3-1765/1 | 3-1765/1 |
23 JUNI 2006
De positie van jongeren verschilt sterk naargelang het land van oorsprong. Stellen dat allochtone jongeren vanuit hun achtergrond vaker meer problemen kennen met de eigen ontplooiing dan autochtone jongeren is als het ware een open deur intrappen. Tradities en cultuur zitten diep ingeworteld in de allochtone gemeenschappen in ons land, met alle problemen van dien.
Deze verschillen komen ongetwijfeld het duidelijkst aan het licht wat betreft de positie van de vrouw in de samenleving, maar mijn ervaring leert mij dat ook jongens van langsom meer geconfronteerd worden met een gelijkaardige problematiek.
Via de VZW Instappen.be bereiken ons vaak anonieme hulpvragen van Marokkaanse meisjes én jongens die door hun ouders verplicht worden om te trouwen. Meestal gaat het om « vrijgevochten » meisjes, die de voorkeur geven aan hun studies of een relatie hebben met een Belg. Hun ouders dwingen hen dan te trouwen met een Marokkaan om hen weer « op het rechte pad » te krijgen. Ook bij de jongens, die om de een of andere reden « fout » zijn gelopen, wordt een gelijkaardige strategie gevolgd.
In Antwerpen heeft het openbaar centrum voor maatschappelijk welzijn het opvanghuis Sofia opgericht ten behoeve van om deze problematiek thuis weggelopen moslimmeisjes. Het gaat om studerende meisjes die tegen de wens van hun ouders toch voor hun eigen keuze willen gaan. De ouders willen dat ze trouwen, maar de meisjes weigeren dat omwille van hun studies of hun al dan niet Belgische vriend. Die meisjes worden dan intensief begeleid, een noodzaak enerzijds om hun veiligheid en zelfstandigheid te verzekeren en anderzijds omdat zij het psychologisch erg moeilijk hebben. Ze worden immers veelal verteerd door twijfels en schuldgevoelens omwille van hun keuze.
Naar onze mening is dergelijke opvang evenwel uniek in Vlaanderen en bestaan daarnaast geen andere initiatieven. Om dergelijke slachtoffers op te vangen zijn naar mijn mening dan ook meer mogelijkheden daartoe wenselijk.
Een bijzonder aandachtspunt in deze problematiek is de « ontvoering » van deze jongeren door de ouders of van de echtgenoot door de andere naar het thuisland. Onder het mom van een vakantie lokken de ouders of de echtgenoot de betrokkenen mee naar het land van oorsprong, hetzij om ze te dwingen tot een huwelijk, hetzij om ze « herop te voeden ».
Hoewel de slachtoffers van deze ontoelaatbare praktijken veelal niet de Belgische nationaliteit hebben, zijn ze praktisch niet in de mogelijkheid om naar België terug te keren : hun papieren zijn uiteraard afgenomen en ze hebben geen middelen van vervoer of om zelfs maar te bellen.
Zo zijn ze immers volledig overgeleverd aan de willekeur van de ouders of echtgenoot, wat uiteraard het opzet is.
Initiatieven zijn dan ook meer dan noodzakelijk, zowel om dergelijke ontvoeringen maximaal te voorkomen als om in voorkomend geval daadwerkelijk op te treden. Bilaterale akkoorden met landen zoals Marokko, Syrië, Iran, ... zijn daartoe de beste wapens.
| Mimount BOUSAKLA Lionel VANDENBERGHE. |
De Senaat vraagt de regering :
A. In samenspraak met de gemeenschappen en gewesten de nodige inspanningen te leveren opdat allochtone slachtoffers van gedongen huwelijken een gedegen opvang en hulpverlening in België kunnen bekomen.
B. Akkoorden af te sluiten met de landen waarvan geweten is dat er familiale ontvoeringen plaatsvinden, teneinde die maximaal te voorkomen en daadwerkelijke instrumenten te creëren om de slachtoffers ervan naar België te laten terugkomen.
2 februari 2006.
| Mimount BOUSAKLA Lionel VANDENBERGHE. |