qui soient ». Ce livre blanc
fait en outre référence aux quatre médecins pour 1 000
habitants dont dispose la Belgique, soit une moyenne bien
au-dessus de celle de l’OCDE qui est de 2,9.
Chaque
hôpital de ce conglomérat a une expertise propre et offre des
services de qualité à des prix abordables dans divers domaines
tels que la chirurgie bariatrique ou cardiaque, la gynécologie,
la neurochirurgie, etc. Le service commercial est en outre poussé
puisque des accords sont conclus avec des hôtels situés à
proximité des hôpitaux, lesquels disposent également d’un
site internet trilingue – anglais, arabe, russe – et d’une
centrale d’appel internationale.
L’origine
de la patientèle concernée, son statut social privilégié et
les accords dont je viens de faire état n’induisent-ils pas
une forme de privatisation des soins de santé ? Êtes-vous
d’accord avec cette orientation ?
Peut-on
chiffrer le nombre de patients qui font appel à ce service ?
Est-ce un secteur en croissance ? Quel est l’impact sur
les finances de l’État belge ? Je ne parle pas de l’INAMI
car je suppose qu’il n’intervient pas mais bien de
l’infrastructure et du matériel de pointe dont ces hôpitaux
doivent disposer.
Quelle part
d’activité de ces hôpitaux est-elle consacrée à ce type de
soins ? Cette question – et surtout sa réponse – a
toute son importance pour permettre d’apprécier si ce type
d’activité s’exerce ou non au détriment des soins apportés
à la population belge.
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Health Care Belgium groepeert elf
ziekenhuizen die medische verzorging verstrekken aan welgestelde
patiënten van buiten Europa.
Dit
Belgisch conglomeraat is een initiatief van het VBO en is
gebaseerd op de vaststelling in het witboek Dare and Care
van 2006 dat onze ziekenhuizen over topinfrastructuur en bekwaam
personeel beschikken om in de beste omstandigheden optimale
medische diensten te verlenen. Dit witboek refereert bovendien
aan de vier artsen per 1 000 inwoners in België, veel meer
dan het OESO-gemiddelde van 2,9.
Elk
ziekenhuis van dit conglomeraat heeft een eigen expertise en
biedt kwaliteitsvolle diensten aan tegen redelijke prijzen, in
verschillende domeinen zoals bariatrische chirurgie,
hartchirurgie, gynaecologie en neurochirurgie. Deze commerciële
dienst wordt bovendien uitgebreid. Zo zijn er overeenkomsten met
hotels in de nabijheid van de ziekenhuizen die over een
drietalige website in het Engels, Arabisch en Russisch en over
een internationale oproepcentrale beschikken.
Leiden
het bevoorrechte sociaal statuut van die patiënten en de
overeenkomsten die ik aanhaalde, niet tot een vorm van
privatisering van de gezondheidszorg? Is de minister het eens met
deze tendens?
Kan
men het aantal patiënten ramen dat op deze diensten een beroep
doet? Betreft het een groeisector? Wat zijn de gevolgen voor de
financiën van de Belgische overheid? Ik heb het niet over het
RIZIV, want ik veronderstel dat hier geen tussenkomst is, maar
wel over de infrastructuur en het topmateriaal waarover de
ziekenhuizen beschikken.
Welke
soort zorg bieden deze ziekenhuizen? Deze vraag, en vooral het
antwoord, is van belang om te kunnen beoordelen of dit soort
activiteiten al dan niet in het nadeel is van de Belgische
bevolking.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Je pourrais me contenter de vous dire que je partage
votre appréciation, mais je vous donnerai néanmoins quelques
explications sur le système, les contrôles que nous effectuons
et les perspectives d’avenir.
Le phénomène
de patients étrangers qui viennent se faire soigner en Belgique
n’est pas nouveau. Toutefois, les évolutions en matière de
mobilité transfrontalière de patients ne peuvent être du
ressort exclusif du libre marché ou aboutir à une
commercialisation des soins de santé. Il est donc très
important que l’autorité de tutelle dispose d’informations
suffisantes sur tous les aspects des flux de patients étrangers
afin que la fourniture des soins aux patients résidant en
Belgique ne soit pas mise en péril.
À l’heure
actuelle, je ne dispose pas encore de chiffres concrets en ce qui
concerne le nombre de patients qui font appel à ces services
dans le cadre de l’asbl Health Care Belgium, ni sur la
part de l’activité des onze hôpitaux consacrée à ces soins.
À cet
égard, je tiens à renvoyer à la loi du 4 juin 2007.
L’article 116 de cette loi a été modifié de sorte que,
pour les patients qui ne relèvent pas d’un organisme assureur
et dont les soins hospitaliers ne donnent pas lieu à une
intervention en application de l’article 110 de la loi sur
les hôpitaux, le Roi peut, par arrêté délibéré en Conseil
des ministres, fixer un prix minimal par paramètre d’activité
– qui ne correspond par conséquent pas aux frais réellement
supportés – notamment sur la base du budget des moyens
financiers.
Un groupe de
travail créé au sein du Conseil national des établissements
hospitaliers est actuellement chargé d’étudier les
implications techniques et financières de l’accueil de
patients étrangers sur le calcul du budget des moyens financiers
des hôpitaux.
Dans le
souci d’une plus grande transparence, il sera demandé aux
gestionnaires hospitaliers de communiquer au ministre ayant la
Santé publique dans ses attributions, toutes les conventions en
matière de mobilité transfrontalière des patients afin de
mesurer l’impact de la prise en charge de patients étrangers
de manière globale, mais aussi pour chaque hôpital.
Dans le
cadre de la création de l’Observatoire de la mobilité des
patients, l’INAMI et le SPF Santé publique examinent quels
sont les enregistrements susceptibles d’être complétés pour
recueillir davantage de données sur le flux entrant de patients
étrangers. En d’autres termes, l’étude de l’estimation de
cet afflux de patients étrangers, combinée à l’impact
financier y afférent pour les hôpitaux belges, et
l’identification d’éventuelles listes d’attente se
poursuit en collaboration avec le Centre fédéral d’expertise
des soins de santé qui réalise actuellement une étude sur les
conséquences des soins prodigués aux patients étrangers qui
viennent se faire soigner en Belgique.
Partant de
ces informations et recommandations, j’espère pouvoir tirer
des conclusions qui contribueront à déterminer la politique des
soins de santé à suivre par les hôpitaux belges en ce qui
concerne l’accueil de patients étrangers.
Enfin,
je souhaite attirer l’attention sur le fait que, durant la
présidence belge de l’Union européenne, nous avons travaillé
sur une proposition de directive relative à l’application des
droits des patients en matière de soins de santé
transfrontaliers. Cette proposition, rejetée depuis des années
par tous les États membres, a finalement été approuvée le
19 janvier 2011, en seconde lecture, par le Parlement
européen. Ce texte contient une clause de sauvegarde qui permet
à un État membre, par exemple la Belgique, de prendre, pour des
raisons d’intérêt général – comme le fait de garantir un
accès suffisant et permanent aux soins de santé sur son
territoire – les mesures nécessaires afin d’éviter que ses
propres patients ne doivent attendre un traitement plus longtemps
en raison d’un flux entrant trop important de patients
étrangers.
Vous voyez
qu’il s’agit d’un dossier sur lequel nous avons été
vigilants.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik ben het eens met uw opmerking, maar ik zal toelichting geven
bij het systeem, de controles die we erop uitoefenen en de
toekomstperspectieven.
Het
fenomeen van buitenlandse patiënten die zich in België laten
verzorgen is niet nieuw. De evolutie in de grensoverschrijdende
patiëntenmobiliteit is niet uitsluitend het gevolg van de vrije
markt en mag niet uitmonden in een commercialisering van de
gezondheidszorg. Het is heel belangrijk dat de toeziende overheid
voldoende informatie heeft over de stroom buitenlandse patiënten
zodat de zorgverlening aan de patiënten die in België leven,
niet in het gedrang komt.
Momenteel
heb ik nog geen concrete cijfers over het aantal patiënten dat
een beroep doet op diensten in het kader van de vzw Health Care
Belgium, noch over het aandeel van de activiteit van de
elf betrokken ziekenhuizen in die diensten.
Ik
verwijs naar de wet van 4 juni 2007. Artikel 116
van deze wet werd gewijzigd. Voor de patiënten die niet
ressorteren onder een verzekeringsinstelling en van wie de
ziekenhuisverpleging geen aanleiding geeft tot een tegemoetkoming
bij toepassing van artikel 110 van de wet op de
ziekenhuizen, kan, bij een besluit vastgesteld na overleg in de
ministerraad, de Koning een minimale prijs per parameter van
activiteit vaststellen, onder meer op basis van het budget van de
financiële middelen.
Een
werkgroep binnen de Nationale Raad voor
ziekenhuisvoorzieningen is momenteel belast met een onderzoek
naar de technische en financiële implicaties van de opvang van
buitenlandse patiënten bij het berekenen van de begroting van de
financiële middelen van die ziekenhuizen.
Ten
behoeve van de duidelijkheid zal de beheerders van de
ziekenhuizen gevraagd worden de minister van Volksgezondheid alle
overeenkomsten inzake grensoverschrijdende patiëntenmobiliteit
mee te delen, niet alleen om de impact in te schatten van de
buitenlandse patiënten in het algemeen, maar ook voor ieder
ziekenhuis afzonderlijk.
In
het kader van de oprichting van een Observatorium voor
patiëntenmobiliteit zullen het RIZIV en de FOD Volksgezondheid
bekijken wat de te verwachten opnames zijn van buitenlandse
patiënten. Op die manier kan men meer gegevens verzamelen over
de instroom van buitenlandse patiënten. Een schatting van de
toestroom van buitenlandse patiënten, samen met de financiële
gevolgen voor de Belgische ziekenhuizen en de identificatie van
eventuele wachtlijsten, gebeurt dus verder in samenwerking met
het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg. Dat
voert momenteel een onderzoek naar de gevolgen van buitenlandse
patiënten die zich in België laten verzorgen.
Vanuit
deze informatie en aanbevelingen hoop ik conclusies te kunnen
trekken voor het gezondheidszorgbeleid voor de Belgische
ziekenhuizen bij de opvang van buitenlandse patiënten.
Gedurende
het Belgische voorzitterschap hebben we gewerkt aan een voorstel
van richtlijn inzake de toepassing van de patiëntenrechten bij
grensoverschrijdende gezondheidszorg. Dit voorstel werd jarenlang
door alle lidstaten verworpen, maar uiteindelijk in tweede lezing
door het Europees Parlement aangenomen op 19 januari 2011.
De tekst omvat een beschermingsclausule die een lidstaat,
bijvoorbeeld België, kan nemen. Zo kan een lidstaat voor het
algemeen welzijn, bijvoorbeeld voldoende toegang garanderen tot
gezondheidszorg op zijn grondgebied, maatregelen nemen die nodig
zijn om te vermijden dat de eigen patiënten op hun behandeling
moeten wachten omdat er een te grote instroom is van buitenlandse
patiënten.
U
ziet dat we dit dossier nauwlettend in het oog hebben gehouden.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Je remercie la ministre de sa réponse.
Cette
patientèle étrangère peut être intéressante en ce sens
qu’elle booste le niveau médical.
Je constate
néanmoins que vous partagez mon inquiétude et que vous suivez
ce dossier de près.
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Ik dank de minister voor haar antwoord.
Buitenlandse
patiënten kunnen interessant zijn. Ze kunnen immers een impuls
geven aan de geneeskunde.
Ik
stel evenwel vast dat de minister mijn bezorgdheid deelt en dat
ze het dossier van nabij volgt.
|
Demande
d’explications de Mme Dominique Tilmans à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «les substances chimiques ingurgitées
quotidiennement par les enfants» (nº 5-386)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Dominique Tilmans aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de chemische substanties die kinderen
dagelijks binnenkrijgen» (nr. 5-386)
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Une association française a démontré que les
enfants n’avalaient pas moins de 81 substances chimiques par
jour, parmi lesquelles des métaux lourds, des polluants et des
pesticides. Dans la grande majorité des cas, les limites légales
pour chaque substance chimique prise isolément ne sont pas
dépassées mais la combinaison des contaminants potentiellement
cancérigènes induit des risques probablement sous-estimés. Des
dizaines de molécules chimiques soupçonnées d’être
cancérigènes ou d’être des perturbateurs endocriniens ont
été décelées dans les repas types de la journée d’un
enfant d’une dizaine d’années.
En Belgique,
le Fonds Houtman a publié les résultats d’une enquête
d’examen biologique auprès d’enfants exposés à différents
niveaux de pollution dans le Hainaut durant la période
2007-2009. Les résultats de cette étude ponctuelle sont
difficilement extrapolables mais ils sont inquiétants : des
traces de deux métaux lourds ont été détectés chez 14,3% des
enfants et de trois métaux lourds chez 5% d’entre eux.
À
l’occasion de son assemblée générale annuelle qui s’est
tenue en octobre 2010, l’Association médicale mondiale a
élaboré une résolution officielle invitant à légiférer afin
de réduire la pollution chimique et l’exposition humaine aux
produits chimiques. Mes questions sont basées sur cette
résolution.
Existe-t-il
une « liste noire » des entreprises dangereusement
polluantes situées trop près de terrains agricoles ou d’une
activité humaine ?
Est-il
envisagé d’encourager l’élimination des substances telles
que le mercure et autres produits chimiques dans les appareils et
produits médicaux ?
Quelles
mesures envisagez-vous pour limiter la pollution chimique et
l’exposition aux produits chimiques dans notre pays ?
Quelle
initiative comptez-vous prendre pour sensibiliser médecins
généralistes et acteurs de la santé environnementale à
l’impact de l’environnement sur la santé ?
Vous
êtes-vous concertée avec vos collègues des entités fédérées ?
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Een Franse organisatie heeft aangetoond dat
kinderen dagelijks niet minder dan 81 chemische stoffen,
waaronder zware metalen, verontreinigde stoffen en pesticiden,
binnenkrijgen. In de meeste gevallen worden de wettelijke
limieten voor elke chemische stof afzonderlijk niet overschreden,
maar de combinatie van potentieel kankerverwekkende stoffen houdt
risico’s in die mogelijk onderschat zijn. In de maaltijden die
een kind van tien jaar dagelijks verorbert werden tientallen
chemische moleculen aangetroffen die mogelijk kankerverwekkend
zijn of endocriene afwijkingen kunnen veroorzaken.
In
België heeft het Fonds Houtman de resultaten gepubliceerd van
een biologisch onderzoek bij kinderen in Henegouwen die aan
verschillende pollutieniveaus zijn blootgesteld in de periode
2007-2009. De resultaten van die beperkte studie zijn moeilijk
extrapoleerbaar, maar zijn niettemin verontrustend: bij 14,3% van
de kinderen werden sporen van twee zware metalen gevonden en bij
5% van drie zware metalen.
Ter
gelegenheid van haar jaarlijkse algemene vergadering in
oktober 2010, heeft de World Medical Association in een
resolutie gevraagd de chemische vervuiling en de menselijke
blootstelling aan chemische producten langs wettelijke weg te
verminderen. Mijn vragen zijn gebaseerd op die resolutie.
Bestaat
er een zwarte lijst van zwaar vervuilende bedrijven die zich in
de nabijheid van landbouwgronden of menselijke activiteit
bevinden?
Wordt
een verbod op de aanwezigheid van kwik en andere chemische
stoffen in medische apparaten en producten in het vooruitzicht
gesteld?
Welke
maatregelen zult u nemen om de chemische verontreiniging en de
blootstelling aan chemische producten in ons land te beperken?
Wat
zult u doen om de huisartsen en milieugezondheidsprofessionals te
sensibiliseren voor de invloed van het milieu op de gezondheid?
Hebt
u overleg gepleegd met uw collega’s van de deelstaten?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – L’aménagement du territoire et la protection de
l’environnement sont des compétences dévolues aux Régions.
Les aspects relatifs à la protection civile – les directives
Seveso – relèvent des compétences de la ministre de
l’Intérieur.
En ce qui
concerne les normes de produits, nous participons, avec d’autres
ministres, à l’application des législations visant à réduire
l’exposition aux substances préoccupantes. La mise en œuvre
du règlement européen REACH permet un meilleur contrôle des
substances mises sur le marché. En vertu de ce règlement, un
dossier d’enregistrement comprenant des données sur les
propriétés physico-chimiques, toxiques et écotoxiques de cette
substance doit être fourni par le producteur ou l’importateur
avant toute mise sur le marché d’une substance. Une substance
considérée comme très dangereuse et l’utilisation
particulière d’une substance présentant un risque pour la
santé peuvent être interdites via REACH. C’est notamment le
cas du mercure, qui ne peut plus être utilisé dans des
thermomètres médicaux ni dans d’autres dispositifs de mesure
destinés à la vente au grand public.
Il existe
bien d’autres réglementations européennes, prises en charge
par M. Magnette, ministre du Climat et de l’Énergie et
par Mme Laruelle, ministre responsable de la sécurité de
la chaîne alimentaire.
Le
gouvernement fédéral s’efforce de combler certaines lacunes
par le biais de diverses mesures telles que le plan de réduction
des pesticides et biocides ou le développement de normes
produits visant à limiter les émissions dans l’air intérieur.
J’en
arrive au quatrième point. Le développement d’outils visant
la formation des professionnels de la santé fait partie des
projets que le NEHAP – National Environmental Health Action
Plan – mènera en 2011. Il a également été décidé
d’élargir les variables du dossier médical informatisé aux
déterminants environnementaux après étude des variables utiles
et pertinentes dans le cadre des soins de première ligne, et
cela, conformément aux dispositions relatives à la protection
de la vie privée. L’étude en question est actuellement en
cours.
Par
ailleurs, dans le cadre du NEHAP, l’autorité fédérale, en
collaboration avec les régions et les communautés, coordonne le
projet de biomonitoring humain : COPHES – Consortium to
Perform Human Biomonitoring on a European Scale – et
DEMOCOPHES, une étude pilote de COPHES.
La CIMES,
Commission interministérielle mixte Environnement Santé, a par
ailleurs permis l’élaboration et la mise en œuvre du second
plan d’action national environnement santé. La mise en place
d’indicateurs de santé environnementale est initiée. Nous
développons également, en collaboration avec les régions et
les communautés, une série de projets visant à maîtriser et à
réduire l’exposition des publics sensibles aux substances,
notamment aux polluants présents dans les milieux d’accueil de
l’enfance, en développant des outils techniques pour la
construction, l’entretien et la rénovation. Les thématiques
émergentes telles que le recours aux nanomatériaux sont
également abordées dans ce cadre.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ruimtelijke ordening en bescherming van het leefmilieu zijn
gewestbevoegdheden. De aspecten die betrekking hebben op de
civiele bescherming – de Sevesorichtlijnen – zijn een
bevoegdheid van de minister van Binnenlandse Zaken.
Wat
de productnormen betreft, werken wij samen met andere ministers
aan de toepassing van de wetgeving die de blootstelling aan
zorgwekkende stoffen moet beperken. De uitvoering van de Europese
REACH-verordening maakt een betere controle mogelijk op de
stoffen die op de markt worden gebracht. Ingevolge deze
verordening moet de fabrikant of importeur alvorens hij de stof
op de markt brengt, een registratiedossier indienen dat gegevens
bevat over de fysisch-chemische, toxicologische en
ecotoxicologische eigenschappen van de stof. Zeer gevaarlijke
stoffen en het gebruik van substanties die een gezondheidsrisico
inhouden, kunnen door REACH worden verboden. Dat is met name het
geval voor kwik, dat niet meer in koortsthermometers of in andere
meettoestellen die aan het grote publiek worden verkocht, mag
worden gebruikt.
Er
bestaan nog andere Europese reglementeringen waarvoor
de heer Magnette, minister van Leefmilieu en Energie,
en mevrouw Laruelle, die moet waken over de veiligheid van
de voedselketen, bevoegd zijn.
De
federale regering spant zich in om een aantal leemten op te
vullen door maatregelen te nemen inzake de vermindering van
pesticiden en biociden of de ontwikkeling van productnormen die
binnenluchtvervuiling moeten verminderen.
De
ontwikkeling van instrumenten met het oog op de opleiding van
gezondheidsprofessionals maakt deel uit van de projecten die het
NEHAP – National Environmental Health Action Plan – in 2011
zal uitvoeren. Er werd ook beslist de variabelen van het
elektronisch medisch dossier uit te breiden tot de milieufactoren
op basis van een aan de gang zijnde studie over de variabelen die
relevant kunnen zijn in het kader van de eerstelijnszorg. Daarbij
zal ook rekening worden gehouden met de bescherming van de
privacy.
In
het kader van het NEHAP coördineert de federale overheid, in
samenwerking met de gemeenschappen en gewesten, het project van
humane biomonitoring: COPHES – Consortium to Perform Human
Biomonitoring on a European Scale – en DEMOCOPHES, een
proefonderzoek van COPHES.
De
Gemengde Interministeriële Conferentie Leefmilieu-Gezondheid
(GICLG) heeft overigens gezorgd voor de uitwerking en uitvoering
van een tweede nationaal actieplan leefmilieu-gezondheid. De
invoering van indicatoren voor milieugezondheid werd ingezet.
Samen met de gewesten en gemeenschappen ontwikkelen we ook een
reeks projecten om de blootstelling van gevoelige personen aan
stoffen in toom te houden en te verminderen, zoals vervuilende
stoffen in plaatsen van kinderopvang, en door technische middelen
te ontwikkelen voor bouw, onderhoud en renovatie. Nieuwe thema’s
zoals het gebruik van nanomaterialen worden in dat kader ook
behandeld.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Le danger provient du saucissonnage des
compétences. Une réelle coordination existe-t-elle ? Par
ailleurs, existe-t-il un contrôle des déclarations des
producteurs quant aux substances chimiques présentes dans leurs
produits ?
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – De opsplitsing van bevoegdheden is een
probleem. Bestaat er wel een echte samenwerking? Worden de
verklaringen van fabrikanten over de aanwezigheid van chemische
stoffen in hun producten gecontroleerd?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Oui. Le contrôle concerne non seulement le
producteur, mais aussi le fabricant et l’importateur. La
coordination existe bel et bien, notamment dans le cadre de la
Conférence interministérielle santé environnement.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ja. Niet alleen de fabrikant, maar ook de importeur worden
gecontroleerd. Samenwerking bestaat wel degelijk, namelijk in het
kader van GICLG.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Quand l’étude en cours se
terminera-t-elle ?
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Wanneer zal de lopende studie beëindigd
zijn?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Je vous communiquerai la date ultérieurement.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik zal u de datum later meedelen.
|
Demande
d’explications de Mme Dominique Tilmans à la
vice-première ministre et ministre des Affaires sociales et de
la Santé publique sur «l’organisation de la garde médicale
en province de Luxembourg et dans l’arrondissement de Dinant»
(nº 5-403)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Dominique Tilmans aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid over «de organisatie van de medische wachtdienst
in de provincie Luxemburg en in het arrondissement Dinant»
(nr. 5-403)
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Les problèmes de garde médicale se posent
partout en Belgique, mais mes questions concernent le sud du
pays. Des médecins généralistes de la province de Luxembourg
et de l’arrondissement de Dinant ont tenu, le 15 janvier
dernier, un fort intéressant colloque portant sur l’organisation
de la garde. Ils ont fait appel au professeur Brijs, qui a
réalisé un audit et qui a établi des projections et émis
plusieurs hypothèses.
Ce rapport
tire une nouvelle fois la sonnette d’alarme et annonce des
chiffres inquiétants. Comme vous le savez, la pénurie de
médecins généralistes pose gravement problème. Partant du
principe d’une garde jusqu’à l’âge de 65 ans –
mais nous savons que la plupart des médecins généralistes ne
travaillent plus jusque-là – il ressort que d’ici à 2020,
la province de Luxembourg et l’arrondissement de Dinant auront
perdu 30 à 40% des actifs actuels, selon les zones. Or, le
nombre de patients par médecin généraliste aura, quant à lui,
augmenté de 67% !
Plusieurs
solutions sont envisagées pour remédier à la pénurie de
médecins généralistes. Le gommage des frontières des zones de
garde et la création de sept postes de garde permettant de
travailler à l’échelle de la province de Luxembourg, en
englobant l’arrondissement de Dinant, semblent être la
solution la plus adéquate. Elle permettrait de limiter
l’intervalle d’intervention du médecin généraliste, mais
j’attire votre attention sur le fait que cet intervalle varie
de 12 à 29 minutes – à savoir une demi-heure pour l’aller,
mais aussi une demi-heure pour le retour, plus le temps de
prestation, ce qui pourrait représenter une heure et demie au
total.
J’aimerais
vous poser plusieurs questions, madame la ministre.
Tout
d’abord, la suppression des frontières des zones de garde
est-elle envisageable afin de mieux répondre à la réalité de
terrain en province de Luxembourg et dans l’arrondissement de
Dinant ?
Ensuite,
peut-on envisager une expérience pilote de suppression des
frontières de garde médicale sur les deux territoires ?
Enfin,
serait-il possible de prévoir des budgets pour le lancement
d’une expérience pilote, à savoir la création de six postes
de garde – il y en a déjà un à Bastogne –, sachant
que l’accord médico-mutualiste a libéré cette année neuf
millions d’euros pour l’investissement de nouveaux projets ?
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Overal in België zijn er problemen met de
medische wachtdiensten, maar mijn vraag gaat over de toestand in
het zuiden van het land. Huisartsen uit de provincie Luxemburg en
het arrondissement Dinant hebben op 15 januari jongstleden
een zeer interessant colloquium gehouden over de organisatie van
de wachtdienst. Ze hebben een beroep gedaan op prof. Tom Brijs,
die een doorlichting heeft gedaan, voorspellingen heeft gemaakt
en meerdere hypothesen naar voren heeft geschoven.
In
dat rapport wordt eens te meer aan de alarmbel getrokken en het
bevat verontrustende cijfers. Zoals u weet, is er een groot
gebrek aan huisartsen. Uitgaande van een loopbaan tot 65 jaar –
maar we weten dat de meeste huisartsen niet tot die leeftijd
werken – zal het aantal huisartsen in de provincie Luxemburg en
het arrondissement Dinant, naargelang van de zone, met 30 tot 40%
afnemen. Het aantal patiënten per huisarts zal daarentegen met
67% stijgen.
Er
worden meerdere oplossingen naar voren geschoven om het gebrek
aan huisartsen op te vangen. De uitvlakking van de grenzen tussen
de zones van de wachtdiensten en de oprichting van zeven
wachtposten die heel de provincie Luxemburg en het arrondissement
Dinant bestrijken, lijken de meest raadzame oplossing. Zo zou het
interval voor de interventie van de huisarts kunnen worden
beperkt. Ik wijs er echter op dat dit interval met 12 tot 29
minuten varieert, meer bepaald een half uur heen, een half uur
terug en de duur van de dienstverstrekking, waardoor de
interventie in totaal anderhalf uur kan duren.
Is
het mogelijk de grenzen van de zones van de wachtdiensten uit te
vlakken, zodat beter kan worden ingespeeld op de realiteit op het
terrein in de provincie Luxemburg en in het arrondissement
Dinant?
Is
een proefproject mogelijk waarbij de grenzen tussen de zones van
de wachtdiensten in de twee gebieden worden uitgevlakt?
Kunnen
middelen worden vrijgemaakt voor een dergelijk proefproject, meer
bepaald voor de oprichting van zes wachtdiensten – in Bastogne
is er al een – in de wetenschap dat in het akkoord tussen
artsen en ziekenfondsen negen miljoen werd vrijgemaakt voor de
investering in nieuwe projecten?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Nous avons si souvent abordé ce problème !
Vous connaissez toutes les mesures que j’ai prises pour tenter
de diminuer la pénurie des médecins généralistes. Je les
évoquais encore toute à l’heure dans ma réponse à d’autres
intervenants. Dans certaines zones rurales et particulièrement
dans la province du Luxembourg et dans l’arrondissement de
Dinant, le problème est considérable.
Par le biais
des fonds Impulseo, nous mettons tout en œuvre pour tenter
d’attirer les médecins dans ces régions – moyens
financiers, aides administratives, logements, prêts sans
intérêts – mais ils ne viennent pas. Dans ces conditions, on
imagine bien la difficulté d’organiser les gardes puisque cet
exercice est déjà difficile dans les régions sans pénurie de
médecins. Je comprends véritablement l’ampleur du problème.
Cela dit, la
situation de vieillissement de la population médicale n’est
pas spécifique à la province du Luxembourg, puisque le cadastre
des généralistes montrait, déjà en 2009, que 30% des
généralistes belges étaient âgés de 55 ans. C’est
d’ailleurs pour cela que je ne suis pas favorable au numerus
clausus. Je sais que la question est polémique mais nous sommes
et serons plus encore à l’avenir en manque constant de
médecins. Ce métier sera de plus en plus frappé de pénurie ;
il nécessite une planification. Nous avions assoupli quelque peu
les dispositions sous la précédente législature mais c’est
toujours insuffisant. C’est d’autant plus dommageable dans
des régions comme la vôtre, madame Tilmans.
Je ne
rappellerai pas toutes les mesures que j’ai prises. Je vous
renvoie aux réponses que j’ai déjà données à cet égard.
En ce qui
concerne les gardes, la solution la plus souvent prônée par les
acteurs de terrain est la collaboration entre différents
cercles, la mise en place de postes de garde et d’un
dispatching central.
J’ai lancé
le projet pilote 1733 qui semble prometteur. Il fonctionne
actuellement dans le Hainaut et à Bruges et sera élargi à la
province du Luxembourg. En pratique, la personne qui appelle se
trouve en communication avec le service 100 et son personnel
formé spécifiquement à cette tâche. Ces agents peuvent dire
rapidement si le patient a besoin d’une ambulance – auquel
cas on évite d’appeler le généraliste –, s’il peut
attendre le lendemain, moyennant quelques conseils, etc. Cela
donne de bons résultats dans les zones qui en bénéficient.
J’espère que cela apportera aussi une amélioration en
province du Luxembourg.
Le système
des postes de garde avancés est également intéressant. Il
permet de diminuer significativement le nombre de visites à
domicile. Pour les nouveaux postes, le budget a été porté, en
deux ans, de 1,2 million à 2,1 millions, afin de rencontrer
l’ensemble des demandes de terrain.
Vous l’avez
souligné, l’accord médico-mutualiste a libéré neuf millions
d’euros pour financer de nouveaux projets. Le financement de
ceux-ci se fera en fonction des caractéristiques de terrain,
notamment de la population médicale générale et des
difficultés liées aux pénuries.
Une autre
solution réside dans la collaboration ou la fusion de cercles de
médecins généralistes situés dans des zones contiguës, ce
qui permet d’organiser les gardes en commun. Les demandes en ce
sens peuvent être introduites auprès de mon administration,
pour en étudier les modalités pratiques, notamment le soutien
financier.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
We hebben het al herhaalde malen over dit probleem gehad. U kent
de maatregelen die ik heb genomen om te proberen het tekort aan
huisartsen op te lossen; ik heb ze in een antwoord op een vorige
vraag nog eens opgesomd. In sommige landelijke gebieden, en
vooral in de provincie Luxemburg en het arrondissement Dinant is
het probleem groot.
Via
het Impulseo-fonds doen we er alles aan om huisartsen naar die
gebieden te lokken – financiële middelen, administratieve
hulp, renteloze leningen – maar ze komen niet. U kunt zich
voorstellen dat het in die omstandigheden zeer moeilijk is om in
die gebieden waar een tekort aan huisartsen is, wachtdiensten te
organiseren. Ik ben me terdege bewust van de omvang van het
probleem.
De
vergrijzing van de gezondheidswerkers is geen specifiek probleem
voor de provincie Luxemburg. Uit het kadaster voor huisartsen
bleek al in 2009 dat 30% van de Belgische huisartsen ouder was
dan 55 jaar. Om die reden ben ik trouwens tegen een numerus
clausus. Ik weet dat dit gevoelig ligt, maar er is een permanent
artsentekort, dat in de toekomst enkel maar zal toenemen. Er
moeten dan ook plannen worden gemaakt om dat groeiende tekort op
te vangen. Tijdens de vorige regeerperiode hebben we de
regelgeving een beetje versoepeld, maar nog altijd niet
voldoende. Dat is vooral jammer voor gebieden als dat waar
mevrouw Tilmans woont.
Voor
een overzicht van de maatregelen die ik heb genomen verwijs ik
naar de antwoorden die ik op vroegere vragen heb gegeven.
Wat
de wachtdiensten betreft, stellen de actoren op het terrein het
vaakst samenwerking tussen de verschillende cirkels, de
oprichting van wachtposten en een centrale dispatching voor.
Het
proefproject 1733 dat ik heb opgestart lijkt veelbelovend. Het
loopt momenteel in Henegouwen en in Brugge en het zal worden
uitgebreid tot de provincie Luxemburg. In dit project komt de
oproeper in contact met de dienst 100 en zijn speciaal hiervoor
opgeleid personeel. Die mensen kunnen snel aangeven of de patiënt
een ziekenwagen nodig heeft – in dat geval moet geen huisarts
worden opgeroepen – dan wel of hij tot ’s anderendaags
kan wachten, mits hij enkele raadgevingen opvolgt enzovoort. Dit
systeem heeft in de proefzones tot goede resultaten geleid. Ik
hoop dat ook de situatie in de provincie Luxemburg hiermee kan
worden verbeterd.
Ook
het systeem van de vooruitgeschoven wachtposten is interessant
omdat aldus het aantal huisbezoeken aanzienlijk kan worden
teruggedrongen. Voor de nieuwe posten werd het budget in twee
jaar tijd van 1,2 miljoen tot 2,1 miljoen verhoogd, teneinde
tegemoet te komen aan de vraag op het terrein.
In
het akkoord tussen artsen en ziekenfondsen werd inderdaad negen
miljoen vrijgemaakt om nieuwe projecten te financieren. Hierbij
zal rekening worden gehouden met de kenmerken van het terrein en
met name met de huisartsenbevolking en de problemen die het
tekort met zich meebrengt.
Een
andere mogelijke oplossing is de samenwerking tussen, of de fusie
van huisartsenkringen in aangrenzende gebieden, waardoor
gemeenschappelijke wachtdiensten kunnen worden georganiseerd.
Verzoeken daartoe kunnen bij mijn administratie worden ingediend.
Die zal dan de praktische uitvoering, en met name de financiële
ondersteuning, onderzoeken.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Nous sommes tous conscients que la garde
est vraiment le problème majeur. Vous avez certes déjà pris de
nombreuses mesures pour améliorer cette garde mais nous voyons
bien qu’il reste beaucoup à faire et que les mesures
financières ne sont pas tout. Ce qui pèse surtout aux médecins
généralistes, c’est la multiplication des gardes.
Quant aux
postes de garde avancés, il est proposé d’en instaurer sept.
Il en existe déjà un à Bastogne. Vous avez parlé de la fusion
des cercles alors que je proposais de supprimer la frontière
entre zones de garde.
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – We beseffen allen dat de wachtdienst het
grootste probleem is. U heeft inderdaad al heel wat maatregelen
genomen, maar we stellen vast dat we er nog lang niet zijn en dat
alleen financiële maatregelen niet volstaan. Voor de huisartsen
is vooral de opeenvolging van wachtdiensten belastend.
Er
is voorgesteld om zeven vooruitgeschoven wachtposten te
organiseren. In Bastogne is er al één. U had het over de fusie
van de kringen, terwijl ik voorstel om de grenzen tussen de
wachtzones uit te vlakken.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Cela revient au même. Ce sont les cercles qui
organisent les gardes et si l’on regroupe deux cercles
ensemble, par exemple, le territoire couvert par la garde sera
automatiquement plus grand. Avec bien sûr les difficultés qui
sont inhérentes à un territoire plus étendu. Le médecin de
garde pourra être amené à parcourir une très longue distance
pour se rendre chez le patient, surtout dans une région comme le
Luxembourg.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Dat komt op hetzelfde neer. De kringen organiseren de
wachtdiensten en, als bijvoorbeeld twee kringen worden
samengevoegd, zal het gebied dat door de wachtdienst wordt
gedekt, automatisch groter worden. De huisarts van wacht zal dan
een grotere afstand moeten afleggen om de patiënt te bereiken,
zeker in een gebied als Luxemburg.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Effectivement, le déplacement pourrait
prendre jusqu’à trente minutes par trajet. L’intervention du
médecin de garde pourrait donc le rendre indisponible pendant
près d’une heure trente. Dans les zones éloignées d’un
poste de garde ou d’un hôpital, les personnes qui feront un
infarctus pourraient avoir de moindres chances de s’en sortir.
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – De verplaatsing kan inderdaad tot dertig
minuten per traject oplopen. Dat betekent dat een huisarts op
interventie tot anderhalf uur onbeschikbaar is. In zones die ver
verwijderd zijn van een wachtpost of een ziekenhuis, zouden
mensen die een hartaanval hebben, minder kans kunnen hebben om te
overleven.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Ces personnes peuvent aussi s’adresser à l’aide
médicale urgente. Dans ce genre de cas, on peut faire appel à
un hélicoptère, par exemple.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Die mensen kunnen ook de spoeddiensten bellen. In dergelijke
gevallen kan eventueel een beroep worden gedaan op een
helikopter.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Soit, mais à Corbion par exemple, un
village situé à 25 minutes de Libramont, s’il n’y a
plus de généraliste sur place pour pratiquer un massage
cardiaque, les conséquences risquent d’être graves.
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Inderdaad, maar als in een dorp als
Corbion, dat op 25 minuten van Libramont ligt, geen huisarts is
om een hartmassage te doen, dreigen de gevolgen ernstig te zijn.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – La solution serait peut-être d’élargir les
quotas uniquement aux médecins prêts à s’installer dans ces
régions. Mais cela nécessite des concertations qui ne sont pas
possibles en affaires courantes.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Misschien is het mogelijk de quota op te trekken voor artsen die
bereid zijn zich in die gebieden te vestigen. Dat vergt echter
overleg en dat kan niet gebeuren in een periode van lopende
zaken.
|
Mme Dominique
Tilmans (MR). – Imaginez-vous possible de soutenir une
expérience pilote, avec sept postes de garde dans la province de
Luxembourg ?
|
Mevrouw Dominique
Tilmans (MR). – Denkt u dat het mogelijk is een
proefproject te steunen met zeven wachtposten in de provincie
Luxemburg?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Oui, mais il faut voir les dossiers.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ja, maar dan moeten we de dossiers bekijken.
|
Demande
d’explications de Mme Elke Sleurs à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique sur «la transposition de la directive européenne
interdisant le bisphénol A» (nº 5-419)
|
Vraag
om uitleg van mevrouw Elke Sleurs aan de vice-eersteminister
en minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid over «de
omzetting van de Europese richtlijn inzake bisfenol A»
(nr. 5-419)
|
Mme Elke
Sleurs (N-VA). – Voici quelques jours, le 28 janvier 2011,
la Commission européenne a promulgué une directive imposant aux
États membres de retirer du commerce les biberons contenant du
bisphénol A. Le Conseil supérieur de la santé estime le
danger pour les nourrissons plus important que la Commission
européenne. En effet, il demande des mesures jusqu’à l’âge
de trois ans.
Le
communiqué de presse de la ministre ne permet pas de savoir
quelles mesures elle souhaite prendre face à cette question.
1.
La ministre se limitera-t-elle à transposer la directive ?
2.
La ministre envisage-t-elle d’aller plus loin que la
directive ?
3.
Le rapport du Conseil supérieur de la santé a aussi attiré
l’attention sur les risques pour les nourrissons des jouets
contenant du bisphénol A. Quelles mesures la ministre
juge-t-elle nécessaire de prendre en la matière ?
|
Mevrouw Elke
Sleurs (N-VA). – Enkele dagen geleden, op 28 januari 2011,
vaardigde de Europese Commissie een richtlijn uit waarbij de
lidstaten worden verplicht melkflesjes die bisfenol A
bevatten, uit de handel te verwijderen. De Hoge Gezondheidsraad
schat het gevaar voor zuigelingen hoger in dan de Europese
Commissie. Hij vraagt immers maatregelen tot de leeftijd van drie
jaar.
Uit het
persbericht van de minister kan niet worden afgeleid welke
maatregelen zij met betrekking tot deze kwestie wenst te nemen.
Graag had ik
een antwoord gekregen op volgende vragen.
1. Gaat de
minister zich beperken tot de omzetting van de richtlijn?
2. Is de
minister van plan om verder te gaan dan de richtlijn?
3. Het
rapport van de Hoge Gezondheidsraad wees ook op de risico’s van
bisfenol A-houdend speelgoed voor zuigelingen. Welke
maatregelen acht de minister hiervoor noodzakelijk?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – La directive 2011/8/CE du 28 janvier 2011
modifiant la directive 2002/72/CE en ce qui concerne la
restriction de l’utilisation du bisphénol A dans les
biberons en plastique pour nourrissons doit être transposée en
droit national pour le 15 février 2011 avec une entrée
en vigueur le 1er mars 2011. Ce texte
interdit la fabrication de biberons contenant du bisphénol A
à partir du 1er mars 2011 et en interdit la
vente à partir du 1er juin 2011. Les délais
de transposition et d’entrée en vigueur sont donc très
courts. Les travaux en ce sens sont toutefois déjà bien engagés
et la publication de l’arrêté royal interviendra dans les
délais malgré la période actuelle d’affaires courantes.
Il
n’entre pas dans mes intentions à l’heure actuelle d’aller
plus loin que ce qui figure dans la directive. L’avis du
Conseil supérieur de la santé a trait à une interprétation
des conclusions de l’EFSA, l’Autorité européenne de
sécurité des aliments. La seule catégorie sensible est celle
des nourrissons de 0 à 12 mois, telle que définie dans les
textes légaux. Les nourrissons peuvent être particulièrement
sensibles aux effets potentiels du bisphénol A, bien qu’ils
soient jugés capables d’éliminer cette substance et que le
risque, en particulier pour la santé humaine, n’ait pas encore
été pleinement démontré. Il convient donc de réduire autant
que possible l’exposition des nourrissons au bisphénol A.
Pour
le reste, l’avis de l’EFSA est très clair et précise qu’il
n’y a pas de danger pour le reste de la population. La
situation par rapport au risque est clairement exprimée dans les
considérants de la directive. Cette mesure est prise sur la base
du principe de précaution qui est applicable dans une situation
d’incertitude scientifique, conformément à l’article 7
du règlement (CE) nº 178/2002 du Parlement européen et du
Conseil du 28 janvier 2002, en attendant que l’on
dispose de nouvelles données scientifiques permettant de
clarifier la pertinence toxicologique de certains effets observés
du bisphénol A.
La
réglementation en matière de jouets ne relève pas de ma
compétence, mais de celle du SPF Économie. J’ai chargé mes
services de lui communiquer toutes les informations utiles afin
qu’il puisse prendre les mesures appropriées.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Richtlijn 2011/8/EG van 28 januari 2011 tot wijziging
van richtlijn 2002/72/EG wat de beperking op het gebruik van
bisfenol A in zuigflessen van kunststof voor zuigelingen
betreft, moet tegen 15 februari 2011 in nationaal recht
zijn omgezet en op 1 maart 2011 in werking treden. Deze
richtlijn verbiedt vanaf 1 maart 2011 de vervaardiging,
en vanaf 1 juni 2011 de verkoop van zuigflessen die
bisfenol A bevatten. De termijnen voor de omzetting en
inwerkingtreding zijn dus zeer kort. De werkzaamheden hiervoor
zijn goed gevorderd en het koninklijk besluit zal, ondanks de
huidige periode van lopende zaken, tijdig verschijnen.
Op het
ogenblik ben ik niet van plan verder te gaan dan wat de richtlijn
bepaalt. Het advies van de Hoge Gezondheidsraad slaat op een
interpretatie van de besluiten van de Europese Autoriteit voor
Voedselveiligheid, EFSA. Alleen de zuigelingen zoals in de
wettekst gedefinieerd, dus van 0 tot 12 maanden, vormen een
kwetsbare categorie. Zij kunnen bijzonder kwetsbaar zijn voor de
potentiële gevolgen van bisfenol A, hoewel men er ook van
uitgaat dat ze dit bestanddeel kunnen uitschakelen en men het
risico, in het bijzonder voor de menselijke gezondheid, nog niet
volledig heeft kunnen aantonen. Men stelt zuigelingen dus best zo
weinig mogelijk bloot aan bisfenol A.
Voor het
overige is het advies van de EFSA zeer duidelijk en benadrukt het
dat de rest van de bevolking geen gevaar loopt. De toestand met
betrekking tot het risico wordt in de overwegingen van de
richtlijn duidelijk verwoord. Deze maatregel is genomen op basis
van het voorzorgsprincipe dat in een situatie van
wetenschappelijke onzekerheid geldt, in overeenstemming met
artikel 7 van verordening (EG) nr. 178/2002 van het
Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2002, en
in afwachting dat men over nieuwe wetenschappelijke gegevens
beschikt die de toxicologische relevantie van sommige waargenomen
effecten van bisfenol A verduidelijken.
De
reglementering inzake speelgoed valt niet onder mijn bevoegdheid,
maar ressorteert onder de FOD Economie. Ik heb mijn diensten
opdracht gegeven hen alle nuttige inlichtingen te bezorgen zodat
ze gepaste maatregelen kunnen treffen.
|
Demande
d’explications de M. Piet De Bruyn à la vice-première
ministre et ministre des Affaires sociales et de la Santé
publique et à la ministre de l’Intérieur sur «le suicide en
Belgique» (nº 5-446)
|
Vraag
om uitleg van de heer Piet De Bruyn aan de
vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken en
Volksgezondheid en aan de minister van Binnenlandse Zaken over
«zelfdoding in België» (nr. 5-446)
|
M. Piet
De Bruyn (N-VA). – La semaine dernière, beaucoup de
personnes s’occupant de la prévention du suicide ont été
effrayées en apprenant le nombre de suicides qui, selon la
ministre Turtelboom, sont enregistrés en Belgique. Dans sa
réponse à une question du député Peter Logghe, la ministre a donné, concernant la Région flamande, des chiffres très différents de
ceux de l’Agence flamande « Soins et Santé ».
Pour
2008, la ministre Turtelboom parle de 2 531 décès par
suicide en Flandre. L’Agence flamande « Soins et Santé »
fait état de 728 hommes et 299 femmes, soit au total 1 027
décès. C’est moins que la moitié des chiffres avancés par
la ministre. Il ne s’agit donc pas ici d’une petite variation
qui pourrait être la conséquence d’une définition quelque
peu différente du suicide ou d’une autre façon d’établir
le rapport. Vu l’importance de la différence, ces chiffres ne
peuvent être exacts tous les deux.
Le
nombre de suicides par jour en Belgique qui peut être déduit
des chiffres de la ministre Turtelboom diffère aussi très fort
des chiffres généralement cités par les spécialistes tant du
monde universitaire que des centres de prévention. En effet, ils
parlent de sept suicides par jour. Nous sommes déjà ainsi en
tête des pays européens ayant les chiffres de suicides les plus
élevés. Si les chiffres de la ministre sont corrects, nous
sommes nettement au-dessus des autres.
Contrairement
aux chiffres du site web de l’Agence flamande « Soins et
Santé », nous ne pouvons pas retrouver d’où proviennent
les chiffres cités par la ministre. Je puis déduire de sa
réponse qu’ils proviennent de la Banque de données nationale
générale, mais je n’en suis pas certain.
Comment
la ministre explique-t-elle la différence importante entre les
chiffres relatifs à la Région flamande de l’Agence flamande
« Soins de santé » et ceux de la ministre
Turtelboom ? De quelle banque de données les chiffres de la
ministre Turtelboom proviennent-ils et comment ont-ils été
établis ? Qu’en est-il des chiffres de la Région
wallonne et de la Région de Bruxelles-Capitale ? La
ministre prendra-t-elle contact avec son collègue flamand du
Bien-être, de la Santé publique et de la Famille pour obtenir
des précisions sur les chiffres cités ?
|
De heer Piet
De Bruyn (N-VA). – Vorige week schrokken vele mensen die
begaan zijn met de preventie van suïcide, toen bekend raakte
hoeveel suïcides er volgens minister Turtelboom in België
geregistreerd worden. In een antwoord op een vraag van
volksvertegenwoordiger Peter Logghe gaf de minister voor het
Vlaamse gewest cijfers die sterk verschillen van de cijfers van
het Vlaams Agentschap Zorg en Gezondheid.
Voor 2008
spreekt minister Turtelboom van 2 531 overlijdens in
Vlaanderen door suïcide. Het Agentschap Zorg en Gezondheid
gewaagd van 728 mannen en 299 vrouwen, samen 1 027
overlijdens. Dat is minder dan de helft van wat de minister
aangeeft. Het gaat hier dus niet om een klein verschil dat het
gevolg zou kunnen zijn van een iets andere definitie van suïcide
of een iets andere vorm van rapportering. Gezien het grote
verschil kunnen beide cijfers onmogelijk allebei juist zijn.
Het cijfer
over het aantal suïcides per dag in België dat afgeleid kan
worden uit de cijfers van minister Turtelboom, verschilt ook zeer
sterk van de cijfers die doorgaans gehanteerd worden door
specialisten uit zowel de academische wereld als door de
preventiecentra. Zij spreken namelijk van zeven suïcides per
dag. Daarmee staan we al aan de top van de Europese landen met de
hoogste suïcidecijfers. Als de cijfers van de minister correct
zijn, steken we wel met lengtes boven de rest uit.
In
tegenstelling tot de cijfers van de website van het Vlaamse
Agentschap Zorg en Gezondheid, kunnen we niet achterhalen waar de
minister haar cijfers haalt. Ik kan uit haar antwoord afleiden
dat ze uit de Algemene Nationale Gegevensbank komen, maar zeker
ben ik daar niet van.
Hoe
verklaart de minister het grote verschil tussen de cijfers over
het Vlaams Gewest van het Vlaams Agentschap Zorg en Gezondheid en
de cijfers van minister Turtelboom? Uit welke databank komen de
cijfers van minister Turtelboom en hoe werden ze gegenereerd?
Idem voor de cijfers over het Waals Gewest en het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest. Zal de minister met haar Vlaamse collega
voor Welzijn, Volksgezondheid en Gezin contact opnemen om
duidelijkheid te krijgen over de genoemde cijfers?
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Dans sa réponse du 16 novembre à la question
de M. Logghe, la ministre Turtelboom a donné un aperçu du
nombre de décès enregistrés comme suicides. Je puis
difficilement m’exprimer sur la grande différence entre ses
chiffres et ceux de l’Agence flamande « Soins et Santé »
parce que j’ignore tant l’origine des données que la méthode
d’enregistrement utilisée.
Mes
services ne disposent que des chiffres des suicides relevés dans
les hôpitaux généraux et psychiatriques. Les chiffres DPM
(données psychiatriques minimales) sur les suicides dans les
hôpitaux psychiatriques sont des décès survenus dans les
hôpitaux psychiatriques, les sections psychiatriques des
hôpitaux généraux, les maisons de repos psychiatriques et les
initiatives « habitats protégés », et portant la
mention de cause de décès « suicide ».
Les
chiffres DCM (données cliniques minimales) de suicides dans les
hôpitaux généraux concernent des séjours où le suicide a été
mentionné dans un diagnostic secondaire.
Les
chiffres ne précisent pas si le suicide a été commis dans ou
hors de l’hôpital. Les personnes ayant commis un suicide à
domicile et qui décèdent ensuite à l’hôpital sont incluses
dans ces chiffres.
Les
données les plus récentes venant des DCM et DPM datent de 2007.
Au niveau national, les chiffres les plus récents sont ceux de
2005. Cette année-là, il y a eu en Belgique 2 028 décès
par suicide. Ces chiffres sont consultables sur le site du SPF
Économie. Les 2 028 décès sont répartis comme suit entre
les régions : 1 123 en Flandre, 748 en Wallonie et 157
à Bruxelles. Et selon les sexes : 1 477 hommes et 551
femmes.
Les
compétences en la matière sont réparties entre le niveau
fédéral et les entités fédérées. La prévention du suicide
relève des compétences des communautés. La mise sur pied de
mesures adéquates et concrètes en matière de suicide doit
rester une des priorités des différentes autorités. En raison
du besoin de coordonner l’interaction et la dépendance
mutuelle des compétences à chaque niveau, mon prédécesseur,
M. Demotte, avait créé un groupe de travail « Suicide »,
au sein du groupe de travail intercabinets « Taskforce
SSM » (soins de santé mentale). Dans la problématique du
suicide, des mesures préventives et curatives ne peuvent être
considérées distinctement. Dans ce cadre, il a été décidé,
après la conférence interministérielle Santé publique du
2 mars 2009, de créer un sous-groupe de travail
« Suicide » au sein du groupe de travail
intercabinets avec pour objectif de faire correspondre les
systèmes d’enregistrement des suicides dans les différentes
entités fédérées et de pouvoir disposer de chiffres
nationaux, puisque les communautés et les régions ont leur
propre système d’enregistrement avec différents timings.
Comme
convenu, ce groupe de travail « Suicide » est présidé
par la Communauté flamande. Lors de la première réunion, en
mars 2009, les membres se sont accordés sur les tâches
suivantes : faire correspondre les enregistrements actuels
afin d’obtenir des chiffres nationaux ; développer
l’enregistrement des tentatives de suicide ; examiner une
étude réalisée à l’initiative de la Communauté flamande
sur les chiffres actuels des suicides, étude qui sera bientôt
terminée. Dans cette dernière, les chiffres flamands sont
comparés à ceux des pays européens. Il y a plus de suicides en
Flandre et en Belgique que dans les pays voisins. Lors d’une
autre réunion, le chercheur Alexandre Reynders a présenté son
rapport sur les différents facteurs qui expliquent les
différences de chiffres en Flandre par comparaison avec les pays
européens. Au cours de cette réunion, on s’est surtout
attardé sur les enregistrements, l’encodage et
l’interprétation des chiffres de suicides. J’attends la
prochaine réunion. Elle relève de la compétence du ministre
flamand.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Collega Turtelboom gaf in haar antwoord van 16 november op
de vraag van de heer Logghe een overzicht van het
aantal als zelfdoding geregistreerde overlijdens. Ik kan me
moeilijk uitspreken over het grote verschil tussen haar cijfers
en die van het Vlaamse Agentschap Zorg en Gezondheid, omdat ik
geen kennis heb van de oorsprong van de gegevens, noch van de
gehanteerde registratiesmethodes.
Mijn
diensten beschikken alleen over zelfdodingcijfers van de algemene
en de psychiatrische ziekenhuizen. De MPG-cijfers (minimale
psychiatrische gegevens) over zelfdoding in de psychiatrische
ziekenhuizen slaan op overlijdens in de psychiatrische
ziekenhuizen, de psychiatrische afdelingen van algemene
ziekenhuizen, de psychiatrische rusthuizen en de initiatieven van
beschut wonen, waarbij zelfdoding als doodsoorzaak wordt vermeld.
De
MZG-cijfers betreffende zelfdoding in de algemene ziekenhuizen
slaan op verblijven, waarbij zelfdoding in een tweede diagnose
werd vermeld.
Uit de
cijfers kunnen we niet opmaken of de zelfdoding in het ziekenhuis
of daarbuiten gebeurde. De personen die thuis zelfmoord pleegden
en daarna in het ziekenhuis overleden, zijn in die cijfers
opgenomen.
De meest
recente gegevens van de MZG en MPG dateren van 2007. Op nationaal
vlak dateren de recentste cijfers van 2005. In dat jaar waren er
in België 2 028 sterfgevallen door zelfdoding. Die cijfers
zijn terug te vinden op de site van de FOD Economie. De 2 028
sterfgevallen zijn als volgt over de gewesten verdeeld: 1 123
in Vlaanderen, 748 in Wallonië en 157 in Brussel. De verdeling
volgens geslacht is als volgt: 1 477 mannen en 551 vrouwen.
De
bevoegdheden op dit vlak zijn verdeeld over de federale overheid
en de deelstaten. De gemeenschappen zijn bevoegd voor
zelfmoordpreventie. Gepaste en concrete maatregelen in verband
met zelfdoding moeten één van de prioriteiten van de
verschillende overheden blijven. Vanuit de behoefte om de
interactie en onderlinge afhankelijkheid van de bevoegdheden op
elk vlak te coördineren, had mijn voorganger, de heer Demotte
in de interkabinettenwerkgroep ‘Taskforce GGZ’ (geestelijke
gezondheidszorg) een werkgroep zelfdoding opgericht. In de
problematiek van zelfdoding kunnen de preventieve en curatieve
maatregelen inderdaad niet los van elkaar worden gezien. In dat
kader werd na de interministeriële conferentie van 2 maart 2009
beslist om bij de interkabinettenwerkgroep een subwerkgroep
‘Zelfdoding’ op te richten, met als doel de
zelfdodingregistratiesystemen in de verschillende deelstaten op
elkaar af te stemmen en over nationale cijfers te kunnen
beschikken, aangezien de gemeenschappen en gewesten over een
eigen registratiesysteem met verschillende timing beschikken.
Zoals
afgesproken zit de Vlaamse gemeenschap deze werkgroep
‘Zelfdoding’ voor. Tijdens de eerste vergadering op
maart 2009 werden de leden het over de volgende takken eens:
de huidige registratie op elkaar afstemmen om tot nationale
cijfers te komen, de registratie van zelfmoordpogingen
ontwikkelen en een onderzoek – dat binnenkort wordt afgerond –
op initiatief van de Vlaamse gemeenschap om de huidige
zelfdodingscijfers te bestuderen. Dat onderzoek vergelijkt de
Vlaamse cijfers met die van de Europese landen. Vlaanderen en
België tellen meer zelfdodingen dan de buurlanden. De
onderzoeker Alexandre Reynders stelde op een andere vergadering
zijn onderzoeksrapport voor over de verschillende factoren die de
verschillen tussen de cijfers voor Vlaanderen in vergelijking met
de Europese landen verklaren. Vóór die vergadering stond men
vooral stil bij de registratie, invoer en interpretatie van de
zelfdodingscijfers. Ik wacht op de volgende vergadering. Die valt
onder de bevoegdheid van de Vlaamse minister.
|
M. Piet
De Bruyn (N-VA). – La réponse de la ministre contient
beaucoup d’informations, mais ne donne aucune explication sur
les différences importante entre les chiffres. Je n’attribue
de mauvaise intention à personne, mais il est pour le moins
regrettable que, sur la base des chiffres fournis par la ministre
Turtelboom, on ait l’impression que le nombre de suicides
augmente en Flandre, alors que, selon l’enregistrement effectué
sur une base détaillée et justifiée sur le plan
méthodologique, la tendance est à la baisse.
Cela
me semble être une affaire suffisamment importante pour que l’on
réalise dès que possible un enregistrement univoque, de manière
à éviter à l’avenir des chiffres divergents. Dans cette
optique, j’examinerai, sur la base de la réponse qui sera mise
à ma disposition, ce qui peut encore être fait. Je
sensibiliserai également mes collègues du parlement flamand
pour assurer à nouveau la présidence du groupe de travail
auquel se réfère la ministre.
|
De heer Piet
De Bruyn (N-VA). – Het antwoord van de minister bevat veel
informatie, maar geeft geen verklaring voor het grote verschil in
de cijfers. Ik dicht echter niemand kwade bedoelingen toe. Het is
wel op zijn minst betreurenswaardig dat op basis van de cijfers
verstrekt door minister Turtelboom, de indruk wordt gewekt dat
het aantal suïcides in Vlaanderen stijgt, terwijl volgens de
registratie die berust op een gedetailleerde en methodologisch
verantwoorde onderbouw, een dalende tendens blijkt.
Het lijkt
mij absoluut wel een zaak van bijzonder groot belang om zo snel
mogelijk een eenduidige vorm van registratie te krijgen zodat we
uiteenlopende cijfers in de toekomst kunnen vermijden. In dat
opzicht zal ik ook met het antwoord dat mij ter beschikking zal
worden gesteld, verder kijken wat nog kan worden gedaan. Ik zal
ook de collega’s van het Vlaams Parlement sensibiliseren om het
voorzitterschap van de werkgroep waarnaar de minister verwijst,
opnieuw op te nemen.
|
Mme Laurette
Onkelinx, vice-première ministre et ministre des Affaires
sociales et de la Santé publique, chargée de l’Intégration
sociale. – Je communiquerai à M. De Bruyn un rapport sur
les prochains travaux du groupe de travail intercabinets.
J’attends cependant encore l’analyse de M. Alexandre
Reynders non seulement concernant les chiffres, mais également
pour savoir quelle est la cause des différences entre ces
chiffres.
|
Mevrouw Laurette
Onkelinx, vice-eersteminister en minister van Sociale Zaken
en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. –
Ik zal de heer De Bruyn een verslag bezorgen over de
volgende werkzaamheden van de interkabinettenwerkgroep. Ik wacht
echter nog op de volgende analyse van de heer Alexandre
Reynders niet alleen over de cijfers, maar ook om te weten wat de
oorzaak is van de verschillen in de cijfers.
|
(La
séance est levée à 12 h 35.)
|
(De
vergadering wordt gesloten om 12.35 uur.)
|