Schriftelijke vraag nr. 5-564

van Guido De Padt (Open Vld) d.d. 16 december 2010

aan de minister van Binnenlandse Zaken

Ziekenhuizen en scholen - Geweld - Profiel van daders en slachtoffers - Mogelijkheid tot anonieme aangifte

ziekenhuis
onderwijsinstelling
lichamelijk geweld
seksueel geweld
officiële statistiek
geografische spreiding

Chronologie

Vraag nr. 5-564 d.d. 16 december 2010 : (Vraag gesteld in het Nederlands)

Volgens de Monitor Ziekenhuiscriminaliteit houdt 88 % van de ondervraagde ziekenhuizen cijfers bij over het voorkomen van fysieke agressie. Daaruit blijkt dat in ons land in 2009 per ziekenhuis gemiddeld negenenveertig incidenten van fysieke agressie plaatsvonden. Slechts 3 % daarvan werd uiteindelijk geverbaliseerd.

Dit betekent dat een ziekenhuis bijna wekelijks geconfronteerd wordt met een geval van fysieke agressie. Maar slechts aan een heel klein deel daarvan wordt een politioneel gevolg gegeven. De officiële criminaliteitscijfers zijn dus een zware onderschatting van het reële cijfer.

Uit de Criminaliteitsbarometer van de federale politie blijkt dan weer dat in 2008 in ziekenhuizen 603 inbreuken tegen de fysieke integriteit werden geverbaliseerd. Vorig jaar ging het om 612 inbreuken. Dit zou betekenen dat we in het totaal over ruim 20.000 gevallen van geweld spreken.

Het spreekt voor zich dat slechts het topje van de ijsberg tot bij de politie geraakt. In veel gevallen wordt er namelijk geen aangifte gedaan. Uit vaststellingen in Nederland blijkt dat artsen en verpleegkundigen bijvoorbeeld geen aangifte doen uit angst voor represailles.

Daarom zouden ziekenhuizen moeten worden aangespoord om altijd aangifte te doen van geweld tegen hun personeel of de patiënten. De vraag is dan welke plaats het slachtoffer precies krijgt in dit verhaal, zeker als dat anoniem wil blijven.

In Nederland leidden enkele gevallen van extreem geweld, die bij de politie niet werden aangegeven, tot een wettelijk initiatief zodat zowel de slachtoffers als de getuigen anoniem aangifte kunnen doen van geweld.

Uit politiestatistieken over aangiftes zou ook blijken dat er tussen de schoolmuren in ons land minstens een verkrachting per week plaatsvindt. Net zoals in de ziekenhuizen valt echter te vrezen dat heel wat geweldsincidenten niet bij de politie worden aangegeven.

Graag kreeg ik een antwoord op de volgende vragen:

1) Beschikt de minister over cijfers over het aantal incidenten met geweld in onze scholen voor 2008, 2009 en de eerste helft van 2010, uitgesplitst per gewest en volgens de aard van de feiten?

2) Erkent zij dat er een aanzienlijk dark number bestaat betreffende geweldsdelicten in ziekenhuizen en scholen? Welke factoren zouden daaraan ten grondslag kunnen liggen?

3) Beschikt zij over informatie betreffende het profiel (patiënt, personeel, bezoeker, scholier, leerkracht, …) van de dader en het slachtoffer bij de geweldsdelicten in ziekenhuizen en scholen?

4) Deelt zij de mening dat ziekenhuizen en scholen aangespoord zouden moeten worden om altijd aangifte te doen van geweld? Zo ja, op welke wijze kan dit wettelijk verankerd worden, in het bijzonder wanneer het slachtoffer anoniem wil blijven? Zo niet, waarom niet?

Antwoord ontvangen op 7 maart 2011 :

Het geachte lid vindt hieronder het antwoord op zijn vraag.

1. Gelieve hierbij het aantal geregistreerde feiten inzake “misdrijven tegen de lichamelijke integriteit” met als plaatsbestemming “onderwijsinstelling” op gewestelijk niveau voor de periode 2008-2009 evenals voor het eerste kwartaal van 2010.

Aantal geregistreerde feiten inzake “Misdrijven tegen de lichamelijke integriteit” met als plaatsbestemming “Onderwijsinstelling” op gewestelijk niveau voor de periode 2008-2009 evenals voor het eerste kwartaal van 2010

Misdrijven tegen de lichamelijke integriteit

Onderwijsinstelling

2.-3. Dader- en slachtoffergegevens (vraag 3) maken geen deel uit van de politiële criminaliteitsstatistieken.

Betreffende het “dark number” (vraag 2) zijn evenmin gegevens beschikbaar.

4. Om een duidelijk beeld te krijgen van de omvang en evolutie van het fenomeen, is het inderdaad belangrijk dat slachtoffers aangifte doen van elk feit van geweld. Naast de aangifte bij politie is het aangewezen dat scholen en ziekenhuizen over een eigen incidentenregistratiesysteem beschikken waarin elk incident systematisch wordt opgenomen. Beide elementen kunnen ertoe bijdragen om een goed afgestemd preventie- en veiligheidsbeleid te ontwikkelen ten aanzien van geweld.

Voor ziekenhuizen is het op juridisch vlak niet noodzakelijk dat de volledige identificatiegegevens van het personeelslid vermeld worden wanneer de politie intervenieert en een proces-verbaal opstelt.

Indien het personeelslid beslist om een burgerlijke rechtsvordering in te stellen, kan hij/zij dat doen op zijn/haar naam of op naam van het ziekenhuis; in het eerste geval kan hij/zij beslissen om zijn/haar woonplaats vast te leggen op het adres van het ziekenhuis.