|
5‑191COM Sénat de Belgique Session ordinaire 2012‑2013 Commission de la Justice Mercredi 19 décembre 2012 Séance du matin |
5‑191COM Belgische Senaat Gewone Zitting 2012‑2013 Commissie voor de Justitie Woensdag 19 december 2012 Ochtendvergadering |
|
Annales |
Handelingen |
|
Sommaire |
Inhoudsopgave |
|
Requalification en question écrite avec remise de la réponse.
|
Herkwalificatie als schriftelijke vraag met overhandiging van het antwoord
|
|
Présidence
de M. Alain Courtois (La séance
est ouverte à 11 h.) |
Voorzitter:
de heer Alain Courtois (De
vergadering wordt geopend om 11 uur.) |
Vraag om uitleg van
mevrouw Lieve Maes aan de minister van Justitie over «de
huisvesting van de zetel Zaventem van het vredegerecht van het
kanton Overijse‑Zaventem» (nr. 5‑2607)
|
|
|
Mme Lieve
Maes (N‑VA).
– Le siège de Zaventem de la justice de paix du canton d’Overijse‑Zaventem
est hébergé dans une maison mitoyenne sise Vilvoordelaan
à Zaventem. Le bâtiment, propriété du CPAS de Zaventem, est cependant en
piteux état. Lors d’une inspection, il est apparu que certaines parties
étaient en ruine. À l’heure actuelle, il est même devenu impossible
d’utiliser la salle d’audience et les audiences publiques doivent se tenir
dans le bureau du juge de paix où il n’y a pas de place pour le public. À
l’issue de cette inspection, le CPAS a mis fin au contrat de bail le
23 mars 2012, à compter du 31 août de cette année, une date
qui a été ensuite reportée au 31 décembre. Dans
l’étude citée par la ministre dans sa réponse à des questions antérieures de
ma collègue Kristien Van Vaerenbergh,
Zaventem est cité comme un emplacement « à conserver », ce qui
n’est plus possible aujourd’hui. La
ministre était‑elle déjà au courant de la situation ? Dans
l’affirmative, depuis quand ? Une
solution a‑t‑elle déjà été trouvée ? Dans l’affirmative, quelle est‑elle
et quand sera‑t‑elle mise en œuvre ? Dans la négative, quand la solution
définitive interviendra‑t‑elle ? |
Mevrouw Lieve
Maes (N‑VA). – De
zetel Zaventem van het vredegerecht kanton Overijse‑Zaventem is gehuisvest in een rijhuis op de
Vilvoordelaan in Zaventem. Het gebouw, dat eigendom
is van het OCMW van Zaventem, verkeert echter in
een slechte staat. Bij een inspectie bleek dat bepaalde delen bouwvallig
zijn. Op dit moment kan zelfs de zittingszaal niet meer worden gebruikt.
Daardoor moeten de openbare rechtszittingen doorgaan in het bureau van de
vrederechter, waar geen plaats is voor publiek. Na die
inspectie heeft het OCMW op 23 maart 2012 de huurovereenkomst opgezegd,
met ingang van 31 augustus van dit jaar. Later werd dit herzien tot
31 december. In de
studie die de minister aanhaalde in haar antwoord op eerdere vragen ter zake
van mijn collega Kristien Van Vaerenbergh,
staat Zaventem aangestipt als een ‘te behouden’
locatie. Dat is ondertussen dus onmogelijk. Was de
minister al op de hoogte van deze situatie? Zo ja, sinds wanneer? Is al een oplossing uitgewerkt? Zo ja, wat houdt die oplossing in en wanneer wordt ze uitgevoerd? Zo neen, wanneer wordt de definitieve oplossing verwacht? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Je vous renvoie à la réponse donnée par mon collègue Verherstraeten
le 21 novembre dernier. Je
vous confirme en outre que la Régie des bâtiments a trouvé un hébergement
alternatif et qu’elle évaluera prochainement la proposition en concertation
avec mes services. Depuis
lors, la Régie des bâtiments a reçu toutes les données de la Justice. Après
une dernière mise au point de la proposition, le dossier sera soumis à
l’Inspection des finances et inscrit à l’ordre du jour du Conseil des
ministres. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Ik
verwijs naar het antwoord dat collega Verherstraeten
op 21 november jongstleden heeft gegeven. Aanvullend
kan ik bevestigen dat de Regie der Gebouwen een alternatieve huisvesting op
het oog heeft en dat ze het voorstel binnenkort samen met mijn diensten zal
evalueren. Inmiddels
heeft de Regie der Gebouwen vanuit Justitie alle gegevens ontvangen. Er zal
nog een laatste finetuning van het voorstel
plaatsvinden. Aansluitend kan het dossier aan de Inspectie van Financiën
worden voorgelegd en op de Ministerraad worden geagendeerd. |
|
(Mme Zakia
Khattabi prend place au fauteuil présidentiel.) |
(Voorzitster: mevrouw Zakia Khattabi.) |
|
Mme Lieve
Maes (N‑VA).
– Cette réponse me laisse un peu sur ma faim. La ministre n’a pas communiqué
de calendrier ni expliqué la raison pour laquelle ce dossier traîne depuis si
longtemps. |
Mevrouw Lieve
Maes (N‑VA). – Ik
blijf met dit antwoord een beetje op mijn honger zitten. De minister heeft
geen tijdschema meegedeeld en evenmin heeft ze een verklaring gegeven voor
het feit dat dit dossier al zo lang aansleept. |
|
Demande d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de la Justice sur «le non‑paiement des prestataires de
soins des prisons» (no 5‑2671) |
Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over «het
niet betalen van de zorgverleners in de gevangenissen» (nr. 5‑2671)
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Pour soigner les détenus,
on a généralement recours à des dentistes, des psychiatres ou des thérapeutes
indépendants. En réponse à une question parlementaire sur ce thème, la
ministre avait reconnu que les factures n’étaient plus honorées depuis juin
et que les prochaines factures de ces prestataires de soins ne seraient plus
liquidées cette année. La ministre attribue cette situation au gel des
budgets par le gouvernement. Non seulement la situation est kafkaïenne mais
elle a des répercussions tragiques et totalement inacceptables. La
ministre est un membre éminent du gouvernement et pratiquement tout le monde
reconnaît l’importance cruciale de la Justice. Et pourtant, le gouvernement,
la ministre y compris, adopte une mesure qui, en un tour de main, entrave
fortement, voire supprime les soins aux détenus prévus par la loi. Personne
en effet ne peut s’attendre à ce que ces soignants indépendants continuent à
prodiguer leurs soins tout en sachant pertinemment qu’ils devront sans doute
attendre des mois avant d’être payés. Je crois
profondément en un État performant qui assure correctement les services
nécessaires. Si ces soins ne pouvaient pas être assurés, cela pourrait avoir
de très fâcheuses répercussions pour les détenus et les internés. Je demande
qu’une solution soit trouvée. Quelles
mesures la ministre compte‑t‑elle prendre dans l’immédiat pour que les soins
nécessaires ne soient pas mis en péril ? |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Voor de zorgverlening aan gevangenen
wordt vaak een beroep gedaan op zelfstandigen die als tandarts, psychiater of
therapeut werken. In antwoord op een parlementaire vraag over dit thema
erkende de minister dat de facturen sinds juni niet meer werden betaald en
dat de toekomstige facturen van die zorgverstrekkers dit jaar niet meer kunnen
worden vereffend. Dat is volgens de minister te wijten aan het feit dat de
regering de budgetten heeft bevroren. De situatie
is niet alleen kafkaiaans, ze heeft vooral diep tragische en totaal
onaanvaardbare gevolgen. De
minister is een belangrijk lid van de regering en Justitie wordt door zowat
iedereen als erg belangrijk beschouwd. Toch keurt de regering, met inbegrip
van de minister, een maatregel goed die in één klap de wettelijk verplichte
zorg aan gedetineerden sterk bemoeilijkt en zelfs onmogelijk maakt. Niemand
mag immers verwachten dat de zelfstandige hulpverleners hun diensten
verstrekken, goed wetende dat ze wellicht maanden op hun betaling moeten
wachten. Ik geloof
sterk in een slagkrachtige overheid die op een accurate wijze de
noodzakelijke diensten verleent. Ik weet dat de minister en haar partij over
het algemeen koele minnaars van de overheid zijn. Mocht de
zorgverstrekking niet kunnen worden verzekerd, dan zou dat echter zeer
ernstige gevolgen hebben voor de gedetineerden en de geïnterneerden. Ik vraag
dat een oplossing wordt gevonden. Welke
maatregelen gaat de minister alsnog nemen zodat de noodzakelijke
zorgverstrekking niet in het gedrang komt? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Il n’est pas exact que les prestataires de soins ne sont plus payés depuis
juillet. Les factures ont été payées normalement jusqu’en octobre, le mois
prévu pour le paiement des factures de juillet. M. Anciaux
sait certainement que les factures ne sont jamais réglées sur‑le‑champ mais
trois mois après la date de facturation. Une bonne administration veille à ce
que les moyens soient utilisés correctement. Elle contrôle donc les factures
avant de les payer. Par
conséquent, l’administration paie les factures de juillet en octobre, les
factures d’août en novembre, etc. Inversement, les paiements effectués en
juillet se rapportent aux factures d’avril, etc. Étant
donné la confusion apparue ces dernières semaines, j’estime utile de
réexpliquer certains points. Les paiements prévus pour octobre ont été effectués
entre‑temps et à la mi‑novembre, les prestataires de soins ont reçu les
montants qui leur étaient dus. Le
problème est que depuis plusieurs années, le budget des soins de santé est
systématiquement sous‑évalué. À la fin de l’année, l’administration a donc
été contrainte de transférer des moyens d’autres postes vers le budget des
soins de santé. Cette opération n’a pu être réalisée cette année faute de
moyens disponibles. Un dernier budget ayant pu être trouvé pour octobre, les
paiements ont été effectués. Jamais il n’a été question de ne pas payer les
prestations des médecins. Ce n’est pas un hasard si chaque année,
l’administration intensifie ses efforts pour trouver une réponse au manque de
moyens. Le problème est dû aux circonstances particulières de 2012 et il
devrait rapidement trouver une solution. Entre‑temps,
un budget a été libéré afin de liquider toutes les factures de cette année. Je
déplore le retard de paiement, aussi minime soit‑il. Il est toutefois
inacceptable que le budget des soins de santé soit sous‑évalué depuis
plusieurs années. Des discussions sont en cours avec mes collègues du
gouvernement pour que ce déficit structurel puisse être comblé à partir de
2013 et que l’administration puisse payer ses factures à temps toute l’année. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Het
klopt niet dat de zorgverleners sinds juli niet meer zijn betaald. De
betaling van de facturen is normaal verlopen tot in oktober, de maand waarin
de betaling van de facturen van juli was gepland. De heer Anciaux
weet ongetwijfeld dat de facturen nooit onverwijld worden betaald, maar drie
maanden na de facturatiedatum. Een goede administratie ziet erop toe dat de
middelen correct worden aangewend. Ze controleert de facturen dan ook alvorens
ze te betalen. De
administratie betaalt dus de facturen van juli in oktober, de facturen van
augustus in november, de facturen van september in december enzovoort.
Omgekeerd hebben de betalingen in juli betrekking op de facturen van april,
de betalingen in augustus op de facturen van mei en de betalingen in
september op de facturen van juni. Gelet op
de verwarring van de afgelopen weken meen ik dat het nuttig is om een en
ander opnieuw te verduidelijken. De voor oktober geplande betalingen – met
betrekking tot de facturen van juli dus – zijn intussen uitgevoerd en de
zorgverleners hebben midden november de verschuldigde bedragen ontvangen. Het
probleem is het volgende: al verscheidene jaren is het medische budget
stelselmatig ondergewaardeerd. Aan het einde van het jaar was de
administratie dan ook genoodzaakt om middelen van andere posten naar het
medische budget over te hevelen. Die verrichting kon dit jaar wegens een
gebrek aan beschikbare middelen niet worden gerealiseerd. Voor oktober kon
evenwel een laatste budget worden gevonden waardoor de betaling kon worden
uitgevoerd. Het is nooit de bedoeling geweest de prestaties van de artsen
niet te betalen. Het is geen toeval dat de administratie haar inspanningen
elk jaar opvoert om, met succes, een antwoord te vinden op het gebrek aan
middelen. Het probleem is te wijten aan de bijzondere omstandigheden van
2012; het zou zo spoedig mogelijk moeten worden opgelost. Inmiddels
werd een budget vrijgemaakt om de facturen van dit jaar allemaal te
vereffenen. Ik
betreur de betalingsachterstand, hoe beperkt die ook is. Het is echter
onaanvaardbaar dat het budget voor medische zorgverstrekking al verscheidene
jaren wordt ondergewaardeerd. Ik voer met mijn collega’s in de regering besprekingen
opdat dit structurele tekort vanaf 2013 zou kunnen worden aangevuld, zodat de
administratie het hele jaar tijdig zou kunnen betalen. |
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Votre réponse me rassure
quelque peu. L’objectif n’est donc manifestement pas que l’on réduise, voire
que l’on supprime les soins médicaux. Je soutiens entièrement la ministre
dans sa recherche d’une solution. Si je dois interpeller des membres de mon
parti à cet effet, que la ministre me le dise. |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Het antwoord stelt me enigszins gerust.
Het is duidelijk niet de bedoeling om de medische zorgverlening te
verminderen of stop te zetten. Ik steun de minister volop in haar zoektocht
naar een oplossing. Als ik hiervoor partijgenoten moet aanspreken, moet de
minister mij dat maar zeggen. |
Vraag om uitleg van
mevrouw Helga Stevens aan de minister van Justitie over «het aantal
gedetineerden met een handicap» (nr. 5‑2806)
|
|
|
Mme Helga
Stevens (N‑VA). – En février 2008, j’ai posé la demande d’explications no 4‑113
relative à la situation des personnes handicapées en prison. J’ai alors
notamment plaidé pour que des données chiffrées soient disponibles. Le
ministre de l’époque a répondu qu’il n’était alors pas possible d’établir des
statistiques sur la base du dossier médical électronique dans lequel est
mentionnée l’information relative au handicap éventuel du détenu. Il allait
faire vérifier si c’était quand même possible au moyen du logiciel existant,
moyennant quelques adaptations. Il a en outre indiqué qu’il deviendrait
possible d’extraire les informations statistiques demandées, ventilées par
prison et par région, au moyen de l’amélioration envisagée du logiciel. Des
statistiques sont‑elles depuis lors disponibles au sujet du nombre de détenus
souffrant d’un handicap ? Si
oui, quelles sont‑elles ? J’aimerais les recevoir avec une ventilation
par prison, par région et par type de handicap. Si
non, pourquoi n’a‑t‑il pas été possible d’adapter le logiciel existant et/ou
pourquoi l’amélioration annoncée du logiciel n’a‑t‑elle pas eu lieu ?
Dans quel délai la ministre estime‑t‑elle que les statistiques demandées
seront disponibles ? Il
est important de pouvoir vérifier si les prisons font suffisamment d’efforts
pour être accessibles aux détenus handicapés. |
Mevrouw Helga
Stevens (N‑VA). –
In februari 2008 stelde ik vraag om uitleg nr. 4‑113 over de
situatie van mensen met een handicap die in een gevangenis verblijven. Ik
peilde daarbij onder meer naar de beschikbaarheid van cijfergegevens. De
toenmalige minister antwoordde dat het toen niet mogelijk was om op basis van
het elektronisch medisch dossier, waarin de informatie over de eventuele
handicap van de gedetineerde wordt vermeld, statistieken op te stellen. Hij
zou laten nagaan of dat met de bestaande software en mits enkele aanpassingen
toch zou kunnen. Daarnaast stelde hij dat het met de in het verschiet
liggende upgrade van de software hoe dan ook mogelijk zou worden om de
gevraagde statistische informatie te extraheren, opgesplitst per gevangenis
en per regio. Zijn
inmiddels al statistieken beschikbaar over het aantal gedetineerden met een
handicap? Zo ja,
wat zijn de cijfers? Ik ontving ze graag opgesplitst per gevangenis, per
regio en per type handicap? Zo neen,
waarom was het niet mogelijk om de bestaande software aan te passen en/of
waarom werd de aangekondigde update van de software niet uitgevoerd? Binnen
welke termijn denkt de minister dat de gevraagde statistieken beschikbaar
zullen zijn? Het is
belangrijk om te kunnen nagaan of de gevangenissen voldoende inspanningen
doen om toegankelijk te zijn voor gedetineerden met een handicap. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Je ne peux m’exprimer au nom de mes prédécesseurs mais il n’existe aucune
statistique à ce sujet et les bases de données existantes ne permettent pas
de produire de tels chiffres. Le
logiciel Epicure modifié est entré en service cette année. Il continuera à
être développé. Dans une phase ultérieure, on examinera si un outil peut être
développé afin de produire de telles statistiques. Pour
l’instant, ce n’est toutefois pas la première priorité du développement
ultérieur d’Epicure. Une fois que le programme tournera bien, je serai
toujours disposée à effectuer les adaptations nécessaires. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Ik kan
mij niet namens mijn voorgangers uitspreken, maar er bestaan geen statistieken
over dit onderwerp en de bestaande databanken laten ook niet toe om zulke
cijfers te produceren. De
aangepaste software Epicure is dit jaar in gebruik
genomen en zal verder worden ontwikkeld. In een latere fase zal kunnen worden
onderzocht of een tool kan worden ontwikkeld om dergelijke statistieken te
produceren. Op het
ogenblik is dit evenwel niet de eerste prioriteit bij de verdere ontwikkeling
van Epicure. Eens het programma goed loopt, ben ik
altijd bereid de nodige aanpassingen te doen. |
|
Mme Helga
Stevens (N‑VA). – Je regrette au plus haut point qu’aucun effort n’ait été fait. J’ai
compris que le thème ne constitue pas une priorité mais que la ministre est
disposée à en tenir compte. Pour les détenus souffrant d’un handicap, il s’agit d’un point très important. Ils ont besoin d’une autre approche. On peut ainsi imaginer que des détenus sourds aient à certains moments besoin d’un interprète en langue des signes. On doit y être attentif. |
Mevrouw Helga
Stevens (N‑VA). –
Ik betreur ten zeerste dat nog altijd geen inspanning is gedaan. Ik heb
begrepen dat het thema geen prioriteit is, maar dat de minister bereid is het
mee te nemen. Voor de gedetineerden met een handicap gaat het om een zeer belangrijk punt. Zij hebben een andere aanpak nodig. Zo is het denkbaar dat er dove gedetineerden zijn die op sommige momenten ondersteuning van een gebarentaaltolk nodig hebben. Hieraan moet aandacht worden besteed. |
Vraag om uitleg van
de heer Gérard Deprez aan de minister van Justitie over «de
vzw “10 de conduite” en een alternatief voor de onmiddellijke inning»
(nr. 5‑2674)
|
|
|
M. Gérard
Deprez (MR). – Depuis
2001, plusieurs parquets ont mis en place une alternative à la perception
immédiate dans le cadre d’une constatation d’excès de vitesse en faisant
appel à l’ASBL « 10 de conduite ». Celle‑ci propose 4 heures
de formation de sensibilisation aux conducteurs imprudents qui, s’ils
acceptent la formule, seront dispensés du paiement de la perception
immédiate ; en revanche, ils devront prendre en charge le coût de la
formation qui varie entre 79 et 99 euros en fonction de la vitesse. L’initiative
est partie de Mme Mons delle Roche, procureur du Roi de Marche‑en‑Famenne.
Depuis lors, l’idée a fait son chemin puisqu’aujourd’hui, de plus en plus de
parquets – ceux de Huy, Marche‑en‑Famenne, Nivelles, Arlon, Neufchâteau,
Liège, Mons et Verviers – collaborent avec l’ASBL. D’après les
informations dont je dispose, le parquet de Tournai devrait faire de même dès
le 1er janvier 2013. Aucun parquet flamand ne figure sur
la liste, peut‑être cette alternative n’est‑elle pas pratiquée du côté
néerlandophone. Sur son site
internet, cette ASBL prétend que le taux de récidive des conducteurs ayant
suivi la formation est particulièrement bas. La seule étude qu’elle met en
avant a été réalisée par l’ULG en 2002 et j’ignore si une telle conclusion
peut en être tirée. Voici mes
questions, Madame la ministre. D’abord, avez‑vous
connaissance d’autres études justifiant la confiance que les parquets
accordent à cette ASBL quant aux résultats de ses formations ? Si
l’étude de l’ULG est la seule réalisée, n’estimez‑vous
pas que le projet mériterait d’être mieux évalué avant de l’étendre
d’avantage ? La question
suivante est principielle : est‑il admissible, sur le plan de la
protection de la vie privée, que le parquet organise la communication
d’informations relatives à des contrevenants à une ASBL dont – sans en mettre
en doute l’intégrité – on sait peu ? Enfin, est‑elle
la seule entreprise proposant un tel service et a‑t‑on envisagé une mise en
concurrence ? |
De heer Gérard Deprez (MR). – Sinds 2001 hebben
verschillende parketten een alternatief ingevoerd voor de onmiddellijke
inning wegens overdreven snelheid, namelijk het volgen van een
bewustmakingscursus inzake verkeersveiligheid die wordt georganiseerd door de
vzw “10 de conduite”. De bestuurders die op het voorstel ingaan, worden
vrijgesteld van de betaling van de onmiddellijke inning. Ze moeten echter wel
de cursus betalen. De prijs daarvan is afhankelijk van de snelheid en
bedraagt tussen 79 en 99 euro. Het
initiatief gaat uit van mevrouw Mons delle Roche,
procureur des Konings in Marche‑en‑Famenne. Sindsdien werken steeds meer
parketten, onder meer Hoei, Marche‑en‑Famenne, Nijvel, Aarlen, Neufchâteau, Luik, Bergen en Verviers met de vzw samen.
Ik heb vernomen dat het parket van Doornik vanaf 1 januari 2013 ook
zou samenwerken. Geen enkel Vlaams parket komt op deze lijst voor. Misschien
wordt dit alternatief aan Nederlandstalige kant niet toegepast. De
vzw beweert op haar website dat het aantal bestuurders die de opleiding
hebben gevolgd en in de dezelfde fout vervallen, bijzonder laag is. Het enige
onderzoek dat hierrond werd gedaan is dat van de Universiteit van Luik in
2002. Ik weet niet of dat volstaat om conclusies te trekken. Ik
heb de volgende vragen. Hebt
u kennis van andere onderzoeken die het vertrouwen rechtvaardigen dat de
parketten aan deze vzw schenken? Als het onderzoek van de Universiteit van
Luik het enige is, vindt u dan niet dat het project beter moet worden
geëvalueerd alvorens het wordt uitgebreid? De
volgende vraag is principieel: is het op het vlak van de bescherming van de
persoonlijke levenssfeer aanvaardbaar dat het parket informatie over
overtreders doorgeeft aan een vzw, waarvan ik de integriteit niet in twijfel
trek, maar waarover weinig is geweten? Is
dit het enige bedrijf dat een dergelijke dienst aanbiedt en heeft men een inmededingingstelling overwogen? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. – Cette forme
de mesure alternative par laquelle le contrevenant s’engage à suivre un
certain nombre d’heures de formation et de sensibilisation dans le cadre
d’une probation prétorienne a été effectivement prônée par l’ancien procureur
du Roi de Marche‑en‑Famenne dès 2001. Cette formule a
été reprise dans d’autres arrondissements et diverses organisations ont
développé une telle offre de services, à la satisfaction des partenaires,
semble‑t‑il. Différents
thèmes y sont abordés, sans moralisme ni photos‑chocs : l’anticipation,
le fair‑play, la citoyenneté, les bases de la conduite respectueuse de
l’autre et de l’environnement. Il faut
souligner que la mise en pratique fait suite à une concertation entre le
procureur du Roi et les zones de police. C’est seulement ensuite que contact
est pris avec des ASBL comme « 10 de conduite ». Je ne suis pas
en mesure de vous indiquer le coût administratif de ces formations, mais il
ne semble pas constituer un frein, vu les nombreux avantages qu’elles offrent
pour tous. L’ensemble des partenaires, police et parquet, ont trouvé dans ces
mesures de formation prétorienne une bonne réponse. Formative et dissuasive,
elle oblige l’auteur de l’infraction à se déplacer et à se mettre en contact
avec d’autres auteurs, et conscientise aux dangers de rouler à grande
vitesse. En ce qui
concerne la protection de la vie privée, l’auteur de l’infraction s’est vu
proposer par la police, à la demande du parquet, une mesure de probation.
S’il l’accepte, il sait que ses coordonnées seront communiquées à une ASBL
pour la mise en pratique de la formation. Je pense enfin
que cette formation vise efficacement à l’éducation et à la modification
progressive des comportements au volant. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van
Justitie. – De vroegere procureur des Konings van Marche‑en‑Famenne heeft de
alternatieve maatregel, waarbij de overtreder er zich toe verbindt een aantal
uren opleiding en bewustmaking te volgen in het kader van een praetoriaanse probatie, inderdaad sinds 2001
gestimuleerd. De
formule is in andere arrondissementen overgenomen en verschillende organisaties
hebben een aanbod van dergelijke diensten ontwikkeld, blijkbaar tot
tevredenheid van alle partners. Verschillende
thema’s komen zonder zedenpreken of schokkende foto’s aan bod: anticiperen,
fair play, burgerzin, rijden met respect voor de
ander en het milieu. De
maatregel wordt toegepast na overleg tussen de procureur des Konings en de
politiezones. Pas daarna wordt contact opgenomen met vzw’s zoals “10 de
conduite”. Ik
heb geen zicht op de administratieve kosten van die opleidingen. Gelet op de
vele voordelen lijken de kosten geen remmend effect te hebben. Alle partners,
politie en parket, zien de opleiding als een goede maatregel. Ze is
educatief, heeft een ontradend karakter en maakt de overtreder bewust van de
gevaren van snel rijden. De auteur van de inbreuk wordt verplicht zich te
verplaatsen en in contact te komen met anderen. Wat
de bescherming van het privéleven betreft, stelt de politie, op vraag van het
parket, de overtreder een probatiemaatregel voor. Als hij die aanvaardt, weet
hij dat zijn gegevens aan een vzw worden meegedeeld met het oog op de
praktische organisatie van de opleiding. Die
opleiding draagt inderdaad bij tot verkeersopvoeding en tot een geleidelijke
aanpassing van het rijgedrag. |
|
M. Gérard
Deprez (MR). – Vous
avez détaillé, Madame la ministre, le contenu de la formation et vanté sa
qualité. Mais les résultats – prétendument positifs – du système ont‑ils
déjà fait l’objet d’une étude ? Ma question
principielle subsiste : un problème légal de protection de la vie privée
ne se pose‑t‑il pas dès lors que des informations concernant un contrevenant
sont transmises à une ASBL privée ? En outre, vous
avez fait allusion à d’autres associations, sans toutefois en mentionner
aucune… |
De heer Gérard Deprez (MR). – Mevrouw de minister, u
hebt de inhoud van de opleiding gedetailleerd besproken en de kwaliteit ervan
geprezen. Is er al een studie gewijd aan de vermeende positieve resultaten
van dat systeem? Mijn
principiële vraag is niet beantwoord: rijst er geen wettelijk probleem inzake
bescherming van de persoonlijke levenssfeer, aangezien informatie over een
overtreder doorgespeeld wordt aan een private vzw? U
hebt daarenboven ook verwezen naar andere verenigingen, maar hebt er geen
enkele genoemd … |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. – Je peux vous
communiquer les noms des autres associations. Ces formations
se donnent depuis un certain temps, en accord avec la police et les
procureurs du Roi, et je suis convaincue qu’elles ne se poursuivraient pas si
tous les acteurs n’en étaient pas satisfaits. Je ne suis pas certaine qu’une
étude ait été menée. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van
Justitie. – Ik kan u de namen van de andere verenigingen geven. Die
informatie wordt al enige tijd gegeven, in overeenstemming met de politie en
de procureurs des Konings, en ik ben ervan overtuigd dat ze daarmee niet
zouden voortgaan indien alle actoren er niet tevreden over zouden zijn. Ik
ben niet zeker of er al een studie werd gemaakt. |
|
M. Gérard
Deprez (MR). – Par
ailleurs, mon information selon laquelle le système n’est pratiqué que dans
le Sud du pays est‑elle exacte ? |
De heer Gérard Deprez (MR). – Klopt het overigens dat het
systeem enkel in het zuiden van het land wordt toegepast? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. – Je suis presque sûre que des projets similaires existent dans le Nord de notre pays. Je vous communiquerai des informations complémentaires. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Ik ben er bijna zeker van dat gelijkaardige projecten bestaan in het noorden van ons land. Ik zal u aanvullende informatie bezorgen. |
|
Demande d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de la Justice sur «les prestataires de soins issus du
secteur privé dans les prisons» (no 5‑2762)» |
Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over « de zorgverstrekkers uit de private sector in de gevangenissen"»
(nr. 5‑2762)
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – La ministre a déjà été interrogée
précédemment au sujet de l’intervention de prestataires de soins privés pour
le traitement médical des détenus, intervention dont je suis partisan. Les
questions qui se posent à ce propos soulèvent cependant un problème complexe,
car il ne s’agit pas seulement de répondre aux demandes de soins des détenus,
mais aussi de considérer le coût de ceux‑ci et la manière dont
l’administration des établissements pénitentiaires constitue ou démantèle un
personnel. La
ministre a récemment réagi à une question sur un contrat entre la prison
d’Hasselt et la Clinique Jessa à Hasselt. La
ministre a dit explicitement que le contrat très coûteux ne serait
certainement pas prolongé. Il s’agissait d’un contrat de quelque 150 000
euros par an pour une période de six années successives, soit 900 000
euros pour l’intervention d’infirmiers externes. C’est l’Inspection des
Finances qui a dénoncé ce prix très élevé, de même que d’autres éléments
d’ordre plus organisationnel. Malgré
cela, une série de délégués syndicaux me signalent que des négociations se
dérouleraient quand même en coulisses entre l’administration des
établissements pénitentiaires et la Clinique Jessa
à Hasselt. Or, le SPF Justice dispose aussi de ses propres infirmiers ayant
une formation et une compétence totalement semblables à celles du personnel
engagé de manière externe. Suivant les informations dont je dispose, la liste
des mutations compterait un nombre plus que suffisant d’infirmiers pour
dispenser les soins médicaux nécessaires à la prison de Hasselt. Le Service
de santé pénitentiaire serait parfaitement au courant du problème et des
solutions possibles. Des demandes de mutation ont déjà été introduites à
plusieurs reprises, mais elles n’ont pas reçu de suite positive. La
situation peut être qualifiée à juste titre de curieuse et surprenante. À un
moment où la Justice est confrontée tant à des problèmes budgétaires qu’à un
besoin aigu de soins médicaux corrects pour les détenus, il s’avère qu’une
solution évidente n’est pas prise en compte. Des rumeurs tenaces circulent
sur des contrats onéreux avec des fournisseurs externes, ce qui fait penser à
une stratégie de sous‑traitance déguisée, par exemple pour les soins
infirmiers. La
ministre peut‑elle confirmer sans la moindre réserve qu’aucune négociation
n’est actuellement en cours entre la Justice et la Clinique Jessa concernant la mise à disposition d’infirmiers
externes pour les soins médicaux à la prison de Hasselt ? La ministre
peut‑elle déclarer ici que la Justice n’applique aucune stratégie de sous‑traitance
systématique des soins médicaux pour les détenus, mais qu’elle fait appel de
manière optimale à ses propres prestataires de soins disponibles ? Comment
la ministre explique‑t‑elle qu’actuellement différents infirmiers au service
du SPF Justice aient demandé leur mutation à Hasselt, mais que, malgré la
grande urgence de soins de santé à Hasselt et le prix élevé payé ces
dernières années entre autres à la Clinique Jessa,
aucune suite n’ait été réservée à ces demandes ? La ministre chargera‑t‑elle
le SPF Justice d’engager le plus possible ses propres infirmiers, a fortiori
si la demande de ce personnel correspond parfaitement avec le lieu où les
besoins sont importants ? |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Al eerder werd de minister ondervraagd
over het inschakelen van privézorgverstrekkers voor de behandeling van
gevangenen, waar ik voorstander van ben. Vragen hieromtrent onthullen echter
een complex probleem, want het gaat niet alleen over het tegemoetkomen aan de
zorgvragen van de gevangenen, maar ook over de kostprijs daarvan en de wijze
waarop ons gevangeniswezen een personeelsbestand op- of afbouwt. Recent
reageerde de minister op een vraag over een contract tussen de Hasseltse
gevangenis en het Jessa‑Ziekenhuis in Hasselt. De
minister stelde ondubbelzinnig dat het erg dure contract van de baan was en
zeker niet zou worden verlengd. Het ging over een contract van ongeveer
150 000 euro per jaar voor een periode van zes opeenvolgende jaren, dus
900 000 euro voor het inschakelen van externe verpleegkundigen. Het was
de Inspectie van Financiën die beschuldigend wees op de erg hoge kostprijs en
andere meer organisatorische elementen. Desondanks
krijg ik van een aantal vakbondsmilitanten berichten dat er op de achtergrond
en eerder in de coulissen, toch nog onderhandelingen zouden lopen tussen het
gevangeniswezen en het Jessa‑Ziekenhuis in Hasselt.
Tegelijkertijd beschikt de FOD Justitie ook over eigen verpleegkundigen met
een volledig gelijkaardige opleiding en competentie als diegenen die extern
worden ingehuurd. Er zouden, volgens de bronnen waarover ik beschik, meer dan
voldoende eigen verpleegkundigen op de mutatielijst staan om de noodzakelijke
geneeskundige zorg in de gevangenis van Hasselt te verstrekken. De
Penitentiaire Gezondheidsdienst zou heel goed op de hoogte zijn van de
problematiek en de mogelijke oplossing. Vragen voor mutatie werden reeds
verschillende malen ingediend maar bleven zonder positief gevolg. De
situatie mag terecht eigenaardig en bevreemdend worden genoemd. Op een moment
dat Justitie worstelt met zowel budgetproblemen als een acute nood aan goede
zorgverstrekking aan de gevangenen, blijkt een voor de hand liggende
oplossing niet te worden gebruikt. Er circuleren hardnekkige geruchten over
dure contracten met externe leveranciers, wat doet denken aan een verkapte
strategie outsourcing van bijvoorbeeld de verpleegkundige zorg. Kan de
minister zonder enige terughoudendheid bevestigen dat er momenteel geen
onderhandelingen lopen tussen Justitie en het Jessa‑Ziekenhuis
over het ter beschikking stellen van externe verpleegkundigen voor de
geneeskundige zorg in de gevangenis van Hasselt? Wil de minister hier
verklaren dat er binnen Justitie geen strategie bestaat om systematisch de
zorgverstrekking aan gevangenen te outsourcen, maar dat men de beschikbare
eigen zorgverstrekkers optimaal wil inzetten? Hoe
verklaart de minister dat er momenteel verschillende verpleegkundigen in
dienst van de FOD Justitie hun aanvraag voor mutatie naar Hasselt indienden,
maar dat die aanvragen, ondanks de hoge urgentie aan geneeskundige zorg in
Hasselt en de hoge kostprijs die men de voorbije jaren betaalde aan onder
andere het Jessa‑Ziekenhuis, onbeantwoord bleven?
Zal de minister de FOD Justitie de opdracht geven om zo accuraat mogelijk de eigen
verpleegkundigen in te zetten, zeker indien de vraag van die personeelsleden
perfect overeenstemt met de plaats waar de nood aanwezig is? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Il n’existe aucune stratégie générale à la Justice pour sous‑traiter
systématiquement et ne pas engager le personnel propre. Le contrat a été
conclu à partir du 1er janvier 2010 pour une période de
quatre ans, résiliable chaque année avec un préavis de sept mois. Cet
accord a été conclu parce qu’à ce moment‑là c’était le choix le plus opportun
pour garantir de manière correcte et budgétairement justifiée les soins aux
détenus à Hasselt. On ne peut se limiter à prendre en considération le coût
du contrat, il faut aussi tenir compte des frais sous‑jacents qui ne doivent
pas être exposés en interne à la suite de l’accord. En effet, pour certains
aspects des soins, la Justice peut faire appel aux appareillages et
infrastructures de Virga Jesse, pour lesquels elle
ne doit pas utiliser les fonds de son propre budget. Virga Jesse est intégrée avec Salvator dans une structure
fusionnée dénommée Clinique Jessa. Quelques
collaborateurs de la Justice et la Clinique Jessa
ont ainsi eu l’impression erronée qu’un nouveau contrat devait
automatiquement être conclu parce que l’ancien était signé avec un partenaire
n’existant plus sur le plan juridique. Un dossier a été déposé à l’Inspection
des Finances qui, pour différentes raisons, dont le coût, a rendu un avis
négatif. On en a tiré la conclusion erronée qu’à partir du 1er janvier 2013
les soins devraient être assurés avec le personnel propre et des glissements
internes étaient même déjà en préparation. Après
une analyse juridique du dossier par la nouvelle direction du Service de
santé des prisons, on a pu constater que la Clinique Jessa
avait repris les obligations contractuelles de Virga
Jesse, que le délai pour pouvoir résilier le contrat sans dommages et
intérêts était échu, que ni Jessa ni la Justice
n’avaient l’intention de résilier le contrat avant la fin du délai de quatre
ans et donc que la prolongation tacite contractuellement prévue pouvait être
appliquée une dernière fois. Le
contrat actuel prend définitivement et automatiquement fin le
31 décembre 2013. À partir de janvier de l’année suivante, nous examinerons
comment nous pourrons assurer les soins médicaux après le
31 décembre 2013. Le principe directeur est le suivant : des
soins de qualité budgétairement justifiés. C’est donc un conflit juridique
qui a créé la confusion à un moment donné. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Er
bestaat geen algemene strategie om systematisch te outsourcen en geen eigen
personeel in te zetten. Het contract werd gesloten vanaf
1 januari 2010 voor een looptijd van vier jaar, jaarlijks opzegbaar
met een opzegtermijn van zeven maanden. Die
overeenkomst werd gesloten omdat het op dat moment de meest opportune keuze
was om op een correcte en budgettair verantwoorde wijze de zorgverlening voor
de gedetineerden van Hasselt te garanderen. Men mag niet enkel kijken naar de
kosten van het contract, maar men moet ook rekening houden met onderliggende
kosten die intern door de overeenkomst wegvallen, omdat Justitie voor
bepaalde aspecten van de zorgverlening een beroep kan doen op apparatuur en
infrastructuur van Virga Jesse, waardoor we geen middelen uit het eigen
budget moeten putten. Virga
Jesse is samen met Salvator geïntegreerd in een
fusiestructuur genaamd Jessa‑Ziekenhuis. Hierdoor
is bij enkele medewerkers van Justitie en het Jessa‑Ziekenhuis
de foutieve indruk ontstaan dat er automatisch een nieuw contract diende
gesloten te worden omdat het oude contract gesloten was met een partner die
juridisch gezien niet meer bestond. Er werd een dossier voorgelegd aan de
Inspectie van Financiën, dat om verschillende redenen, waaronder de
kostprijs, negatief geadviseerd werd. Hieruit werd verkeerdelijk de conclusie
getrokken dat men vanaf 1 januari 2013 met eigen mensen voor de
zorg diende in te staan, er werden zelfs al interne verschuivingen
voorbereid. Na een
juridische analyse van het dossier door het nieuwe management van de Dienst
Gezondheidszorg Gevangenissen kon worden vastgesteld dat er rechtsopvolging
was door het Jessa‑Ziekenhuis wat de contractuele
verplichtingen van Virga Jesse betreft; dat de termijn om zonder
schadevergoeding te kunnen opzeggen, verlopen was en dat noch Jessa noch Justitie de intentie hadden om vóór het einde
van de vierjarige looptijd de overeenkomst stop te zetten en dus de
contractueel bepaalde stilzwijgende verlenging voor een laatste keer kon
worden gebruikt. Het
huidige contract loopt definitief en automatisch af op
31 december 2013. Vanaf januari volgend jaar zullen we al nagaan
hoe na 31 december 2013 voor de zorgverlening kan worden ingestaan.
Kwalitatieve zorgverlening op een budgettair verantwoorde wijze is hierbij
het leidende principe. Het was dus een juridisch dispuut dat op een bepaald
moment voor verwarring heeft gezorgd. |
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je comprends qu’un
contrat en cours ne puisse pas être résilié avant terme. J’espère seulement
qu’en 2014 les infirmiers souhaitant aller travailler à Hasselt pourront être
engagés de manière à ce que le contrat « onéreux » puisse être
résilié. |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik heb er alle begrip voor dat een lopend
contract niet voortijdig kan worden opgezegd. Ik hoop alleen dat in 2014 de
verpleegkundigen die graag in Hasselt willen gaan werken, daar kunnen worden
ingeschakeld zodat het “dure” contract kan worden opgezegd. |
|
Demande d’explications de M. Karl Vanlouwe à la ministre de la Justice sur «le personnel du Service de la Sûreté de
l’État» (no 5‑2673) |
Vraag om uitleg van
de heer Karl Vanlouwe aan de minister van Justitie over
«het personeel van de dienst voor de Veiligheid van de Staat» (nr. 5‑2673)
|
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Lors de différents entretiens, le
chef de la Sûreté de l’État, M. Winants, a
lancé un cri d’alarme relatif aux avancées du fondamentalisme et de
l’extrémisme religieux dans notre pays, tout en précisant que le salafisme politique représentait une plus grande menace
que les attentats terroristes. Il a également chaque fois attiré l’attention
sur le manque de personnel à la Sûreté de l’État. M. Winants a déclaré que 95 à 100 personnes supplémentaires
seraient nécessaires dans son service pour que les services extérieurs
puissent fonctionner de manière optimale. Actuellement, le service est
quasiment en sous‑effectif. M. Winants a
également déclaré qu’il avait informé les autorités que c’était un minimum en
dessous duquel un service de renseignement et de sécurité ne pouvait
descendre s’il voulait pouvoir exécuter ses tâches. La
ministre peut‑elle donner un aperçu du nombre de personnes qui travaillent
dans les services de la Sûreté de l’État, tant dans les services extérieurs
et les cadres opérationnels, que dans les services administratifs ? Combien
de personnes ont‑elles été engagées depuis que M. Winants
a demandé du personnel supplémentaire ? Il a formulé cette demande en
janvier, en juin et en septembre, dans La libre Belgique, De Standaard, Le
Soir et lors d’interviews à la télévision, récemment encore sur tvbrussel. Le
patron de la Sûreté de l’État a attiré plus d’une fois l’attention sur le
danger du salafisme politique en Belgique. Combien
de membres du personnel de la Sûreté de l’État s’occupent‑ils
de dossiers ayant trait au salafisme ? Combien
de personnes connaissent‑elles suffisamment la langue arabe pour pouvoir
suivre certains mouvements fondamentalistes actifs dans notre pays ? Je
pose cette dernière question parce qu’il avait été annoncé, il y a quelques
années, que deux personnes à peine du service connaissaient suffisamment
l’arabe pour pouvoir suivre ces mouvements. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – In verschillende interviews heeft het
hoofd van de Veiligheid van de Staat, de heer Winants,
een noodkreet geluid over het groeiende fundamentalisme en religieus‑extremisme
in ons land, maar hij wees er ook op dat van het politiek salafisme
een grotere dreiging uitgaat dan van een terroristische aanslag. Hij wees ook
telkens op de onderbezetting van het personeel bij de Staatsveiligheid. Zo
verklaarde het hoofd van de Staatsveiligheid dat zijn dienst nog zeker 95 à
100 extra personeelsleden nodig heeft voor de buitendiensten om optimaal te
kunnen functioneren. Nu zit de dienst qua personeel voor buitendiensten aan
een uiterste benedengrens. De heer Winants
verklaarde eveneens dat hij de autoriteiten op de hoogte heeft gebracht dat
er een minimum is waaronder een inlichtingen‑en veiligheidsdienst niet kan
gaan om haar taken kan uitvoeren. Kan de
minister een overzicht geven van het personeel dat werkt bij de diensten van
de Staatsveiligheid, zowel bij de buitendiensten en de operationele kaders
als bij de administratieve diensten? Hoeveel
personeelsleden werden, sinds de vraag van de heer Winants naar extra personeel, bijkomend aangeworven? Hij
heeft die vraag gesteld in januari, juni en september, in La Libre Belgique, De Standaard, Le Soir en in televisie‑interviews, onlangs nog op tvbrussel. Meermaals
wees het hoofd van de Staatsveiligheid op het gevaar van het politiek en jihadistisch salafisme in
België. Hoeveel personeelsleden van de Staatsveiligheid volgen de dossiers
rond het salafisme en hoeveel personeelsleden
kennen voldoende Arabisch om bepaalde fundamentalistische stromingen in ons
land te kunnen volgen? Ik stel die laatste vraag omdat enkel jaren geleden
bekend raakte dat amper twee personen in de dienst voldoende Arabisch kenden
om die stromingen te volgen. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Au cours d’une conférence de presse tenue lors de la présentation du Rapport
annuel 2012, l’administrateur général de la Sûreté de l’État a effectivement
attiré l’attention sur le manque de personnel criant et les restrictions
budgétaires dans son service. Il avait déjà fait cette même déclaration
durant l’été lors d’interviews accordées à différents journaux. En
2003, le budget de la Sûreté de l’État s’élevait à 23,86 millions d’euros.
Fin 2010, il s’élevait à 43,46 millions d’euros, soit une augmentation de 82%
en sept ans. La Sûreté de l’État peut elle‑même décider de la manière dont
elle utilise les budgets destinés au personnel, soit en élargissant le cadre
du personnel, soit en accordant des augmentations salariales. Les
deux derniers rapports annuels de la Sûreté de l’État montrent que 82
personnes ont été engagées et que 32 personnes ont quitté définitivement le
service en 2010. En 2011, 21 personnes ont été engagées et que 25 ont quitté
le service. La situation budgétaire contraint tous les services
publics à fixer des priorités et à agir en conséquence. J’ai
demandé à la Sûreté de l’État d’établir une liste des priorités du service et
de pointer celles qui sont menacées à cause des restrictions budgétaires et
du manque de personnel. C’est la seule manière de prendre des décisions
responsables. Bref,
j’examine sérieusement chaque demande de moyens financiers et de personnel
supplémentaires. Je me concerte chaque fois avec le service concerné et
essaye autant que possible d’approcher le dossier de manière objective en
associant le management aux choix stratégiques. En cette période
particulièrement difficile sur le plan budgétaire, je m’efforcerai au maximum
de libérer des moyens supplémentaires comme j’ai réussi à le faire, lors des
dernières discussions budgétaires, pour plusieurs de mes services. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – De
administrateur‑generaal van de Staatsveiligheid heeft inderdaad op een
persconferentie naar aanleiding van het Jaarverslag 2011 onder meer gewezen
op het nijpend personeelstekort en de budgettaire beperkingen bij zijn
dienst, zoals hij dat eerder al in de zomer in een kranteninterview had
gedaan. In 2003
bedroeg het gerealiseerde budget van de Staatsveiligheid 23,86 miljoen euro;
eind 2010 was dat 43,46 miljoen euro. Dat is een stijging met 82% in zeven
jaar. De Staatsveiligheid kan binnen deze personeelsbudgetten zelf bepalen
wat er met het geld gebeurt: het personeelskader verder opvullen of
loonsverhogingen toekennen. Uit de jongste
twee jaarverslagen van de Staatsveiligheid blijkt dat in 2010 82 personen
werden aangeworven en 32 mensen de dienst definitief verlieten. Voor 2011
waren er respectievelijk 21 aanwervingen en 25 personen die de dienst
verlieten. De budgettaire situatie noopt alle overheidsdiensten ertoe
prioriteiten op te stellen en op basis daarvan te handelen. Ik heb de
Staatsveiligheid gevraagd een lijst van prioriteiten van de dienst te
ontwikkelen, in volgorde van belangrijkheid, en op basis daarvan te definiëren
welke prioriteiten bedreigd zijn door de aangeklaagde budgettaire beperkingen
en tekortkomingen inzake human resources. Enkel zo kunnen er gefundeerde
beslissingen genomen worden. Kortom,
ik neem elke vraag naar meer geld en meer mensen ernstig. Ik ga daarover
telkens de dialoog aan met de betrokken dienst en tracht elke keer het
dossier zoveel mogelijk objectief te benaderen en in te schrijven in een
aanpak waarbij het management mee beleidskeuzes maakt. Ook in deze budgettair
uiterst moeilijke tijden zal ik me dubbel inzetten om meer middelen los te
krijgen. Dit is me tijdens de jongste begrotingsbesprekingen gelukt voor
verscheidene van mijn diensten die hun nood bewezen hadden. |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Ma question concernait surtout
l’effectif et la réponse a surtout trait au budget. Le
budget a augmenté et la Sûreté de l’État peut décider elle‑même de la manière
dont elle l’utilise. Ma question concernait surtout la situation actuelle du
personnel de la Sûreté de l’État. En 2011, 21 personnes ont été engagées et
il y a eu 25 départs. J’en déduis que l’effectif a diminué en 2011. Cela me
surprend. Je souhaitais connaître le nombre de personnes actives à la Sûreté
de l’État. Lors
des interviews, M. Winants a mis en garde à
plusieurs reprises contre le salafisme politique.
Il n’a pas parlé de risques immédiats. Ma question était très concrète :
combien de personnes s’occupent‑elles du dossier relatif à la politique du salafisme et combien d’entre elles connaissent‑elles la
langue arabe ? |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Mijn vraag ging over het aantal
personeelsleden, maar ik kreeg vooral een antwoord met betrekking tot het
budget. Het
budget is gestegen en de Staatsveiligheid mag dat zelf invullen. Maar mijn
vraag ging vooral over de actuele personeelssituatie bij de Staatsveiligheid.
In 2011 zijn er eenentwintig personeelsleden aangeworven en vijfentwintig
vertrokken. Ik leid daaruit af dat het aantal personeelsleden in 2011
verminderd is. Dat verwondert mij. Mijn vraag was hoeveel personeelsleden er
momenteel bij de Staatsveiligheid actief zijn. De heer Winants heeft in interviews meermaals gewaarschuwd voor
het politiek salafisme; hij heeft het niet over
onmiddellijke risico’s. Mijn vraag was heel concreet: hoeveel personeelsleden
volgen het dossier van het politiek salafisme en
hoeveel ervan kennen Arabisch? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Je n’ai pas communiqué certaines données à la demande expresse de la Sûreté
de l’État. Il s’agit évidemment d’informations sensibles. La Sûreté de l’État
ne veut pas que l’on sache combien de personnes travaillent sur certains
dossiers. Cela ne pose pas de problème pour les sénateurs, mais ce qui figure
dans les rapports officiels peut être lu par d’autres organisations. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Op
uitdrukkelijke vraag van de Staatsveiligheid heb ik bepaalde gegevens niet
gecommuniceerd. Het gaat immers om gevoelige informatie. De Staatsveiligheid
wil niet dat geweten is hoeveel personeelsleden op bepaalde thema’s werken.
Voor de senatoren is er geen probleem, maar wat in officiële verslagen staat
wordt natuurlijk ook gelezen door andere organisaties. |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Cette réponse me pose un
problème. Le patron de la Sûreté de l’État lance un cri d’alarme dans
les médias parce qu’il lui manque 100 personnes dans son effectif. Selon lui,
le minimum absolu est pratiquement atteint. Si, en tant que parlementaire, je
demande des informations sur le personnel, la Sûreté de l’État répond qu’elle
ne peut plus rien dire. Finalement, les parlementaires ne peuvent plus
exercer de contrôle suffisant en ce qui concerne le personnel ou les moyens
financiers supplémentaires dont le service aurait besoin. Cela
me pose donc un problème. Je comprends qu’il soit difficile de communiquer le
nombre de personnes qui travaillent sur certains dossiers, mais j’espérais
quand même connaître le nombre de personnes actives à la Sûreté de l’État. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Ik heb het moeilijk met dit antwoord. Het
hoofd van de Staatsveiligheid slaakt een noodkreet in de media omdat hij
honderd personeelsleden te kort heeft. Volgens hem is het absolute minimum
bijna bereikt. Als ik dan als parlementslid vraag hoe het nu zit met de
personeelsformatie, zegt de Staatsveiligheid dat ze niets meer kan/mag
vertellen. De parlementsleden kunnen dus niet nagaan of er te weinig
personeel is, dan wel of de dienst gewoon meer geld wil waarop uiteindelijk
geen controle is. Daar heb
ik het dus moeilijk mee. Ik begrijp dat het moeilijk is mee te delen hoeveel
personeelsleden op bepaalde thema’s werken, maar ik had toch gehoopt te
kunnen vernemen hoeveel personeelsleden er precies bij de Staatsveiligheid
werken. |
|
Demande d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de la Justice sur «le traitement des affaires de viol» (no 5‑2780) |
Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over «de
behandeling van verkrachtingszaken» (nr. 5‑2780)
|
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Les chiffres sont
alarmants. En Belgique, il y aurait en moyenne huit viols par jour. Depuis
2000, ce chiffre a d’ailleurs légèrement augmenté. Les experts dénoncent une
forme d’impunité. Ainsi, seulement 4% des personnes accusées de viol seraient
condamnées. La Justice réfute ce chiffre et affirme qu’un accusé sur trois
est condamné. Ce chiffre ne concerne que les suspects effectivement
poursuivis. Dans
les affaires de viol, les données ADN jouent un rôle important. C’est
pourquoi on procède toujours à des frottis, qui contiennent souvent du
matériel ADN de l’auteur. Seulement un tiers des frottis sont analysés, les
autres sont stockés sans être traités. La raison en est aussi simple que
choquante : le manque de moyens car la Justice doit faire des économies. Les
données analysées ne sont d’ailleurs enregistrées dans la banque de données
que si la condamnation est supérieure à cinq ans. Cela permet à de nombreux
auteurs de ne pas figurer dans cette importante banque de données.
L’accumulation de tant de faits incompréhensibles renforce la méfiance
existante à l’égard de la Justice et n’incite pas vraiment les victimes à se
soumettre à un examen après le traumatisme que représente un viol. Le
gouvernement a décidé à juste titre d’intégrer la lutte contre la violence
sexuelle dans le Plan national de sécurité. Cette décision est d’autant plus
positive que la nouvelle loi relative à l’ADN qui sera appliquée sous peu
permettra de réduire le coût des analyses et du traitement des données. À
l’avenir, il appartiendra toutefois toujours au magistrat de prendre la
décision de procéder aux analyses ADN. Comment
la ministre explique‑t‑elle le taux particulièrement faible de condamnation
de suspects dans les affaires de viol ? Quels facteurs ou acteurs sont‑ils
déterminants à ce sujet ? S’agit‑il avant tout d’aspects strictement
juridiques ou liés à l’enquête ? Ce chiffre peu élevé témoigne‑t‑il
aussi d’un problème culturel ou de société ? Existe‑t‑il un lien avec,
par exemple, la prédominance masculine parmi les magistrats et/ou les
enquêteurs ? Cette hypothèse a‑t‑elle déjà été étudiée ? La ministre confirme‑t‑elle que même lorsque la nouvelle loi relative à l’ADN sera appliquée, la décision de procéder à une analyse ADN appartiendra toujours au magistrat ? Ce caractère non obligatoire ne constitue‑il pas le point faible d’une approche efficace des affaires de viol ? Ne renforce‑t‑il pas l’hypothèse que la manière d’aborder les affaires de viol peut différer selon que le magistrat est un homme ou une femme ? Ne faudrait‑il pas tout simplement rendre obligatoire l’analyse ADN dans ce genre d’affaires ? La ministre y est‑elle favorable ? |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – De cijfers zijn alarmerend. Gemiddeld
zouden er in België acht verkrachtingen per dag gebeuren. Dat hoge cijfer is
zelfs sinds 2000 licht gestegen. Experts ter zake wijzen op een vorm van
straffeloosheid. Zo zou maar 4% van de beschuldigden van verkrachtingen
worden veroordeeld. Justitie weerlegt het cijfer en stelt dat een op drie
beschuldigden wordt veroordeeld. Het cijfer slaat enkel op de daadwerkelijk
vervolgde verdachten. Bij
verkrachtingszaken spelen onder andere DNA‑gegevens een belangrijke rol.
Daartoe worden steeds uitstrijkjes genomen, die vaak DNA‑materiaal van de
dader bevatten. De uitstrijkjes worden maar voor een derde geanalyseerd, de
rest blijft onbehandeld opgeslagen. De reden daarvoor is schokkend in zijn
simpelheid: onvoldoende middelen omdat Justitie moet besparen. De
geanalyseerde gegevens worden trouwens maar in de databank opgenomen na een
veroordeling van meer dan vijf jaar. Daardoor ontsnappen veel daders aan een
opname in die erg belangrijke databank. De opeenstapeling van zoveel
onbegrijpelijke feiten voedt uiteraard de al bestaande argwaan tegenover
Justitie en stimuleert de slachtoffers niet echt om zich te melden voor een
onderzoek na een traumatische verkrachting. De
regering besliste terecht de strijd tegen seksueel geweld op te nemen in het
Nationaal Veiligheidsplan. Dat is echt een goede zaak, te meer omdat de nieuwe
DNA‑wet die binnenkort operationeel wordt, analyses en dataverwerking
goedkoper zal maken. Toch blijft ook in de toekomst de beslissing van de
magistraat om tot een DNA‑analyse over te gaan voorwaardelijk. Hoe
verklaart de minister het uitzonderlijk lage veroordelingscijfer van
verdachten bij verkrachtingszaken? Welke factoren of actoren zijn bepalend
voor dat beperkte aantal? Spelen daarbij vooral strikt juridische of opsporingsgebonden aspecten? Of wijst het lage cijfer ook
op een probleem van culturele of maatschappelijke aard? Zijn er correlaties
met bijvoorbeeld het overheersend aantal mannelijke magistraten en/of
mannelijke opsporingsambtenaren? Werd die hypothese al onderzocht? Bevestigt de minister dat zelfs met de nieuwe DNA‑wet het toch de beslissing van de magistraat blijft of er tot een DNA‑analyse wordt overgegaan? Is die voorwaardelijkheid geen zwak punt in een doeltreffende aanpak van verkrachtingszaken? Versterkt die voorwaardelijkheid niet de hypothese dat de sekse van de behandelende magistraat mogelijk de aanpak van verkrachtingszaken bepaalt? Moet daarom de beslissing tot een DNA‑analyse in dit soort zaken niet gewoon algemeen verplichtend worden gesteld? Is de minister daar voorstander van? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
La décision souveraine de procéder ou non à des analyses ADN est prise par le
magistrat en fonction des circonstances propres à l’affaire à instruire. Dans
certains cas, une analyse ADN n’apporte pas de réponse à la question du viol,
par exemple en cas de viol dans le cadre du mariage, lorsque l’homme déclare
que la femme était consentante et que la femme affirme qu’elle ne l’était
pas. La
sous‑utilisation des analyses ADN est également liée aux nombreuses
formalités légales et au coût. Dans l’état actuel de la législation, le
procureur du Roi doit motiver sa décision de soumettre une trace à l’analyse
ADN. La loi stipule que le prélèvement d’un échantillon de référence doit se
faire dans l’intérêt de l’enquête. Un
échantillon de référence ne peut être prélevé sur un suspect qu’à la
condition qu’une trace de cellules humaines ait été trouvée. Le
problème ne se limite pas aux seules affaires de viol. La loi actuelle est
bancale en ce sens que les très nombreuses exigences de procédure et les
phases intermédiaires ne lui permettent pas d’atteindre son objectif qui est
d’alimenter les banques de données ADN. La
nouvelle loi relative à l’ADN du 7 novembre 2011 instaure une
procédure claire et explicite permettant un lien direct avec les banques de
données ADN, avec un transfert automatique de données, des délais clairement
précisés et une obligation de rapport simplifiée. Cela
raccourcira sensiblement les délais d’analyse et facilitera l’identification
des auteurs sur la base des profils ADN. De
plus, l’INCC procédera systématiquement à la comparaison des profils
enregistrés, ce qui n’est actuellement possible que dans le cadre d’une
affaire en cours. En
outre, la loi du 30 novembre 2011 sur l’amélioration de l’approche
des abus sexuels et des faits de pédophilie dans une relation d’autorité
dispose que si dans le cadre d’un dossier d’attentat à la pudeur ou de viol,
le procureur du Roi ou le juge d’instruction décide de ne pas faire établir
de profil ADN de traces ou d’un échantillon de référence découverts ou
prélevés lors de l’exploration corporelle de la victime, il fournit à ce
sujet des explications à la victime à la fin de l’instruction. Cela peut
contribuer à sensibiliser les magistrats et les juges d’instruction. Une
fois la nouvelle loi relative à l’ADN entrée en vigueur, les procédures
seront plus efficaces et plus simples, ce qui fera baisser le prix des
analyses ADN. Il faudra moins de demandes de la part des magistrats pour que
les profils ADN parviennent aux banques de données ADN. Une procédure plus
efficace est automatiquement moins coûteuse. Actuellement,
une adjudication publique est en cours pour la désignation d’un laboratoire
qui sera chargé d’établir le profil ADN des condamnés. Cela permettra
d’importantes économies. L’entrée
en vigueur de la nouvelle loi relative à l’ADN dépend de la publication du
projet d’arrêté royal d’exécution. Le Conseil d’État a rendu son avis la
semaine dernière. Dès que le texte aura été adapté pour le rendre conforme à
l’avis, l’arrêté sera rapidement publié. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Het is
een soevereine beslissing van de magistraat of al dan niet een DNA‑analyse
wordt uitgevoerd waarbij hij rekening houdt met de concrete omstandigheden
van de te onderzoeken zaak. In sommige gevallen kan het zijn dat een DNA‑analyse
geen antwoord geeft op de vraag van al dan niet verkrachting, bijvoorbeeld
een verkrachting binnen het huwelijk waarbij de man zegt dat er toestemming
was en de vrouw zegt van niet. De
onderbenutting van DNA‑onderzoek heeft ook te maken met de vele wettelijke
formaliteiten en de kostprijs. Zo moet
in de huidige stand van de wetgeving de procureur des Konings motiveren
waarom hij een DNA‑analyse van een spoor laat maken. Voor de afname van een
referentiestaal bepaalt de wet dat het “in het belang van het onderzoek” moet
zijn. Er moet
steeds een spoor van menselijk celmateriaal gevonden zijn vooraleer men een
referentiestaal van een verdachte mag afnemen. Het
probleem beperkt zich dus wellicht niet tot verkrachtingszaken alleen. De
huidige wet loopt mank in die zin dat er enorm veel procedurevereisten en
tussenstappen zijn, waardoor het uiteindelijke doel van de wet, de voeding
van de DNA‑databanken, niet het gewenste resultaat oplevert. Met de
nieuwe DNA‑wet van 7 november 2011 wordt een ondubbelzinnige en
glasheldere procedure uitgewerkt die in één lijn rechtstreeks naar de DNA‑databanken
leidt, met een automatische gegevensoverdracht, duidelijke afspraken inzake
termijnen en een vereenvoudigde rapportageplicht. Dat zal
de lengte van de onderzoekstermijnen aanzienlijk verbeteren en een positief
effect hebben op identificaties van daders op basis van DNA‑profielen. Bovendien
zal het NICC op systematische wijze de opgeslagen profielen met elkaar
vergelijken, daar waar dat onder de huidige wet enkel kan in het kader van
een lopende zaak. De wet
van 30 november 2011 ter verbetering van de aanpak van seksueel
misbruik en feiten van pedofilie binnen een gezagsrelatie,
bepaalt bovendien dat de procureur des Konings of de onderzoeksrechter die,
in het kader van een dossier van aanranding van de eerbaarheid of
verkrachting, beslist om geen DNA‑profiel te laten opstellen van sporen of
van een referentiestaal aangetroffen of afgenomen bij onderzoek van het
lichaam van het slachtoffer, daarover op het einde van het
opsporingsonderzoek of gerechtelijk onderzoek uitleg moeten verstrekken aan
het slachtoffer. Ter sensibilisering van de magistraten en de
onderzoeksrechters kan dat tellen. Eenmaal
de nieuwe DNA‑wet in werking treedt, zullen de procedures efficiënter en
eenvoudiger zijn waardoor de kostprijs van de DNA‑onderzoeken zal dalen. Er
zullen minder vorderingen vanwege magistraten nodig zijn om DNA‑profielen te
laten doorstromen naar de DNA‑databanken. Een efficiëntere procedure zorgt
automatisch ook voor een goedkopere procedure. Bovendien
loopt er momenteel een openbare aanbesteding om één laboratorium aan te
wijzen dat zal instaan om de DNA‑profielen van veroordeelden op te stellen.
Dat zal tot een serieuze kostenbesparing moeten leiden voor wat betreft de
“Veroordeelden”. De
inwerkingtreding van de nieuwe DNA‑wet is afhankelijk van de publicatie van
het ontwerp van koninklijk besluit tot uitvoering van de wet. De Raad van
State heeft vorige week advies verleend. Zodra de tekst is aangepast aan het
advies zal het besluit snel worden gepubliceerd. |
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Cette problématique n’est
évidemment pas la seule à laquelle la ministre de la Justice se trouve
confrontée. Je me réjouis donc de la récente adoption de deux lois
importantes qui contribueront à un traitement plus efficace des affaires de
viol. J’espère
que les arrêtés d’exécution de la nouvelle loi relative à l’ADN suivront
rapidement. Une fois cette loi entrée en vigueur, la ministre ne pourrait‑elle
envisager de rendre obligatoires les analyses ADN de manière à ce que la
décision ne dépende plus du procureur ou du juge d’instruction ? Sachant
que dans notre société, les hommes ont tendance à davantage banaliser les
affaires de viol, il n’est pas impossible qu’il en aille de même au sein de
la magistrature. C’est pourquoi je plaide pour des analyses ADN obligatoires,
si toutefois leur coût reste supportable. |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Natuurlijk is dit niet de enige
problematiek waarmee de minister van Justitie wordt geconfronteerd. Toch
verheugt het me dat in deze aangelegenheid onlangs twee belangrijke wetten
zijn goedgekeurd waardoor verkrachting duidelijk efficiënter kan worden
aangepakt. Hopelijk
komen er snel uitvoeringsbesluiten voor de nieuwe DNA‑wet. Misschien kan de
minister overwegen om na de inwerkingtreding van de nieuwe wet DNA‑onderzoek
verplicht op te leggen en de beslissing niet te laten afhangen van de
procureur of de onderzoeksrechter. Mannen banaliseren
de problematiek van verkrachtingszaken iets meer. Als dat in de samenleving
zo is, dan zou dat ook wel eens het geval kunnen zijn binnen de magistratuur.
Daarom pleit ik voor een verplicht DNA‑onderzoek, maar het moet natuurlijk
betaalbaar blijven. |
|
Demande d’explications de M. Karl Vanlouwe à la ministre de la Justice sur «le salafisme
en Belgique» (no 5‑2672) |
Vraag om uitleg van
de heer Karl Vanlouwe aan de minister van Justitie over
«het salafisme in België» (nr. 5‑2672)
|
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Le patron de la Sûreté de l’État,
M. Alain Winants, a récemment déclaré dans des
interviews, notamment dans La Libre Belgique, que la Belgique doit à
terme davantage craindre le salafisme qu’une
attaque terroriste. Ce n’était pas la première fois qu’il tenait de tels
propos. Il l’avait aussi déjà fait en septembre et en juillet. Au printemps,
M. Winants avait aussi déjà mis en garde
contre une radicalisation latente poussant des personnes sous l’influence
d’idées comme le salafisme et d’une stricte
interprétation de leur religion à rejeter les valeurs occidentales. Selon
M. Winants, ce courant visant à la création
d’une société parallèle compte de plus en plus de partisans. Dans cette
société parallèle, les disciples ont leurs propres valeurs, leurs propres
banques, leur propre justice, une médecine propre et un enseignement propre. Quelle
est l’estimation du nombre de partisans du salafisme
dans notre pays ? Dans
quelles villes ou communes la présence du salafisme
est‑elle vraiment considérée comme sérieuse, dangereuse ou menaçante ? Est‑il
question d’une évolution vers des cellules plus isolées au sein des courants
fondamentalistes ? Que ressort‑il de l’analyse du risque de ces cellules
isolées et, plus généralement, du salafisme dans
notre pays ? |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Het hoofd van de Staatsveiligheid,
de heer Alain Winants, verklaarde recent
in interviews onder andere met La Libre Belgique,
dat België op termijn meer te vrezen heeft van het salafisme
dan van een terroristische aanval. Het was niet de eerste maal dat hij iets
dergelijks zei. Hij deed dat ook al in september en in juli. En in het
voorjaar waarschuwde de heer Winants ook
al voor een latente radicalisering waarbij mensen onder invloed van ideeën,
zoals het salafisme, en een strenge interpretatie
van hun religie worden aangezet om de westerse waarden te verwerpen. Volgens
de heer Winants wint die stroming die
streeft naar de oprichting van een parallelle samenleving, steeds meer
aanhangers. In die parallelle samenleving hebben de volgelingen eigen
waarden, eigen banken, een eigen justitie, een eigen geneeskunde en een eigen
onderwijs. Op
hoeveel personen wordt de aanhang van het salafisme
in ons land geraamd? In welke
steden of gemeenten wordt de aanwezigheid van het salafisme
echt als ernstig, gevaarlijk of bedreigend ingeschat? Is er
sprake van een evolutie in de richting van meer geïsoleerde cellen binnen
fundamentalistische stromingen? Wat blijkt uit de risicoanalyse van die
zogenaamde geïsoleerde cellen en meer in het algemeen, van het salafisme in ons land? |
|
M. Bert
Anciaux (sp.a). – Je ne veux absolument pas
minimiser la problématique abordée par M. Vanlouwe.
Je voudrais seulement poser une question complémentaire afin de recevoir
enfin une réponse concluante à une question qui m’occupe depuis longtemps. Chaque salafiste est‑il par définition un extrémiste ? Ne risque‑t‑on pas de généraliser rapidement au sujet du salafisme ? Peut‑être existe‑t‑il aussi un salafisme modéré ? |
De heer Bert
Anciaux (sp.a). – Ik wil de problematiek die
de heer Vanlouwe ter sprake brengt,
helemaal niet bagatelliseren. Ik wil alleen een bijkomende vraag stellen om
eindelijk eens een afdoend antwoord te krijgen op een vraag waar ikzelf al
lang mee zit. Is iedere salafist per definitie een extremist? Is er geen gevaar dat we over het salafisme te snel veralgemenen? Misschien bestaat er ook een gematigd salafisme? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
La Sûreté de l’État a déjà dit précédemment que le salafisme
ne compte en Belgique que quelques centaines de militants et que quelques
milliers de sympathisants. Voici
une quinzaine d’années, le phénomène était presqu’exclusivement visible dans
les grandes villes. On le remarque aussi depuis lors dans des agglomérations
plus petites. Puisqu’il est visuellement reconnaissable, le salafisme attire aussi l’attention d’un public plus
large. On peut également trouver de nombreuses sources salafistes
sur internet qui est devenue très accessible. La problématique doit dès lors
être considérée dans son intégralité. Une énumération spécifique des
agglomérations nous semble dès lors peu opportune. La salafisme mais aussi les courants islamistes radicaux
travaillent avec des cellules et des structures de cellules. Ces formes
d’organisation sont difficiles à détecter et à suivre. Il est dès lors très
difficile pour les services de renseignement et de sécurité d’obtenir des
informations à leur sujet. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – De
Veiligheid van de Staat heeft in eerdere communicatie al gezegd dat het salafisme in België enkele honderden militanten en enkele
duizenden sympathisanten omvat. Waar tot
een vijftal jaar geleden het fenomeen bijna exclusief in de grootsteden te
zien was, wordt het sindsdien ook in de kleinere centrumsteden opgemerkt.
Door de visuele herkenbaarheid trekt het salafisme
ook de aandacht van het bredere publiek. Ook op het internet dat heel
toegankelijk is geworden, is veel salafistisch
bronnenmateriaal te vinden. De problematiek moet dan ook in zijn algemeenheid
gezien worden. Een specifieke opsomming van centrumsteden lijkt ons dan ook
weinig opportuun. Het salafisme, maar ook andere radicaalislamitische
stromingen, werken met cellen en celstructuren. Die organisatievormen zijn
moeilijk te detecteren en te volgen, waardoor het voor inlichtingen- en
veiligheidsdiensten erg moeilijk is om er informatie over in te winnen. |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Je remercie la ministre de sa
réponse, même si je n’y trouve que des chiffres sommaires. Ce
qui me frappe surtout c’est que la direction de la Sûreté de l’État
communique aussi ouvertement sur le salafisme, bien
que cela ne relève pas de ses tâches. C’est pourquoi je comprends ses paroles
comme un avertissement. Je ne suis pas un expert en la matière, mais selon moi le salafisme est un courant fondamentaliste, même si M. Anciaux peut y distinguer différentes tendances. À mon sens, il ne s’agit pas d’une religion, mais d’un courant au sein d’une religion qui est décrit comme dangereux par la direction de la Sûreté de l’État, même plus dangereux qu’un éventuel groupe terroriste. S’il communique aussi ouvertement, il veut probablement donner un signal que nous ne pouvons certainement pas ignorer en tant que politiciens. Nous avons connu en son temps Sharia4Belgium, dont le porte‑parole est encore incarcéré. Je ne veux nullement mener ici un débat sur Sharia4Belgium ou Belkacem, mais bien sur ce que M. Winants veut nous dire. Il parle de centaines de militants et de milliers de sympathisants répartis dans toutes les villes du pays. Je continuerai certainement à suivre ce dossier. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Ik dank de minister voor haar antwoord,
ook al vind ik daar maar summiere cijfers in terug. Wat me
vooral opvalt, is dat het hoofd van de Staatsveiligheid zo openlijk over het salafisme communiceert, hoewel dat niet behoort tot zijn
takenpakket. Ik begrijp zijn spreken dan ook als een waarschuwing. Ik ben evenmin een expert ter zake, maar volgens mij is het salafisme wel een fundamentalistische stroming, ook al mag de heer Anciaux daar nog verschillende tendensen in onderkennen. Voor mij gaat het niet om een godsdienst, maar om een bepaalde stroming binnen een religie, die door het hoofd van de Staatsveiligheid als gevaarlijk wordt omschreven, zelfs als gevaarlijker dan een eventuele terroristische groep. Als hij daar zo openlijk over communiceert, wil hij vermoedelijk een signaal geven dat wij als politici zeker niet mogen negeren. We hebben destijds Sharia4Belgium gekend, waarvan de woordvoerder nog altijd in de cel zit. Ik wil hier geen discussie voeren over Sharia4Belgium of over Belkacem, wel over wat de heer Winants ons wil zeggen. Hij spreekt over honderden militanten en duizenden sympathisanten verspreid over kleine en grotere steden van het land. Ik zal dat dossier zeker verder opvolgen. |
|
Demande d’explications de M. Karl Vanlouwe à la ministre de la Justice sur «le Palais de justice de Bruxelles» (no 5‑2710) |
Vraag om uitleg van
de heer Karl Vanlouwe aan de minister van Justitie over
«het Justitiepaleis te Brussel» (nr. 5‑2710)
|
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Il y a peu la Fondation Poelaert a transmis à la ministre de la Justice une
proposition de plan directeur pour le Palais de justice de Bruxelles. Comme
la Fondation l’indique dans l’introduction du document, cette proposition
contient des principes directeurs qui constituent l’amorce d’une approche
plus intégrée du campus Poelaert traité comme un
ensemble dans lequel le Palais de Justice occupe une place centrale. Cette
note a pour objectif d’offrir une proposition englobant l’architecture, la
planification et la gestion tant du campus Poelaert
que du Palais de justice, à l’avenir. La Justice à Bruxelles a tout à gagner à
la concentration de toutes les juridictions bruxelloises et des autres
services judiciaires en un seul site où le justiciable pourra trouver une
solution à ses difficultés juridiques. Le document a été élaboré à la demande
de la Fondation Poelaert par l’architecte Jos Vandenbreeden, directeur des Sint‑Lukasarchief. Les
auteurs se sont laissé inspirer par des exemples de rénovation de grands
bâtiments publics du pays. Ainsi le Palais des Beaux‑Arts a‑t‑il été intégré
dans une société anonyme de droit public à but social et le Palais des
Congrès complètement rénové a‑t‑il été intégré dans une société anonyme,
filiale de la Société fédérale d’investissement. Le
plan directeur pour le Palais de justice prévoit, outre la fonction
judiciaire du Palais, la possibilité d’y associer des fonctions culturelles,
touristiques, commerciales et muséales en rapport avec sa mission judiciaire. Une
demande de permis d’urbanisme a‑t‑elle déjà été rédigée et introduite auprès
de l’Administration de l’urbanisme et du logement de la Région de Bruxelles‑Capitale
et auprès des services compétents de la ville de Bruxelles ? Dans
la rénovation est‑il tenu compte de fonctions multiples pour le Palais de
justice ? |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Onlangs stuurde de Stichting Poelaert de minister van Justitie een voorstel van
masterplan voor het Justitiepaleis te Brussel. Volgens
de inleiding van het document omvat het voorstel “beleidsprincipes die een
aanzet vormen voor een meer geïntegreerde aanpak van de campus Poelaert in zijn geheel, waarin het gerechtsgebouw een
centrale plaats inneemt. Deze notitie beoogt zowel architecturaal,
programmatisch als beheersmatig een voorstel te bieden voor de toekomst van
het gerechtsgebouw en voor de campus Poelaert van
Brussel. De toekomst van justitie in Brussel heeft alle baat bij een
concentratie van alle Brusselse rechtscolleges en andere justitiële diensten
op één en dezelfde plaats waar de rechtsonderhorige een oplossing kan vinden
voor zijn juridische moeilijkheden.” Het document werd op vraag van de
Stichting Poelaert opgesteld door architect Jos Vandenbreeden, directeur van het Sint‑Lukasarchief. De
opstellers hebben zich laten inspireren door voorbeelden van renovaties van
belangrijke overheidsgebouwen in het land. Zo werd het Paleis voor schone
kunsten ingebracht in een naamloze vennootschap van publiek recht met sociale
doeleinden en werd het Congrespaleis volledig gerenoveerd en ingebracht in
een naamloze vennootschap, die opgericht werd als dochteronderneming van de
Federale Investeringsmaatschappij. Het
masterplan voor het Justitiepaleis stelt dat er naast de justitiële functie
van het gerechtsgebouw, sprake kan zijn van een culturele, toeristische,
commerciële en museumfunctie in relatie met de gerechtsfunctie. Werd er
al een stedenbouwkundige aanvraag opgesteld en ingediend bij het bestuur
Ruimtelijke Ordening en Huisvesting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en
bij de bevoegde dienst van de Stad Brussel? Wordt bij
de renovatie rekening gehouden met een meervoudige functie voor het
Justitiepaleis? |
|
M. Bart
Laeremans (VB). – La problématique que soulève
M. Vanlouwe est très importante. Précisément
j’ai déjà interrogé non seulement la ministre de la Justice précédente mais
aussi le secrétaire d’État Verherstraeten et, si je
ne me trompe pas, l’actuelle ministre de la Justice également, sur l’avenir
du Palais de justice. J’apprends
que l’on veut traiter les procédures pénales en dehors du Palais pour les
tenir quelque part ailleurs sur le campus de la place Poelaert.
Je le déplore profondément car c’est irréaliste et c’est un gaspillage
d’argent alors que la ministre a d’autres priorités pour la justice. La
ministre veut‑elle que les affaires pénales soient traitées en dehors du
Palais de justice ? Où veut‑elle les transférer ? Que devient dès
lors le Palais de justice ? Je
veux de la clarté sur ce sujet car je pense que l’on traite ce dossier d’une
manière extrêmement chaotique. |
De heer Bart
Laeremans (VB). – De problematiek die de heer Vanlouwe aankaart, is zeer belangrijk. En precies wegens
de problematische staat van het gerechtsgebouw heb ik niet alleen de vorige
minister van Justitie, maar ook staatssecretaris Verherstraeten
en als ik me niet vergis ook de huidige minister van Justitie al over dit
dossier ondervraagd. Naar ik
verneem wil men de strafrechtelijke procedures uit het gerechtsgebouw
weghalen en overbrengen naar ergens anders op de campus van het Poelaertplein. Ik betreur dan ten zeerste, want dat is
onrealistisch en een verspilling van geldmiddelen, terwijl de minister bij
justitie andere prioriteiten heeft. Wil de
minister strafzaken echt uit het justitiepaleis weghalen? Waar wil ze die dan
onderbrengen? Wat komt er dan wel in het justitiepaleis? Ik wil
daar draag duidelijkheid over, want naar mijn mening is springt men op een
heel chaotische manier met dat dossier om. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
La Fondation Poelaert est une initiative d’un
groupe de personnes dans laquelle les autorités ne sont pas officiellement
représentées. Aussi, si quelqu’un du pouvoir judiciaire ou de
l’administration en est membre, il faut considérer que c’est à titre
personnel et non comme représentant officiel du SPF Justice ou de la Régie des
bâtiments. L’administration
n’est en aucun cas liée par des rapports ou des plans directeurs qui sont
élaborés par cette fondation. Cela ne l’empêche pas d’analyser sérieusement
la teneur de ces documents et de pouvoir en tirer des leçons pour sa politique. Le
SPF Justice et la Régie des bâtiments poursuivent leur étude relative au
déménagement des filières correctionnelles du Palais de justice ainsi qu’à un
nouvel avenir pour le palais, en application de la décision du Conseil des
ministres du 25 mars 2010. Il est actuellement encore trop tôt pour
tirer des conclusions définitives mais dans une première phase le
déménagement des chambres correctionnelles du tribunal de première instance
est en principe prévu vers un nouveau lieu à proximité du campus Poelaert. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – De
Stichting Poelaert is een initiatief van een groep
personen waarin de overheid niet officieel is vertegenwoordigd. Zo daar
iemand van de rechterlijke macht of de ambtenarij deel van uitmaakt, dan is
zijn of haar aanwezigheid ten persoonlijke titel te beschouwen en niet als
officiële vertegenwoordiging van de FOD Justitie of van de Regie der
gebouwen. De
overheid is in geen geval gebonden door rapporten of masterplannen die binnen
deze stichting worden geschreven. Dat neemt niet weg dat de overheid de
inhoud van die documenten grondig analyseert en hieruit ook lessen kan
trekken bij de bepaling van haar beleid. In dat
verband zetten de FOD Justitie en de Regie der gebouwen onverminderd hun
studiewerk voort over de verhuisplannen van de correctionele keten uit Pl, geheel in de lijn van de beslissing van de
Ministerraad van 25 maart 2010, en over het bepalen van een nieuwe
toekomst voor Pl. Het is vandaag nog te vroeg voor definitieve conclusies, maar
in een eerste fase wordt de verhuis van de correctionele afdeling van de
rechtbank van eerste aanleg vooropgesteld naar een nieuwe locatie in de
nabijheid van de campus Poelaert. |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – La ministre explique le statut de
la Fondation Poelaert et précise que le
gouvernement n’est pas tenu de suivre les avis que celle‑ci formule, ce que
je savais déjà. Elle ne dit hélas pas si une demande de permis d’urbanisme a déjà été rédigée et introduite à l’administration de l’Aménagement du territoire et du Logement de la Région de Bruxelles‑Capitale et auprès du service compétent de la ville de Bruxelles. Elle déclare juste que le SPF Justice et la Régie des bâtiments poursuivent leur étude. Ce n’est pas une réponse. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – De minister licht het statuut van de
Stichting Poelaert toe en legt uit dat de regering
niet gebonden is aan de adviezen van de stichting, maar dat wist ik ook wel. Ze geeft helaas geen antwoord op mijn vraag of er al een stedenbouwkundige aanvraag werd opgesteld en ingediend bij het bestuur Ruimtelijke Ordening en Huisvesting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en bij de bevoegde dienst van de stad Brussel? Ze antwoordt alleen dat de FOD Justitie en de Regie der gebouwen hun studiewerk voortzetten. Dat is geen antwoord. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Cette question s’adresse au secrétaire d’État Verherstraeten. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Dat is
een vraag voor staatssecretaris Verherstraeten. |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Je l’avais également adressée au
secrétaire d’État mais elle parvenue chez la ministre de la Justice. Je
suppose que tous les ministres répondent au nom de l’ensemble du
gouvernement. Je
voulais également savoir si l’on envisage une affectation multifonctionnelle
pour le Palais de justice. L’immeuble sera‑t‑il réservé à la justice ou
d’autres services publics et des entreprises privées seront‑ils aussi
accueillis dans cet immense bâtiment qui est en partie vide ? Il s’agit
d’une question essentielle et je déplore que la ministre n’y réponde pas,
d’autant que je suis en possession d’une note de la Régie des bâtiments
indiquant que celle‑ci transmettra une proposition sur l’avenir du Palais de
justice au gouvernement d’ici la fin de l’année. Nous sommes le
19 décembre. J’espérais recevoir une réponse plus claire. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Ik had ze ook aan de staatssecretaris
gesteld, maar ze is bij de minister van Justitie terechtgekomen. Ik ga er
evenwel van uit dat alle ministers antwoorden namens de hele regering. Ik had
ook gevraagd of er rekening wordt gehouden met een meervoudige functie voor
het justitiepaleis? Wordt het gerechtsgebouw exclusief gereserveerd voor
justitie of zullen andere overheidsdiensten of mogelijk privéondernemingen
ook een plaats krijgen in dat immense gebouw, dat nu trouwens grotendeels
leeg staat. Dat is een cruciale vraag. Ik betreur dat de minister ook die
vraag niet beantwoordt, te meer daar ik in het bezit ben van een nota van de
Regie der gebouwen waarin staat dat de dienst voor het einde van het jaar de
regering een voorstel zal bezorgen over de toekomst van het gerechtsgebouw.
We zijn vandaag 19 december. Misschien is de minister in het bezit van
dat voorstel, misschien ook niet. In ieder geval had ik graag een duidelijker
antwoord gekregen op mijn concrete vraag. Wordt bij
de renovatie van het gebouw rekening gehouden met een meervoudige functie
voor het justitiepaleis? |
|
Demande d’explications de M. Bart Laeremans à la ministre de la Justice sur «la capacité prévue des prisons à
Bruxelles et ailleurs» (no 5‑2714) |
Vraag om uitleg van
de heer Bart Laeremans aan de minister van Justitie over
«de geplande gevangeniscapaciteit in Brussel en elders» (nr. 5‑2714)
|
|
M. Bart
Laeremans (VB). – Répondant à une question écrite
sur la capacité cellulaire et sa ventilation dans la nouvelle prison de Haren, la ministre avait affirmé qu’on prévoyait 160
places pour les femmes, 836 pour les hommes et 30 pour les mineurs, soit
1 026 au total. Il y
aurait donc 164 places de moins que les 1 190 prévues à l’origine par le
masterplan. C’est étonnant, puisque les prisons
bruxelloises hébergent actuellement 1 471 détenus, dont 91 femmes
adultes. Après la fermeture programmée des prisons de Forest, de Saint‑Gilles
et de Berkendael, la pénurie à Bruxelles s’élèvera
à 475 places pour adultes, voire 544 si on se limite aux hommes, car on
augmente la proportion de cellules destinées aux femmes – alors même que la
capacité actuelle des trois établissements pénitentiaires bruxellois est déjà
insuffisante pour les prévenus et les condamnés, ce qui oblige à relâcher
beaucoup de suspects. Je
persiste à croire qu’il faut conserver les actuelles institutions
bruxelloises, en particulier celle de Saint‑Gilles, fraîchement rénovée et
qui a coûté, ces cinq dernières années, la bagatelle de 10 millions
d’euros. Ce serait un gaspillage éhonté de démolir cette prison ou de lui
donner une autre destination. Il est quand même surprenant que la ministre
aille supplier à gauche et à droite en vue de trouver de nouveaux
emplacements, alors que la prison de Saint‑Gilles, au centre de Bruxelles,
voisine du palais de Justice, est idéalement située. La
ministre peut‑elle valider mes calculs et confirmer que la nouvelle prison de
Haren ne pourra héberger que 996 majeurs et 30
mineurs, au lieu des 1 160 initialement projetés ? Comment explique‑t‑elle
ce changement ? Quelle
justification rationnelle y a‑t‑il à fermer à terme Forest et Berkendael ainsi que la prison rénovée de Saint‑Gilles,
créant ainsi un déficit de 475 places pour adultes, et même de 544 places en
ce qui concerne les adultes masculins ? Combien
la rénovation de Saint‑Gilles a‑t‑elle coûté ces dix dernières années ?
Le site internet de la ministre me permet de croire qu’il s’agit de
10 millions d’euros. S’est‑on
déjà entendu avec les administrations communales de Forest et de Saint‑Gilles
ou avec d’autres instances quant à une nouvelle destination des bâtiments, ou
peut‑on encore en discuter ? Comment
la ministre pense‑t‑elle pallier la pénurie de 475 places ? Où
en est la ministre dans sa quête de nouveaux sites pénitentiaires ?
Outre Ostende et Bourg‑Léopold, quelles autres communes ont‑elles réagi
positivement ? Quelle
capacité pénitentiaire peut‑on attendre de cette prospection ? À combien
de places la ministre veut‑elle arriver, en distinguant les institutions
pénitentiaires proprement dites et les centres psychiatriques médicolégaux de
Gand et d’Anvers ? Combien de places a‑t‑on déjà créées/programmées et
quand celles‑ci seront‑elles réalisées ? |
De heer Bart
Laeremans (VB). – In antwoord op een schriftelijke vraag
over de capaciteit en de celverdeling in de nieuwe
gevangenis van Haren, antwoordde de minister dat er 160 plaatsen komen voor
vrouwen, 836 voor mannen en 30 voor minderjarigen. Dat geeft een totaal van
1026 plaatsen. Dat zijn
maar liefst 164 plaatsen minder dan de 1190 die oorspronkelijk in het
masterplan stonden. Dat is zeer bevreemdend omdat er momenteel 1471 mensen in
de Brusselse gevangenissen zitten, onder wie 91 volwassen vrouwen. Na de
geplande sluiting van de gevangenissen van Vorst, Sint‑Gillis en Berkendael zal er in Brussel dus een tekort van 475
plaatsen voor volwassenen ontstaan en, als we enkel naar de mannen kijken,
zelfs een tekort van 544 plaatsen, want in verhouding komen er meer plaatsen
voor vrouwen. En dat terwijl de huidige capaciteit van de drie Brusselse
gevangenisinstellingen samen nu al volstrekt ontoereikend is voor de
Brusselse verdachten en veroordeelden en men daardoor te veel verdachten de
straat op moet sturen. Ik blijf
dan ook van mening dat de huidige Brusselse instellingen en zeker de pas
gerenoveerde instelling van Sint‑Gillis, die alleen al de afgelopen vijf jaar
in het totaal zo’n 10 miljoen euro heeft gekost, behouden moeten blijven. Het
zou een immense verspilling van middelen zijn als Sint‑Gillis over enkele
jaren zou worden afgebroken of verbouwd voor andere doeleinden. Het is toch
wel merkwaardig dat de minister overal gaat smeken voor nieuwe locaties,
terwijl er nauwelijks een gunstiger gelegen gevangenis in het land is dan die
van Sint‑Gillis, in hartje Brussel en vlak bij het gerechtsgebouw. Kan de
minister bevestigen dat mijn optelsom juist is en dat er in de nieuwe
gevangenis van Haren slechts plaats zal zijn voor 996 volwassen gedetineerden
en 30 minderjarigen in de plaats van het oorspronkelijk geplande aantal van
1160? Hoe verklaart de minister deze wijziging? Hoe valt
het rationeel te verantwoorden dat én Vorst én Berkendael
én zelfs het gerenoveerde Sint‑Gillis op termijn moeten sluiten, terwijl er
daardoor een bijkomend tekort wordt gecreëerd van 475 plaatsen voor
volwassenen en zelfs 544 plaatsen voor volwassen mannen? Hoeveel
heeft de renovatie van Sint‑Gillis de voorbije tien jaar in het totaal
gekost? Uit de website van de minister leid ik af dat het om 10 miljoen euro
gaat. Zijn er
met de gemeentebesturen van Vorst en Sint‑Gillis of met andere instanties
reeds afspraken gemaakt over de nieuwe bestemming van deze locaties of kan
het debat daarover nog worden gevoerd? Hoe denkt
de minister het extra tekort van 475 plaatsen op te vangen? Hoever
staat de minister intussen met haar zoektocht naar extra gevangenislocaties?
Welke gemeenten buiten Oostende en Leopoldsburg
reageerden intussen positief? Welke
gevangeniscapaciteit moet deze zoektocht opleveren? Tot hoeveel plaatsen wil
de minister uiteindelijk komen, uitgesplitst in de echte penitentiaire
instellingen, enerzijds, en de forensische centra voor geïnterneerden in Gent
en Antwerpen, anderzijds? Hoeveel plaatsen zijn nu reeds verworven/verwacht
en tegen wanneer zullen ze gerealiseerd zijn? |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Je rejoins M. Laeremans sur certains points. Lors d’une récente visite
aux trois prisons bruxelloises, j’ai constaté une différence fondamentale
entre Forest, Saint‑Gilles et Berkendael. Berkendael est une prison assez moderne et adéquate,
construite sous la supervision du professeur De Waele,
psychiatre judiciaire. Il voulait y suivre les détenus souffrant de problèmes
psychiques. Berkendael est vite devenue une prison
pour femmes, associée à la prison de Forest. Forest
est un établissement ancien, construite suivant le système Ducpétiaux : différentes ailes reliées par un
couloir central. Il a fallu y installer des échafaudages pour protéger les
détenus et les visiteurs des chutes de pierres. Le bâtiment a dû être
étançonné un peu partout et le risque d’accident est réel. La
prison de Saint‑Gilles a été rénovée et une aile y a été ajoutée. Le bâtiment
répond à tous les critères d’hébergement convenable des détenus. La direction
et le personnel pensent aussi que l’institution peut être conservée, par
exemple pour la détention préventive. Elle se situe à proximité immédiate du
palais de Justice où les détenus comparaissent en chambre du conseil, cinq
jours après leur arrestation puis mensuellement. Si on les enfermait à Haren, il faudrait organiser quatre fois par semaine un
transfert vers le centre de Bruxelles, ce qui mobiliserait de nombreux agents
de sécurité. Il me semble donc logique de conserver Saint‑Gilles pour la
détention préventive. Je
conviens qu’il est devenu impossible de rénover la prison de Forest. Notre
collègue Laeremans et moi‑même avons déjà souvent
posé des questions à ce sujet et il est temps de clarifier les choses. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Op bepaalde punten ben ik het met
de heer Laeremans eens. Tijdens een
recent bezoek aan de drie Brusselse gevangenissen stelde ik een fundamenteel
verschil vast tussen Vorst, Sint‑Gillis en Berkendael.
Berkendael is een relatief moderne en aangepaste
gevangenis, destijds gebouwd onder leiding van professor De Waele, gerechtspsychiater. Hij wilde er gevangenen met
psychische problemen volgen. Na korte tijd werd Berkendael
de vrouwengevangenis, verbonden met de gevangenis van Vorst. Vorst is
een oudere gevangenis, gebouwd volgens het systeem‑Ducpétiaux,
met een centrale gang waarop de verschillende vleugels uitkomen. In Vorst
vallen er stenen naar beneden en moeten er stellingen worden geplaatst om
gedetineerden en bezoekers te beschermen. Overal is het gebouw gestut en de
kans op een ongeluk is reëel. De
gevangenis van Sint‑Gillis werd gerenoveerd en kreeg er een vleugel bij. Het
gebouw voldoet aan alle voorwaarden om de gevangenen een menswaardig verblijf
te geven. Ook volgens de directie en het personeel kan deze instelling
behouden blijven voor bijvoorbeeld de voorlopige hechtenis. Ze ligt in de
onmiddellijke nabijheid van het gerechtsgebouw waar gevangenen in voorlopige
hechtenis vijf dagen na hun aanhouding en daarna elke maand voor de raadkamer
moeten verschijnen. Sluiten we deze personen op in de gevangenis van Haren,
dan creëren we vier dagen per week heel wat gevaarlijke transporten naar het
centrum van Brussel waarvoor we een heleboel veiligheidsmensen moeten
inzetten. Het lijkt me dus logisch de gevangenis van Sint‑Gillis voor de
voorlopige hechtenis te behouden. Ik ben
het er wel mee eens dat de gevangenis van Vorst onmogelijk nog te renoveren
is. Dit is
een dossier waarover zowel collega Laeremans als
ikzelf al vele malen vragen hebben gesteld en waarin er nu eindelijk wel eens
duidelijkheid mag komen. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Les décisions relatives à Haren, Forest, Saint‑Gilles
et Berkendael ont été prises par mes prédécesseurs
dans le cadre du masterplan et du masterplan bis. J’exécuterai loyalement le masterplan, en fermant les établissements existants et en
faisant construire à Haren une prison de
1 190 places, y compris les 144 de l’annexe psychiatrique et les 20
pour la détention limitée. Bien
entendu, la prison de Haren ne sera pas la seule
réalisée dans le cadre du masterplan. En tout, nous
voulons créer plus de 2 000 places additionnelles. Consciente de
l’insuffisance de cet objectif, je continue, avec mon collègue chargé de la
Régie des bâtiments, à chercher d’autres emplacements. Nous examinons pour
l’instant la faisabilité d’Ostende et de Bourg‑Léopold. Sans
me fixer de chiffre, je veux, à terme, réduire autant que possible la
surpopulation carcérale, laquelle cessera d’hypothéquer l’indispensable
réforme de l’exécution des peines dans notre pays. J’y travaille aussi pour
l’instant. En
ce qui concerne les autres questions, je renvoie à mon collègue chargé de la
Régie des bâtiments. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – De
beslissingen omtrent Haren, Vorst, Sint‑Gillis en Berkendael
zijn genomen onder mijn voorgangers in het kader van het masterplan en het
masterplan bis. Ik zal het masterplan dan ook loyaal uitvoeren, met sluiting
van de bestaande gevangenissen en de bouw van de gevangenis van Haren met een
capaciteit van 1190 plaatsen, dat wil zeggen 1026 plaatsen plus 144 plaatsen
voor de psychiatrische annex en 20 plaatsen voor beperkte detentie. Uiteraard
zal in het kader van het masterplan niet alleen de gevangenis van Haren
worden gerealiseerd. Het is immers de bedoeling dat er in totaal meer dan
2000 plaatsen bij komen. Ik besef dat ook dat onvoldoende zal zijn. Daarom
ook blijf ik samen met mijn collega bevoegd voor Regie der gebouwen op zoek
gaan naar andere locaties. Oostende en Leopoldsburg
zijn mogelijkheden zijn die we nu onderzoeken. Ik plak
er geen cijfer op. Ik wil ervoor zorgen dat de overbevolking op termijn
zoveel mogelijk wordt verminderd, zodat dit fenomeen geen rem meer kan zijn
op de noodzakelijke hervorming van de strafuitvoering in ons land, waar ik nu
mee bezig ben. Voor de
andere vragen verwijs ik graag naar mijn collega bevoegd voor de Regie der
gebouwen. |
|
M. Bart
Laeremans (VB). – J’approuve l’attitude critique de
M. Landuyt envers la ministre. Sa réponse me
déçoit terriblement. Elle reste strictement dans les limites du masterplan qu’elle considère comme un dogme
impressionnant auquel on ne peut déroger, du moins pas pour Bruxelles :
les trois prisons de Bruxelles fermeront et il n’y a rien à faire, il faudra
combler le vide ailleurs. C’est incompréhensible et c’est un gaspillage incroyable
de moyens. Ces cinq à sept dernières années, 10 millions d’euros ont été
dépensés pour la rénovation de la prison de Saint‑Gilles qui est parfaitement
en ordre. La ministre s’en tient pourtant toujours au masterplan
dépassé qui prévoit la fermeture de cette prison. |
De heer Bart
Laeremans (VB). – Ik moet de heer Landuyt toch
gelijk geven wanneer hij zo kritisch is voor de minister. Haar antwoord stelt
me verschrikkelijk teleur. De minister kleurt strak binnen de lijntjes van
het masterplan, dat ze als een indrukwekkend dogma ziet waarvan niet kan
worden afgeweken, althans niet voor Brussel: in Brussel worden de drie
gevangenissen gesloten en daar is niets aan te doen; dan moeten de gaten maar
elders worden opgevuld. Dat is onbegrijpelijk en een ongelooflijke
verspilling van middelen. De afgelopen vijf tot zeven jaar werd voor de
renovatie van Sint‑Gillis 10 miljoen euro uitgegeven. Die gevangenis is
perfect in orde en toch blijft de minister vasthouden aan het achterhaalde
masterplan, dat bepaalt dat die gevangenis dicht moet. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Si nous voulons avancer dans la construction de prisons, nous ne devons pas
revenir systématiquement sur toutes les décisions prises. Nous savons tous à
quel point il est difficile de construire un bâtiment, avec toutes les
procédures relatives à l’environnement, les permis de construire et les
possibilités de recours. Si je m’écarte du plan directeur, comme le demande
M. Laeremans, je suis certaine qu’à la fin de
la législature, il me reprochera de n’avoir construit aucune prison
supplémentaire. Et je veux des prisons supplémentaires et un accroissement de
la capacité carcérale. C’est pourquoi je respecte les décisions prises par
mes prédécesseurs. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Als we
in ons land in de bouw van gevangenissen vorderingen willen maken, dan moeten
we er vooral voor zorgen dat we niet constant terugkomen op elke genomen
beslissing. Iedereen weet hoe moeilijk het is om een gebouw recht te krijgen,
met alle milieuprocedures, bouwvergunningen en beroepsmogelijkheden. “Wat we
zelf doen, doen we beter.” Wel, op dat terrein constateer ik dat niet. Als ik
moet ingaan op de vraag van de heer Laeremans
om van het masterplan af te wijken, dan weet ik één ding zeker, namelijk dat
ik tegen het einde van de legislatuur van hem het verwijt zal krijgen dat er
geen enkele gevangenis bijgekomen is. En ik wíl dat
er gevangenissen bij komen, dat de capaciteit verhoogt en om die redenen volg
ik de beslissingen van mijn voorgangers. |
|
M. Bart
Laeremans (VB). – C’est un non‑sens. Nous
partageons la volonté de la ministre de disposer de nouvelles prisons. Mais
fermer une prison rénovée de fond en comble pour rechercher ensuite un autre
emplacement en dehors de Bruxelles est absurde. La
semaine dernière, j’ai déjà fait la comparaison avec un asile d’aliénés. Les
fous, nous disait‑on à l’école primaire, sont capables de construire, mais
détruisent tout par la suite. C’est aussi ce que fait la ministre. Elle veut
raser la prison de Saint‑Gilles, parfaitement utilisable et proche du palais
de justice. Il n’y a aucune explication rationnelle à cela. Il en va de même
pour la prison de Forest, et je diverge sur ce point de notre collègue Vanlouwe. Elle doit certes être rénovée, mais son
emplacement est bon et nous devons donc oser y investir. Bruxelles
a besoin de plus que les 1 190 cellules prévues à Haren. Saint‑Gilles, avec ses 650 places, ne suffira
pas davantage. La rénovation de Forest coûtera de l’argent, mais moins que
l’acquisition d’un terrain et la construction d’une nouvelle prison en
Wallonie ou en Flandre. La densité de population est très élevée à Bruxelles.
La capitale comptera bientôt 1,2 million d’habitants et peut‑être
1,5 million vers 2030 si nous n’y prenons garde. Il s’agit d’une
population criminogène parmi laquelle on trouve de nombreux illégaux et
criminels. Cette situation est caractéristique d’une grande ville dans un
pays qui ouvre ses frontières et accueille de plus en plus d’étrangers. La
ministre doit apporter une réponse en maintenant les prisons de Saint‑Gilles
et de Forest en plus de la nouvelle prison de Haren.
Je ne comprends pas pourquoi la ministre déclare devoir s’en tenir au plan
directeur sous peine de disposer de moins de places encore. |
De heer Bart
Laeremans (VB). – Dat is complete nonsens. In het streven
naar extra gevangenissen zijn wij een bondgenoot van de minister. Maar een
compleet gerenoveerde gevangenis sluiten om dan elders, buiten Brussel, een
locatie te zoeken, dat is absurd. Ik heb in
de plenaire vergadering van vorige donderdag al de vergelijking gemaakt met
een gekkenhuis. Gekken, zo leerden we in de lagere school, zijn mensen zijn
die nog in staat zijn iets op te bouwen, maar wat ze bouwden achteraf weer
afbreken. Daar zit het gekke in. Precies dat doet de minister. Ze wil die
mooie gevangenis van Sint‑Gillis, die perfect bruikbaar is en vlak bij het
gerechtsgebouw ligt, toch afbreken. Dat valt op geen enkele rationele manier
uit te leggen. Hetzelfde geldt voor Vorst; op dat punt verschil ik van mening
met collega Vanlouwe. Natuurlijk moet die
gevangenis worden gerenoveerd, maar de locatie is goed en we moeten er dan
ook in durven te investeren. Brussel
heeft behoefte aan meer dan de 1 190 cellen die er in Haren komen. Ook
Sint‑Gillis met 650 plaatsen zal niet volstaan. De renovatie van Vorst zal
geld kosten, maar nog altijd minder dan de aanschaf van grond en een
nieuwbouw in Wallonië of Vlaanderen. In Brussel hebben we een heel hoge
bevolkingsdichtheid. Binnenkort wonen er 1,2 miljoen mensen en als we niet
opletten tegen 2030 1,5 miljoen mensen. Het is een criminogene bevolking, met
heel veel illegalen en criminelen. Dat hangt nu eenmaal samen met de
grootstad in een land met een politiek van open grenzen dat alsmaar meer
vreemdelingen binnenlaat. Daarop
moet de minister een antwoord bieden door naast de nieuwe gevangenis van
Haren, de gevangenissen van Vorst en Sint‑Gillis open te houden. Ik begrijp
dan ook niet waarom de minister zegt dat ze het masterplan moet volgen omdat
ze anders nog minder plaatsen heeft. |
|
Demande d’explications de M. Karl Vanlouwe à la ministre de la Justice sur «la présence d’un logiciel d’espionnage
sur un ordinateur du service de renseignement militaire» (no 5‑2741) |
Vraag om uitleg van
de heer Karl Vanlouwe aan de minister van Justitie over
«de aanwezigheid van een spionageprogramma op een computer van de militaire
inlichtingendienst» (nr. 5‑2741)
|
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Le quotidien De Standaard
du 20 novembre dernier annonçait que le service de renseignement
militaire, le SGRS, avait détecté la présence d’un logiciel espion. Ainsi, au
moins un ordinateur connecté au réseau militaire aurait été victime de
« keylogging ». Deux années durant, un
logiciel illégal aurait enregistré chaque manipulation des touches du clavier
de cet ordinateur et les aurait transmises à un commanditaire inconnu. Le
risque que des criminels aient eu accès aux mots de passe et au contenu de
documents qui ont été ouverts sur cet ordinateur est bien réel. Le
« keylogging » était contenu dans le
virus informatique controversé Flame découvert
cette année et qui avait permis d’espionner des scientifiques iraniens. Il
était à ce point sophistiqué qu’il enregistrait non seulement les touches
saisies sur le clavier mais également les micros et les webcams. Sur
combien d’ordinateurs a‑t‑on découvert un logiciel malveillant de « keylogging » ? Quels
services publics fédéraux en ont‑ils été victimes ? La
ministre peut‑elle m’assurer que ce logiciel n’a touché qu’un seul ordinateur
d’un seul SPF ? Le
logiciel espion s’attaquait‑il aussi à l’écran, à la webcam et/ou au
micro ? S’agit‑il d’un « keylogger »
logiciel ou matériel ? |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – In De Standaard van
20 november laatstleden stond dat de militaire inlichtingendienst ADIV
sporen heeft gevonden van een spionageprogramma. Zo zou ten minste één
computer die deel uitmaakt van het militaire netwerk, slachtoffer zijn
geweest van keylogging. Gedurende twee jaar zou een
illegaal computerprogramma alle toetsaanslagen op deze computer geregistreerd
en doorgestuurd hebben naar een onbekende opdrachtgever. Het risico is reëel
dat criminelen toegang hadden tot de paswoorden en de inhoud van
vertrouwelijke documenten die op die computer geopend werden. Keylogging was ook een onderdeel van het controversiële Flame‑computervirus dat
eerder dit jaar ontdekt werd en waarmee Iraanse wetenschappers bespioneerd
werden. Dat was zo geavanceerd dat niet alleen de toetsaanslagen werden
geregistreerd, maar ook de microfoons en webcams werden afgetapt. Op
hoeveel computers werd keylogging‑malware gevonden? Welke
federale overheidsdiensten waren hier het slachtoffer van? Kan de
minister met zekerheid zeggen dat het slechts om één computer gaat bij één
FOD? Gaat het
hier ook over spionage via het beeldscherm, webcam en/of microfoon? Gaat het
over keyloggersoftware of ‑hardware? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Le Parquet fédéral n’a pas connaissance de ce dossier et aucune enquête
pénale n’a été ouverte. Vous
devez adresser vos questions relatives à la création d’un centre de cybersécurité au secrétaire d’État compétent, Hendrik Bogaert. Celle‑ci devrait mettre fin au traitement
dispersé des cyberattaques. Mon
collègue de la Défense pourra répondre à vos questions relatives au service
de renseignement militaire, le SGRS. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Deze
zaak is bij het Federaal Parket niet bekend en er is dan ook geen
strafonderzoek geopend. Vragen
omtrent de oprichting van een Centrum voor Cyberveiligheid dient u te richten
tot de bevoegde staatssecretaris, Hendrik Bogaert. De oprichting van dit
centrum zou een einde moeten maken aan de versnipperde aanpak van
cyberaanvallen. Mijn collega
van Defensie kan uw vragen over de militaire inlichtingendienst ADIV,
beantwoorden. |
|
M. Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Je poserai à nouveau ma question
au ministre que vous citez. J’espère qu’elle ne vous reviendra pas. Je
commence à avoir l’impression qu’il s’agit là d’un petit jeu. |
De heer Karl
Vanlouwe (N‑VA). – Ik zal de vraag opnieuw stellen aan de
minister naar wie u verwijst. Ik hoop alleen dat die vraag niet opnieuw bij u
terechtkomt, want ik krijg stilaan de indruk dat dit een spelletje wordt. |
|
Demande d’explications de M. Hassan Bousetta à la ministre de la Justice sur «l’article 432 du Code pénal
relatif au rapt d’enfants et son évaluation» (no 5‑2749) |
Vraag om uitleg van
de heer Hassan Bousetta aan de
minister van Justitie over «het artikel 432 van het Strafwetboek inzake
kinderontvoering en de evaluatie ervan» (nr. 5‑2749)
|
|
M. Hassan
Bousetta (PS). – L’article 432 du Code pénal érige en
délit le rapt d’enfants. Si les faits
d’enlèvement parental sont encore trop nombreux dans notre pays, plus d’une
centaine de dossiers par an selon vos services, madame la ministre, ils
doivent être combattus et résolus dans les meilleurs délais. Selon les
informations d’une brochure du SPF Justice, un Point de contact fédéral
porte assistance aux victimes de rapt d’enfants et a entre autres, en cas de
litige international, la possibilité de solliciter les autorités étrangères
d’engager une procédure amiable et, « en cas d’échec, de porter
l’affaire devant la juridiction étrangère compétente qui devra statuer sur la
demande ». Dans cette
matière délicate, le dialogue et les solutions amiables doivent toujours être
favorisées dans l’intérêt des enfants. Dans cette
optique, je souhaiterais vous interroger sur l’opportunité de favoriser les
modes de résolution alternatifs de ce type de conflits familiaux, en
privilégiant, lorsque cela est possible, la voie de la médiation amiable à la
voie répressive. En effet, il
semblerait qu’un certain nombre de condamnations prononcées par nos tribunaux
sur la base de l’article 432 du Code pénal soient prononcées par défaut
sans une parfaite assurance que le prévenu ait été touché par les actes de
procédure. Ces condamnations, pour nécessaires qu’elles soient, ne seraient
pas toujours suivies d’un effet favorable à une solution dans l’intérêt du
retour de l’enfant en Belgique. Il est par exemple évident qu’une
condamnation pénale ne favorisera pas le retour en Belgique du parent
condamné, et partant de l’enfant, en raison du risque d’incarcération. Comme Child
Focus le relève dans son guide de prévention « Enlèvement international
d’enfants » : « Il arrive parfois que même durant la
procédure, un parent ravisseur et/ou un parent resté au pays souhaite arriver
à une solution amiable. Il est donc important de continuer à motiver les
parents à rechercher ensemble cette solution, même lorsqu’une procédure
pénale est déjà en cours ». La
recommandation 5.2. adoptée en 2001 par la Commission spéciale sur le
fonctionnement de la Convention de la Haye du 25 octobre 1980
semble s’orienter dans la même direction : « L’incidence de
poursuites pénales pour enlèvement d’enfant sur la possibilité de procéder à
son retour est une question qui devrait pouvoir être prise en considération
par les autorités de poursuite, dans le cadre de leur pouvoir discrétionnaire
d’initier, de suspendre ou d’abandonner des charges pénales ». Mes questions
sont les suivantes. Quelles sont
les statistiques des condamnations par défaut sur la base de
l’article 432 du Code pénal dans le contexte d’un rapt d’enfant avec un
caractère international ? Quelle est
l’évaluation des procédures amiables ? Quelle
évaluation peut‑elle être faite des possibilités de retour effectives de
l’enfant en cas de condamnations prononcées sur la base de l’article 432
du Code pénal ? |
De heer Hassan Bousetta
(PS).
– Artikel 432 van het Strafwetboek stelt kinderontvoering strafbaar. Ontvoering
van kinderen door een ouder komt in ons land nog te vaak voor. Volgens uw
diensten gaat het om meer dan honderd dossiers per jaar. Wij moeten daar
zonder uitstel tegen ingaan en de nodige sancties nemen. In
een brochure verspreid door de FOD Justitie staat dat een Federaal
Aanspreekpunt de slachtoffers van kinderontvoering bijstaat. Onder meer in
geval van een internationaal geschil kan men aan de buitenlandse overheid
vragen een minnelijke schikking te treffen en, als dat mislukt, vragen om een
procedure op te starten bij de buitenlandse rechtbank opdat die zich over de
terugkeer van het kind zou uitspreken. In
deze delicate materie moeten dialoog en minnelijke regelingen altijd de
voorrang krijgen in het belang van het kind. Daarom
wil ik u vragen of u het raadzaam vindt om die alternatieve oplossingen voor
dit soort conflicten aan te moedigen door, waar mogelijk voorrang te geven
aan bemiddeling veeleer dan bestraffing. Blijkbaar
zouden enkele veroordelingen door onze rechtbanken op grond van
artikel 432 van het Strafwetboek bij verstek zijn uitgesproken zonder
dat men de zekerheid heeft dat de verdachte de procedurestukken heeft
ontvangen. Die veroordelingen zijn weliswaar noodzakelijk, maar bevorderen
niet altijd de goede afloop en de terugkeer van het kind naar België. Zo is
het bijvoorbeeld duidelijk dat een strafrechtelijke veroordeling de terugkeer
naar België van de veroordeelde ouder en bijgevolg ook van het kind niet in
de hand zal werken, wegens het risico op opsluiting. Ook
Child Focus drukt hierop in een preventiegids over internationale
kinderontvoering: “Soms gebeurt het dat, tijdens de procedure, een
ontvoerende en/of achterblijvende ouder vooralsnog tot een minnelijke
schikking wenst te komen. Het is belangrijk om ouders te blijven motiveren om
indien mogelijk samen een oplossing te zoeken, ook al loopt er reeds een
strafrechtelijke procedure.” Aanbeveling
5.2, die in 2001 werd aangenomen door de bijzondere commissie over de werking
van het verdrag van Den Haag van 25 oktober 1980, lijkt in dezelfde
richting te gaan: de afweging van de invloed van strafvervolging wegens
kinderontvoering op de mogelijke terugkeer van het kind zou door de
vervolgende overheid moeten kunnen gemaakt worden in het kader van de
discretionaire bevoegdheid om de strafvervolging in te stellen, op te
schorten of ervan af te zien. Hoeveel
veroordelingen worden bij verstek uitgesproken op grond van artikel 432
van het Strafwetboek in de context van een internationale kinderontvoering? Hoe
worden de minnelijke procedures ingeschat? Hoe
worden de kansen op effectieve terugkeer van het kind ingeschat wanneer een
veroordeling is uitgesproken op grond van artikel 432 van het
Strafwetboek? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. – Je précise
en premier lieu que les statistiques réalisées par mon administration et par
les autorités judiciaires dans le cadre des dossiers relatifs aux enlèvements
parentaux internationaux d’enfants ne permettent pas de répondre aux
questions posées. Je suis
cependant consciente de la nécessité de favoriser le dialogue et les
solutions amiables dans la gestion de ce type de situation. Ainsi, dans le
cadre des dossiers ouverts, à la demande du parent victime, la recherche
d’une solution amiable sera toujours privilégiée au sein du Point de contact
fédéral pour les enlèvements d’enfants, qui se trouve dans mon département,
et cela en application de la Convention de La Haye. J’ai d’ailleurs demandé
au Point de contact fédéral d’examiner des pistes pour faciliter davantage
des solutions amiables. Comme indiqué
dans la brochure du SPF Justice à laquelle vous faites référence, ce n’est
qu’en cas d’échec de la procédure amiable que la procédure judiciaire civile
sera engagée devant la juridiction compétente. La procédure pénale qui serait
le cas échéant engagée à l’encontre du parent ayant déplacé l’enfant sera
cependant toujours indépendante des actions menées par le Point de contact
fédéral pour les enlèvements d’enfants. Un protocole
d’accord réglant la collaboration entre Child Focus, les autorités
judiciaires, le SPF Affaires étrangères et le SPF Justice dans le domaine des
enlèvements parentaux internationaux et du droit de visite transfrontière a
été signé le 26 avril 2007. Lorsque
l’enfant victime d’un rapt parental est déplacé vers un État lié à la
Belgique par la Convention de La Haye de 1980 sur les aspects civils des
enlèvements internationaux d’enfants, le parent victime est dirigé vers le
SPF Justice où le Point de contact fédéral Enlèvements internationaux
d’enfants sera amené à gérer au quotidien le dossier du parent victime. Ce service sera
également compétent pour la prise en charge de parents victimes d’un
déplacement d’enfant vers le Maroc ou la Tunisie en vertu des protocoles
d’accords bilatéraux conclus entre la Belgique et ces deux pays. Lorsque
l’enfant est emmené vers un État non partie à la Convention de La Haye ou aux
protocoles d’accords susvisés, le parent victime sera aiguillé vers le
service de la coopération judiciaire internationale du SPF Affaires
étrangères qui prendra le dossier en charge dans le cadre d’une intervention
diplomatique. En même temps,
les autorités judiciaires orientent systématiquement les parents victimes
vers les autorités compétentes, le SPF Justice ou le SPF Affaires étrangères,
en fonction de l’État vers lequel l’enfant a été déplacé. Le SPF Justice et
le SPF Affaires étrangères quant à eux informent systématiquement les
autorités judiciaires de l’ouverture de tout nouveau dossier. Durant la
procédure, Child Focus, les autorités judiciaires et le SPF concerné
s’informent mutuellement des mesures adoptées de part et d’autre dans le
cadre des dossiers communs. Ils doivent également s’informer au préalable de
toute initiative susceptible d’avoir un impact majeur sur le déroulement du
dossier et donc, notamment, de l’introduction de poursuites pénales. Ainsi, pour les
cas de déplacements d’enfants pour lesquels un dossier a été ouvert soit au
SPF Justice, soit au SPF Affaires étrangères, la voie pénale sera utilisée en
dernier ressort. Le parent
victime sera toutefois toujours libre de se constituer partie civile, et le
pouvoir judiciaire reste indépendant. Concernant
l’évaluation des procédures amiables, il ressort des dernières statistiques
établies par le Point de contact fédéral qu’environ 35% des dossiers ouverts
entre 2006 et 2010 ont abouti à un retour volontaire ou à un accord amiable
concernant le droit de visite, avant ou après l’introduction de procédures
judiciaires. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van
Justitie. – Op basis van de statistieken van mijn administratie en de
gerechtelijke autoriteiten in het kader van dossiers met betrekking tot
internationale kinderontvoeringen door ouders, kunnen de vragen van de
senator niet worden beantwoord. Ik
besef evenwel dat het noodzakelijk is de dialoog en minnelijke schikkingen in
dergelijke situaties te bevorderen. Zo zal in het kader van de dossiers die
geopend zijn, op vraag van de ouder die het slachtoffer is, steeds de
voorkeur worden gegeven aan het zoeken naar een minnelijke schikking bij het
Federaal Aanspreekpunt Internationale Kinderontvoeringen, dat zich in mijn
departement bevindt, in toepassing van het Verdrag van Den Haag. Ik heb het
Federaal Aanspreekpunt Internationale Kinderontvoeringen bovendien gevraagd
wegen te zoeken om minnelijke schikkingen gemakkelijker te maken. Zoals
vermeld in de brochure van de FOD Justitie waarnaar de senator verwijst,
wordt de burgerlijke rechtsprocedure voor de bevoegde rechtbank pas ingezet
wanneer de minnelijke procedure mislukt. De strafprocedure die in voorkomend
geval wordt gevoerd tegen de ouder die het kind heeft meegenomen zal evenwel
altijd losstaan van de acties die het Federaal Aanspreekpunt Internationale
Kinderontvoeringen voert. Op
26 april 2007 werd een protocolakkoord ondertekend inzake de
samenwerking tussen Child Focus, de gerechtelijke autoriteiten, de FOD
Buitenlandse Zaken en de FOD Justitie op het vlak van internationale
ontvoeringen door ouders en het grensoverschrijdende bezoekrecht. Als
het kind door een ouder wordt ontvoerd naar een lidstaat die met België is
verbonden door het Verdrag van Den Haag van 1980, zal de ouder die het
slachtoffer is naar de FOD Justitie worden verwezen, waar het Federaal
Aanspreekpunt Internationale Kinderontvoeringen het dagelijks beheer van het
dossier van de slachtoffer‑ouder zal waarnemen. Die
dienst zal eveneens bevoegd zijn voor zaken van ouders die het slachtoffer
zijn van een kinderontvoering naar Marokko of Tunesië krachtens de bilaterale
protocolakkoorden tussen België en die twee landen. Als
het kind naar een staat wordt ontvoerd die geen partij is bij het Verdrag van
Den Haag of bovenvermelde akkoorden, zal de slachtoffer‑ouder verwezen worden
naar de dienst internationale gerechtelijke samenwerking van de FOD
Buitenlandse Zaken die het dossier zal behandelen in het kader van een
diplomatieke tussenkomst. Terzelfder
tijd verwijzen de gerechtelijke autoriteiten de slachtoffers‑ouders
systematisch door naar de bevoegde autoriteiten, de FOD Justitie of de FOD
Buitenlandse Zaken, afhankelijk van de staat waarnaar het kind werd ontvoerd.
De FOD Justitie en de FOD Buitenlandse Zaken brengen de gerechtelijke
autoriteiten systematisch op de hoogte van de opening van elk nieuw dossier. Tijdens
de procedure brengen Child Focus, de gerechtelijke autoriteiten en de
betrokken FOD elkaar wederzijds op de hoogte van de aan weerskanten genomen
maatregelen in het kader van de gemeenschappelijke dossiers. Voor
de gevallen van kinderontvoering waarvoor een dossier bij de FOD Justitie of
de FOD Buitenlandse Zaken werd geopend, zal de strafrechtelijke weg in
laatste instantie worden gevolgd. De
ouder die het slachtoffer is, kan zich evenwel altijd burgerlijke partij
stellen en de rechterlijke macht blijft onafhankelijk. In
verband met de evaluatie van de minnelijke procedures blijkt uit de meest
recente statistieken van het Federaal Aanspreekpunt Internationale
Kinderontvoeringen dat ongeveer 35% van de dossiers die tussen 2006 en 2010
werden geopend, tot een vrijwillige terugkeer of een minnelijk schikking over
het omgangsrecht hebben geleid, voor of na het aanspannen van gerechtelijke
procedures. |
|
M. Hassan Bousetta (PS). – Je remercie la ministre pour le caractère complet de sa réponse. Je me permettrai néanmoins de lui adresser une question écrite plus précise sur les chiffres. Si le fonctionnement du Point de contact du SPF Justice me paraît à présent un peu plus clair, il me semble important de rester attentif à ces dossiers. En effet, par le passé, les rapts d’enfants étaient surtout commis par des pères, mais on s’aperçoit de plus en plus que des mères enlèvent également des enfants. La féminisation des migrations influence le phénomène. Ma question a d’ailleurs été inspirée par un de ces cas. Les voies amiables que la ministre vient d’exposer me paraissent tout à fait nécessaires. J’interrogerai surtout la ministre sur l’évolution des chiffres. |
De heer Hassan Bousetta
(PS).
– Ik dank de minister voor het zeer volledige antwoord. Toch zal ik haar in
een schriftelijke vraag verzoeken om die cijfers te preciseren. Het is me nu
al duidelijker hoe het Federaal Aanspreekpunt bij de FOD Justitie werkt, maar
toch moeten we die dossiers aandachtig opvolgen. In het verleden waren het
vooral de vaders die hun kinderen ontvoerden, maar we stellen nu vast dat
steeds meer moeders ook hun kinderen meenemen. Er is immers ook steeds meer
migratie van vrouwen. Het was trouwens naar aanleiding van zo’n geval dat ik
mijn vraag heb gesteld. De minnelijke oplossingen die de minister naar voren
schuift, lijken mij een noodzaak. Ik zal haar nu vooral verder ondervragen
over de evolutie van de cijfers. |
|
Demande d’explications de Mme Fauzaya Talhaoui
à la ministre de la Justice sur «les indemnités des magistrats détachés vers
l’Union européenne dans le cadre de la politique européenne de défense et de
sécurité» (no 5‑2770) |
Vraag om uitleg van mevrouw Fauzaya Talhaoui
aan de minister van Justitie over «de vergoeding van magistraten die in het
kader van het Europees veiligheids- en defensiebeleid worden gedetacheerd
naar de Europese Unie» (nr. 5‑2770)
|
|
Mme Fauzaya Talhaoui (sp.a). – J’ai repris cette question de Marleen Temmerman car
son sujet est toujours d’actualité sur le terrain. Depuis
des années, la Belgique participe à des missions internationales dans le
cadre de la Politique de sécurité et de défense commune (PSDC) de l’UE en
détachant temporairement des policiers et des magistrats auprès de l’Union
européenne. Certains sont ainsi actifs au Kosovo, au Congo, en Afghanistan et
dans les territoires palestiniens occupés. Les
conditions financières sont fondamentalement différentes pour les policiers
et les magistrats. Les policiers belges perçoivent aussi de leur département,
outre leur salaire belge et des défraiements de l’Union européenne, des
indemnités exonérées d’impôt pour éloignement et pénibilité. Ces indemnités
sont accordées en vertu d’un arrêté royal de 2002 et tous les policiers
participants y ont droit quels que soient leur grade ou leur fonction. Pour
les magistrats belges détachés, ce genre de réglementation n’existe pas. Bien
qu’ils demandent un cadre légal depuis longtemps, il n’y en a toujours pas.
En conséquence, les policiers belges perçoivent par mois environ
3 400 euros de plus que les magistrats, alors que les deux groupes
participent à la même mission. En outre, lors de ces missions, les magistrats
assument généralement de plus grandes responsabilités que les policiers. Par
le passé, divers ministres de la Justice, Mme Onkelinx et MM. Vandeurzen et De Clerck, ont
convenu de réglementations ad hoc avec les magistrats détachés, sur une base
individuelle, afin de compenser cette différence importante. Le
Conseil consultatif de la magistrature prépare actuellement un avis où l’on
aborde cette distinction qui ne repose pas sur des critères objectifs. Mes
questions à la ministre sont les suivantes. Sur
quelles bases objectives la ministre se base‑t‑elle pour refuser à trois
magistrats ce qui a toujours été accordé à 40 policiers ? Est‑elle
disposée à préparer à court terme un arrêté royal afin que les magistrats
belges en mission PSDC bénéficient également d’une indemnité journalière
supplémentaire, comme c’est le cas pour les policiers ? Dans
l’attente d’une telle réglementation, la ministre est‑elle disposée à
conclure des accords ad hoc individuels avec les magistrats ? |
Mevrouw Fauzaya Talhaoui (sp.a). – Ik heb deze vraag van mijn Marleen Temmerman overgenomen, omdat
het onderwerp op het terrein nog altijd zeer actueel is. België
neemt al jaren deel aan internationale missies in het kader van het Europees
veiligheids- en defensiebeleid, de zogenaamde Common Security and Defence Policy‑missies, of
CSDP, door politiemensen en magistraten tijdelijk naar de Europese Unie te
detacheren. Zo zijn er mensen actief in onder meer Kosovo, Congo, Afghanistan
en de bezette Palestijnse gebieden. De
financiële voorwaarden voor politiemensen en magistraten zijn onderling
grondig verschillend. De Belgische politiemensen ontvangen naast hun
Belgische wedde en de onkostenvergoeding van de Europese Unie, van hun
departement ook nog een belastingvrije vergoeding voor “verwijdering en hardship”. Deze vergoeding wordt toegekend op
basis van een koninklijk besluit van 2002 en elke deelnemende politieman,
ongeacht zijn graad of functie, heeft er recht op. Voor de
Belgische magistraten die worden uitgezonden, geldt een dergelijke regeling
jammer genoeg niet. Hoewel ze al lang vragende partij zijn voor een wettelijk
kader, is dat er nog altijd niet. Daardoor ontvangen Belgische politiemensen
ongeveer 3 400 euro per maand meer dan de magistraten, terwijl beide groepen
deel uitmaken van dezelfde missie. Bovendien dragen de magistraten binnen die
missies meestal zwaardere verantwoordelijkheden dan de politiemensen. In het
verleden hebben diverse ministers van Justitie, Onkelinx, Vandeurzen
en De Clerck, met de uitgezonden magistraten, op individuele basis, ad‑hocregelingen afgesproken om het grote verschil te
compenseren. De
Adviesraad van de Magistratuur bereidt momenteel een advies voor waarin het
niet‑objectiveerbaar onderscheid wordt aangekaart. Ik heb
volgende vragen voor de minister. Op welke
objectieve gronden baseert de minister zich om aan drie magistraten te
weigeren wat aan veertig politiemensen altijd is toegekend? Is de
minister bereid om, op korte termijn, een koninklijk besluit op te stellen
waardoor ook de Belgische magistraten in een CSDP‑missie, net zoals de
politiemensen, een extra dagvergoeding krijgen? Is de
minister bereid om, in afwachting van een dergelijke wettelijke regeling, met
individuele magistraten ad‑hocovereenkomsten aan te
gaan? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Si le département de la justice a pu ou a dû opérer sur une base individuelle
par le passé au vu de l’urgence de certaines missions, aucune indemnité
supplémentaire n’a cependant été accordée dans le but de compenser une
différence de traitement qu’il pourrait y avoir avec celui du personnel de la
police. Deux raisons expliquent cette position. Premièrement, aucune
comparaison de traitement, de statut ou encore de fonction ne peut être faite
entre le personnel de la police et les magistrats. Deuxièmement, le Service
public fédéral (SPF) Justice entend respecter à la lettre le principe du non
double paiement des mêmes frais. Selon ce principe, les frais de la mission
ne sont pris en charge au niveau belge que dans la mesure où ils ne sont pas
couverts par une autre indemnité sur le plan supranational ou international. L’indemnité
octroyée au personnel de la police couvre, comme vous le soulignez vous‑même,
l’éloignement et la pénibilité de la mission. Or l’analyse menée au sein de
mon département dans le cadre d’un vaste projet pilote a démontré que, dans
la plupart des cas, ces frais sont déjà pris en charge totalement ou
partiellement par le per diem octroyé par l’Union européenne. Les
missions relevant de la Politique de sécurité et de défense commune (PSDC)
étant financées par une réserve inscrite au budget du département des
Affaires étrangères faisant l’objet chaque année d’une décision avalisée en
Conseil des ministres, vous comprendrez que nous établissions des principes
directeurs visant un traitement équitable et cohérent des experts participant
à ces missions tout en respectant le cadre budgétaire qui nous est imparti. Dans
l’attente de l’adoption d’un cadre légal plus étoffé, proposé sur la base des
travaux du projet précité, mon département pratique depuis 2009 un système
financier cohérent pour tous les experts de la Justice en mission
internationale de longue durée dans le respect absolu du principe de non
double paiement et ce, en plein accord préalable avec les experts concernés,
lesquels s’engagent, je vous le rappelle sur une base volontaire. Sur
la base de ces éléments, je suis en mesure d’apporter les réponses suivantes
à vos trois questions. Il
n’existe pas de base légale permettant l’octroi aux magistrats d’une
indemnité semblable à celle accordée aux membres du personnel des services de
police en vertu de l’arrêté royal du 11 juillet 2002. Le
département de la Justice élabore des propositions dans le cadre d’un vaste
projet portant sur le statut de l’ensemble des experts de la Justice
participant à des missions internationales de longue durée dans un souci
d’harmonisation et d’équité maximale afin d’éviter la répétition de
règlements ad hoc à l’avenir. Mon
département pratique depuis 2009 un système financier cohérent pour tous les
experts, basé sur le respect du principe de l’absence du double paiement en
accord avec les experts qui souhaitent participer aux missions relavant de la
Politique de sécurité et de défense commune. Dès
lors, j’estime que la conclusion d’accords individuels a un effet négatif car
cela irait à contre‑courant des projets de loi que je compte bientôt déposer
au Parlement afin d’aboutir à un système plus cohérent et plus équitable. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – Hoewel
het departement Justitie in het verleden op een individuele basis kon of
moest werken gelet op de dringendheid van bepaalde missies, werd geen
aanvullende vergoeding toegekend ter compensatie van het verschil in salaris
dat zou kunnen bestaan met het politiepersoneel. Daar zijn twee redenen voor.
Ten eerste mag er geen enkele vergelijking inzake salaris, statuut of zelfs
functie worden gemaakt tussen het personeel van de politie en de magistraten.
Ten tweede willen we met de FOD Justitie het beginsel “geen dubbele betaling
van dezelfde kosten” strikt naleven. Volgens dat beginsel betaalt België
enkel die kosten van de missie die niet worden gedekt door een vergoeding op
supranationaal of internationaal vlak. De
vergoeding die aan het politiepersoneel wordt toegekend, dekt, zoals gezegd,
de “verwijdering en hardship” van de
missie. Een analyse van mijn departement in het kader van een grootschalig
proefproject heeft evenwel aangetoond dat deze kosten, in de meeste gevallen,
al volledig of gedeeltelijk zijn opgenomen in de dagvergoeding die door de
Europese Unie wordt toegekend. Aangezien
de missies van het Gemeenschappelijk Veiligheids- en Defensiebeleid worden
gefinancierd door een reserve ingeschreven in de begroting van het
departement Buitenlandse Zaken, die jaarlijks door de Ministerraad wordt
goedgekeurd, is het nogal duidelijk dat we richtsnoeren vastleggen met het
oog op een eerlijke en coherente behandeling van de deskundigen die deelnemen
aan die missies, binnen de begroting die ons wordt toebedeeld. In
afwachting van de goedkeuring van een meer uitgewerkt wettelijk kader op
basis van het proefproject, gebruikt mijn departement sinds 2009 een coherent
financieel systeem voor alle justitiedeskundigen op internationale missie van
lange duur, met absolute inachtneming van het beginsel “geen dubbele
betaling”. Dat gebeurt trouwens met de volledige voorafgaande instemming van
de betrokken deskundigen die, vergeten we dat niet, op vrijwillige basis
vertrekken. Op grond
van die elementen kan ik het volgende antwoorden op de drie vragen. Er
bestaat geen wettelijke grondslag waardoor aan magistraten een vergoeding kan
worden toegekend die vergelijkbaar is met de vergoeding die krachtens het koninklijk
besluit van 11 juli 2002 wordt toegekend aan het personeel van de
politiediensten. Het
departement Justitie werkt voorstellen uit in het kader van een grootschalig
project over het statuut van alle justitiedeskundigen die deelnemen aan
internationale missies van lange duur met het oog op harmonisatie en maximale
rechtvaardigheid, om te voorkomen dat er in de toekomst nog met ad‑hocregelingen moeten worden gewerkt. Mijn
departement past sinds 2009 een coherent financieel systeem toe voor alle
deskundigen op grond van de naleving van het beginsel “geen dubbele
betaling”, in samenspraak met de deskundigen die willen deelnemen aan missies
van het Gemeenschappelijk Veiligheids- en Defensiebeleid. Ik ben
derhalve van oordeel dat het afsluiten van individuele akkoorden een negatief
effect heeft. Het zou ingaan tegen de geest van de wetsontwerpen die ik
binnenkort wil indienen in het parlement om te komen tot een coherenter en rechtvaardiger systeem. |
|
Mme Fauzaya Talhaoui (sp.a). – Je suis moi aussi opposée à des règlements ad hoc
qui ne font que favoriser la discrimination. La ministre a‑t‑elle une idée du
moment où les projets de loi seront prêts ? Une telle indemnité
supplémentaire suscite une certaine envie et j’espère qu’une solution sera
trouvée le plus rapidement possible. |
Mevrouw Fauzaya Talhaoui (sp.a). – Ik ben eigenlijk ook gekant tegen ad‑hocregelingen,
want ze werken alleen maar discriminatie in de hand. Ik wil de minister
alleen nog graag naar de timing vragen. Heeft ze enig idee wanneer de wetsontwerpen
klaar zullen zijn? Zo’n extra vergoeding wekt natuurlijk een beetje afgunst
op en ik hoop dan ook dat er zo snel mogelijk een regeling komt. |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Nous y travaillons mais l’avis du Conseil d’État prend toujours quelques
mois. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – We zijn
ermee bezig, maar advies vragen aan de Raad van State neemt ook altijd een
paar maanden in beslag. |
|
Demande d’explications de M. Bart Laeremans à la ministre de la Justice sur «le nouveau parquet de Hal‑Vilvorde» (no 5‑2775) |
Vraag om uitleg van
de heer Bart Laeremans aan de minister van Justitie over
«het nieuwe parket van Halle‑Vilvoorde» (nr. 5‑2775)
|
|
M. Bart
Laeremans (VB). – Le gouvernement devait décider
pour le 22 novembre quel serait l’emplacement du nouveau parquet de Hal‑Vilvorde.
Lorsque j’ai déposé ma demande d’explications, cet emplacement n’était pas
encore connu. Entre‑temps, il a été décidé d’héberger le parquet à Asse. Le
personnel néerlandophone se plaint d’un manque de perspectives claires et
d’informations. Bien peu sollicitent un emploi dans ce nouveau parquet qui ne
disposera donc pas de l’expérience suffisante. On craint aussi de longs
retards parce que le parquet et les juges d’instruction sont séparés les uns
des autres. Il en irait tout autrement si l’arrondissement avait été
intégralement scindé. Entre‑temps,
de nombreux postes vacants de magistrat et d’employé de greffe francophones
sont publiés. Il en résultera pendant longtemps un excédent de magistrats et
d’employés de greffe, alors que la Cour d’appel est confrontée à un manque
criant. Le président de la Cour d’appel estime les coûts supplémentaires à
12,5 millions d’euros par an. Il s’attend aussi à ce que le parquet de
Bruxelles soit déserté parce que de nombreux magistrats de parquet
solliciteront une fonction dans la magistrature assise. Quels
bâtiments abriteront‑ils le nouveau parquet ? Quel est le coût ?
Quand le déménagement est‑il prévu ? Où
les magistrats de parquet et le personnel de soutien néerlandophones en sont‑ils ?
Quelle explication a‑t‑on donnée concernant le déménagement ? Combien de
magistrats et de membres du personnel ont‑ils demandé une mutation à Hal‑Vilvorde ?
Est‑il exact que le parquet peut s’attendre à être déserté parce que de
nombreux magistrats de parquet francophones voudraient solliciter une place
au siège ? La
ministre peut‑elle donner un aperçu du nombre de magistrats et de membres du
personnel néerlandophones qui ont déjà quitté Bruxelles ou qui ont demandé à
être muté ailleurs en Flandre ? A‑t‑on
calculé les conséquences budgétaires en 2013, 2014 et 2015 des nombreux
engagements supplémentaires avec maintien du personnel néerlandophone ?
Comment le président de la Cour d’appel arrive‑t‑il à un montant de 12,5
millions d’euros par an ? Pourquoi la ministre de la Justice conteste‑t‑elle
éventuellement ce montant ? Où en est la préparation de la mesure de la charge de travail ? Quelles initiatives la ministre a‑t‑elle prises ? Quand pouvons‑nous attendre les résultats ? |
De heer Bart
Laeremans (VB). – De regering moest tegen 22 november
beslissen over de locatie van het nieuwe parket van Halle‑Vilvoorde. Toen ik
mijn vraag indiende was die locatie nog niet gekend. Inmiddels werd beslist
het parket in Asse te huisvesten. Het
Nederlandstalige personeel klaagt over een gebrek aan informatie en
duidelijke perspectieven. Een job bij dit nieuwe parket blijkt niet echt
gegeerd te zijn. Het zal daardoor over te weinig ervaring beschikken. Ook
wordt voor lange vertragingen gevreesd omdat parket en onderzoeksrechters van
elkaar worden gescheiden. Bij een integrale splitsing van het arrondissement
zou dat heel anders zijn. Intussen
worden tal van vacatures gepubliceerd voor Franstalige magistraten en
griffiebedienden. Dat zal ertoe leiden dat gedurende lange tijd er een
overschot aan magistraten en griffiepersoneel zal zijn, terwijl er bij het
hof van beroep een schrijnend tekort is. De voorzitter van het hof van beroep
schat de extra kosten op 12,5 miljoen euro per jaar. Hij verwacht ook een
leegloop bij het Brusselse parket omdat zeer veel parketmagistraten voor een
functie als zetelend magistraat zullen solliciteren. In welke
gebouwen zal het nieuwe parket worden ondergebracht? Wat is de kostprijs?
Wanneer is de verhuis gepland? Wat is de
stand van zaken bij de Nederlandstalige parketmagistraten en het
ondersteunende personeel? Welke uitleg werd intussen verschaft over de
verhuis? Hoeveel magistraten en personeelsleden hebben een overplaatsing naar
Halle‑Vilvoorde aangevraagd? Klopt het dat bij het parket een leegloop mag
worden verwacht omdat veel Franstalige parketmagistraten voor een plaats bij
de zetel zouden willen solliciteren? Kan de
minister een overzicht geven van het aantal Nederlandstalige magistraten en
personeelsleden dat inmiddels Brussel reeds heeft verlaten, of een
overplaatsing naar elders in Vlaanderen heeft gevraagd? Werd
inmiddels berekend wat de budgettaire gevolgen zullen zijn voor 2013, 2014 en
2015 van de vele extra aanwervingen en de gelijktijdige handhaving van
Nederlandstalig personeel? Hoe komt de voorzitter van het hof van beroep aan
12,5 miljoen euro per jaar? Waarom spreekt de minister van Justitie dit
bedrag eventueel tegen? Wat is de
stand van zaken met de voorbereiding van de beloofde werklastmeting? Welke
initiatieven heeft de minister genomen? Wanneer mogen we de resultaten
verwachten? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Le Conseil des ministres du 13 décembre a confirmé que le nouveau
parquet d’Asse sera hébergé au numéro 60 de la Nerviërsstraat.
Les chefs de corps bruxellois en ont été informés le même jour. Une
communication générale a aussi été publiée sur l’intranet à destination de
l’ensemble du personnel et des magistrats. Le
nombre de magistrats de parquet de première instance, soit 102, est resté
stable depuis septembre. Je ne peux pas prévoir dans quelle mesure des
magistrats se porteront candidats à d’autres emplois à l’avenir. Pour les
emplois vacants au siège, 5 des 23 candidats sont des magistrats du parquet
de Bruxelles. Je ne peux bien entendu pas prévoir les candidatures que
présentera le Conseil supérieur de la Justice. Aucun
magistrat n’a encore demandé une mutation vers Hal‑Vilvorde étant donné que
l’emplacement est connu depuis peu. Il est vrai que cinq membres du personnel
du parquet de Bruxelles ont déjà fait part de leur souhait d’être mutés à Hal‑Vilvorde.
Maintenant que l’emplacement est connu, on demandera à tous les néerlandophones
s’ils sont candidats à une telle mutation. Entre‑temps, 48 membres du
personnel du parquet se sont inscrits sur la liste des mutations. J’ignore
comment le premier président de la Cour d’appel de Bruxelles est arrivé à son
estimation budgétaire. En
2012, 2,2 millions d’euros ont été affectés à la réforme de l’arrondissement
judiciaire de Bruxelles. En
ce qui concerne la mesure de la charge de travail, le Conseil des ministres a
désigné un des candidats. Après expiration du délai d’appel, cette entreprise
pourra entamer ses travaux le 1er janvier. La mesure de la
charge de travail pour les tribunaux bruxellois doit se terminer en
juin 2013. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – De
ministerraad heeft op 13 december bevestigd dat het nieuwe parket te
Asse wordt ondergebracht, aan de Nerviërsstraat 60.
Dat werd dezelfde dag aan de Brusselse korpschefs, en via een algemene
communicatie op intranet ook aan alle magistraten en personeelsleden
meegedeeld. Sinds
september is het aantal parketmagistraten bij het parket van eerste aanleg
stabiel gebleven op 102. Ik kan niet voorzien in hoeverre magistraten in de
toekomst voor andere betrekkingen zullen kandideren. Voor de vacatures bij de
zetel zijn 5 van de 23 kandidaten parketmagistraat te Brussel. Ik kan
uiteraard niet anticiperen op de voordrachten die de Hoge Raad voor de
Justitie zal doen. Er heeft
nog geen magistraat een overplaatsing naar Halle‑Vilvoorde gevraagd aangezien
de locatie pas sinds kort is bekend. Vijf personeelsleden van het parket te
Brussel hebben wel al aangegeven dat ze een overplaatsing naar Halle‑Vilvoorde
willen. Nu de inplanting bekend is, zal aan alle Nederlandstaligen worden
gevraagd of ze kandidaat zijn voor overplaatsing naar Halle‑Vilvoorde.
Inmiddels hebben 48 personeelsleden van het parket zich op de
overplaatsingslijst ingeschreven. Ik heb er
geen zicht op hoe de eerste voorzitter van het hof van beroep te Brussel tot
zijn budgettaire raming is gekomen. In 2012
werd 2,2 miljoen euro toegekend voor de hervorming van het gerechtelijke
arrondissement Brussel. Wat de
werklastmeting betreft, heeft de Ministerraad een van de kandidaten
aangewezen. Zodra de beroepstermijn is verstreken kan de betrokken firma
starten tegen 1 januari. De werklastmeting voor de Brusselse rechtbanken
moet tegen juni 2013 zijn afgerond. |
|
M. Bart
Laeremans (VB). – Le fait que la mesure de la
charge de travail sera terminée en juin 2013 est très intéressant. Cette
semaine, durant la discussion du projet de loi portant des dispositions
diverses, nous débattrons encore de la charge de travail dans les cours
d’appel. Il est impossible d’y fixer des cadres définitifs bien que la mesure
de la charge de travail soit annoncée depuis des années. Mais il est
apparemment possible de procéder à une telle mesure dans un délai de six mois
dans l’arrondissement le plus important du pays. Pourquoi
cette mesure prend‑elle tant de temps dans les autres arrondissements et
niveaux ? Soit la ministre prend ses désirs pour des réalités, soit les
cours d’appel font preuve de mauvaise volonté. Je me réjouis d’entendre les
déclarations que la ministre fera cette semaine à ce sujet. Pour
le reste, la ministre n’a qu’une vague idée des mutations. Nous nous sommes
vivement opposés aux modalités de la scission de l’arrondissement judiciaire
de Bruxelles‑Hal‑Vilvorde. Cette scission est totalement favorable aux
francophones et mènera au refoulement des Flamands de Bruxelles. La position
stratégique des francophones est renforcée tant à Bruxelles qu’à Hal‑Vilvorde.
Maintenant que cette scission a été adoptée, nous voulons bien entendu savoir
comment elle est exécutée sur le terrain. J’ai
compris que la ministre ne peut pas encore dire grand‑chose sur le
déménagement du parquet ni sur le nombre nécessaire de magistrats. |
De heer Bart
Laeremans (VB). – Dat de werklastmeting uiterlijk tegen
juni 2013 zal zijn afgerond is uiterst interessant. We zullen deze week,
bij de bespreking van het wetsontwerp houdende diverse bepalingen, nog
debatteren over de werklastmeting bij de hoven van beroep. Het is daar
onmogelijk om definitieve kaders vast te leggen, hoewel de werklastmeting al
jaren is aangekondigd. Het is blijkbaar wel mogelijk om tussen 1 januari 2013
en uiterlijk juni 2013, dus op zes maanden tijd, in het belangrijkste
arrondissement van het land een werklastmeting te doen. Waarom
duurt dat in de andere arrondissementen en niveaus dan zo lang? Dat is
merkwaardig. Ofwel neemt de minister haar wensen voor werkelijkheid, ofwel is
er bij de hoven van beroep zeer veel kwade wil aanwezig. Ik kijk uit naar wat
de minister daarover deze week nog te zeggen heeft. Voor het
overige heeft de minister nog maar weinig zicht op de overplaatsingen. Wij
hebben ons hevig verzet tegen de manier waarop het gerechtelijk
arrondissement Brussel‑Halle‑Vilvoorde is gesplitst. Die splitsing is
volledig in het voordeel van de Franstaligen en zal ertoe leiden dat de
Vlamingen in Brussel worden buiten gewerkt. De strategische positie van de
Franstaligen wordt, zowel in Brussel als in Halle‑Vilvoorde, versterkt. Nu
die splitsing is goedgekeurd, willen we uiteraard wel weten hoe dat op het
terrein ten uitvoer wordt gelegd. Ik heb
begrepen dat de minister nog heel weinig kan zeggen over de verhuis van het
parket en het aantal magistraten dat nodig is. |
|
Demande d’explications de M. Bart Laeremans à la ministre de la Justice sur «la rémunération insuffisante et le
grand retard pris dans le paiement des experts judiciaires» (no 5‑2826) |
Vraag om uitleg van
de heer Bart Laeremans aan de minister van Justitie over
«de ondermaatse verloning en de grote achterstand in de betaling van de
deskundigen in strafzaken» (nr. 5‑2826)
|
|
M. Bart
Laeremans (VB). – Le Sénat a mis sur pied un groupe
de travail « Statut des experts en matière pénale » chargé de
renforcer et de professionnaliser ce statut. Dans le cadre de ce groupe de
travail, nous avons entendu, le 5 décembre, un exposé saisissant du
professeur Werner Jacobs du centre anversois de médecine légale, le Centrum
voor gerechtelijke geneeskunde. L’intervenant dénonçait l’insuffisance
criante de la rémunération des experts judiciaires, en particulier en matière
pénale, et le long délai de paiement. Le
salaire horaire d’un plombier représente plusieurs fois celui d’un expert
judiciaire. Les prestations d’un des experts dans l’affaire Pandy ont été rémunérées à raison de 2 euros de l’heure
environ. L’arriéré de paiement représenterait deux à trois ans dans de
nombreux dossiers. Cette
façon lamentable et indigne de traiter les experts judiciaires n’est pas de
nature à encourager ceux‑ci à continuer à travailler pour la Justice, et
certainement pas à attirer de nouveaux experts compétents. Ou ils doivent
être particulièrement idéalistes, mais de telles personnes se font de plus en
plus rares, ou ils doivent être tellement incompétents qu’ils ne peuvent
travailler que pour la Justice. Il n’est pas indiqué d’attirer ce type de
personnes. Selon
le professeur, la situation est telle qu’il faut impérativement intervenir si
l’on veut éviter une véritable pénurie. L’élaboration de listes d’experts et
de normes de compétences est un cautère sur une jambe de bois si l’on ne
s’occupe pas d’abord de proposer une rémunération correcte, versée dans les
délais. Le
problème du paiement tardif des experts est très ancien. Nous avons déjà posé
de nombreuses questions à ce sujet tant à la ministre qu’à ses prédécesseurs.
Cette fois, c’est un expert qui a expliqué très précisément la situation au
parlement. Il est évident que la ministre doit intervenir d’urgence. Par
ailleurs, il est clair que de nombreuses recherches standard, telles que les
analyses ADN, les écoutes téléphoniques, etc., coûtent beaucoup trop cher.
Une partie de l’argent qui leur est consacré pourrait être utilisée pour
revaloriser sérieusement la rémunération des experts. La
ministre peut‑elle donner un aperçu des barèmes auxquels sont soumis les
experts en matière pénale ? Existe‑t‑il des différences en fonction des
secteurs, par exemple entre experts médicaux et experts non médicaux ?
Qui a élaboré ces barèmes ? S’appliquent‑ils à l’ensemble du pays ?
Ont‑ils été indexés au cours des années précédentes ou adaptés aux conditions
du marché ? La
ministre peut‑elle confirmer que cette rémunération est largement inférieure
aux tarifs en vigueur sur le marché libre ? Comment cela se justifie‑t‑il ?
Comment la ministre espère‑t‑elle ainsi attirer des experts compétents ?
La ministre est‑elle prête à revoir ces tarifs ? Est‑elle disposée à
transférer une partie des coûts, trop élevés, en matière de recherches ADN et
de télécoms au profit des experts ? À quel budget pense‑t‑elle ? Comment
la ministre peut‑elle justifier que les experts en matière pénale doivent
souvent attendre deux à trois ans avant d’être payés ? Cette situation
est‑elle à imputer aux services centraux ou aux services d’arrondissement
tels que les parquets ? En d’autres termes, l’arriéré diffère‑t‑il d’un
arrondissement à un autre ou est‑il structurel et national ? La
ministre dispose‑t‑elle d’un aperçu des sommes encore dues par les parquets
ou par la Justice ? A‑t‑on prévu un plan pour apurer ces arriérés de
manière accélérée ? Dans la négative, la ministre est‑elle disposée à
examiner la question ? |
De heer Bart
Laeremans (VB). – In de Senaat is er een werkgroep “Statuut
van de deskundigen in strafzaken” om dat statuut te versterken en te
professionaliseren. In het kader van die werkgroep hebben we op
5 december een sterke uiteenzetting gehoord van hoogleraar Werner Jacobs
van het centrum voor gerechtelijke geneeskunde. Zijn uiteenzetting was een
regelrechte noodkreet over de bijzonder ondermaatse verloning van
gerechtelijk deskundigen, meer bepaald in strafzaken, en de lange termijn
voor de uitbetalingen. Het
uurloon van een loodgieter blijkt een veelvoud te zijn van het uurloon van
een gerechtelijk deskundige. De prestaties van één van de deskundigen in de
zaak‑Pandy werden vergoed met een uurloon van
ongeveer 2 euro per uur. De betalingsachterstand in heel wat dossiers blijkt
2 tot 3 jaar te bedragen. Deze
onwaardige, erbarmelijke behandeling van de gerechtelijk deskundigen is niet
van aard om die mensen aan te moedigen voor Justitie te blijven werken, laat
staan om nieuwe, bekwame experts aan te trekken. Ofwel moet men buitengewoon
idealistisch ingesteld zijn, maar die mensen worden steeds zeldzamer, ofwel
zodanig incompetent dat men elders niet aan de bak komt en alleen voor
justitie kan werken. Het is niet aangewezen dat men zulke mensen zou
aantrekken. Volgens
de hoogleraar is de situatie van die aard dat “damage
control” dringend noodzakelijk is als we willen voorkomen dat er zich een
regelrechte leegloop zou voordoen. Het opstellen van lijsten van deskundigen
en competentienormen is boter aan de galg als niet eerst werk wordt gemaakt
van een correcte en tijdige verloning. Het
probleem van de laattijdige betaling van deskundigen is al zeer lang een oud
zeer. Daarover werden al heel wat vragen gesteld zijn, zowel aan de minister
als aan haar voorgangers. Ditmaal werd het echter in al zijn scherpte in het
parlement uit de doeken gedaan door een deskundige. Het is duidelijk dat de
minister dringend moet ingrijpen. Anderzijds is het ook duidelijk dat voor
heel wat standaard‑onderzoeken, zoals DNA‑analyses, telefoontaps enzovoort,
veel te veel betaald wordt. Een deel van dit geld zou moeten worden aangewend
worden voor een forse herwaardering van de experts. Kan de
minister een overzicht geven van de barema’s voor deskundigen in strafzaken?
Zijn er verschillen naargelang van de sector, bijvoorbeeld medisch
deskundigen versus niet medisch deskundigen? Wie heeft die barema’s
opgesteld? Gelden ze voor heel het land? Werden ze de voorbije jaren
geïndexeerd of aangepast aan de marktomstandigheden? Kan de
minister bevestigen dat deze verloning veel lager is dan de gangbare tarieven
op de vrije markt? Hoe kan dit verantwoord worden? Hoe denkt de minister op
deze wijze bekwame deskundigen aan te trekken? Is de minister bereid deze
tarieven te herzien? Is ze bereid om een deel van de te hoge vergoedingen voor
DNA‑ en telecom‑onderzoeken te verschuiven naar de deskundigen. Aan welk
budget wordt gedacht? Hoe kan
de minister verantwoorden dat deskundigen in stafzaken vaak 2 tot 3 jaar
moeten wachten vooraleer ze betaald worden? Zijn het centrale of arrondissementele
diensten, bijvoorbeeld bij de parketten, die hiervoor verantwoordelijk zijn?
Met andere woorden, verschilt de achterstand van arrondissement tot
arrondissement of is die structureel en nationaal? Beschikt de minister over een overzicht van de nog verschuldigde betalingen door de parketten of door Justitie? Is er een plan om deze achterstallen versneld aan te zuiveren? Zo neen, is de minister bereid dit te onderzoeken? |
|
Mme Annemie Turtelboom, ministre de la Justice. –
Les barèmes actuels pour les experts judiciaires sont basés sur l’arrêté
royal du 28 décembre 1950 portant règlement général sur les frais
de justice en matière répressive et l’arrêté ministériel du
20 novembre 1980 établissant le taux normal des honoraires des personnes
requises en raison de leur art ou profession, en matière répressive. Les
montants indexés ont été communiqués pour les années 2009 à 2012 par les
circulaires 131, 131bis et 131ter, publiées à chaque fois au Moniteur
belge. L’arrêté
ministériel faisait déjà une distinction entre expertises médicales et non
médicales, distinction qui a été maintenue dans les circulaires précitées. Il
s’agit principalement des tarifs forfaitaires qui doivent être appliqués, par
exemple pour une autopsie, un examen psychologique, etc. Ces
tarifs forfaitaires ont été définis par le passé, compte tenu des
propositions faites par l’ancienne Commission des frais de justice qui
disposait de cette compétence conformément à l’article premier du Règlement
général. Les
tarifs sont applicables aux prestations fournies pour les autorités
requérantes et sont valables sur le territoire belge. Ils ont été indexés les
années précédentes, excepté pour l’année 2010. Il
est impossible d’appliquer les tarifs utilisés pour des affaires identiques
en dehors des matières pénales, car ils sont souvent beaucoup plus élevés.
Compte tenu du caractère spécifique de l’expertise en matière pénale, il
n’est actuellement pas opportun d’appliquer les mêmes tarifs que dans les
autres matières pour rendre ces expertises plus attrayantes. De
plus, il y a une différence fondamentale entre l’expertise en matière pénale
et l’expertise dans d’autres matières, étant donné que pour les affaires
pénales, les frais d’expertise sont avancés par l’État, mais que pour les
affaires civiles, ils doivent en principe être supportés par les parties en
cause. Il
n’est pas possible de transférer les coûts de recherches ADN et télécoms au
profit des experts étant donné qu’aucun budget fixe n’a prévu pour dans ce
domaine. Le budget des frais de justice n’est pas subdivisé en fonction des
expertises. On peut par contre songer à une diminution des tarifs
actuellement en vigueur en fonction des tarifs appliqués dans les pays voisins. Les
états de frais des experts en matière répressive doivent suivre la procédure
fixée dans le Règlement général sur les frais de justice de 1950. En d’autres
termes, ces états de frais passent par toute une série d’étapes :
parquet, évaluation par le procureur du Roi, envoi au SPF Justice, contrôle
par le SPF, mise en paiement, paiement par le SPF Finances. Cela s’applique
également aux analyses faites à la demande des juges d’instruction. Du fait
de ces différentes étapes, un paiement immédiat n’est pas possible et un
délai important s’écoule entre le dépôt du rapport, l’état de frais et le
paiement effectif. Cet arriéré n’est pas spécialement dû aux services
centraux ou aux services d’arrondissement qui sont responsables du budget et
du paiement. Il est toutefois possible que dans certains dossiers, on ait
oublié de transmettre l’état de frais, ou que celui‑ci ait été renvoyé pour
adaptation ou information complémentaire. Un arriéré de plusieurs années
n’est dès lors pas un problème structurel ou national. La situation diffère
d’un arrondissement à l’autre. Pourtant, on essaie, au niveau central, de
remédier le plus rapidement possible aux arriérés signalés. Le
SPF Justice n’a actuellement aucune idée de l’arriéré des parquets étant
donné que les magistrats gèrent leurs dossiers de manière complètement
indépendante, y compris les états de frais. Les états de frais déjà transmis
au SPF sont contrôlés dans les plus brefs délais et introduits dans le
programme de comptabilité, à condition que le dossier soit complet et que
l’état de frais ait été établi en conformité avec l’actuelle législation.
L’arriéré de paiement est contrôlé tous les mois par arrondissement
judiciaire. Le 14 décembre, j’ai obtenu l’accord de mon collègue du
Budget pour le dernier montant d’environ 7,5 millions d’euros qui sera
utilisé pour apurer d’éventuels arriérés. |
Mevrouw Annemie Turtelboom, minister van Justitie. – De
huidige barema’s voor deskundigen in strafzaken zijn gebaseerd op het
koninklijk besluit van 28 december 1950 houdende een algemeen
reglement op de gerechtskosten in strafzaken en het ministerieel besluit van
20 november 1980 tot vaststelling van het normaal bedrag van de
honoraria der personen opgeroepen in strafzaken wegens hun kunde of hun
beroep. De geïndexeerde bedragen werden voor het jaar 2009 tot 2012
gepubliceerd bij omzendbrieven 131, 131bis en 131ter, die
telkens gepubliceerd werden in het Belgisch Staatsblad. Het
ministerieel besluit maakte reeds een onderscheid tussen de medische en niet‑medische
expertises. Dit onderscheid werd behouden in voormelde omzendbrieven. Het
betreft voornamelijk forfaitaire tarieven die gehanteerd dienen te worden
voor bijvoorbeeld een lijkschouwing, psychologisch onderzoek, enzovoort. Deze
forfaitaire tarieven werden in het verleden bepaald, rekening houdend met de
voorstellen gedaan door de vroegere Commissie voor de gerechtskosten die,
conform artikel 1 van het Algemeen reglement, deze bevoegdheid had. De
tarieven zijn van toepassing voor prestaties geleverd voor de vorderende overheden
en gelden op het Belgisch grondgebied. Ze werden de voorbije jaren
geïndexeerd, behoudens voor het jaar 2010. De
toepassing van de tarieven die voor identieke onderzoeken buiten strafzaken
worden gebruikt, is niet mogelijk, aangezien deze vaak heel wat hoger zijn
dan de gangbare tarieven in strafzaken. Gelet op het eigen karakter van het
deskundigenonderzoek in strafzaken, is het thans niet opportuun dezelfde
tarieven toe te passen als buiten strafzaken om dergelijke onderzoeken
aantrekkelijker te maken. Bovendien
is er een fundamenteel onderscheid tussen het deskundigenonderzoek in
strafzaken en deze in andere zaken, aangezien de betaling van het
deskundigenonderzoek in strafzaken wordt voorgeschoten door de Belgische
Staat, waar dit niet het geval is voor deze in burgerlijke zaken. In
burgerlijke zaken dienen in principe de procespartijen deze onderzoeken te
bekostigen. De
vergoedingen voor DNA‑onderzoeken en telecom‑onderzoeken naar de deskundigen
verschuiven, behoort niet tot de mogelijkheden aangezien hiervoor geen vaste budgetten zijn bepaald. In het budget gerechtskosten
wordt geen onderverdeling gemaakt naargelang de expertise. Wel kan gedacht
worden aan een verlaging van de huidige gangbare tarieven, rekening houdend
met de tarieven die gangbaar zijn in de buurlanden. De
kostenstaten van deskundigen in strafzaken moeten de procedure volgen die
bepaald is in het Algemeen Reglement op de gerechtskosten van 1950. Met
andere woorden, deze kostenstaten leggen heel wat tussenstops af: parket,
begroting door de procureur des Konings, overzending naar de FOD Justitie,
controle door de FOD, in betaling stellen, uitbetaling door de FOD Financiën.
Hetzelfde geldt voor de onderzoeken op vordering van de onderzoeksrechters.
Deze tussenstops hebben tot gevolg dat een onmiddellijke uitbetaling niet
mogelijk is en dat er geruime tijd verstrijkt tussen het indienen van het
verslag, de kostenstaat en de daadwerkelijke uitbetaling. Die achterstand is
niet specifiek te wijten aan de centrale of arrondissementele diensten die
verantwoordelijk zijn voor begroting en uitbetaling. Wel is het mogelijk dat
men in bepaalde dossiers vergeten was de kostenstaat door te sturen, of
terugstuurde voor aanpassing of verdere informatie. Een achterstand van
verschillende jaren is dan ook geen structureel of nationaal probleem. De
situatie verschilt van arrondissement tot arrondissement. Toch wordt op het
centrale niveau getracht om gesignaleerde achterstanden zo snel mogelijk op
te lossen. De FOD
Justitie heeft momenteel geen zicht op de achterstand in de parketten,
aangezien de magistraten hun dossiers volkomen onafhankelijk, inclusief
kostenstaten, beheren. De reeds aan de FOD overgezonden kostenstaten worden
binnen een zo kort mogelijke termijn gecontroleerd en ingevoerd in het boekhoudkundig
programma, op voorwaarde dat het dossier volledig is en de kostenstaat
conform de huidige regelgeving werd opgemaakt. De betalingsachterstand wordt
maandelijks per gerechtelijk arrondissement gemonitord. Op 14 december
heb ik van mijn collega van Begroting het fiat gekregen voor het laatste
bedrag van ongeveer 7,5 miljoen euro, dat gebruikt zal worden om eventuele
achterstallen aan te zuiveren. |
|
M. Bart
Laeremans (VB). – Le témoignage apporté en
commission était fort. Le problème est beaucoup plus grave que ne le pensent
vos services. Il y a un très sérieux problème en matière de recrutement
d’experts du fait que les barèmes ne sont pas adaptés. La
ministre dit qu’il n’est pas possible de comparer avec les matières civiles
où ce sont les parties en cause qui supportent les frais alors qu’en
l’occurrence, ce sont les services publics. Il s’agit toutefois d’affaires
très importantes. L’expert
qui est intervenu dans l’affaire Pandy a travaillé
pour un salaire horaire de 2 euros. Les forfaits appliqués ne conviennent pas
pour des dossiers judiciaires très lourds, je pense à l’affaire Pandy, à Kim De Gelder ou à
d’autres personnes qui ont commis des crimes très graves. Pour ces cas, on a
besoin de plus de temps pour interroger les personnes, pour mener une
expertise psychiatrique sérieuse. On ne se rend manifestement pas compte que
la Justice a une plus grande responsabilité que celle que la ministre veut
lui accorder. La réponse de la ministre ne me satisfait pas. La ministre
accorde beaucoup trop peu d’importance à ce que qui se passe au niveau de ces
experts. Ceux‑ci ont également leur probité professionnelle, leur fierté. Si
la ministre continue à dire avec autant de légèreté qu’ils gagnent en fait
assez puisque les tarifs ont été fixés par arrêté royal et par circulaire, je
pense qu’elle n’a pas examiné le problème à fond et que finalement, elle ne
trouvera plus d’experts pour effectuer ce travail. |
De heer Bart
Laeremans (VB). – De getuigenis in de commissie was zeer
prangend. Het probleem is veel ernstiger dan uw diensten blijkbaar
inschatten. Er is een zeer ernstig probleem inzake rekrutering van
deskundigen omdat de barema’s niet zijn aangepast. U zegt
dat we niet mogen vergelijken met de burgerlijke zaken omdat daar de partijen
betalen en in dit geval de overheid betaalt. Het gaat echter wel om zeer
belangrijke zaken. De
deskundige die opgetreden is in de zaak‑Pandy heeft
gewerkt aan een uurloon van 2 euro. De forfaits die worden gehanteerd zijn niet
adequaat voor zware, ernstige gerechtelijke dossiers als Pandy,
Kim De Gelder, en andere zware geïnterneerden die zeer ernstige misdaden
hebben begaan. Men heeft in die gevallen meer tijd nodig om die mensen te
doorgronden en een ernstig psychiatrisch onderzoek te kunnen voeren.
Blijkbaar neemt men dat niet ernstig en realiseert men zich niet dat Justitie
hier een grotere verantwoordelijkheid heeft dan u wil toegeven. Uw antwoord
voldoet niet. Ik denk dat u veel te licht gaat over wat bij die deskundigen
leeft. Zij hebben ook hun beroepseer, hun beroepstrots. Als u op deze
lichtzinnige manier blijft zeggen dat ze eigenlijk genoeg verdienen aangezien
de tarieven vastgelegd zijn bij koninklijk besluit en in omzendbrieven, denk
ik dat u, of uw diensten, het probleem niet degelijk doorgronden en dat u
uiteindelijk voor dit werk geen deskundigen meer zult vinden. |
|
(La séance
est levée à 13 h 00.) |
(De
vergadering wordt gesloten om 13.00 uur.) |
|
Requalification en question écrite avec remise de la réponse |
Herkwalificatie als schriftelijke vraag met
overhandiging van het antwoord
|
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « le protocole à la Convention relative aux droits de
l’enfant établissant une procédure de plainte » (no 5‑2615)
(QE 5‑7622) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “het
klachtenprotocol bij het Verdrag inzake de rechten van het kind” (nr. 5‑2615)
(SV 5‑7622) |
|
– Demande d’explications de
M. Gérard Deprez à la ministre de la Justice sur « la
diminution du nombre de demandes de réhabilitation pénale » (no 5‑2654)
(QE 5‑7623) |
– Vraag om uitleg van
de heer Gérard Deprez aan de minister van Justitie over “de
vermindering van het aantal aanvragen van strafrechtelijk eerherstel”
(nr. 5‑2654) (SV 5‑7623) |
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « la relaxe d’un dealer de drogue pour cause d’absence
d’interprète » (no 5‑2664) (QE 5‑7624) |
– Vraag om uitleg van de heer Bert Anciaux
aan de minister van Justitie over “een vrijlating van een drugsmokkelaar door
het niet vinden van een tolk” (nr. 5‑2664) (SV 5‑7624) |
|
– Demande d’explications de
Mme Cindy Franssen à la ministre de la
Justice sur « une présence équilibrée des femmes et des hommes au sein
des juridictions supérieures » (no 5‑2683) (QE 5‑7625) |
– Vraag om uitleg van
mevrouw Cindy Franssen aan de minister van Justitie over “een
evenwichtige aanwezigheid van vrouwen en mannen in de hogere rechtscolleges”
(nr. 5‑2683) (SV 5‑7625) |
|
– Demande d’explications de
Mme Cindy Franssen à la ministre de la
Justice sur « l’adaptation de la législation pénale en matière d’abus
sexuels » (no 5‑2691) (QE 5‑7626) |
– Vraag om uitleg van
mevrouw Cindy Franssen aan de minister van Justitie over “de
aanpassing van de strafwetgeving voor seksueel misbruik” (nr. 5‑2691)
(SV 5‑7626) |
|
– Demande d’explications de
Mme Cindy Franssen à la ministre de la
Justice sur « la politique de tolérance zéro en matière de viols »
(no 5‑2693) (QE 5‑7627) |
– Vraag om uitleg van
mevrouw Cindy Franssen aan de minister van Justitie over “het
nultolerantiebeleid inzake verkrachtingen” (nr. 5‑2693) (SV 5‑7627) |
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « la lutte contre les paris illégaux » (no 5‑2723)
(QE 5‑7628) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “de
aanpak van het illegale gokken” (nr. 5‑2723) (SV 5‑7628) |
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « les commissions de surveillance » (no 5‑2724)
(QE 5‑7629) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “de
commissies van toezicht” (nr. 5‑2724) (5‑7629) |
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « la prescription des amendes pour infractions graves »
(no 5‑2728) (QE 5‑7630) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “de
verjaring van superboetes” (nr. 5‑2728)
(SV 5‑7630) |
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « l’évaluation des sanctions administratives
communales » (no 5‑2730) (QE 5‑7631) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “de
evaluatie van de gemeentelijke administratieve sancties” (nr. 5‑2730)
(SV 5‑7631) |
|
– Demande d’explications de
M. Bert Anciaux à la ministre de la
Justice sur « la publication de noms de collaborateurs de la Sûreté de
l’État » (no 5‑2763) (QE 5‑7632) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “het
publiceren van namen van medewerkers van de Staatsveiligheid” (nr. 5‑2763)
(SV 5‑7632) |
|
– Demande d’explications de M. Bert Anciaux à la ministre de la Justice sur « l’évasion
d’un détenu déguisé » (no 5‑2764) (QE 5‑7633) |
– Vraag om uitleg van
de heer Bert Anciaux aan de minister van Justitie over “de
ontsnapping van een gevangene die zich had verkleed” (nr. 5‑2764)
(SV 5‑7633) |
|
– Demande d’explications de
M. Bart Laeremans à la ministre de la
Justice sur « l’absence de psychiatrie légale en Belgique et les
répercussions sur les institutions psychiatriques prévues » (no 5‑2827)
(QE 5‑7634) |
– Vraag om uitleg van de heer Bart Laeremans aan de minister van Justitie over “de
afwezigheid van forensische psychiatrie in ons land en de repercussies voor
de geplande psychiatrische instellingen” (nr. 5‑2827) (SV 5‑7634) |