(N.): Vraag gesteld in het Nederlands - (Fr.): Vraag gesteld in het Frans
Wandelaars, vrijetijdsfietsers, vissers, ..., die op een jaagpad langs een waterweg hun hobby beoefenen, worden vaak opgeschrikt door fietsers of motorrijders die aan een hoge snelheid voorbijflitsen. Er gebeuren zelfs regelmatig ongevallen. De smalle weg vraagt grote aandacht van de gebruikers.
Er kunnen volgens gevestigde rechtspraak drie types van jaagpaden onderscheiden worden :
— Jaagpaden die een openbare weg zijn, in de zin van artikel 1 van het koninklijk besluit van 1 december 1975 houdende algemeen reglement op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg (de zogenaamde « Wegcode »);
— Jaagpaden die een openbare plaats zijn, overeenkomstig artikel 28 van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer. Onder « openbare plaats » wordt verstaan : de openbare weg, de voor het publiek toegankelijke terreinen en de niet-openbare terreinen die voor een zeker aantal personen toegankelijk zijn;
— Jaagpaden die een private weg zijn.
Hebt u een verklaring voor het feit dat de jaagpaden bijgevolg drie verschillende kwalificaties kunnen verkrijgen ?
Beschikt u over concrete cijfers aangaande het aantal jaagpaden dat respectievelijk als openbare weg, openbare plaats of private weg beschouwd wordt ?
Bent u bereid om, eventueel in samenspraak en overleg met de gemeenschappen en gewesten, initiatieven te nemen teneinde een éénvormige benadering van de jaagpaden te verkrijgen ?
Kunt u mij concrete cijfers meedelen met betrekking tot het aantal ongevallen met materiële en/of lichamelijke schade dat jaarlijks op de jaagpaden plaatsheeft ?
Wordt de wegcode strikt toegepast op de jaagpaden, die reeds als openbare weg of openbare plaats worden beschouwd ? Zijn deze jaagpaden voorzien van aangepaste signalisatie ? Wordt de naleving van het verkeersreglement door de gebruikers voldoende gecontroleerd ?
Antwoord : Jaagpaden hebben ofwel een privaat ofwel een openbaar karakter. Indien ze een privaat karakter hebben zal dat alsdusdanig zijn aangegeven door signalisatie — « private eigendom » — eventueel in combinatie met een fysieke barrière (bijvoorbeeld een slagboom, een hek). De overgrote meerderheid van de jaagpaden hebben evenwel een openbaar karakter.
Wat specifiek de jaagpaden betreft, kan verwezen worden naar een vonnis van de politierechtbank te Hasselt waarin gesteld wordt dat het jaagpad in beginsel behoort tot de openbare weg waar het verkeersreglement toepasselijk is, (Pol. Hasselt, 15 april 1988, RGAR 1990, 11599).
Het beheer van de jaagpaden komt toe aan de gewesten, een aantal werden overgedragen aan de gemeenten. Naargelang het geval zijn de genoemde wegbeheerders bevoegd om de aanvullende reglementering met betrekking tot het verkeer vast te stellen. Zo kunnen deze beslissen de toegang tot de jaagpaden te beperken tot bijvoorbeeld fietsers, voetgangers ...
Op jaagpaden met een openbaar karakter moeten de regels van de wegcode gerespecteerd worden en mag enkel reglementaire signalisatie worden gebruikt. Het toezicht op de naleving van de verkeersregels gebeurt door de personen die krachtens artikel 3 van het verkeersreglement daartoe de vereiste kwalificaties hebben.
Er zijn geen cijfers beschikbaar over het aantal ongevallen met materiële en/of lichamelijke schade dat jaarlijks op de jaagpaden plaatsheeft.
Uw vraag of de naleving van het verkeersreglement voldoende gecontroleerd wordt, kan ik niet beantwoorden. Ik beschik niet over cijfermateriaal daaromtrent.